Ουααά, ουαά, ουά...

Κάτι τέτοιες στιγμές που τίποτα δεν έχει μεγαλύτερη αξία από ένα χάδι στην καινούρια πατουσίτσα, νοιώθεις πολλά πράγματα ταυτόχρονα. Κάποια φορά, θέλεις να φιλήσεις τη βέρα σε γροθιά σα να κάρφωσες την κεφαλιά, θέλεις να σηκώσεις την ιδρωμένη φανέλα –σαν το Χαριστέα στον τελικό- για να φανεί η αφιέρωση, το πρόσωπο, το κίνητρο, η αιτία, η χαρά. Θέλεις να δείξεις στην κερκίδα σου ότι είσαι ακόμα ζωντανός, ότι συνεχίζεις την ιστορία, ότι τρέχεις όρθιος παρά τα σκληρά τάκλιν της ζωής, ότι τελικά το χώνεις το γκολάκι στο χρόνο κι ας χάσεις τελικά. Στην κερκίδα εισιτήριο διαρκείας ο παππούς ο Κώστας με το στωικό κομπολόι του, η γιαγιά η Μαρία με τα ποντιακά της, η Ευαγγελία με τα κεκάκια της και ο μπάρμπα Γιάννης που έζησε ως προαχθείς εν τέλει. Η θεία Δήμητρα, ο Νικόλας, η θεία Μαρίκα, ο θείος Μήτσος. Αλλά κι άλλος Κώστας, κι η Μαργαρίτα, κι η Σμαρώ κι ο Κώστας. Ο Διομήδης, ο Καραγκιόζης, ο Αχιλλέας ο γυμναστής, ο κυρ Αλέκος, η αγαπημένη μου κ. Κουρή –το μικρό της δεν το μάθαμε ποτέ παρά μόνο το είδαμε γραμμένο στο χαρτί σε μια κολώνα της ΔΕΗ. Ο Τάσος, ο Χρήστος, ο Κώστας που πέρσι τέτοια μέρα του κουνούσαμε μαντήλια. Τόσο σιμά η αρχή στο φινάλε, τόσο κοντά ο ουρανός στη γη. Και με το χέρι υψωμένο, οι πανηγυρισμοί συνεχίζονται. Και η κερκίδα βουβά, παραληρεί… Καλώς ήρθες μικρέ!