Σάββατο 31 Οκτωβρίου 2009
Τετάρτη 28 Οκτωβρίου 2009
Τέτοια λέει η βάση της ΝΔ…
Ο Βασίλης Κ. είναι δικηγόρος και φίλος μου. Κοντεύει τα 38, είναι παντρεμένος με δύο παιδιά. Μεγάλωσε στη δεκαετία του ’80, τελείωνε το σχολείο όταν ο Αντρέας εφηύρε τη λιτότητα και ο Μητσοτάκης γινόταν πρωθυπουργός υπολογίζοντας πόσο χρωστά κάθε βρέφος που έρχεται στη ζωή. «Έχουν περάσει είκοσι χρόνια κι ακόμη υπολογίζουμε τα χρέη μας. Είμαστε η γενιά της λιτότητας, άλλο τίποτα δεν έχουμε ακούσει σε όλη τη ζωή μας», μου έλεγε πριν δυο μέρες, πίνοντας εσπρέσο στην Αριστοτέλους με τις παράνομες επιγραφές στα κτίρια της πλατείας, την ασυδοσία στα τραπεζάκια και την κερδοσκοπία στον καφέ.
Αυτή η αγανάκτηση μιας ολόκληρης γενιάς, που διακρίνεται για το υψηλό μορφωτικό της επίπεδο σε σχέση με τους παλαιότερους, συνοψίζει τα συνειδητά συναισθήματα μιας μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων που αποδοκίμασαν τη Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές. «Είναι δυνατόν ο Καραμανλής να καλύπτει συμπεριφορές συνεργατών του στη ΔΕΘ το 2008; Σχεδόν όλοι οι συνεργάτες του αποδείχθηκαν σκάρτοι…». Ναι αλλά τι από όλα όσα τους κατηγορούσαν αποδείχθηκαν; «Τι σημασία έχει; Είναι δυνατόν τον Ιούλιο, τον Αύγουστο, το Σεπτέμβριο του 2008 να βοά ο τόπος, οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα, τα κανάλια σε βάρος συγκεκριμένων πολιτικών και ο άνθρωπος Καραμανλής να μην τους καλεί για εξηγήσεις; Τον είχαν κλεισμένο στη Ραφήνα; Μα είναι δυνατόν να λέγονται αυτά τα πράγματα; Μια κυριακάτικη εφημερίδα της εποχής να έπεφτε στα χέρια του, το λογικό θα ήταν να φέρει τα πάνω κάτω…» Τι να έκανε δηλαδή; Να μη στηρίξει τους συνεργάτες του; «Τόσα χρόνια τους στήριζε. Και τι να στηρίξει; Τα Βατοπέδια; Τα γκόλντεν μπόις; Την επικοινωνιακή ανεπάρκεια; Στην καλύτερη περίπτωση, ο Καραμανλής ήταν ίσως ο μόνος άνθρωπος στη χώρα που δεν κατάλαβε τι συνέβαινε εκείνη την εποχή στη χώρα. Αλλά κι αυτό δεν τον τιμά. Είναι λογικά αδιανόητη η αδράνεια του πρωθυπουργού και μάλιστα στο βαθμό που συνέβη». Χείμαρρος ο Βασίλης Κ. «Και το Δεκέμβριο; Με τα επεισόδια; Ο πρωθυπουργός που κατηγορήθηκε ότι έβλεπε μόνο τηλεόραση, εκείνο το βράδυ δεν συγκλονίστηκε όπως όλη η Ελλάδα; Δεν ένοιωσε την ανάγκη να κάνει κάτι; Ή δεν μπορούσε; Και γιατί να μην μπορούσε; Ποιος τον εμπόδιζε;» Μα αν επενέβαινε η αστυνομία ίσως να είχαμε και χειρότερα. Το είπε ο Παυλόπουλος. Το είπε και ο Καραμανλής φέτος. «Χειρότερο από την κατάλυση του κράτους για ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο δεν θα μπορούσε να συμβεί. Υπάρχει χειρότερο από το να νοιώθουν οι πολίτες απροστάτευτοι στο ίδιο τους το σπίτι;». Αλλά και για τα οικονομικά. «Η ΝΔ μου θύμιζε τον διαχειριστή της πολυκατοικίας που όταν έπιαναν τα κρύα δεν άναβε τα καλοριφέρ με το αιτιολογικό ότι δεν υπήρχε αποθεματικό. Ο ΠΑΣΟΚος διαχειριστής θα φώναζε τον πετρελαιά και θα του ΄λεγε ‘‘βάλε να μην κρυώσουμε και σε πληρώνουμε αργότερα’’. Με άλλα λόγια, και η οικονομία είναι πολιτική, δεν είναι ακαδημαϊκή θεωρία. Και η πολιτική είναι πάνω από νούμερα και ενίοτε πάνω από νόμους» είπε και μου θύμισε τον Σωτήρη Κούβελα που κάνοντας πολιτική έσπασε το μονοπώλιο της κρατικής «ενημέρωσης» στην Ελλάδα. «Πολιτική έκανε και ο Σαρκοζί και από υπουργός Εσωτερικών έγινε πρωθυπουργός» συμπλήρωσε.
Τέτοια λέει η βάση της ΝΔ και άλλα πολλά. Αυτά λέει στις παρέες, στους καφέδες, στα ποτά. Αυτά λέει στη δουλειά, στο λεωφορείο, στη γειτονιά. Έτσι ορίζουν την Κεντροδεξιά. Χωρίς θεωρίες και αοριστίες. Έτσι αντιλαμβάνονται την πολιτική. Απλά, πολύ απλά. Αυτά πρέπει να ‘χουν υπόψη και στο Συνέδριο. Αλλιώς, πολύ σύντομα θα ψάχνουν τον επόμενο αρχηγό.
Αυτή η αγανάκτηση μιας ολόκληρης γενιάς, που διακρίνεται για το υψηλό μορφωτικό της επίπεδο σε σχέση με τους παλαιότερους, συνοψίζει τα συνειδητά συναισθήματα μιας μεγάλης μερίδας των ψηφοφόρων που αποδοκίμασαν τη Νέα Δημοκρατία στις τελευταίες εκλογές. «Είναι δυνατόν ο Καραμανλής να καλύπτει συμπεριφορές συνεργατών του στη ΔΕΘ το 2008; Σχεδόν όλοι οι συνεργάτες του αποδείχθηκαν σκάρτοι…». Ναι αλλά τι από όλα όσα τους κατηγορούσαν αποδείχθηκαν; «Τι σημασία έχει; Είναι δυνατόν τον Ιούλιο, τον Αύγουστο, το Σεπτέμβριο του 2008 να βοά ο τόπος, οι εφημερίδες, τα ραδιόφωνα, τα κανάλια σε βάρος συγκεκριμένων πολιτικών και ο άνθρωπος Καραμανλής να μην τους καλεί για εξηγήσεις; Τον είχαν κλεισμένο στη Ραφήνα; Μα είναι δυνατόν να λέγονται αυτά τα πράγματα; Μια κυριακάτικη εφημερίδα της εποχής να έπεφτε στα χέρια του, το λογικό θα ήταν να φέρει τα πάνω κάτω…» Τι να έκανε δηλαδή; Να μη στηρίξει τους συνεργάτες του; «Τόσα χρόνια τους στήριζε. Και τι να στηρίξει; Τα Βατοπέδια; Τα γκόλντεν μπόις; Την επικοινωνιακή ανεπάρκεια; Στην καλύτερη περίπτωση, ο Καραμανλής ήταν ίσως ο μόνος άνθρωπος στη χώρα που δεν κατάλαβε τι συνέβαινε εκείνη την εποχή στη χώρα. Αλλά κι αυτό δεν τον τιμά. Είναι λογικά αδιανόητη η αδράνεια του πρωθυπουργού και μάλιστα στο βαθμό που συνέβη». Χείμαρρος ο Βασίλης Κ. «Και το Δεκέμβριο; Με τα επεισόδια; Ο πρωθυπουργός που κατηγορήθηκε ότι έβλεπε μόνο τηλεόραση, εκείνο το βράδυ δεν συγκλονίστηκε όπως όλη η Ελλάδα; Δεν ένοιωσε την ανάγκη να κάνει κάτι; Ή δεν μπορούσε; Και γιατί να μην μπορούσε; Ποιος τον εμπόδιζε;» Μα αν επενέβαινε η αστυνομία ίσως να είχαμε και χειρότερα. Το είπε ο Παυλόπουλος. Το είπε και ο Καραμανλής φέτος. «Χειρότερο από την κατάλυση του κράτους για ένα ολόκληρο εικοσιτετράωρο δεν θα μπορούσε να συμβεί. Υπάρχει χειρότερο από το να νοιώθουν οι πολίτες απροστάτευτοι στο ίδιο τους το σπίτι;». Αλλά και για τα οικονομικά. «Η ΝΔ μου θύμιζε τον διαχειριστή της πολυκατοικίας που όταν έπιαναν τα κρύα δεν άναβε τα καλοριφέρ με το αιτιολογικό ότι δεν υπήρχε αποθεματικό. Ο ΠΑΣΟΚος διαχειριστής θα φώναζε τον πετρελαιά και θα του ΄λεγε ‘‘βάλε να μην κρυώσουμε και σε πληρώνουμε αργότερα’’. Με άλλα λόγια, και η οικονομία είναι πολιτική, δεν είναι ακαδημαϊκή θεωρία. Και η πολιτική είναι πάνω από νούμερα και ενίοτε πάνω από νόμους» είπε και μου θύμισε τον Σωτήρη Κούβελα που κάνοντας πολιτική έσπασε το μονοπώλιο της κρατικής «ενημέρωσης» στην Ελλάδα. «Πολιτική έκανε και ο Σαρκοζί και από υπουργός Εσωτερικών έγινε πρωθυπουργός» συμπλήρωσε.
Τέτοια λέει η βάση της ΝΔ και άλλα πολλά. Αυτά λέει στις παρέες, στους καφέδες, στα ποτά. Αυτά λέει στη δουλειά, στο λεωφορείο, στη γειτονιά. Έτσι ορίζουν την Κεντροδεξιά. Χωρίς θεωρίες και αοριστίες. Έτσι αντιλαμβάνονται την πολιτική. Απλά, πολύ απλά. Αυτά πρέπει να ‘χουν υπόψη και στο Συνέδριο. Αλλιώς, πολύ σύντομα θα ψάχνουν τον επόμενο αρχηγό.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 24/10/2009.
Το διακύβευμα στο Σκοπιανό
«Oνομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό για κάθε χρήση». Αυτή η άποψη που εξέφρασε ο υφυπουργός Εξωτερικών Δ. Δρούτσας αποτυπώνει και την επίσημη θέση της νέας ελληνικής κυβέρνησης για το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Είναι η θέση που υπηρέτησε και η κυβέρνηση Καραμανλή, έστω και αν την μαθαίναμε κατά διαστήματα από διαρροές –δεν τολμούσε να την πει ξεκάθαρα.
Η ξεκάθαρη αυτή τοποθέτηση από ελληνικής πλευράς ήρθε ως απάντηση στο νέο παραλήρημα του Σκοπιανού πρωθυπουργού Νίκολας Γκρούεφσκι, ο οποίος μιλώντας σε απόδημους συμπατριώτες του στην Αυστραλία, έκανε λόγο για «Μακεδόνες του Αιγαίου». Μάλιστα τόνισε ότι «δεν πρέπει να υπάρχει διαχωρισμός σε Μακεδόνες του Αιγαίου, της Βαρδαρίας και του Πιρίν. Είμαστε όλοι Μακεδόνες»!
Η σύγκριση ανάμεσα στις δύο πλευρές είναι αναπόφευκτη και προδίδει τα πραγματικά κίνητρα της σκοπιανής πλευράς. Από τη μία έχουμε μια Ελλάδα έτοιμη να παραχωρήσει το όνομα Μακεδονία, με τον πιο ανώδυνο όπως έχουν διαμορφωθεί τα πράγματα τρόπο, δηλαδή με έναν γεωγραφικό προσδιορισμό που πλήττει μεν τη δικιά μας Μακεδονία όμως δεν κατοχυρώνει περαιτέρω δικαιώματα στους Σκοπιανούς. Από την άλλη έχουμε τα Σκόπια όπου η επίσημη εκλεγμένη πολιτική ηγεσία –και όχι ακραία στοιχεία όπως αρέσκονται μερικοί να λένε όταν σχολιάζουν τέτοιους είδους απόψεις- υποστηρίζει έναν προκάτ αλυτρωτισμό με απώτερο στόχο όχι την ειρηνική συνύπαρξη αλλά την αλλαγή των συνόρων.
Αυτό είναι και το διακύβευμα για τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Δυστυχώς, εδώ που φτάσαμε μετά από είκοσι χρόνια χωρίς συνεπή εξωτερική πολιτική στο θέμα, το όνομα της Μακεδονίας θα διαμοιραστεί –κόντρα στο δάκρυ του αείμνηστου Κ. Καραμανλή και το εμπάργκο του Αν. Παπανδρέου. Όμως, αλίμονο εάν διολισθήσει πέρα από την κόκκινη γραμμή που πέτυχε η κυβέρνηση της ΝΔ και χάσει τη μάχη της εθνικότητας και της γλώσσας. Σε μια τέτοια απευκτέα περίπτωση, οι Σκοπιανοί τυχοδιώκτες θα θεμελιώσουν νέα, ακόμη πιο επικίνδυνα, δικαιώματα.
Εχθρός το κομματικό κράτος, όχι οι συμβασιούχοι
Γιορτή της Σημαίας σήμερα και φέτος φαίνεται ότι οι φίλοι μας οι Αλβανοί δεν πήραν καλούς βαθμούς και δεν είχαμε Αλβανάκια σημαιοφόρους. Ή η κοινωνία μας δεν είναι πια… ρατσιστική ή τα κανάλια δεν έχουν χρόνο για τέτοια. Μπροστά στης ΝΔ τα κάλη και στου Γιώργου το μαγκάλι, το θέμα δεν είναι πια η ελληνική σημαία. Εξάλλου, όλοι πια γίνανε λίγο πιο καρατζαφέρηδες, υιοθετώντας ασμένως μέχρι πρότινος «ρατσιστικές» πολιτικές όπως π.χ. η διαχείριση της λαθρομετανάστευσης, το νέο δόγμα της Ελληνικής Αστυνομίας, την καρατόμηση των stage και των συμβασιούχων έργου στο όνομα του… κράτους δικαίου κλπ.
Το ερώτημα φέτος είναι: θα κάνει σημαία του το ΠΑΣΟΚ την αξιοκρατία; Γιατί από τα πρώτα δείγματα πολλοί το αμφισβητούν. «Κόβει» με τη μία «απασχολούμενους» και εργαζόμενους των 400 ευρώ και των 700 ευρώ, στο όνομα μιας αξιοκρατίας την οποία αμφισβητεί η ίδια η κυβέρνηση με την κίνηση αυτή. Αφήνει να πλανάται η «βεβαιότητα» ότι πρόκειται για «γαλάζια παιδιά» τα οποία θα πρέπει να ντρέπονται επειδή εργάστηκαν όπου βρήκαν επί ΝΔ! Σαφώς υπάρχουν και βολεμένοι, όμως πως μπορείς να αδικήσεις όσους δεν βολεύτηκαν με πράσινα ή γαλάζια σαλιαρίσματα αλλά πάλεψαν για να σπάσει η αθλιότητα;
Αν πραγματικά η κυβέρνηση ήθελε να σηκώσει τη σημαία της αξιοκρατίας, θα έπρεπε να τα βάλει όχι με τους εργαζόμενους αλλά με το κομματικό κράτος, δηλαδή με τον εαυτό της. Εκείνο που δεν τόλμησε κανείς να το πειράξει, ούτε συνδικαλιστές ούτε ΓΣΕΕ, θαρρείς και δεν γνώριζαν την αθλιότητα που ξεκίνησε από το 1997 (και τώρα οι εργατοπατέρες της Αριστεράς μοιάζουν απρόθυμοι να υπερασπίσουν τους συμβασιούχους «των άλλων»). Αν μη τι άλλο η κυβέρνηση θα όφειλε να έχει έτοιμο το πακέτο που θα εξοστράκιζε τα ρουσφέτια, δηλαδή να σταματήσει τις συμβάσεις όταν λήξουν αλλά ταυτόχρονα προκηρύξει θέσεις μέσω ΑΣΕΠ συνυπολογίζοντας προϋπηρεσία (δηλαδή εργασιακή εμπειρία) αναλόγως με το χρόνο εργασίας.
Το ερώτημα φέτος είναι: θα κάνει σημαία του το ΠΑΣΟΚ την αξιοκρατία; Γιατί από τα πρώτα δείγματα πολλοί το αμφισβητούν. «Κόβει» με τη μία «απασχολούμενους» και εργαζόμενους των 400 ευρώ και των 700 ευρώ, στο όνομα μιας αξιοκρατίας την οποία αμφισβητεί η ίδια η κυβέρνηση με την κίνηση αυτή. Αφήνει να πλανάται η «βεβαιότητα» ότι πρόκειται για «γαλάζια παιδιά» τα οποία θα πρέπει να ντρέπονται επειδή εργάστηκαν όπου βρήκαν επί ΝΔ! Σαφώς υπάρχουν και βολεμένοι, όμως πως μπορείς να αδικήσεις όσους δεν βολεύτηκαν με πράσινα ή γαλάζια σαλιαρίσματα αλλά πάλεψαν για να σπάσει η αθλιότητα;
Αν πραγματικά η κυβέρνηση ήθελε να σηκώσει τη σημαία της αξιοκρατίας, θα έπρεπε να τα βάλει όχι με τους εργαζόμενους αλλά με το κομματικό κράτος, δηλαδή με τον εαυτό της. Εκείνο που δεν τόλμησε κανείς να το πειράξει, ούτε συνδικαλιστές ούτε ΓΣΕΕ, θαρρείς και δεν γνώριζαν την αθλιότητα που ξεκίνησε από το 1997 (και τώρα οι εργατοπατέρες της Αριστεράς μοιάζουν απρόθυμοι να υπερασπίσουν τους συμβασιούχους «των άλλων»). Αν μη τι άλλο η κυβέρνηση θα όφειλε να έχει έτοιμο το πακέτο που θα εξοστράκιζε τα ρουσφέτια, δηλαδή να σταματήσει τις συμβάσεις όταν λήξουν αλλά ταυτόχρονα προκηρύξει θέσεις μέσω ΑΣΕΠ συνυπολογίζοντας προϋπηρεσία (δηλαδή εργασιακή εμπειρία) αναλόγως με το χρόνο εργασίας.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Karfitsa" στις 27/10/2009.
Κάλλιο γκόλντεν μπόι παρά υπουργός
Την επομένη των δηλώσεων του Γιώργου Παπανδρέου στη Βουλή για τις αμοιβές των γκόλντεν μπόις, σε μεγάλο ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης είχε αναπτυχθεί πολύ ενδιαφέρων διάλογος με τους ακροατές. Υπήρχαν πολίτες που θεωρούσαν δικαιολογημένο να αμείβεται ο διοικητής μιας εταιρείας όπως η ΔΕΗ ή η Εθνική Τράπεζα με 500-600 χιλιάρικα ευρώ το χρόνο, άσχετα αν οι ίδιοι ήταν μεροκαματιάρηδες! Κάποιοι συνέδεαν την αμοιβή με την κερδοφορία, κατά τα πρότυπα των πολυεθνικών εταιριών, μόνο που οι δικές μας εδώ δεν είναι πολυεθνικές και οι «μάνατζερς» δεν είναι παρά διορισμένοι κομματικοί.
Τα γκόλντεν μπόις των ΝΠΔΔ με τις υπέρογκες αμοιβές είναι μία ακόμη από τις στρεβλώσεις στη βάση των οποίων προσπαθεί να λειτουργήσει το ελληνικό κράτος. Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας αμείβεται με Χ ευρώ το χρόνο, δεν μπορεί ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ να αμείβεται με 3Χ ευρώ το χρόνο. Όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας παίρνει ως αποζημίωση Ψ ευρώ το χρόνο, δεν είναι δυνατόν ο επικεφαλής της Εθνικής Τράπεζας να παίρνει 4Ψ.
Τα γκόλντεν μπόις των ΝΠΔΔ με τις υπέρογκες αμοιβές είναι μία ακόμη από τις στρεβλώσεις στη βάση των οποίων προσπαθεί να λειτουργήσει το ελληνικό κράτος. Όταν ο πρωθυπουργός της χώρας αμείβεται με Χ ευρώ το χρόνο, δεν μπορεί ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ να αμείβεται με 3Χ ευρώ το χρόνο. Όταν ο πρόεδρος της Δημοκρατίας παίρνει ως αποζημίωση Ψ ευρώ το χρόνο, δεν είναι δυνατόν ο επικεφαλής της Εθνικής Τράπεζας να παίρνει 4Ψ.
Τα πράγματα είναι απλά. Στην ιεραρχία των αξιωμάτων πρέπει να αντιστοιχεί και ιεραρχία αμοιβών –ή έστω ιεραρχική ισορροπία αμοιβών. Σε διαφορετική περίπτωση, πως ο διευθύνων σύμβουλος του τάδε Οργανισμού θα ακούσει το νομάρχη, το δήμαρχο, τον βουλευτή; Πως θα ακούσει και θα ασχοληθεί με τα αιτήματα των πολιτών; Απλά, δεν θα το κάνει. Θα νοιάζεται μόνο για το κλειστό συμβόλαιό του, που κι αν «σπάσει» θα του αποφέρει τεράστια αποζημίωση. Κάπως έτσι απομακρύνεται το κράτος και η πολιτική από τον κόσμο και μετά τα επιτελεία ψάχνουν να βρούνε πως έπιασαν 10,5%...
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Karfitsa" στις 23/10/2009.
Εδώ θέλει μαγκιά
Εκεί που περιμέναμε να ανοίξει θέμα για τις συμβάσεις έργου στο Δημόσιο Τομέα, από την προεκλογική περίοδο ακόμη, άνοιξε μετεκλογικά θέμα για τα stage! Κι ας περιμένουν εκατοντάδες χιλιάδες συμβασιούχοι – όμηροι της κρατικής παρανομίας μια λύση εδώ και χρόνια.
Δίκιο έχουν και τα stage, δε λέω, όμως η όλη διαχείριση προδίδει επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Αρκούσε να ανακαλύψουν τα τηλεοπτικά κανάλια ότι κάπου υπάρχουν κάποια σκλαβάκια που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί προσδοκώντας σε προϋπηρεσίες που θα φανούν χρήσιμες σε προκηρύξεις κλπ κλπ που ποτέ δεν θα γίνουν κλπ κλπ. Δηλαδή, εμπόριο ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο που ούτως ή άλλως φαντάζει απελπισία…
Δίκιο έχουν και τα stage, δε λέω, όμως η όλη διαχείριση προδίδει επικοινωνιακές σκοπιμότητες. Αρκούσε να ανακαλύψουν τα τηλεοπτικά κανάλια ότι κάπου υπάρχουν κάποια σκλαβάκια που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί προσδοκώντας σε προϋπηρεσίες που θα φανούν χρήσιμες σε προκηρύξεις κλπ κλπ που ποτέ δεν θα γίνουν κλπ κλπ. Δηλαδή, εμπόριο ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο που ούτως ή άλλως φαντάζει απελπισία…
Όμως το πρόβλημα είναι τεράστιο, βαθιά κοινωνικό, για να αρκεστούμε σε επικοινωνιακού τύπου χειρισμούς, έχοντας επίσης υπόψη ότι οι στρεβλώσεις δε λύνονται με νέες στρεβλώσεις. Είναι ένα πολιτικό πρόβλημα που ζητά πολιτική λύση. Στο κάτω κάτω η πολιτική υπερβαίνει οικονομικά στοιχεία, καμιά φορά και νομικές διατάξεις. Αν δεν το κάνει δεν είναι πολιτική, είναι διαχείριση.
Το ζήτημα είναι υπάρχει η πολιτική βούληση για να λυθεί άπαξ διά παντός το πρόβλημα; Υπάρχει η δημοσιονομική ικανότητα από πλευράς πολιτείας ώστε να μονιμοποιηθούν τόσες χιλιάδες εργαζόμενοι όσες απαιτούνται για να λειτουργήσει στοιχειωδώς η κρατική μηχανή; Μακάρι να καταργηθούν τα stage και συμβάσεις έργου και αντί αυτών να έχουμε μερικές χιλιάδες κανονικές προσλήψεις με διαδικασίες μέσω ΑΣΕΠ.
Θα συγκρουστεί ο ρουσφετολογικός παλαιοκομματισμός με μια αντίληψη –επιτέλους- σοβαρής οργάνωσης του κράτους; Θα πάψει επιτέλους η συντήρηση των πελατειακών σχέσεων υπέρ της αξιοκρατικής αξιολόγησης; Εδώ θα φανεί το σχέδιο, η πρόθεση, η ικανότητα. Εδώ, λοιπόν, θέλει μαγκιά.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Karfitsa" στις 22/10/2009.
Μάθημα ηγεσίας
.
Τετάρτη, 30 Οκτωβρίου 1940. Τρίτη μέρα του πολέμου. Τα στρατεύματά μας δεν έχουν περάσει ακόμη στην αντεπίθεση. Οι Ιταλοί διατηρούν την πρωτοβουλία. Στον παραλιακό τομέα και στην Πίνδο προχωρούν. Μόνο στο κέντρο, στην γραμμή Καλαμάς-Καλπάκι έχουν αναχαιτισθεί. Στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς καλεί, στο Γενικό Στρατηγείο (στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρεταννία") τους εκδότες και αρχισυντάκτες των εφημερίδων και "κεκλεισμένων των θυρών" τους ενημερώνει για το πώς φτάσαμε σε πολεμική αναμέτρηση με την φασιστική Ιταλία...
Ἰδιόγραφο σημείωμα τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ
Κύριοι, Έχω λογοκρισίαν [1] και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω. Aυτήν την ώραν όμως δεν θέλω μόνον την πέννα σας. Θέλω και την ψυχήν σας. Γι' αυτό σας εκάλεσα σήμερα για να σας μιλήσω με χαρτιά ανοιχτά. Θα σας ειπώ τα πάντα. Θα σας ειπώ ακόμη και τα μεγάλα μου πολιτικά μυστικά. Θέλω vα ξέρετε και σεις όλα τα σχετικά με την εθνικήν μας περιπέτεια ώστε να γράφετε, όχι συμμορφούμενοι προς τας οδηγίας μου, αλλά εμπνεόμενοι εις την προσωπική σας πίστιν από την γνώσιν των πραγμάτων. Σας απαγορεύω να ανακοινώσητε σχετικά το παραμικρόν σ' οποιονδήποτε. Απολύτως και γιά οιονδήποτε λόγον. Κάθε παράβασις αυτής της εντολής μου θα έχη διά τον υπεύθυνον -και να είσθε βέβαιοι ότι θα ευρεθή ο υπεύθυνος- τας συνεπείας τας οποίας πρέπει να έχη σε πόλεμο ζωής ή θανάτου του Έθνους η προδοσία ενός μεγάλου μυστικού, έστω και αυτό αν έγινε από αφέλεια, χωρίς την παραμικρή κακή πρόθεσι. Φυσικά έχω τον λόγον σας...
Mη νομίσητε ότι...
η απόφασις του ΟΧΙ πάρθηκε έτσι, σε μια στιγμή. Μην φαντασθήτε ότι εμπήκαμε στον πόλεμο αιφνιδιαστικά. Ή ότι δεν έγινε παν ό,τι επετρέπετο και μπορούσε να γίνει διά να τον αποφύγωμε.
Από την εποχήν της καταλήψεως της Αλβανίας το Πάσχα πέρυσι το πράγμα άρχισε να φαίνεται. Από τον περασμένο Μάιο είπα καθαρά στον κ. Γκράτσι [2] ότι αν προσεβαλλόμεθα εις τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, θα ανθιστάμεθα αντί πάσης θυσίας και δι' όλων των μέσων. Συγχρόνως όμως μου ήρχοντο από την Ρώμην, από την Βουδαπέστην, από τα Τίρανα, από παντού πληροφορίαι αντίθετοι [3].
Εις τας 15 Αυγούστου έγινεν ο τορπιλλισμός της ΕΛΛΗΣ. Γνωρίζετε ότι από την πρώτην στιγμήν διεπιστώθη ότι το έγκλημα ήτο Ιταλικόν. Εν τούτοις δεν επετρέψαμεν να γνωσθή ότι είχομεν και τας υλικάς πλέον αποδείξεις περί της εθνικότητος του εγκληματίου [4]. Συγχρόνως όμως διέταξα τα αντιτορπιλικά τα οποία συνώδευον τα πλοία που μετέφερον τους προσκηνητάς από την Τήνον μετά το έγκλημα, άν προσβληθούν από αεροπλάνα ή οπωσδήποτε άλλως να κάμουν αμέσως χρήσιν των όπλων των.
Θα σας αποκαλύψω τώρα, ότι τότε διέταξα να βολιδοσκοπηθή καταλλήλως το Βερολίνον. Μου διεμηνύθη εκ μέρους τον Χίτλερ, η σύστασις να αποφύγω οιονδήποτε μέτρον δυνάμενον να θεωρηθή από την Ιταλίαν πρόκλησις. Έκαμα το πάν διά να μη μπορούν οι Ιταλοί να εμφανισθούν ως δυνάμενοι να έχουν όχι αφορμάς ευλόγους, αλλ' ούτε ευλογοφανές παράπονον εκ μέρους μας, αν και από την πρώτην στιγμήν αντελήφθην τι πράγματι εσήμαινεν η όλως αόριστος σύστασις του Βερολίνου. Σεις καλύτερον παντος άλλου γνωρίζετε ότι έκαμα το πάν διά να μη δώσωμεν αφορμήν εμφανίσεως της Ιταλίας ως δυναμένης να έχη ευλογοφανείς καν αφορμάς αιτιάσεων. Λόγω του επαγγέλματός σας έχετε παρακολουθήσει εις όλες τις λεπτομέρειες την ιστορίαν των ατελειώτων ιταλικών προκλήσεων δημοσιογραφικών και άλλων, αλλά και την χριστιανικήν υπομονήν την οποίαν ετηρίσαμεν, προσποιούμενοι ότι δεν τις καταλαβαίνουμε, περιοριζόμενοι μόνον σε δημοσιογραφικάς ανασκευάς των ιταλικών εναντίον μας κατηγοριών [5].
Ομολογώ ότι εμπρός εις την φοβεράν ευθύνην της αναμίξεως της Ελλάδος εις τέτοιον μάλιστα πόλεμον, έκρινα πώς καθήκον μου ήτο να δω εάν θα ήτο δυνατόν να προφυλάξω τοv τόπον από αυτόν έστω και διά παντός τρόπου, ο οποίος όμως θα συμβιβάζετο με τα γενικώτερα συμφέροντα του Έθνους. Εις σχετικάς βολιδοσκοπήσεις προς την κατευθυνσιν τον Άξονος μου έδόθη να εννοήσω σαφώς ότι μόνη λύσις θα μπορουσε να είναι μία εκουσία προσχώρησιν της Ελλάδος εις την "Νέαν Τάξιν" [6]. Προσχώρησις που θα εγένετο όλως ευχαρίστως δεκτή από τον Χίτλερ "ως εραστήν του Ελληνικού πνεύματος".
Συγχρόνως όμως μου εδόθη να εννοήσω ότι η ένταξις εις την Νέαν Τάξιν προϋποθέτει προκαταρκτικήν άρσιν όλων των παλαιών διαφορών με τους γείτονάς μας, και ναι μεν αυτό θα συνεπήγετο φυσικά θυσίας τινάς διά την Ελλάδα, αλλά αι θυσίαι θα έπρεπε να θεωρηθούν απολύτως "ασήμαντοι" εμπρός εις τα "οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματα" τα οποία θα είχεν διά την Ελλάδα ή Νέα Τάξις εις την Ευρώπην και εις την Βαλκανικήν. Φυσικά με πάσαν περίσκεψιν και ανεπισήμως επεδίωξα δι' όλων των μέσων να κατατοπισθώ συγκεκριμένως ποίαι θα ήσαν αι θυσίαι αυταί, με τας οποίας η Ελλάς θα έπρεπε να πληρώση την ατίμωσιν της εξ ιδίας θελήσεως προσφοράς της να υπαχθή υπό την Νέαν Τάξιν.
Με καταφανή προσπάθειαν αποφυγής σαφούς καθορισμού μου εδόθη να καταλάβω ότι η προς τους Έλληνας στοργή του Χίτλερ ήτο οι εγγυήσεις oτι αι θυσίαι αυταί θα περιορίζοντο "εις το ελάχιστον δυνατόν". Όταν επέμεινα να κατατοπισθώ, πόσον επί τέλους θα μπορουσε να είναι αύτο το έλάχιστον τελικώς, μάς εδόθη να καταλάβωμεν ότι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς την Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς την Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς [7].
Δηλαδή θα έπρεπε διά να αποφύγωμεν τov πόλεμον, να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν... με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού προς ακρωτηριασμόν από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτo δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των.
Κυρίαρχοι πάντοτε της θαλάσσης δεν θα παρέλειπον, υπερασπίζοντες πλέον τον εαυτόν των, έπειτα από μίαν τοιαύτην αυτοδούλωσιν της Ελλάδος εις τους εχθρούς των να καταλάβουν την Κρήτην και τας άλλας νήσους μας τουλάχιστον. Το συμπέρασμα αυτό δεν προέκυψεν μόνον από την πλέον απλήν λογικήν, άλλά και από ασφαλείς και βεβαίας πληροφορίας εξ Αιγύπτου, καθ' ας ειχεν ήδη προμελετηθή και αντιμετωπισθή η ενέργεια που θα έπρεπε να γίνη ως φυσικόν επακόλουθον πάσης τυχόv εκουσίας ή ακουσίας συνεργασίας της Ελλάδος με τον Άξονα, εις τας ελληνικάς νήσους και προς παρεμπόδισιν εν περιπτώσει της δυνατότητος διά τόν Άξονα να τας χρησιμοποιήση.
Δεν δύναμαι αφ' ετέρου να μη παραδεχθώ ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν το δίκαιον δεν θα ευρίσκετο με το μέρος της Κυβερνήσεως των Αθηνών και να μην αναγνωρίσω, ότι όταν ένας λαός, όπως ο αγγλικός, αμύνεται διά την ζωήν του, θα ήτο πλήρως δικαιολογημένος να κάνη τα ανωτέρω. Αλλά τότε ο Ελληνικός λαός δικαίως θα ετάσσετο εναντίον της κυβερνήσεως η οποία διά vα τον προφυλάξη από τον πόλεμον θα τον κατεδίκαζε εις εθελουσίαν υποδούλωσιν μετ' εθνικού ακρωτηριασμού. Αυτή η δήθεν προφύλαξις θα ήτο διά την τύχην της εις το μέλλον Ελληνικής φυλής, πλέον ολεθρία και από τας χειροτέρας έστω συνεπείας οποιουδήποτε πολέμου. Το δίκαιον λοιπόν, δεν θα ήτο με το μέρος της Κυβερνήσεως των Αθηνών, εάν η τελευταία ενήργει κατά τας υποδείξεις του Βερολίνου που ανέφερα. Το δίκαιον θα ήτο με το μέρος του Ελληνικού Λαού, ο οποίος θα κατεδίκαζεν αυτήν, και των Άγγλων οι οποίοι υπερασπίζοντες την ύπαρξίν των επίσης δικαίως θα ελάμβανον τα μέτρα που εφέροντο έχοντες μελετήσει, εισακούοντες άλλωστε τας δικαίας αιτιάσεις των Ελλήνων, οίαι θα προέκυπτον εν καιρώ εάν εδίδετο ή εύλογος αυτή αφορμή.
Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, άλλά τρείς αυτήν την φοράν Ελλάδες [8]. Η πρώτη θα ήτο η επίσημος των Αθηνών η οποία είχεν φθάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα διά να αποφύγη τον πόλεμον να δεχθή να γίνη εθελοντής δούλος, πληρώνουσα μάλιστα την τιμήν αυτήν και με την συγκατάθεσίν της να αυτοακρωτηριασθή τραγικώτατα, παραδίδουσα εις την δουλείαν πληθυσμούς αμιγώς Ελληνικούς και μάλιστα δύναμαι να είπω τους Ελληνικωτέρους των Ελληνικών τοιούτους. Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς. Δηλαδή η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, το οποίον ποτέ δεν θα απεδέχετο την εκουσίαν του υποδούλωσιν πληρωνομένην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν αφόρητον και ισοδυναμούσαν με οριστικήν ατίμωσιν και μελλοντικήν βεβαίαν εκμηδένισιν του Ελληνισμού ως εννοίας και οντότητος, εκμηδένισιν πρώτον ηθικήν και δεύτερον εν συνεχεία της ηθικής και υλικήν.
Tο Έθνος ουδέποτε θα συνεχώρει εις τόν Βασιλέα και την Εθνικήν Κυβέρνησιν της 4ης Αυγούστου, τοιαύτην πολιτικήν.
Τρίτη τέλος θα προέκυπτε μία ακόμη Ελλάς, η Ελλάς την οποίαν δεν θα παρέλειπον να δημιουργήσουν, φυσικά με την επίκλησιν του δημοκρατισμού, οι δημοκρατικοί Έλληνες υπό την κάλυψιν του βρετανικού Στόλου εις τα νήσους, Κρήτην και εις τας άλλας. Η τρίτη αυτή Ελλάς, η "Δημοκρατική" θα είχε με το μέρος της όχι μόνον την πρόθυμον υποστήριξιν της Αγγλίας εις την οποίαν θα έδιδε το δικαίωμα να καλύψη τας νήσους μας, καλυπτομένη και η ιδία εις την Βόρειον Αφρικήν, αλλά θα είχε με το μέρος της και το Εθνικόν δίκαιον. Η ηθική της δύναμις λοιπόν θα απερρόφα μοιραίως την επίσημον Ελλάδα, διότι θα διέθετεν η τρίτη αυτή Ελλάς, την ανεπιφύλακτον έγκρισιν και ενίσχυσιν της ανεπισήμου, της "δευτέρας" Ελλάδος, της Εθνικής δημοσίας γνώμης εν τη παμψηφία της.
Έζησα κύριοι την περίοδον του Εθνικού Διχασμού που εδημιουργήθη το 1916 όταν από την κατάστασιν εκείνην προέκυψαν δύο Ελλάδες, η των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Τον κίνδυνον από μίαν νέαν διαίρεσιν της Ελλάδος προκύπτουσαν συνεπεία του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, όπως η διαίρεσις του 1916 πρέκυψε συνεπεία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μίαν νέαν διαίρεσιν μάλιστα πολύ τραγικωτέραν, διότι όπως την εσκιαγράφησα δεν θα είναι καν διχασμός, αλλά τριχοτομισμός. Toν κίνδυνον αυτόν τον θεωρώ κύριοι, διά το Έθνος και το μέλλον του ασυγκρίτως χειρότερον από τον πόλεμον, έστω και αυτόν τον πόλεμον, από τον οποίον είναι δυνατόν και δουλωμένη ακόμη να βγη προσωρινώς η Ελλάς. Λέγω προσωρινώς, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι τελικώς η νίκη θα είναι με το μέρος μας.
Γιατί οι Γερμανοί δεν θα νικήσουν. Δεν μπορεί να νικήσουν. Υπάρχουν πολλά εμπόδια.
Η Ελλάς είναι αποφασισμένη να μη προκαλέση, μεν, με κανένα τρόπο κανένα, αλλά και με κανένα τρόπο να μη υποκύψη. Προ παντός είναι αποφασισμένη να υπερασπίση τα εδάφη της, έστω και αν πρόκειται να πέση. Ήδη δε, η απόφασίς της αυτή και η πολιτική της αυτή, χάρις εις την οποίαν απρόκλητα προσεβλήθη, χάρισαν στον τόπο και στον λαό μας το πλέον ανεκτίμητον των αγαθών και το μεγαλύτερον στοιχείον της δυνάμεως του: Αυτή η πολιτική έδωσεν εις τον λαόν την απόλυτη ψυχική, και πανεθνική ένωσί του [9]. Σήμερα όμως επί πλέον υπάρχουν και μερικοί άλλοι παράγοντες που προδικάζουν την τελική μας νίκη. Η Τουρκία δεν είναι όπως το 1916 σύμμαχος των Γερμανών. Είναι σύμμαχος των Άγγλων [10]. Η Βουλγαρία βέβαια ενεδρεύει και τώρα όπως και τότε, αλλ' εν πάση περιπτώσει αυτήν την εποχήν τουλάχιστον προς το παρόν δεν τολμά. Ο καιρός όμως δεν δουλεύει για τον Άξονα. Δουλεύει για τους αντιπάλους του. Τέλος διά την Γερμανίαν η νίκη θα ήτο εν πάση περιπτώσει δυνατή μόνο με κοσμοκρατορίαν.
Αλλ' η κοσμοκρατορία διά την Γερμανίαν κατέστη οριστικά αδύνατος στην Δουνκέρκη[11]. Ο πόλεμος διά τον Άξονα έχει χαθή, από την στιγμήν που η Αγγλία διεκήρυξε: "Θα πολεμήσωμεν έστω και μόνον εις το νησί μας και πέραν των θαλασσών, θα πολεμήσωμεν μέχρι της νίκης" [12]. Αλλά επί πλέον και ημείς οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζωμεν ότι δεν πολεμούμεν μόνον διά την νίκην, αλλά και διά την δόξαν [13]. Δεν ξέρω αν κανείς αντιβενιζελικός από σας είναι πάντοτε αδιάλλακτος. "Είμαι εγώ, κύριε Πρόεδρε", απήντησεν ο παριστάμενος παλαίμαχος και αδιάλλακτος αρθρογράφος του αντιβενιζελικού τύπου κ. Κρανιωτάκης [14].
Λοιπόν ακούστε διά να συνεννοηθούμε. Εγώ, κύριοι, όπως επαρκώς σας εξήγησα, ετήρησα μέχρι σήμερον την πολιτικήν του αειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου, δηλαδή την πολιτικήν της αυστηράς ουδετερότητος. Έκαμα το παν διά να κρατήσω την Ελλάδα μακράν της συγκρούσεως των μεγάλων κολοσσών. Ήδη μετά την άδικον επίθεσιν της Ιταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου. Διότι είναι η πολιτική του συνταυτισμού της Ελλάδος με την τύχην της δυνάμεως, διά την οποίαν η θάλασσα είναι ανέκαθεν όπως και διά την Ελλάδα, όχι το εμπόδιον που χωρίζει αλλά η υγρά λεωφόρος που συνδέει. Βέβαια εις την ιστορίαν μας την νεωτέραν δεν είχομεν μόνον ευγνωμοσύνης λόγους και αφορμάς διά την Αγγλίαν, της οποίας άλλως τε η μεταπολεμική, πολιτική των τελευταίων ιδίως ετών, είναι πολιτική μεγίστων και ιστορικών αγγλικών ευθυνών [15]. Αλλά τας ευθύνας της αυτάς η Αγγλία τας αποδίδει σήμερον με την υπερήφανον αποφαστικότητα λαού μεγάλου, σώζοντος την ελευθερίαν του κόσμου και του πολιτισμού. Διά την Ελλάδα η Αγγλία είναι η φυσική φίλη και επανειλημμένως εδείχθη προστάτρια, ενίοτε δε η μόνη προστάτρια. Η νίκη θα είναι και δεν μπορεί παρά να είναι δική της. Θα είναι νίκη του Αγγλοσαξωνικού κόσμου, απέναντι του οποίου η Γερμανία, η οποία αφού έως τώρα δεν ηδυνήθη να επιτύχη οριστικόν αποτέλεσμα, είναι καταδικασμένη να συντριβή. Διότι από τώρα και πέρα ο ορίζων δεν πρέπει να θεωρήται διά τον Άξονα ανέφελος ούτε προς Ανατολάς και η Ανατολή είναι πάντοτε μυστηριώδης [16]. Πάντοτε ήτο, αλλά σήμερον υπέρ ποτέ είναι γεμάτη απρόοπτα και μυστήριο. Τελικώς λοιπόν θα νικήσωμεν. Και θέλω φεύγοντες από την αίθουσαν αυτήν να πάρετε μαζί σας όλην την δική μου απόλυτη βεβαιότητα, ότι θα νικήσωμεν. Εν τούτοις πρέπει να σας επαναλάβω ό,τι επισημότερον διεκήρυξα από την πρώτην στιγμήν. Η Ελλάς δεν πολεμά διά την νίκην. Πολεμά διά την Δόξαν. Και διά την τιμήν της. Έχει υποχρέωσιν προς τον εαυτόν της να μείνη αξία της ιστορίας της.
Η Ιταλία είναι μεγάλη δύναμις, όταν δε προχθές έγινεν η πρώτη αεροπορική επιδρομή, ομολογώ ότι με έκπληξιν ήκουσα εις σχετικήν ερώτησίν μου την απάντησιν, ότι τα επιδραμόντα αεροπλάνα ήσαν μόνον ιταλικά [17]. Αυτό φθάνει να σας δώση να καταλάβετε με ποιες ιδέες μπήκα στον πόλεμο. Αλλά υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλη να μείνη μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήση, έστω και χωρίς καμμίαν ελπίδα νίκης. Μόνον διότι πρέπει. Γνωρίζω ότι ο ελληνικός λαός θα ήτο αδύνατον να δεχθή άλλο τι αυτήν την στιγμήν. Διότι είναι ελεύθερος και απερίσπαστος εις την φυσικήν ευθυκρισίαν και υπερηφάνειαν, εφ' όσον δεν εδόθη ευκαιρία να θολωθή η κρίσις του δι' αγοραίων θορύβων και παραπλανητικών εκστρατειών. Εκάμαμεν ότι ήτο δυνατόν διά να μη έχωμεν το παραμικρόν άδικον. Και θα εξακολουθήσωμεν την ιδίαν τακτικήν μέχρι τέλους. Σας έχω στο τραπέζι μερικά έγγραφα. Είναι όλαι αι αποδείξεις της ιταλικής ενέδρας εκ προμελέτης. Όταν τελειώσω μπορείτε να τα δείτε. Περιττόν να πάρετε σημειώσεις. Συντομώτατα θα δημοσιευθούν εις την Λευκήν Βίβλον, η οποία διέταξα να εκδοθή το ταχύτερον. Δεν σας κρύβω κύριοι, ότι η κατάστασις είναι εξαιρετικά δύσκολη. Μας περιμένουν μάλιστα δοκιμασίαι μεγάλαι. Διά να μη δώσω ευκαιρίαν προς την επιζητουμένην διά παντός τρόπου αφορμήν κατασυκοφαντήσεώς μας, ευρέθην υποχρεωμένος να πάρω μίαν απόφασιν εξόχως σοβαράν. Να μην κάμω την επιστράτευσιν, όταν από καιρού την εζήτησε και εξηκολούθησεν επανειλημμένως να μού την ζητά το Επιτελείον... [18]
Ο ιταλικός όγκος λοιπόν ευρήκεν απέναντι του δυνάμεις πάρα πολύ ασθενείς, τουλάχιστον διά την κρούσιν των πρώτων ημερών. Ο ρόλος σας είναι σήμερον μεγάλος και επισημότατος. Μη χάνετε το θάρρος σας, οτιδήποτε και αν γίνη. Διότι άλλως αδύνατον να φανήτε άξιοι του λαού σας και του καθήκοντος σας, το οποίον είναι να συντηρήσητε την ιερή φλόγα του ελληνικού λαού, να βοηθήσητε τον μαχόμενον Στρατόν, να υπάρξητε συνεργάται της Κυβερνήσεως, ότι και αν αισθάνεσθε δι' αυτήν. Πρέπει να πιστεύσητε σεις διά να μπορέσετε να μεταδώσητε την πίστιν εις το κοινόν σας, μολονότι αυτήν την φοράν έχομεν όλοι μας να πάρωμεν από τον Ελληνικόν λαόν, και από το απερίγραπτον θάρρος του και όχι να του δώσωμεν.
Θέλω ακόμη να σας ειπώ κάτι. Ξέρω με βεβαιότητα ότι από την φοβεράν αυτήν δοκιμασίαν η Ελλάς θα υποφέρη. Ξέρω όμως επίσης με βεβαιότητα ότι τελικώς θα εξέλθη όχι μόνον ένδοξος αλλά και μεγαλύτερη. Θα προσέξατε το τηλεγράφημα του κ. Τσώρτσιλ το οποίον εδημοσιεύθη σήμερον εις τας εφημερίδας, ανακοινωθέν από του Υπουργείου Εξωτερικών [19]. Λοιπόν επειθυμώ να σας τονίσω τούτο: εκείνοι οι οποίοι εις το τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτήν την επιβεβαίωσιν αγράφου συμφωνίας διά τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές. Και κάτι άλλο. Τα Δωδεκάνησα προδικάζουν...
Τετάρτη, 30 Οκτωβρίου 1940. Τρίτη μέρα του πολέμου. Τα στρατεύματά μας δεν έχουν περάσει ακόμη στην αντεπίθεση. Οι Ιταλοί διατηρούν την πρωτοβουλία. Στον παραλιακό τομέα και στην Πίνδο προχωρούν. Μόνο στο κέντρο, στην γραμμή Καλαμάς-Καλπάκι έχουν αναχαιτισθεί. Στην Αθήνα, ο πρωθυπουργός Ι. Μεταξάς καλεί, στο Γενικό Στρατηγείο (στο ξενοδοχείο "Μεγάλη Βρεταννία") τους εκδότες και αρχισυντάκτες των εφημερίδων και "κεκλεισμένων των θυρών" τους ενημερώνει για το πώς φτάσαμε σε πολεμική αναμέτρηση με την φασιστική Ιταλία...
Ἰδιόγραφο σημείωμα τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ
Κύριοι, Έχω λογοκρισίαν [1] και ημπορώ να σας υποχρεώσω να γράφετε μόνον ό,τι θέλω. Aυτήν την ώραν όμως δεν θέλω μόνον την πέννα σας. Θέλω και την ψυχήν σας. Γι' αυτό σας εκάλεσα σήμερα για να σας μιλήσω με χαρτιά ανοιχτά. Θα σας ειπώ τα πάντα. Θα σας ειπώ ακόμη και τα μεγάλα μου πολιτικά μυστικά. Θέλω vα ξέρετε και σεις όλα τα σχετικά με την εθνικήν μας περιπέτεια ώστε να γράφετε, όχι συμμορφούμενοι προς τας οδηγίας μου, αλλά εμπνεόμενοι εις την προσωπική σας πίστιν από την γνώσιν των πραγμάτων. Σας απαγορεύω να ανακοινώσητε σχετικά το παραμικρόν σ' οποιονδήποτε. Απολύτως και γιά οιονδήποτε λόγον. Κάθε παράβασις αυτής της εντολής μου θα έχη διά τον υπεύθυνον -και να είσθε βέβαιοι ότι θα ευρεθή ο υπεύθυνος- τας συνεπείας τας οποίας πρέπει να έχη σε πόλεμο ζωής ή θανάτου του Έθνους η προδοσία ενός μεγάλου μυστικού, έστω και αυτό αν έγινε από αφέλεια, χωρίς την παραμικρή κακή πρόθεσι. Φυσικά έχω τον λόγον σας...
Mη νομίσητε ότι...
η απόφασις του ΟΧΙ πάρθηκε έτσι, σε μια στιγμή. Μην φαντασθήτε ότι εμπήκαμε στον πόλεμο αιφνιδιαστικά. Ή ότι δεν έγινε παν ό,τι επετρέπετο και μπορούσε να γίνει διά να τον αποφύγωμε.
Από την εποχήν της καταλήψεως της Αλβανίας το Πάσχα πέρυσι το πράγμα άρχισε να φαίνεται. Από τον περασμένο Μάιο είπα καθαρά στον κ. Γκράτσι [2] ότι αν προσεβαλλόμεθα εις τα εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, θα ανθιστάμεθα αντί πάσης θυσίας και δι' όλων των μέσων. Συγχρόνως όμως μου ήρχοντο από την Ρώμην, από την Βουδαπέστην, από τα Τίρανα, από παντού πληροφορίαι αντίθετοι [3].
Εις τας 15 Αυγούστου έγινεν ο τορπιλλισμός της ΕΛΛΗΣ. Γνωρίζετε ότι από την πρώτην στιγμήν διεπιστώθη ότι το έγκλημα ήτο Ιταλικόν. Εν τούτοις δεν επετρέψαμεν να γνωσθή ότι είχομεν και τας υλικάς πλέον αποδείξεις περί της εθνικότητος του εγκληματίου [4]. Συγχρόνως όμως διέταξα τα αντιτορπιλικά τα οποία συνώδευον τα πλοία που μετέφερον τους προσκηνητάς από την Τήνον μετά το έγκλημα, άν προσβληθούν από αεροπλάνα ή οπωσδήποτε άλλως να κάμουν αμέσως χρήσιν των όπλων των.
Θα σας αποκαλύψω τώρα, ότι τότε διέταξα να βολιδοσκοπηθή καταλλήλως το Βερολίνον. Μου διεμηνύθη εκ μέρους τον Χίτλερ, η σύστασις να αποφύγω οιονδήποτε μέτρον δυνάμενον να θεωρηθή από την Ιταλίαν πρόκλησις. Έκαμα το πάν διά να μη μπορούν οι Ιταλοί να εμφανισθούν ως δυνάμενοι να έχουν όχι αφορμάς ευλόγους, αλλ' ούτε ευλογοφανές παράπονον εκ μέρους μας, αν και από την πρώτην στιγμήν αντελήφθην τι πράγματι εσήμαινεν η όλως αόριστος σύστασις του Βερολίνου. Σεις καλύτερον παντος άλλου γνωρίζετε ότι έκαμα το πάν διά να μη δώσωμεν αφορμήν εμφανίσεως της Ιταλίας ως δυναμένης να έχη ευλογοφανείς καν αφορμάς αιτιάσεων. Λόγω του επαγγέλματός σας έχετε παρακολουθήσει εις όλες τις λεπτομέρειες την ιστορίαν των ατελειώτων ιταλικών προκλήσεων δημοσιογραφικών και άλλων, αλλά και την χριστιανικήν υπομονήν την οποίαν ετηρίσαμεν, προσποιούμενοι ότι δεν τις καταλαβαίνουμε, περιοριζόμενοι μόνον σε δημοσιογραφικάς ανασκευάς των ιταλικών εναντίον μας κατηγοριών [5].
Ομολογώ ότι εμπρός εις την φοβεράν ευθύνην της αναμίξεως της Ελλάδος εις τέτοιον μάλιστα πόλεμον, έκρινα πώς καθήκον μου ήτο να δω εάν θα ήτο δυνατόν να προφυλάξω τοv τόπον από αυτόν έστω και διά παντός τρόπου, ο οποίος όμως θα συμβιβάζετο με τα γενικώτερα συμφέροντα του Έθνους. Εις σχετικάς βολιδοσκοπήσεις προς την κατευθυνσιν τον Άξονος μου έδόθη να εννοήσω σαφώς ότι μόνη λύσις θα μπορουσε να είναι μία εκουσία προσχώρησιν της Ελλάδος εις την "Νέαν Τάξιν" [6]. Προσχώρησις που θα εγένετο όλως ευχαρίστως δεκτή από τον Χίτλερ "ως εραστήν του Ελληνικού πνεύματος".
Συγχρόνως όμως μου εδόθη να εννοήσω ότι η ένταξις εις την Νέαν Τάξιν προϋποθέτει προκαταρκτικήν άρσιν όλων των παλαιών διαφορών με τους γείτονάς μας, και ναι μεν αυτό θα συνεπήγετο φυσικά θυσίας τινάς διά την Ελλάδα, αλλά αι θυσίαι θα έπρεπε να θεωρηθούν απολύτως "ασήμαντοι" εμπρός εις τα "οικονομικά και άλλα πλεονεκτήματα" τα οποία θα είχεν διά την Ελλάδα ή Νέα Τάξις εις την Ευρώπην και εις την Βαλκανικήν. Φυσικά με πάσαν περίσκεψιν και ανεπισήμως επεδίωξα δι' όλων των μέσων να κατατοπισθώ συγκεκριμένως ποίαι θα ήσαν αι θυσίαι αυταί, με τας οποίας η Ελλάς θα έπρεπε να πληρώση την ατίμωσιν της εξ ιδίας θελήσεως προσφοράς της να υπαχθή υπό την Νέαν Τάξιν.
Με καταφανή προσπάθειαν αποφυγής σαφούς καθορισμού μου εδόθη να καταλάβω ότι η προς τους Έλληνας στοργή του Χίτλερ ήτο οι εγγυήσεις oτι αι θυσίαι αυταί θα περιορίζοντο "εις το ελάχιστον δυνατόν". Όταν επέμεινα να κατατοπισθώ, πόσον επί τέλους θα μπορουσε να είναι αύτο το έλάχιστον τελικώς, μάς εδόθη να καταλάβωμεν ότι τούτο συνίστατο εις μερικάς ικανοποιήσεις προς την Ιταλίαν δυτικώς μέχρι Πρεβέζης, ίσως και προς την Βουλγαρίαν ανατολικώς μέχρι Δεδεαγάτς [7].
Δηλαδή θα έπρεπε διά να αποφύγωμεν τov πόλεμον, να γίνωμεν εθελονταί δούλοι και να πληρώσωμεν αυτήν την τιμήν... με το άπλωμα του δεξιού χεριού της Ελλάδος προς ακρωτηριασμόν από την Ιταλίαν και του αριστερού προς ακρωτηριασμόν από την Βουλγαρίαν. Φυσικά δεν ήτo δύσκολον να προβλέψη κανείς ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν οι Άγγλοι θα έκοβαν και αυτοί τα πόδια της Ελλάδος. Και με το δίκαιόν των.
Κυρίαρχοι πάντοτε της θαλάσσης δεν θα παρέλειπον, υπερασπίζοντες πλέον τον εαυτόν των, έπειτα από μίαν τοιαύτην αυτοδούλωσιν της Ελλάδος εις τους εχθρούς των να καταλάβουν την Κρήτην και τας άλλας νήσους μας τουλάχιστον. Το συμπέρασμα αυτό δεν προέκυψεν μόνον από την πλέον απλήν λογικήν, άλλά και από ασφαλείς και βεβαίας πληροφορίας εξ Αιγύπτου, καθ' ας ειχεν ήδη προμελετηθή και αντιμετωπισθή η ενέργεια που θα έπρεπε να γίνη ως φυσικόν επακόλουθον πάσης τυχόv εκουσίας ή ακουσίας συνεργασίας της Ελλάδος με τον Άξονα, εις τας ελληνικάς νήσους και προς παρεμπόδισιν εν περιπτώσει της δυνατότητος διά τόν Άξονα να τας χρησιμοποιήση.
Δεν δύναμαι αφ' ετέρου να μη παραδεχθώ ότι εις μίαν τοιαύτην περίπτωσιν το δίκαιον δεν θα ευρίσκετο με το μέρος της Κυβερνήσεως των Αθηνών και να μην αναγνωρίσω, ότι όταν ένας λαός, όπως ο αγγλικός, αμύνεται διά την ζωήν του, θα ήτο πλήρως δικαιολογημένος να κάνη τα ανωτέρω. Αλλά τότε ο Ελληνικός λαός δικαίως θα ετάσσετο εναντίον της κυβερνήσεως η οποία διά vα τον προφυλάξη από τον πόλεμον θα τον κατεδίκαζε εις εθελουσίαν υποδούλωσιν μετ' εθνικού ακρωτηριασμού. Αυτή η δήθεν προφύλαξις θα ήτο διά την τύχην της εις το μέλλον Ελληνικής φυλής, πλέον ολεθρία και από τας χειροτέρας έστω συνεπείας οποιουδήποτε πολέμου. Το δίκαιον λοιπόν, δεν θα ήτο με το μέρος της Κυβερνήσεως των Αθηνών, εάν η τελευταία ενήργει κατά τας υποδείξεις του Βερολίνου που ανέφερα. Το δίκαιον θα ήτο με το μέρος του Ελληνικού Λαού, ο οποίος θα κατεδίκαζεν αυτήν, και των Άγγλων οι οποίοι υπερασπίζοντες την ύπαρξίν των επίσης δικαίως θα ελάμβανον τα μέτρα που εφέροντο έχοντες μελετήσει, εισακούοντες άλλωστε τας δικαίας αιτιάσεις των Ελλήνων, οίαι θα προέκυπτον εν καιρώ εάν εδίδετο ή εύλογος αυτή αφορμή.
Θα εδημιουργούντο έτσι όχι δύο, όπως το 1916, άλλά τρείς αυτήν την φοράν Ελλάδες [8]. Η πρώτη θα ήτο η επίσημος των Αθηνών η οποία είχεν φθάσει εις την πόρωσιν και το κατάντημα διά να αποφύγη τον πόλεμον να δεχθή να γίνη εθελοντής δούλος, πληρώνουσα μάλιστα την τιμήν αυτήν και με την συγκατάθεσίν της να αυτοακρωτηριασθή τραγικώτατα, παραδίδουσα εις την δουλείαν πληθυσμούς αμιγώς Ελληνικούς και μάλιστα δύναμαι να είπω τους Ελληνικωτέρους των Ελληνικών τοιούτους. Δευτέρα θα ήτο η πραγματική Ελλάς. Δηλαδή η παμψηφία της κοινής γνώμης του Έθνους, το οποίον ποτέ δεν θα απεδέχετο την εκουσίαν του υποδούλωσιν πληρωνομένην μάλιστα με εθνικόν ακρωτηριασμόν αφόρητον και ισοδυναμούσαν με οριστικήν ατίμωσιν και μελλοντικήν βεβαίαν εκμηδένισιν του Ελληνισμού ως εννοίας και οντότητος, εκμηδένισιν πρώτον ηθικήν και δεύτερον εν συνεχεία της ηθικής και υλικήν.
Tο Έθνος ουδέποτε θα συνεχώρει εις τόν Βασιλέα και την Εθνικήν Κυβέρνησιν της 4ης Αυγούστου, τοιαύτην πολιτικήν.
Τρίτη τέλος θα προέκυπτε μία ακόμη Ελλάς, η Ελλάς την οποίαν δεν θα παρέλειπον να δημιουργήσουν, φυσικά με την επίκλησιν του δημοκρατισμού, οι δημοκρατικοί Έλληνες υπό την κάλυψιν του βρετανικού Στόλου εις τα νήσους, Κρήτην και εις τας άλλας. Η τρίτη αυτή Ελλάς, η "Δημοκρατική" θα είχε με το μέρος της όχι μόνον την πρόθυμον υποστήριξιν της Αγγλίας εις την οποίαν θα έδιδε το δικαίωμα να καλύψη τας νήσους μας, καλυπτομένη και η ιδία εις την Βόρειον Αφρικήν, αλλά θα είχε με το μέρος της και το Εθνικόν δίκαιον. Η ηθική της δύναμις λοιπόν θα απερρόφα μοιραίως την επίσημον Ελλάδα, διότι θα διέθετεν η τρίτη αυτή Ελλάς, την ανεπιφύλακτον έγκρισιν και ενίσχυσιν της ανεπισήμου, της "δευτέρας" Ελλάδος, της Εθνικής δημοσίας γνώμης εν τη παμψηφία της.
Έζησα κύριοι την περίοδον του Εθνικού Διχασμού που εδημιουργήθη το 1916 όταν από την κατάστασιν εκείνην προέκυψαν δύο Ελλάδες, η των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Τον κίνδυνον από μίαν νέαν διαίρεσιν της Ελλάδος προκύπτουσαν συνεπεία του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου, όπως η διαίρεσις του 1916 πρέκυψε συνεπεία του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου, μίαν νέαν διαίρεσιν μάλιστα πολύ τραγικωτέραν, διότι όπως την εσκιαγράφησα δεν θα είναι καν διχασμός, αλλά τριχοτομισμός. Toν κίνδυνον αυτόν τον θεωρώ κύριοι, διά το Έθνος και το μέλλον του ασυγκρίτως χειρότερον από τον πόλεμον, έστω και αυτόν τον πόλεμον, από τον οποίον είναι δυνατόν και δουλωμένη ακόμη να βγη προσωρινώς η Ελλάς. Λέγω προσωρινώς, διότι πιστεύω ακράδαντα ότι τελικώς η νίκη θα είναι με το μέρος μας.
Γιατί οι Γερμανοί δεν θα νικήσουν. Δεν μπορεί να νικήσουν. Υπάρχουν πολλά εμπόδια.
Η Ελλάς είναι αποφασισμένη να μη προκαλέση, μεν, με κανένα τρόπο κανένα, αλλά και με κανένα τρόπο να μη υποκύψη. Προ παντός είναι αποφασισμένη να υπερασπίση τα εδάφη της, έστω και αν πρόκειται να πέση. Ήδη δε, η απόφασίς της αυτή και η πολιτική της αυτή, χάρις εις την οποίαν απρόκλητα προσεβλήθη, χάρισαν στον τόπο και στον λαό μας το πλέον ανεκτίμητον των αγαθών και το μεγαλύτερον στοιχείον της δυνάμεως του: Αυτή η πολιτική έδωσεν εις τον λαόν την απόλυτη ψυχική, και πανεθνική ένωσί του [9]. Σήμερα όμως επί πλέον υπάρχουν και μερικοί άλλοι παράγοντες που προδικάζουν την τελική μας νίκη. Η Τουρκία δεν είναι όπως το 1916 σύμμαχος των Γερμανών. Είναι σύμμαχος των Άγγλων [10]. Η Βουλγαρία βέβαια ενεδρεύει και τώρα όπως και τότε, αλλ' εν πάση περιπτώσει αυτήν την εποχήν τουλάχιστον προς το παρόν δεν τολμά. Ο καιρός όμως δεν δουλεύει για τον Άξονα. Δουλεύει για τους αντιπάλους του. Τέλος διά την Γερμανίαν η νίκη θα ήτο εν πάση περιπτώσει δυνατή μόνο με κοσμοκρατορίαν.
Αλλ' η κοσμοκρατορία διά την Γερμανίαν κατέστη οριστικά αδύνατος στην Δουνκέρκη[11]. Ο πόλεμος διά τον Άξονα έχει χαθή, από την στιγμήν που η Αγγλία διεκήρυξε: "Θα πολεμήσωμεν έστω και μόνον εις το νησί μας και πέραν των θαλασσών, θα πολεμήσωμεν μέχρι της νίκης" [12]. Αλλά επί πλέον και ημείς οι Έλληνες πρέπει να γνωρίζωμεν ότι δεν πολεμούμεν μόνον διά την νίκην, αλλά και διά την δόξαν [13]. Δεν ξέρω αν κανείς αντιβενιζελικός από σας είναι πάντοτε αδιάλλακτος. "Είμαι εγώ, κύριε Πρόεδρε", απήντησεν ο παριστάμενος παλαίμαχος και αδιάλλακτος αρθρογράφος του αντιβενιζελικού τύπου κ. Κρανιωτάκης [14].
