Οι επιστολές Γκρούεφσκι - Καραμανλή

Με κίτρινη κάρτα έμοιαζε η απάντηση του Καραμανλή στον Γκρούεφσκι, επί της επιστολής του τελευταίου όπου έκανε λόγο για μακεδονική μειονότητα στην Ελλάδα. Το ύφος της απάντησης θύμιζε έναν μεγάλο που μαλώνει με έναν μικρό, αφήνοντας κι ένα ηθικό δίδαγμα στο τέλος. Κατά την προσωπική μου εκτίμηση, οι λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν προδίδουν έναν πολιτικό που τις προσέχει, βαθιά διπλωματική σκέψη και τακτική με στόχευση. 

Βέβαια, ο Νίκολας δεν συνετίστηκε -φυσικά δεν ήταν αυτός ο στόχος- από τη σφαλιάρα. Έστειλε νέα επιστολή στον πρόεδρο της Κομισιόν Ζοζέ Μπαρόζο, επαναλαμβάνοντας τις εθνικιστικές του φαιδρότητες. Εκτιμώ, όπως πολλοί άλλωστε, ότι αυτές οι ακρότητες λειτουργούν προς όφελός μας. Αμφιβάλλω όμως αν αυτές οι ακρότητες λειτουργούν προς όφελος της ειρήνης -δεν χρειάζεται τακτικός στρατός για να ανάψει ξανά μια σπίθα στην περιοχή. 

Η συμπεριφορά των σκοπιανών τον τελευταίο χρόνο δικαιώνει ηθικά όσους εδώ και 15 χρόνια ή περισσότερο έχουν επισημάνει την ύπαρξη δήθεν αλυτρωτισμού, τον κίνδυνο εθνικιστικών συμπεριφορών. Δικαιώνει όσους διατυπώνοντας τέτοιες απόψεις μπήκαν στο περιθώριο από το καρτέλ του προοδευτισμού, αυτούς που λυμαίνονται την Αριστερά και τη Δεξιά στον τόπο μας. Δυστυχώς, όμως δεν καταδικάζει τους τελευταίους, οι οποίοι μεταβάλλοντας κατά το συμφέρον τον δημόσιο λόγο τους μιλούν και σήμερα ως επαϊοντες και σαν να μην τρέχει τίποτε. Είναι αυτοί που ευθύνονται για το γεγονός ότι η Ελλάδα σε καμία στιγμή δεν ΄σκησε συνεπή πολιτική έναντι των Σκοπιανών, κατά κάποιο τρόπο και μέχρις ενός βαθμού εξέθρεψαν την αποθράσσυνση των ακραίων Σκοπιανών.

Η Ιστορία βεβαίως κρίνει. Απλά, καλό θα ήταν να κρίνει κάποτε και το παρόν, ώστε να μην φτάσουν τα πράγματα στο μη χείρον ανεπιστρεπτί. 

Καλό καλοκαίρι

Ζωή είναι να μπορείς να βλέπεις το καφέ της πεζούλας και το γαλάζιο τ' ουρανού, τα ξερά στάχυα και τον παλιό μύλο, το φεγγάρι πορτοκαλί και τη νύχτα γαλάζια. Το αστέρι και την ευχή, τον σμαραγδόκηπό σου. Καλό καλοκαίρι...

FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Ελλάδα", Τήνος 4-7-2006

Με τα χρώματα της Σμαρώς

«Χρωμα-τοπία», Έκθεση ζωγραφικής Σμαρώς Τζενανίδου - Κεσσοπούλου
Πόρτο Βαλίτσα (Παλιούρι Χαλκιδικής)
από 20/7/2008 έως 31/8/2008
Πληροφορίες: 2374-092007, http://www.portovalitsa.gr/

"Στην καινούρια μου δουλειά οδηγός είναι πάλι το χρώμα, το οποίο είναι για μένα το βασικό κίνητρο για να ζωγραφίζω -οι δικές μου γραμμές είναι από χρώμα.
Είναι μια δουλειά πιο περιγραφική από την προηγούμενη, τους «Ουρανούς», χωρίς να είναι παραστατική με τη στενή έννοια. Ούτε είναι και κάτι που με απασχολεί ιδιαίτερα. Γιατί κάποιες φορές το παραστατικό και το αφηρημένο είναι σχετικά. Οι ουρανοί, για παράδειγμα, που με απασχόλησαν στην προηγούμενη δουλειά μου, έδιναν την εντύπωση του αφηρημένου ενώ θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως η απόλυτη παράσταση! Ή άμα δεις τη Θεσσαλονίκη απ’ το καράβι ή από ψηλά είν’ ένα χρώμα ή ένας συνδυασμός χρωμάτων. Αναλόγως οποιοδήποτε αστικό τοπίο, εκτός από γραμμές μπορεί να είναι χρώματα. Αυτά τα χρώματα είναι το κύριο ενδιαφέρον μου.
Πάντως σε αυτήν τη δουλειά μου υπάρχουν πιο συγκεκριμένα στοιχεία, όπως ο ήλιος, το φεγγάρι –κοινά στοιχεία για όλους τους ανθρώπους ανεξάρτητα από τη θρησκεία τους, τη φυλή τους, την εθνικότητά τους, την ιδεολογία τους.
Σε σχέση με το θέμα της προηγούμενης δουλειάς μου, τους ουρανούς, υπάρχει μια διαφορά που είναι ταυτόχρονα και η συνάφεια. Στους ουρανούς βασίστηκα σε ένα στοιχείο που σηματοδοτεί το παγκοσμίως κοινό, την παγκοσμιοποίηση, το στοιχείο που συνέχει τους πολίτες του κόσμου. Η προσθήκη του γήινου στοιχείου είναι στοιχείο που σηματοδοτεί την ετερότητα και την ιδιαιτερότητα του κάθε τόπου, του κάθε λαού. Είναι ένα στοιχείο αναγκαίο για την ισορροπία και την αρμονία των πραγμάτων.
Τα τοπία μου μπορεί να φαντάζουν απροσδιόριστα για τον θεατή ακόμη κι αν για μένα σημαίνουν κάτι, αν αναπαριστούν μια συγκεκριμένη εικόνα, μια στιγμή, μια εντύπωση, μια ανάμνηση.
Από τεχνικής πλευράς, η πινελιά μου είναι πλέον πιο έντονη στοιχείο που αναδεικνύει το κοντράστ των χρωμάτων και, φυσικά, τη δύναμή τους. Από κει και πέρα, η μίξη των χρωμάτων είναι μια άσκηση που δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα κάτι έχεις να μάθεις, πάντα ένα νέο χρώμα θα ανακαλύψεις. Ακόμη κι αν το δεις πρώτα στο τελάρο, είναι βέβαιο ότι παρατηρώντας κάπου θα το βρεις στη φύση".

Σμαρώ Τζενανίδου – Κεσσοπούλου
Πόρτο Βαλίτσα, 26 Ιουνίου 2008

Η Σμαρώ γεννήθηκε το 1974 στη Θεσσαλονίκη. Είναι απόφοιτος της Σχολής Καλών Τεχνών του Περπινιάν της Γαλλίας. Έχει πραγματοποιήσει 2 ατομικές εκθέσεις (Άθυτος 2002, Κτήμα Δέδα – Θεσσαλονίκη 2003) και έχει συμμετάσχει 14 ομαδικές [Γαλλικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης 1995, Γερμανικό Ινστιτούτο Θεσσαλονίκης 1996, Halle Au Poisson Περπινιάν 1999, Βαφοπούλειο Π.Κ. 2001, Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης (2002, 2005, 2008), Casa Bianca 2003, Πινακοθήκη Ε.Μ.Σ. 2004 κ.α.]

ΣΟΚ: Αποχαιρετώντας έναν σπάνιο φίλο...

Ευτυχώς δεν ξέρω πως είναι να χάνεις τον πατέρα σου, όμως πριν από μισή ώρα ένοιωσα το έδαφος να φεύγει κάτω από τα πόδια μου, κάτι σα να χάνω τις αισθήσεις μου, τα χέρια και τα πόδια μου. Ο Φίλιππος μου τηλεφώνησε για να μου πει ότι χάσαμε τον Κώστα τον Γιακουμή.
Τον γνώρισα το 2000 όταν έκανα μια σειρά συνεντεύξεων γνωριμίας με τους προξένους της Θεσσαλονίκης. Έτσι έπεσα πάνω του. Από 15 συνεντεύξεις ήταν ο μόνος με τον οποίο κολλήσαμε παρά τη διαφορά της ηλικίας. Σεβαστός, εξυπηρετικός, χαλαρός, πλακατζής, αυτό που λέμε πάντα νέος. Ο Κώστας πάντα σκεφτόταν τους άλλους, δεν το λέω σαν ύστερη κολακεία, ήταν αλήθεια, ώρες ώρες γινόταν ανυπόφορος με αυτή τη συναισθηματική προσέγγιση των προσώπων και των καταστάσεων. Μυαλό ξυράφι, χιούμορ, αρχοντιά. Πάντα με υποχρέωνε. Ακόμη και τον τελευταίο χρόνο που τραβούσε μεγάλο δράμα μετά τον ξαφνικό και ιδιαίτερα οδυνηρό θάνατο της Κατερίνας του, το περασμένο καλοκαίρι. Δεν τον συναντούσα πλέον τόσο συχνά, περισσότερο στο σπίτι του παρά στο γραφείο - προξενείο, κατέβαινε μόλις μια φορά την εβδομάδα, προσπαθούσε ακόμη να συνέλθει.
Λίγο μετά τη γνωριμία μας, το προξενείο έφυγε από τη Scotia Bank όπου ο Κώστας ήταν διευθυντής και μετακόμισε απέναντι στο ξενοδοχείο Παλάς, Βενιζέλου και Τσιμισκή γωνία. Εκεί γνώρισα τον Δημήτρη, ιδιοκτήτη του ξενοδοχείου και κουμπάρο του, νονό της Αναστασίας ιδιότητα την οποία επιδείκνυε μαζί με φωτογραφίες της Αναστασίας πολύ συχνά. Εκεί στήθηκε μια -ή περισσότερες- σπουδαία παρέα γύρω από τον Κώστα και το Δημήτρη. Μουσικοί, μαέστροι, ηθοποιοί, καλλιτέχνες, διπλωμάτες, δημοσιογράφοι, σπουδαίοι άθρωποι. Πρωινός καφές, 8.00 - 9.00. Ο Κώστας ήταν τότε πρόεδρος του ΕΤΟΣ της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης και οι επαφές του με τον καλλιτεχνικό κόσμο αυξημένες. Εκεί θυμάμαι ότι γνώρισα, μεταξύ άλλων, τον δημοσιογράφο Γ.Δ.Κ. Σαρηγιάννη των Νέων, τον Θύμιο Καρακατσάνη, τον Γιάννη Μετζικώφ, το Νικήτα Τσακίρογλου και τη Χρυσούλα Διαβάτη, το Νίκο Ξανθόπουλο, την Αλκυόνη Παπαδάκη και άλλους που τώρα περριτεύει να θυμηθώ, καλά παιδιά από την Ορχήστρα που πηγαινοέφερναν έγγραφα και δουλειές.
Οι συζητήσεις μας πάμπολλες. Πιο πολλά τα δωράκια του. Από αναμνηστικές καρφιτσούλες του Καναδά, μέχρι μέλι από την Πυλαία, t-shirt, στυλό, μπλοκάκια και... καυσόξυλα (θα τα καίω ακόμη και τον ερχόμενο χειμώνα). Οι κουβέντες του είχαν μια σοφία και μια αγνότητα, περίεργο για την ηλικία του. Πάντα με ενθάρρυνε ή μου έδειχνε έναν άλλον δρόμο. Η μάνα του Στέλλα, όπως και η δικιά μου. Όπως και η κόρη μου.
Η δοκιμασία με την Κατερίνα ήταν μεγάλη και, πιθανόν, αποδείχθηκε ανυπέρβλητη. Πάντα μου μιλούσε για τα παιδιά του, την Άννα και τον Αντώνη. Εγώ τους ήξερα, κι ας μη με γνώριζαν αυτοί, παρά μόνο λίγο. Η Άννα στην Αγγλία, ο Αντώνης στην Αμερική. Η αρρώστια της, ο κρυφός από εκείνη πόνος του Κώστα που γνώριζε το μεγάλο μυστικό, τα καθημερινά τηλεφωνήματα από τη Σκύρο όπου μόλις είχαμε πάει για ξεκούραση, σημάδεψαν το καλοκαίρι μας. Απίστευτη κατάσταση. Πικράθηκε και από ανθρώπους. Αλλά αυτά ήταν μεταξύ μας.
Ο Κώστας ήταν ο φίλος που τον καλούσα και μου έπαιρνε πίσω αμέσως. Τελευταίο τηλεφώνημα την Τρίτη, πριν δυο μέρες. Μου μίλησε για έναν φίλο του, μου είπε πόσο χαίρεται που η Αννούλα του τον φροντίζει, μου είπε πόσο χαρούμενος είναι που σε τρεις βδομάδες έρχεται ο Αντωνάκης του. Όλες οι κουβέντες για τα παιδιά του. Τον τελευταίο χρόνο.
Τι να πω...

