Δ. ΝΙΚΟΛΟΥΔΗΣ: «Μπορώ να τα καταφέρω και από τη Θεσσαλονίκη…»

«Το μεγάλο πρόβλημα της Θεσσαλονίκης είναι ότι οι ίδιοι οι φορείς της πόλης γυρνούν την πλάτη ή κλείνουν την πόρτα στους δημιουργούς που ζουν εδώ»

«Τα τελευταία χρόνια μεταφέρθηκε και ως νοοτροπία στον κόσμο να περιμένει τον σταρ της TV, λες και δεν μπορεί να ακούσει και να δει την τέχνη δίπλα του»

Έχει συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα της ελληνικής μουσικής σκηνής όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Σταύρος Κουγιουμτζής, ο Μανώλης Μητσιάς, η Μαρία Φαραντούρη. Η συνεργασία που τον καθόρισε καλλιτεχνικά ήταν με τον Ντίνο Χριστιανόπουλο. Η σχέση του με τη μουσική ξεκίνησε πολύ νωρίτερα. Μεγάλωσε με δημοτικά νανουρίσματα της γιαγιάς του και τις λαϊκές γιορτές με τα πανηγύρια, ακούγοντας τους δύο μοναδικούς μουσικούς των Βασιλικών -όπου γεννήθηκε- να παίζουν κλαρίνο και λαούτο.
Με τέσσερις δισκογραφικές δουλειές στο ενεργητικό του από το 1994 έως το 2008 («Το αιώνιο παράπονο», «Με τέχνη και με πάθος», «Όταν ξεκίνησε το όνειρο» και «Ηλιόσπορος») ο Δημήτρης Νικολούδης επιδεικνύει μια σπάνια συνέπεια στον είδος της μουσικής που υπηρετεί. Το έκανε το 2000 μέσα από την τηλεόραση της ΕΤ3 με την εκπομπή «Στίχοι… μετά μουσικής», εξακολουθεί να το κάνει και σήμερα ως συνεργάτης του πολιτιστικού ραδιοφώνου της ΕΤ3 του 9,58FM.
Τον Φεβρουάριο του 2008 κυκλοφόρησε η τελευταία δισκογραφική δουλειά του με τίτλο «Ηλιόσπορος», η οποία περιλαμβάνει πέντε αγαπημένα δημοτικά τραγούδια, διασκευασμένα με τρόπο τέτοιο ώστε να έρθουν πιο κοντά στο σήμερα.
Προετοιμάζοντας την επόμενη δισκογραφική δουλειά του, η οποία θα περιέχει τραγούδια από ζωντανές εμφανίσεις, την ερχόμενη Τρίτη 24/3 εμφανίζεται στην Αίγλη «Μ’ ένα μουσικό τρεχαντηράκι» και πολλά τραγούδια που ο ίδιος αγάπησε.

Είσαι από τους καλλιτέχνες με συνεπή σχέση απέναντι στο τραγούδι. Μπορεί το δημοτικό τραγούδι να σταθεί στις μουσικές σκηνές; Με ποιο τρόπο;
Και βέβαια μπορεί να σταθεί στις μουσικές σκηνές και αυτό κάνει όλα αυτά τα χρόνια, παρόλες τις φάσεις που πέρασε. Εξάλλου αυτό έκανε πάντα το δημοτικό τραγούδι. Ποιος δεν έχει θαυμάσει γνήσιους δημοτικούς δεξιοτέχνες, οι οποίοι σε κάποιες περιπτώσεις γνώρισαν παγκόσμια αναγνώριση και αποδοχή; Εγώ βέβαια δελεάζομαι πολύ από την προσαρμογή των τραγουδιών αυτών σε ένα πιο σύγχρονο τρόπο παιξίματος και προσέγγισης, μια προσέγγιση η οποία έχει να κάνει μερικώς με τα νέα πιο σύγχρονα και δυτικότροπα όργανα που χρησιμοποιούνται αλλά και με έναν νέο τρόπο ερμηνείας.

Έχεις συνεργαστεί με πολύ σημαντικές προσωπικότητες της μουσικής, του λόγου και του πνεύματος. Ποια συνεργασία σου μένει αξέχαστη;
Μια πρώτη και βασική αναφορά θα ήθελα να κάνω στον Ντίνο Χριστιανόπουλο, γιατί έτσι ξεκίνησα δισκογραφικά, με τα τραγούδια του. Αυτό βέβαια σήμαινε και μια γνωριμία η οποία εξελίχθηκε σε μια μακροχρόνια φιλία. Μια ακόμα ιδιαίτερη για μένα συνάντηση ήταν η συμμετοχή μου στις συναυλίες του Μίκη Θεοδωράκη, την περίοδο 1995-1996. Αυτή η συνάντηση ήταν και η αφορμή να ταξιδέψω για εμφανίσεις και στο εξωτερικό.

Τα τελευταία 20 χρόνια είδαμε πολλούς καλλιτέχνες από τη Θεσσαλονίκη να κατηφορίζουν στην Αθήνα. Τι σε κάνει να μένεις σταθερός σ' αυτήν την πόλη;
Καταρχήν, όλο αυτό το πράγμα μου θυμίζει το μεγάλο μεταναστευτικό ρεύμα προς τις χώρες της βαριάς βιομηχανίας (γέλια). Εγώ λοιπόν απέφυγα τη «μετανάστευση λόγω βαριάς βιομηχανίας» και έμεινα εδώ να κάνω με μεράκι και χειροποίητα τα πράγματα με τα οποία μου αρέσει να ασχολούμαι. Υπάρχει ένα πείσμα, ένα πείσμα ότι παρόλες τις δυσκολίες τα καταφέρνω και μπορώ να τα καταφέρω και από τη Θεσσαλονίκη.

Ως άνθρωπος του πολιτισμού, ποιο πιστεύεις ότι είναι το μεγάλο πρόβλημα της Θεσσαλονίκης και ποια η προοπτική της στον τομέα του πολιτισμού;
Το μεγάλο πρόβλημα της Θεσσαλονίκης είναι ότι οι ίδιοι οι φορείς της πόλης -υπάρχουν και οι εξαιρέσεις βέβαια- γυρνούν την πλάτη ή κλείνουν την πόρτα στους δημιουργούς που βρίσκονται εδώ, ενώ το μάτι τους «γυαλίζει» προς άλλες κατευθύνσεις. Έτσι λοιπόν, τα τελευταία χρόνια μεταφέρθηκε και ως νοοτροπία στον κόσμο να περιμένει τον σταρ της τηλεόρασης, λες και δεν μπορεί να στήσει λίγο το αυτί του ή να ανοίξει το μάτι του για να ακούσει και να δει την τέχνη δίπλα του.
Το δεύτερο μεγάλο πρόβλημα είναι η έλλειψη των λεγόμενων ΜΜΕ που θα προβάλλει τη δουλειά που κάνουν οι άνθρωποι που βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη.