· Κάποτε έπαιζε ένας Τσιριγώτης ονόματι στον Ατρόμητο Αθηνών (νομιζω και στον ΟΦΗ), Α’ Εθνική κάπου στη δεκαετία του ’80, κι έλεγα τι όνομα είναι αυτό ρε παιδί μου… Όπως και του άλλου, του Αγιομαμίτη…
· Πέρασαν πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι τα επίθετα των ανθρώπων πολλές φορές ήταν το θησαυροφυλάκιο της καταγωγής τους.
· Άγιο Μάμα δεν έχουμε μόνο εμείς εδώ στη Χαλκιδική, που τώρα με τον Καλλικράτη γινόμαστε κι επισήμως ένα, υπάρχει σε πολλές περιοχές της Ελλάδας και της Κύπρου. Αλλά το Τσιρίγο είναι ένα και μοναδικό.
· Το ‘μαθα φέτος το καλοκαίρι, πριν ένα μήνα, στου Θανάση και της Τούλας που έχουν το πιο όμορφο σπίτι στα Μητάτα –και δεν είναι και εξοχικό. Τα Μητάτα που κάποτε είχαν 600 μόνιμους κατοίκους και τώρα, σαν πέφτει ο Σεπτέμβρης, έχουν μόλις 60… Το 2006 τον Ιανουάριο έγινε σεισμός 6,9 ρίχτερ, η μισή πλατεία χάθηκε στο φαράγγι του Τσάκωνα και η επιβλητική εκκλησιά της Αγίας Τριάδας έγινε πια η διαλυμένη εκκλησία… Είχε χτιστεί με δωρεές των κατοίκων μετά τον καταστροφικό σεισμό του 1903 στη θέση της παλιάς εκκλησίας που κατέρρευσε.
· Στο Διακόφτι, οι βουτιές είχαν φόντο τα απαράλλαχτα κτίρια του 1929, όπως τα «έσωσε» ο φωτογραφικός φακός του Παναγιώτη Φατσέα –εικόνες του διαθέτει όλο το νησί. Αυλέμονας, Μυλοπόταμος, Χώρα, βενετσιάνικο κάστρο, σπήλαιο της Αγίας Σοφίας και καταρράκτες της φόνισσας… Κάθε χωριό και μια οικογένεια: Αρωνιάδικα, Φριλιγκιάνικα, Κοντολιάνικα, Λογοθετιάνικα κ.ά.
· «Τσερίγο θα πει πέρασμα στα ενετικά και τα Κύθηρα ήταν το πέρασμα των καραβιών από τη Δύση στην Ανατολή» μου είπε το γκαρσόνι στην ταβέρνα της Αγίας Πελαγίας. Το Τσερίγο είναι ακόμη πέρασμα. Πέρασμα από την τρέλα της καθημερινότητας στη γαλήνη, στην Ελλάδα που ήταν κάποτε, στην πατρίδα με την αρχοντιά ορατή ακόμη και στα χαλάσματά της. Καλό freddo, στους παραμένοντες και σε όσους θα ταξιδέψουν την karfitsa πλάι στο κύμα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου