Η «μαγκιά» για τον Αντ. Σαμαρά

Όταν το 2004 η ΝΔ ανέλαβε τα ηνία της χώρας, προαναγγέλθηκε για τον πρώτο Σεπτέμβριο της κυβερνητικής θητείας η ψήφιση του κινηματογραφικού νόμου. Ακόμη το σχετικό νομοσχέδιο δεν έχει κατατεθεί. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εξήγγειλε τη δημιουργία Ακαδημίας Τεχνών, κάτι θολό που επαναλήφθηκε ως δημόσια δήλωση αρκετές φορές όμως ουδέποτε προχώρησε. Η ΝΔ κληρονόμησε θεσμικές αγκυλώσεις τις οποίες διατήρησε παρά τα σχετικά αιτήματα των φορέων (ανεξαρτητοποίηση Όπερας Θεσσαλονίκης, μουσείου Κινηματογράφου, μουσείου Φωτογραφίας κ.ά.) και τις ανάλογες υποσχέσεις. Η ηγεσία του ΥΠΠΟ τα τελευταία χρόνια επέκρινε σταθερά τις προγραμματικές συμβάσεις που σύναψε το ΠΑΣΟΚ με δήμους και φορείς «υποθηκεύοντας» το υπουργείο για πολλά χρόνια, όμως ουδέποτε ξεκαθάρισε τη θέση της και την άποψή της, πολύ περισσότερο την τακτική που επρόκειτο να ακολουθήσει, με αποτέλεσμα το ασυνεπές κράτος να υπερχρεώνει φορείς. Η ΝΔ έβαλε τέρμα στον πόλεμο εντυπώσεων σχετικά με το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα και πρώτη μίλησε για πολιτιστική διπλωματία, όμως κανένα τέτοιο πλαίσιο δεν εκπονήθηκε και δεν ασκήθηκε και καμία κίνηση υπέρβασης των δεν έγινε προς το Βρετανικό Μουσείο. Η ηγεσία του ΥΠΠΟ «έστησε» νέους θεσμούς όπως η Μπιενάλε Εικαστικών, η Photobienalle κ.ά. αλλά την ίδια ώρα καταργούσε χωρίς άλλο ήδη υπάρχοντες όπως η Θεατρική Άνοιξη. Η ΝΔ κληρονόμησε ημιθανή ΔΗΠΕΘΕ όμως καμία συγκροτημένη περιφερειακή πολιτική δεν ανέπτυξε. Οι αρχαιότητες του μετρό της Θεσσαλονίκης ακόμη δεν ξέρουν τι θ’ απογίνουν, ενώ τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι ακόμη υπολειτουργούν λόγω έλλειψης προσωπικού και κονδυλίων.
Η «μαγκιά» του Αντώνη Σαμαρά, ενός «’’πολιτισμένου’’ ανθρώπου» όπως μου τον σκιαγράφησε κορυφαίο στέλεχος πολιτιστικού οργανισμού της Θεσσαλονίκης, θα είναι -αφού ενστερνιστεί τι σημαίνει ιστορία και πολιτισμός για τη χώρα μας- να συνεχίσει το έργο των προκατόχων του στο πλαίσιο μιας πολιτιστικής πολιτικής, με ξεκάθαρα χαρακτηριστικά και στόχους, μιας πολιτικής που είτε εξαγγέλθηκε ημιτελώς είτε εφαρμόστηκε πλημμελώς μέχρι σήμερα.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο "Κεντρί" της 17/1/2009.