Η Θεσσαλονίκη των ονείρων τους

Καλά είναι καταπληκτικό. Εντάξει, το ύφος του Σκούρτη είναι γνωστό, κάπου ακραίο τη "Ρωξάνη" του όμως όλοι την αγαπήσαμε και κάπου κάπου μας αρέσει που είναι... χύμας και τσουβαλάτος. Δεν είναι λίγοι αυτοί που έχουν πει τα καλύτερα PR γι' αυτόν. Αλλά κάποτε ξεπερνάει τα όρια. Ακόμη και αν ως δημιουργό τέχνης τον αποδεχόμαστε, προσωπικά δεν μπορώ να αποδεχτώ ως δημόσιο διάλογο αυτό το ύφος. Φυσικά στο κρεβάτι του και στο χρηματοκιβώτιό του -αντίστοιχα- δεν μπορώ να ξέρω τι κάνει ο καθένας, ούτε και με ενδιαφέρει. Αλίμονο αν γίνουμε όλοι Μάκηδες ή ντετέκτιβς και ψάχνουμε καχύποπτα ακόμη και την καλημέρα κάποιου. Επίσης, για το ύφος, όταν αυτή η γλώσσα -η εξυπναδίστικη, όχι η έξυπνη- επιδιώκει να αποτελέσει δημόσιο διάλογο τότε αγγίζει τα όρια του ολοκληρωτισμού. Οι μεγαλύτερες απειλές, οι συκοφαντικότερες κηλίδες, λέγονται με τις λέξεις. Σωματική απειλή δεν υπάρχει, σωματική βία υπάρχει. πριν από αυτήν όμως προηγείται η φραστική απειλή. Ο λόγος ο απειλητικός, ο συκοφαντικός, είναι ολοκληρωτικός, στοχεύει αλλού από κει που ισχυρίζεται, κάτι άλλο θέλει να πετύχει. Προσωπικά δεν τον αποδέχομαι και απευθύνομαι σε έναν πνευματικό άνθρωπο. Στη θέση του ίσως και να απαξιούσα πλήρως για μια τέτοια στάση ενός βιβλιοπωλείου για ένα βιβλίο, ή εν πάσει περιπτώσει θα είχα άλλο ύφος. Θα μου πείτε τι να κάνει; Να μην καταγγείλει; Αυτό δεν ήταν καταγγελία, ήταν απαγγελία κατηγορίας σε δικτατορικό καθεστώς. Όσο για τον καλλιτέχνη, δικαιούται να έχει φαντασιώσεις -χωρίς αυτές το έργο του θα είναι πενιχρό- αλλά στην τέχνη του, όχι στις δημόσιες κουβέντες του. Εκεί οφείλει να σέβεται τους άλλους, ακόμα και τις υφισταμένες του άλλου.
Η ανακοίνωση του Σκούρτη μου έφερε στο μυαλό κάτι που μου ήρθε αρκετές φορές εσχάτως -ως παρατήρηση και μόνο. Τα τελευταία πέντε χρόνια επιχειρείται μια μοναδική απαξίωση της Θεσσαλονίκης. Σκάνδαλο με τον Τσιτουρίδη, δήθεν υποψήφιο Θεσσαλονικάρχη, με την "παρέα της Θεσσαλονίκης, σκάνδαλο με το καρτέλ του γάλακτος με δύο σιδηροδέσμιους Θεσσαλονικείς και μια από τις δύο εταιρίες της Θεσσαλονίκης, θαρρείς και οι μεγάλες εταιρίες που ελέγχουν το παιχνίδι δεν κατοικοεδρεύουν στην Αθήνα, υπόθεση Ζαχόπουλου hot σαλονικιώτικη με την 35χρονη Θεσσαλονικιά κι αυτή, ο Καρατζάς που κατέβηκε με τον Ιανό του στην Αθήνα και τους αναστάτωσε δέχεται για δεύτερη φορά επίθεση -η πρώτη ήταν από τους κουκουλοφόρους του διαδικτύου μόλις πάτησε το πόδι του στη Σταδίου, η Θεσσαλονίκη είναι η πιο συντηρητική πόλη με τον Ψωμιάδη και τον Παπαγεωργόπουλο -έτσι λένε αυτοί. Μια εικόνα γκέτο για την πόλη μας όπου οι κυρίαρχες τάσεις είναι το κάψιμο των βιβλίων, το πήδημα, η λαμογιά. Με άλλα λόγια οι Θεσσαλονικείς δεν είναι για τίποτα... Μόνο για φαΐ - φραπέ - κρεβάτι. Η Θεσσαλονίκη των ονείρων τους -ή των ονειρώξεών τους. Είναι δυνατόν;

FOTO: CARTE POSTALE / Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΣΤΙΣ 7-12-1916