Η Θεσσαλονίκη των ονείρων τους

Καλά είναι καταπληκτικό. Εντάξει, το ύφος του Σκούρτη είναι γνωστό, κάπου ακραίο τη "Ρωξάνη" του όμως όλοι την αγαπήσαμε και κάπου κάπου μας αρέσει που είναι... χύμας και τσουβαλάτος. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν πει τα καλύτερα PR γι' αυτόν. Αλλά κάποτε ξεπερνάει τα όρια. Ακόμη και αν ως δημιουργό τέχνης τον αποδεχόμαστε, προσωπικά δεν μπορώ να αποδεχτώ ως δημόσιο διάλογο αυτό το ύφος. Φυσικά στο κρεβάτι του και στο χρηματοκιβώτιό του -αντίστοιχα- δεν μπορώ να ξέρω τι κάνει ο καθένας, ούτε και με ενδιαφέρει. Αλίμονο αν γίνουμε όλοι Μάκηδες ή ντετέκτιβς και ψάχνουμε καχύποπτα ακόμη και την καλημέρα κάποιου. Επίσης, για το ύφος, όταν αυτή η γλώσσα -η εξυπναδίστικη, όχι η έξυπνη- επιδιώκει να αποτελέσει δημόσιο διάλογο τότε αγγίζει τα όρια του ολοκληρωτισμού. Οι μεγαλύτερες απειλές, οι συκοφαντικότερες κηλίδες, λέγονται με τις λέξεις. Σωματική απειλή δεν υπάρχει, σωματική βία υπάρχει. πριν από αυτήν όμως προηγείται η φραστική απειλή. Ο λόγος ο απειλητικός, ο συκοφαντικός, είναι ολοκληρωτικός, στοχεύει αλλού από κει που ισχυρίζεται, κάτι άλλο θέλει να πετύχει. Προσωπικά δεν τον αποδέχομαι και απευθύνομαι σε έναν πνευματικό άνθρωπο. Στη θέση του ίσως και να απαξιούσα πλήρως για μια τέτοια στάση ενός βιβλιοπωλείου για ένα βιβλίο, ή εν πάσει περιπτώσει θα είχα άλλο ύφος. Θα μου πείτε τι να κάνει; Να μην καταγγείλει; Αυτό δεν ήταν καταγγελία, ήταν απαγγελία κατηγορίας σε δικτατορικό καθεστώς. Όσο για τον καλλιτέχνη, δικαιούται να έχει φαντασιώσεις -χωρίς αυτές το έργο του θα είναι πενιχρό- αλλά στην τέχνη του, όχι στις δημόσιες κουβέντες του. Εκεί οφείλει να σέβεται τους άλλους, ακόμα και τις υφισταμένες του άλλου.
Η ανακοίνωση του Σκούρτη μου έφερε στο μυαλό κάτι που μου ήρθε αρκετές φορές εσχάτως -ως παρατήρηση και μόνο. Τα τελευταία πέντε χρόνια επιχειρείται μια μοναδική απαξίωση της Θεσσαλονίκης. Σκάνδαλο με τον Τσιτουρίδη, δήθεν υποψήφιο Θεσσαλονικάρχη, με την "παρέα της Θεσσαλονίκης, σκάνδαλο με το καρτέλ του γάλακτος με δύο σιδηροδέσμιους Θεσσαλονικείς και μια από τις δύο εταιρίες της Θεσσαλονίκης, θαρρείς και οι μεγάλες εταιρίες που ελέγχουν το παιχνίδι δεν κατοικοεδρεύουν στην Αθήνα, υπόθεση Ζαχόπουλου hot σαλονικιώτικη με την 35χρονη Θεσσαλονικιά κι αυτή, ο Καρατζάς που κατέβηκε με τον Ιανό του στην Αθήνα και τους αναστάτωσε δέχεται για δεύτερη φορά επίθεση -η πρώτη ήταν από τους κουκουλοφόρους του διαδικτύου μόλις πάτησε το πόδι του στη Σταδίου, η Θεσσαλονίκη είναι η πιο συντηρητική πόλη με τον Ψωμιάδη και τον Παπαγεωργόπουλο -έτσι λένε αυτοί. Μια εικόνα γκέτο για την πόλη μας όπου οι κυρίαρχες τάσεις είναι το κάψιμο των βιβλίων, το πήδημα, η λαμογιά. Με άλλα λόγια οι Θεσσαλονικείς δεν είναι για τίποτα... Μόνο για φαΐ - φραπέ - κρεβάτι. Η Θεσσαλονίκη των ονείρων τους -ή των ονειρώξεών τους. Είναι δυνατόν;

FOTO: CARTE POSTALE / Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΙΣ 7-12-1916

Καταγγελία Σκούρτη κατά Ιανού

Αντιγράφω από το σημερινό "Έθνος" ως εισαγωγή στο προηγούμενο:
«Μια καταγγελία χθες του Γιώργου Σκούρτη άναψε τα αίματα. Ο συγγραφέας, ο οποίος προσφάτως εξέδωσε το μυθιστόρημα «Σε παραλήρημα», το οποίο φωτογραφίζει την υπόθεση Ζαχόπουλου, κατήγγειλε ότι ο ιδιοκτήτης του βιβλιοπωλείου «Ιανός», Νίκος Καρατζάς («ρηξικέλευθο» τον χαρακτηρίζει), έδωσε εντολή στους πωλητές του «να μην πωλούν το βιβλίο του, επειδή, λέει, ξεφτιλίζει τον φίλο του κ. Χρήστο Ζαχόπουλο και δεν θέλει να τον κάνει "ρόμπα" από το δικό του βιβλιοπωλείο».
Και συνεχίζει ο Σκούρτης: «Είναι άκρως συγκινητική η φιλική και ανθρώπινη συμπαράσταση του κ. Καρατζά προς τον παλιόφιλό του από τη Θεσσαλονίκη - και νυν εξέχοντα... "υπάλληλό" του. (Να θυμίσω πως ο "Ιανός" στην Αθήνα άνοιξε το 2005, όταν ο Ζαχόπουλος ήταν ο κυρίαρχος των κονδυλίων του ΥΠΠΟ)».
Ο ιδιοκτήτης του «Ιανού», με ανακοίνωσή του, διέψευσε ότι έδωσε εντολή να μην πωλείται το βιβλίο του Σκούρτη, επικαλούμενος αποδείξεις λιανικής. Ακόμη, αναφέρει ο κ. Καρατζάς, ο Χρ. Ζαχόπουλος δεν θα μπορούσε να είναι «εξέχων υπάλληλός του» αφού νοσηλεύεται σε κλινική αποκατάστασης στη Θεσσαλονίκη. Και, επιπλέον, «ο Ιανός δεν χρηματοδοτήθηκε ποτέ με οποιονδήποτε τρόπο από το ΥΠΠΟ».

Ιανός κατά Σκούρτη: μια ενδιαφέρουσα ανακοίνωση

Αθήνα, 7 Ιουλίου 2008
Μόλις ενημερώθηκα από τους συνεργάτες μου ότι ο συγγραφέας Γ. Σκούρτης με επιστολή του καταγγέλλει διάφορα ανάρμοστα και απολύτως ανακριβή . Επειδή βρίσκομαι εκτός Αθηνών θα δώσω μία τηλεγραφική απάντηση και αύριο επιστρέφοντας θα απαντήσω αναλυτικά.
Ισχυρίζεται ο Γ.Σ :
-Ότι έδωσα εντολή να μην πωλείται το βιβλίο του «Το Παραλήρημα» επειδή αναφέρεται στο Χρήστο Ζαχόπουλο. Υπάρχουν αποδείξεις λιανικής που ακυρώνουν τον ψευδή ισχυρισμό του .
Αναφέρεται στο Χρήστο Ζαχόπουλο ως «εξέχοντα υπάλληλο μου», ενώ είναι γνωστό σε όλους ότι ο Χρήστος Ζαχόπουλος νοσηλεύεται σε κλινική αποκατάστασης της Θεσσαλονίκης και κατά συνέπεια δεν θα μπορούσε να είναι «εξέχων υπάλληλος μου».
-Υπαινίσσεται με μία αναφορά στο Δεκέμβριο του 2005, ότι όταν άνοιξε το κατάστημα του ΙΑΝΟΥ στην Αθήνα ο Χρήστος Ζαχόπουλος ήταν «Κυρίαρχος των κονδυλίων» και ότι ο ΙΑΝΟΣ ευνοήθηκε με κάποιο τρόπο από αυτό «το γεγονός» . Θέλω να ενημερώσω τον Γ.Σ. και τη κοινή γνώμη ότι ο ΙΑΝΟΣ δεν χρηματοδοτήθηκε ΠΟΤΕ με οποιονδήποτε τρόπο από το ΥΠΠΟ. Όποιος γνωρίζει τον Χρ. Ζαχόπουλο και εμένα προσωπικά, θα ήξερε ότι κανένας μας δεν συμπεριφέρεται με τέτοιο τρόπο.
-Ισχυρίζεται ότι η ανύπαρκτη «απαγόρευση» της κυκλοφορίας του βιβλίου του ισοδυναμεί με εντολή «Κάψτε τα βιβλία», τη στιγμή που όλη η Ελλάδα που διαβάζει, γνωρίζει ότι στα 24 χρόνια που λειτουργεί ο ΙΑΝΟΣ υπερασπίστηκε τους συγγραφείς και την ελευθερία της γνώμης τους με τέτοιο τρόπο, που χρειάστηκε να συγκρουστεί με πολλές ομάδες όταν βρέθηκαν να πετροβολούν τις βιτρίνες του και να τρομοκρατούν τους συνεργάτες του.
Λυπάμαι πολύ που ένας συγγραφέας του μεγέθους του Γ. Σκούρτη επιστρατεύει τόσα ψέματα και τόσους βρώμικους υπαινιγμούς για να προβάλλει το βιβλίο του!
Ν. Καρατζάς
Πρόεδρος και Δ/νων Σύμβουλος
ΙΑΝΟΣ Αλυσίδα Πολιτισμού