Ο πρωταγωνιστής του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου ανεβάζει «Μότσαρτ» μιλάει στο «Κ» - Ποιους κατηγορεί για παρακμή στο ελληνικό θέατρο – Γιατί είναι λάβρος κατά του ΠΑΣΟΚ, τι λέει για τη Νέα Δημοκρατία
«Εμένα δύο πολιτικές καταστάσεις φρόντισαν να με εξοντώσουν. Η Δικτατορία και το ΠΑΣΟΚ».
«Έχουν συστήσει συμμορία εκμετάλλευσης των θεατρικών πραγμάτων»
«Εφόσον κάποιος κάνει καλά τη δουλειά του πρέπει να διαγραφεί, για να επιβιώνουν αυτοί και να μπορούν να κάνουν αυτά που κάνουν»
«Το τι κάνεις στο κρεβάτι σου, δεν αφορά κανέναν. Το πρόβλημα ξεκινά από την ώρα που οι μειοψηφίες θέλουν να επιβάλλουν την άποψή τους στην πλειοψηφία. Ένα διάστημα ήμουν χωρίς δουλειά. Μου απαγορεύανε να ζήσω»
«Και να ήθελε η ΝΔ να αλλάξει τα πράγματα, όλα ήταν μπλοκαρισμένα. Η ΝΔ έκανε ένα μεγάλο λάθος. Έπρεπε όλους τους προηγούμενους να τους αλλάξει, όμως θέλανε να δείξουν ένα μεγαλείο. Αλλά τους τη φέρανε».
Ένα παράπονο αλλά και ξεκάθαρες απόψεις για όσα συμβαίνουν σήμερα στο θεατρικό χώρο αλλά και στην κοινωνία εν γένει, συνθέτουν την προσωπικότητα του ηθοποιού Πέτρου Φυσσούν που βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη ανεβάζοντας το έργο του Εμμανουέλ Σμιτ «Η ζωή μου με τον Μότσαρτ». Το έργο αυτό «δίνει ανάταση ψυχής σε όλους. Ένας λαϊκός τύπος είδε τον Μότσαρτ και μου είπε «μου ψιλοάλλαξες τη ζωή». Κι ένα ηλικιωμένο ζευγάρι μου λέει «φεύγουμε ερωτευμένοι ξανά». Αυτά είναι τα σημαντικά!».
«Έκανα μια τεράστια εξομολόγηση» μου είπε στο τέλος της συνέντευξης, ζητώντας μου να γράψω όσα είπε όπως ακριβώς τα είπε. Στα 73 του χρόνια και μετά από μια πορεία με ρόλους πρωταγωνιστικούς στο θέατρο και στον κινηματογράφο, τώρα δυσκολεύεται ακόμη και να βρει χώρο να παίξει, όπως λέει, αφού «προβάλλουν αυτούς που είναι μέσα στο κύκλωμά τους και προσπαθούν να εξαφανίζουν όσους είναι εκτός».
Αν κάτι λειτουργεί ως απωθημένο για τον απόφοιτο της Δραματικής Σχολής του Θεάτρου Τέχνης, βρίσκεται ίσως στο παρακάτω περιστατικό που αφηγείται ο ίδιος. «Δεν με βοήθησε κανείς με την έννοια της διευκόλυνσης, διότι δόξα τω Θεώ, ήμουνα χρήσιμος και περιζήτητος. Σε μια νύχτα έγινα πρωταγωνιστής, παίζοντας ένα μονόπρακτο του Πιραντέλο στο Θέατρο Τέχνης. Φίλοι του Θεάτρου Τέχνης ήταν μεγάλες προσωπικότητες: ο Ελύτης, ο Γκάτσος, ο Χατζιδάκις. Είχαν έρθει λοιπόν στη γενική δοκιμή και με φωνάζει ο Γκάτσος –αν θυμάμαι καλά- και μου λέει: «Ξέρεις αγγλικά;» Εγώ τότε δεν ήξερα αγγλικά. ‘‘Να μάθεις αγγλικά’’ μου λέει ‘‘και να φύγεις αμέσως από την Ελλάδα!’’».
Σήμερα μιλάει τρεις γλώσσες (αγγλικά, ρωσικά και σουηδικά) αλλά… ζει ακόμη στην Ελλάδα. Είναι παντρεμένος με την Τέτα Χατζηχρήστου, κόρη του αείμνηστου «βλάχου» του παλιού καλού ελληνικού κινηματογράφου. Το ντουμπλάρισμα του Μπρούνο Γκανζ στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Μια αιωνιότητα και μια μέρα» ήταν από τα καλύτερα που ακούσαμε ποτέ σε ελληνική ταινία. «Απ’ όλα έχω κρατήσει τα καλύτερα» αν και θυμάται με πίκρα ότι «σβήσανε τον ‘‘Συνταγματάρχη Λιάπκιν’’ του Βασίλη Γεωργιάδη στην ΕΡΤ για να γράψουν ποδόσφαιρο». «Αν και από νεαρός ήμουν πρωταγωνιστής στο Εθνικό Θέατρο, όταν βγήκε ο επετειακός τόμος σχεδόν δεν υπήρχα!» υποστηρίζει. Κι όταν τον ρωτήσαμε τη γνώμη του για το «Σπίτι του Ηθοποιού» δεν θέλησε να μας απαντήσει…
Γεννημένος στη Ρωσία υπήρξε πρωταγωνιστής του Εθνικού Θεάτρου Ελλάδος στο χρονικό διάστημα 1961-1965 και στη συνέχεια στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος 1976-1978. Ο πατέρα τους ήταν Ρώσος και είχε φύγει από την πατρίδα του όταν έγινε η επανάσταση των μπολσεβίκων.
Στην ερώτηση πως βλέπει τα θεατρικά πράγματα στη χώρα μας, χωρίς δισταγμό απαντά ότι «το θέατρο ακολουθεί τη γενικότερη ντεκαντάντσα. Πιστεύω ότι η αποβλάκωση του κόσμου, το ξύσιμο της επιδερμίδας, ο εκχυδαϊσμός, η άμβλυνση του γούστου του κόσμου είναι οργανωμένα, δεν γίνονται τυχαία. Όσο φτηνότερο γούστο έχει ο κόσμος τόσο πιο πολύ τον εκμεταλλεύονται». Η αντίσταση του καλλιτέχνη στην κατάσταση αυτή, σύμφωνα με τον Π. Φυσσούν, είναι «να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για να κάνει τους ανθρώπους να νοιώσουν καλύτερα και να αλλάξουν τη σκέψη τους». Θεωρεί ουτοπία να πάει κάποιος κόντρα στο ρεύμα την ώρα που έχουν δημιουργήσει στεγανά συγκεκριμένες ομάδες και κυκλώματα. «Έχουν συστήσει συμμορία εκμετάλλευσης των θεατρικών πραγμάτων» διαπιστώνει. «Εφόσον κάποιος κάνει καλά τη δουλειά του πρέπει να διαγραφεί, για να επιβιώνουν αυτοί και να μπορούν να κάνουν αυτά που κάνουν» συμπληρώνει. «Κάποτε δεν γινόταν αυτά τα πράγματα. Το σανίδι σε ξέρναγε εάν δεν έκανες. Τώρα όσο δεν κάνεις, τόσο σε σπρώχνουν στο σανίδι» λέει με εμφανώς συσσωρευμένη από τα χρόνια πίκρα.
Δεν διστάζει να τα βάζει με τους ομοφυλόφιλους διευκρινίζοντας όμως ότι «το να κάνεις ό,τι θέλεις στο κρεβάτι σου, δεν αφορά κανέναν. Το πρόβλημα ξεκινά από την ώρα που οι μειοψηφίες θέλουν να επιβάλλουν την άποψή τους στην πλειοψηφία. Κάποτε μας λέγανε ότι είμαστε ρατσιστές. Τώρα αυτοί είναι οι ρατσιστές. Αν δεν είσαι μέσα στο κύκλωμα δεν υπάρχεις. Ποιος είναι ρατσιστής σ’ αυτήν την περίπτωση; Το λέω γιατί έχω και εμπειρίες πολλές σε αυτό το επίπεδο. Ψάχνω να βρω ένα θέατρο να παίξω και δε βρίσκω. Ένα διάστημα ήμουν χωρίς δουλειά. Μου απαγορεύανε να ζήσω. Κι όταν εγώ θελήσω να κάνω ένα θίασο και καλέσω νέα παιδιά, θα πάρουν έγκριση πρώτα από αυτούς και μετά ενδεχομένως θα έρθουν»! «Υπάρχουν πολιτικοί που στηρίζουν αυτό το σύστημα;» τον ρωτάμε. «Ε βέβαια! Και μεγάλοι οργανισμοί. Υπάρχει μια τρομοκρατία…» υποστηρίζει.
Η οικογενειακή του ιστορία αλλά και η ενεργή συμμετοχή του στο ΠΑΚ της Σουηδίας, κοντά στον Ανδρέα Παπανδρέου, δεν τον εμπόδισε να στρατευτεί με το ΚΚΕ και να εκλεγεί δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων με τον Εφραιμίδη στη δεκαετία του ’70. «Το επίπεδο και το ήθος στο ΠΑΣΟΚ που τότε είχε ιδρυθεί ήταν ολοφάνερο και γι’ αυτό δεν δέχθηκα να μπω στο συγκεκριμένο κόμμα, ενώ πριν είχα δράση με το ΠΑΚ που μετά έγινε ΠΑΣΟΚ. Δίναμε παραστάσεις και τα λεφτά πηγαίνανε στο ΠΑΚ. Αλλά όταν μυρίστηκα την κατάσταση έφυγα. Διότι δεν έχω κάνει καμία υποχώρηση ως προς την ψυχούλα μου και την αλήθεια. Μπορεί να μην περνάω καλά οικονομικά αλλά περνάω πολύ καλά με τον εαυτό μου και με τους φίλους μου» τονίζει. «Το ΚΚΕ είναι αυτό που είναι αλλά τουλάχιστον έχει μια γραμμή που δεν την αλλάζει. Δείχνει μια συνέπεια. Και μια ειλικρίνεια σ’ αυτό που κάνει. Προσωπικά διαφωνώ σε πολλά αλλά δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω την πραγματικότητα» λέει στο «Κ».
Ο Carl von Stein της «Προδοσίας», ο Ανδρέας στον «Αδελφό Άννα», ο Δημήτριος Υψηλάντης στη «Μαντώ Μαυρογένους» είναι λάβρος κατά του ΠΑΣΟΚ για πολύ συγκεκριμένους λόγους. «Εμένα δύο πολιτικές καταστάσεις φρόντισαν να με εξοντώσουν. Η Δικτατορία και το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ με εξαφάνισε γιατί δεν ήμουν μέσα στα κόλπα τους. Με το ΠΑΣΟΚ ανεβήκανε όλες οι ακαθαρσίες στην επιφάνεια. Χαντακώθηκε η χώρα από άποψη πολιτισμού, ευπρέπειας και ήθους κι αυτά έχουν θεμελιωθεί γερά» υπογραμμίζει. Όπως εκτιμά, «και να ήθελε η ΝΔ να αλλάξει τα πράγματα, όλα ήταν μπλοκαρισμένα. Από κάτω όλα τα υπουργεία είχαν τους προηγούμενους. Η ΝΔ έκανε ένα μεγάλο λάθος. Έπρεπε όλους τους προηγούμενους να τους αλλάξει, όμως θέλανε να δείξουν ένα μεγαλείο. Αλλά τους τη φέρανε. Όλα από κάτω –υπουργεία, οργανισμοί κ.ά.- λειτουργούν με ανθρώπους του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι είχανε μάθει να τρώνε, είχανε δικτυωθεί κλπ».
Ο Π. Φυσσούν είχε συμμετάσχει στα Φεστιβάλ Κινηματογράφου Καννών (1965), Μόσχας και τότε Λένιγκραντ (1966), Αθηνών, Φιλίππων αλλά και στα Επιδαύρια. Τιμήθηκε με πολλά βραβεία όπως Α’ ανδρικού ρόλου στα Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου 1963 και 1964 καθώς και με Α’ ανδρικού ρόλου στο Φεστιβάλ Θεάτρου Ιθάκης το 1975.
Η κουβέντα έκλεισε πάλι με τον «Μότσαρτ» που μετά τη Θεσσαλονίκη θα παιχτεί στην Λαμία και το καλοκαίρι στην Αθήνα. «Ήταν ένας άνθρωπος που πραγματικά υπέφερε κι έγραφε αυτήν την θεία χαρούμενη μουσική! Είναι ασύλληπτο το χαμόγελο ενός ανθρώπου που υποφέρει. Αλλά για έναν καλλιτέχνη βασανισμένο δεν περνάει τίποτε απαρατήρητο! Έχει την ικανότητα από τη φύση του να το αποθηκεύει και μετά να το μεταφέρει στη σκηνή».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου