Η στάση της κυβέρνησης αλλά και πολλών κυβερνητικών στελεχών στο θέμα των συμβασιούχων έργου του Δημοσίου ανέδειξε παθογένειες που αποτελούν τροχοπέδη προόδου.
Δεν θα ήμουν υπέρ της a priori μονιμοποίησης των μέχρι τώρα συμβασιούχων, εάν έστω τώρα το κράτος λειτουργούσε στοιχειωδώς ορθά. Εάν, για παράδειγμα, διώχνοντας τους σημερινούς συμβασιούχους ήταν σε θέση να πληρώσει τις οργανικές θέσεις με διαγωνισμό μέσω ΑΣΕΠ, τότε θα μπορούσαμε να δεχθούμε ότι το κράτος αλλάζει. Η στάση της κυβέρνησης μέχρι σήμερα αναδεικνύει την ασυνέχεια της ελληνικής πολιτείας αφού δείχνει να αντιλαμβάνεται την εκλογική νίκη ως αλλαγή καθεστώτος, με διώκτες και διωκόμενους. Θύμα αυτής της στάσης ο πολίτης, ο πολίτης που εμπιστεύεται το κράτος. Το ίδιο ακριβώς συνέβη και με το θέμα της απόσυρσης των παλαιών ΙΧ, όπου οι πολίτες πλήρωσαν τα παιχνίδια των πολιτικών.
Οι παλινωδίες που παρατηρούνται στο συγκεκριμένο θέμα αναδεικνύουν και ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτικής. Πολιτικής ηθικής και πολιτικής ευθύνης. Πριν από ενάμιση μήνα, οι ίδιοι άνθρωποι τότε ως αντιπολίτευση ζητούσαν την άνευ όρων μονιμοποίηση των συμβασιούχων από την κυβέρνηση της ΝΔ. Σήμερα, έχουν αλλάξει στάση, έχουν κάνει στροφή 180 μοιρών και ζητούν… πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων ρωτώντας πεισματικά τους κατά -το δικό τους- τεκμήριο «δεξιούς» μεροκαματιάρηδες «πως μπήκαν στο Δημόσιο»!!!
Το 2006, στο 29ο Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Θεσσαλονίκης, η ΠΑΣΚΕ, η συνδικαλιστική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ, στις Θέσεις της ζητούσε τη «μονιμοποίηση των συμβασιούχων σύμφωνα με την Πρόταση Νόμου της ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ και την προεκλογική δέσμευση του Πρωθυπουργού»! Πριν λίγες μέρες, στο 30ό Συνέδριο του ΕΚΘ η διοίκηση που πρόσκειται στην πράσινη ΠΑΣΚΕ αρνήθηκε να πάρει το μέρος των εργαζομένων με συμβάσεις έργου που ζητούν μονιμοποίηση, παίρνοντας εμμέσως πλην σαφώς το μέρος του κράτους – εργοδότη!
Από την απαίτηση «σήμερα να σταματήσει ο εμπαιγμός των συμβασιούχων με διάτρητα προεδρικά διατάγματα» της Πρωτομαγιάς του 2006 και για «άμεση ουσιαστική αποκατάσταση των συμβασιούχων δημοσίου – ευρύτερου δημοσίου και ιδιωτικού τομέα τερματίζοντας την ομηρία και την ανασφάλεια χιλιάδων συναδέλφων μας» της Πρωτομαγιάς του 2009, φτάσαμε στην άρνηση των συνδικαλιστών να υπερασπιστούν τους ανυπεράσπιστους μπροστά στην κρατική εργοδοτική ισχύ εργαζόμενους συμβασιούχους.
Αλλά δεν είναι μόνο το ΕΚΘ. Στις 24 Μαρτίου 2004, με κυβέρνηση ΝΔ μόλις δέκα ημερών, ο τότε πρόεδρος της ΓΣΕΕ Χρήστος Πολυζωγόπουλος έστελνε σαφές μήνυμα προς την κυβέρνηση για το θέμα των συμβασιούχων, προειδοποιώντας ότι «είναι εργαζόμενοι-μέλη μας και η όποια ρύθμιση δεν μπορεί να γίνει ερήμην μας».
Στις 9 Νοεμβρίου 2006 ο σημερινός πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου κατήγγειλε την κυβέρνηση ότι οδηγεί σε αδιέξοδο χιλιάδες συμβασιούχους και απειλεί την επιβίωσή τους καλώντας την συνάμα να αναλάβει πολιτική πρωτοβουλία για την επίλυση του προβλήματος!
Σήμερα, οι κυβερνώντες ηθικολογούν και μαζί τους ένα ολόκληρο σύστημα κατώτερων κομματικών στελεχών, δίνοντας την εντύπωση –ή καλύτερα τη βεβαιότητα- ότι δεν αποσκοπούν στην οριστική λύση του προβλήματος αλλά στο πώς θα αντικαταστήσουν τους σημερινούς συμβασιούχους με «δικούς τους». Έχοντας απέναντι μια ανύπαρκτη και κοινωνικά αναίσθητη αντιπολίτευση, είναι σίγουρο ότι η ηθικολογία θα σαρώσει την πολιτική.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" της 21/11/2009.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" της 21/11/2009.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου