ΤΟ '10 ΝΑ 'ΝΑΙ ΤΟ ΚΑΛΟ!

«Προσβλέπω σε μια Αριστερά της ανθρωπιάς»

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΔΩ http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=110320

Ο ΠΑΝΤΕΛΗΣ ΒΟΥΛΓΑΡΗΣ ΑΠΑΝΤΑ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΤΟΥ ΧΡΕΩΝΟΥΝ ΑΓΝΟΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΕΣ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ

Του ΠΑΝΤΕΛΗ ΒΟΥΛΓΑΡΗ

Η «Ψυχή βαθιά» του Παντελή Βούλγαρη έβγαλε το σινεμά από τις καλλιτεχνικές σελίδες των εφημερίδων και το μετέφερε στις πολιτικές, στις στήλες των απόψεων. Μια ταινία για τον Εμφύλιο ήταν αναμενόμενο να διχάσει την κοινή γνώμη. Μπροστά στο αδελφικό αίμα, που χύθηκε, δεν υπάρχουν αθώοι θεατές, κριτικοί, σκηνοθέτες ή ιστορικοί. Ο καθένας έχει τη δική του ανάγνωση, το δικό του τραύμα, τη δικιά του εμμονή κι ας έχουν περάσει πενήντα χρόνια.

«Συνήθισα εδώ και χρόνια τα μίζερα δαγκώματα κάποιων αριστερών. Τα ίδια έχουν υποστεί και πολλοί και πιο σημαντικοί από μένα των γραμμάτων και των τεχνών», λέει ο Παντελής Βούλγαρης. Δεξιά, στα γυρίσματα στον Γράμμο. Αριστερά, σκηνή από την «Ψυχή βαθιά» με τους Γ. Αγγέλκο και Χρ. ΚαρτέρηΟ Παντελής Βούλγαρης εξήγησε πολλές φορές τις προθέσεις και το όραμά του, από την εποχή κιόλας των γυρισμάτων. Σήμερα, κι ενώ η ταινία πλησιάζει στο τέλος του πρώτου κύκλου της ζωής της, απαντά μέσα από την «Ε», «για πρώτη φορά», όπως λέει, όχι στους επικριτές του γενικά και αόριστα. Αλλά σε εκείνους που διάλεξαν να του επιτεθούν χρεώνοντάς του «άγνοια», «ανακρίβεια» και «παραποίηση» της Ιστορίας.

Δεν έχω σχολιάσει ποτέ κριτικές ή αντιρρήσεις για τις ταινίες μου. Το κάνω για πρώτη φορά και μόνο για όσα γράφτηκαν περί ιστορικής ανακρίβειας, άγνοιας ή και σκόπιμης παραποίησης.

1) Περί της χρήσης των βομβών ΝΑΠΑΛΜ στο Βίτσι και στον Γράμμο τον Αύγουστο του '49.

Αναφορές στο θέμα συνάντησα στην έρευνά μου όλα αυτά τα χρόνια. Για να σιγουρευτώ, παράγγειλα και αγόρασα κινηματογραφικό υλικό από βιβλιοθήκες ιστορικών οπτικοακουστικών ντουκουμέντων της Αγγλίας και των ΗΠΑ.

Τα φιλμ δείχνουν την κατασκευή και αποθήκευση των βομβών στην πρώιμη μορφή τους, σε βαρέλια, και στην κατοπινή, της κανονικής βόμβας, καθώς και τις δοκιμαστικές ρίψεις στον Ειρηνικό. Οι εικόνες αυτές είναι διαθέσιμες για τους ενδιαφερόμενους. Εκτός από την προφανή έρευνα σε Google και την αλληλογραφία με το εξωτερικό, προτού ολοκληρωθεί το μοντάζ της ταινίας επικοινώνησα με τον καθηγητή κ. Γιώργο Μαργαρίτη (δίτομο έργο «Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου», εκδόσεις Φιλίστωρ) και είχα τη σύμφωνη γνώμη του και την επιβεβαίωση και από δικές του έρευνες ότι η τελειοποιημένη βόμβα ΝΑΠΑΛΜ, ενισχυμένη πλέον με γόμωση φωσφόρου, έπεσε για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Περίμενα περισσότερα σχόλια στις εφημερίδες για το γεγονός αυτό, άγνωστο στους πολλούς Ελληνες αλλά και ξένους που πιστεύουν ότι οι ΝΑΠΑΛΜ χρησιμοποιήθηκαν πρώτα στο Βιετνάμ.

2) Περί της στάσης των Ελλήνων αξιωματικών στη σύσκεψη με τον Βαν Φλιτ.

Ο Αμερικανός στρατηγός επιτίμησε με σκαιό τρόπο τους Ελληνες στρατιωτικούς για ανικανότητα και απροθυμία, αν και οι μεγάλες απώλειες του Εθνικού Στρατού ήταν σε μάχες σώμα με σώμα. Μετά μάλιστα τις κυνικές εντολές του να «σκοτώσουν και να απανθρακώσουν» τους αντάρτες, θεώρησα φυσικό να υπάρξει και κάποιος σκεπτικισμός από ελληνικής πλευράς, δεδομένου ότι φαντάροι κι αντάρτες πολεμούσαν σε πολύ κοντινές αποστάσεις, εντός της ακτίνας δράσης της βόμβας ΝΑΠΑΛΜ. Υπήρξαν περιπτώσεις που το πυροβολικό του Εθνικού Στρατού έβαλε κατά λάθος εναντίον φαντάρων, όπως και περιπτώσεις κάποιων στρατιωτών που είχαν ενστάσεις για τις οδηγίες των Αμερικανών (π.χ. αντιστράτηγος Αλέξανδρος Τσιγγούνης, «Ο Συμμοριτοπόλεμος στην Πελοπόννησο», 1961, σελ. 139-151, περί Βαν Φλιτ, συναδέλφων του «yes men» και «τεμενάδων»). Βεβαίως παραμένει γεγονός και φαίνεται ξεκάθαρα στην «Ψυχή βαθιά» ότι εν τέλει η ελληνική στρατιωτική ηγεσία «συμμορφώθηκε» προς τις αμερικανικές υποδείξεις, ο Βαν Φλιτ δεν έφυγε, τα βομβαρδιστικά από Ευρώπη και ΗΠΑ ήρθαν, οι ΝΑΠΑΛΜ έπεσαν και έκαναν στάχτη ανθρώπους και δάση...

Η «Ψυχή βαθιά» δεν θυμίζει μόνον αυτά αλλά και τα έκτακτα στρατοδικεία με τις καταδίκες «τρις εις θάνατον» με συνοπτικές διαδικασίες και τις εκτελέσεις ακόμη και εφήβων. Ολα αυτά υπάρχουν σε πολλές σκηνές της ταινίας...

3) Για τη μομφή ότι τάχα κατά την ταινία «έφταιγαν μόνο οι κακοί ξένοι...».

Αφού σκοτωθήκαμε μεταξύ μας, πώς δεν φταίγαμε εμείς; Το τονίζω στην πρώτη κιόλας σκηνή. Αντλησα το υλικό από το βιβλίο του Μιχάλη Κύρκου «Πίσω από τα κάγκελα», εκδόσεις Φιλίστωρ, σελ. 31-32 και πρόσθεσα τη φράση: «για όσα συμβαίνουν, υπόλογοι στις επόμενες γενιές δεν θα είναι πρωτίστως οι ξένοι». Ωστόσο, είναι αδύνατον να μειώσουμε τον ρόλο των ισχυρών ξένων συμφερόντων. Μήπως ήταν αμελητέος; Οι Αμερικανοί από τότε έβαλαν πόδι στον τόπο μας και έμειναν και καθόρισαν, και σε μεγάλο βαθμό καθορίζουν ακόμη, τα πράγματα στην ευρύτερη περιοχή.

4) Για το τραγούδι «Κάποια μάνα αναστενάζει» του Βασίλη Τσιτσάνη, αν υπήρχε τότε και ποιοι το «αγκάλιασαν».

Πρωτοκυκλοφόρησε το 1947, Parlofon 74100. Τραγουδούν: Στέλλα Χασκίλ, Τσιτσάνης, Βαμβακάρης. (Ντίνος Χριστιανόπουλος, «Ανθολογία τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη» και Βασίλης Τσιτσάνης, «Απαντα», επιμέλεια Θεόφιλου Αναστασίου).

Επιπλέον:

«...Στους νυχτερινούς δρόμους των πόλεων, μεθυσμένοι. Στις ταβέρνες και στα καφενεία, στις παράγκες, και στα βουνά, στα αμπριά των υψωμάτων και στα φυλάκια μια τριετία ολάκερη τούτη η σπαραγμένη χώρα -παντού όπου υπήρχε στρατός, παντού όπου υπήρχε αντάρτικο- η χώρα τούτη ολάκερη μια ολόκληρη τριετία τραγούδησε ένα τραγούδι, το ίδιο και πάλι το ίδιο με επιμονή, με σπαραγμό και δάκρυα σ' όλα τα μάτια: Κάποιο απλό, λαϊκό, σερέτικο. Στρατιώτες κλαίγαν, κλαίγαν αντάρτες, εξόριστοι, άμαχοι, άνθρωποι των πόλεων. Το απαγόρεψαν, το κυνήγησαν. Μα εκείνο ανίκητο. Πάνω στα υψώματα απ' τα μεγάφωνα των Μονάδων που ήταν στημένα κι απ' τα χωνιά τ' αντάρτικα, τρία ολάκερα χρόνια τραγουδούσαν το ίδιο τραγούδι:

"Κάποια μάνα αναστενάζει / μέρα νύχτα ανησυχεί...".

(απόσπασμα από την «Πυραμίδα '67» του Ρένου Αποστολίδη).

5) Ας ξαναπώ και για τον τίτλο «Ψυχή βαθιά».

Ασφαλώς ήξερα ότι ήταν σύνθημα του ΕΛ.ΑΣ., ότι ο Νίκος Ζαχαριάδης το είχε αποκηρύξει και οι ποινές των παραβατών στο ΔΣΕ ήταν βαρύτατες. Ο Πανελλήνιος Σύλλογος Μνήμης «Αρης Βελουχιώτης» είχε στείλει και σε εφημερίδες και σ' εμένα μακροσκελή επιστολή για το θέμα τις παραμονές έναρξης των γυρισμάτων, φθινόπωρο του 2008, είχαμε μάλιστα μακρά τηλεφωνική επικοινωνία. Επέμεινα γιατί ως σύνθημα, ως λαϊκή ευχή που ακόμη και σήμερα λέγεται στην απλή καθημερινότητα πολλών αγροτικών περιοχών, γεμίζει την καρδιά μου. Είναι σύνθημα αγώνα, κουράγιου και αξιοπρέπειας. Ακούγεται επανειλημμένα στην ταινία «Λόλα» του Ντίνου Δημόπουλου, σε σενάριο του Βαγγέλη Γκούφα. Ο Λάκης Σάντας βλέποντας την «Ψυχή βαθιά» θυμήθηκε ότι μέχρι πριν από λίγα χρόνια παλιοί αγωνιστές είχαν αυτές τις δύο λέξεις ως χαιρετισμό και αντιχαιρετισμό σε συναντήσεις τους. Και η Ελλη Παπά έτσι κλείνει την τελευταία της συνέντευξη που προβλήθηκε πρόσφατα στην τηλεόραση, με την ευχή-σύνθημα «Ψυχή βαθιά».

* Τελειώνω με μια παρατήρηση.

Συνήθισα εδώ και χρόνια, από το «Χάπι Ντέι» και τα «Πέτρινα χρόνια», τα μίζερα δαγκώματα κάποιων αριστερών. Δεν τρομοκρατούμαι. Συνεχίζω να διατυπώνω τη γνώμη μου ρισκάροντας και προσβλέποντας σε μια Αριστερά της ανθρωπιάς.

Τα ίδια έχουν υποστεί πολλοί και πολύ πιο σημαντικοί των γραμμάτων και των τεχνών από μένα, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης για το «Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού», ο Αρης Αλεξάνδρου για «Το κιβώτιο», ο Δημήτρης Χατζής για τους «Ανυπεράσπιστους».

«Αντίσταση φτιαγμένη από βατίστα...»

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΔΩ http://www.enet.gr/?i=news.el.article&id=109877

Η συγκλονιστική και βαθιά πολιτική ομιλία της Χέρτα Μίλερ, φετινής αποδέκτριας του Νόμπελ Λογοτεχνίας, χθες στη Σουηδική Ακαδημία των Νόμπελ στη Στοκχόλμη

Της ΝΑΤΑΛΙ ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ

Ενας βαθύτατα σπαρακτικός, ξεκάθαρα πολιτικός, απέραντα ανθρωπιστικός λόγος, ενάντιος σε κάθε φασισμό, κεντημένος από αυτοβιογραφικές αναμνήσεις κι από ποιητικά υλικά, ήταν η χθεσινή ομιλία της φετινής αποδέκτριας του Νόμπελ Λογοτεχνίας, Χέρτα Μίλερ, στη Σουηδική Ακαδημία.

Η ρουμανικής καταγωγής ποιήτρια, πεζογράφος και δοκιμιογράφος Χέρτα Μίλερ αυτοπροσδιορίζεται -όχι τυχαία- ως Γερμανίδα πολίτης. Χθες, κατά την ομιλία τηςΕξ ου και η αναφορά της στο ρητό του παππού της: «Οταν οι σημαίες ανεμίζουν, η κοινή λογική γλιστράει μέσα στις τρομπέτες».

Η 56χρονη, ρουμανικής καταγωγής, Γερμανίδα ποιήτρια, πεζογράφος και δοκιμιογράφος Μίλερ χρειάστηκε μόνον το εύρημα ενός «βατιστένιου μαντιλιού» για να ανατρέξει στα δεινά του καθεστώτος Τσαουσέσκου και τις ημέρες τρόμου που έζησε η ίδια υπό την ασφυκτική πίεση της Σεκουριτάτε, να αντιπαραθέσει τη σωματική ταπείνωση που επιβάλλουν τέτοια καθεστώτα με την ανθρώπινη τρυφερότητα και να ανακηρύξει εσαεί νικητές ενάντια σε κάθε απολυταρχία όσους αναπτύσσουν προσωπικούς τρόπους αντίστασης, βρίσκοντας παρηγοριά είτε στα βατιστένια μαντίλια κάποιας μάνας είτε στις λέξεις.

Τα μαντιλάκια, το κόκκινο ακορντεόν ενός θείου της που κατέληξε ναζί, οι σκάλες στο ρουμανικό εργοστάσιο ρούχων όπου εργαζόταν όταν άρχισε να την καταδιώκει η Σεκουριτάτε, ήταν όλα αντικείμενα που χρησίμευσαν στη Μίλερ για να αναπτύξει την ομιλία της. Και αντιπαραβάλλοντας τον αρθρωμένο λόγο με τις νοερές λέξεις, να εξηγήσει πώς έγινε λογοτέχνις: «Αντέδρασα στον θανάσιμο φόβο με δίψα για ζωή. Με πείνα για λέξεις...».

Η ομιλία της ξεκίνησε με μια μνήμη. Κάθε φορά που έφευγε για το σχολείο, η μάνα της εξέφραζε εμμέσως την τρυφερότητά της ρωτώντας «έχεις πάρει μαζί σου μαντίλι;». Στον αντίποδα του άρρητου κώδικα που επιβεβαίωνε την αγάπη και την οικογενειακή ασφάλεια, η Μίλερ αντέταξε τον τρόμο της απόλυτης ανασφάλειας όταν, αργότερα, πήγαινε στο εργοστάσιο «προετοιμασμένη να αντιμετωπίσω καθημερινά οτιδήποτε -και τον θάνατο».

Και μόνον η περιγραφή των τριών επισκέψεων που είχε δεχτεί από αξιωματούχο της Σεκουριτάτε αποδεικνύουν τη λογοτεχνική της δεινότητα: ο τρόμος αναδύεται, σαν σε φιλμ νουάρ, σταδιακά, καθώς ο «γιγαντιαίος, χοντροκόκαλος άνδρας με τα αστραφτερά μπλε μάτια» καταλήγει να εκβιάσει ανοιχτά τη νεαρή εργαζόμενη «να συνεργαστεί». Η άρνησή της σήμανε έναν ακήρυχτο αδυσώπητο πόλεμο: μέχρι να απολυθεί οριστικά πέρασε τότε μερικές βδομάδες υπό τρομακτική ψυχολογική βία: έχασε το γραφείο της, μετά την εμπιστοσύνη των φίλων της στους οποίους «κάποιοι» είχαν διαρρεύσει τη φήμη ότι είναι «προδότρια» («στα μάτια τους ήμουν ό,τι ακριβώς είχα αρνηθεί να γίνω»). Αστεγη, εγκαταστάθηκε πεισματικά σ' ένα αυτοσχέδιο γραφείο στο κλιμακοστάσιο. Και τότε βρήκε την απόλυτη ελευθερία στις λέξεις που δεν άρθρωνε, αλλά σκεφτόταν. Εγένετο λογοτεχνία...

Πιο πριν, στην ομιλία της, η Χέρτα Μίλερ ανέτρεξε και σε άλλες απολυταρχίες, αποδεικνύοντας την ανθρώπινη ικανότητα να αντέχει στα δεινά, ακόμα και με μια «παρηγοριά φτιαγμένη από βατίστα». Ενα μαντιλάκι που πρόσφερε μια Ρωσίδα μάνα στον εξόριστο σε σοβιετικό στρατόπεδο, Ρουμάνο αντικαθεστωτικό, μετέπειτα ποιητή Οσκαρ Παστιόρ, είχε κάνει κι εκείνον να ξαναποκτήσει εμπιστοσύνη στο ανθρώπινο είδος. Ετσι έσωσε και τη γιαγιά της Μίλερ, η ικανότητά της να ξεχνάει πως ο γιος της, σκληροπυρηνικός του ναζισμού, είχε καταταγεί εθελοντής στα SS: από τον «θείο Μετζ» της Χέρτα Μίλερ δεν έμεινε άλλη ανάμνηση παρά δύο φωτογραφίες (μία του γάμου του και μία της ακρωτηριασμένης σορού του σε μια κουβέρτα) κι ένα ακορντεόν. Από τον παππού της η νομπελίστα κράτησε παρακαταθήκη το ρητό του...

«Καθημερινά βλέπει κανείς πως η κοινή λογική των "προφητών" γλιστράει μέσα στην τρομπέτα, αυτή που εγώ αποφάσισα να μη φυσήξω ποτέ», είπε. Και περιέγραψε πώς ανακάλυψε την ελευθερία στις λέξεις: «Ο ήχος των λέξεων γνωρίζει πως δεν έχει άλλη επιλογή από το να σαγηνεύσει (..) Η συγγραφή δεν είναι θέμα εμπιστοσύνης, αλλά εντιμότητας της απάτης».

Οι νοερές λέξεις και οι κρυφές χειρονομίες είναι «καταφύγιο» για τη Μίλερ, που περιέγραψε μια συγκλονιστική σκηνή, όταν η Σεκουριτάτε ανέκρινε τη μάνα της. Οσο περίμενε έγκλειστη στο γραφείο ενός αξιωματούχου η μάνα της «αντικαθεστωτικής», σφουγγάρισε το πάτωμα με το βατιστένιο της μαντίλι. «Επρεπε να περάσω την ώρα μου», εξήγησε αργότερα στην κόρη της. Κι εκείνη τώρα, λίγο προτού παραλάβει το Νόμπελ, ευχήθηκε: «Να μπορούσα σε όσους στερούνται την αξιοπρέπειά τους από δικτατορίες να χαρίζω την ερώτηση: "Εχεις πάρει το μαντίλι σου;"» *

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΝ ΠΟΛΙΣ (1997-2007): 23 τόμοι, 250 πρωτότυπες μελέτες για την ιστορία της Θεσσαλονίκης

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΔΩ http://thessalonikeon-polis.blogspot.com/

Γράφει ο Ευάγγελος Χεκίμογλου

Η ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΝ ΠΟΛΙΣ ΚΑΙ Ο ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑΣ
Η επιστημονική επιθεώρηση Θεσσαλονικέων Πόλις δημιουργήθηκε το 1996 από τον Οργανισμό Πολιτιστικής Πρωτεύουσας [ΟΠΠ] "Θεσσαλονίκη 1997", με πρωτοβουλία του Πάνου Θεοδωρίδη (καλλιτεχνικού διευθυντή), ο οποίος όρισε και την εκδοτική επιτροπή από τους (με αλφαβητική σειρά) δρ Π. Αδάμ-Βελένη, καθ. Γ. Αναστασιάδη, δρ Π. Μαρκή και τον γράφοντα.

Ο ΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ (1997)
Οι προς δημοσίευση μελέτες προκαλούνταν και κρίνονταν από την εκδοτική επιτροπή.
Στη διάρκεια του 1997 εκδόθηκαν τρεις τόμοι, με πρωτότυπες και σημαντικές μελέτες, αλλά η κυκλοφορία των αντιτύπων -αν πράγματι κυκλοφόρησαν τα έντυπα έξω από την αυλή του ΟΠΠ- ήταν πλημμελής.
Αλλά ο κύριος λόγος της διακοπής της έκδοσης ήταν μία πολιτική παρέμβαση. Κατά τη σελιδοποίηση της ύλης του τρίτου τόμου ο ΟΠΠ απαγόρευσε την εκτύπωση μελέτης καθηγητή του ΑΠΘ, διότι περιλάμβανε στον τίτλο τη λέξη "σλαβομακεδόνας". Μετά από αυτό -με ομόφωνη απόφασή της-η εκδοτική επιτροπή παραιτήθηκε και η έκδοση διακόπηκε.
Σημειώνεται ότι τα μέλη της επιτροπής αμείβονταν ικανοποιητικά για τις υπηρεσίες τους, όπως άλλωστε και οι συγγραφείς για τα κείμενά τους.

ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ (1998-1999)
Το 1998 ενδιαφέρθηκε για την αναβίωση της έκδοσης ο Σταύρος Ανδρεάδης, πρόεδρος τότε της Πολιτιστικής Εταιρείας Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδος, με την οποία ο γράφων είχε επαγγελματική συνεργασία. Το φθινόπωρο του 1999, με πρόταση του Στ. Ανδρεάδη, η γενική συνέλευση της εν λόγω μη κερδοσκοπικής εταιρείας, αποφάσισε να αναλάβει την οικονομική και οργανωτική ευθύνη της έκδοσης της Θεσσαλονικέων Πόλεως. Έπειτα, μέσω του γράφοντος ζητήθηκε η έγκριση του ΟΠΠ, που τελούσε τότε υπό εκκαθάριση.

Η ΠΑΡΑΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΟΡΟΙ ΤΗΣ (1999)
Ο Πάνος Θεοδωρίδης, ως εκκαθαριστής πλέον του ΟΠΠ, συμφώνησε αμέσως και παρέδωσε στα χέρια του γράφοντος έγγραφο, με το οποίο επέτρεψε τη χρήση του τίτλου -περιουσιακού στοιχείου του υπό εκκαθάριση οργανισμού- υπό δύο προϋποθέσεις: [α] Να παραμείνει η ίδια εκδοτική επιτροπή, [β] να διατηρηθεί αναλλοίωτη η θεματική της έκδοσης. Με αυτό το έγγραφο η Πολιτιστική Εταιρεία Επιχειρηματιών άρχισε να χρησιμοποιεί -χωρίς οικονομικό αντάλλαγμα- τον τίτλο " Θεσσαλονικέων Πόλις", δηλαδή ένα άυλο αγαθό ιδιοκτησίας τρίτου.

Ας σημειωθεί ότι κληρονόμος όλης της περιουσίας του ΟΠΠ -και συνεπώς ιδιοκτήτης του ονόματος Θεσσαλονικέων Πόλις- είναι το Ελληνικό Δημόσιο. Συνεπώς, ο τίτλος ανήκει στο ελληνικό δημόσιο. Στην Πολιτιστική Εταιρεία εκχωρήθηκε η χρήση του (και όχι το ίδιο το όνομα) με τις προϋποθέσεις που προαναφέρθηκαν.

ΤΟ ΝΕΟ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΣΧΗΜΑ ΚΑΙ ΟΙ 23 ΤΟΜΟΙ ΠΟΥ ΕΞΕΔΩΣΕ (2000-2007)
Μετά από την παραχώρηση άδειας για τη χρήση του τίτλου, η προαναφερθείσα εκδοτική επιτροπή της σειράς Θεσσαλονικέων Πόλις αποφάσισε ομόφωνα ότι έπρεπε να διευρυνθεί, δεδομένου ότι η ιδιότητα του μέλους δεν ήταν πλέον αμειβομένη, ενώ η εργασία είχε διογκωθεί. Έτσι, παρακλήθηκαν -και ανταποκρίθηκαν αμέσως- ο καθηγητής του ΑΠΘ, νυν πρόεδρος του ΙΜΧΑ και πρώην πρόεδρος των ΓΑΚ, Χαράλαμπος Παπαστάθης και η επ. καθ. δρ δρ Ευαγγελία Βαρέλλα.

Ως εκδότης ορίσθηκε -με κοινή ομόφωνη απόφαση της εν λόγω επιτροπής και της γενικής συνέλευσης της Πολιτιστικής Εταιρείας- ο υπογράφων.

Με την ανωτέρω σύνθεση -η οποία διευρύνθηκε αργότερα με τους διακεκριμένους καθηγητές του ΑΠΘ Ιωάννη Μουρέλο, Βασιλική Βαρμάζη και Θάλεια Μαντοπούλου-Παναγιωτοπούλου- η εκδοτική επιτροπή και ο εκδότης προχώρησαν από τις αρχές του 2000 ως τα τέλη του 2007 στην έκδοση 23 τόμων, εκτάσεως 5.500 σελίδων, οι οποίοι συμπεριέλαβαν πάνω από 250 πρωτότυπες ιστορικές και αρχαιολογικές μελέτες, με βασικό αντικείμενο τη Θεσσαλονίκη.
Από ποσοτικής απόψεως, οι τόμοι αυτοί περιέλαβαν ποσοστό 80% της τρέχουσας βιβλιογραφίας περί Θεσσαλονίκης.

ΠΟΣΟ ΑΙΣΙΟΔΟΞΗ ΗΤΑΝ Η ΑΡΧΗ (2000-2001)
Η παρουσίαση του πρώτου τόμου πραγματοποιήθηκε στον "Μύλο", τον Ιανουάριο του έτους 2000, ενώπιον 700 προσκεκλημένων, με ομιλητές τους Ανδρεάδη, Θεοδωρίδη και τον υπογράφοντα. Η μεγάλη επιτυχία της και η ζήτηση του πρώτου τεύχους έδειξε ότι μία επιστημονική έκδοση θα μπορούσε να έχει ευρύτερη απήχηση. Πράγματι, το πρώτο τεύχος "πούλησε" 2.000 αντίτυπα. Για το δεύτερο, που εκτυπώθηκε συντηρητικά σε 1.000 αντίτυπα, χρειάσθηκε να γίνει ανατύπωση.

Η Πολιτιστική Εταιρεία -με πρόεδρο τον Σ. Ανδρεάδη ως και το 2003- χορήγησε όχι μόνον τις δαπάνες συγκέντρωσης της ύλης, της σελιδοποίησης και της εκτύπωσης, αλλά και ό,τι χρειαζόταν για την προβολή της έκδοσης: Πλήρωσε για την δαπανηρή εκδήλωση στο Μύλο, για ραδιοφωνική διαφήμιση, αλλά και για διαφημιστικές καταχωρήσεις σε εφημερίδες. Επίσης κάλυψε στο διηνεκές τις γραμματειακές ανάγκες. Τα περισσότερα μέλη της Πολιτιστικής Εταιρείας αγόρασαν διαφημιστικές καταχωρήσεις στα πρώτα τεύχη, και πολλά έγραψαν ως συνδρομητές φίλους, γνωστούς και συνεργάτες τους. Με δεδομένη μάλιστα την εκπληκτική ενεργοποίηση του Νίκου Μάνου, μέλους τότε της διοίκησης της εταιρείας, στην προσέλκυση διαφημίσεων και χορηγιών από τρίτους -και τις δικές του επιπλέον υψηλές συνεισφορές- η έκδοση στα πρώτα τεύχη υπήρξε αυτοχρηματοδούμενη, παρά το γεγονός ότι η τιμή ήταν υπερβολικά χαμηλή, όπως θα δούμε.

Μέχρι και τον τόμο 11 (τέλη 2003), το τιράζ της έκδοσης ήταν περίπου 2.000 αντίτυπα. Γι' αυτό και δεν υπάρχει πλέον απόθεμα προς πώληση από τους τόμους αυτούς (πλην ενός μικρού αποθέματος ασφαλείας). Τα έσοδα από τις πωλήσεις δεν ήταν αμελητέα, αλλά χωρίς τις διαφημίσεις δεν θα επαρκούσαν για να καλύψουν το κόστος, διότι η Πολιτιστική Εταιρεία επέμενε να διατηρεί υπερβολικά χαμηλή τιμή (6 ευρώ για έναν τόμο 250 σελίδων).
Αυτό δείχνει ότι τα περισσότερα μέλη της Εταιρείας είχαν την πεποίθηση ότι επιχορηγούσαν μία επιστημονική και μη εμπορική έκδοση.

ΜΙΑ ΣΕΙΡΑ ΛΑΘΩΝ (2003-2007)
Η εμμονή στη χαμηλή τιμή τιμούσε τα μέλη της Πολιτιστικής Εταιρείας, αλλά αποδείχθηκε λανθασμένη. Όπως ήταν αναμενόμενο, κάποτε οι διαφημίσεις άρχισαν να φθίνουν και τότε προέκυψε έλλειμμα. Από τις αρχές του 2004 διαμορφώθηκε μια άγονη συζήτηση για το πώς μπορούσε να αυξηθεί η κυκλοφορία και να μειωθεί το έλλειμμα.
Οι διορθωτικές κινήσεις που ακολούθησαν αποδείχθηκαν καταστροφικές. Όχι μόνον το έλλειμμα αυξήθηκε, αλλά και οι πωλήσεις κατέρρευσαν.
Τα λάθη που έγιναν ήταν πολλά, αλλά τα βασικά υπήρξαν δύο. Το πρώτο ήταν η διακοπή της σελιδοποίησης και εκτύπωσης από τον εκδοτικό οίκο University Studio Press. Ναι μεν το κόστος μειώθηκε με την εφαρμογή εναλλακτικών λύσεων (όπως η in-house σελιδοποίηση από την Πολιτιστική Εταιρεία και η δημοπρασία για την ανάθεση σε φτηνότερο τυπογραφείο), αλλά χάθηκε το ενεργότερο σημείο προώθησης της έκδοσης. Έτσι, αν κερδήθηκε μια δραχμή από τη μείωση του κόστους, χάθηκαν δύο δραχμές από τις πωλήσεις. (Η κίνηση αυτή ήταν η λανθασμένη αντίδραση του γράφοντος απέναντι στην πίεση για τη μείωση του ελλείμματος).
Το δεύτερο λάθος ήταν η αλλαγή του συστήματος διάθεσης (κατάργηση του χονδρεμπόρου και απ' ευθείας διάθεση στα βιβλιοπωλεία με υπάλληλο της Πολιτιστικής Εταιρείας). Με την εφαρμογή του συστήματος αυτού οι πωλήσεις κατέρρευσαν, διότι δεν εξυπηρετείτο η ζήτηση παλαιότερων τευχών. (Το λάθος αυτό ήταν της πολιτιστικής εταιρείας και οφείλεται στην μη ρεαλιστική εκτίμηση ότι η Θεσσαλονικέων Πόλις μπορούσε να αποκτήσει πολλούς νέους αναγνώστες αν είχε καλή υποστήριξη marketing).
Το αποτέλεσμα αυτών και άλλων λαθών -και πάνω από όλα της συνεχιζόμενης συζήτησης για το έλλειμα- ήταν ότι το τελευταίο έφτασε το 2005 στα 30.000 ευρώ ετησίως.
Βέβαια, για 20 μεγάλους επιχειρηματίες, που συμμετείχαν τότε στην Πολιτιστική Εταιρεία, το ποσό είναι αμελητέο. Σε αλλεπάλληλες γενικές συνελεύσεις αποφασίσθηκε ομοφω΄νως η συνέχιση της έκδοσης.

ΚΟΠΩΣΗ ΚΑΙ ΚΟΡΕΣΜΟΣ (2007)
Ωστόσο, ο προβληματισμός και η γκρίνια συνεχίστηκαν. Το 2007 είχε επέλθει εμφανής κόπωση τόσο από την πλευρά της προσφοράς νέων μελετών όσο και από την πλευρά των πωλήσεων, οι οποίες μειώθηκαν σιγά-σιγά κατά 75%, σε σύγκριση με το έτος 2000.
Γιατί συνέβη αυτό; Εκτός από τις δημογραφικές μεταβολές, που δεν είναι αμελητέες σε χρονικό διάστημα δεκαετίας, (και είχαν ως αποτέλεσμα την απόσυρση από το αγοραστικό δυναμικό μεγάλων ηλικιών με έντονο ενδιαφέρον για την νεότερη ιστορία της πόλης), η ευρύτητα των θεμάτων είχε εμφανώς αμβλυνθεί. Σε αυτό συνέβαλε η προσπάθεια για τον περιορισμό του κόστους -μεταξύ άλλων- μέσω της καθήλωσης του stipendium που έπαιρναν οι συγγραφείς στα -ήδη οριακά τότε- επίπεδα του έτους 2000. Έτσι, η εκδοτική επιτροπή και ο εκδότης δεν είχαν υλικά μέσα για να προσελκύσουν νέους ερευνητές και θέματα.
Επιπλέον, είχε επέλθει ψυχική απομάκρυνση μεταξύ των μελών της εκδοτικής ομάδας και των επιχειρηματιών-χορηγών, για λόγους που δεν είναι της στιγμής. Ο υποφαινόμενος ήταν πλέον ο μοναδικός συνδετικός κρίκος μεταξύ των δύο ομάδων, ασκώντας ένα ρόλο επίπονο και ψυχοφθόρο.

ΛΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΑΔΙΕΞΟΔΑ (2004-2007)
Οι λύσεις που συζητήθηκαν από τα μέλη της εκδοτικής ομάδας και (ξεχωριστά) από τη διοίκηση της πολιτιστικής εταιρείας ήταν τρεις:
(α) Η μείωση στη συχνότητα έκδοσης των τόμων (π.χ. ένας τόμος ετησίως αντί τρεις ή τέσσερις), η οποία υποστηρίχθηκε από όσα μέλη της εκδοτικής επιτροπής δεν είχαν στο μεταξύ αδρανήσει.
(β) Άλλα μέλη θεωρούσαν ότι όλα πήγαιναν καλά και ότι η κάμψη του αναγνωστικού ενδιαφέροντος ήταν απλώς αναπόφευκτη.
(γ) Η τρίτη λύση, που υποστηρίχθηκε από μέλη της πολιτιστικής εταιρείας, ήταν η "ελάφρυνση" της έκδοσης και η μετατροπή της σε πολιτισμικό περιοδικό.

ΟΙ ΛΟΓΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΤΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ (2008)
Τον Ιανουάριο του 2008 ο υποφαινόμενος παραιτήθηκε από την ιδιότητα του εκδότη, για τους εξής τέσσερις λόγους

(α) η διοίκηση της Πολιτιστικής Εταιρείας αποφάσισε να μειώσει περαιτέρω τη χρηματοδότηση της έκδοσης, επιλέγοντας να χρηματοδοτήσει άλλα προγράμματα.

(β) η διοίκηση της Πολιτιστικής Εταιρείας επέμενε σε κάθε ευκαιρία για την "ελάφρυνση" της ύλης.

Μετά από τα παραπάνω, ο γράφων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η έκδοση έπρεπε να διακοπεί -για κάποιο χρόνο τουλάχιστον- και να επαναληφθεί με άλλο εκδοτικά σχήμα, άλλα οικονομικά μέσα και άλλα πρόσωπα. Όλα τα μέλη της εκδοτικής επιτροπής -πλην ενός- υποστήριξαν την απόφασή του.

ΕΝΑ ΑΛΛΟ ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΜΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ "ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΕΩΝ ΠΟΛΙΣ" (2007-2009)
Όταν ο γράφων κοινοποίησε την παραίτησή του, η διοίκηση της Πολιτιστικής Εταιρείας Επιχειρηματιών εξέδωσε ένα περιοδικό ποικίλης ύλης, το οποίο ονόμασε επίσης Θεσσαλονικέων Πόλις.
Το περιοδικό Θεσσαλονικέων Πόλις δεν έχει σχέση με την επιστημονική έκδοση Θεσσαλονικέων Πόλις, διότι:
* Η ύλη του δεν περιλαμβάνει ιστορικές μελέτες
* Η εκδοτική επιτροπή του δεν περιλαμβάνει δόκιμους ιστορικούς και αρχαιολόγους

ΟΙ ΘΙΓΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ (250 ερευνητές)
Η χρήση του τίτλου μιας επιστημονικής σειράς 5.500 σελίδων για ένα περιοδικό ποικίλης ύλης θίγει τα επιστημονικά συμφέροντα όλων όσοι δημοσίευσαν πρωτότυπες ερευνητικές εργασίες στους τόμους της. Για όσους μάλιστα έχουν περιλάβει σε εργοβιογραφικά σημειώματα τις εργασίες αυτές και τις υπέβαλαν σε κρίση, ο κίνδυνος βλάβης είναι προφανής.

Από αυτούς ο γράφων ζητά συγνώμη, διότι δεν μπόρεσε να τους προστατεύσει εγκαίρως.


ΣΕ ΠΟΙΟΝ ΑΝΗΚΕΙ Ο ΤΙΤΛΟΣ
Νομικώς ο τίτλος Θεσσαλονικέων Πόλις ανήκει στο Δημόσιο. Ουσιαστικώς, ανήκει στην επιστημονική κοινότητα. Η Θεσσαλονικέων Πόλις υπήρξε επιστημονικό βήμα.

Ο υποφαινόμενος ζητά για μια ακόμη φορά από τους εκδότες του νέου περιοδικού να τροποποιήσουν τον τίτλο του. Η διατήρησή του είναι σε βάρος του εγχειρήματός τους, αλλά και προκαλεί σύγχυση σε βάρος ενός σοβαρού εγχειρήματος, το οποίο οι ίδιοι στήριξαν οικονομικώς επί σειρά ετών. Δεν ωφελεί κανέναν, ενώ βλάπτει πολλούς.

Δρ Ευάγγελος Χεκίμογλου

ehekimoglou@gmail.com
www.ehekimoglou.blogspot.com

Κίττας συγκλονισμένος και συγκλονιστικός: «Μην προδώσετε τη νεολαία»!

Ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρήστος Κίττας που τραυματίστηκε στα πρόσφατα επεισόδια στο κέντρο της Αθήνας, δήλωσε «από τη στιγμή που 18 ή και 20 χρονών παιδιά, βιαιοπραγούν, εγώ έχω πεθάνει ψυχικά».

Βγήκε από το νοσοκομείο ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών Χρήστος Κίττας και σε γραπτή δήλωσή του αναφέρεται στα τελευταία γεγονότα τονίζοντας: «Θα ήθελα, ιδιαιτέρως, να παρακαλέσω τους αρχηγούς των κομμάτων, τους λειτουργούς των ΜΜΕ, την ακαδημαϊκή και γενικά την εκπαιδευτική κοινότητα, να μην ασχοληθείτε για μια ακόμα φορά με το δένδρο και χάσετε το δάσος».

Ο πρύτανης τονίζει επίσης, τα εξής: «Ελάχιστη ή και καμία, σημασία έχει το τι συνέβη σε μένα προσωπικά. Έτσι κι αλλιώς εγώ έκανα τις επιλογές μου, σωστές ή λάθος, και πληρώνω γι΄ αυτές. Από τη στιγμή που 18 ή και 20 χρονών παιδιά, τα οποία θα μπορούσαν να είναι μαθητές μου ή εγγόνια μου, βιαιοπραγούν και καταστρέφουν το ναό της ελεύθερης σκέψης, το ναό της Παιδείας, εγώ έχω στερέψει, έχω πεθάνει ψυχικά. Δεν έχει σημασία ο όποιος σωματικός μου τραυματισμός. Μαζεύω λοιπόν, ότι απέμεινε μέσα μου, αντλώντας δύναμη από την αγάπη μου και μόνο για τη νεολαία μας, έστω κι αν κομμάτι της με πρόδωσε, και απευθύνω έκκληση να μην αναλωθείτε και πάλι σε ατέρμονες συζητήσεις, σε αδικαιολόγητες κομματικές αντεγκλήσεις και περίπλοκες αναλύσεις, χωρίς καμία ουσιαστική πρόταση. Η μοναδική ελπίδα της χώρας μας, τα νιάτα μας, περιμένουν άλλα από όλους εσάς. Μην τους προδώσετε. Εγώ δεν μπορώ πια να προσφέρω τίποτα παραπάνω. Ευτυχώς όταν είχα ακόμα δυνάμεις στις 3 Νοεμβρίου 2009 απέστειλα στον πρωθυπουργό και στους αρχηγούς των κομμάτων αναλυτική, ίσως και προφητική, επιστολή για τις θέσεις μου για όλα αυτά που μας πληγώνουν τόσο πολύ. Αν κάποιος από τους αρχηγούς θέλει να την δημοσιοποιήσει μπορεί να το κάνει. Ίσως οι σκέψεις μου εκείνες να φανούν χρήσιμες».

Και ο πρύτανης τελειώνει με μια ευχή: «Να μην πάψετε να ασχολείστε με τα προβλήματα της παιδείας και της νεολαίας μόλις χαμηλώσουν τα φώτα της επικαιρότητας. Δεν θα υπάρξουν πολλές άλλες ευκαιρίες».

"Εμείς που μείναμε Άνοιξη"

«Εμείς που μείναμε Άνοιξη, δεν ξαναγραφτήκαμε ποτέ σε άλλο κόμμα. Στις 30 Ιουνίου 1993 πολλοί από εμάς περνούσαμε για πρώτη φορά κομματικό κατώφλι γιατί πιστέψαμε στον Αντώνη Σαμαρά όσο σε κανέναν άλλον. Πιστέψαμε στις θέσεις του για τη Μακεδονία, οι οποίες αδικήθηκαν από την ανακολουθία και την αποσπασματικότητα που χαρακτηρίζει την ελληνική εξωτερική πολιτική. Πιστέψαμε στην ‘‘υπέρβαση’’, στη λέξη με την οποία ταυτίστηκε ο ίδιος, επιχειρώντας από τότε, δεκαέξι χρόνια πριν, να καταδείξει την ανάγκη να ξεπεράσουμε τα κομματικά συρματοπλέγματα, να ενώσουμε το «Βερολίνο» μας και αλλάξουμε τον τόπο. Πιστέψαμε τότε ότι το τέλος της πρώτης μεταπολίτευσης είχε πράγματι επέλθει, ότι δηλαδή η δημοκρατία είχε αποκατασταθεί και ότι άλλα ήταν τα προβλήματα πλέον που θα όφειλαν να αντιμετωπίσουν οι πολιτικοί. Πιστέψαμε, αν θέλετε, τον ποιητή, το νομπελίστα Ελύτη, που είχε βάλει το χέρι του στη φωτιά με μια του μόνο φράση: «Από μια τέτοιαν άνοιξη έχει ανάγκη ο τόπος».

Θυμάμαι πάντα τον διπλωμάτη Μανώλη Καλαμίδα και τον αριστερό Ανδρέα Λεντάκη. Για μένα –και για πολλούς άλλους- ήταν προσωπικότητες σπουδαίες, που ο πρόωρος χαμός τους ήταν χαλάζι μέσα στην άνοιξη. Όταν χάθηκαν, δυστυχώς νωρίς νωρίς, η Πολιτική Άνοιξη έχασε την κολώνα και το δοκάρι της. Ήταν σύμβολα για εκείνη την προσπάθεια. Ήταν τα τεκμήρια της μετριοπάθειας και της συμφιλίωσης που έφερνε στο πολιτικό προσκήνιο η Πολιτική Άνοιξη.      

Περιμένουμε πολλά από τον πρόεδρο, πια, Σαμαρά. Για μας το θέμα δεν ήταν απλώς να γίνει πρόεδρος, αλλά να κάνει πράξη όσα εδώ και χρόνια πιστεύουμε. Ο ίδιος είχε μιλήσει πρώτος, μπροστά από την κοινωνία, για άμεση εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας από το λαό, για θεσμοθέτηση ασυμβίβαστου μεταξύ της ιδιότητας του υπουργού και του βουλευτή, για αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών ώστε να προστατεύονται οι βουλευτές μόνο από αδικήματα που αφορούν το λειτούργημά τους, για προκήρυξη δημοψηφισμάτων σε κρίσιμα εθνικά ή κοινωνικά θέματα, για επιβολή υποχρεωτικής παρουσίας των βουλευτών στις συνεδριάσεις της Βουλής με ποινή μείωσης του μισθού, για δημοκρατική οργάνωση και διαφάνεια στο κόμμα, για ανάδειξη της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από τον φυσικό της χώρο, για διακομματικό γνωμοδοτικό συμβούλιο στρατηγικού σχεδιασμού σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, για εφαρμογή προγραμμάτων επταετούς διάρκειας για την Υγεία, την Παιδεία, το Περιβάλλον και τον Αθλητισμό.

