Η ΔΕΒΘ, η Αθήνα το μεγάλο ζητούμενο

Ακούγονται και φέτος οι φωνές για τη μεταφορά της Διεθνούς Έκθεσης Βιβλίου από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Ακούγονται εδώ και χρόνια για το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, πιο πολλά ακουγόταν για το Φεστιβάλ Τραγουδιού. Ακόμη και για την κατάργηση του υπουργείου Μακεδονίας - Θράκης. Και η Θεσσαλονίκη έδινε τη "μάχη" πάντοτε να διατηρήσει τα κεκτημένα. Όμως όπως έχει αποδείξει η ιστορία, κεκτημένα δεν υπάρχουν στην Ιστορία. Αντίθετα, ισχύει πάντα ότι τα αγαθά κόποις κτώνται. Κι αυτό σίγουρα οφείλει να το συνειδητοποιήσουν ορισμένοι παράγοντες (και όχι μόνο) στη Θεσσαλονίκη που αντιμετωπίζουν την έκθεση Βιβλίου και το φεστιβάλ της παραλίας υπό το ίδιο πρίσμα. Κάποτε θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα η Θεσσαλονίκη απέκτησε έναν όντως θεσμό με διεθνή χαρακτήρα, ένας γεγονός εφάμιλλο του Φεστιβάλ Κινηματογράφου με τις αναλογίες που ο χρόνος ζωής και το μέσον (το είδος της τέχνης) δικαιολογούν.

"Αν και πάλι, και παρά τη μεγάλη διαφημιστική εκστρατεία που τρέχει παράλληλα, οι Θεσσαλονικείς τη σνομπάρουν, η Κατρίνα Βελισσάρη θα πρέπει να σκεφτεί σοβαρά την περίπτωση της μεταφοράς της έκθεσης στην Αθήνα", έγραφε λοιπόν ο συνάδελφος Κώστας Κατσουλάρης [http://kostaskatsoularis.blogspot.com] χθες στη στήλη "Βιβλιοφαγίες" του Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής. Είναι κάτι που το ακούμε από την πρώτη διοργάνωση με την υπογραφή της κ. Βελισσάρη. Μια επικρεμάμμενη απειλή στο κεφάλι των ιθαγενών που τους έχρισαν σε μια νύχτα πόλη του βιβλίου (εκτός από πόλη του σινεμά).

Στην αρχή ήταν οι εκδότες που διαμαρτύρονταν, μη έχοντας συνειδητοποιήσει το μέγεθος του εγχειρήματος, τον "σεμιναριακό" χαρακτήρα της διοργάνωσης σε σχέση με την ανάπτυξη των εκδοτικών εταιρειών τους. Στη συνέχεια η όχι ικανοποιητική συμμετοχή του κόσμου αλλά και προβλήματα συνεννόησης με αιρετούν διεκπεραιωτές και διορισμένους διαχειριστές. Ωστόσο, το ΕΚΕΒΙ δεν είναι άμοιρο για τα όποια προβλήματα, χωρίς να ξεχνάμε ότι μια τόσο μεγάλη προσπάθεια έχει και τις αστοχίες της: Κακή επιλογή χώρων, πενιχρή διαφημιστική προβολή κλπ. Αλλά έτσι δεν βρίσκουμε το δρόμο για τον παράδεισο;

Πιστεύω ότι η σχέση των Θεσσαλονικέων με την Έκθεση χτίζεται σιγά σιγά. Πάνω από αυτό έχω την άποψη ότι δεν είναι αυτό το ζητούμενο σε τούτη τη διοργάνωση και σε σχέση με το βιβλίο. Μόνο προσχηματικά μπορεί να τίθεται προκειμένου να αποσπάσει το θεσμό η Αθήνα (όσοι το υποστηρίζουν ας αναρωτηθούν αν μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν καλή για τη χώρα, για τους εκτός Αττικής Οδού κατοίκους). Το μεγάλο ζητούμενο για το βιβλίο είναι αν αυτή η Έκθεση ανταποκρίνεται στον βασικό στόχο που εξαρχής είχε θέσει και τελεί σε άμεση συνάφεια με τον επαγγελματικό της χαρακτήρα: Διακινούνται και σε ποιο βαθμό δικαιώματα μεταξύ Ελλήνων και ξένων εκδοτών; Συμβάλλει έστω στη συναναστροφή των Ελλήνων με ξένους συναδέλφους τους; Ανταποκρίνεται στο ρόλο της ως μεγάλη περιφερειακή Έκθεση; Εν τέλει υπάρχει λόγος να υπάρχει;

Γι' αυτό, λοιπόν, εδώ στη Θεσσαλονίκη περισσότερο από τους επισκέπτες της Έκθεσης θα περιμένουμε τις ανακοινώσεις για τα αποτελέσματα των επαφών μεταξύ Ελλήνων και ξένων εκδοτών. Από τους ίδιους τ0υς εκδότες ή από το ΕΚΕΒΙ που προσέφερε το εργαλείο στους επαγγελματίες για να κάνουν πολλά βήματα μπροστά. Φέτος που είναι η 5η διοργάνωση. Η σημαδιακή. Αυτή που δείχνει αν το πάμε για γάμο ή το διαλύουμε. Εκεί θα το συζητήσουμε. Όχι το αν θα φύγει ή αν θα μείνει η Έκθεση στη Θεσσαλονίκη, αλλά το πως θα οριοθετηθούν οι νέοι στόχοι ώστε η ΔΕΒΘ να είναι χρήσιμη για τον βιβλιοεκδοτικό χώρο.

Στο κάτω κάτω, αν θέλαμε να στήσουμε ένα κλειστό πανηγύρι για το βιβλίο, θα το κάναμε στο Καπάνι. Βιβλίο με παντσέτες, με λαϊκά και ούζο, τα τσούζω, καπαλί τσαρσί... Σαλονικιώτικες καταστάσεις, όχι ευρωπαϊκές και μπούρδες.

26Μαϊ2008

FOTO: @ Γ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Καπαλί τσαρσί", Κωνσταντινούπολη, 11-7-2005.