Φυλάξου από τους ιδιοτελείς

Μέσα από τον χαμό των τελευταίων ημερών, νομίζω ότι αξίζει να δανειστούμε λίγο από τη σοφία του Λεωνίδα Κύρκου, όχι γιατί γίναμε όλοι Αριστεροί ή μετοικήσαμε ξαφνικά στην Δεξιά. Κυρίως γιατί ένα καθαρό μυαλό, με μεγάλη πολιτική εμπειρία, με πραγματικούς αγώνες σε δίσεκτους καιρούς για τη Δημοκρατία, με την δημόσια τοποθέτησή του (σπάνια και επομένως «συλλεκτική») έρχεται να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα σε μια εποχή σύγχυσης. Σε μια εποχή που έχουμε μπερδέψει το αγαθό με το κακό, το γνήσιο με το ιμιτασιόν, το σοβαρό με το γελοίο, το αριστερό με το αντιεξουσιαστικό κλπ.
Θα δανειστώ, λοιπόν, λίγο από τα λόγια του Κύρκου. «Οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί θα πρέπει να απομονωθούν» είπε σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία». Αυτό δηλαδή που η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να ψελλίσει εδώ και χρόνια, ποντάροντας στην αντίδραση ακόμη και της κουκούλας, βαφτίζοντας εξέγερση το κάψιμο και την τυφλή βία. Γιατί πραγματικά πιστεύει κανείς ότι ο Έλληνας σηκώθηκε από τον καναπέ του; Αν το έκανε θα πλημμύριζαν οι δρόμοι από αγανάκτηση για τα νοσοκομεία, για τους μισθούς, για την ακρίβεια, για τις δημόσιες συγκοινωνίες, για τη διαφθορά. Θα πλημμύριζαν οι δρόμοι όχι από πιτσιρικάδες αλλά από μεγάλους. Από ανθρώπους που βιώνουν τον καθημερινό μόχθο με τον πιο επαχθή τρόπο, που έχουν σωρεύσει «αισθήματα εκρηκτικά» όπως είπε ο Κύρκος.
Λίγο αργότερα, σε εμφάνισή του στο MEGA έδωσε συμβουλή σε κάθε νέο που σήμερα βγαίνει στους κοινωνικούς αγώνες. «Θα του έλεγα, φυλάξου, φίλε, μπαίνεις πια στο δρόμο της κοινωνικής πάλης. Εδώ πέρα χρειάζεται και τον εαυτό σου να τον περιφρουρήσεις, αλλά και αυτό το πεδίο να περιφρουρήσεις» είπε με μια άκρως υπαινικτική αλλά και για όσους θέλουν να καταλάβουν σαφέστατη δήλωση.
Φυλάξου από την κακοτοπιά του αχταρμά. Φυλάξου από τους δήθεν. Φυλάξου από τους «τους ιδιοτελείς που ωφελούνται από όσα προπαγανδίζουν οι αφελείς», όπως έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης και μου θύμισε ο Θεσσαλονικιός ζωγράφος Γιάννης Σταύρου.

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 20/12/2008.