Και τώρα, δεκαέξι χρόνια μετά, όλα αυτά παραμένουν ακόμη αιτήματα της κοινωνίας και της πολιτικής. Και ο Σαμαράς καλείται να δώσει καινούριο νόημα στην ύπαρξη της ΝΔ, να τολμήσει πια τα αυτονόητα, να αλλάξει τη διάσταση των πραγμάτων στο κόμμα και στο πολιτικό προσκήνιο.  

Εμείς που μείναμε Άνοιξη, δεν ξαναγραφτήκαμε ποτέ σε άλλο κόμμα. Επιλέξαμε την πολιτική καλογερική από αγνή πρόθεση και κάποιου είδους ρομαντισμό. Μόνο τώρα, ορισμένοι από εμάς, όσοι «καταγόμαστε» πολιτικά από τη Νέα Δημοκρατία, γραφτήκαμε για να ψηφίσουμε πάλι τον Αντώνη. Υπάρχουν, όμως, κι άλλοι, διασκορπισμένοι, στην πολιτική ‘‘αυτοεξορία’’ που τους όρισαν η κομματοκρατία, τα Χρηματιστήρια, τα Βατοπαίδια, οι κουκούλες, οι Ρουσόπουλοι, οι Βουλγαράκηδες, η «κερδοσκοπική πολιτική», η πολιτική της ιδοτέλειας. Αυτοί είναι η Ελλάδα της ελπίδας, μια Ελλάδα αθόρυβη και δυναμική συνάμα. Και με μεγάλες προσδοκίες από έναν σπουδαίο πολιτικό άνδρα. Ευχαριστώ για τη φιλοξενία. Λ.Ξ.»

Για την αντιγραφή

Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος

"Είμαστε σκανδαλωδώς όμοιοι"!

«Η γη είναι ένα μικρό πορτοκάλι. Αυτό που μας διαφοροποιεί από τους άλλους είναι ένα τίποτα, μια ψείρα, μια σκόνη. Οι άνθρωποι σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη αδελφές ψυχές είναι, σταγόνες νερού είναι. Είμαστε σκανδαλωδώς όμοιοι. Αν γράψουμε κάτι για τον εαυτό μας με ειλικρίνεια, θα το επικυρώσει και ο Εσκιμώος». 

Σωτήρης Δημητρίου, συγγραφέας / "Τα ζύγια του προσώπου", εκδ. Πατάκης  

Κώστα Καραμανλή, θα υπερασπιστείς το taxalia?

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΔΩ http://taxalia.blogspot.com/2009/12/taxalia_03.html

Πριν λίγο πήραμε, ως taxalia, ένα ακόμη απειλητικό εξώδικο από την Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα των Σκοπίων.

Η ιστορία έχει ως εξής:

Ένας Σκοπιανός δημοσιογράφος - καθηγητής ονόματι Milan Adzievski, έγραψε στο πρακοτρείο ειδήσεων MINA, ότι ο τ.Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, είναι ένας βάρβαρος Τούρκος, επειδή ένας Τούρκος στρατιώτης βίασε τη γιαγιά του, όπως συνήθως έκαναν οι Τούρκοι στις γιαγιάδες μας !

Επίσης αναρωτιόταν, πόσο χοντρός είναι ο Καραμανλής, πόσο Τούρκος είναι ο Καρατζαφέρης και άλλα πολλά φαιδρά.

Τους περιποιηθήκαμε καταλλήλως με αυτό:

Κώστα Καραμανλή είσαι βάρβαρος Τούρκος, γιατί ένας Τούρκος στρατιώτης βίασε τη γιαγιά σου

και αποκαλύψαμε τα στοιχεία του παπαροκαθηγητή, με αυτό Милан Аџиевски, you are malakas (e very greek word)!

Αυτά, με τα οποία υπερασπιστήκαμε το θεσμό του Έλληνα Πρωθυπουργού και έναν αρχηγό κόμματος, ενόχλησαν τον κ.Αντζιέφσκι, ο οποίος κατέφυγε στην ΑΠΠΔ της χώρας του, η οποία μας καλεί να διαγράψουμε πλήρως τις σχετικές αναρτήσεις, (αλλιώς προφανώς θα μας τραβάνε στα διεθνή δικαστήρια, θα ζητήσουν πιθανότατα τη διαγραφή μας από τη google κ.λ.π.)

Και σας ρωτώ Κώστα Καραμανλή και Γιώργο Καρατζαφέρη:

Θα μας διαθέσετε κανέναν σοβαρό δικηγόρο ή θα τρέχουμε μόνοι μας και θα βάζουμε από την τσέπη μας τα φράγκα;

Περιμένουμε την έμπρακτη βοήθεια σας. Αν δεν έρθει, θα τα διαγράψουμε αύριο. Δεν θα βάζουμε εμείς το κεφάλι μας στον ντορβά, για να υπερασπιζόμαστε εσάς. Αρκετές απειλές παίρνουμε κάθε μέρα από τους γείτονές μας "Μακεδόνες".

Και είμαι βέβαιος ότι αν ζητήσουμε τη βοήθειά σας, θα μας γυρίσετε την πλάτη.

Αναμένουμε τις συμβουλές και τις οδηγίες σας λοιπόν. Tι να τους απαντήσουμε; Για να δούμε, ποιοί θα ανταποκριθείτε !

click to enlarge

Δεν υπάρχουν πετυχημένοι άνθρωποι

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΔΩ http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4546855

Του Θανάση Θ. Νιάρχου

Φαίνεται αδικαιολόγητη, αν όχι παράξενη και ιδιότροπη, η απόφανση πως δεν υπάρχουν πετυχημένοι άνθρωποι, όταν ο κόσμος έχει αποδεχθεί ασυζητητί σχεδόν τον διαχωρισμό σε πλούσιους και φτωχούς, άρρωστους και υγιείς, κατεστημένους και περιθωριακούς, «ορθόδοξους» και «ανορθόδοξους». Πρωτίστως όταν γύρω μας και σε ολόκληρο τον πλανήτη κυκλοφορούν άνθρωποι που όχι μόνον οι άλλοι τους λογαριάζουν πετυχημένους, αλλά και οι ίδιοι θεωρούν τον εαυτό τους κάτι ανάλογο, αν όχι κάτι πολύ περισσότερο. Απόδειξη της μεγάλης, όπως τη θεωρούν οι ίδιοι, επιτυχίας τους, το γεγονός πως επιδιώκουν να επιβάλλονται με τις αποστάσεις που κρατούν από τους άλλους ή με το να παραμένουν δύσκολα προσιτοί. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία πως η «επιτυχία» έχει χωρίσει τον κόσμο τόσο ριζικά πλέον σε δύο στρατόπεδα ώστε να ωχριά μπροστά της ο διαχωρισμός σε κομμουνιστική και καταπιταλιστική κοινωνία. 

Πράγμα που κάνει την έννοια της επιτυχίας όχι μόνο θολή και ύποπτη, αλλά εξαιρετικά καταστροφική για το σύνολο των ανθρώπων, αφού στην προσπάθειά του να την κατακτήσει κανείς φαίνεται να μη γνωρίζει πλέον κανέναν φραγμό. Ενώ το να ήταν ή και να παραμένει κάποιος φανατικά συντηρητικός, νοσηρά θρησκευόμενος ή κεφαλαιοκράτης δημιουργούσε και δημιουργεί τόσες επιφυλάξεις αλλά και κατακραυγή, ώστε οι περιοχές που οριοθετούν οι ιδιότητες αυτές να μπορούν εύκολα ν΄ απομονώνονται. Ενώ το να θέλεις να επιτύχεις δεν παρουσιάζεται μεμπτό για κανέναν, αντίθετα είναι κάτι που συνήθως επιδοκιμάζεται ή και επιβραβεύεται. Άσχετα αν η επιτυχία δεν έρχεται ποτέ από μόνη της σε κανέναν, χρειάζεται να υπάρξει οργάνωση προκειμένου να επιτευχθεί και πάνω στην οργάνωση αυτή μπορεί να παίρνονται ακόμη και κεφάλια. Ή μάλλον η επιτυχία ή η προσδοκία της δημιουργεί τέτοιον εθισμό ώστε μπορεί ν΄ ακούγεται φυσιολογικό το να παίρνονται κεφάλια.
Θα προτείναμε ν΄ αντικατασταθεί η έννοια του πετυχημένου με την έννοια του ευχαριστημένου, γιατί πολύ ευκολότερα ένας άνθρωπος ευχαριστημένος μπορεί να καταγγελθεί ως ανυποψίαστος, βλαξ και γελοίος, σε σχέση μ΄ έναν επιτυχημένο. Ακόμη κι ένα μικρό παιδί θα απορούσε μ΄ έναν άνθρωπο που είναι ευχαριστημένος με τον εαυτό του όταν όχι βέβαια η σύνολη κατάσταση του κόσμου αλλά ακόμη κι αυτή της γειτονιάς του παρουσιάζει συνήθως τόσα προβλήματα που, ακόμη κι όταν το νιώθεις, να ντρέπεσαι να ομολογήσεις ότι αισθάνεσαι ευχαριστημένος. Πρόκειται όμως για μιαν αντικατάσταση τρομερά δύσκολη γιατί, όσον κι αν η έννοια της ευχαρίστησης έχει έναν απερίφραστα ιδιωτικό χαρακτήρα, μπορεί απείρως ευκολότερα να κατηγορηθεί σε σχέση τουλάχιστον με την έννοια της επιτυχίας που κοινωνικά φαίνεται να έχει ριζώσει, μ΄ έναν τρόπο όχι μόνον αξεκούνητο, αλλά να προσβλέπει σ΄ αυτήν η ανθρωπότητα ως πανάκεια, μ΄ έναν τρόπο που δεν το κατόρθωσε καμιά πολιτική, κοινωνική ή θρησκευτική ιδεολογία. Κανείς δεν φαίνεται να υπολογίζει ότι ο πετυχημένος οφείλει να χρησιμοποιεί τον κόσμο ολόκληρο ως ιδιοκτησία του. Αν η ανθρωπότητα ξυπνάει κάθε πρωί με εκατομμύρια προβλήματα, ο πετυχημένος οφείλει να παραμένει, ακόμη και εγκληματικά, συγκεντρωμένος στο δικό του πρόβλημα. Αν τώρα στον πολλαπλασιασμό του το πρόβλημα αυτό θα παρέμενε πρόβλημα μόνο για τον ίδιον και για κανέναν άλλον, δεν φαίνεται να έχει σημασία, αφού η νομιμοποιημένη για όλους έννοια της επιτυχίας χρειάζεται αυτή την εγωιστικότατη αυτοσυγκέντρωση.
Ενώ φαίνεται πως θα έφθανε ν΄ αναρωτηθεί κανείς πώς γίνεται με τόσους πετυχημένους πολιτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, συγγραφείς, η ανθρωπότητα να έχει τα μαύρα της τα χάλια, δεν φαίνεται να μας παραστριμώχνει η αμηχανία να δοθεί μια καίρια απάντηση. Πράγμα που σημαίνει πως αν η επιτυχία ήταν μια πραγματικότητα και λειτουργούσε αυθόρμητα, κάτι θα εισέπραττε και ο δυστυχισμένος που η επιτυχία δεν είναι καν διακοσιοστής πέμπτης σημασίας ανάγκη του. Η επιτυχία είναι μια έννοια που συκοφαντείται εκ των έσω όσο καμιά άλλη. Αν είναι πετυχημένη μια τηλεπαρουσιάστρια, δεν μπορεί να είναι πετυχημένος ένας γιατρός, ένας συγγραφέας ή ένας σκηνοθέτης. Ή αν είναι επιτυχημένος ο γιατρός, ο συγγραφέας ή ο σκηνοθέτης, δεν μπορεί να είναι η τηλεπαρουσιάστρια. Δεν γίνεται να υπάρχει λέξη που να μπορεί να αλλάζει τόσο εύκολα περιεχόμενο, όπως η λέξη επιτυχία και να μην είναι μια λέξη βάναυση και χυδαία.
Αλλά για την κατάντια της λέξης «επιτυχία», ευθύνονται σε μεγάλο βαθμό τα βραβεία, τοπικά ή παγκόσμια, κρατικά ή ιδιωτικά, γνωστά ή άγνωστα. Γι΄ αυτά όμως την επόμενη εβδομάδα.

Ο Θανάσης Θ. Νιάρχος είναι ποιητής, συνεκδότης του περιοδικού «Η Λέξη». 

Όταν η ηθικολογία κερδίζει την πολιτική

Η στάση της κυβέρνησης αλλά και πολλών κυβερνητικών στελεχών στο θέμα των συμβασιούχων έργου του Δημοσίου ανέδειξε παθογένειες που αποτελούν τροχοπέδη προόδου.

Δεν θα ήμουν υπέρ της a priori μονιμοποίησης των μέχρι τώρα συμβασιούχων, εάν έστω τώρα το κράτος λειτουργούσε στοιχειωδώς ορθά. Εάν, για παράδειγμα, διώχνοντας τους σημερινούς συμβασιούχους ήταν σε θέση να πληρώσει τις οργανικές θέσεις με διαγωνισμό μέσω ΑΣΕΠ, τότε θα μπορούσαμε να δεχθούμε ότι το κράτος αλλάζει. Η στάση της κυβέρνησης μέχρι σήμερα αναδεικνύει την ασυνέχεια της ελληνικής πολιτείας αφού δείχνει να αντιλαμβάνεται την εκλογική νίκη ως αλλαγή καθεστώτος, με διώκτες και διωκόμενους. Θύμα αυτής της στάσης ο πολίτης, ο πολίτης που εμπιστεύεται το κράτος. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το θέμα της απόσυρσης των παλαιών ΙΧ, όπου οι πολίτες πλήρωσαν τα παιχνίδια των πολιτικών. 

Οι παλινωδίες που παρατηρούνται στο συγκεκριμένο θέμα αναδεικνύουν και ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικής. Πολιτικής ηθικής και πολιτικής ευθύνης. Πριν από ενάμιση μήνα, οι ίδιοι άνθρωποι τότε ως αντιπολίτευση ζητούσαν την άνευ όρων μονιμοποίηση των συμβασιούχων από την κυβέρνηση της ΝΔ. Σήμερα, έχουν αλλάξει στάση, έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών και ζητούν… πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ρωτώντας πεισματικά τους κατά -το δικό τους- τεκμήριο «δεξιούς» μεροκαματιάρηδες «πως μπήκαν στο Δημόσιο»!!!  

Το 2006, στο 29^ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, η ΠΑΣΚΕ, η συνδικαλιστική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, στις Θέσεις της ζητούσε τη «μονιμοποίηση των συμβασιούχων σύμφωνα με την Πρόταση Νόμου της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και την προεκλογική δέσμευση του Πρωθυπουργού»! Πριν λίγες μέρες, στο 30ό Συνέδριο του ΕΚΘ η διοίκηση που πρόσκειται στην πράσινη ΠΑΣΚΕ αρνήθηκε να πάρει το μέρος των εργαζομένων με συμβάσεις έργου που ζητούν μονιμοποίηση, παίρνοντας εμμέσως πλην σαφώς το μέρος του κράτους – εργοδότη!

Από την απαίτηση «σήμερα να σταματήσει ο εμπαιγμός των συμβασιούχων με διάτρητα προεδρικά διατάγματα» της Πρωτομαγιάς του 2006 και για «άμεση ουσιαστική αποκατάσταση των συμβασιούχων δημοσίου – ευρύτερου δημοσίου και ιδιωτικού τομέα τερματίζοντας την ομηρία και την ανασφάλεια χιλιάδων συναδέλφων μας» της Πρωτομαγιάς του 2009, φτάσαμε στην άρνηση των συνδικαλιστών να υπερασπιστούν τους ανυπεράσπιστους μπροστά στην κρατική εργοδοτική ισχύ εργαζόμενους συμβασιούχους.

Αλλά δεν είναι μόνο το ΕΚΘ. Στις 24 Μαρτίου 2004, με κυβέρνηση ΝΔ μόλις δέκα ημερών, ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρήστος Πολυζωγόπουλος έστελνε σαφές μήνυμα προς την κυβέρνηση για το θέμα των συμβασιούχων, προειδοποιώντας ότι «είναι εργαζόμενοι-μέλη μας και η όποια ρύθμιση δεν μπορεί να γίνει ερήμην μας».

Στις 9 Νοεμβρίου 2006 ο σημερινός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι οδηγεί σε αδιέξοδο χιλιάδες συμβασιούχους και απειλεί την επιβίωσή τους καλώντας την συνάμα να αναλάβει πολιτική πρωτοβουλία για την επίλυση του προβλήματος!

Σήμερα, οι κυβερνώντες ηθικολογούν και μαζί τους ένα ολόκληρο σύστημα κατώτερων κομματικών στελεχών, δίνοντας την εντύπωση –ή καλύτερα τη βεβαιότητα- ότι δεν αποσκοπούν στην οριστική λύση του προβλήματος αλλά στο πώς θα αντικαταστήσουν τους σημερινούς συμβασιούχους με «δικούς τους». Έχοντας απέναντι μια ανύπαρκτη και κοινωνικά αναίσθητη αντιπολίτευση, είναι σίγουρο ότι η ηθικολογία θα σαρώσει την πολιτική.  


Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" της 21/11/2009.

Καταπληκτική ιδέα οι ζωντανές αποθήκες!

FOTO: ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Στον τοίχο των μουσείων Φωτογραφίας και Κινηματογράφου", 50ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Νοέμβριος 2009

Στο περίπτερο του ΕΚΚ οι ταινίες που απέχουν...

Αυτές που συμμετέχουν πουθενά... Γιατί;

Μέρες Φεστιβάλ Κινηματογράφου

FOTO: ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Λιμάνι καρέ καρέ", 50ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου, Θεσσαλονίκη, Νοέμβριος 2009

Το ΚΚΕ προτείνει με σχέδιο νόμου μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων του Δημοσίου

http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11378&subid=2&pubid=8458831

Θεσσαλονίκη του Νοεμβρίου

Τ' ακούς mr George Opengov?

Αληθεύει ότι η υφυπουργός κυρία Τζάκρη έκλεισε την πόρτα του Διοικητηρίου στους συμβασιούχους έργου της Νομαρχίας Θεσσαλονίκης και άλλων της βόρειας Ελλάδας αφού πρώτα επί δύο μέρες αρνήθηκε πεισματικά να τους δεχθεί στο γραφείο της;

Κινητοποιήσεις Συμβασιούχων Ν.Α.Θ.

Σε διόρθωση προηγούμενου εγγράφου, σας ενημερώνουμε πως οι επόμενες κινητοποιήσεις του Συλλόγου μας είναι οι παρακάτω :

-Τετάρτη   11 Νοέμβρη   και ώρα 10:00 π.μ.  συγκέντρωση στο Άγαλμα Βενιζέλου και πορεία προς το Υπουργείο (πρώην Μακεδονίας-Θράκης).

-Πέμπτη 12 Νοέμβρη αποχή και συγκέντρωση στο Άγαλμα του Βενιζέλου στις 8:30 π.μ. και μετά συγκέντρωση στο Βελλίδειο στις 13:00 μ.μ.

-Παρασκευή 13 Νοέμβρη αποχή και συγκέντρωση στη Νομαρχία 8:00 π.μ.

Στις κινητοποιήσεις αυτές καλούνται να συμμετέχουν όλοι οι συμβασιούχοι Β. Ελλάδας, τους οποίους  και έχουμε, όσο το δυνατόν περισσότερο, ενημερώσει.

Η Διοικούσα Επιτροπή του Συλλόγου

Έφυγε ο Νότης Περγιάλης

Ο Νότης Περγιάλης (γεννήθηκε στα Ανώγεια Λακωνίας το 1920) σπούδασε στο  Θεατρικό Σπουδαστήρι του Βασίλη Ρώτα. Από το 1949 εργάστηκε σεμνά κι΄αθόρυβα  ως ηθοποιός και συγγραφέας στο θέατρο, τον κινηματογράφο και το ραδιόφωνο. Έγραψε πολλά θεατρικά έργα όπως «Το κορίτσι με το κορδελλάκι», «Χρυσό χάπι» και «Αντιγόνη της Κατοχής» (Λαϊκό θέατρο Μάνου Κατράκη 1954, 1958 και 1960 αντίστοιχα), «Μάσκες για Αγγέλους» (θίασος Έλσας Βεργή 1959), «Τρελλό φεγγάρι» (Άρμα Θεάτρου 1965), «Αυτό το δέντρο δεν το λέγανε υπομονή» (θίασος Χατζίσκου Νικηφοράκη 1974-5) κά.
Είναι στιχουργός πολλών τραγουδιών, όπως του  Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι, σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Επίσης των τραγουδιών  Ο λεβέντης, Τι να την κάνω τη χαρά, Το μπλόκο της Καισαριανής που μελοποίησε ο Μίκης Θεοδωράκης, του  Γκρεμισμένα σπίτια με μουσική Γιάννη Μαρκόπουλου, Νυφιάτικο τραγούδι κ.ά. Έγραψε το σενάριο και συμμετείχε ως αφηγητής στην τηλεοπτική σειρά Ο Χριστός ξανασταυρώνεται (1975)  στη τηλεοπτική μεταφορά του ομώνυμου έργου του Νίκου Καζαντζάκη  σε σκηνοθεσία Βασίλη Γεωργιάδη.

Συμβασιούχοι έργου: ένα πολιτικό πρόβλημα

Παρόλο που κάποιες πολιτικές αναλύσεις προέβλεπαν ότι θα άνοιγε προεκλογικά το μέγα ζήτημα των συμβασιούχων έργου που εργάζονται στο Δημόσιο, από τις ευρωεκλογές ακόμη, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Σα να υπήρξε μία συνωμοσία κορυφής, το θέμα δεν άνοιξε ούτε στις συνεντεύξεις Τύπου των Καραμανλή – Παπανδρέου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ο πρόεδρος της ΝΔ δεν ρωτήθηκε καν (!) για ένα θέμα που αφορά σήμερα περίπου 250.000 εργαζομένους και τις οικογένειές τους (δηλαδή περίπου 1 εκατ. κόσμο) ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ρωτήθηκε αλλά απέφυγε να απαντήσει συγκεκριμένα. Αν σκεφτεί κανείς ότι η κυβέρνηση Καραμανλή μονιμοποίησε μερικές χιλιάδες συμβασιούχους με το προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου, το 2004, είχε κάθε λόγο να θέλει να ανοίξει το θέμα για λόγους επικοινωνιακούς, ενώ παράλληλα θα έφερνε σε δύσκολη θέση τον αντίπαλο που θα ήταν υποχρεωμένος να δεσμευτεί συγκεκριμένα έναντι εξαιρετικά μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων. Επιπροσθέτως, το ΠΑΣΟΚ θα ερχόταν στη δυσάρεστη θέση να απολογηθεί γιατί δεν συναίνεσε κατά τη συνταγματική αναθεώρηση, ώστε να εξαλειφθεί το θέμα διά παντός. Κοντολογίς, διαψεύστηκαν όσοι περίμεναν ότι θα άνοιγε πολιτικά το θέμα.

Παρόλ’ αυτά, μία από τις πρώτες πρωτοβουλίες της νέας κυβέρνησης αφορούσε τους συμβασιούχους έργου του Δημοσίου (και τους εργαζομένους με προγράμματα stage). Το θέμα προκάλεσε και μία από τις πρώτες αντιπολιτευτικές αντιδράσεις από πλευράς της αποσυντεθειμένης ΝΔ –άργησαν λίγο αφού άφησαν εκτεθειμένους όσους «τόλμησαν» να δουλέψουν επί κυβέρνησης Καραμανλή!

Η κυβέρνηση φάνηκε απόλυτα απροετοίμαστη να λύσει το θέμα και έδωσε την εντύπωση της ρεβανσιστικής διάθεσης. Ευτυχώς, όπως φαίνεται η κυβέρνηση δείχνει να πλησιάζει τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για να διαπιστώσουμε αν τελικά το μόνο που ενδιαφέρει τους κυβερνώντες είναι να ελέγξουν τα πολιτικά φρονήματα των συμβασιούχων έργου.

Οι συζητήσεις πλέον πολλές. Και το ερώτημα μείζον: μπορεί να υπάρξει λύση; Ή η νομοθεσία δεσμεύει την Πολιτεία; Είναι τελικά πρόβλημα νομικό ή πολιτικό; Μήπως ο προϋπολογισμός δε μπορεί να σηκώσει το βάρος της απορρόφησης τόσων εργαζομένων στο Δημόσιο;

Η απάντηση είναι εύκολη: είναι θέμα πρωτίστως πολιτικό με εντονότατες κοινωνικές προεκτάσεις. Στο κάτω κάτω την «παρατυπία» την κάνει εδώ και χρόνια το κράτος – εργοδότης, όχι ο πολίτης – εργαζόμενος. Ο πρώτος έχει συνταγματική υποχρέωση και ο δεύτερος συνταγματικό δικαίωμα στην εργασία. Θα συνυπογράφαμε το τέλος της πολιτικής εάν αποδεχόμασταν ότι η πολιτική σταματά σε οικονομικά μεγέθη ή νομικές διατάξεις. Εξάλλου, κανένας νόμος δεν είναι ισχυρός εάν δεν εκφράζει την κοινωνία. Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές. Η Πολιτεία οφείλει να σταματήσει την ομηρία, να σταματήσει σταδιακά τη σύναψη συμβάσεων έργου, αποκαθιστώντας όμως τους μέχρι σήμερα ομήρους. Αλλιώς, σε λίγο καιρό θα μιλάμε για διώκτες και διωκόμενους αλλά και μια νέα γενιά εξαρτημένων από τους πολιτικάντηδες.  

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 7/11/2009. 

Η μικρή συμμετοχή και η επόμενη μέρα

Αν δεν λέγανε τίποτε για τις προθέσεις τους, οι σχολιαστές θα υποστήριζαν ότι ήταν ένα συνέδριο κενό περιεχομένου. Τώρα που μίλησαν και περιέγραψαν τι πιστεύει ο καθένας και διαφάνηκε τι εκπροσωπεί, ορισμένοι βλέπουν μαχαιριές.

Στο Έκτακτο Συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας το κλίμα μεταξύ των τριών υποψηφίων ήταν πολιτισμένο. Ακόμη και οι αντιδράσεις των συνέδρων δεν ξέφυγαν από τα όρια. Από πίσω, στο παρασκήνιο, είχαμε κάποια μικροεπεισόδια μεταξύ στελεχών που πρόσκεινται στη μία ή την άλλη πλευρά, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με όσα ακούστηκαν στην αντίστοιχη διαδικασία του ΠΑΣΟΚ, πριν από δύο χρόνια όπου είχαμε αντιπαραθέσεις γηπεδικού τύπου.

Ένα αξιοσημείωτο (έστω κι αν πέρασε στα ψιλά) είναι το γεγονός της μικρής συμμετοχής των συνέδρων καθώς από τους 5.500 που έπρεπε να βρίσκονται στο ΣΕΦ, μετρήσαμε μόνο περίπου 3.500. Είναι προφανής η απροθυμία των νεοδημοκρατών να συμμετάσχουν, παρά το γεγονός ότι μιλάμε για στρατευμένα μέλη.

Το μεγάλο στοίχημα και η αγωνία των διοργανωτών είναι πόσοι πολίτες θα πάνε τελικά στην κάλπη για να ψηφίσουν. Η Νέα Δημοκρατία αυτή τη στιγμή διαθέτει 450.000 μέλη, όμως οι κατάλογοι δεν είναι εκκαθαρισμένοι. Ορισμένα στελέχη τοποθετούν τον πήχυ της επιτυχίας στις 300.000 μέλη όμως κάτι τέτοιο δεν φαντάζει καθόλου εύκολο.

Ο φόβος για αποχή ήταν διάχυτος τις δύο προηγούμενες μέρες στις παρασκηνιακές συζητήσεις μεταξύ των κορυφαίων. Ακόμη και οι τρεις υποψήφιοι, στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις με τους δημοσιογράφους, εξέφραζαν την αγωνία τους για την προσέλευση στις κάλπες. Καθένας από αυτούς θεωρεί ότι ευνοείται από την αυξημένη συμμετοχή. Γι’ αυτό βέβαια ισχύει η λαϊκή ρήση «Κυριακή κοντή γιορτή».

Όμως, στην επικείμενη προεδρική εκλογή στη ΝΔ, είναι όντως πολύ σημαντικό να μην φάει η παράταξη ένα ακόμη χαστούκι από την κοινωνία. Γι’ αυτό και η παρουσία των Μπακογιάννη, Σαμαρά, Ψωμιάδη στο συνέδριο είχε έναν κοινό στόχο: να μην απογοητεύσουν περαιτέρω τους νεοδημοκράτες και να καταφέρουν να τους οδηγήσουν στις κάλπες, ώστε να μην αμφισβητηθεί πολιτικά ο νέος πρόεδρος, αλλά κυρίως η παράταξη. Γιατί, όπως μας έλεγε ένα από τα κορυφαία στελέχη σε δημοσιογραφικό πηγαδάκι, εάν η συμμετοχή είναι μικρή, τότε η επόμενη μέρα στη ΝΔ ίσως αποδειχθεί περισσότερο δύσκολη απ’ όσο σήμερα φανταζόμαστε. 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καρφίτσα" της 9/11/2009.

Τώρα θα κάνουν ερώτηση στη Βουλή;

Πληροφορήθηκα από το χθεσινό φύλλο της εφημερίδας μας, την απίστευτη περιπέτεια του συναδέλφου Μπάμπη Τζιομπάνογλου. Μπροστά της, ακόμη και η απίστευτη ιστορία του… Μπέντζαμιν Μπάτον –ξέρετε, η γνωστή ταινία με τον Μπραντ Πιτ- φαντάζει φυσιολογική.

Όπως, λοιπόν, λέει το ρεπορτάζ, στην ΕΤ3 ξέχασαν να ειδοποιήσουν τον συνάδελφο ότι έληξε η συνεργασία μαζί του, παρόλο που τον είχαν ενημερώσει πριν ένα ενάμιση μήνα από το γραφείο της γενικής διευθύντριας ότι η σύμβασή του θα ανανεωθεί. Σήμερα, λέει το ρεπορτάζ, δεν του αναγνωρίζουν τα δεδουλευμένα του Σεπτεμβρίου και δεν του καταβάλλουν το μισθό! Επίσης, παρόλο που του αναγνωρίζεται δίκιο δεν μπορεί να το βρει, ενώ επί ένα μήνα το όνομά του έμπαινε στο πρόγραμμα βάρδια του καναλιού…

Καλά, έχουμε διαπιστώσει πολλές φορές ότι είμαστε ένα κράτος στρεβλώσεων. Γι’ αυτό ακόμη κι αν κάποιος κάνει κάτι σωστό, δύσκολα αυτό θα φανεί και δύσκολα θα αποδώσει διότι απλά όλοι είναι κυκλωμένοι στο φαύλο κύκλο των στρεβλώσεων.

Θα περίμενε κανείς βέβαια μεγαλύτερη ευαισθησία σε εργασιακά θέματα από κρατικούς φορείς, ιδιαίτερα όταν είναι προφανές και αυταπόδεικτο ότι έχουν άδικο. Θα μου πείτε, οι συμβάσεις έργου και η εργασία μέσω προγραμμάτων stage τι είναι… Είναι «νόμιμες»; Είναι παράτυπες; Είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων; Είναι προς το συμφέρον του κράτους – εργοδότη; Είναι νορμάλ ή αποτελούν μια ακόμη στρεβλωτική κατάσταση στην πλάτη απλών ανθρώπων που βρήκαν μια δουλίτσα (όχι δουλειά) για να καλύπτουν τα πάγια έξοδά τους; Προφανώς ισχύουν όλες οι παραπάνω αρνητικές κρίσεις.    

Για να ξαναγυρίσω στην ιστορία που διάβασα μόνο –κι έχει σημασία αυτό- στην Karfitsa. Αναρωτιέμαι αν θα δούμε να γίνεται ερώτηση στη Βουλή για το θέμα από ευαίσθητους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Το είχαν κάνει κάποιοι και σε παλαιότερες περιπτώσεις όταν η διοίκηση της ΕΤ3 -καλώς ή κακώς, διοίκηση ήταν- είχε θεωρήσει ότι κάποιες εκπομπές πρέπει να σταματήσουν για να μπουν στη θέση τους κάποιες άλλες χωρίς να θίγονται μισθολογικά συνάδελφοι. Για να δούμε, λοιπόν: ήταν καθαρά τα κίνητρα ή μιλάμε για θολές προθέσεις;

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καρφίτσα" στις 6/11/2009. 

Πες αλήθεια, θα τον ξαναψήφιζες;

«Θα δημιουργήσουμε και πάλι Αστυνομία στην υπηρεσία του πολίτη. Αλλά μια Αστυνομία δημοκρατική και φιλική. Όποιος αστυνομικός ακουμπήσει πολίτη παρανόμως, όποιος αστυνομικός παραβιάσει το Σύνταγμα θα φεύγει αμέσως με δική μου εντολή. Έχω φίλους αντιεξουσιαστές και αναρχικούς. Δεν ενοχοποιούμε ούτε χώρους, ούτε ιδέες. Είμαστε απέναντι σε φαινόμενα βανδαλισμών και χουλιγκανισμού. Σας λέω, λοιπόν, ότι θα παταχθεί άμεσα και η αστυνομική βία και ο χουλιγκανισμός. Είναι αδιανόητο αστυνομικός να συνεργάζεται με χρυσαυγίτες τους οποίους ο Άρειος Πάγος θα έπρεπε να είχε θέσει εκτός νομικού πλαισίου». Τάδε έφη Μιχάλης Χρυσοχοΐδης τέσσερις μέρες μετά τις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου. «Καταργούνται σταδιακά οι σκοπιές έξω από τα αστυνομικά τμήματα. Τα Αστυνομικά Τμήματα είναι κέντρα εξυπηρέτησης των πολιτών και δεν πρόκειται να μετατραπούν σε φρούρια» Τάδε έφη ο ίδιος μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο ΑΤ Αγίας Παρασκευής.

Εάν, λοιπόν, ήσουν τρομοκράτης και τέσσερις μέρες μετά τις εκλογές άκουγες το νέο υπουργό Δημόσιας Τάξης –που φόρεσε τα ρούχα του αλλιώς και βάφτισε το υπουργείο του Προστασίας του Πολίτη- να «διαφημίζει» την Ελληνική Αστυνομία μιλώντας για το χάλι της δεν θα χάιδευες τον σαρανταπεντάρι σου, δεν θα σνίφαρες το μπαρουτάκι σου, δεν θα γκάζωνες το κλεμμένο μοτοσακό σου;

Εάν ήσουν τρομοκράτης και άκουγες τον υπουργό να λέει ότι καταργεί σταδιακά τις σκοπιές έξω από τα αστυνομικά τμήματα γιατί αυτά είναι κέντρα εξυπηρέτησης των πολιτών και δεν πρόκειται να μετατραπούν σε φρούρια, δεν θα σου ερχόταν ο κόσμος ανάποδα;  

Εάν ήσουν τρομοκράτης και άκουγες τον αρμόδιο υπουργό λέει ότι έχει φίλους «αντιεξουσιαστές» δεν θα τσατιζόσουν με τους φίλους σου που κάνουν παρέα με την εξουσία;

Εάν ήσουν τρομοκράτης δεν έπεφτες κάτω από τα γέλια που ο υπουργός εντεταλμένος να σε καταδιώκει με τους αστυνομικούς του υπόσχεται όλο… παρρησία και τόλμη ότι θα παταχθεί άμεσα η αστυνομική βία;

Εάν ήσουν τρομοκράτης, ρε φίλε -πες αλήθεια- δεν θα ένοιωθες αδικημένος που ο υπουργός δεν είπε λέξη για σένα; Θα τον ξαναψήφιζες;


Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Καρφίτσα" στις 4/11/2009.

«Γκρεμίστε το τείχος που χωρίζει την Κύπρο στα δύο»

ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ ΕΔΩ http://greece-salonika.blogspot.com/2009/11/blog-post_1697.html

Δηλώσεις Παπανδρέου από το Βερολίνο.

Μήνυμα να τερματιστεί η διχοτόμηση της Κύπρου, έστειλε από το Βερολίνο στη διεθνή κοινότητα ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου.Ο πρωθυπουργός βρίσκεται στο Βερολίνο για τους εορτασμούς των 20 χρόνων από την πτώση του τείχους.«Ως Έλληνες και ως Ευρωπαίοι πρέπει να φωνάξουμε:.. 'Γκρεμίστε και το τελευταίο τείχος, αυτό που χωρίζει την Κύπρο στα δύο, δεν μπορεί να υπάρχει μία Ευρώπη με τείχη και με στρατεύματα κατοχής».
Πρόσθεσε ότι «η Ευρώπη της Ελευθερίας, η Ενωμένη Ευρώπη δεν σηκώνει ούτε τείχη, ούτε στρατεύματα κατοχής» και συμπλήρωσε πως «αυτή την Ευρώπη επιθυμούμε και αποτελεί όχι μόνο πρόθεσή μας, αλλά και δέσμευσή μας να παλέψουμε γι' αυτήν την Ευρώπη και γι' αυτήν την Κύπρο, που οραματιζόμαστε».
Ο κ. Παπανδρέου είπε ότι η πτώση του Τείχους του Βερολίνου συμβολίζει την πτώση των απολυταρχισμών, των αυταρχισμών, των ιδεοληψιών και των προκαταλήψεων, ενώ υπογράμμισε ότι αυτές οι ηρωικές πράξεις και ηρωικές στιγμές δείχνουν «το διακύβευμα της Δημοκρατίας, το οποίο είναι να γκρεμίζουμε καθημερινά τα τείχη, που κρατούν μακριά από την πολιτική τον πολίτη και δεν τον βάζουν στο επίκεντρο της πολιτικής».

Οι YOUR HAND IN MINE στις συναυλίες του Yann Tiersen (Good Bye Lenin - Τείχος του Βερολίνου κλπ) σε Πάτρα, Αθήνα και Θεσσαλονίκη

Τις συναυλίες  του Yann Tiersen, του λυρικού συνθέτη της κινηματογραφικής Amelie, θα «ανοίξουν» μουσικά στην Ελλάδα οι Your Hand In Mine. Το μουσικό δίδυμο από τη Θεσσαλονίκη, με την ορχηστρική μουσική και την ιδιαίτερη αισθητική, θα εμφανιστεί ως support συγκρότημα στην Αθήνα (14/11, Fuzz Club), στην Πάτρα (15/11, Ακτή Δυμαίων) και στη Θεσσαλονίκη (16/11, Principal Club Theatre), παίζοντας για τους φίλους τους κομμάτια από το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ, το "Every Night Dreams", που αποτέλεσε το μοναδικό soundtrack της βωβής ταινίας του Ιάπωνα σκηνοθέτη Mikio Naruse "Yogoto No Yume" (Every night dreams).

Με αγάπη  για τα ακουστικά όργανα, τη νορμανδική φολκ και τους πλανόδιους μουσικούς, οι Your Hand in Mine θα ξεδιπλώσουν επί σκηνής τη μοναδική συλλογή τους από παιδικά, αυτοσχέδια όργανα και συσκευές, παρουσιάζοντας μια νεο-ρομαντική, έντονα προσωπική μουσική δωματίου. Έπειτα από αρκετά επιτυχημένα live (48o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, Springfesten, Synch Festival 2008, MTV Music Week 2008) και εμφανίσεις με γνωστούς καλλιτέχνες (Max Richter, Tuxedomoon, Manyfingers), το μουσικό ντουέτο από τη Θεσσαλονίκη δίνει ένα ακόμη ζωντανό ραντεβού με τις λυρικές μελωδίες και την ορχηστρική dream pop, που υπόσχεται να κουρδίσει δυνατά τα πιάνα και τα μαντολίνα της μεγάλης συγκίνησης.

Οι συναυλίες  του Yann Tiersen με τους Your Hand in Mine θα γίνουν:

• Στην Αθήνα (14/11/2009, Fuzz Club)
• Στην Πάτρα (15/11/2009, Ακτή Δυμαίων)
• Στη Θεσσαλονίκη (16/11/2009, Principal Club Theatre)

Your Hand in Mine: «Πλανόδιοι μουσικοί προβάρουν σε παιδικό δωμάτιο»

Οι Your Hand in Mine είναι δύο 26χρονοι Θεσσαλονικείς: Ο Μάνος  Μυλωνάκης (wurlitzer piano, melodica, toy piano, ukulele, accordion, programming και ο Γιώργος Παπαδόπουλος (toy synth, mandolin, glockenspiel, zither, rythms). Το ντουέτο των Your Hand in Mine δημιουργήθηκε στα τέλη του 2006 από την παρέα των Shortcat (post-rock/thessaloniki). Με μια συλλογή από παιδικά –και όχι μόνο- όργανα και συσκευές, που συνεχώς μεγαλώνει, οι Your Hand in Mine χρησιμοποιούν τεχνικές live-looping και ενεργούν ως ντουέτο, παρουσιάζοντας μια πολύ ξεχωριστή μουσική δωματίου.

Τον Ιανουάριο του 2007, οι Your Hand in Mine κυκλοφόρησαν σε 100 χειροποίητα αντίτυπα τις 4 πρώτες ηχογραφήσεις τους σε μορφή cd. Το ομώνυμο “Υour hand in mine EP”, έχοντας αφετηρίες στη σύγχρονη δυτικοευρωπαική folk αλλά και στον πειραματισμό, επισφραγίζει την ταυτότητα και την αισθητική του γκρουπ.

Το καλοκαίρι του 2007, μετά από ανάθεση από τις «Μέρες Ανεξαρτησίας» του 48^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, οι Your Hand in Mine συνέθεσαν πρωτότυπη μουσική για τo βουβό αριστούργημα του Mikio Naruse "Every Night Dreams" (1933). Η ζωντανή παρουσίαση του soundtrack έγινε με ταυτόχρονη προβολή της ταινίας στο 48o Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, ενώ τον Μάιο του 2008, την κυκλοφορία της μουσικής ανέλαβε η Πατρινή ανεξάρτητη εταιρεία Inner Ear.

Έγραψαν γι’ αυτούς

• ATHENS VOICE (Γ. Τσιτσόπουλος – Β.Ματζάρογλου –Ν. Καρδαράς, 13.11.2008)

«Your Hand In Mine: Avanti, maestri

Support στον Max Richter και τους Tuxedomoon, ζωντανές εμφανίσεις  στο Synch και το Springfesten, αλλά η  απογείωση ήρθε με το σάουντρακ  για τη βουβή ασπρόμαυρη ταινία  του Mikio Naruse “Υogoto Νo Υume” (“Every Night Dreams”). Ο Μάνος Μυλωνάκης κι ο Γιώργος Παπαδόπουλος έπαψαν πλέον να είναι το καλύτερα κρυμμένο μυστικό της Θεσσαλονίκης από εκείνη τη βραδιά στο “De Facto”, που εξαιτίας του live τους έκλεισε όλο το πεζοδρόμιο της Παύλου Μελά. Μπορεί να βρεις στοιχεία του Comelade ή του Χατζιδάκι, του Ρότα, των πρώιμων Plaid ή της Warp Records, όμως θα είναι πάντα ένα ντουέτο που ξέρει να κουρδίζει τα πιάνα και τα μαντολίνα της μεγάλης συγκίνησης».

• LIFO (M. Hulot, Ιούνιος 2008)

(Δισκοκριτική για το soundtrack της βωβής ταινίας “Every night’s dreams”)

«Επιτέλους και σε κανονική κυκλοφορία η μουσική που συνόδευσε ζωντανά την προβολή της βουβής ταινίας του Mikio Naruse από το 1933 Yogoto No Yume στο περσινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Χατζιδακικές ατμόσφαιρες, λιτές συνθέσεις φτιαγμένες από ένα σωρό ακουστικά όργανα και synth που στέκονται κι αυτόνομα σαν ένα υψηλής αισθητικής ηχητικό κομψοτέχνημα που θα μπορούσε να κυκλοφορήσει η Type ή η Kranky. Με επίσης εξαιρετικό αφαιρετικό packaging».

• ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ (Ιούνιος 2008)

«Η μουσική αυτή δεν ξέρουμε από πού ξεκινάει και δεν βιαζόμαστε να μάθουμε πού μπορεί να καταλήξει. Θέλουμε μόνο να βάλουμε χέρι στο υποσυνείδητό μας να βγάλουμε κάτι από κει μέσα, να εξωτερικεύσουμε κάτι από μας, ένα συναίσθημα μεταμφιεσμένο σε μελωδία».

• ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ (Δημήτρης Αναστασόπουλος, 20/11/2007)

Έδωσαν το χέρι τους σε βουβή, μελαγχολική Γιαπωνέζα

«Ενα  μίγμα ποπ και φολκ, ένας ήχος με τη δική μας αισθητική, μια σύγχρονη ματιά σε μια ταινία του '30» Ετσι εξηγούν ο Μάνος Μυλωνάκης και ο Γιώργος Παπαδόπουλος, οι Your Hand In Mine, το μελωδικό τείχος που χτίζουν για τη βουβή ταινία του Ιάπωνα σκηνοθέτη Μίκιο Ναρούσε “Every Night’s Dream”». 

Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τους Your Hand in Mine, επισκεφθείτε:

www.myspace.com/theyourhandinmine