ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΗΓΑΣ: «Τα ουσιαστικά είναι που φέρνουν τις μεγάλες συγκρούσεις»

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΡΗΓΑΣ ΠΑΙΖΕΙ ΣΤΟ «ΔΩΡΟ» ΚΑΙ ΜΙΛΑ ΣΤΟ «ΚΕΝΤΡΙ»

ΜΟΤΟ
«Πρέπει να είμαι αντίθετος από σένα για να καταλάβω τι είμαι εγώ. Πρέπει να είσαι πολύ ΠΑΣΟΚ για να καταλάβω εγώ ότι είμαι πολύ δεξιός»

«Δε νομίζω ότι καμιά κοινωνία θα γίνει καλύτερη αν συλλάβεις 2-3.000 άτομα και τα φυλακίσεις…»


Όταν συζητάς από κοντά με τον Αλέξανδρο Ρήγα απλά επιβεβαιώνεις αυτό που μπορείς να αντιληφθείς παρακολουθώντας τα τηλεοπτικά ή τα θεατρικά του έργα: ότι είναι ένας ευφυέστατος άνθρωπος. Απόφοιτος της Φιλοσοφικής Αθηνών και της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, συγγραφέας και ηθοποιός ο ίδιος, πρωταγωνιστεί στο «Δώρο» που παίζεται στο θέατρο Εγνατία από την Κυριακή του Πάσχα. Ένα έργο που φέρει την υπογραφή ενός από τα πιο επιτυχημένα συγγραφικά δίδυμα των τελευταίων 10-15 χρόνων: Ρήγα – Αποστόλου. Τη δική του δηλαδή και του συνεργάτη του Δημήτρη Αποστόλου, με τον οποίο έκαναν μαζί τη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία «Δύο ξένοι» (1999) αλλά και το πιο πρόσφατο «Κόκκινο Δωμάτιο» (2005-2007).
Η ερώτηση «Τι δώρο θα πάρουμε στο γάμο του Σωτήρη;» αρκεί για τους δύο συγγραφείς να πλέξουν μια ιστορία για τις σύγχρονες ανθρώπινες σχέσεις, για τις πραγματικές αιτίες των ρήξεων πέραν των αφορμών. Μαζί με τους Γιάννη Μποσταντζόγλου, Ελένη Καστάνη, Βασιλική Ανδρίτσου, Πέννυ Σταθάκη και Βασίλη Ξυραφόπουλο καταθέτουν μια σύγχρονη και… μαχητική ηθογραφία.

Αλέξανδρε Ρήγα, το μήνυμα του έργου ποιο είναι;
Καταρχάς διαφωνώ με τη λέξη μήνυμα. Δεν πιστεύω πως ό,τι γράφουμε πρέπει να έχει μηνύματα, πιστεύω ότι πρέπει να απευθύνεται στις αισθήσεις και στα συναισθήματά μας.

«Το Δώρο» δίνει απαντήσεις ή θέτει ερωτήσεις;
Δεν ξέρω κατά πόσο η τέχνη πρέπει να δίνει απαντήσεις. Αν το κάνει είναι λάθος. Τις απαντήσεις πρέπει να τις δίνουμε εμείς στην επαφή μας με την τέχνη. Ας είναι και λάθος. Αξίζει που μπαίνουμε στη διαδικασία.

Η αφορμή ποια ήταν για το Δώρο;
Τα πράγματα πολλές φορές προϋπάρχουν μέσα μας. Όταν κάτι σου βγαίνει και θέλεις να το πεις η αφορμή μπορεί να είναι κάτι πολύ ασήμαντο, όπως ακριβώς συμβαίνει και στο έργο με το δώρο γάμου. Η αφορμή ήταν ένα αγαπημένο μου έργο, το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» του Έντουαρντ Άλμπι, ένα έργο που μιλά για την αμερικάνικη κοινωνία της δεκαετίας του ’50.

Διανύουμε μια εποχή ιδιαίτερη, όπου αντί να ηρεμούμε τσιτωνόμαστε. Είναι για σας σημείο έμπνευσης;
Εμείς προσπαθούμε να γράψουμε για κάτι που μας προβληματίζει, που μας κάνει να λυπόμαστε… Οτιδήποτε επηρεάζει τον ψυχισμό ενός ανθρώπου, οτιδήποτε τον κάνει να μη νοιώθει ισορροπημένος, είτε λέγεται οικονομία, είτε λέγεται πολιτική, οποιοδήποτε σύστημα βγάζει τον άνθρωπο από την ισορροπία και τη γαλήνη του, επηρεάζει τον ψυχισμό του άρα επηρεάζει και τις σχέσεις του με τους άλλους ανθρώπους. Για τη δυνατότητά του να αγαπήσει και να αγαπηθεί.

Πως θα βγούμε από την καταπίεση; Πως δεν θα μαλώνουμε για ένα δώρο γάμου;
Δεν μαλώνουμε στο έργο για ένα δώρο γάμου. Τα άλλα, τα ουσιαστικά είναι που φέρνουν τις μεγάλες συγκρούσεις, όσο κι αν η αφορμή είναι πάρα πολύ ασήμαντη. Είναι η αλήθεια, η εμπιστοσύνη, το πόσο ζωντανή είναι μια ερωτική σχέση, το ψέμα και το πόσο έχουμε αποδεχθεί να λέμε ψέματα, το πως είμαστε ικανοί να τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας και με τους άλλους. Δεν έχω απάντηση στο ερώτημα…

«Αναγκαίοι οι δύο πόλοι»
Ο ένας από τους ήρωες, ο Γιώργος που ερμηνεύει ο Αλ. Ρήγας είναι ένα ενεργό κατώτατο στέλεχος του κινήματος, που έχει επαφές με κορυφαία κομματικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ενώ η σύζυγος βρίσκεται προ των θυρών της ένταξής της στη ΝΔ. «Είναι δύο πόλοι μέσα στην οικογένεια. Πάντα υπήρχαν πόλοι στην Ελλάδα, όπως αρσενικό – θηλυκό, Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός, Βουγιουκλάκη – Καρέζη, Χατζιδάκις – Θεοδωράκης, έτσι υπάρχει και ΠΑΣΟΚ – ΝΔ. Δεν ξέρουμε πόσο είναι αντίθετα, φαινομενικά είναι αντίθετα, για να μπορούν να γίνονται οι ενώσεις, εκ των ενώσεων να παράγονται συγκρούσεις, εκ των συγκρούσεων να παράγονται πάλι ενώσεις κ.ο.κ. Γιατί ο κόσμος μπορεί να έχει ανάγκη να είναι διχασμένος, διχασμένος με πολύ ελαφρά εισαγωγικά. Να έχει κάτι να αντιπαλεύει για να μπορεί και να αυτοπροσδιοριστεί. Πρέπει να είμαι αντίθετος από σένα για να καταλάβω τι είμαι εγώ. Πρέπει να είσαι πολύ ΠΑΣΟΚ για να καταλάβω εγώ ότι είμαι πολύ δεξιός» λέει στο «Κεντρί».


Με την ιδιότητα σου, λοιπόν, ως… μέλος του κινήματος ρωτώ: Η κουκούλα είναι της μόδας είτε ως ταραχή είτε ως κουκούλωμα προβλημάτων. Μπορεί βγαίνοντας από το «Δώρο» να δούμε αναλογίες με τα γεγονότα του τελευταίου εξαμήνου;
Το κέντρο μας είναι η σχέση των ζευγαριών, όλα τα υπόλοιπα είναι στις παρυφές.

Η ένταση στην κοινωνία ανεβαίνει τελευταία όπως ανεβαίνει στα ζευγάρια του έργου;
Πιστεύω ότι η ένταση στην κοινωνία είναι κατασκευασμένη. Μέσα μου είναι πολύ προφανείς οι λόγοι. Κάποιοι άνθρωποι αποφάσισαν ότι πρέπει να επαναπροσδιορίσουμε όλοι μας τις σχέσεις μας με το σύστημα. Και σε οικονομικό, εργασιακό, σε επίπεδο πλαστών ή μη αναγκών. Πατώντας στο γνωστό μύθο του Χότζα που διαμαρτυρόταν για τα τέσσερα άτομα που είχε στο δωμάτιο, του έβαλαν οκτώ και αφαιρώντας σιγά σιγά το όγδοο, το έβδομο, το έκτο, το πέμπτο αυτός ένοιωθε πανευτυχής που έμεινε με τα τέσσερα.
Το θέατρο «Αθηνά», που φιλοξενούσε την παράσταση στην Αθήνα, στο προηγούμενο της σεζόν, χτυπήθηκε αρκετές φορές στα επεισόδια του Δεκεμβρίου. «Ασχέτως αν εγώ ήμουν μέσα στα γεγονότα εργαζόμενος στην περιοχή των επεισοδίων και υπέστην ζημιές, σημασία έχει ι δυναμική είχαν τα πράγματα και τι αποτέλεσμα μπορούν να φέρουν. Δεν μπορώ να απαντήσω που μπορεί να καταλήξει αυτό. Έχω την αίσθηση ότι υπάρχει ένα γενικότερο μούδιασμα σε όλους μας. Κάποια στιγμή που εμείς δεν θα ζούμε θα εκραγεί. Τέτοιου είδους κοινωνικές εκρήξεις, δεν θεωρώ ότι έχουν πολύ μεγάλη δυναμική έτσι ώστε να φτάσουν σε ένα κοινωνικό big bang που θα ανατρέψει το σύστημα. Δεν νομίζω ότι έχουμε φτάσει στο όριο των μεγάλων αλλαγών» σχολιάζει.
Ο ίδιος δεν παραπονιέται για τις ζημιές που υπέστη, ενώ θεωρεί φυσιολογικό το ξέσπασμα διαδηλωτών και εναντίον χώρων πολιτισμού. «Η έννοια του κοινωνικού ξεσπάσματος έχει μέσα της την απόλυτη δόση της αναρχίας. Δεν μπορεί να λες ότι βγαίνω και ξεσπάω και θα σεβαστώ αυτό. Τίποτα δεν σέβεσαι» λέει. «Από τη στιγμή που θεωρείς ότι η κυρίαρχη ιδεολογία είναι προϊόν της κυρίαρχης αστικής τάξης ή του κυρίαρχου συστήματος, δεν σε αφορά ούτε η τέχνη που προκύπτει από αυτόν τον πολιτισμό τον οποίο αρνείσαι. Θέλω να πω ότι δεν θα έπρεπε να περιμένει κανείς μας σεβασμό. Με ποια λογική ένας νεαρός που θα βγει να μιλήσει με την αδρεναλίνη του και θα δώσει γροθιές και κουτουλιές στο σύστημα θα σεβαστεί το θέατρο Αθηνά; Γιατί να το σεβαστεί; Δεν τον αφορά…
Από την άλλη αν γινόταν ποτέ πραγματική συζήτηση γι’ αυτά τα πράγματα, το θέμα δεν είναι να κοιτάς να κουκουλώσεις την ασθένεια αλλά τι οδηγεί κάποιους ανθρώπους εκεί. Αυτό που κάνουν έχει επιπτώσεις σε σένα και σε μένα, αλλά δε νομίζω ότι καμιά κοινωνία θα γίνει καλύτερη αν συλλάβεις 2-3.000 άτομα και τα φυλακίσεις…» καταλήγει ο Αλέξανδρος Ρήγας.

*«Το Δώρο», Θέατρο Εγνατία (Πατριάρχου Ιωακείμ 1, τηλ. 2310-225172), παραστάσεις κάθε Παρασκευή στις 9.30 μ.μ. και τα Σαββατοκύριακα στις 6.30 και στις 9.30 μ.μ.