Λοιπόν ακούστε διά να συνεννοηθούμε. Εγώ, κύριοι, όπως επαρκώς σας εξήγησα, ετήρησα μέχρι σήμερον την πολιτικήν του αειμνήστου Βασιλέως Κωνσταντίνου, δηλαδή την πολιτικήν της αυστηράς ουδετερότητος. Έκαμα το παν διά να κρατήσω την Ελλάδα μακράν της συγκρούσεως των μεγάλων κολοσσών. Ήδη μετά την άδικον επίθεσιν της Ιταλίας, η πολιτική την οποίαν ακολουθώ είναι η πολιτική του αειμνήστου Βενιζέλου. Διότι είναι η πολιτική του συνταυτισμού της Ελλάδος με την τύχην της δυνάμεως, διά την οποίαν η θάλασσα είναι ανέκαθεν όπως και διά την Ελλάδα, όχι το εμπόδιον που χωρίζει αλλά η υγρά λεωφόρος που συνδέει. Βέβαια εις την ιστορίαν μας την νεωτέραν δεν είχομεν μόνον ευγνωμοσύνης λόγους και αφορμάς διά την Αγγλίαν, της οποίας άλλως τε η μεταπολεμική, πολιτική των τελευταίων ιδίως ετών, είναι πολιτική μεγίστων και ιστορικών αγγλικών ευθυνών [15]. Αλλά τας ευθύνας της αυτάς η Αγγλία τας αποδίδει σήμερον με την υπερήφανον αποφαστικότητα λαού μεγάλου, σώζοντος την ελευθερίαν του κόσμου και του πολιτισμού. Διά την Ελλάδα η Αγγλία είναι η φυσική φίλη και επανειλημμένως εδείχθη προστάτρια, ενίοτε δε η μόνη προστάτρια. Η νίκη θα είναι και δεν μπορεί παρά να είναι δική της. Θα είναι νίκη του Αγγλοσαξωνικού κόσμου, απέναντι του οποίου η Γερμανία, η οποία αφού έως τώρα δεν ηδυνήθη να επιτύχη οριστικόν αποτέλεσμα, είναι καταδικασμένη να συντριβή. Διότι από τώρα και πέρα ο ορίζων δεν πρέπει να θεωρήται διά τον Άξονα ανέφελος ούτε προς Ανατολάς και η Ανατολή είναι πάντοτε μυστηριώδης [16]. Πάντοτε ήτο, αλλά σήμερον υπέρ ποτέ είναι γεμάτη απρόοπτα και μυστήριο. Τελικώς λοιπόν θα νικήσωμεν. Και θέλω φεύγοντες από την αίθουσαν αυτήν να πάρετε μαζί σας όλην την δική μου απόλυτη βεβαιότητα, ότι θα νικήσωμεν. Εν τούτοις πρέπει να σας επαναλάβω ό,τι επισημότερον διεκήρυξα από την πρώτην στιγμήν. Η Ελλάς δεν πολεμά διά την νίκην. Πολεμά διά την Δόξαν. Και διά την τιμήν της. Έχει υποχρέωσιν προς τον εαυτόν της να μείνη αξία της ιστορίας της.
Η Ιταλία είναι μεγάλη δύναμις, όταν δε προχθές έγινεν η πρώτη αεροπορική επιδρομή, ομολογώ ότι με έκπληξιν ήκουσα εις σχετικήν ερώτησίν μου την απάντησιν, ότι τα επιδραμόντα αεροπλάνα ήσαν μόνον ιταλικά [17]. Αυτό φθάνει να σας δώση να καταλάβετε με ποιες ιδέες μπήκα στον πόλεμο. Αλλά υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες ένας λαός οφείλει, αν θέλη να μείνη μεγάλος, να είναι ικανός να πολεμήση, έστω και χωρίς καμμίαν ελπίδα νίκης. Μόνον διότι πρέπει. Γνωρίζω ότι ο ελληνικός λαός θα ήτο αδύνατον να δεχθή άλλο τι αυτήν την στιγμήν. Διότι είναι ελεύθερος και απερίσπαστος εις την φυσικήν ευθυκρισίαν και υπερηφάνειαν, εφ' όσον δεν εδόθη ευκαιρία να θολωθή η κρίσις του δι' αγοραίων θορύβων και παραπλανητικών εκστρατειών. Εκάμαμεν ότι ήτο δυνατόν διά να μη έχωμεν το παραμικρόν άδικον. Και θα εξακολουθήσωμεν την ιδίαν τακτικήν μέχρι τέλους. Σας έχω στο τραπέζι μερικά έγγραφα. Είναι όλαι αι αποδείξεις της ιταλικής ενέδρας εκ προμελέτης. Όταν τελειώσω μπορείτε να τα δείτε. Περιττόν να πάρετε σημειώσεις. Συντομώτατα θα δημοσιευθούν εις την Λευκήν Βίβλον, η οποία διέταξα να εκδοθή το ταχύτερον. Δεν σας κρύβω κύριοι, ότι η κατάστασις είναι εξαιρετικά δύσκολη. Μας περιμένουν μάλιστα δοκιμασίαι μεγάλαι. Διά να μη δώσω ευκαιρίαν προς την επιζητουμένην διά παντός τρόπου αφορμήν κατασυκοφαντήσεώς μας, ευρέθην υποχρεωμένος να πάρω μίαν απόφασιν εξόχως σοβαράν. Να μην κάμω την επιστράτευσιν, όταν από καιρού την εζήτησε και εξηκολούθησεν επανειλημμένως να μού την ζητά το Επιτελείον... [18]
Ο ιταλικός όγκος λοιπόν ευρήκεν απέναντι του δυνάμεις πάρα πολύ ασθενείς, τουλάχιστον διά την κρούσιν των πρώτων ημερών. Ο ρόλος σας είναι σήμερον μεγάλος και επισημότατος. Μη χάνετε το θάρρος σας, οτιδήποτε και αν γίνη. Διότι άλλως αδύνατον να φανήτε άξιοι του λαού σας και του καθήκοντος σας, το οποίον είναι να συντηρήσητε την ιερή φλόγα του ελληνικού λαού, να βοηθήσητε τον μαχόμενον Στρατόν, να υπάρξητε συνεργάται της Κυβερνήσεως, ότι και αν αισθάνεσθε δι' αυτήν. Πρέπει να πιστεύσητε σεις διά να μπορέσετε να μεταδώσητε την πίστιν εις το κοινόν σας, μολονότι αυτήν την φοράν έχομεν όλοι μας να πάρωμεν από τον Ελληνικόν λαόν, και από το απερίγραπτον θάρρος του και όχι να του δώσωμεν.
Θέλω ακόμη να σας ειπώ κάτι. Ξέρω με βεβαιότητα ότι από την φοβεράν αυτήν δοκιμασίαν η Ελλάς θα υποφέρη. Ξέρω όμως επίσης με βεβαιότητα ότι τελικώς θα εξέλθη όχι μόνον ένδοξος αλλά και μεγαλύτερη. Θα προσέξατε το τηλεγράφημα του κ. Τσώρτσιλ το οποίον εδημοσιεύθη σήμερον εις τας εφημερίδας, ανακοινωθέν από του Υπουργείου Εξωτερικών [19]. Λοιπόν επειθυμώ να σας τονίσω τούτο: εκείνοι οι οποίοι εις το τηλεγράφημα αυτό δεν βλέπουν γραπτήν την επιβεβαίωσιν αγράφου συμφωνίας διά τα Δωδεκάνησα, δεν ξέρουν να διαβάζουν μέσα από τις γραμμές. Και κάτι άλλο. Τα Δωδεκάνησα προδικάζουν...
Αποδιοργανωτική Επιτροπή;
Είτε συμφωνεί κανείς με την ουσία της πρότασης Αβραμόπουλου, εάν πρέπει δηλαδή να ψηφίσουν και οι φίλοι ή μόνο τα μέλη για πρόεδρο της ΝΔ, η Οργανωτική Επιτροπή λειτούργησε ως... αποδιοργανωτική επιτροπή. Από την πρώτη στιγμή είχαμε επισημάνει ότι κάτι δεν πάει καλά στον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί η Επιτροπή. Διαβάστε τη δήλωση Αβραμόπουλου και το σχόλιο στην "Karfitsa".
ΔΗΛΩΣΗ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ: "...η απόφαση της Οργανωτικής Επιτροπής, που πληροφορήθηκα από τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, να μην περιλάβει την πρότασή μου στην εισήγησή της προς την Κεντρική Επιτροπή για την τροποποίηση του άρθρου 4, που αποτελεί την πεμπτουσία της δημοκρατικότητας των διαδικασιών μας, έχει ως αποτέλεσμα την υιοθέτηση πρότασης που δεν έχει ομοφωνία. Κάτι, που αποτελεί υπέρβαση των αρμοδιοτήτων της Οργανωτικής Επιτροπής και είναι αντίθετη με τη συμφωνία της 16ης Οκτωβρίου 2009, με την οποία οι υποψήφιοι συμφωνήσαμε, ότι θα υποβάλλουμε προτάσεις μετά της 22ης Οκτωβρίου, μετά την επίσημη ανακήρυξη των υποψηφιότητών μας.
Τέτοια ομόφωνη απόφαση δεν ελήφθη μέχρι σήμερα, παρότι εγώ υπέβαλλα εμπρόθεσμα τις προτάσεις μου στις 24 Οκτωβρίου 2009 και στις 25 Οκτωβρίου 2009 τις βελτίωσα κατόπιν τηλεφωνικής μου συνεννόησης με τον Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής".
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "KARFITSA" ΣΤΙΣ 12/10/2009 http://gkessopoulos.blogspot.com/2009/10/blog-post_16.html
ΔΗΛΩΣΗ ΑΒΡΑΜΟΠΟΥΛΟΥ: "...η απόφαση της Οργανωτικής Επιτροπής, που πληροφορήθηκα από τα Μαζικά Μέσα Ενημέρωσης, να μην περιλάβει την πρότασή μου στην εισήγησή της προς την Κεντρική Επιτροπή για την τροποποίηση του άρθρου 4, που αποτελεί την πεμπτουσία της δημοκρατικότητας των διαδικασιών μας, έχει ως αποτέλεσμα την υιοθέτηση πρότασης που δεν έχει ομοφωνία. Κάτι, που αποτελεί υπέρβαση των αρμοδιοτήτων της Οργανωτικής Επιτροπής και είναι αντίθετη με τη συμφωνία της 16ης Οκτωβρίου 2009, με την οποία οι υποψήφιοι συμφωνήσαμε, ότι θα υποβάλλουμε προτάσεις μετά της 22ης Οκτωβρίου, μετά την επίσημη ανακήρυξη των υποψηφιότητών μας.
Τέτοια ομόφωνη απόφαση δεν ελήφθη μέχρι σήμερα, παρότι εγώ υπέβαλλα εμπρόθεσμα τις προτάσεις μου στις 24 Οκτωβρίου 2009 και στις 25 Οκτωβρίου 2009 τις βελτίωσα κατόπιν τηλεφωνικής μου συνεννόησης με τον Πρόεδρο της Οργανωτικής Επιτροπής".
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ ΠΟΥ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "KARFITSA" ΣΤΙΣ 12/10/2009 http://gkessopoulos.blogspot.com/2009/10/blog-post_16.html
Τετάρτη 21 Οκτωβρίου 2009
Ρήξη με τ' ανάκτορα
Άκουγα από το συγκεκριμένο ραδιόφωνο την άποψη του ταξιτζή, του μεροκαματιάρη, του ανθρώπου που μόλις επέστρεφε σπίτι από τη δουλειά ή μόλις έπιανε δουλειά. Έκπληκτος, λοιπόν, διαπίστωσα ότι απόψεις που μέχρι πριν λίγους μήνες θα χαρακτήριζαν αυτομάτως όποιον τις έλεγε ως εθνικιστή, ρατσιστή ή ακραίο, τώρα θεωρούνταν ως η αδιαπραγμάτευτη λογική. «Δεν είμαστε ρατσιστές, αλλά η Ελλάδα δεν χωράει τόσους λαθρομετανάστες», αλλά και στοιχεία όπως ότι ένας στους δύο λαθρομετανάστες που καταφθάνουν στην Ευρώπη έρχονται στη χώρα μας (!!!- το γνωρίζατε; το ‘χατε ξανακούσει;).
Φτάσαμε, λοιπόν, στο σημείο μια «σόσιαλ» κυβέρνηση να υλοποιεί αυτό που επί χρόνια προτείνει η δεξιά και δεν εφάρμοσε ως όφειλε η κεντροδεξιά! Δεν είναι κακό αυτό. Και δεν είναι κακό γιατί πολλά από τα προβλήματα βρίσκουν λύση στην κοινή λογική. Και μόνο σ’ αυτήν. Το κακό είναι ότι ΜΜΕ που μέχρι την 4η Οκτωβρίου κολλούσαν ταμπέλες σε όποιον τολμούσε να μιλήσει για υπεράριθμους λαθρομετανάστες, σήμερα πανηγυρίζουν γιατί «επεστράφησαν στην κόλασή τους ως ανεπιθύμητοι» κάτι χιλιάδες λαθρομετανάστες.
Η έκπληξή μου, λοιπόν, είχε να κάνει με το ότι συνειδητοποίησα (με μια φλασιά) πόσο απροκάλυπτα τα ΜΜΕ παίζουν ρόλο στα πολιτικά πράγματα, έναν ρόλο τόσο καθοριστικό και όμοιο με ανάλογες παρεμβάσεις στο μακρινό παρελθόν που θα προκαλούσαν… «ρήξη με τ' ανάκτορα»!
Δευτέρα 19 Οκτωβρίου 2009
Η δευτερολογία που δεν έγινε ποτέ
Η παρουσία του Κώστα Καραμανλή στη συζήτηση για τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης, είναι χαρακτηριστική του «ιστορικού χαμηλού» που διάγει η Νέα Δημοκρατία –πέραν του ποσοστού στις ευρωεκλογές.
Ήταν αναμενόμενες οι αντιδράσεις βουλευτών στην πρωτολογία (που έμεινε χωρίς δευτερολογία) του πρώην πρωθυπουργού. Αλλά πάλι καθυστερημένες. Όφειλαν να υπάρξουν όταν διαμορφωνόταν το «παλλαϊκό» αίτημα για παρουσία και ομιλία του Κώστα Καραμανλή στη Βουλή. Όταν όλοι στη ΝΔ ζητούσαν το λογικά άτοπο, δηλαδή να απαντήσει στον νέο πρωθυπουργό ένας παραιτηθείς αρχηγός, τότε δεν υπήρξαν αντιδράσεις. Έτσι προχθές είδαμε το παράλογο ο Καραμανλής που φεύγει να ισχυρίζεται ότι η ΝΔ θα στηρίξει τον Κάρολο Παπούλια για πρόεδρο της Δημοκρατίας και άλλα «δεσμευτικά». Είναι δυνατόν ο απερχόμενος να δεσμεύσει τον επερχόμενο; Όποιος κι αν είναι αυτός. Η λογική της στιγμής λέει ότι θα έπρεπε, αν μη τι άλλο, να έχει προηγηθεί συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας η οποία θα κατέληγε σε μίνιμουμ κατευθύνσεις τις οποίες θα εξέφραζε ο Καραμανλής στη Βουλή. Αλλά κάτι τέτοιο δεν έγινε.
Το ότι για πρώτη φορά στην ιστορία αρχηγός αξιωματικής αντιπολίτευσης παραιτείται από τη δευτερολογία στις προγραμματικές δηλώσεις, δείχνει ότι «έχει χαθεί η μπάλα». Αλλά, κυρίως, ότι ο Καραμανλής εξακολουθεί να δρα αυτοκαταστροφικά για την υστεροφημία του. Η γενικότερη δε στάση του είναι βέβαιο ότι πικραίνει χιλιάδες νεοδημοκρατών και πολιτών που τον πίστεψαν και τον εμπιστεύτηκαν μέχρι την τελευταία στιγμή (με 33% στην Ευρώπη κυβερνούν) αλλά, το κυριότερο, ότι έτσι, με αυτή τη διάθεση και στάση, δεν μπορεί να αποτελέσει εγγυητή για τις συνεδριακές διαδικασίες ανάδειξης νέου προέδρου.
Κι επειδή στο συνέδριο που έρχεται μάλλον θα λάβει το τελευταίο αλλά μεγάλο χειροκρότημα από τους συνέδρους και το λαό, καλά θα είναι να έχει προετοιμαστεί κατάλληλα για να μην τους απογοητεύσει.
Η πολιτική είναι σκληρή, αλλά αλίμονο αν αυτό το μαθαίνεις και το υιοθετείς μετά από είκοσι χρόνια στην πολιτική, δεκατρία στην αρχηγία της ΝΔ και πεντέμισι στην πρωθυπουργία.
Σάββατο 17 Οκτωβρίου 2009
Παρασκευή 16 Οκτωβρίου 2009
Πέμπτη 15 Οκτωβρίου 2009
Ισπανός αρχιτέκτονας
Επικρίθηκε ο Γιώργος Παπανδρέου για την κίνησή του να βάλει μπροστά τον Ισπανό αρχιτέκτονα Ασεμπίγιο σε μια προσπάθεια να αλλάξει το ύφος, το περιβάλλον, εν τέλει τη ζωή των κατοίκων στα αστικά κέντρα. Συζητώντας προ λίγων ετών με καθηγήτρια του ΑΠΘ ειδική στα θέματα αυτά, διαπίστωσα τη μεγάλη απογοήτευσή της από τη «συμπεριφορά» της Δημόσιας Διοίκησης (ας το πούμε έτσι) σε θέματα πολεοδομικής τάξης και ανάταξης.
