Τον Οκτώβριο δεν έχει παραλίες

Τετάρτη, 2 Σεπτεμβρίου 2009, ώρα 8 και κάτι, ώρα δελτίων ειδήσεων. Ο πρωθυπουργός της χώρας απευθύνει διάγγελμα στον ελληνικό λαό. Ήδη από τις προηγούμενες μέρες η πραγματοποίηση του διαγγέλματος έχει προαναγγελθεί από τα ΜΜΕ. Τα τηλεοπτικά κανάλια έχουν τρελαθεί στα εκλογικά σενάρια. Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων προαναγγέλλουν εκλογές στις 4 Οκτωβρίου. Πανικός. «Όλοι» ασχολούνται με το θέμα.
Τετάρτη, 2 Σεπτεμβρίου 2009, ώρα 8 και κάτι, ώρα δελτίων ειδήσεων. Μεγάλο εμπορικό κέντρο της Θεσσαλονίκης σφύζει από ζωή και κόσμο που πίνει τον καφέ του, ψωνίζει, κάνει βόλτες, αδιαφορεί για τα δελτία ειδήσεων, δεν φαίνεται να νοιάζεται για το πρωθυπουργικό διάγγελμα.
Είναι ένας «άλλος» κόσμος, είναι ο κόσμος που στις ευρωεκλογές πήγε παραλία αντί κάλπη, είναι ένα άλλο κοινό που δεν ενδιαφέρεται για το αν θα γίνουν εκλογές, ένα κοινό που κουράστηκε από την ασυνέπεια του πολιτικού κόσμου και την εκλογολογία; Τελικά σε ποιον ελληνικό λαό απευθύνθηκε ο πρωθυπουργός; Από ποιους πολίτες θα ζητήσουν την ψήφο οι υποψήφιοι βουλευτές; Με ποιον τρόπο; Τι θα τους προτείνουν;
«Αν αρνηθούμε την αλήθεια, αν πιστέψουμε πως έχουμε στη διάθεσή μας ευχάριστες και ανώδυνες λύσεις, τότε το κόστος για τον τόπο, για όλους τους πολίτες, θα γίνει δυσβάσταχτο» είπε ο Καραμανλής. «Οι πολίτες καλούνται να αποφασίσουν. Εμείς επενδύουμε στην ωριμότητά τους» συμπλήρωσε. Ο Παπανδρέου μίλησε για αρχές και αξίες, για σύγκρουση με κάθε κατεστημένο, για μια νέα ενότητα των Ελλήνων.
Το δυστύχημα και για τους δύο είναι ότι ο κόσμος έχει αποφασίσει από πριν ότι 35 χρόνια μετά την μεταπολίτευση -με τα δύο μεγάλα κόμματα να εναλλάσσονται στην εξουσία και να μοιράζονται ευθύνες για τα καλά και για τα κακά στον τόπο- δεν τον ενδιαφέρει αν θα είναι πάνω Καραμανλής ή Παπανδρέου (το ’63 είναι πολύ παρελθόν πια). Τον ενδιαφέρει την επομένη των εκλογών, όποιος εκλεγεί, να έχει τον πολιτικό τσαμπουκά να τιμήσει στο ελάχιστο τον πολιτικό του λόγο ως πολιτικός άντρας. Να πάψει η ασυνέπεια των πολιτικών. Να κάνει πράξει όσα αυτονόητα στην Ελλάδα είναι ακόμη λόγια. Να λύσει προβλήματα που κάνουν την καθημερινότητα του Έλληνα να μοιάζει Κάιρο, Βαγδάτη, Καράτσι αντί Βαρκελώνη, Βιέννη, Μπρυζ. Να πάψουν να μεγαλώνουν γενιές και γενιές πια με λιτότητα, σύρσιμο, γλείψιμο και ρουσφέτι.
Οι μεν το βάφτισαν εκσυγχρονισμό, οι δε επανίδρυση. Ένα και το αυτό. Κανείς τους δεν το ‘κανε πράξη. Κανείς τους δεν τόλμησε να συγκρουστεί με την αντίδραση. Κανείς τους δεν πίστεψε στ’ αλήθεια ότι το να πάει σε μια ολοκληρωμένη μεταρρύθμιση στην Παιδεία ή σε μια σοβαρή διοικητική μεταρρύθμιση δεν συνεπάγεται πολιτικό κόστος πια αλλά πολιτικό όφελος.
Μπορεί άραγε να γίνουν όλα αυτά μια κοινωνία μετρίων, σε μια κοινωνία όπου ο δημοσιογράφος γίνεται δικαστής, ο δικαστής συνδικαλιστής και ο συνδικαλιστής υπουργός; Αν μη τι άλλο, πολίτες και πολιτικοί μπορούμε να αισιοδοξούμε. Οι πρώτοι επειδή δεν έχουμε τίποτα καλύτερο να κάνουμε, οι δεύτεροι επειδή τον Οκτώβριο δεν έχει παραλίες…

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί της Μακεδονίας" σήμερα Σάββατο 5/9/2009.