«Μένουμε Ελλάδα», αλλά πώς;

Διάβασα, με πολύ ενδιαφέρον, τη σύντομη ανακοίνωση του Ε.Ο.Τ. για τη νέα διαφημιστική καμπάνια – που αισιοδοξεί να μας πείσει να «μείνουμε Ελλάδα» – , έτσι όπως αυτή δημοσιεύθηκε σε οικονομικά φύλλα εφημερίδων ευρείας κυκλοφορίας.
Πέραν του οικονομικού μέρους της, σημείωσα τους στόχους: ενίσχυση του εσωτερικού τουρισμού, τουριστική συνείδηση, εθελοντισμός, πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού.
Με έρεισμα – συμβολικώ τω τρόπω – τη ρήση του κοσμαγάπητου Αντώνη Σαμαράκη: «Παραπάνω από τον κίνδυνο της πείνας, είναι ο κίνδυνος να σβήσει η ανησυχία για την πείνα» (από το έργο Σήμα κινδύνου), ενέδωσα στην πρόκληση να μοιραστώ μαζί σας τις παρακάτω σκέψεις.
Κατά τη διάρκεια του φετινού καλοκαιριού, που βαίνει προς τη λήξη του, έτυχε να συζητήσουμε με πολλούς φίλους, έλληνες και μη, τις εντυπώσεις τους από τα παραθεριστικά θέρετρα όπου βρέθηκαν, τις υπηρεσίες που τους παρασχέθηκαν και την ποιότητα των «διακοπών» τους. Ο απολογισμός, πικρός. Η δυσαρέσκεια, μεγάλη. Η απογοήτευση, εμφανής. Η ελπίδα, μηδαμινή. Η ουσία, ανυπαρξία τουριστικής συνείδησης.
Χωρίς να απαριθμήσω το πλήθος των ποικίλων, αρνητικών επί το πλείστον, εντυπώσεων, θα ήθελα να παραμείνω στο θέμα της τουριστικής συνείδησης. Αναφερόμαστε σε ποιους; Στους επιχειρηματίες τουρισμού ή στους τουρίστες; Σε αυτούς που δηλώνουν «ειδικοί» να ικανοποιήσουν τις ελπίδες του εκάστοτε «διακόπτοντα» την εργασία ή την καθημερινότητά του, σε αναζήτηση ανάπαυλας, ή σε εκείνους που επιδιώκουν την ανάπαυλα; Σε αυτούς που, χωρίς γνώση, εκπαίδευση, προσόντα, ικανότητες, δεξιότητες, διάθεση, φιλ-ανθρωπία κόπτονται ότι ασχολούνται με την προσφορά ευχαρίστησης στο συν-άνθρωπο, ή στον υποκείμενο, κάθε φορά, στη βιαιότητα της έλλειψης ποιότητας, αισθητικής, ανθρωπιάς, αξιοπρέπειας;
Η καλλιέργεια τουριστικής συνείδησης, όπως και της εθελοντικής προσφοράς, αφορά πρωτίστως τους επιχειρηματίες τουρισμού. Αφορά εκείνους που επιλέγουν να ασχοληθούν με την παροχή υπηρεσιών προς τον ευρωπαίο ή κοσμοπολίτη συμπολίτη τους. Με άλλα λόγια, η καμπάνια οφείλει να αναφερθεί σε αυτούς και λιγότερο στον «καταναλωτή». Ο οποίος, επειδή δεν γνωρίζει – δεν τον δικαιώνουμε, αλλά τον δικαιολογούμε, ελλείψει σχετικής παιδείας – ανέχεται, σε βαθμό αντίστοιχο της αγνωσίας ή ημιμάθειας ή μετριοφροσύνης – την κακή ποιότητα τουριστικών παροχών.
Προκειμένου η Ελλάδα να εξελιχθεί σε «τουριστικό προορισμό» πρώτης ανάγκης, απαιτείται επιμόρφωση – ή, ακόμη καλύτερα, μόρφωση – όλων όσοι «μεριμνούν και τυρβάζουν» περί των ξενίων παροχών. Η προς αυτήν την κατεύθυνση επένδυση κονδυλίων του ύψους που εξοικονόμησε ο Ε.Ο.Τ. μπορεί τότε μόνον να δικαιολογηθεί, αλλά και να δικαιώσει τις επιλογές και αποφάσεις των εκάστοτε αρμοδίων προσώπων.

20 Αυγούστου 2008

Το κείμενο υπογράφει η Βασιλεία Κατσάνη, Σύμβουλος της εταιρείας "Ανάπλους" (σχετική με τη διάσωση της μουσικής πολιτιστικής μας κληρονομιάς) και προσυπογράφω κι εγώ, όπως πιστεύω και κάθε εχέφρον ή μη εχέφρον πάντως τουρίστα έστω για μία μέρα στην ελληνική επικράτεια. Το επίπεδο είναι πολύ χαμηλό αλλά, αγαπητή Βασιλεία, η καμπάνια θα έπρεπε αντί να μιλά για "ενίσχυση του εσωτερικού τουρισμού, τουριστική συνείδηση, εθελοντισμό, πρόγραμμα κοινωνικού τουρισμού" κλπ, να μιλά για ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΑΡΠΑΧΤΗΣ και στον τουρισμό. Διότι είναι απαράδεκτο, π.χ. το πρώτο πόδι της Χαλκιδικής να λειτουργεί μόνο για 2 μήνες το χρόνο με... εποχιακά καταστήματα φαγητού, ποτού, φιλοξενίας κλπ. Και το Σεπτέμβρη, μόλις φεύγουν οι αρπαχτούληδες, να ερημώνει σα να ερειπώνεται... Αν σκεφτεί κανείς ότι ο πρώτος που συντηρεί αυτήν την κατάσταση είναι το ίδιο το κράτος, ε τότε...

FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Στρεβλώσεις", Άγιος Νικήτας Λευκάδας, 11-8-2005