Τρίτη 23 Μαρτίου 2010

Στην «εκτός Αθηνών» Ελλάδα / από την Καθημερινή


Tης Μαριας Κατσουνακη
Πριν από τέσσερα χρόνια, περίπου, η άγρια δολοφονία πέντε κυνηγών σε ένα χωράφι στα Καλύβια Αιτωλοακαρνανίας, ανανέωσε το σοκ και το δέος που κατακλύζει την ελληνική κοινωνία κάθε φορά που εκδηλώνεται η παθογένεια της ελληνικής επαρχίας. Γράφτηκαν και τότε πολλά για το «φρικτό έγκλημα», οι απευθείας συνδέσεις και ανταποκρίσεις, οι εικασίες, οι ερμηνείες, γέμισαν ώρες τηλεοπτικού προγράμματος αλλά και σελίδες εφημερίδων.
Αργότερα, ήρθε η καταδίκη των δολοφόνων στους οποίους επιβλήθηκε η ανώτατη ποινή, πέντε φορές ισόβια. Κι ενώ οι πράξεις είχαν συμπληρωθεί και η τραγωδία έμοιαζε ολοκληρωμένη (είχε επέλθει και η τιμωρία) προχθές μια διπλή αυτοκτονία επιβεβαίωσε ότι τραύματα όπως αυτό δεν κλείνουν ποτέ. Τοκίζονται στους ανθρώπους και στις κοινωνίες και, αργά η γρήγορα, «επιστρέφουν». Η μητέρα και η αδελφή του 17χρονου Αλέξη Νικολόπουλου (ενός εκ των πέντε θυμάτων) έδωσαν τέλος στη ζωή τους, χρησιμοποιώντας εντομοκτόνο. Πρώτη, έφυγε η μάνα. Η 16χρονη κόρη την ακολούθησε. Νεκρές τις βρήκε το τρίτο παιδί, ο γιος, επιστρέφοντας από την Αθήνα όπου είχε πάει για να παρακολουθήσει το ντέρμπι στο ΟΑΚΑ.
Σε ιδιόχειρο σημείωμα εξηγούσαν απλώς ότι δεν μπορούσαν να ζήσουν άλλο. Δεν μπόρεσαν ποτέ να αποδεχθούν την απώλεια. Και πώς άλλωστε; Από ποιους υποστηρικτικούς μηχανισμούς, εκτός από την προσωπική απαντοχή και το κουράγιο, θα μπορούσαν να αντλήσουν βοήθεια; Και δεν εννοούμε μόνο εξειδικευμένους οργανισμούς και προσωπικό. Η μητέρα είχε δηλώσει πριν από αρκετό καιρό ότι «ήθελε να βρεθεί κοντά στο γιο της αλλά σκεφτόταν και τα άλλα δυο παιδιά της».
Δεν αρκούν οι φίλοι και η συνδρομή του περιβάλλοντος. Τα ερείσματα για να εδραιωθούν χρειάζονται χρόνο που ξεκινάει πολύ πριν εκδηλωθεί το όποιο τραγικό γεγονός. Οι ισορροπίες δεν ανακύπτουν αιφνιδίως, οι όποιες θεραπείες αποδεικνύονται συχνά ατελείς. Και οι σχέσεις μέσα στις οικογένειες και ανάμεσα στους ανθρώπους είναι αμείλικτες, απρόβλεπτες, ανεξέλεγκτες.
Το μόνο που ελέγχεται, οργανώνεται και υπακούει σε κανόνες εκπαίδευσης και κοινωνικών αρχών είναι η πόλη και οι πολίτες. Η εγκατάλειψη της ελληνικής επαρχίας στη μοίρα των παθών και των επιδοτήσεων, δεν εγγράφεται μόνο στο χάος που δημιουργείται κάθε φορά που οι αγρότες αποφασίζουν να κόψουν την Ελλάδα στη μέση για να... διαμαρτυρηθούν. Η αδιαφορία της πολιτικής εξουσίας και η ανηλεής ψηφοθηρία (με όλα τα παρεπόμενα) ευθύνεται για ποικίλες τερατογενέσεις. Τα παραδείγματα είναι ανεξάντλητα και όσο ξηραίνονται οι τόποι άλλο τόσο μαραζώνουν και οι άνθρωποι.
Η ζωή στην ελληνική επαρχία είναι ασφυκτική, κυρίως για τη γυναίκα. Τα στερεότυπα με τις Ουκρανές και τις Ρωσίδες βοηθούν να δούμε αλλά και να παρακάμψουμε αλήθειες και ψέματα. Η ανάπτυξη και ο εκσυγχρονισμός ήρθαν από την πίσω πόρτα, δημιουργώντας ψευδαισθήσεις και όχι δομές.
Ούτε η κατανάλωση ούτε η εκτόνωση δηλώνουν πρόοδο. Οι κοινωνίες προχωρούν όταν ψυχικά οι άνθρωποι μπορούν να διαφοροποιηθούν, να σκεφτούν, να συγκρίνουν, να επιλέξουν. Οταν αναπτύσσονται οι μηχανισμοί εκείνοι που εμποδίζουν τα εγκλήματα για χωράφια και καταπατημένη χλωρίδα. Οταν η λύση στις διαφορές παύει να είναι η επαναληπτική καραμπίνα, όταν οι νόμοι εφαρμόζονται για να προλάβουν το μακελειό, να εμποδίσουν την παρέκκλιση.
Ο,τι συνέβη προχθές στο χωριό του Αγρινίου, είναι συνέπεια εκείνου που προηγήθηκε στα χωράφια πριν από τέσσερα χρόνια και αυτό το συμβάν δεν αρχειοθετήθηκε ποτέ. Πυορροεί διαρκώς και εμφανώς. Οι ζωές δεν ισοπεδώνονται μόνο από την οικονομική κρίση. Η κακοδιαχείριση και η αδιαφορία των ηγεσιών μετατρέπεται, σε βάθος χρόνου, σε απελπισία των πολιτών.
Στην υποβαθμισμένη «εκτός Αθηνών» Ελλάδα ακυρώνονται οι έξοδοι κινδύνου. Γιατί και να υπάρχουν, ποιος μπορεί να τις ακολουθήσει;

Σάββατο 13 Μαρτίου 2010

Να ήταν οι αριστεροί σαν το Μ. Γλέζο...


Συνέντευξη στον Σταύρο Θεοδωράκη


Την ώρα που έμπαινα στο σπίτι, ηΤζώρτζια, η γυναίκα του, του έβαζεκολλύριο στα μάτια. Δεν ήταν βέβαιαστο κρεβάτι αλλά καθόταν με το σακάκιτου στο μεγάλο τραπέζι με το κόκκινοτραπεζομάντιλο που χρησιμοποιεί ωςγραφείο. Πίσω του, δίπλα του, παντούστοίβες από βιβλία. Για την Αντίσταση,τη Σοβιετική Ένωση, τη γλώσσα, τη Νάξο, τη δόξα των αρχαίων. Ο Μανώλης Γλέζος δεν είναι ένας. Κάποιες στιγμές νομίζεις ότι ακούς έναν καθαρόαιμο κομμουνιστή και κάποιες άλλες έναν αποστασιοποιημένο από τα εφήμερα Νέστορα. Αυτή είναι ίσως και η ομορφιά του 88χρονου συνομιλητή μου(«βαδίζω στα 89» με διορθώνει). Και την ημέρα που δέχθηκε το δακρυγόνο στοπρόσωπο, αντί να θυμώσει, αναρωτιόταν «ποιο ήταν το παιδί που μου το έριξε». Αυτή ήταν η απορία που εξέφρασε και στον Σπύρο Βούγια όταν του τηλεφώνησε. Με τον Βούγια έχει θάρρος. Τον στήριξε όταν κατέβηκε υποψήφιος δήμαρχος Θεσσαλονίκης και έχουν πάντα να θυμούνται ότι ο Αλέξανδρος Βούγιας- ο πατέρας του υφυπουργού- ήταν μαζί του στη Μακρόνησο στον δεύτερο εμφύλιο το 1948. 
«Θέλω να δω το παιδί» είπε στον υφυπουργό και πράγματι το πρωί της Τετάρτης ο Μανώλης Γλέζος δέχθηκε στο σπίτι του, στο Νέο Ψυχικό, τον ΜΑΤατζή που τον ψέκασε στο πρόσωπο. Παρόντες, η γυναίκα του βέβαια, αλλά και ο επικεφαλής των ΜΑΤ, ταξίαρχος Σπύρος Παπασπύρου. Καφές, γλυκό, αμηχανία και «άπειρες συγγνώμες» από την πλευρά του νεαρού αστυνομικού. Εδώ σας επισκέφθηκε ο αστυνομικός; 
Ναι. Εγώ ήθελα να τον ρωτήσω γιατί το έκανε, εκείνος ήρθε για να μου ζητήσει συγγνώμη.
Πώς σας δικαιολογήθηκε;
Μου είπε ότι ενώ έχουν εντολή να στοχεύουν προς τα κάτω, ο διπλανός του χτύπησε κατά λάθος με την ασπίδα του τη φυσούνα και έτσι έριξε το αέριο στο πρόσωπό μου. Οι φίλοι μου λένε το αντίθετο, ότι σκόπευε ακριβώς στο πρόσωπό μου. Εγώ όμως θέλω να πιστέψω το παιδί. 
Εσείς έχετε καλή ή κακή γνώμη για την Αστυνομία; 
Ας μου επιτραπεί να εκφράσω τη δική μου φιλοσοφία. Υπάρχει ένας ορμαθός λέξεων με μορφολογική αλληλουχία. Πόλις, πολίτης, πολιτική, πολιτισμός. Όταν μία πόλις συγκροτείται από πολίτες που ασκούν οι ίδιοι πολιτικοί, το αποτέλεσμα είναι ο πολιτισμός. Τα πήρε αυτά η Δύση και είπε να προσφέρει κάτι και αυτή σε αυτόν τον ορμαθό των λέξεων. Και πρόσθεσε την police. Δηλαδή το όργανο καταστολής των διαδηλώσεων των πολιτών. Τίποτα άλλο δεν μας προσέφεραν οι δυτικοί. Μόνο police.
Τους κεράσατε γλυκό λοιπόν;
Ναι, γιατί να μην τους κεράσω; Και εγώ και η γυναίκα μου τους κεράσαμε την αγάπη μας.
Υπάρχουν όρια για έναν που διαδηλώνει; 
Όχι. Μπορείς να διαδηλώνεις με κάθε τρόπο εκτός από τη βία. 
Όχι σπασίματα δηλαδή.
Όχι, σε καμία περίπτωση. Το θεωρώ αστείο.
Καταλήψεις;
Καταλήψεις μπορεί να γίνουν. Αν και είμαι εναντίον των παγιωμένων μορφών αγώνων και πιστεύω ότι πρέπει να υπάρχει ευλυγισία από την πλευρά των αγωνιστών ώστε να βρίσκουν κάθε φορά την πιο σωστή μορφή αγώνα.
Τα ΜΑΤ φοράνε κράνη,εμείς κουκούλες, λένε κάποιοι. 
Οι κουκουλοφόροι δεν έχουν καμία σχέση με την Αριστερά. Δεν αποκλείω βέβαια να παρασυρθεί κάποιο παιδί και να φορέσει μια κουκούλα, αλλά η οργάνωση δεν είναι από εμάς. Εμείς δείχνουμε το πρόσωπό μας. Όπως στην Κατοχή, έτσι και τώρα. Είμαστε συνέχεια εκείνων των αγωνιστών. Δεν μπορεί να είμαστε κουκουλοφόροι.
Κάποιοι εργαζόμενοι στην Ολυμπιακή έχουν καταλάβει το Γενικό Λογιστήριο και ταυτόχρονα έκλεισαν για μία εβδομάδα την Πανεπιστημίου. Εσείς συμφωνείτε; 
Θα σου αντιστρέψω το ερώτημα. Το κράτος δικαιούται να καταστρέψει τις οικογένειές τους και δεν δικαιούται ο άλλος να σταματήσει την κυκλοφορία στην Πανεπιστημίου; Δεν μπορείς από την Πανεπιστημίου, πήγαινε από τη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, δεν χάλασε ο κόσμος δηλαδή.
Την ημέρα που σας ψέκασαν στο πρόσωπο είχαμε και την επίθεση στον Παναγόπουλο,τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ. 
Με ρωτάς αν το καταδίκασα ή όχι; Είναι ολοφάνερο ότι δεν έχουμε σχέση με αυτά τα γεγονότα. Άκουγα όμως τον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης να κατηγορεί για την επίθεση στον πρόεδρο της ΓΣΕΕ μία από τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο ίδιος ο Παναγόπουλος το είπε. 
Άσε τι λέει ο Παναγόπουλος. Εγώ λέω τι λέει η κυβέρνηση. Λέει «έχουμε στοιχεία». Η ίδια η Κομμουνιστική Οργάνωση Ελλάδος λέει ότι η επίθεση δεν έγινε από τις γραμμές μας. Αφού έχουν στοιχεία γιατί δεν τα λένε; Γιατί συκοφαντούν; Γι΄ αυτό λέω ότι η κυβέρνηση πρέπει να φύγει, γιατί είναι επικίνδυνη για τον τόπο.
Στην πολιτική όμως δεν υπάρχει αυτό που θέλουμε, υπάρχει αυτό που έχουμε. Εάνφύγει αυτή η κυβέρνηση ποιος να ΄ρθει; Μια μεγάλη Αριστερά; 
Όχι δεν με ενδιαφέρει η μεγάλη Αριστερά. Με ενδιαφέρει να αποφασίζει ο ίδιος ο πολίτης. Η άμεση δημοκρατία την οποία εφάρμοσα στο χωριό μου.
Μπορεί η χώρα να κυβερνηθεί με άμεση δημοκρατία όπως η Απείρανθος; 
Πώς κυβερνιόταν η Ελλάδα την περίοδο που δημιούργησε τον αρχαίο πολιτισμό; Ποιος ήταν πρωθυπουργός στην Επανάσταση του ΄21; Πρόσεξε, για αιώνες οι ακυβέρνητες πολιτείες, δηλαδή των Ελλήνων οι κοινότητες, πλάθανε την εθνική συνείδηση, γιατί όχι και τώρα.
Μα πώς θα κυβερνηθεί η χώρα; Ποιος θα αποφασίζει για τους μισθούς; 
Έχεις υπόψη σου για τους μανδαρίνους των υπουργείων; Ακυβέρνητο κράτος δεν πρόκειται να υπάρξει όσο υπάρχουν οι μανδαρίνοι. Αλλά πέρα από αυτό, εγώ λέω να φτιαχτεί μια Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας και να αναλάβει τη διακυβέρνηση της χώρας.
Όλων των κομμάτων;
Όλων. Μια Κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας.
Ποια είναι η ερώτηση που σας κάνουν συχνότερα όταν σας γνωρίζουν; 
Στα σχολεία κυρίως τα παιδιά με ρωτάνε «ποια σημαία θα κατεβάζατε σήμερα;». Και απαντώ, γιατί πρέπει εγώ ντε και καλά να κατεβάσω σημαία και όχι εσείς; Εγώ, με ξέρεις και από άλλες φορές, πιστεύω μόνο στη δύναμη του ανθρώπου.
Και όχι στις πρωτοπορίες;
Το πας τώρα στην Αριστερά. Θα σου πω. Στη Σοβιετική Ένωση δεν υπήρχαν προβλήματα μόρφωσης, δεν υπήρχαν προβλήματα υγείας, δεν υπήρχαν προβλήματα δουλειάς, όμως υπήρχε ένα αξεπέραστο πρόβλημα. Ο Μεγάλος Λένιν είχε υποσχεθεί «όλη η εξουσία στα Σοβιέτ» και τελικά την έδωσε στο κόμμα. Εμένα πάντοτε, ακόμη και όταν ήμουν στο ΚΚΕ, δεν μου άρεσε η λέξη καθοδηγητής, διότι είναι σαν να λέμε «οι κάτω και οι πάνω». Τα ιερά τέρατα. Για ποιον λόγο; Είναι μια διαστροφή.
Τι απαντάτε σε αυτούς που είπαν ότι «ο Γλέζος είναι πολύ μεγάλος για διαδηλώσεις»; 
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μια καταπληκτική λέξη, ο άπολις. Ο πολίτης που δεν συμμετείχε στα κοινά. Και ο Σόλωνας πρώτος προσδιόρισε ότι ο άπολις πρέπει να εξορίζεται.
Μαθαίνω ότι με αφορμή το περιστατικό που συνέβη σας κάλεσαν στην Αστυνομία να τους μιλήσετε. 
Ναι. Στις 24 Μαρτίου. Ο Βούγιας το πέτυχε. Θα πάω να μιλήσω για την Εθνική Αντίσταση και τον ρόλο της Αστυνομίας στην κατοχή.
Πώς θέλετε να σας προσφωνούν; 
Αυτό που λένε στο χωριό μου, «ο άνθρωπός μας». Μερικοί με θέλουν κομματικό σύμβολο, άλλοι εθνικό σύμβολο, για τον λαό είμαι ο άνθρωπός τους.
Τι θέλετε, δηλαδή, να γραφτεί κάποια στιγμή κάτω από το όνομά σας; 
Τίποτα δεν θέλω. Έχω αφήσει παραγγελιά, δεν θέλω μνημεία. Δηλαδή, περιμένεις να δεις έναν ανδριάντα για να θυμηθείς τον Αριστοτέλη, τον Πλάτωνα, τον Σωκράτη, τους προσωκρατικούς φιλοσόφους; Περιμένεις να δεις κανένα άγαλμά τους; Έχεις τα έργα τους.





Θα μπορούσε να ήταν παππούς μου»O Δημήτρης, ο άνδρας των ΜΑΤ που έριξε δακρυγόνο στον Μανώλη Γλέζο, δεν περίμενε ποτέ ότι θα γίνει πρωτοσέλιδο. Η συνάντηση στο Νέο Ψυχικό ζήτησε να γίνει «χωρίς δημοσιογράφους και χωρίς κάμερες». Αμέσως συμφώνησε και ο Γλέζος, ο οποίος δεν ήθελε να κάνει σίριαλ την περιπέτειά του. Στη συζήτησή μας λοιπόν ο νεαρός αστυνομικός ήταν διστακτικός. «22 χρόνων παιδί είναι» μου δικαιολογήθηκε ο διοικητής του, ο ταξίαρχος Σπύρος Παπασπύρου. «Γι΄ αυτό πήγαμε μαζί στο σπίτι του Μανώλη Γλέζου». «Πώς σας φάνηκε λοιπόν ο κ. Γλέζος;» βρήκα την ευκαιρία και ρώτησα τον ανώτατο αξιωματικό της ΕΛΑΣ. «Ο άνθρωπος είναι αντάξιος της φήμης του» μου απάντησε. Σε αντίθεση με τον κ. Παπασπύρου που είναι «ποταμός», ο Δημήτρης απαντάει σχεδόν μονολεκτικά στις πρώτες μου ερωτήσεις. Περνάμε πολλή ώρα μέχρι να αισθανθεί άνετα και να αρχίσει να μιλάει. «Δεν θέλω δημοσιότητα» μου επαναλαμβάνει συχνά. Άλλωστε τα 18 από τα 22 χρόνια του τα έχει περάσει σε ένα χωριό έξω από την Καβάλα. Πώς πήγε η συνάντηση με τον κ. Γλέζο; 
Μας δέχτηκε με χαρά. Εντάξει, είναι πολύ καλός άνθρωπος. Του εξήγησα τι ακριβώς είχε συμβεί, του ζήτησα ταπεινά συγγνώμη και νομίζω ότι το θέμα έληξε. Έτσι μου είπε τουλάχιστον.
Τι ακριβώς είχε συμβεί λοιπόν;
Κατ΄ αρχήν δεν υπήρχε πρόθεση. 
Ναι, αλλά γιατί έριξες δακρυγόνο στα πρόσωπα των διαδηλωτών;
Λίγο πριν γίνει το περιστατικό είχε γίνει σύλληψη ενός ατόμου το οποίο μας επιτίθετο με ένα καδρόνι. Και ενώ ήταν ακινητοποιημένο, μια ομάδα άλλων διαδηλωτών άρχισε να φωνάζει.
Διαμαρτυρήθηκαν γιατί όπως είπαν τον είχατε με τις χειροπέδες στο έδαφος. 
Μας το είπε και ο κ. Γλέζος. Όμως η σύλληψη έγινε κάτω, η ακινητοποίηση. Του φορέσαμε τις χειροπέδες και στη συνέχεια τον σηκώσαμε. Δεν του βάλαμε πρώτα τις χειροπέδες και μετά τον ρίξαμε κάτω.
Δεν μου εξηγείς όμως γιατί εσύ έριξες το δακρυγόνο; 
Μόλις έγινε η σύλληψη, άλλα άτομα αποπειράθηκαν να απελευθερώσουν τον συλληφθέντα. Ενστικτωδώς λοιπόν έσπευσα να υπερασπιστώ τους συναδέλφους μου. Λειτούργησε περισσότερο το υποσυνείδητο παρά η λογική.
Αυτός με το καδρόνι είχε χτυπήσει αστυνομικό; 
Ναι. 
Φορούσε κουκούλα;
Όχι. 
Τελικά τον αφήσατε ελεύθερο;
Νομίζω ότι παραπέμφθηκε στη Δικαιοσύνη και σχηματίστηκε δικογραφία εις βάρος του.
Πόσο καιρό είσαι στα ΜΑΤ;
- Δύο χρόνια. Στο δεύτερο δηλαδή. 
Αυτό ήθελες από μικρός;
- Ναι, Αστυνομία είχα δηλώσει. 
Εσύ τον Γλέζο δεν τον ήξερες;
Δεν τον γνώριζα, όχι. Του ζήτησα ταπεινά συγγνώμη γι΄ αυτό που έγινε και τη δέχτηκε. Θα μπορούσε να ήταν παππούς μου ο άνθρωπος.
Ούτε σαν όνομα;
Σαν όνομα τον ήξερα, αλλά δεν γνώριζα πώς είναι. Του εξήγησα όμως ότι στενοχωρήθηκα πάρα πολύ. Οποιοσδήποτε ηλικιωμένος και να ήταν στη θέση του θα ήμουν πολύ στενοχωρημένος.
Δεν είχες δει ότι μπροστά από τους συναδέλφους σου ήταν ένας ηλικιωμένοςάνθρωπος; 
Όχι, αυτό σας λέω. Εγώ ήρθα από πίσω και δεν πρόλαβα να δω ποιοι ήταν αυτοί που έσπρωχναν τους συναδέλφους. Πήγα για να προστατέψω τους συναδέλφους μου, καθαρά και μόνο. Είχε συμβεί και η επίθεση με τα καδρόνια και υπήρχε ένταση.
Πότε έμαθες ότι αυτός που έφαγε το δακρυγόνο ήταν ο Γλέζος; 
Άκουσα τον κόσμο να το φωνάζει. 
Κάποιοι λένε ότι αυτά που ρίχνετε είναι απαγορευμένα. 
Δεν ξέρω. Αν δεν ήταν τα δακρυγόνα όμως, θα χυνόταν πολύ αίμα. Θα είχαμε συνέχεια μάχες σώμα με σώμα. Εδώ τώρα και έχουμε κάθε φορά 20 συναδέλφους τραυματίες, σκεφθείτε να μην υπήρχαν και τα δακρυγόνα. 
Πότε ήρθες για πρώτη φορά στην Αθήνα; 
Όταν έγινα αστυνομικός. 
Τι όνειρο έχεις;
Να έχω μια ήσυχη επαγγελματική ζωή, αυτό τίποτε άλλο. 

"Έφυγε" ο Σταύρος Φιλοξενίδης

Από το http://www.paokmania.gr/el/component/content/article/43-mme/4406-filoksenidis.html


" Έφυγε" ο Σταύρος ΦιλοξενίδηςΕκτύπωσηE-mail
Συντάχθηκε απο τον/την sentragoal   
Σάββατο, 13 Μάρτιος 2010 12:02
Στα "ψιλά" των ΜΜΕ πέρασε η παρακάτω είδηση:
Κηδεύτηκε χθες στην Θεσσαλονίκη ο παλαίμαχος παράγων του Π.Α.Ο.Κ  Σταύρος Φιλοξενίδης, σε ηλικία 76 ετών, μετά από σύντομη μάχη με την ανίατη ασθένεια. Ο εκλιπών είχε υπηρετήσει από την θέση του εφόρου ποδοσφαιρικού τμήματος την ομάδα στα χρόνια της δεκαετίας του ΄70 και ήταν συνεργάτης του αείμνηστου Γιώργου Παντελάκη στην διοίκηση του τελευταίου.
Στην κηδεία του παρέστησαν εκπρόσωποι της ΠΑΕ και των βετεράνων του Π.Α.Ο.Κ. από τους οποίους κατατέθηκαν και στεφάνια κατά την νεκρώσιμη ακολουθία.Ευχάριστες αναμνήσεις
Στην παραπάνω foto που μας έστειλε ο Praktorinos, εικονίζεται η οικογένεια τού Π.Α.Ο.Κ. που γιορτάζει την 50η μας επέτειο παράλληλα με την κατάκτηση τού πρώτου πρωταθλήματος. Παναγιώτης Κερμανίδης (τρίτος από αριστερά), Χρήστος Τερζανίδης (έκτος) και Κώστας Ιωσηφίδης (τρίτος από δεξιά) ποζάρουν με φίλους του συλλόγου.
Ακριβώς στο κέντρο (κάτω από τον αριθμό "7" της ολάνθιστης δημιουργίας) ο εκλιπών Φιλοξενίδης, ένας αγνός ΠΑΟΚτσής, που παράλληλα με την επιχείρησή του (supermarket στην Ίωνος Δραγούμη) αφιέρωνε τη δημιουργικότητά του υπηρετώντας την ομάδα που αγαπούμε.
Ο Θεός ας αναπαύσει την ψυχή του.

Σάββατο 6 Μαρτίου 2010

Εμείς (οι πολίτες) θα πάρουμε τίποτε;

Πριν λίγα χρόνια όποιος τολμούσε να μιλήσει για γερμανικές αποζημιώσεις υπέρ της Ελλάδας θεωρούνταν εθνικιστής, άντε το λιγότερο αντιευρωπαϊστής. Ακόμη και όταν ο Θ. Πάγκαλος ως υφυπουργός Εξωτερικών πριν δέκα χρόνια είχε αποκαλέσει τη Γεμρανία γίγαντα με μυαλό μικρού παιδιού, προκαλώντας σάλο σε διεθνές επίπεδο, ο σημερινός αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είχε αντιμετωπιστεί ως ακραίος. Από ποιους; Από αυτούς που σήμερα μας καλούν σε μποϊκοτάζ των γερμανικών προϊόντων, από αυτούς που σήμερα τα βάζουν ακόμη και με τις ξανθιές Γερμανίδες που… ερωτεύτηκαν στη δεκαετία του ’80, από αυτούς που σήμερα ξύπνησαν και ζητούν από τη Γερμανία να αποζημιώσει την Ελλάδα για τα εγκλήματα του ναζισμού, μόνο και μόνο επειδή ένα περιοδικό έπαιξε στο photoshop με την Αφροδίτη της Μήλου.
Εντάξει απαράδεκτο το μήνυμα του Focus, αν και προσωπικά απλώς γελάω. Στο κάτω κάτω δικαιούται ο καθένας να έχει διαφορετική άποψη από τη δική μας. Θα τον στείλουμε στην κομαντατούρ; Ή είναι χειρότερο το Focus από τις ασχήμιες των Σκοπιανών που, επιπροσθέτως, υποκρύπτουν και μια αδικαιολόγητη επιθετικότητα; Εκεί, όμως, δεν είδα να κόβουμε το καζίνο στα σύνορα, ούτε επιχειρήσεις να αποσύρουν τα κεφάλαιά τους. Κι όποιος τόλμησε να μιλήσει για εμπάργκο, έστω στο πλαίσιο της διπλωματίας, «ταμπελώθηκε» ως ακροδεξιός, ως εθνικιστής, ως του Καρατζαφέρη.
Το δια ταύτα είναι ότι για μία ακόμη φορά οι εξουσίες πέτυχαν αυτό που ήθελαν: να μας κάνουν να ξεσπάμε στο δέντρο και να χαϊδεύουμε το δάσος.
Τουλάχιστον, από τις γερμανικές αποζημιώσεις –αν τυχόν δώσει κανένα ευρώ η Μέρκελ- εμείς θα πάρουμε τίποτε; Ή όλα θα πάνε στις γνωστές άγνωστες τσέπες αυτών που λυμαίνονται εδώ και δεκαετίες την Ελλάδα και εμάς, τους απλούς πολίτες; Άμα είναι να μη χαλιόμαστε με τους Γερμανούς… Καλό Σ-Κ.
    
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 27/2/2010. 

Απαγορεύτηκε η… 25η Μαρτίου!

Μπορεί να μην το πιστεύετε αλλά 25η Μαρτίου τέλος! Σιγά τον Κολοκοτρώνη τον Καραϊσκάκη και τον Κανάρη. Εμείς εδώ έχουμε Xfactor, έχουμε πράσινη ανάπτυξη, έχουμε Παταγονία… Τι να μας κάνουν τα Δερβενάκια κι η Τριπολιτσά;
Διαβάζουμε στα blogs –γιατί επίσημη ενημέρωση δεν υπάρχει, ούτε το θέμα παίζει στα μεγάλα τα κανάλια- ότι η πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εξωτερικών με εγκύκλιο απορρίπτει το αίτημα πολλών πρεσβευτών και προξένων να διοργανώσουν αδαπάνως για το ελληνικό δημόσιο την καθιερωμένη δεξίωση για την επέτειο της εθνικής παλιγγενεσίας, με το επιχείρημα ότι πρέπει να υπάρξει ενιαία εικόνα σε όλες τις ελληνικές διπλωματικές αποστολές.
Αυτή η κίνηση μου θυμίζει το βιβλίο Ιστορίας, το στριμωξίδι στη Σμύρνη, τη «χαμηλή πολιτική» του ζεϊμπέκικου, το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας, τα Στροβίλια, τα Ίμια, την κατάργηση των θρησκευτικών, το νομοσχέδιο για τη λαθρομετανάστευση, την καθηγήτρια – σύμβολο (ούτε τ' όνομά της δεν θυμάμαι) και τις «διακομματικές» φιλίες της. Οι οποίες, ξέρεις, είναι στα πάνω τους, τώρα που πιάσαν τα πόστα τα πράσινα κορίτσια. Και για κάποιους λόγους θέλουν να εξαφανίσουν κάθε ίχνος ελληνικής ταυτότητας, ξεστομίζοντας ό,τι δεν τολμά να σκεφτεί καν ο βλοσυρός μας γείτονας. Π.χ. ότι ο ελληνικός καφές δεν είναι ελληνικός αλλά τούρκικος …
Πολύ περισσότερο που το ΥΠΕΞ δεν επιτρέπει ακόμη κι όταν ομογενείς μας προσφέρονται να γίνουν χορηγοί, στοιχείο που δείχνει ξεκάθαρα ότι η υπόθεση σηκώνει τσιγάρο.
Αλήθεια, γιατί τόσο κόμπλεξ; Γιατί τόσο μίσος για ό,τι ελληνικό; Γιατί αυτή η εκ των έσω ανθελληνική μανία; Τι σκοπιμότητες εξυπηρετούνται; Τι συμφέροντα παίζονται; Πόσες μέρες πρέπει να περάσουν για να έχουμε κάποια επίσημη αντίδραση από την αντιπολίτευση στην κατάργηση της 25ης Μαρτίου;

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στις 26/2/2010.

Τρίτη 2 Μαρτίου 2010

Karfitsa FP - πρωτοσέλιδο 3/3/2010

Karfitsa FP - πρωτοσέλιδο 2/3/2010

Από γυναικών άρξασθε




Γράφει η Μένη Λυσαρίδου, πρώην μέλος Κ.Ε. ΝΔ

“Οι γυναίκες στα κέντρα λήψης αποφάσεων” είναι το θέμα που επέλεξε η τοπική Νέα Δημοκρατία ως εναρκτήρια εκδήλωση των γυναικείων τμημάτων της και ως νέα Νέα Δημοκρατία, όπως αυτοαποκαλείται εσχάτως στις ενημερωτικές προς τα μέλη της επιστολές.

Ο τίτλος θα μπορούσε να ήταν ενδιαφέρων και προκλητικός τη δεκαετία του '80, όταν οι γυναίκες διεκδικούσαν ισότητα στην κοινωνία και πολιτική χειραφέτηση, μέσα από ένα κίνημα που διαπερνούσε οριζόντια όλα τα πολιτικά κόμματα.
Σήμερα, ύστερα από 30 χρόνια, οι γυναίκες μετέχουν ενεργά και συχνά στην πρώτη γραμμή σε όλα τα επίπεδα προετοιμασίας και λήψης αποφάσεων, επηρεάζοντας έτσι τη ζωή όλων.
Μια ματιά στα άλλα κόμματα, στις υπηρεσίες, στους φορείς, στα πανεπιστήμια και στην κοινωνία θα ήταν αρκετή να το επιβεβαιώσει.
Ότι η Νέα Δημοκρατία έχει την πολυτέλεια να επαναφέρει στην επικαιρότητα ένα ιστορικό θέμα τρεις εξηγήσεις μπορεί να έχει.
Ή αποτελεί ομολογία αποτυχίας, επειδή αδυνατεί να αποτυπώσει στο εσωτερικό της αυτό που συμβαίνει στην κοινωνία.
Ή γνωρίζει τι συμβαίνει, αλλά οι άντρες της δεν έχουν λύσει ακόμη το πολιτικό τους οιδιπόδειο σύμπλεγμα, οπότε εδώ χρειάζονται οι υπηρεσίες ενός ικανού ψυχιάτρου, που θα προτείνει θεραπεία, πράγμα που... σήμερα διαθέτει.
Ή επέλεξε το θέμα προσχηματικά με αφορμή τον διορισμό νέας υπεύθυνης Γυναικών στη Θεσσαλονίκη και της παρουσίας εδώ της γραμματέα Γυναικείων Θεμάτων. Μαχητικά και δοκιμασμένα μέλη του κόμματος και οι δύο, δεν είχαν λόγο να υποκύψουν σε συνταγές αμφιβόλου πολιτικού και επικοινωνιακού αποτελέσματος.
Τα πάντα γύρω ανατρέπονται και οι γυναίκες της ΝΔ θα ρωτούν την επί σειρά ετών υπεύθυνη Γυναικών γιατί συναίνεσε στην καταστρατήγηση του καταστατικού σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή γυναικών κατ' ελάχιστον 30% σε όλα τα όργανα του κόμματος, όπως προβλέπεται.
Ας μιλήσουμε όμως με όρους σημερινούς. Η αλήθεια είναι ότι σήμερα δεν υπάρχουν αμιγώς γυναικεία ζητήματα.  Όχι γιατί οι γυναίκες έλυσαν τα ζητήματά τους, αλλά γιατί τα δικά τους θέματα αγγίζουν πλέον όλη την κοινωνία. Με την έννοια αυτή, είναι ώρα να ζητήσουμε την κατάργηση των γυναικείων τμημάτων του κόμματος. Τερματίζοντας την παρακμιακή τους πορεία θα τιμήσουμε τον ιστορικό τους ρόλο.
Οι γυναίκες της ΝΔ πρέπει να συμμετέχουν επί ίσοις όροις σε όλα τα τμήματα και τα όργανα του κόμματος, ώστε να το εμπλουτίσουν ποιοτικά και ποσοτικά.
Η ΝΔ δεν είναι αυτή το συντηρητικό κόμμα σήμερα στη χώρα και είναι καιρός να πιάσει φιλελεύθερη περπατησιά.