Κι αυτό γιατί ιδέες υπάρχουν και απόψεις συγκεκριμένες και αυστηρές, όμως μέχρι σήμερα δεν έχουν συναντήσει την κατάλληλη άνωθεν πολιτική βούληση για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Έτσι, οι πολεοδομικές παραβάσεις είναι συνεχείς και καθημερινές, χωρίς το κράτος να μπορεί ή να θέλει να παρέμβει για να τις σταματήσει. Συνακόλουθα και οι αλλοιώσεις του αστικού τοπίου, ενίοτε βάναυσες, είναι συνεχείς με αποτέλεσμα οι ελληνικές πόλεις στη συντριπτική τους πλειοψηφία να αποτελούν υποδείγματα… αναρχίας και κακογουστιάς.
Εντύπωση μου είχε κάνει η υπόδειξή της να παρατηρήσω τα κτίρια της οδού Αριστοτέλους, τα οποία είναι βασισμένα στο περίφημο πολεοδομικό σχέδιο Εμπράρ που εκπονήθηκε για την ανοικοδόμηση της πόλης μετά την μεγάλη πυρκαγιά του 1917. Εννοείται ότι το σχέδιο εφαρμόστηκε μόνο στη συγκεκριμένη περιοχή και πάλι πλημμελώς. Αν παρατηρήσει κανείς προσεκτικά τα κτίρια και τους πεσσούς της οδού Αριστοτέλους θα διαπιστώσει πολύ μεγάλες αποκλίσεις μεταξύ τους, από την μορφή μέχρι τον αριθμό των ορόφων κάθε κτιρίου! Για τις διαφημιστικές πινακίδες ας μη μιλήσουμε καλύτερα. Εκεί φαίνεται να υπάρχει μια συνωμοσία αρχών – δραστών κατά της αισθητικής.
Εν ολίγοις, ένας Ασεμπίγιο δεν φέρνει την άνοιξη. Ιδέες έχουμε, απόψεις έχουμε, πολιτική βούληση χρειαζόμαστε. Κι όπως λέει ένας φίλος αρχιτέκτονας, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν χρειαζόταν να φέρει αρχιτέκτονα. Πολιτικό που να διαθέτει πολιτική βούληση και αισθητική έπρεπε να φέρει…
Από τη ζαρντινιέρα στην πυγμή
Ένα κομβικό κατά πολλούς σημείο που οδήγησε τη Νέα Δημοκρατία στην κατάρρευση, ήταν τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου. Η δηλώσεις του τότε υπουργού Εσωτερικών Προκόπη Παυλόπουλου περί «αμυνόμενης αστυνομίας» (στην πράξη επρόκειτο περί αδρανούς φοβισμένης αστυνομίας) την ώρα που καταλύθηκε η έννομη τάξη σε δεκάδες πόλης ολόκληρης της χώρας, καταρράκωσαν την κυβέρνηση στα μάτια και των πιο πιστών ψηφοφόρων της. Όχι γιατί δεν υπήρχε θλίψη για τον άδικο φόνο του 16χρονου, όχι γιατί επιθυμούσε κανείς βίαιη αστυνομία. Αλλά γιατί ο κάθε Έλληνας ένοιωθε πια τελείως απροστάτευτος τόσο από την αστυνομική ασυδοσία όσο και από το πλιάτσικο οποιουδήποτε κουκουλοφόρου.
Επειδή όμως η αστυνομία δεν μπορεί να είναι αμυνόμενη ή επιτιθέμενη, αλλά πρέπει να είναι σωστή αστυνομία –κοινωνική ή κατασταλτική κατά περίπτωση και πάντως όχι ανόητη ή ασύδοτη- οι πρώτες δηλώσεις Χρυσοχοΐδη φαντάζουν εντυπωσιακές.
«Δημοκρατία και πυγμή» είναι το νέο δόγμα της Ελληνικής Αστυνομίας διά στόματος του υπουργού και ηχεί τόσο εντυπωσιακό όσο και η αλλαγή της πινακίδας του υπουργείου σε Προστασίας του Πολίτη.
Ομοίως και τα υπόλοιπα που εξήγγειλαν Χρυσοχοΐδης και Βούγιας μοιάζουν εντυπωσιακά, αν και αυτονόητα (μένει να τα δούμε στην πράξη). «Όποιος αστυνομικός ή λιμενικός βιαιοπραγήσει ή παρανομήσει σε βάρος πολίτη, θα φεύγει αμέσως από το Σώμα» δήλωσαν, καταμετρώντας παράλληλα τους αστυνομικούς που υπηρετούν ως προσωπική ασφάλεια πολιτικών και άλλων δημοσίων προσώπων.
Λένε πολλοί γαλάζιοι με παράπονο ότι ήρθε τώρα το ΠΑΣΟΚ να κάνει πράξη ό,τι έπρεπε να έχει κάνει η ΝΔ. Όμως, έτσι είναι. Αν δεν βάλεις τη «ζαρντινιέρα» στη θέση της, θα πέσει στο δικό σου κεφάλι…
Δημοσιεύτηκε στις 15/10/2009 στην εφημερίδα "Karfitsa".
Η κεντροδεξιά και η Ντόρα
Έπρεπε ο Δ. Σιούφας να ζητήσει δημόσια από τους «φερόμενους» υποψηφίους, τους χρόνιους «δελφίνους», να πουν ξεκάθαρα ότι επιθυμούν να είναι υποψήφιοι για την προεδρία της ΝΔ. Το έκαναν προχθές το βράδυ η Ντ. Μπακογιάννη και ο Δ. Αβραμόπουλος. Ο δεύτερος μέσω τηλεοπτικής συνέντευξης, προφανώς αδόκιμα, η πρώτη με «διάγγελμα», όπως αρμόζει στον μεγάλο ρόλο που διεκδικεί. Διαβάζοντας λέξη προς λέξη τη δήλωση της Ντόρας, διαπιστώνουμε ότι ήταν μια ομιλία που «καλύπτει» άπαντες, από τον αποστασιοποιημένο σήμερα «μεσαίο χώρο» μέχρι τα περίφημα πλέον «άκρα»!
Ακούσαμε καλές κουβέντες για τον Καραμανλή, αναφορά στην κοινωνία, για κόμμα ολόκληρης της κεντροδεξιάς (4 αναφορές στην ενιαία κεντροδεξιά!), για σύγχρονο κοινωνικό φιλελευθερισμό, για διαμόρφωση εναλλακτικής κυβερνητικής πρότασης, για πολύπλευρη διεύρυνση και προς τα δεξιά και προς το κέντρο.
Όλο και περισσότερο «…η Κεντροαριστερά και η Κεντροδεξιά με τις διαφορετικές οπτικές και προοπτικές τους θα αποτελούν ζητούμενο προόδου για το πολιτικό μας σύστημα. Εννοείται ότι απαιτούνται νέες παραταξιακές δομές που θα συνιστούν απεικόνιση της αντίληψης κάθε πόλου για τον κρατικό μηχανισμό –είναι θεμελιακές πια για τη Δημοκρατία οι μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό των κομμάτων- και θα αποτελούν «μαξιλαράκι» της κοινωνίας όσον αφορά στις ακρότητες επί κοινωνικών, εθνικών, οικονομικών και άλλων ζητημάτων» υποστήριζε ο γράφων στις 22/6/2009 με αφορμή την συζήτηση για το ενδεχόμενο συνεργασίας ΝΔ-ΛΑΟΣ.
Υπό αυτό το πρίσμα, η Ντόρα δείχνει ότι βλέπει μπροστά. Ορίζοντας δε πρώτη απ’ όλους τη νέα θέση της ΝΔ στο πολιτικό φάσμα, θεμελίωσε προβάδισμα στη μάχη της διαδοχής. Θα πρέπει, επομένως, να αναμένουμε την αντίδραση των άλλων υποψηφίων.
Δημοσιεύτηκε στις 14/10/2009 στην εφημερίδα "Karfitsa".
Η σπουδή Καραμανλή νέα δοκιμασία για ΝΔ
Αν ο Καραμανλής βιάζεται τόσο να αποχωρήσει από την ηγεσία της ΝΔ, γιατί πρέπει να ολόκληρη παράταξη να εξαρτάται από τις διαθέσεις του; Άλλο ένα ερώτημα στο οποίο θα όφειλε να απαντήσει η οργανωτική επιτροπή, χωρίς περιττές διαβουλεύσεις. Ερώτημα το οποίο ο ίδιος ο Καραμανλής όφειλε να άρει με την παραίτησή του και από τα διαδικαστικά.
Αν δούμε τα πράγματα χωρίς τον βρασμό ψυχής που διακατέχει εύλογα τους περισσότερους νεοδημοκράτες λόγω της νωπής λαϊκής αποδοκιμασίας, ο πρώην πρωθυπουργός πρέπει να θεωρείται ως ένας επιτυχημένος αρχηγός. Παραλίγο νίκη το 2000, σαρωτική νίκη το 2004, μεγάλη νίκη το 2007. Κάποια στιγμή η ήττα είναι αναπόφευκτη. Δυστυχώς, όμως ο Καραμανλής με τη στάση του τους τελευταίους μήνες έπληξε ο ίδιος και συνεχίζει να πλήττει την υστεροφημία του: από τη μοιραία ΔΕΘ του 2008, τον παράλογο Δεκέμβριο του ίδιου έτους, στην παρατεταμένη αδράνεια του 2009 και τις πρόωρες εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου.
Όμως, η ΝΔ αυτή τη στιγμή δεν έχει ανάγκη την αυτοκριτική του Καραμανλή. Έχει ανάγκη να ακούσει τον κόσμο της, να αναδιοργανωθεί ριζικά όχι μόνο στις οργανωτικές δομές αλλά και στις εσωτερικές νοοτροπίες, στον τρόπο λειτουργίας του κόμματος, ώστε να πετύχει τη διευρυμένη συμμετοχή των πολιτών. Έχει την ανάγκη μιας νέας ιδεολογικής συμφωνίας και διατύπωσης νέας κυβερνητικής πρότασης που θα πλησιάζει την κοινωνία και θα αντανακλά άμεσα στον τρόπο με τον οποίο θα αντιπολιτευτεί το αμέσως προσεχές διάστημα.
Η σπουδή του Καραμανλή, μόνο αν οφείλεται σε ανωτέρα βία είναι συγγνωστή. Σε κάθε περίπτωση, πολιτικά μιλώντας, συνιστά σίγουρα άλλη μια δοκιμασία για τη ΝΔ.
Δημοσιεύτηκε στις 13/10/2009 στην εφημερίδα "Karfitsa".
Αν δούμε τα πράγματα χωρίς τον βρασμό ψυχής που διακατέχει εύλογα τους περισσότερους νεοδημοκράτες λόγω της νωπής λαϊκής αποδοκιμασίας, ο πρώην πρωθυπουργός πρέπει να θεωρείται ως ένας επιτυχημένος αρχηγός. Παραλίγο νίκη το 2000, σαρωτική νίκη το 2004, μεγάλη νίκη το 2007. Κάποια στιγμή η ήττα είναι αναπόφευκτη. Δυστυχώς, όμως ο Καραμανλής με τη στάση του τους τελευταίους μήνες έπληξε ο ίδιος και συνεχίζει να πλήττει την υστεροφημία του: από τη μοιραία ΔΕΘ του 2008, τον παράλογο Δεκέμβριο του ίδιου έτους, στην παρατεταμένη αδράνεια του 2009 και τις πρόωρες εκλογές του περασμένου Σεπτεμβρίου.
Όμως, η ΝΔ αυτή τη στιγμή δεν έχει ανάγκη την αυτοκριτική του Καραμανλή. Έχει ανάγκη να ακούσει τον κόσμο της, να αναδιοργανωθεί ριζικά όχι μόνο στις οργανωτικές δομές αλλά και στις εσωτερικές νοοτροπίες, στον τρόπο λειτουργίας του κόμματος, ώστε να πετύχει τη διευρυμένη συμμετοχή των πολιτών. Έχει την ανάγκη μιας νέας ιδεολογικής συμφωνίας και διατύπωσης νέας κυβερνητικής πρότασης που θα πλησιάζει την κοινωνία και θα αντανακλά άμεσα στον τρόπο με τον οποίο θα αντιπολιτευτεί το αμέσως προσεχές διάστημα.
Η σπουδή του Καραμανλή, μόνο αν οφείλεται σε ανωτέρα βία είναι συγγνωστή. Σε κάθε περίπτωση, πολιτικά μιλώντας, συνιστά σίγουρα άλλη μια δοκιμασία για τη ΝΔ.
Δημοσιεύτηκε στις 13/10/2009 στην εφημερίδα "Karfitsa".
Αγόμενοι, φερόμενοι και βρώμικο παιχνίδι
Αρμενίζει στραβά η οργανωτική επιτροπή του συνεδρίου της ΝΔ. Και είναι επόμενο κορυφαία στελέχη (Μεϊμαράκης, Σπηλιωτόπουλος) να της ασκούν κριτική.
Η κίνηση να καλέσει τους φερόμενους ως υποψηφίους σε διάλογο για τον τρόπο εκλογής προέδρου ήταν άστοχη αν όχι σκόπιμη.
Το πρώτο που θα όφειλε να κάνει θα ήταν να ζητήσει από τους τρεις «φερόμενους» ως υποψηφίους προέδρους να δηλώσουν δημόσια (μόνο ο Ψωμιάδης το έχει κάνει) ότι ενδιαφέρονται πράγματι να είναι υποψήφιοι. Εάν, βεβαίως, στόχος της είναι το καθαρό παιχνίδι.
Και πάλι, όμως, είναι αδικαιολόγητη η σύγκληση της σαββατιάτικης συνεδρίασης εφόσον κανείς από τους συμμετέχοντες δεν έχει καταθέσει υποψηφιότητα με υπογραφές. Ποιος αποκλείει να έχουμε και άλλες συμμετοχές; Πως θα δικαιολογηθεί ο αποκλεισμός των υποψηφίων που θα προκύψουν αργότερα από τις αποφάσεις για τον τρόπο εκλογής του νέου προέδρου; Εν τέλει, με ποιο σκεπτικό νομιμοποιείται η συνεδρίαση του Σαββάτου;
Επειδή η οργανωτική επιτροπή δεν αποτελείται από άσχετους αλλά από πολιτικούς και μάλιστα κορυφαία στελέχη της ΝΔ, θα όφειλε να κάνει προσεκτικές κινήσεις. Για τον ίδιο λόγο, θα όφειλε να αντιληφθεί ότι αυτό που θέλει ο κόσμος της ΝΔ ταυτίζεται απόλυτα με αυτό που αυτή τη στιγμή έχει απόλυτη ανάγκη το κόμμα τους: μια λυτρωτική αδιάβλητη εκλογή προέδρου, η οποία μπορεί να γίνει μόνο από τη βάση, όχι από κουκιά μετρημένα. Εκτός εάν οι «φερόμενοι» είναι και… αγόμενοι, εκτός εάν η επιτροπή ευνοεί το βρώμικο παιχνίδι, εκτός εάν οι πολιτικοί που την απαρτίζουν εξακολουθούν να μην έχουν καμία επαφή με τον κόσμο.
Δημοσιεύτηκε στις 12/10/2009 στην εφημερίδα "Karfitsa".
Η κίνηση να καλέσει τους φερόμενους ως υποψηφίους σε διάλογο για τον τρόπο εκλογής προέδρου ήταν άστοχη αν όχι σκόπιμη.
Το πρώτο που θα όφειλε να κάνει θα ήταν να ζητήσει από τους τρεις «φερόμενους» ως υποψηφίους προέδρους να δηλώσουν δημόσια (μόνο ο Ψωμιάδης το έχει κάνει) ότι ενδιαφέρονται πράγματι να είναι υποψήφιοι. Εάν, βεβαίως, στόχος της είναι το καθαρό παιχνίδι.
Και πάλι, όμως, είναι αδικαιολόγητη η σύγκληση της σαββατιάτικης συνεδρίασης εφόσον κανείς από τους συμμετέχοντες δεν έχει καταθέσει υποψηφιότητα με υπογραφές. Ποιος αποκλείει να έχουμε και άλλες συμμετοχές; Πως θα δικαιολογηθεί ο αποκλεισμός των υποψηφίων που θα προκύψουν αργότερα από τις αποφάσεις για τον τρόπο εκλογής του νέου προέδρου; Εν τέλει, με ποιο σκεπτικό νομιμοποιείται η συνεδρίαση του Σαββάτου;
Επειδή η οργανωτική επιτροπή δεν αποτελείται από άσχετους αλλά από πολιτικούς και μάλιστα κορυφαία στελέχη της ΝΔ, θα όφειλε να κάνει προσεκτικές κινήσεις. Για τον ίδιο λόγο, θα όφειλε να αντιληφθεί ότι αυτό που θέλει ο κόσμος της ΝΔ ταυτίζεται απόλυτα με αυτό που αυτή τη στιγμή έχει απόλυτη ανάγκη το κόμμα τους: μια λυτρωτική αδιάβλητη εκλογή προέδρου, η οποία μπορεί να γίνει μόνο από τη βάση, όχι από κουκιά μετρημένα. Εκτός εάν οι «φερόμενοι» είναι και… αγόμενοι, εκτός εάν η επιτροπή ευνοεί το βρώμικο παιχνίδι, εκτός εάν οι πολιτικοί που την απαρτίζουν εξακολουθούν να μην έχουν καμία επαφή με τον κόσμο.
Δημοσιεύτηκε στις 12/10/2009 στην εφημερίδα "Karfitsa".
Το πρόγραμμα των 100 ημερών
Το «πακέτο» των πρώτων εκατό ημερών που επαγγέλθηκε ο Γ. Παπανδρέου στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου έχει τη σημασία του. Όχι μόνο γιατί δίνει ελπίδα στον κόσμο ή γιατί βοήθησε το ΠΑΣΟΚ να κερδίσει τις εκλογές.
Έχει κυρίως τη σημασία του γιατί δείχνει ετοιμότητα του ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει.
Μια ετοιμότητα την οποία δεν επέδειξε η ΝΔ το 2004 αν και ήταν κυβέρνηση εν αναμονή επί τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Αυτήν την ανετοιμότητα πλήρωσε η ΝΔ και αυτό φαίνεται ότι έχει γίνει συνείδηση στην Ιπποκράτους. Η κοινωνία αποδεικνύεται πολύ πιο προχωρημένη από ό,τι η κυβέρνηση την οποία εμπιστεύθηκε δύο φορές. Τα στελέχη που είναι δίπλα στον Γ. Παπανδρέου (ο Παριανός Ραγκούσης, ο Ευρωπαίος Παπακωνσταντίνου, ο Αμερικάνος Γερουλάνος κ.ά.) φαίνεται να γνωρίζουν καλά ότι περίοδος χάριτος δεν υπάρχει.
Η ελληνική κοινωνία θέλει αλλαγές. Και τις θέλει εδώ και τώρα. Είναι ορατό. Το έδειξε με το εκπληκτικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ και την ταυτόχρονη αποδοκιμασία της ΝΔ.
Μια σημαντική και κρίσιμη μερίδα του κόσμου, από διανοούμενους μέχρι απλοϊκούς ανθρώπους, ζητά και πάλι τα αυτονόητα. Το ελάχιστο εισόδημα, οι ευρωπαϊκοί μισθοί, η προστασία του ασύλου, η ασφάλεια, η υγεία, η παιδεία είναι αιτήματα κοινά για την «νέα» και για την «πράσινη διακυβέρνηση». Αιτήματα που ζητούν λύσεις για τις οποίες σημασία δεν έχει τόσο ο δρόμος όσο το αποτέλεσμα.
Δημοσιεύτηκε στις 9/10/2009 στην εφημερίδα "Karfitsa".
Έχει κυρίως τη σημασία του γιατί δείχνει ετοιμότητα του ΠΑΣΟΚ να κυβερνήσει.
Μια ετοιμότητα την οποία δεν επέδειξε η ΝΔ το 2004 αν και ήταν κυβέρνηση εν αναμονή επί τουλάχιστον τέσσερα χρόνια. Αυτήν την ανετοιμότητα πλήρωσε η ΝΔ και αυτό φαίνεται ότι έχει γίνει συνείδηση στην Ιπποκράτους. Η κοινωνία αποδεικνύεται πολύ πιο προχωρημένη από ό,τι η κυβέρνηση την οποία εμπιστεύθηκε δύο φορές. Τα στελέχη που είναι δίπλα στον Γ. Παπανδρέου (ο Παριανός Ραγκούσης, ο Ευρωπαίος Παπακωνσταντίνου, ο Αμερικάνος Γερουλάνος κ.ά.) φαίνεται να γνωρίζουν καλά ότι περίοδος χάριτος δεν υπάρχει.
Η ελληνική κοινωνία θέλει αλλαγές. Και τις θέλει εδώ και τώρα. Είναι ορατό. Το έδειξε με το εκπληκτικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ και την ταυτόχρονη αποδοκιμασία της ΝΔ.
Μια σημαντική και κρίσιμη μερίδα του κόσμου, από διανοούμενους μέχρι απλοϊκούς ανθρώπους, ζητά και πάλι τα αυτονόητα. Το ελάχιστο εισόδημα, οι ευρωπαϊκοί μισθοί, η προστασία του ασύλου, η ασφάλεια, η υγεία, η παιδεία είναι αιτήματα κοινά για την «νέα» και για την «πράσινη διακυβέρνηση». Αιτήματα που ζητούν λύσεις για τις οποίες σημασία δεν έχει τόσο ο δρόμος όσο το αποτέλεσμα.
Δημοσιεύτηκε στις 9/10/2009 στην εφημερίδα "Karfitsa".
Δευτέρα 12 Οκτωβρίου 2009
Από την ήττα στην ελπίδα
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ" http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_100087_11/10/2009_333003Tου Αντώνη Σαμαρά
Στις δύσκολες ώρες χρειάζονται δύο πράγματα: καθαρό μυαλό και ακμαίο ηθικό:
- Καθαρό μυαλό, για να καταλάβουμε τι έφταιξε και να το διορθώσουμε γρήγορα…
- Και ηθικό, γιατί χωρίς αυτό δεν μπορούμε να αντέξουμε τα δύσκολα και να αντιστρέψουμε την κατάσταση.
Μοναδικό μας μέλημα να ξαναστήσουμε τη Νέα Δημοκρατία στα πόδια της, να διαφυλάξουμε πάση θυσία την ενότητά της και να την ξαναβάλουμε σε τροχιά εξουσίας.
Την περασμένη Κυριακή η Νέα Δημοκρατία υπέστη βαριά ήττα. Το ΠΑΣΟΚ πήρε τις ίδιες ακριβώς ψήφους που είχε το 2004! Τρία εκατομμύρια και κάτι… Εμείς, όμως, χάσαμε πάνω από ένα εκατομμύριο ψήφους. Οι μισοί απ' αυτούς έκαναν αποχή. Μας εγκατέλειψαν χωρίς να περάσουν τη «γέφυρα» και να πάνε σε άλλο κόμμα. Πάνω από 500 χιλιάδες ψηφοφόροι της Ν.Δ. πήγαν σπίτι τους, δεν προσχώρησαν κάπου αλλού. Γιατί απομακρύνθηκαν από το κόμμα μας, ενώ παραμένουν στην παράταξη;
Πρώτον, γιατί υποστείλαμε τις σημαίες μας. Νόμισαν κάποιοι ότι «οι ιδεολογίες είναι ξεπερασμένες» πια...
Περίεργος ισχυρισμός: όλα τα σύγχρονα κόμματα σε όλες τις χώρες διακηρύσσουν το ιδεολογικό τους στίγμα πριν απ' όλα και πάνω απ' όλα.
- Η ιδεολογία του ΠΑΣΟΚ ηττήθηκε διεθνώς. Σήμερα η Σοσιαλδημοκρατία χάνει έδαφος παντού. Κι όμως, το ΠΑΣΟΚ δεν παραιτήθηκε από την ιδεολογία του.
- Με εμάς συνέβη το ακριβώς αντίθετο: οι ιδέες μας κερδίζουν έδαφος παντού, αλλά εμείς μοιάζαμε να τις έχουμε εγκαταλείψει. Ομως, χωρίς ιδεολογία, χάνεις την εμπιστοσύνη του κόσμου. Ιδιαίτερα όταν αντιμετωπίζεις δυσκολίες…
Δεύτερον, η παράταξή μας ένιωθε να χάνει την ταυτότητά της. Επί χρόνια κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ το να είναι κανείς Δεξιός, Συντηρητικός ή Φιλελεύθερος θεωρείτο περίπου «ανάθεμα».
Το 2004 δεν σταμάτησε αυτός ο ιδεολογικός «εκφοβισμός». Συνεχίστηκε καθώς εμείς οι ίδιοι προσπαθούσαμε καθημερινά να αποδείξουμε ότι… δεν ήμασταν Δεξιοί, δεν ήμασταν Συντηρητικοί, δεν ήμασταν Φιλελεύθεροι. Δεν προσπαθήσαμε να εκσυγχρονίσουμε την ιδεολογία μας. Απλώς προσπαθήσαμε να την… κρύψουμε.
Ασφαλώς δεν είμαστε ούτε παλαιο-δεξιοί, ούτε παλαιο-συντηρητικοί, ούτε νεο-φιλελεύθεροι. Αλλά είμαστε με τον κοινωνικό φιλελευθερισμό. Που δίνει προτεραιότητα στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας, στην ευημερία της κοινωνίας, στη δημιουργικότητα των ανθρώπων και στην ισότητα των ευκαιριών.
- Δίνει προτεραιότητα στη διάχυση του εισοδήματος, όχι στην αναδιανομή των… δανεικών.
- Δίνει προτεραιότητα στην αναδιανομή των ευκαιριών και της επιχειρηματικής ισχύος, όχι στη φορολόγηση κάθε παραγωγικής ικμάδας.
- Δίνει προτεραιότητα στη δημοκρατία, όχι στην κομματοκρατία, ούτε στη γραφειοκρατία, ούτε στα καρτέλ…
Κανείς δεν αμφισβήτησε ότι κάναμε πολλά: Τη μεγάλη μεταρρύθμιση στο Ασφαλιστικό, τη μείωση φορολογίας των μικρομεσαίων, την πώληση της Ολυμπιακής, τα ανοίγματα στη Ρωσία και την Κίνα, το βέτο στο ΝΑΤΟ για τα Σκόπια, την ουσιαστική απόρριψη του Σχεδίου Ανάν.
Μας είπαν, όμως, ότι δεν φαινόμασταν να τα πολυπιστεύουμε, ότι μοιάζαμε σαν να «σερνόμαστε», ότι συχνά αντιδρούσαμε σωστά, αλλά σπανίως δρούσαμε έγκαιρα.
Χάσαμε μεγάλο μέρος της εμπιστοσύνης του κόσμου τον περασμένο Δεκέμβριο, όταν ουσιαστικά διακηρύξαμε ότι η Αστυνομία «θα προπηλακίζεται αλλά δεν θα αντιδρά». Και στείλαμε το μήνυμα στους κουκουλοφόρους να κάψουν το κέντρο της πόλης…
Για να μη μας «κακοχαρακτηρίσουν» κάποιοι ακραίοι της Αριστεράς, χάσαμε την εμπιστοσύνη της μεσαίας τάξης και μεγάλου πυρήνα των οπαδών της δικής μας παράταξης.
Κι επειδή αρχίσαμε να χάνουμε την ταυτότητά μας ήταν δύσκολο να υπάρξουν εσωτερικές λειτουργίες. Το κόμμα έχει χρόνια να συζητήσει συλλογικά και συντεταγμένα. Κι όταν ένα κόμμα δεν συζητά, χάνει την επαφή με την κοινωνία. Και τελικά χάνει την εμπιστοσύνη της. Κι όταν χρειάζεται την εμπιστοσύνη της κοινωνίας, για να περάσει τα δύσκολα, η κοινωνία του γυρίζει την πλάτη. Κι όσοι δεν μας γύρισαν την πλάτη απαιτούν άμεσα διόρθωση πορείας: σαφή ταυτότητα, πολιτικές λειτουργίες σύγχρονου κόμματος και γρήγορη διεκδίκηση επανόδου στην εξουσία.
Την «επανίδρυση του κράτους» την υποσχεθήκαμε και δεν την κάναμε. Την επανίδρυση της Νέας Δημοκρατίας δεν χρειάζεται να την υποσχεθούμε. Πρέπει να την κάνουμε. Αμεσα…
Την επανίδρυση της Νέας Δημοκρατίας: δηλαδή την επιστροφή στην ιδεολογία μας και τη στροφή σ' ένα σύγχρονο μοντέλο λειτουργίας του κόμματος. Αυτονόητο είναι ότι η επανίδρυση δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς την έκφραση του συνόλου των μελών του κόμματος μέσα από τις κάλπες.
Υστερα από βαριά ήττα χρειάζεται δύο πράγματα: καθαρό μυαλό και ακμαίο ηθικό. Κι ένα τρίτο, που προϋποθέτει τα άλλα δύο: ελπίδα.
Αυτή την ελπίδα οφείλουμε να την προσφέρουμε στην παράταξη - και σ' αυτούς που μας ψήφισαν και σ' αυτούς που απομακρύνθηκαν από μας. Να την προσφέρουμε άμεσα και απερίφραστα.
Οχι αύριο. Τώρα…
Σάββατο 10 Οκτωβρίου 2009
Η τζίφρα της διαδοχής
Το αποτέλεσμα των εθνικών εκλογών της 4ης Οκτωβρίου δικαίωσε απόλυτα εκείνους στη Νέα Δημοκρατία που εξαρχής τάχθηκαν κατά των πρόωρων εκλογών. Είναι σαφές. Εάν ο Καραμανλής έλεγε όσα είπε στη ΔΕΘ και εφάρμοζε τα μισά από αυτά μέχρι τον ερχόμενο Μάρτιο, τότε τα ποσοστά πιθανότατα θα ήταν πολύ διαφορετικά. Επιπλέον, ο Γ. Παπανδρέου θα έπρεπε να διαχειριστεί την ιδέα να ρίξει την κυβέρνηση μη ψηφίζοντας αρχικά τον Κάρολο Παπούλια για Πρόεδρο της Δημοκρατίας ώστε να προκληθούν εκλογές. Κι αυτό θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολο για το ΠΑΣΟΚ. Λίγη σημασία θα είχαν αυτά, εάν το εύρος της ήττας δεν ήταν τόσο μεγάλο.
Όλοι θα μιλούσαν για μια φυσιολογική εναλλαγή στην εξουσία. Όμως, οι εσωκομματικές εξελίξεις στη Νέα Δημοκρατία «δένουν» εκ των υστέρων τα γεγονότα και πιθανόν εξηγούν και τις αποφάσεις του Καραμανλή.
Στις 3 Σεπτεμβρίου, ημέρα του διαγγέλματος (θα μείνει στην ιστορία ως το διάγγελμα της παράδοσης), ο μόνος αιφνιδιασμός θα ήταν να ανακοινώσει ο Καραμανλής ότι θα συνεχίσει να κυβερνά. Όμως ο Καραμανλής δεν αιφνιδίασε. Ανακοίνωσε δεύτερος αυτό που γνωρίζαμε ήδη από τα ΜΜΕ. Όμως ο αιφνιδιασμός είναι βασικό στοιχείο της πραγματικής πολιτικής, στοιχείο που χαρακτηρίζει τον πραγματικό ηγέτη. Οι μόνοι που αιφνιδιάστηκαν ήταν οι λεγόμενοι εκφραστές της καραμανλικής πτέρυγας, ο Σαμαράς κι ο Αβραμόπουλος. Η Ντόρα είχε φροντίσει λίγες μέρες νωρίτερα να αλλάξει άποψη και να ταχθεί υπέρ των πρόωρων εκλογών.
Ο Καραμανλής δεν αιφνιδίασε ούτε με την παραίτησή του από τη προεδρία του κόμματος νωρίς νωρίς τη νύχτα των εκλογών (τον βοήθησαν και τα SRT που έδωσαν νωρίς νωρίς το τελικό αποτέλεσμα...). Απέδειξε ότι ήταν πράγματι κουρασμένος, παρά τις διαψεύσεις των προηγούμενων μηνών. Απέδειξε, επίσης, ότι γνωρίζει να χειρίζεται με δεξιοτεχνία τα δαχτυλίδια και τα κολιέ. Επιβεβαίωσε εκείνους που πίσω από το πομπώδες διάγγελμα έβλεπαν απλά τζίφρα στον τίτλο μεταβίβασης του κόμματος από τους Καραμανλήδες στους Μητσοτάκηδες.
Μπορεί ορισμένα στελέχη να μιλούν για τον μεγάλο ηγέτη, όμως αυτό θυμίζει τον «Λαυρέντη» του Αναγνωστάκη. Όσο όμως θα περνούν οι μέρες, όσο θα καταλαγιάζουν τα συναισθήματα, τόσο θα διαφαίνεται η πραγματική διάσταση του Κ. Καραμανλή.
Το διακύβευμα, λοιπόν, του έκτακτου συνεδρίου είναι πολύ βαθύτερο από την εκλογή αρχηγού στη ΝΔ. Έχει να κάνει με την ανασυγκρότηση της παραταξιακής συνείδησης, με το κατά πόσο οι συντηρητικοί και οι φιλελεύθεροι μπορούν να συνυπάρξουν, με το εάν η παράταξη της ΝΔ θα κατορθώσει να επαναδιατυπώσει μια νέα πολιτική πρόταση όπου η θεωρία θα συνοδεύεται με πράξεις. Δυστυχώς, από τις ανακοινώσεις της εβδομάδας που πέρασε, φαίνεται ότι στις 7 Νοεμβρίου θα γίνει ένα συνέδριο «κομματικού πρωτοκόλλου», με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Όχι λαϊκό συνέδριο, όχι συνέδριο για την πολιτική. Εάν επαληθευθεί αυτή η εκτίμηση, τότε σύντομα θα μιλάμε για εξακομματική Βουλή…
Πέμπτη 8 Οκτωβρίου 2009
Η Reina Sofia στο Τελλόγλειο
Διάβασε κείμενο της καλής φίλης και συναδέλφου Angela Maria Arbelaezhttp://www.hola.com/realeza/casa_espanola/2009100810674/reina/sofia/grecia/1/?&t=1255031259
Φωτο: Νώντας Στυλιανίδης
Ίχνη ετοιμότητας στο ΠΑΣΟΚ του Γιώργου
Στην Ιπποκράτους δείχνουν να έχουν αντιληφθεί ότι η ανετοιμότητα της ΝΔ το 2004 να κυβερνήσει της στέρησε το πλεονέκτημα των μεγάλων ριζικών αλλαγών –των μεταρρυθμίσεων- την ώρα της μεγάλης λαϊκής επιδοκιμασίας και στήριξης, γράφαμε χθες. Η ανακοίνωση του κυβερνητικού σχήματος επιβεβαιώνει αυτή τη διαπίστωση.
Οι συγκερασμοί των υπουργείων (Πολιτισμού και Τουρισμού) αλλά και η δημιουργία νέων τομέων με την προσθήκη ανάλογων τίτλων (π.χ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης / Προστασίας του Πολίτη κ.ά.) δείχνουν ότι προηγήθηκε μελέτη και προβληματισμός για τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου διακυβέρνησης, προσαρμοσμένου στα αιτήματα των καιρών. Ασφαλώς απομένει να δούμε την απόδοσή του. Όμως είναι θετικές οι πρώτες εντυπώσεις.
Η κατάργηση του ΥΜΑΘ ήταν μία από τις αλλαγές που προκάλεσε τα αντανακλαστικά των Μακεδόνων πολιτικών της ΝΔ και, πιθανότατα, πολύ κόσμο. Σύμφωνα με τη μία άποψη, το ΥΜΑΘ θα έπρεπε να συνεχίσει να υπάρχει λόγω του ανοιχτού εθνικού ζητήματος, ενισχυμένο μάλιστα σε αρμοδιότητες για λόγους αποκέντρωσης. Ο αντίλογος λέει ότι αφενός το θέμα είναι η ουσιαστική ενίσχυση της Θεσσαλονίκης και της βόρειας Ελλάδας (έχει ενδιαφέρον το πείραμα με τους δυο υφυπουργούς της Θεσσαλονίκης), αφετέρου δε δεν κερδίσαμε τίποτε τόσα χρόνια που είχαμε το ΥΜΑΘ.
Σε πολιτικό επίπεδο, ενδιαφέρον έχει η ανάθεση του υπουργείου Εθνικής Άμυνας στον Β. Βενιζέλο. Ο Γ. Παπανδρέου τακτοποίησε τον πλέον ισχυρό εσωκομματικό του αντίπαλο, χωρίς να υπάρξουν κραδασμοί. Η υπουργοποίηση τεσσάρων βουλευτών Θεσσαλονίκης δίνει επαρκές βήμα για την πόλη στην κεντρική πολιτική σκηνή. Τέλος, η τοποθέτηση νέων στελεχών, «κοπής» μετά το 2000 και πολύ νεότερων, αφήνει αίσθηση ανανέωσης, όχι μόνο σε πρόσωπα αλλά σε ιδίως πρακτικές.
Οι συγκερασμοί των υπουργείων (Πολιτισμού και Τουρισμού) αλλά και η δημιουργία νέων τομέων με την προσθήκη ανάλογων τίτλων (π.χ. Εσωτερικών, Αποκέντρωσης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης / Προστασίας του Πολίτη κ.ά.) δείχνουν ότι προηγήθηκε μελέτη και προβληματισμός για τη δημιουργία ενός νέου μοντέλου διακυβέρνησης, προσαρμοσμένου στα αιτήματα των καιρών. Ασφαλώς απομένει να δούμε την απόδοσή του. Όμως είναι θετικές οι πρώτες εντυπώσεις.
Η κατάργηση του ΥΜΑΘ ήταν μία από τις αλλαγές που προκάλεσε τα αντανακλαστικά των Μακεδόνων πολιτικών της ΝΔ και, πιθανότατα, πολύ κόσμο. Σύμφωνα με τη μία άποψη, το ΥΜΑΘ θα έπρεπε να συνεχίσει να υπάρχει λόγω του ανοιχτού εθνικού ζητήματος, ενισχυμένο μάλιστα σε αρμοδιότητες για λόγους αποκέντρωσης. Ο αντίλογος λέει ότι αφενός το θέμα είναι η ουσιαστική ενίσχυση της Θεσσαλονίκης και της βόρειας Ελλάδας (έχει ενδιαφέρον το πείραμα με τους δυο υφυπουργούς της Θεσσαλονίκης), αφετέρου δε δεν κερδίσαμε τίποτε τόσα χρόνια που είχαμε το ΥΜΑΘ.
Σε πολιτικό επίπεδο, ενδιαφέρον έχει η ανάθεση του υπουργείου Εθνικής Άμυνας στον Β. Βενιζέλο. Ο Γ. Παπανδρέου τακτοποίησε τον πλέον ισχυρό εσωκομματικό του αντίπαλο, χωρίς να υπάρξουν κραδασμοί. Η υπουργοποίηση τεσσάρων βουλευτών Θεσσαλονίκης δίνει επαρκές βήμα για την πόλη στην κεντρική πολιτική σκηνή. Τέλος, η τοποθέτηση νέων στελεχών, «κοπής» μετά το 2000 και πολύ νεότερων, αφήνει αίσθηση ανανέωσης, όχι μόνο σε πρόσωπα αλλά σε ιδίως πρακτικές.
Τρίτη 6 Οκτωβρίου 2009
Ο Πάγκαλος για το Γιώργο...
O Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης με αρμοδιότητα συντονισμού των συλλογικών κυβερνητικών οργάνων ΚΥΣΕΑ και Επιτροπής Οικονομικής και Κοινωνικής Πολιτικής, Θεόδωρος Πάγκαλος, έχει δηλώσει για τον Πρωθυπουργό Γιώργο Παπανδρέου:-ΣΤΙΣ 7.8.2001, στην «Ελευθεροτυπία», σελίδα 3, ο Θόδ. Πάγκαλος το δηλώνει ορθά – κοφτά: «Θα φύγω από το ΠΑΣΟΚ αν γίνει Αρχηγός ο Γεώργιος Παπανδρέου»!!!
-ΣΤΙΣ 16.9.2001, στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», σελίδα 10, ο Θόδ. Πάγκαλος δηλώνει:
«Ο Γιώργος Παπανδρέου έχει πολλά προτερήματα αλλά δεν έχει τα προσόντα για πρωθυπουργός»!..
-ΣΤΙΣ 3.10.2007, στο «ΒΗΜΑ» της Κυριακής, σελίδα 4, στον Θανάση Λάλα, δηλώνει:
«…Δεν θα ξαναμιλήσω φιλικά με τον Γεώργιο Α. Παπανδρέου. Δεν θα τον συγχωρήσω ποτέ, δεν έχει και πολλά κοινά με τον πατέρα του»!
ΠΗΓΗ: http://udemand.blogspot.com/2009/10/blog-post_735.html
Δευτέρα 5 Οκτωβρίου 2009
Δ. Γαλαμάτης: "Συνεχίζω τον καθαρό αγώνα, μακριά από μηχανισμούς..."
«Το αποτέλεσμα των εκλογών ασφαλώς είναι οδυνηρό για την παράταξή μας. Ελπίζω να είναι και διδακτικό. Ευχαριστώ όλους τους πολίτες οι οποίοι με τιμούν με την εμπιστοσύνη τους.
Να είναι σίγουροι ότι η κοινή μας προσπάθεια για μια καλύτερη Ελλάδα, η προσπάθεια για να πάει ο τόπος μας μπροστά, συνεχίζεται.
Είμαι από εκείνους που πιστεύουν ακράδαντα ότι η πολιτική που στηρίζεται σε αρχές, αξίες και ιδανικά έχει ακροατήριο. Σ’ αυτό το ακροατήριο στηρίχθηκα και σ’ αυτές τις εκλογές. Μακριά από μηχανισμούς που νοθεύουν την πολιτική ζωή και τη λαϊκή βούληση.
Συνεχίζω τον καθαρό αγώνα με αποκλειστικούς συμμάχους τους πολίτες που θέλουν να αλλάξουν πράγματα στον τόπο μας».
Παρασκευή 2 Οκτωβρίου 2009
Μια τολμηρή συνέντευξη Γαλαμάτη!
http://galamatis.wordpress.com/2009/10/01/%CE%B4%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%B1%CE%BA%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%B5%CE%BD%CF%84%CE%B5%CF%85%CE%BE%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%85%CF%80-%CE%B2%CE%BF%CF%85%CE%BB%CE%B5%CF%85-2/#more-762
Ο πόλεμος των Στέιτζ
Όχι, δεν είναι οι Στέιτζ, όπως κάποτε λέγαμε οι Ρόουζ. Είναι τα stage, τα προγράμματα απασχόλησης των νέων ανέργων για τον ιδιωτικό τομέα που ξεκίνησαν από ευρωπαϊκά και κατήντησαν αμιγώς ελληνικά. Η εκλογική μάχη της 4ης Οκτωβρίου πήρε μια μυρωδιά από τον πόλεμο των stage, αφού ο τρόπος διαχείρισης του προγράμματος βρέθηκε στη δίνη της αντιπαράθεσης μεταξύ του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Τα stage είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στρέβλωσης στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή, με διακομματική μάλιστα χροιά. Ξεκίνησαν επί των κυβερνήσεων Σημίτη και αμέσως δημιούργησαν πρόβλημα, αφού επιχειρηματίες προτιμούσαν να απασχολούν νέους ανέργους και να τους πληρώνει τα ελάχιστα χρήματα ο ΟΑΕΔ παρά κανονικά εργαζόμενους.
Η ΝΔ συνέχισε τη στρέβλωση και οι εργαζόμενοι – άνεργοι με τα stage αυξήθηκαν. Ήταν ένα colpo grosso αλά ελληνικά για την «καταπολέμηση» της ανεργίας αλλά και τη στελέχωση εταιρειών και υπηρεσιών έναντι ελαχίστου κόστους για το κράτος - εργοδότη. Στην πραγματικότητα, τα δύο κόμματα συνέργησαν για τη δημιουργία ενός σύγχρονου «σκλαβοπάζαρου» και εμπορίου ελπίδας με θύματα νέους ανθρώπους.
Κοντά στα stage, ήρθε και ο νόμος Παυλόπουλου να νομιμοποιήσει ό,τι η ΝΔ μέχρι τότε κατήγγειλε ως πράσινο ρουσφέτι, να αποκλείσει σχεδόν κάθε δυνατότητα νόμιμης σχέσης εργασίας στο Δημόσιο και να γεννήσει μια νέα γενιά συμβασιούχων –ομήρων ενός κράτους - «κουασιμόδου». Συμβασιούχων για τους οποίους ουσιαστικά κουβέντα δεν ακούσαμε ούτε από τους γαλάζιους ούτε από τους βένετους σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο…
Τα stage είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στρέβλωσης στην ελληνική πολιτική και κοινωνική ζωή, με διακομματική μάλιστα χροιά. Ξεκίνησαν επί των κυβερνήσεων Σημίτη και αμέσως δημιούργησαν πρόβλημα, αφού επιχειρηματίες προτιμούσαν να απασχολούν νέους ανέργους και να τους πληρώνει τα ελάχιστα χρήματα ο ΟΑΕΔ παρά κανονικά εργαζόμενους.
Η ΝΔ συνέχισε τη στρέβλωση και οι εργαζόμενοι – άνεργοι με τα stage αυξήθηκαν. Ήταν ένα colpo grosso αλά ελληνικά για την «καταπολέμηση» της ανεργίας αλλά και τη στελέχωση εταιρειών και υπηρεσιών έναντι ελαχίστου κόστους για το κράτος - εργοδότη. Στην πραγματικότητα, τα δύο κόμματα συνέργησαν για τη δημιουργία ενός σύγχρονου «σκλαβοπάζαρου» και εμπορίου ελπίδας με θύματα νέους ανθρώπους.
Κοντά στα stage, ήρθε και ο νόμος Παυλόπουλου να νομιμοποιήσει ό,τι η ΝΔ μέχρι τότε κατήγγειλε ως πράσινο ρουσφέτι, να αποκλείσει σχεδόν κάθε δυνατότητα νόμιμης σχέσης εργασίας στο Δημόσιο και να γεννήσει μια νέα γενιά συμβασιούχων –ομήρων ενός κράτους - «κουασιμόδου». Συμβασιούχων για τους οποίους ουσιαστικά κουβέντα δεν ακούσαμε ούτε από τους γαλάζιους ούτε από τους βένετους σ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο…
Πέμπτη 1 Οκτωβρίου 2009
Η κατάρα του ΥΠΠΟ
Όταν το 2004 ο Καραμανλής ανέλαβε το υπουργείο Πολιτισμού, αυτομάτως το ΥΠΠΟ θεωρήθηκε ευλογημένο.
Τελικά αποδείχθηκε ότι το ΥΠΠΟ από την αρχή χρησιμοποιήθηκε για την τακτοποίηση του «μητσοτακικού» Π. Τατούλη και του «καραμανλικού» γενικού Χρ. Ζαχόπουλου. Ακολούθως, εξελίχθηκε σε εργαλείο ξεπλύματος βρώμικου κρίματος για τον κατατρεγμένο από την υπόθεση των υποκλοπών Γ. Βουλγαράκη. Μετά τις εκλογές του 2007, ήταν η ώρα του Μ. Λιάπη, που λίγους μήνες αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε κάποια ανάμιξη στην υπόθεση Siemens, γεγονός που εξηγεί την… εναπόθεσή του στο ΥΠΠΟ. Κι αυτός ανασχηματίστηκε για να έρθει ο Αντ. Σαμαράς, επίδοξος εκπρόσωπος της καραμανλικής πτέρυγας όταν επέλθει η ώρα της διαδοχής.
Απολογιστικά, το ΥΠΠΟ κατέληξε καταραμένο: Τατούλης, Βουλγαράκης, Λιάπης έμειναν εκτός ψηφοδελτίων! Ο Ζαχόπουλος έμεινε στην ιστορία ως «μια τραγική προσωπική ιστορία». Κι ο Σαμαράς βλέπει πια μπροστά του τον Δ. Αβραμόπουλο στο ρόλο που ο ίδιος θα ήθελε πολύ να παίξει.
Για τον Καραμανλή τι να πούμε; Μετά από δυο απανωτές εκλογικές νίκες, φαίνεται ότι τον χτυπά κι αυτόν η κατάρα του ΥΠΠΟ…
Τελικά αποδείχθηκε ότι το ΥΠΠΟ από την αρχή χρησιμοποιήθηκε για την τακτοποίηση του «μητσοτακικού» Π. Τατούλη και του «καραμανλικού» γενικού Χρ. Ζαχόπουλου. Ακολούθως, εξελίχθηκε σε εργαλείο ξεπλύματος βρώμικου κρίματος για τον κατατρεγμένο από την υπόθεση των υποκλοπών Γ. Βουλγαράκη. Μετά τις εκλογές του 2007, ήταν η ώρα του Μ. Λιάπη, που λίγους μήνες αργότερα αποκαλύφθηκε ότι είχε κάποια ανάμιξη στην υπόθεση Siemens, γεγονός που εξηγεί την… εναπόθεσή του στο ΥΠΠΟ. Κι αυτός ανασχηματίστηκε για να έρθει ο Αντ. Σαμαράς, επίδοξος εκπρόσωπος της καραμανλικής πτέρυγας όταν επέλθει η ώρα της διαδοχής.
Απολογιστικά, το ΥΠΠΟ κατέληξε καταραμένο: Τατούλης, Βουλγαράκης, Λιάπης έμειναν εκτός ψηφοδελτίων! Ο Ζαχόπουλος έμεινε στην ιστορία ως «μια τραγική προσωπική ιστορία». Κι ο Σαμαράς βλέπει πια μπροστά του τον Δ. Αβραμόπουλο στο ρόλο που ο ίδιος θα ήθελε πολύ να παίξει.
Για τον Καραμανλή τι να πούμε; Μετά από δυο απανωτές εκλογικές νίκες, φαίνεται ότι τον χτυπά κι αυτόν η κατάρα του ΥΠΠΟ…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)