Η ζωή μακριά από την πολιτική

Δεν είμαι από εκείνους που ενθουσιάστηκαν από την παρουσία των πολιτικών αρχηγών των δύο μεγάλων κομμάτων στη ΔΕΘ. Ούτε του ενός ούτε του άλλου.
Ακόμη κι αν οι γαλάζιοι επιτελείς επικαλούνται το επιχείρημα ότι ο πρωθυπουργός είπε όλη την αλήθεια στο λαό, αυτό δεν σημαίνει συγχωροχάρτι. Επιπλέον προκύπτουν λογικά ερωτήματα. Δηλαδή μέχρι τώρα δεν την έλεγε την αλήθεια; Και γιατί όλα αυτά που λέει τώρα ότι θα κάνει, όχι τα οικονομικά αλλά τα θεσμικά, εκείνα που επανιδρύουν νοοτροπίες, εκείνα που δεν χρειάζονται δανεισμούς και εξτρά κονδύλια αλλά πολιτική βούληση; Η επιλογή της τακτικής «θα πω την αλήθεια κι ας πονάει» έχει πολλά τρωτά, δεδομένου ότι αυτός που την επικαλείται δυστυχώς είναι αυτός που κυβερνά εδώ και πέντε χρόνια.
Από την άλλη, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ εμφανίστηκε χωρίς σχέδιο εξόδου από την διεθνή οικονομική κρίση. Γενικόλογος, χωρίς στέρεα επιχειρήματα, αποφεύγοντας να απαντά επί της ουσίας, υποσχέθηκε αντί του καραμανλικού «παγώματος» των μισθών κάτι ψιλά το μήνα, ενώ για το μείζον θέμα των συμβασιούχων που αφορά χιλιάδες οικογένειες και δημιουργήθηκε από το ΠΑΣΟΚ δεν είπε κουβέντα. Το μόνο που πέτυχε ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ ήταν να κερδίσει τον τίτλο του επελαύοντα προς το Μέγαρο Μαξίμου, από τα διάφορα κέντρα της διαπλοκής, που είπε κι ο Σάββας Τσιτουρίδης μόλις ανακοινώθηκε ότι κόβεται από τα ψηφοδέλτια τη ΝΔ.
Πιστεύω ότι κανείς από τους δύο δεν έπεισε ότι μπορεί αλλάξει κάτι. Ότι τα δύο μεγάλα κόμματα μπορούν να πετύχουν την επανίδρυση (2004), τον εκσυγχρονισμό (1997) ή όπως αλλιώς θα το περιγράψουν τα επικοινωνιακά επιτελεία. Δεν αρκούνε πια τα ωραία λόγια, ο κόσμος το ‘χει ψιλιαστεί το παιχνίδι της επικοινωνίας. Οι κυβερνήσεις έκαναν τον κύκλο τους, οι σημερινοί 25άρηδες έχουν δει και τα δύο μεγάλα κόμματα να κυβερνούν. Σε δυο χρόνια, ίσα που θα λήγει η «κρίσιμη διετία» όπως την οριοθέτησε ο Καραμανλής, θα κλείνουμε 30 χρόνια λιτότητας. Μια γενιά μεγαλωμένη μέσα στη λιτότητα, μέσα στην ακλόνητη (;) χλιδή των δημοσίων δαπανών, με τα ίδια πρόσωπα να διαχειρίζονται τις τύχες μας.
Εκτός από τα μαλλιά του Κώστα που πέσανε και του Γιώργου που ασπρίσανε, καμία ουσιαστική αλλαγή δεν συντελέστηκε όλα αυτά τα χρόνια. Οι πολιτικοί τέθηκαν εκτός ζωής, και η ζωή μακριά από την πολιτική. Ελάχιστα ενδιαφέρει τον πολύ κόσμο αν θα κατεβεί ο Τσιτουρίδης ή αν θα κοβόταν ο Μπασιάκος. Κι όμως είναι κυρίαρχο θέμα στην επικοινωνία των κομμάτων.
Πως, λοιπόν, να ελπίζει ένας νέος άνθρωπος που άκουσε τους δύο πολιτικούς αρχηγούς στη ΔΕΘ ότι η καλύτερη μέρα δεν θα αργήσει;