Σύμφωνα με μελέτη του Πανεπιστημίου του Λονδίνου (UCL) η φράση «βαριέμαι του θανατά» δεν έχει βγει τυχαία. Σύμφωνα με τη μελέτη, όσοι παραπονιούνται για «υψηλό επίπεδο» βαρεμάρας στην προσωπική ζωή τους, αντιμετωπίζουν διπλάσιο κίνδυνο να πεθάνουν από την καρδιά τους ή από εγκεφαλικό, σε σχέση με όσους απολαμβάνουν την ζωή τους. Εμείς, λοιπόν, εδώ σε τούτη τη χώρα, στην «Αϊτή» της Ευρώπης καθώς τίποτα δεν μας νοιάζει μέχρι την ολική καταστροφή, στη χώρα που όλη μέρα χορεύουμε συρτάκι και μάλιστα σε εξαιρετικούς σχηματισμούς ως ευτυχισμένοι λιμενεργάτες, χαρούμενα ναυτάκια ή αμέριμνες νησιωτοπούλες (στα πρότυπα των ελληνικών ταινιών), είμαστε έτοιμοι να δώσουμε και το μισθό μας ακόμη για την πατρίδα. Το είπε ο Γιώργος χθες και με τσάκισε. Αλλά που να τον βρούμε το μισθό; Με ρώτησε ο Γιώργος και δεν έχει άδικο, αφού οι μισθοί πια μοιάζουν με επιδόματα. Ήθελα να ‘ξερα ποιος επικοινωνιολόγος του το σφύριξε. Εκτός αν το σκέφτηκε μόνος του για να μας προετοιμάσει – παρηγορήσει για όσα θα ακούγαμε λίγες ώρες αργότερα από τον κύριο Όλι Ρεν.
Αλλά, να σου πω, δεν περιμέναμε και τίποτε πιο αισιόδοξο από τον Φινλανδό επίτροπο. Ούτως ή άλλως το ξέρουμε και από το παρελθόν ότι δεν μας χαρίζεται –ή δεν μας πολυχωνεύει. Αυτός δεν είναι που ήταν αρμόδιος Επίτροπος για τη διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ένωσης; Τη διεύρυνση που διέλυσε το όνειρο της πολιτικής και πραγματικής ένωσης; Αυτός δεν είναι που αποκαλούσε τα Σκόπια Μακεδονία για να μας εκνευρίσει;
Καλά, δεν είπα ότι δε φταίμε, αλλά να… η ζωή κάνει κύκλους και τώρα ο κύριος Ρεν είναι πάλι στο δρόμο μας. Μετά τα εθνικά τώρα τα οικονομικά. Και μην περιμένουμε χαΐρι. Εδώ μας την έμπαινε τότε που ήμασταν στους… ισχυρούς της Ευρώπης, δεν θα το κάνει τώρα που πέσαμε ίδια κατηγορία με τα Σκόπια;
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Karfitsa στις 2/3/2010.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου