Η «αδικία» στο Καραϊσκάκη, η κακή διαιτησία που άγγιζε τα όρια της διατεταγμένης αποστολής, όλο το σκηνικό αγανάκτησης των τελευταίων ημερών, δεν αφορά μόνο τον ΠΑΟΚ ούτε μόνο το ποδόσφαιρο. Δυστυχώς για κάθε έναν από μας, αφορά όλους τους εκτός Αττικής Οδού Έλληνες που υφιστάμεθα μια πραγματικότητα, δηλαδή τις συνέπειες του συγκεντρωτισμού του αθηναϊκού κατεστημένου, συνέπειες που αφορούν κάθε πτυχή της καθημερινής μας ζωής: τη δουλειά μας, τις μετακινήσεις μας, τις υποδομές μας, τον πολιτισμό μας, την ανάπτυξη του τόπου μας.
Η κόντρα Θεσσαλονίκης – Αθήνας ή Βορρά – Νότου έχει πεθάνει πια. Όποιος την ισχυρίζεται ή εξυπηρετεί ιδιοτέλειες ή υπηρετεί αφέλειες. Το βέβαιο είναι ότι εδώ και χρόνια κανείς σ’ αυτήν την πόλη δεν νοιώθει αντιπαλότητα. Νοιώθει ταπεινωμένος, παρατημένος, αποκλεισμένος, νοιώθει ό,τι του επιβάλλει η ίδια η πραγματικότητα. Αντίπαλος, πάντως, όχι.
Υφιστάμεθα στρεβλώσεις δεκαετιών οι οποίες έχουν δημιουργήσει και συντηρήσει ένα φαινόμενο που αγγίζει πολλές φορές ακόμη και το ίδιο το κέντρο. Οι Πειραιώτες για παράδειγμα λένε ότι για ένα χαρτί πολλές φορές πρέπει να «τρέχουν» στην Αθήνα, ούτε μετρό δεν έχουν. Οι Λαμιώτες χρόνια φωνάζουν για έναν Μαλλιακό που οι ίδιοι τον υφίστανται καθημερινά, όχι μόνο Κυριακές και αργίες. Οι Ροδίτες χρόνια διαμαρτύρονται γιατί έχει να πέσει φράγκο από την εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μη μιλήσουμε για την ανεργία, για τα ακριτοχώρια, για τα παλιά κεφαλοχώρια που τώρα είναι εγκαταλειμμένα κλπ.
Ας μιλήσουμε για μια Θεσσαλονίκη με έναν προαστιακό που θα σου επιτρέπει να μένεις μόνιμα στη Βόλβη, στην Αρέθουσα, στο Καλαμωτό ή στη Μάδυτο, με ένα αεροδρόμιο στο δρόμο προς Κατερίνη που θα εξυπηρετεί όλη τη Θεσσαλία, τη Δυτική και την Κεντρική Μακεδονία, με ακτοπλοϊκές συνδέσεις αλά Πειραιά για να μπορείς να πετάγεσαι Σ-Κ στα νησιά, με ένα Λιμάνι που θα δουλεύει για όλα τα Βαλκάνια, με ένα μετρό που θα εξυπηρετεί από Κορδελιό μέχρι Μηχανιώνα και από Πυλαία μέχρι Εύοσμο.
Να γίνουμε λίγο Ευρώπη, να γίνουμε το λίγο και το αυτονόητο που συζητάμε μεταξύ μας στις παρέες. Δεν ξέρω αν μπορούμε πια να τα κάνουμε όλα αυτά χωρίς την Αθήνα. Ίσως οι Βρυξέλλες να είναι μια κάποια λύση. Αν όντως είναι, η μοίρα μας βρίσκεται εν πολλοίς στα χέρια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου