Κόμματα χωρίς κομματισμό

Φαντασθείτε την επόμενη μέρα. Μια μέρα που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα είναι πιο εύκολη για τον Γ. Παπανδρέου απ’ ό,τι για τον Κ. Καραμανλή. Η μη αυτοδυναμία συνιστά ήττα του συστήματος που αμφότεροι και τα κόμματά τους συνιστούν. Κι αν δεν επιτευχθεί από κανέναν, τότε δεν αποκλείεται να ανοίξει ο ασκός του Αιόλου. Παρά το γεγονός ότι το αίσθημα αυτοσυντήρησης μαζί με το χιούμορ έρχονται στον άνθρωπο στις πιο δύσκολες στιγμές, στις ώρες ακόμη της καταστροφής, κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος ότι αυτά τα δύο θα λειτουργήσουν διασωστικά για το αύριο των δύο μεγάλων κομμάτων.
Θα πεις κανείς «χρειάζεται;». Χρειάζεται να διασωθεί το διπολικό σύστημα; Οι απαντήσεις στην πολιτική δεν είναι απλές, συνήθως δε και κανείς δεν γνωρίζει ποια είναι η σωστή. Ή το σωστό και λάθος στην πολιτική καθορίζεται και από τις εκάστοτε περιστάσεις.
Μπορεί ο Αντώνης Σαμαράς να έκανε λάθος όταν από το 1993 επικαλέστηκε το τέλος της μεταπολίτευσης, η διαπίστωσή του όμως ήταν σωστή. Το τέλος της μεταπολίτευσης ήταν ήδη ορατό, απλά βρισκόταν λίγο περισσότερο μακριά μας –σαν τον πιτσιρίκο που νομίζει ότι αν ανέβει στο πεζούλι θα πιάσει τον ουρανό. Έκτοτε, λοιπόν, αυτό μοιάζει ολοένα να πλησιάζει. Ίσως γι’ αυτό αντέχει σήμερα ο Καρατζαφέρης και οι Οικολόγοι ό,τι δεν άντεξε ο Μεσσήνιος ή ο Δ. Τσοβόλας.
Το ερώτημα, στη συγκεκριμένη εκλογική αναμέτρηση περισσότερο από κάθε άλλη, είναι αν η λεγόμενη δεύτερη μεταπολίτευση θα βρει τα κόμματα πολυδιασπασμένα και τη χώρα σε κατάσταση ακυβερνησίας ή αν θα αντέξουν τους κραδασμούς ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συντεταγμένα γύρω από ένα κοινό εκατέρωθεν συμφέρον. Η ουσία όμως βρίσκεται στην απάντηση. Εάν ισχύσει το δεύτερο τότε το τέλος της μεταπολίτευσης θα καθυστερήσει ακόμη. Εάν ισχύσει το πρώτο, τότε το στοίχημα θα είναι από τις διεργασίες να προκύψουν νέοι ισχυροί συσχετισμοί, ικανοί να ανανεώσουν το πολιτικό προσωπικό και τις δομές του συστήματος. Κι εδώ λοιπόν θα τεθεί το ερώτημα που είπαμε πριν: «Χρειάζεται να διασωθεί το διπολικό σύστημα;».
Νομίζω ότι η απάντηση πρέπει να είναι θετική. Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά. Ούτως ή άλλως, αυτές είναι πάντα οι δύο άτυπες μεγάλες ιδεολογικές παρατάξεις, αυτές μπορούν να συνενώσουν δυνάμεις. Στην Ελλάδα όμως έχουμε στρατηγούς, μας λείπουν οι στρατιώτες. Στην Ελλάδα το ζήτημα είναι ποιος θα γίνει αρχηγός (πρόεδρος, διευθυντής κλπ), όχι σε τι ακριβώς θα γίνει αρχηγός. Εξού και η πρόταση Τσίπρα για να κατεβεί το κόμμα του με… 11 αρχηγούς (αρχηγούς ποιων;) στις εκλογές της 4ης Οκτωβρίου.
Η πολιτική είναι σαν το ψάρεμα. Θέλει υπομονή. Από την άλλη όμως αυτή η χώρα δεν μπορεί να υπομένει άλλο τις στρεβλώσεις. Θέλει κόμματα χωρίς κομματισμό, πολιτικούς αξιών και αρχών, κοινωνία κανόνων και δικαίου.