Πως τα κολέγια έγιναν μονόδρομος

Κυκλοφορεί σήμερα από τη Θεσσαλονίκη η νέα εβδομαδιαία εφημερίδα "Το Κεντρί της Μακεδονίας" με εκδότες τους Νίκο Καραμανλή και Αλέξανδρο Παπασταθόπουλο. Με κριτική διάθεση και πολλά παρασκήνια, το concept είναι τελείως πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της πόλης. Το πρώτο φύλλο τυπώθηκε και κυκλοφορεί σε Θεσσαλία, Μακεδονία, Θράκη και είναι εξαιρετικό. Προσωπικά συμμετέχω ως σύμβουλος έκδοσης και θα γράφω ένα σχόλιο κάθε βδομάδα. Αρθρογράφοι επίσης σημαντικά ονόματα της βορειοελλαδικής δημοσιογραφίας: Στέλιςο Γρηγοριάδης, Άγγελος Κολοκοτρώνης, Νίκη Στρατηλάτη, Ανδρέας Γιουρμετάκης. Διευθυντής σύνταξης είναι ο Βασίλης Κοντογουλίδης, αρχισυντάκτης ο Κώστας Παπαδόπουλος, υπεύθυνοι τμημάτων οι Δημήτρης Γιαννακόπουλος (πολιτικό), Νίκος Νικολακόπουλος (οικονομικό), Σταύρος Π. Γεωργακόπουλος (αθλητικό), Ελένη Ζέρβα (ελεύθερο ρεπορτάζ), Χριστίνα Γαλανοπούλου (media-tv) και Γιάννης Κυφωνίδης (κοσμικά). Στη συντακτική ομάδα συμμετέχουν επίσης οι Δημήτρης Ασπροπούλης, Χρήστος Μάτης, Δημήτρης Κουφοκώστας, Βεατρίκη Ξενιώτου, Κώστας Πετρωτός, Παντελής Ζουμπούλης, Πόλυς Δούμαρης, Θωμάς Αυγέρης, Ευγενία Γήτα. Ανταποκριτές σε ένα δίκτυο που σύντομα θα αναπτυχθεί, οι Δ. Σταματάκης, Π. Παπαδόπουλος, Ρ. Τριανταφυλλίδου.

Στο εξής, θα αναδημοσιεύω στο blog μου το σαββατιάτικο σχόλιο στο "Κεντρί" και περιμένω τα σχόλιά σας.

Σεισμό στην Παιδεία προκάλεσαν οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Ευρυπίδη Στυλιανίδη ότι η Ελλάδα θα εκδώσει Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο «θα εναρμονίζει το ελληνικό σύστημα με το ευρωπαϊκό διασφαλίζοντας, όμως, πάντα την ποιότητα στην εκπαίδευση». Αν βρισκόμασταν είκοσι χρόνια πίσω οι αντιδράσεις στο ενδεχόμενο «νομιμοποίησης» των κολεγίων θα φάνταζε λογική. Τώρα όμως τα επιχειρήματα των αντιδρώντων μοιάζουν ψευδεπίγραφα.
Ως απόφοιτος του ελληνικού πανεπιστημίου, στις αρχές του ’90 στήριζα κι εγώ το ελληνικό πτυχίο. Ήθελα την προστασία του. Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ίσως η Πολιτεία δεν προστάτευσε το ελληνικό πανεπιστήμιο, δεν ενίσχυσε το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης όσο χρειαζόταν. Όχι τόσο οικονομικά, όσο δομικά –αναγνωρίζοντας π.χ. πτυχία Ιατρικής από την… μεταχοτζική Αλβανία όχι όμως και πτυχία Καλών Τεχνών από τη Γαλλία (θαρρείς και η πινελιά του καλλιτέχνη αφαιρεί ζωές).
Όμως και οι «αγώνες» σκληρών κομματικών, συντεχνιακών συμφερόντων, φοιτητικών «κινημάτων» κλπ φέρουν τη δική τους ευθύνη για το χάλι της Ανώτατης Παιδείας. Συντήρησαν ένα ιδιότυπο μονοπώλιο που εγκατέστησε ένα βασίλειο μετριότητας στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, με διεκδικήσεις όπως η κατάργηση του «10» για την εισαγωγή, με αντιεκπαιδευτικές καταλήψεις, με χαλάρωση του συστήματος των πανεπιστημίων. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την ραγδαία αύξηση των πτυχιούχων και συνακόλουθα των ανέργων πτυχιούχων. Η στρατηγική της «μη συνεννόησης» αλλά και η ασθενής πολιτική βούληση -εάν ποτέ υπήρχε- απαξίωσαν το ελληνικό πτυχίο σε βαθμό εξόντωσης.
Σ’ αυτήν, λοιπόν, τη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια μοιάζουν ως μονόδρομος για να ανακάμψει το σύστημα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Εξαρτάται από τις δικλείδες ασφαλείας που θα τεθούν από την κυβέρνηση. Όμως εξαρτάται, κυρίως, από τα ίδια τα ιδρύματα: αν τελικά θα κατορθώσουν να αυτομεταρρυθμιστούν, προσαρμοζόμενα στις διεθνείς απαιτήσεις της εκπαίδευσης και της αγοράς.