Παρόλο που κάποιες πολιτικές αναλύσεις προέβλεπαν ότι θα άνοιγε προεκλογικά το μέγα ζήτημα των συμβασιούχων έργου που εργάζονται στο Δημόσιο, από τις ευρωεκλογές ακόμη, κάτι τέτοιο δεν συνέβη. Σα να υπήρξε μία συνωμοσία κορυφής, το θέμα δεν άνοιξε ούτε στις συνεντεύξεις Τύπου των Καραμανλή – Παπανδρέου στη Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης. Ο πρόεδρος της ΝΔ δεν ρωτήθηκε καν (!) για ένα θέμα που αφορά σήμερα περίπου 250.000 εργαζομένους και τις οικογένειές τους (δηλαδή περίπου 1 εκατ. κόσμο) ενώ ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ ρωτήθηκε αλλά απέφυγε να απαντήσει συγκεκριμένα. Αν σκεφτεί κανείς ότι η κυβέρνηση Καραμανλή μονιμοποίησε μερικές χιλιάδες συμβασιούχους με το προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου, το 2004, είχε κάθε λόγο να θέλει να ανοίξει το θέμα για λόγους επικοινωνιακούς, ενώ παράλληλα θα έφερνε σε δύσκολη θέση τον αντίπαλο που θα ήταν υποχρεωμένος να δεσμευτεί συγκεκριμένα έναντι εξαιρετικά μεγάλης μερίδας ψηφοφόρων. Επιπροσθέτως, το ΠΑΣΟΚ θα ερχόταν στη δυσάρεστη θέση να απολογηθεί γιατί δεν συναίνεσε κατά τη συνταγματική αναθεώρηση, ώστε να εξαλειφθεί το θέμα διά παντός. Κοντολογίς, διαψεύστηκαν όσοι περίμεναν ότι θα άνοιγε πολιτικά το θέμα.
Παρόλ’ αυτά, μία από τις πρώτες πρωτοβουλίες της νέας κυβέρνησης αφορούσε τους συμβασιούχους έργου του Δημοσίου (και τους εργαζομένους με προγράμματα stage). Το θέμα προκάλεσε και μία από τις πρώτες αντιπολιτευτικές αντιδράσεις από πλευράς της αποσυντεθειμένης ΝΔ –άργησαν λίγο αφού άφησαν εκτεθειμένους όσους «τόλμησαν» να δουλέψουν επί κυβέρνησης Καραμανλή!
Η κυβέρνηση φάνηκε απόλυτα απροετοίμαστη να λύσει το θέμα και έδωσε την εντύπωση της ρεβανσιστικής διάθεσης. Ευτυχώς, όπως φαίνεται η κυβέρνηση δείχνει να πλησιάζει τις πραγματικές διαστάσεις του προβλήματος. Αλλά έχουμε πολύ δρόμο ακόμη για να διαπιστώσουμε αν τελικά το μόνο που ενδιαφέρει τους κυβερνώντες είναι να ελέγξουν τα πολιτικά φρονήματα των συμβασιούχων έργου.
Οι συζητήσεις πλέον πολλές. Και το ερώτημα μείζον: μπορεί να υπάρξει λύση; Ή η νομοθεσία δεσμεύει την Πολιτεία; Είναι τελικά πρόβλημα νομικό ή πολιτικό; Μήπως ο προϋπολογισμός δε μπορεί να σηκώσει το βάρος της απορρόφησης τόσων εργαζομένων στο Δημόσιο;
Η απάντηση είναι εύκολη: είναι θέμα πρωτίστως πολιτικό με εντονότατες κοινωνικές προεκτάσεις. Στο κάτω κάτω την «παρατυπία» την κάνει εδώ και χρόνια το κράτος – εργοδότης, όχι ο πολίτης – εργαζόμενος. Ο πρώτος έχει συνταγματική υποχρέωση και ο δεύτερος συνταγματικό δικαίωμα στην εργασία. Θα συνυπογράφαμε το τέλος της πολιτικής εάν αποδεχόμασταν ότι η πολιτική σταματά σε οικονομικά μεγέθη ή νομικές διατάξεις. Εξάλλου, κανένας νόμος δεν είναι ισχυρός εάν δεν εκφράζει την κοινωνία. Όλα τα άλλα είναι υπεκφυγές. Η Πολιτεία οφείλει να σταματήσει την ομηρία, να σταματήσει σταδιακά τη σύναψη συμβάσεων έργου, αποκαθιστώντας όμως τους μέχρι σήμερα ομήρους. Αλλιώς, σε λίγο καιρό θα μιλάμε για διώκτες και διωκόμενους αλλά και μια νέα γενιά εξαρτημένων από τους πολιτικάντηδες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου