ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΑΡΩΜΑΤΑ, ΓΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΗΧΟΥΣ. ΔΗΛΑΔΗ, ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΖΩΗ...
FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Λαχείο", Πλ. Αριστοτέλους - Θεσσαλονίκη, 31-12-2008
Τετάρτη 31 Δεκεμβρίου 2008
Καλή χρονιά!
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΑΡΩΜΑΤΑ, ΓΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΗΧΟΥΣ. ΔΗΛΑΔΗ, ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΖΩΗ...
FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Λαχείο", Πλ. Αριστοτέλους - Θεσσαλονίκη, 31-12-2008
Σάββατο 27 Δεκεμβρίου 2008
American dream
Η εταιρία κατασκευής παιχνιδιών Mattel «συμφώνησε» να καταβάλει αποζημίωση ύψους 12 εκατομμυρίων δολαρίων επειδή έριξε στην αγορά παιχνίδια με τοξικές ουσίες, κατασκευασμένα στην Κίνα, όπως ανακοίνωσαν οι δικαστικές αρχές της Μασαχουσέτης. Το γεγονός αυτό είναι είδηση προφανώς παγκοσμίου βεληνεκούς, δεδομένου ότι παιχνίδια της συγκεκριμένης εταιρίας κυκλοφορούν σε όλες τις αγορές της υφηλίου, αλλά και από την άποψη ότι τα κινέζικα παιχνίδια έχουν επίσης κατακλύσει τα παιχνιδάδικα όλου του κόσμου.
Ένα στοιχείο, όμως, που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα πέρασε στα ψιλά. «Το ποσό της αποζημίωσης θα μοιραστεί σε 39 αμερικανικές Πολιτείες» ανέφερε το τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου.
Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στην «Αμερική», όμως η αναγωγή είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Για φανταστείτε στην Ελλάδα οι ιδιώτες να χρηματοδοτούν το Δημόσιο, την τοπική αυτοδιοίκηση, μέσα από διοικητικές ποινές και πρόστιμα που καλούνται να πληρώσουν.
Για φανταστείτε την Επιτροπή Ανταγωνισμού, το θεματοφύλακα της ελεύθερης αγοράς στις σοβαρές χώρες, να τολμά να επιβάλει πρόστιμα στα ποικιλώνυμα καρτέλ που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά. Και τα πρόστιμα, όπως αυτά που «έπεσαν» στο καρτέλ του γάλακτος και συνολικά άγγιξαν τα 47,6 εκατ. ευρώ σε 7 μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες και επιπλέον 28,5 εκατομμύρια ευρώ, σε 6 επιχειρήσεις σούπερ μάρκετ και 4 γαλακτοβιομηχανίες, να μοιράζοντας σε «39 νομούς». Σε όλη την ελληνική περιφέρεια δηλαδή.
Πόσα σχολεία φτιάχνεις με 76 εκατομμύρια ευρώ; Πόσα δημαρχεία; Πόσα μουσεία; Πόσα αστικά λεωφορεία αγοράζεις; Πόσες αναπλάσεις κάνει; Πόσες υπηρεσίες μηχανογραφείς; Πόσα επιδόματα πρόνοιας προσφέρεις; Πόσους δρόμους φτιάχνεις;
Πως λέγαμε παλιά «american dream»;
Υ.Γ. Για το χρόνο που τάχα μου αλλάζει, μια ευχή. Με υγεία και με αγάπη. Κι ας λείπει η γαλοπούλα. Αγάπη χωρίς γαλοπούλα γίνεται. Το αντίθετο όχι. Καλή χρονιά.
Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 27/12/2008.
Ένα στοιχείο, όμως, που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα πέρασε στα ψιλά. «Το ποσό της αποζημίωσης θα μοιραστεί σε 39 αμερικανικές Πολιτείες» ανέφερε το τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου.
Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στην «Αμερική», όμως η αναγωγή είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Για φανταστείτε στην Ελλάδα οι ιδιώτες να χρηματοδοτούν το Δημόσιο, την τοπική αυτοδιοίκηση, μέσα από διοικητικές ποινές και πρόστιμα που καλούνται να πληρώσουν.
Για φανταστείτε την Επιτροπή Ανταγωνισμού, το θεματοφύλακα της ελεύθερης αγοράς στις σοβαρές χώρες, να τολμά να επιβάλει πρόστιμα στα ποικιλώνυμα καρτέλ που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά. Και τα πρόστιμα, όπως αυτά που «έπεσαν» στο καρτέλ του γάλακτος και συνολικά άγγιξαν τα 47,6 εκατ. ευρώ σε 7 μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες και επιπλέον 28,5 εκατομμύρια ευρώ, σε 6 επιχειρήσεις σούπερ μάρκετ και 4 γαλακτοβιομηχανίες, να μοιράζοντας σε «39 νομούς». Σε όλη την ελληνική περιφέρεια δηλαδή.
Πόσα σχολεία φτιάχνεις με 76 εκατομμύρια ευρώ; Πόσα δημαρχεία; Πόσα μουσεία; Πόσα αστικά λεωφορεία αγοράζεις; Πόσες αναπλάσεις κάνει; Πόσες υπηρεσίες μηχανογραφείς; Πόσα επιδόματα πρόνοιας προσφέρεις; Πόσους δρόμους φτιάχνεις;
Πως λέγαμε παλιά «american dream»;
Υ.Γ. Για το χρόνο που τάχα μου αλλάζει, μια ευχή. Με υγεία και με αγάπη. Κι ας λείπει η γαλοπούλα. Αγάπη χωρίς γαλοπούλα γίνεται. Το αντίθετο όχι. Καλή χρονιά.
Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 27/12/2008.
Η Λίζα και… οι άλλοι
Ένας από τους κορυφαίους Έλληνες βαρύτονους, ο Γιάννης Γιαννίσης είναι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής της Όπερας Θεσσαλονίκης. Παρόλ’ αυτά, το θέμα που συζητιέται ακόμη στα καλλιτεχνικά στέκια είναι η μη ανανέωση της θητείας της απερχόμενης καλλιτεχνικής διευθύντριας, της Θεσσαλονικιάς μαέστρου Λίζας Ξανθοπούλου, η θητεία της οποίας έληξε τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Προσγειώθηκε στη Θεσσαλονίκη εν χορδαίς και οργάνοις, ως επιλογή του τότε γενικού γραμματέα του ΥΠΠΟ Χρ. Ζαχόπουλου αλλά με τις ευλογίες του υφυπουργού Π. Τατούλη, για να αναλάβει τα ηνία της Όπερας Θεσσαλονίκης. Η θητεία της Λ. Ξανθοπούλου στο Βερολίνο όπου ζει εδώ και πολλά χρόνια, η ιδιότητα της μαέστρου και η νεαρή (σχετικά) ηλικία της εκτιμήθηκαν ως ιδιαίτερα ελπιδοφόρα για να διαδεχθεί ανθρώπους που είχαν κάνει σημαντικό έργο αντιμετωπίζοντας πλείστα όσα προβλήματα. Η προς τα έξω μαρτυρία της ήταν καλή στα χρόνια της θητείας της, αν και καλλιτεχνικά δεν κατάφερε να αλλάξει τη μοίρα της Όπερας. Η παραγωγή δεν αυξήθηκε, η αυτονόμηση από το ΚΘΒΕ δεν επετεύχθη, ενώ υπήρχαν και προβλήματα στέγης –είναι χαρακτηριστικό ότι τον περασμένο Απρίλιο η «Τραβιάτα» του Βέρντι ανέβηκε σε… κινηματοθέατρο! Φαίνεται όμως ότι στο εσωτερικό τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα. Όπως έλεγε άνθρωπος που βρίσκεται πολύ κοντά στην Όπερα, «εργαζόμενοι χόρευαν όταν ανακοινώθηκε το όνομα του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή Γιάννη Γιαννίση». Συνεργάτες του φορέα σχολιάζουν αρνητικά την συμπεριφορά της προς τους καλλιτέχνες, για την οποία βέβαια άλλοι τη δικαιολογούν μιλώντας για «στυλ διοίκησης». Είναι γνωστό ότι οι σχέσεις της με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ Νικήτα Τσακίρογλου ήταν διαταραγμένες (εκεί αποδίδουν ορισμένοι το… κινηματοθέατρο). Ήδη τον τελευταίο χρόνο είχαν αρχίσει οι γκρίνιες μεταξύ των μελών της διοίκησης για τις επιλογές της. Το κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε η ιδιαίτερα στενή συνεργασία της με 1-2 συγκεκριμένα στελέχη, γεγονός που είχε ως συνέπεια παράπονα άλλων για παραγκωνισμό. Μάλιστα, ένα από αυτά παραιτήθηκε αμέσως μόλις ανακοινώθηκε το όνομα του νέου διευθυντή δίνοντας τέλος σε ένα… σήριαλ από τα πρώτα του κιόλας επεισόδια.
Στέλεχος της διοίκησης, πάντως, έλεγε στο «Κεντρί» ότι «η Λίζα έφυγε ως επιτυχημένη παρά τις εσωτερικές γκρίνιες, επειδή απλώς έληξε η θητεία της», αποδίδοντας τα παράπονα στο γεγονός ότι «ήταν μια διευθύντρια που τα ‘λεγε έξω από τα δόντια ακόμη και μπροστά στους υπουργούς». Για παράδειγμα, στη συνέντευξη Τύπου για την «Τραβιάτα», όταν ο πρόεδρος του «Χώρου Τεχνών» της Βέροιας πρότεινε να μεταφερθεί εκεί η έδρα της Όπερας, εκείνη δεν δίστασε να «καρφώσει» την κωλυσιεργία του ΥΠΠΟ για αυτονόμηση του φορέα από το ΚΘΒΕ λέογντας χαρακτηριστικά ότι «Το μισό χρόνο θα ονομαζόμαστε Όπερα Βεροίας και τον υπόλοιπο Όπερα Θεσσαλονίκης»!
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
Ο Γιάννης Γιαννίσης είναι γνωστός στο κοινό της πόλης, από τις συμμετοχές του σε παραστάσεις της Όπερας Θεσσαλονίκης. Καλλιτεχνικά αποδεκτός, ήρθε αντιμέτωπος με αναμενόμενες επιφυλάξεις, οι οποίες είναι βέβαια φυσιολογικές και έχουν να κάνει με τις διοικητικές ικανότητες που θα επιδείξει. Τα πρώτα δείγματα είναι θετικά και οι διαφορές με το Κρατικό Θέατρο γεφυρώνονται, στοιχείο ιδιαίτερα αναγκαίο για την Όπερα, η οποία εξαρτάται όσον αφορά στην υλικοτεχνική υποδομή και το προσωπικό που χρειάζεται μια παράσταση.
Έρχεται από την Αθήνα, όπου γεννήθηκε και διαμένει με τη σύζυγό του, τη σοπράνο Τζίνα Πούλου, δημοτική σύμβουλο της ΝΔ σε δήμο της Αθήνας. Οι φίλοι της όπερας στη Θεσσαλονίκης θα τον θυμούνται στην ερμηνεία του «Ρέκβιεμ» του Βέρντι με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και βεβαίως στην «Μποέμ» που είχε ανεβάσει η Όπερα Θεσσαλονίκης.
Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 20/12/2008.
Προσγειώθηκε στη Θεσσαλονίκη εν χορδαίς και οργάνοις, ως επιλογή του τότε γενικού γραμματέα του ΥΠΠΟ Χρ. Ζαχόπουλου αλλά με τις ευλογίες του υφυπουργού Π. Τατούλη, για να αναλάβει τα ηνία της Όπερας Θεσσαλονίκης. Η θητεία της Λ. Ξανθοπούλου στο Βερολίνο όπου ζει εδώ και πολλά χρόνια, η ιδιότητα της μαέστρου και η νεαρή (σχετικά) ηλικία της εκτιμήθηκαν ως ιδιαίτερα ελπιδοφόρα για να διαδεχθεί ανθρώπους που είχαν κάνει σημαντικό έργο αντιμετωπίζοντας πλείστα όσα προβλήματα. Η προς τα έξω μαρτυρία της ήταν καλή στα χρόνια της θητείας της, αν και καλλιτεχνικά δεν κατάφερε να αλλάξει τη μοίρα της Όπερας. Η παραγωγή δεν αυξήθηκε, η αυτονόμηση από το ΚΘΒΕ δεν επετεύχθη, ενώ υπήρχαν και προβλήματα στέγης –είναι χαρακτηριστικό ότι τον περασμένο Απρίλιο η «Τραβιάτα» του Βέρντι ανέβηκε σε… κινηματοθέατρο! Φαίνεται όμως ότι στο εσωτερικό τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα. Όπως έλεγε άνθρωπος που βρίσκεται πολύ κοντά στην Όπερα, «εργαζόμενοι χόρευαν όταν ανακοινώθηκε το όνομα του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή Γιάννη Γιαννίση». Συνεργάτες του φορέα σχολιάζουν αρνητικά την συμπεριφορά της προς τους καλλιτέχνες, για την οποία βέβαια άλλοι τη δικαιολογούν μιλώντας για «στυλ διοίκησης». Είναι γνωστό ότι οι σχέσεις της με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ Νικήτα Τσακίρογλου ήταν διαταραγμένες (εκεί αποδίδουν ορισμένοι το… κινηματοθέατρο). Ήδη τον τελευταίο χρόνο είχαν αρχίσει οι γκρίνιες μεταξύ των μελών της διοίκησης για τις επιλογές της. Το κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε η ιδιαίτερα στενή συνεργασία της με 1-2 συγκεκριμένα στελέχη, γεγονός που είχε ως συνέπεια παράπονα άλλων για παραγκωνισμό. Μάλιστα, ένα από αυτά παραιτήθηκε αμέσως μόλις ανακοινώθηκε το όνομα του νέου διευθυντή δίνοντας τέλος σε ένα… σήριαλ από τα πρώτα του κιόλας επεισόδια.
Στέλεχος της διοίκησης, πάντως, έλεγε στο «Κεντρί» ότι «η Λίζα έφυγε ως επιτυχημένη παρά τις εσωτερικές γκρίνιες, επειδή απλώς έληξε η θητεία της», αποδίδοντας τα παράπονα στο γεγονός ότι «ήταν μια διευθύντρια που τα ‘λεγε έξω από τα δόντια ακόμη και μπροστά στους υπουργούς». Για παράδειγμα, στη συνέντευξη Τύπου για την «Τραβιάτα», όταν ο πρόεδρος του «Χώρου Τεχνών» της Βέροιας πρότεινε να μεταφερθεί εκεί η έδρα της Όπερας, εκείνη δεν δίστασε να «καρφώσει» την κωλυσιεργία του ΥΠΠΟ για αυτονόμηση του φορέα από το ΚΘΒΕ λέογντας χαρακτηριστικά ότι «Το μισό χρόνο θα ονομαζόμαστε Όπερα Βεροίας και τον υπόλοιπο Όπερα Θεσσαλονίκης»!
ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
Ο Γιάννης Γιαννίσης είναι γνωστός στο κοινό της πόλης, από τις συμμετοχές του σε παραστάσεις της Όπερας Θεσσαλονίκης. Καλλιτεχνικά αποδεκτός, ήρθε αντιμέτωπος με αναμενόμενες επιφυλάξεις, οι οποίες είναι βέβαια φυσιολογικές και έχουν να κάνει με τις διοικητικές ικανότητες που θα επιδείξει. Τα πρώτα δείγματα είναι θετικά και οι διαφορές με το Κρατικό Θέατρο γεφυρώνονται, στοιχείο ιδιαίτερα αναγκαίο για την Όπερα, η οποία εξαρτάται όσον αφορά στην υλικοτεχνική υποδομή και το προσωπικό που χρειάζεται μια παράσταση.
Έρχεται από την Αθήνα, όπου γεννήθηκε και διαμένει με τη σύζυγό του, τη σοπράνο Τζίνα Πούλου, δημοτική σύμβουλο της ΝΔ σε δήμο της Αθήνας. Οι φίλοι της όπερας στη Θεσσαλονίκης θα τον θυμούνται στην ερμηνεία του «Ρέκβιεμ» του Βέρντι με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και βεβαίως στην «Μποέμ» που είχε ανεβάσει η Όπερα Θεσσαλονίκης.
Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 20/12/2008.
Φυλάξου από τους ιδιοτελείς
Μέσα από τον χαμό των τελευταίων ημερών, νομίζω ότι αξίζει να δανειστούμε λίγο από τη σοφία του Λεωνίδα Κύρκου, όχι γιατί γίναμε όλοι Αριστεροί ή μετοικήσαμε ξαφνικά στην Δεξιά. Κυρίως γιατί ένα καθαρό μυαλό, με μεγάλη πολιτική εμπειρία, με πραγματικούς αγώνες σε δίσεκτους καιρούς για τη Δημοκρατία, με την δημόσια τοποθέτησή του (σπάνια και επομένως «συλλεκτική») έρχεται να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα σε μια εποχή σύγχυσης. Σε μια εποχή που έχουμε μπερδέψει το αγαθό με το κακό, το γνήσιο με το ιμιτασιόν, το σοβαρό με το γελοίο, το αριστερό με το αντιεξουσιαστικό κλπ.
Θα δανειστώ, λοιπόν, λίγο από τα λόγια του Κύρκου. «Οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί θα πρέπει να απομονωθούν» είπε σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία». Αυτό δηλαδή που η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να ψελλίσει εδώ και χρόνια, ποντάροντας στην αντίδραση ακόμη και της κουκούλας, βαφτίζοντας εξέγερση το κάψιμο και την τυφλή βία. Γιατί πραγματικά πιστεύει κανείς ότι ο Έλληνας σηκώθηκε από τον καναπέ του; Αν το έκανε θα πλημμύριζαν οι δρόμοι από αγανάκτηση για τα νοσοκομεία, για τους μισθούς, για την ακρίβεια, για τις δημόσιες συγκοινωνίες, για τη διαφθορά. Θα πλημμύριζαν οι δρόμοι όχι από πιτσιρικάδες αλλά από μεγάλους. Από ανθρώπους που βιώνουν τον καθημερινό μόχθο με τον πιο επαχθή τρόπο, που έχουν σωρεύσει «αισθήματα εκρηκτικά» όπως είπε ο Κύρκος.
Λίγο αργότερα, σε εμφάνισή του στο MEGA έδωσε συμβουλή σε κάθε νέο που σήμερα βγαίνει στους κοινωνικούς αγώνες. «Θα του έλεγα, φυλάξου, φίλε, μπαίνεις πια στο δρόμο της κοινωνικής πάλης. Εδώ πέρα χρειάζεται και τον εαυτό σου να τον περιφρουρήσεις, αλλά και αυτό το πεδίο να περιφρουρήσεις» είπε με μια άκρως υπαινικτική αλλά και για όσους θέλουν να καταλάβουν σαφέστατη δήλωση.
Φυλάξου από την κακοτοπιά του αχταρμά. Φυλάξου από τους δήθεν. Φυλάξου από τους «τους ιδιοτελείς που ωφελούνται από όσα προπαγανδίζουν οι αφελείς», όπως έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης και μου θύμισε ο Θεσσαλονικιός ζωγράφος Γιάννης Σταύρου.
Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 20/12/2008.
Θα δανειστώ, λοιπόν, λίγο από τα λόγια του Κύρκου. «Οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί θα πρέπει να απομονωθούν» είπε σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία». Αυτό δηλαδή που η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να ψελλίσει εδώ και χρόνια, ποντάροντας στην αντίδραση ακόμη και της κουκούλας, βαφτίζοντας εξέγερση το κάψιμο και την τυφλή βία. Γιατί πραγματικά πιστεύει κανείς ότι ο Έλληνας σηκώθηκε από τον καναπέ του; Αν το έκανε θα πλημμύριζαν οι δρόμοι από αγανάκτηση για τα νοσοκομεία, για τους μισθούς, για την ακρίβεια, για τις δημόσιες συγκοινωνίες, για τη διαφθορά. Θα πλημμύριζαν οι δρόμοι όχι από πιτσιρικάδες αλλά από μεγάλους. Από ανθρώπους που βιώνουν τον καθημερινό μόχθο με τον πιο επαχθή τρόπο, που έχουν σωρεύσει «αισθήματα εκρηκτικά» όπως είπε ο Κύρκος.
Λίγο αργότερα, σε εμφάνισή του στο MEGA έδωσε συμβουλή σε κάθε νέο που σήμερα βγαίνει στους κοινωνικούς αγώνες. «Θα του έλεγα, φυλάξου, φίλε, μπαίνεις πια στο δρόμο της κοινωνικής πάλης. Εδώ πέρα χρειάζεται και τον εαυτό σου να τον περιφρουρήσεις, αλλά και αυτό το πεδίο να περιφρουρήσεις» είπε με μια άκρως υπαινικτική αλλά και για όσους θέλουν να καταλάβουν σαφέστατη δήλωση.
Φυλάξου από την κακοτοπιά του αχταρμά. Φυλάξου από τους δήθεν. Φυλάξου από τους «τους ιδιοτελείς που ωφελούνται από όσα προπαγανδίζουν οι αφελείς», όπως έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης και μου θύμισε ο Θεσσαλονικιός ζωγράφος Γιάννης Σταύρου.
Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 20/12/2008.
Κυριακή 14 Δεκεμβρίου 2008
TIMES ONLINE: Tassos Papadopoulos: Greek Cypriot President
From The Times / December 13, 2008
http://www.timesonline.co.uk/tol/comment/obituaries/article5332715.ece?token=null&offset=0&page=1
Tassos Papadopoulos was a shrewd British-trained barrister who became Cyprus’s youngest ever minister nearly half a century ago. He made it to the top in politics late in life when he became President in early 2003.
As President, his term marked one of the defining moments in Cyprus’s often turbulent modern history. Papadopoulos rallied the Greek Cypriot community in 2004 to reject a controversial United Nations plan designed to resolve the long-running Cyprus problem. In an emotional television address, the usually steely conservative politician catalogued the flaws in the plan, which aimed to reunite the estranged Greek and Turkish Cypriot communities under a loose federation of two largely autonomous areas. He argued that the bulky UN plan was tailored to suit Turkish interests at the expense of Greek Cypriot rights and would legalise the island’s de facto partition instead of reuniting it. His tough public persona melted towards the end of his 50-minute speech as his eyes moistened with tears.
Within weeks, 76 per cent of Greek Cypriots rejected the plan in a referendum. The Turkish Cypriots, hoping to end their international isolation, endorsed the plan in a separate vote by a majority of 64.9 per cent. They did so against the urging of Rauf Denktas, their long-serving hard-line leader, whose obduracy was blamed for the failure of most previous UN-sponsored settlement efforts. Despite backing the UN plan, the smaller Turkish community was sidelined when Cyprus, represented internationally by the more prosperous Greek Cypriots, entered the EU on May 1, 2004, precisely a week after the twin referendums.
Washington and London were aghast at Papadopoulos’s stance on the UN plan, which they maintained was the best chance in a generation to reunite the strategically located island. There was also dismay in Brussels. The EU was relying on an eleventh-hour Cyprus deal to save it from absorbing a divided country. There were fears that Greek Cypriots might also wield veto rights over Turkey’s hopes of joining the Union.
Opprobrium abroad left Papapodoulos unruffled. He had support where it counted — at home. He was admired as a steadfast champion of Greek Cypriot rights who had the gutsy strength of character to resist Anglo-American pressure to accept an unworkable and unfair peace deal. Many of his supporters thought that the rejected arrangement was shaped to suit the strategic interests of outside powers more concerned to smooth Turkey’s EU path than to achieve a just solution for Cyprus. Papadopoulos, his supporters believed, had saved Cyprus from Turkish dominance.
Critics at home and overseas, however, saw him as a hard-line veteran rejectionist who squandered an historic opportunity to reunite Cyprus. For Greek Cypriots who supported the UN plan, Papadopoulos was also a deeply divisive figure who did little to disguise his contempt for their opinions. Yet Papadopoulos bristled at the rejectionist tag and appeared equally aggrieved by suggestions that he was disliked and distrusted by Turkish Cypriots. He insisted that he had rejected a particular plan, not the idea of a settlement, and would use Cyprus’s membership of the EU to secure a better deal. Peace talks, however, remained moribund for his remaining four years in office.
Apart from presiding over a buoyant economy and navigating Cyprus into the eurozone last January his main appeal was his determination to resist any big power pressure to accept a bad reunification deal akin to the previous UN plan. “Despite the threats and blackmail, we saved our state,” he proclaimed during the election campaign, referring to his championing of the “no” vote four years earlier. “We averted turning Cyprus into a Turkish protectorate.”
Cyprus has been divided along ethnic lines since 1974, when Turkish troops seized the northern third of the island after the Greek junta engineered a short-lived coup in Nicosia by supporters of “enosis”, or union with Greece. Deep scars were left by fierce intercommunal bloodshed in the 1960s.
Papadopoulos failed to win a second term in elections last February when he was defeated unexpectedly. He faced two moderate candidates who successfully argued that his uncompromising stance was entrenching the island’s division and isolating Cyprus in the EU. He was replaced as President by Demetris Christofias, the EU’s first nominally communist leader, who was committed to resuscitating the peace process and is currently involved in negotiations with Mehmet Ali Talat, the Turkish Cypriot leader, aimed a securing a reunification deal by the middle of next year. For the first time in decades there is a conciliatory leader on both sides of the Cyprus divide.
Tassos Papadopoulos was born in 1934, in Nicosia. His father was a teacher who mixed with lawyers and judges that were influential in steering the young Papadopoulos towards his future career. He was schooled at theprestigious Pancyprian Gymnasium, Nicosia, whose prominent alumni include two other former presidents of Cyprus. Lawrence Durrell, the author of Bitter Lemons, which is set in Cyprus, taught English there in the early 1950s.
Papadopoulos went on to study law at King’s College, London and trained as a barrister at Gray’s Inn. As a student in London in the early 1950s, he shared rooms with Spyros Kyprianou, who later became President of Cyprus (1977-89), and a charismatic law student, Lellos Demetriades, who served as a popular mayor of Nicosia for nearly three decades.
Papadopoulos was remembered as a clever and hard-working student who spoke his mind forcefully. He had a good sense of humour and engaged in heated debates with British students about Cyprus. Like his two ambitious roommates, he was heavily involved in Greek Cypriot community matters in London, which was then absorbing many workers from Cyprus.
Papadopoulos returned to Cyprus to practise law early in 1955, shortly before Eoka, an underground, largely right-wing Greek Cypriot movement, launched a violent campaign to shrug off British colonial rule and unite the island with Greece. He was soon a key member of Eoka’s political wing. After four years of guerrilla revolt by Greek Cypriots, a compromise settlement was reached that was designed to accommodate both Greek and Turkish Cypriot aspirations. It gave Cyprus independence rather than union with Greece. Papadopoulos took part in the London conference in 1959 that, together with one in Zurich, formed the basis for Cyprus’s independence in 1960. The agreements were negotiated by Greece, Turkey and Britain.
There was little input from the island’s Greek and Turkish Cypriot communities and many Greek Cypriots felt that the deal had been imposed on them. Papadopoulos was one of the few delegates who voted against signing the treaties, which was seen later as an early indication of his refusal to compromise. Nevertheless, as a high-profile young lawyer, he served as one of the four representatives of the Greek Cypriot side that drafted the constitution of the fledgling Republic of Cyprus. Under the wing of his charismatic mentor, the late Archbishop Makarios, who was President of Cyprus from independence until his death in 1977, Papadopoulos was appointed Interior Minister at the age of 24 and eight months. It was a few months short of the legal age limit, but he said later that no one bothered to ask him his age at the time. Despite his youth, he played a major role in developing the machinery of the nascent state. He held a wide variety of cabinet posts for 12 years as Minister of Interior, Minister of Finance, Minister of Labour and Social Insurance, Minister of Agriculture and Natural Resources, and Minister of Health and Agriculture.
In 1970 he was elected to parliament as a representative for Nicosia of the Eniaion (United Party), which he had co-founded the previous year. From 1976 to 1978 he served as the chief negotiator of the Greek Cypriot community in intercommunal talks with the Turkish Cypriots. He was re-elected to Parliament in 1991 as a member of the centre-right Democratic Party (Diko), which historically has taken a hard line on the Cyprus peace process. Papadopoulos took over as Diko’s president in October 2000 when, Kyprianou, its ailing founder leader, stepped down.
In presidential elections in 2003, Papadopoulos narrowly ousted Glafcos Clerides, a veteran statesman. The new President had been backed by his own party, Diko, and a social democrat party. But the key to his victory was the support of the large communist party, Akel, even though Papadopoulos had been seen as a dedicated anti-communist for most of his life. He declared at the time: “I want to take a united Cyprus into Europe, and I am ready to negotiate a better settlement which is viable and functional.”
As well as being closely involved in politics for half a century, Papadopoulos established and led one of the island’s most successful law firms. In recent years, his law practice was dogged by controversy over registering offshore Serbian companies in Nicosia that were allegedly used as a conduit for illicit funds channelled out of the former Yugoslavia by the former Serbian dictator, Slobodan Milosevic. Papadopoulos always denied involvement. “Lawyers who establish companies do not get involved in what the companies’ activities are,” he said.
Throughout his life Papadopoulos was staunchly loyal to friends but could bear grudges against opponents and was sometimes prickly. Even his critics, however, acknowledged that his keen legal mind made him hard to best in an argument.
Papadopoulos is survived by his wife, Fotini, who is a member of the wealthy Leventis family, and four children: Constantinos and Maria, from his wife’s previous marriage; and Nicolas and Anastasia.
Tassos Papadopoulos, President of Cyprus, 2003-08, was born on January 7, 1934. He died of cancer on December 12, 2008, aged 74
http://www.timesonline.co.uk/tol/comment/obituaries/article5332715.ece?token=null&offset=0&page=1
Tassos Papadopoulos was a shrewd British-trained barrister who became Cyprus’s youngest ever minister nearly half a century ago. He made it to the top in politics late in life when he became President in early 2003.
As President, his term marked one of the defining moments in Cyprus’s often turbulent modern history. Papadopoulos rallied the Greek Cypriot community in 2004 to reject a controversial United Nations plan designed to resolve the long-running Cyprus problem. In an emotional television address, the usually steely conservative politician catalogued the flaws in the plan, which aimed to reunite the estranged Greek and Turkish Cypriot communities under a loose federation of two largely autonomous areas. He argued that the bulky UN plan was tailored to suit Turkish interests at the expense of Greek Cypriot rights and would legalise the island’s de facto partition instead of reuniting it. His tough public persona melted towards the end of his 50-minute speech as his eyes moistened with tears.
Within weeks, 76 per cent of Greek Cypriots rejected the plan in a referendum. The Turkish Cypriots, hoping to end their international isolation, endorsed the plan in a separate vote by a majority of 64.9 per cent. They did so against the urging of Rauf Denktas, their long-serving hard-line leader, whose obduracy was blamed for the failure of most previous UN-sponsored settlement efforts. Despite backing the UN plan, the smaller Turkish community was sidelined when Cyprus, represented internationally by the more prosperous Greek Cypriots, entered the EU on May 1, 2004, precisely a week after the twin referendums.
Washington and London were aghast at Papadopoulos’s stance on the UN plan, which they maintained was the best chance in a generation to reunite the strategically located island. There was also dismay in Brussels. The EU was relying on an eleventh-hour Cyprus deal to save it from absorbing a divided country. There were fears that Greek Cypriots might also wield veto rights over Turkey’s hopes of joining the Union.
Opprobrium abroad left Papapodoulos unruffled. He had support where it counted — at home. He was admired as a steadfast champion of Greek Cypriot rights who had the gutsy strength of character to resist Anglo-American pressure to accept an unworkable and unfair peace deal. Many of his supporters thought that the rejected arrangement was shaped to suit the strategic interests of outside powers more concerned to smooth Turkey’s EU path than to achieve a just solution for Cyprus. Papadopoulos, his supporters believed, had saved Cyprus from Turkish dominance.
Critics at home and overseas, however, saw him as a hard-line veteran rejectionist who squandered an historic opportunity to reunite Cyprus. For Greek Cypriots who supported the UN plan, Papadopoulos was also a deeply divisive figure who did little to disguise his contempt for their opinions. Yet Papadopoulos bristled at the rejectionist tag and appeared equally aggrieved by suggestions that he was disliked and distrusted by Turkish Cypriots. He insisted that he had rejected a particular plan, not the idea of a settlement, and would use Cyprus’s membership of the EU to secure a better deal. Peace talks, however, remained moribund for his remaining four years in office.
Apart from presiding over a buoyant economy and navigating Cyprus into the eurozone last January his main appeal was his determination to resist any big power pressure to accept a bad reunification deal akin to the previous UN plan. “Despite the threats and blackmail, we saved our state,” he proclaimed during the election campaign, referring to his championing of the “no” vote four years earlier. “We averted turning Cyprus into a Turkish protectorate.”
Cyprus has been divided along ethnic lines since 1974, when Turkish troops seized the northern third of the island after the Greek junta engineered a short-lived coup in Nicosia by supporters of “enosis”, or union with Greece. Deep scars were left by fierce intercommunal bloodshed in the 1960s.
Papadopoulos failed to win a second term in elections last February when he was defeated unexpectedly. He faced two moderate candidates who successfully argued that his uncompromising stance was entrenching the island’s division and isolating Cyprus in the EU. He was replaced as President by Demetris Christofias, the EU’s first nominally communist leader, who was committed to resuscitating the peace process and is currently involved in negotiations with Mehmet Ali Talat, the Turkish Cypriot leader, aimed a securing a reunification deal by the middle of next year. For the first time in decades there is a conciliatory leader on both sides of the Cyprus divide.
Tassos Papadopoulos was born in 1934, in Nicosia. His father was a teacher who mixed with lawyers and judges that were influential in steering the young Papadopoulos towards his future career. He was schooled at theprestigious Pancyprian Gymnasium, Nicosia, whose prominent alumni include two other former presidents of Cyprus. Lawrence Durrell, the author of Bitter Lemons, which is set in Cyprus, taught English there in the early 1950s.
Papadopoulos went on to study law at King’s College, London and trained as a barrister at Gray’s Inn. As a student in London in the early 1950s, he shared rooms with Spyros Kyprianou, who later became President of Cyprus (1977-89), and a charismatic law student, Lellos Demetriades, who served as a popular mayor of Nicosia for nearly three decades.
Papadopoulos was remembered as a clever and hard-working student who spoke his mind forcefully. He had a good sense of humour and engaged in heated debates with British students about Cyprus. Like his two ambitious roommates, he was heavily involved in Greek Cypriot community matters in London, which was then absorbing many workers from Cyprus.
Papadopoulos returned to Cyprus to practise law early in 1955, shortly before Eoka, an underground, largely right-wing Greek Cypriot movement, launched a violent campaign to shrug off British colonial rule and unite the island with Greece. He was soon a key member of Eoka’s political wing. After four years of guerrilla revolt by Greek Cypriots, a compromise settlement was reached that was designed to accommodate both Greek and Turkish Cypriot aspirations. It gave Cyprus independence rather than union with Greece. Papadopoulos took part in the London conference in 1959 that, together with one in Zurich, formed the basis for Cyprus’s independence in 1960. The agreements were negotiated by Greece, Turkey and Britain.
There was little input from the island’s Greek and Turkish Cypriot communities and many Greek Cypriots felt that the deal had been imposed on them. Papadopoulos was one of the few delegates who voted against signing the treaties, which was seen later as an early indication of his refusal to compromise. Nevertheless, as a high-profile young lawyer, he served as one of the four representatives of the Greek Cypriot side that drafted the constitution of the fledgling Republic of Cyprus. Under the wing of his charismatic mentor, the late Archbishop Makarios, who was President of Cyprus from independence until his death in 1977, Papadopoulos was appointed Interior Minister at the age of 24 and eight months. It was a few months short of the legal age limit, but he said later that no one bothered to ask him his age at the time. Despite his youth, he played a major role in developing the machinery of the nascent state. He held a wide variety of cabinet posts for 12 years as Minister of Interior, Minister of Finance, Minister of Labour and Social Insurance, Minister of Agriculture and Natural Resources, and Minister of Health and Agriculture.
In 1970 he was elected to parliament as a representative for Nicosia of the Eniaion (United Party), which he had co-founded the previous year. From 1976 to 1978 he served as the chief negotiator of the Greek Cypriot community in intercommunal talks with the Turkish Cypriots. He was re-elected to Parliament in 1991 as a member of the centre-right Democratic Party (Diko), which historically has taken a hard line on the Cyprus peace process. Papadopoulos took over as Diko’s president in October 2000 when, Kyprianou, its ailing founder leader, stepped down.
In presidential elections in 2003, Papadopoulos narrowly ousted Glafcos Clerides, a veteran statesman. The new President had been backed by his own party, Diko, and a social democrat party. But the key to his victory was the support of the large communist party, Akel, even though Papadopoulos had been seen as a dedicated anti-communist for most of his life. He declared at the time: “I want to take a united Cyprus into Europe, and I am ready to negotiate a better settlement which is viable and functional.”
As well as being closely involved in politics for half a century, Papadopoulos established and led one of the island’s most successful law firms. In recent years, his law practice was dogged by controversy over registering offshore Serbian companies in Nicosia that were allegedly used as a conduit for illicit funds channelled out of the former Yugoslavia by the former Serbian dictator, Slobodan Milosevic. Papadopoulos always denied involvement. “Lawyers who establish companies do not get involved in what the companies’ activities are,” he said.
Throughout his life Papadopoulos was staunchly loyal to friends but could bear grudges against opponents and was sometimes prickly. Even his critics, however, acknowledged that his keen legal mind made him hard to best in an argument.
Papadopoulos is survived by his wife, Fotini, who is a member of the wealthy Leventis family, and four children: Constantinos and Maria, from his wife’s previous marriage; and Nicolas and Anastasia.
Tassos Papadopoulos, President of Cyprus, 2003-08, was born on January 7, 1934. He died of cancer on December 12, 2008, aged 74
Σοβαρότης μηδέν
Πάσα για διαφημίσεις έκανε ο Σταύρος Θεοδωράκης μόλις ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μίλησε στους «Πρωταγωνιστές» του για αντιδεξιό μένος –το λέω με δικά μου λόγια. Ένα συναίσθημα, ένα σύμπλεγμα, ένα ιδεολόγημα, ένα όχημα που εδώ και χρόνια εξυπηρετεί αριστερίζουσες και εξω-αριστερές ιδιοτέλειες.
Μια μέρα πριν ο μέγας Λάκης Λαζόπουλος προέτρεψε με… διάγγελμα από το κανάλι του να μην σταματήσουν οι νέοι –άλλο ματς έβλεπε. Επαναστατική ονείρωξη την ώρα που το κράτος αντιδρούσε με ρυθμούς Δημοσίου. Η παραίτηση του πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών, παρόλο που ανακλήθηκε, ήταν η πιο ανθρώπινη αντίδραση στις δύσκολες ώρες.
Η Αλέκα Παπαρήγα είπε την αλήθεια: να πάψει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να ποτίζει τα φυτίλια με πετρέλαιο. Να πάψει να χαϊδεύει την αγριότητα, την τυφλή βία.
Παροιμιώδης και η ψυχραιμία του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος παρά το γεγονός ότι Αθήνα και Θεσσαλονίκη είχε παραδοθεί στα στίφη, δεν βιάστηκε, αλλά περίμενε να ξημερώσει για να δει Παπούλια και πολιτικούς αρχηγούς (εξάλλου, ποτέ μα ποτέ δεν δρα εν βρασμώ).
Η Θεσσαλονίκη έρημη πόλη, στο έλεος της κουκούλας: Εθνικής Αμύνης, Εγνατία, Αγίας Σοφίας, Τσιμισκή.
Η αστυνομία δεν είναι ούτε αυτή του τσαμπουκά και του «τζάμπα βόλι» που κοστίζει ζωές, ούτε της αδράνειας. Υπάρχει και μέση οδός. Κατασταλτική όταν πρέπει, κοινωνική όταν επιβάλλεται. Σοβαρή αστυνομία μιας σοβαρής πολιτείας. Τίποτε άλλο. Όχι εμφύλιος. Αλλά στη χώρα του φαύλου κύκλου -όπως γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα- ο αστυνομικός εκπαιδεύεται μόνο στα μπράτσα αλλά όχι στο μυαλό, η αδράνεια βαφτίζεται άμυνα και η εγκληματικότητα προστατεύεται, όχι όμως η ζωή και η περιουσία. Παραφράζοντας το Φώσκολο (το Νίκο), σοβαρότης μηδέν!
Μια μέρα πριν ο μέγας Λάκης Λαζόπουλος προέτρεψε με… διάγγελμα από το κανάλι του να μην σταματήσουν οι νέοι –άλλο ματς έβλεπε. Επαναστατική ονείρωξη την ώρα που το κράτος αντιδρούσε με ρυθμούς Δημοσίου. Η παραίτηση του πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών, παρόλο που ανακλήθηκε, ήταν η πιο ανθρώπινη αντίδραση στις δύσκολες ώρες.
Η Αλέκα Παπαρήγα είπε την αλήθεια: να πάψει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να ποτίζει τα φυτίλια με πετρέλαιο. Να πάψει να χαϊδεύει την αγριότητα, την τυφλή βία.
Παροιμιώδης και η ψυχραιμία του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος παρά το γεγονός ότι Αθήνα και Θεσσαλονίκη είχε παραδοθεί στα στίφη, δεν βιάστηκε, αλλά περίμενε να ξημερώσει για να δει Παπούλια και πολιτικούς αρχηγούς (εξάλλου, ποτέ μα ποτέ δεν δρα εν βρασμώ).
Η Θεσσαλονίκη έρημη πόλη, στο έλεος της κουκούλας: Εθνικής Αμύνης, Εγνατία, Αγίας Σοφίας, Τσιμισκή.
Η αστυνομία δεν είναι ούτε αυτή του τσαμπουκά και του «τζάμπα βόλι» που κοστίζει ζωές, ούτε της αδράνειας. Υπάρχει και μέση οδός. Κατασταλτική όταν πρέπει, κοινωνική όταν επιβάλλεται. Σοβαρή αστυνομία μιας σοβαρής πολιτείας. Τίποτε άλλο. Όχι εμφύλιος. Αλλά στη χώρα του φαύλου κύκλου -όπως γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα- ο αστυνομικός εκπαιδεύεται μόνο στα μπράτσα αλλά όχι στο μυαλό, η αδράνεια βαφτίζεται άμυνα και η εγκληματικότητα προστατεύεται, όχι όμως η ζωή και η περιουσία. Παραφράζοντας το Φώσκολο (το Νίκο), σοβαρότης μηδέν!
Ένας αθώος επιστρέφει
Το άλλο Σάββατο συμπληρώνεται ένας χρόνος από το τραγικό γεγονός που άλλαξε τη ζωή του πρώην γενικού γραμματέα του ΥΠΠΟ, από τη πτώση του από τον 6ο όροφο της οδού Καρνεάδου. Εδώ και μόλις ενάμιση μήνα, ο Χρήστος Ζαχόπουλος βγαίνει πλέον τα Σαββατοκύριακα από το θεραπευτήριο «Αναγέννηση». Εγκαταλείπει το δωμάτιο – βιβλιοθήκη και ξαναβρίσκει τους φίλους του. Έχει γίνει πιο κοινωνικός, εκ των πραγμάτων, αφού μπορεί και συναντά φίλους σε καφέ και μπαράκια του κέντρου της Θεσσαλονίκης, εκεί όπου σύχναζε πριν εμπλακεί ενεργά με την πολιτική, δηλαδή πριν το 2004.
Αυτήν την Κυριακή, οι φίλοι του, τα μέλη του σωματείου «Ηδύπολις» και του ομίλου προβληματισμού «Θεσσαλονικέων Πόλις», άνθρωποι που σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς του στάθηκαν στο πλευρό του χωρίς ιδιοτέλειες, άνθρωποι από τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά κυρίως καθηγητές από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που τον στηρίζουν εδώ και δύο δεκαετίες στις πρωτοβουλίες και τις δράσεις του, έχουν ετοιμάσει μια γιορτή για εκείνον. Μια γιορτή – έκπληξη για τον φίλο τους, για τον άνθρωπο με τον οποίο συνδέονται εδώ και είκοσι χρόνια, πολύ πριν μπει η πολιτική στην παρέα τους –ή η παρέα τους στην ενεργό πολιτική σκηνή. «Για τον καλό άνθρωπο, για το κοφτερό μυαλό» όπως λένε, «που πλήρωσε τη φιλία του με τον Κώστα Καραμανλή και την προσπάθεια ορισμένων να τον κάνουν όχημα για να χτυπηθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός». Ο χώρος –κεντρικό μαγαζί της Θεσσαλονίκης- είναι έτοιμος για… συγκινήσεις, καθώς πολλοί από αυτούς έχουν να τον συναντήσουν πάνω από ένα χρόνο. Μάλιστα, μεταξύ άλλων, μάθαμε ότι θα τραγουδήσουν γνωστοί καλλιτέχνες του έντεχνου από τη Θεσσαλονίκη.
Μακριά από τα ΜΜΕ
Βασικό στοιχείο του βίου του καθηγητή από το Κορδελιό που βίωσε τη σκληρή πλευρά της πολιτικής με τον χειρότερο τρόπο, είναι η προστασία του από τα ΜΜΕ. Η οικογένειά του στέκεται δίπλα του από την πρώτη στιγμή με μοναδική αξιοπρέπεια και τον κρατά μακριά από «την πολύ συνάφεια του κόσμου», από «τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες». Ήδη η σύζυγός του Πέρσα έχει επιστρέψει στην θέση της σχολικής συμβούλου (επί τέσσερα χρόνια ήταν σύμβουλος της υπουργού Παιδείας Μ. Γιαννάκου), ενώ και ο ίδιος έχει τοποθετηθεί στην οργανική του θέση, σε σχολείο δηλαδή. Φυσικά βρίσκεται σε αναρρωτική άδεια, αφού έχει να αντιμετωπίσει μία ακόμη σοβαρή εγχείριση στη λεκάνη για την αποκατάσταση της υγείας του. Αν όλα πάνε καλά διανύει ήδη την τελευταία φάση της αποθεραπείας του, έχει εγκαταλείψει το «Π» και βαδίζει πλέον με μία πατερίτσα.
Τα Σαββατοκύριακα τρώει συνήθως με φίλους του σε αγαπημένα στέκια του κέντρου όπως είναι ο Ζύθος, το Draft και το YaMas, αλλά και σε ταβερνάκια πέριξ της Θεσσαλονίκης, ενώ τα βράδια κοιμάται σπίτι του, για να επιστρέψει τις Δευτέρες στην «Αναγέννηση». Εκεί συνήθως είναι απορροφημένος στα βιβλία του, διαβάζοντας κυρίως Ιστορία και Φιλοσοφία, τα αγαπημένα του θέματα. Φίλοι τον επισκέπτονται, όχι πολιτικοί αλλά άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκε στην προκυβερνητική του ζωή.
Όσοι γνωρίζουν τον Ζαχόπουλο από παλιά, βλέπουν ότι δεν έχει αλλάξει πολύ. Παραμένει εσωστρεφής, δεν μιλά πολύ, κουβέντα για την περιπέτειά του, προσπαθεί να ξεχάσει το μπλέξιμο που τον οδήγησε στην απόγνωση και στην πτώση από τον 6ο όροφο στον ακάλυπτο της οδού Καρνεάδου. Κάποιοι φίλοι του επιμένουν ότι σχεδιάζει ήδη την επιστροφή του, η οποία δεν θα έχει καμία σχέση με την πολιτική τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Ο ίδιος απαντά στη σχετική ερώτηση με ένα αινιγματικό χαμόγελο.
«Θύμα πολιτικού εκβιασμού»
Πολιτικά νοιώθει καλυμμένος από την τοποθέτηση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ όταν μίλησε για «μια άτυχη, τραγική, προσωπική ιστορία». «Πού είναι το πολιτικό, που είναι το οικονομικό σκάνδαλο; Πουθενά δεν είναι» είχε πει. Όσοι τον ξέρουν καλά, πίστευαν από την αρχή ότι «ο σημαντικότερος παράγοντας που έσπρωξε τον Χρήστο ήταν το αίσθημα ότι εκτέθηκε απέναντι στον άνθρωπο για τον οποίο αγωνίστηκε επί 15 χρόνια, τον Κώστα Καραμανλή, στον άνθρωπο που τον εμπιστεύθηκε».
Σημειωτέον ότι στις αρχές Ιουλίου το εισαγγελικό πόρισμα δεν εντόπισε ποινικές ευθύνες στη διαχείριση των κονδυλίων και των επιχορηγήσεων του ΥΠΠΟ, ούτε στις αποφάσεις του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Όλες οι κατηγορίες κατέρρευσαν και ο Ζαχόπουλος αποδόθηκε στην κοινωνία «καθαρός», ως «το θύμα ενός πολιτικού εκβιασμού».
Είναι βέβαιο ότι πολλοί περιμένουν από τον πρώην στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού να μιλήσει για όλα όσα συνέβησαν πριν από ένα χρόνο. Είναι ο μόνος από τους πρωταγωνιστές που δε έχει πει παρά μόνο τα απαραίτητα στις δικαστικές αρχές. Προς το παρόν δεν μιλά και μάλλον θα αργήσει να το κάνει. Το βέβαιο είναι ότι όταν το αποφασίσει θα ρίξει φως σε μια από τις πιο συγκλονιστικές υποθέσεις της πρόσφατης κυβερνητικής θητείας της Νέας Δημοκρατίας.
Αυτήν την Κυριακή, οι φίλοι του, τα μέλη του σωματείου «Ηδύπολις» και του ομίλου προβληματισμού «Θεσσαλονικέων Πόλις», άνθρωποι που σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς του στάθηκαν στο πλευρό του χωρίς ιδιοτέλειες, άνθρωποι από τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά κυρίως καθηγητές από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που τον στηρίζουν εδώ και δύο δεκαετίες στις πρωτοβουλίες και τις δράσεις του, έχουν ετοιμάσει μια γιορτή για εκείνον. Μια γιορτή – έκπληξη για τον φίλο τους, για τον άνθρωπο με τον οποίο συνδέονται εδώ και είκοσι χρόνια, πολύ πριν μπει η πολιτική στην παρέα τους –ή η παρέα τους στην ενεργό πολιτική σκηνή. «Για τον καλό άνθρωπο, για το κοφτερό μυαλό» όπως λένε, «που πλήρωσε τη φιλία του με τον Κώστα Καραμανλή και την προσπάθεια ορισμένων να τον κάνουν όχημα για να χτυπηθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός». Ο χώρος –κεντρικό μαγαζί της Θεσσαλονίκης- είναι έτοιμος για… συγκινήσεις, καθώς πολλοί από αυτούς έχουν να τον συναντήσουν πάνω από ένα χρόνο. Μάλιστα, μεταξύ άλλων, μάθαμε ότι θα τραγουδήσουν γνωστοί καλλιτέχνες του έντεχνου από τη Θεσσαλονίκη.
Μακριά από τα ΜΜΕ
Βασικό στοιχείο του βίου του καθηγητή από το Κορδελιό που βίωσε τη σκληρή πλευρά της πολιτικής με τον χειρότερο τρόπο, είναι η προστασία του από τα ΜΜΕ. Η οικογένειά του στέκεται δίπλα του από την πρώτη στιγμή με μοναδική αξιοπρέπεια και τον κρατά μακριά από «την πολύ συνάφεια του κόσμου», από «τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες». Ήδη η σύζυγός του Πέρσα έχει επιστρέψει στην θέση της σχολικής συμβούλου (επί τέσσερα χρόνια ήταν σύμβουλος της υπουργού Παιδείας Μ. Γιαννάκου), ενώ και ο ίδιος έχει τοποθετηθεί στην οργανική του θέση, σε σχολείο δηλαδή. Φυσικά βρίσκεται σε αναρρωτική άδεια, αφού έχει να αντιμετωπίσει μία ακόμη σοβαρή εγχείριση στη λεκάνη για την αποκατάσταση της υγείας του. Αν όλα πάνε καλά διανύει ήδη την τελευταία φάση της αποθεραπείας του, έχει εγκαταλείψει το «Π» και βαδίζει πλέον με μία πατερίτσα.
Τα Σαββατοκύριακα τρώει συνήθως με φίλους του σε αγαπημένα στέκια του κέντρου όπως είναι ο Ζύθος, το Draft και το YaMas, αλλά και σε ταβερνάκια πέριξ της Θεσσαλονίκης, ενώ τα βράδια κοιμάται σπίτι του, για να επιστρέψει τις Δευτέρες στην «Αναγέννηση». Εκεί συνήθως είναι απορροφημένος στα βιβλία του, διαβάζοντας κυρίως Ιστορία και Φιλοσοφία, τα αγαπημένα του θέματα. Φίλοι τον επισκέπτονται, όχι πολιτικοί αλλά άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκε στην προκυβερνητική του ζωή.
Όσοι γνωρίζουν τον Ζαχόπουλο από παλιά, βλέπουν ότι δεν έχει αλλάξει πολύ. Παραμένει εσωστρεφής, δεν μιλά πολύ, κουβέντα για την περιπέτειά του, προσπαθεί να ξεχάσει το μπλέξιμο που τον οδήγησε στην απόγνωση και στην πτώση από τον 6ο όροφο στον ακάλυπτο της οδού Καρνεάδου. Κάποιοι φίλοι του επιμένουν ότι σχεδιάζει ήδη την επιστροφή του, η οποία δεν θα έχει καμία σχέση με την πολιτική τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Ο ίδιος απαντά στη σχετική ερώτηση με ένα αινιγματικό χαμόγελο.
«Θύμα πολιτικού εκβιασμού»
Πολιτικά νοιώθει καλυμμένος από την τοποθέτηση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ όταν μίλησε για «μια άτυχη, τραγική, προσωπική ιστορία». «Πού είναι το πολιτικό, που είναι το οικονομικό σκάνδαλο; Πουθενά δεν είναι» είχε πει. Όσοι τον ξέρουν καλά, πίστευαν από την αρχή ότι «ο σημαντικότερος παράγοντας που έσπρωξε τον Χρήστο ήταν το αίσθημα ότι εκτέθηκε απέναντι στον άνθρωπο για τον οποίο αγωνίστηκε επί 15 χρόνια, τον Κώστα Καραμανλή, στον άνθρωπο που τον εμπιστεύθηκε».
Σημειωτέον ότι στις αρχές Ιουλίου το εισαγγελικό πόρισμα δεν εντόπισε ποινικές ευθύνες στη διαχείριση των κονδυλίων και των επιχορηγήσεων του ΥΠΠΟ, ούτε στις αποφάσεις του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Όλες οι κατηγορίες κατέρρευσαν και ο Ζαχόπουλος αποδόθηκε στην κοινωνία «καθαρός», ως «το θύμα ενός πολιτικού εκβιασμού».
Είναι βέβαιο ότι πολλοί περιμένουν από τον πρώην στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού να μιλήσει για όλα όσα συνέβησαν πριν από ένα χρόνο. Είναι ο μόνος από τους πρωταγωνιστές που δε έχει πει παρά μόνο τα απαραίτητα στις δικαστικές αρχές. Προς το παρόν δεν μιλά και μάλλον θα αργήσει να το κάνει. Το βέβαιο είναι ότι όταν το αποφασίσει θα ρίξει φως σε μια από τις πιο συγκλονιστικές υποθέσεις της πρόσφατης κυβερνητικής θητείας της Νέας Δημοκρατίας.
Β. Γάκης: «Δε θέλω άλλη γκρίνια»
Είναι ένας από τους μακροβιότερους αντιδημάρχους της σημερινής διοίκησης του κεντρικού δήμου. Ακόμη και από τις προηγούμενες θέσεις βρισκόταν κοντά στο αντικείμενο, αφού είχε στην ευθύνη του τη διοργάνωση των ανοιχτών γιορτών της πλατείας Αριστοτέλους. Έγινε πανελληνίως γνωστός όταν ο Σάκης Ρουβάς προσγειώθηκε στην πλατεία Αριστοτέλους, αλλά και όταν η Δέσποινα Βανδή εμφανίστηκε στη «Γιορτή των Αγγέλων». Πολιτικός με ανοιχτούς ορίζοντες, είναι ο άνθρωπος που μπορεί δέχεται τις προτάσεις για την μετεξέλιξη των Δημητρίων σε θεσμό με διεθνή χαρακτηριστικά, ωστόσο φαίνεται ότι οι Επιτροπές θα είναι αυτές που θα εξακολουθήσουν να καθορίζουν το καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Πάντα προσεκτικός και εργατικός, αποφεύγει να δηλώσει προτίμηση για το ποια αντιδημαρχία επιθυμεί να αναλάβει εάν ο δήμαρχος αποφασίσει να τον αντικαταστήσει. «Σέβομαι και δε σχολιάζω τις αποφάσεις του Δημάρχου Θεσσαλονίκης» απαντά.
Από πολλές πλευρές –καλοπροαίρετες- ακούγεται εδώ και χρόνια ότι, εντάξει, κάθε χρόνο τα Δημήτρια γίνονται καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα, όμως χρειάζονται ένα καλλιτεχνικό διευθυντή. Συμμερίζεστε αυτήν την άποψη; Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα των Δημητρίων είναι αποτέλεσμα έρευνας και επεξεργασίας από ειδικές -ανά είδος- επιτροπές: Μουσικής, Θεάτρου, Χορού, Πολυθεαμάτων, Εικαστικών, στις οποίες συμμετέχουν καταξιωμένα και εξειδικευμένα στο αντίστοιχο είδος τέχνης, πρόσωπα της πόλης. Συνεπώς το πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Δημητρίων, είναι αποτέλεσμα πιο δημοκρατικής και πλουραλιστικής διαδικασίας απ’ ότι οι αποφάσεις και ο προσανατολισμός ενός και μόνου προσώπου. Άλλωστε το Φεστιβάλ των Δημητρίων είναι ένα γενικό πολυθεματικό Φεστιβάλ που συμπεριλαμβάνει όλες τις μορφές της τέχνης. Γι’ αυτόν το λόγο έχουμε την ανάγκη -και αξιοποιούμε- εξειδικευμένους σε διαφορετικούς χώρους του πολιτισμού, Θεσσαλονικείς. Εκτός αυτών, δεν πρέπει να ξεχνούμε τις γνώσεις και την εμπειρία των στελεχών της Διεύθυνσης Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η πετυχημένη πορεία του θεσμού μας επιβεβαιώνει.
Είστε σε ένα πόστο που συγκεντρώνει σημαντικό ποσοστό κριτικής, συχνά θετικής, ιδίως από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ποια κριτική θα κρατούσατε και ποια θα απορρίπτατε; Θα κρατούσα την κριτική της ουσίας που έχει στόχο να μας κάνει καλύτερους και θα προσπερνούσα την «κριτική» του εντυπωσιασμού και της αντίδρασης.
Είστε ένας νέος άνθρωπος, ένας νέος πολιτικός, που ο λόγος του είναι ισχυρός τουλάχιστον στην λεγόμενη «τοπική κοινωνία». Αν σας ζητούσα να προσθέσετε ή να αφαιρέσετε τρία πράγματα (ή στοιχεία ή ιδέες ή κτίρια κλπ) από τη Θεσσαλονίκη, ποια θα ήταν αυτά; Θα αφαιρούσα την γκρίνια και την αποποίηση ευθυνών. Θα προσέθετα, η μάλλον θα συνέβαλα στην ενίσχυση της γοητευτικής ιστορικής διάρκειας της πόλης και της διατήρησης του ανθρώπινου μέτρου και του ανήσυχου πνεύματος των ανθρώπων της. Κάθε μέρα που περνάει χαίρομαι γιατί το όραμα του Δήμου Θεσσαλονίκης γίνεται αντιληπτό και κερδίζει έδαφος η υλοποίησή του. Η διαρκής ανάπλαση της πόλης (Ροτόντα, Δημητρίου Γούναρη, Λευκός Πύργος, Νέα Παραλία, Πρώην Αλάνα Τούμπας κλπ), η δημιουργία νέων χώρων πολιτισμού (Κέντρο Πολιτισμού στην Τούμπα, κτίριο Αναγεννήσεως, δίκτυο Βιβλιοθηκών κ.α.), η ολοκλήρωση του Μετρό και άλλων έργων υποδομής, η μεταφορά της ΔΕΘ σε άλλο σημείο της πόλης μας και η διαμόρφωση ενός μητροπολιτικού πάρκου στη θέση της, όχι μόνο ομορφαίνουν τη Θεσσαλονίκη αλλά βελτιώνουν την ποιότητα ζωής όλων μας και συμβάλλουν στην ανάδειξη των δυνάμεων του πολιτισμού της πόλης.
Έχετε συνδέσει το όνομά σας με τη «Γιορτή των Αγγέλων» και τη «Γιορτή των Αστεριών», όταν φέρατε στην Αριστοτέλους τον Ρουβά, τη Βανδή κ.ά., δεχόμενος έντονη κριτική από μερίδα της αντιπολίτευσης. Τώρα που ήρθε η σειρά του Μαχαιρίτσα, του Μακεδόνα κ.ά. νοιώθετε δικαιωμένος; Όχι, γιατί δεν ένιωσα ποτέ απαξιωμένος. Αλίμονο αν η ψυχαγωγία και η γιορτή είχαν τέτοια θεώρηση από την πλειοψηφία των Θεσσαλονικέων, ώστε να την ταυτίζουν με τον ένα η με τον άλλο καλλιτέχνη. Άλλωστε σας υπενθυμίζω ότι οι εκδηλώσεις αυτές είναι ανοιχτές και λαϊκές γιορτές όπως συμβαίνει σε όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου. Στόχοι τους είναι η διαμόρφωση εορταστικού κλίματος στην πόλη, η προσέλκυση επισκεπτών, η τόνωση της αγοράς και κυρίως – σε μια εποχή αποξένωσης – να νοιώσουν οι Θεσσαλονικείς «μια παρέα». Γι’ αυτό και το κεντρικό μας σύνθημα είναι «Όλη η πόλη μια παρέα». Δεν αποκλείουμε κανένα μουσικό είδος, γεγονός που εύκολα αποδεικνύεται από μια απλή αναφορά των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στις μεγάλες εκδηλώσεις του Δήμου Θεσσαλονίκης: Πρωτοψάλτη, Κουγιουμτζής, Πυξ Λαξ, Τσακνής, Βανδή, Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης, Μαχαιρίτσας, Γλυκερία, Χατζηνάσιος, Ρουβάς, Ολύμπιανς, Συμφωνική Ορχήστρα Κωστάντζας, Μητσιάς, Ονιράμα, Γιάννης και Αντώνης Βαρδής και τόσοι άλλοι…
Αν κρίνουμε από τα κονδύλια που διατίθενται, ο δήμος Θεσσαλονίκης είναι ο μόνος που μπορεί να παίξει το ρόλο του έτερου πόλου στην εκάστοτε τακτική του ΥΠΠΟ. Με αυτό το δεδομένο ποιες πρέπει να είναι οι στρατηγικές επιλογές του δήμου στο χώρο του πολιτισμού; Δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε ο έτερος πόλος του ΥΠΠΟ. Ο καθένας έχει το ρόλο του και την αποστολή του με κοινό στόχο την ανάδειξη του πολιτισμού. Ειδικά ο Δήμος Θεσσαλονίκης που διαθέτει το προνόμιο της άμεσης σχέσης με την τοπική κοινωνία και αφουγκράζεται τις ανάγκες της. Γενικά, η στρατηγική μας θέλει τον πολιτισμό, όχι ως δευτερεύουσα δραστηριότητα και μάλιστα προνομιακή για ορισμένες ομάδες πολιτών, άλλα ως κινητήρια δύναμη για την τοπική κοινωνία.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 13/12/2008
Από πολλές πλευρές –καλοπροαίρετες- ακούγεται εδώ και χρόνια ότι, εντάξει, κάθε χρόνο τα Δημήτρια γίνονται καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα, όμως χρειάζονται ένα καλλιτεχνικό διευθυντή. Συμμερίζεστε αυτήν την άποψη; Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα των Δημητρίων είναι αποτέλεσμα έρευνας και επεξεργασίας από ειδικές -ανά είδος- επιτροπές: Μουσικής, Θεάτρου, Χορού, Πολυθεαμάτων, Εικαστικών, στις οποίες συμμετέχουν καταξιωμένα και εξειδικευμένα στο αντίστοιχο είδος τέχνης, πρόσωπα της πόλης. Συνεπώς το πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Δημητρίων, είναι αποτέλεσμα πιο δημοκρατικής και πλουραλιστικής διαδικασίας απ’ ότι οι αποφάσεις και ο προσανατολισμός ενός και μόνου προσώπου. Άλλωστε το Φεστιβάλ των Δημητρίων είναι ένα γενικό πολυθεματικό Φεστιβάλ που συμπεριλαμβάνει όλες τις μορφές της τέχνης. Γι’ αυτόν το λόγο έχουμε την ανάγκη -και αξιοποιούμε- εξειδικευμένους σε διαφορετικούς χώρους του πολιτισμού, Θεσσαλονικείς. Εκτός αυτών, δεν πρέπει να ξεχνούμε τις γνώσεις και την εμπειρία των στελεχών της Διεύθυνσης Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η πετυχημένη πορεία του θεσμού μας επιβεβαιώνει.
Είστε σε ένα πόστο που συγκεντρώνει σημαντικό ποσοστό κριτικής, συχνά θετικής, ιδίως από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ποια κριτική θα κρατούσατε και ποια θα απορρίπτατε; Θα κρατούσα την κριτική της ουσίας που έχει στόχο να μας κάνει καλύτερους και θα προσπερνούσα την «κριτική» του εντυπωσιασμού και της αντίδρασης.
Είστε ένας νέος άνθρωπος, ένας νέος πολιτικός, που ο λόγος του είναι ισχυρός τουλάχιστον στην λεγόμενη «τοπική κοινωνία». Αν σας ζητούσα να προσθέσετε ή να αφαιρέσετε τρία πράγματα (ή στοιχεία ή ιδέες ή κτίρια κλπ) από τη Θεσσαλονίκη, ποια θα ήταν αυτά; Θα αφαιρούσα την γκρίνια και την αποποίηση ευθυνών. Θα προσέθετα, η μάλλον θα συνέβαλα στην ενίσχυση της γοητευτικής ιστορικής διάρκειας της πόλης και της διατήρησης του ανθρώπινου μέτρου και του ανήσυχου πνεύματος των ανθρώπων της. Κάθε μέρα που περνάει χαίρομαι γιατί το όραμα του Δήμου Θεσσαλονίκης γίνεται αντιληπτό και κερδίζει έδαφος η υλοποίησή του. Η διαρκής ανάπλαση της πόλης (Ροτόντα, Δημητρίου Γούναρη, Λευκός Πύργος, Νέα Παραλία, Πρώην Αλάνα Τούμπας κλπ), η δημιουργία νέων χώρων πολιτισμού (Κέντρο Πολιτισμού στην Τούμπα, κτίριο Αναγεννήσεως, δίκτυο Βιβλιοθηκών κ.α.), η ολοκλήρωση του Μετρό και άλλων έργων υποδομής, η μεταφορά της ΔΕΘ σε άλλο σημείο της πόλης μας και η διαμόρφωση ενός μητροπολιτικού πάρκου στη θέση της, όχι μόνο ομορφαίνουν τη Θεσσαλονίκη αλλά βελτιώνουν την ποιότητα ζωής όλων μας και συμβάλλουν στην ανάδειξη των δυνάμεων του πολιτισμού της πόλης.
Έχετε συνδέσει το όνομά σας με τη «Γιορτή των Αγγέλων» και τη «Γιορτή των Αστεριών», όταν φέρατε στην Αριστοτέλους τον Ρουβά, τη Βανδή κ.ά., δεχόμενος έντονη κριτική από μερίδα της αντιπολίτευσης. Τώρα που ήρθε η σειρά του Μαχαιρίτσα, του Μακεδόνα κ.ά. νοιώθετε δικαιωμένος; Όχι, γιατί δεν ένιωσα ποτέ απαξιωμένος. Αλίμονο αν η ψυχαγωγία και η γιορτή είχαν τέτοια θεώρηση από την πλειοψηφία των Θεσσαλονικέων, ώστε να την ταυτίζουν με τον ένα η με τον άλλο καλλιτέχνη. Άλλωστε σας υπενθυμίζω ότι οι εκδηλώσεις αυτές είναι ανοιχτές και λαϊκές γιορτές όπως συμβαίνει σε όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου. Στόχοι τους είναι η διαμόρφωση εορταστικού κλίματος στην πόλη, η προσέλκυση επισκεπτών, η τόνωση της αγοράς και κυρίως – σε μια εποχή αποξένωσης – να νοιώσουν οι Θεσσαλονικείς «μια παρέα». Γι’ αυτό και το κεντρικό μας σύνθημα είναι «Όλη η πόλη μια παρέα». Δεν αποκλείουμε κανένα μουσικό είδος, γεγονός που εύκολα αποδεικνύεται από μια απλή αναφορά των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στις μεγάλες εκδηλώσεις του Δήμου Θεσσαλονίκης: Πρωτοψάλτη, Κουγιουμτζής, Πυξ Λαξ, Τσακνής, Βανδή, Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης, Μαχαιρίτσας, Γλυκερία, Χατζηνάσιος, Ρουβάς, Ολύμπιανς, Συμφωνική Ορχήστρα Κωστάντζας, Μητσιάς, Ονιράμα, Γιάννης και Αντώνης Βαρδής και τόσοι άλλοι…
Αν κρίνουμε από τα κονδύλια που διατίθενται, ο δήμος Θεσσαλονίκης είναι ο μόνος που μπορεί να παίξει το ρόλο του έτερου πόλου στην εκάστοτε τακτική του ΥΠΠΟ. Με αυτό το δεδομένο ποιες πρέπει να είναι οι στρατηγικές επιλογές του δήμου στο χώρο του πολιτισμού; Δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε ο έτερος πόλος του ΥΠΠΟ. Ο καθένας έχει το ρόλο του και την αποστολή του με κοινό στόχο την ανάδειξη του πολιτισμού. Ειδικά ο Δήμος Θεσσαλονίκης που διαθέτει το προνόμιο της άμεσης σχέσης με την τοπική κοινωνία και αφουγκράζεται τις ανάγκες της. Γενικά, η στρατηγική μας θέλει τον πολιτισμό, όχι ως δευτερεύουσα δραστηριότητα και μάλιστα προνομιακή για ορισμένες ομάδες πολιτών, άλλα ως κινητήρια δύναμη για την τοπική κοινωνία.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 13/12/2008
Στη χώρα του φαύλου κύκλου
Σε μια χώρα όπου εξαγγέλλεται «εξυγίανση» του ΟΣΕ, της Ολυμπιακής κλπ με περικοπές δρομολογίων, αντί ανάπτυξη του απαρχαιωμένου σιδηροδρομικού δικτύου και άρα αύξηση δρομολογίων, όπου οι δήμαρχοι ζητούν την… κατάργηση της βάσης του «10» στις πανελλαδικές εξετάσεις για να… πετύχουν την ανάπτυξη της πόλης τους, όπου δεν απασχολεί τον υπουργό Οικονομικών πώς θα τιμωρηθούν οι εργοδότες και πώς το κράτος θα σταματήσει να παρανομεί με τα «μπλοκάκια» αλλά πώς θα φορολογηθούν τα «μπλοκάκια», όπου προκειμένου να έχει ελάχιστα δρομολόγια για το Αιγαίο η Θεσσαλονίκη βαφτίζεται… άγονη γραμμή, όπου αναγνωρίζονται τα πτυχία ιατρικής από την Αλβανία αλλά όχι τα πτυχία Καλών Τεχνών από τη Γαλλία, όπου ο μοναχός δεν λειτουργεί ως μοναχός αλλά ως επιχειρηματίας και ο επιχειρηματίας δεν μπορεί να λειτουργήσει ως επιχειρηματίας γιατί η πολιτεία τον έχει αφήσει… μοναχό του, όπου ο συνδικαλιστής γίνεται βουλευτής ενώ ο εργαζόμενος παραμένει εργαζόμενος, όπου ενώ το πετρέλαιο έξω άλλοτε είναι σε πτώση άλλοτε σε πτήση εδώ είναι συνέχεια σε… στύση, όπου ένα κιλό ντομάτες κοστίζουν περισσότερο από τρία λίτρα μαύρου χρυσού, όπου όποιος δεν ανήκει σε κόμμα και καρτέλ είναι μαλάκας, όπου σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα οι μισθοί δεν είναι μισθοί αλλά επιδόματα και τα επιδόματα δεν είναι επιδόματα αλλά βοηθήματα, όπου οι πολιτικοί δεν λειτουργούν ως πολιτικοί αλλά ως δημοσιογράφοι, οι δημοσιογράφοι δεν λειτουργούν ως δημοσιογράφοι αλλά ως εισαγγελείς και οι εισαγγελείς δεν λειτουργούν ως εισαγγελείς αλλά ως πολιτικοί (!), σε μια χώρα όπου ακόμη και ο κύκλος είναι φαύλος, άραγε τι μπορεί να προσδοκά κανείς;Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 6/12/2008
FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Αντανακλάσεις", Μοδιάνο - Θεσσαλονίκη, 20-12-2007
Δευτέρα 1 Δεκεμβρίου 2008
Το Βατοπαίδι και ο Λομπρόζο
Φαίνεται πως ορισμένα «γεράκια» του ΠΑΣΟΚ ζήλεψαν τη δόξα του Κίσινγκερ ή, έστω, πίστεψαν ότι είναι οι Καρλ Ρόουβ (ο αποκαλούμενος «εγκέφαλος του Τζορτζ Μπους») και μπορούν να κάνουν το άσπρο μαύρο χρίζοντας «καταλληλότερο» τον president Παπανδρέου –στο τελευταίο στάδιο «αποδόμησης» (τι ξύλινος όρος!) του Καραμανλή. Αλλά αποδείχθηκαν επικοινωνιολόγοι ίσαμε κείνον τον απίθανο υπουργό του Σαντάμ που ενημέρωσε τους δημοσιογράφους ότι ούτε λίγο ούτε πολύ όποιος Αμερικανός στρατιώτης θα περάσει τα… διόδια της Βαγδάτης θα τον φάει μαύρο φίδι φενταγίν. Άνθρακες αποδείχθηκε ο θησαυρός (κι ο υπουργός κρεμάλα), όπως και η περίφημη μαρτυρία στην οποία πόνταραν τα πράσινα γεράκια γνωρίζοντας για το βίντεο και τους εκβιασμούς αλλά πιστεύοντας αφελώς ότι δεν θα το μάθει κανείς άλλος. Να, λοιπόν, και τα αγιορ(γ)είτικα ηθικά διδάγματα…
Αντί να εμπλέξουν τον Καραμανλή, μπλέξανε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου από την Κοζάνη, μια ευγενική φυσιογνωμία, καθόλου ραδιούργα, προφανώς «ξένο σώμα» κι αυτός όπως κι ο Ρουσόπουλος (από το 2000 μέλος στο ΠΑΣΟΚ, ανεψιός του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, υπουργού Εξωτερικών του Μητσοτάκη). Με βάση τη θεωρία του Τσέζαρε Λομπρόζο σύμφωνα με την οποία «ο δυνάμει εγκληματίας είναι δυνατόν να αναγνωριστεί από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του προσώπου και του κρανίου του», ο Παπακωνσταντίνου αποκλείεται να εμπλέκεται. Απλά την πάτησε. Αντίθετα, είναι τουλάχιστον ατυχής και… αντιεπιστημονικός ο ισχυρισμός του Θόδωρου Ρουσόπουλου ότι ο γούμενος ήταν πνευματικός του πατέρας, διότι Μάκης και Νάκης δικαιώνουν απόλυτα τον –ευτυχώς- αδικαίωτο Λομπρόζο.
Δυστυχώς, το δίδυμο –και όχι μόνο- πίστεψε ότι με βλέμμα ύαινας και μουσούδα ποντικού θα μπορούσε από μεσίτης του Θεού να γίνει κτηματομεσίτης. Όμως, άλλο Πούτιν άλλο Ρασπούτιν…
Αντί να εμπλέξουν τον Καραμανλή, μπλέξανε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου από την Κοζάνη, μια ευγενική φυσιογνωμία, καθόλου ραδιούργα, προφανώς «ξένο σώμα» κι αυτός όπως κι ο Ρουσόπουλος (από το 2000 μέλος στο ΠΑΣΟΚ, ανεψιός του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, υπουργού Εξωτερικών του Μητσοτάκη). Με βάση τη θεωρία του Τσέζαρε Λομπρόζο σύμφωνα με την οποία «ο δυνάμει εγκληματίας είναι δυνατόν να αναγνωριστεί από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του προσώπου και του κρανίου του», ο Παπακωνσταντίνου αποκλείεται να εμπλέκεται. Απλά την πάτησε. Αντίθετα, είναι τουλάχιστον ατυχής και… αντιεπιστημονικός ο ισχυρισμός του Θόδωρου Ρουσόπουλου ότι ο γούμενος ήταν πνευματικός του πατέρας, διότι Μάκης και Νάκης δικαιώνουν απόλυτα τον –ευτυχώς- αδικαίωτο Λομπρόζο.
Δυστυχώς, το δίδυμο –και όχι μόνο- πίστεψε ότι με βλέμμα ύαινας και μουσούδα ποντικού θα μπορούσε από μεσίτης του Θεού να γίνει κτηματομεσίτης. Όμως, άλλο Πούτιν άλλο Ρασπούτιν…
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)