Η ΗΘΟΠΟΙΟΣ ΘΑΛΕΙΑ ΜΑΤΙΚΑ ΜΙΛΑ ΣΤΟ «ΚΕΝΤΡΙ»Η Φιφίκα του φαινομένου «Μπακαλόγατος» θα βρίσκεται στη Θεσσαλονίκης μέχρι τις 9 Μαΐου- Τι λέει για το θέατρο, το σινεμά, την πορεία της, τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, το πανεπιστημιακό άσυλο
Στην ηλεκτρονική διεύθυνση clubs.pathfinder.gr/thalia_matika στεγάζεται το επίσημο φαν κλαμπ της Θ. Ματίκα
Η μεγάλη αγάπη είναι το θέατρο, όχι η τηλεόραση. Απλώς από το θέατρο δεν βιοπορίζεσαι όπως θα ήθελες
Ο Δεκέμβριος έδειξε ότι χρειάζεται μια αφορμή αυτή η οργή να βγει προς τα έξω και να ξεσπάσουν οι άνθρωποι
Ήρεμη και λακωνική, συγκροτημένη και δυναμική, ενζενύ και σοβαρή, ηθοποιός και πολίτης της γενιάς της. Αυτό θα μπορούσε να είναι ένα πορτρέτο της Θάλειας Ματίκα, λίγα λεπτά πριν η δημοφιλής ηθοποιός ανέβει ως Φιφίκα στη σκηνή του «Μπακαλόγατου», στο κινηματοθέατρο Ράδιο Σίτυ, στη Θεσσαλονίκη. Είναι μια από τους καλλιτέχνες που φέτος, όπως και πέρσι, απολαμβάνουν το sold out της μεταφοράς μιας κορυφαίας ελληνικής ταινίας στο θεατρικό σανίδι.
«Ο λόγος που βρέθηκα σ’ αυτή τη δουλειά δεν ήταν τόσο ο «Μπακαλόγατος» όσο η συνεργασία μου με τον Πέτρο Φιλιππίδη, τον οποίον θεωρώ έναν από τους καλύτερους Έλληνες ηθοποιούς» λέει στο «Κεντρί», εκτιμώντας ότι αυτή η παράσταση θα αφήσει τη δική της ιστορία στο χώρο του ελληνικού θεάτρου.
Το «τσίμπημα» του Κουτσομύτη
Το ευρύ κοινό τη γνώρισε μέσα από το σήριαλ του Χριστόφορου Παπακαλιάτη «Κλείσε τα μάτια» (2003-2004) και την αγάπησε ως Χριστίνα στο «Μη μου λες αντίο» του Μανούσου Μανουσάκη. Πέρυσι την απολαμβάναμε στο καραγάτσειο «10» της Πηγής Δημητρακοπούλου.
Ο πρώτος, όμως, που την «τσίμπησε» και την «έμπασε» στα τηλεοπτικά πλατώ ήταν ο σκηνοθέτης Κώστας Κουτσομύτης. Ήταν στις εξετάσεις του Εθνικού Θεάτρου, όταν ο κορυφαίος σκηνοθέτης της ελληνικής τηλεόρασης την είδε και την κάλεσε να παίξει στη μεταφορά του μυθιστορήματος του Γιάννη Ξανθούλη «Ύστερα ήρθαν οι μέλισσες». Έτσι κι έγινε. Από κει και μετά, ο δρόμος ήταν ανοιχτός. Σήμερα πια, στην ηλεκτρονική διεύθυνση clubs.pathfinder.gr/thalia_matika στεγάζεται το επίσημο φαν κλαμπ της Θ. Ματίκα.
«Έχω γίνει πιο γνωστή από την τηλεόραση αν και έχω κάνει αρκετό θέατρο. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να γίνεις γνωστός σήμερα, μόνο από την τηλεόραση. Πόσους θεατρικούς ηθοποιούς γνωρίζει ο κόσμος σήμερα οι οποίοι δεν έχουν ασχοληθεί με την τηλεόραση και κάνουν αμιγώς θέατρο; Κανέναν!» λέει με ειλικρίνεια. «Η τηλεόραση είναι ένα μέσο που ούτε να το αφορίσεις μπορείς ούτε να το εξυμνήσεις. Είναι ένα μέσο που μπαίνει σε όλα τα σπίτια, έχει φοβερή δύναμη και είναι ανάλογα πως χρησιμοποιείς αυτό το μέσο. Προσωπικά η τηλεόραση μου έχει προσφέρει πάρα πολλά, οπότε δεν την αφορίζω καθόλου» υποστηρίζει.
Παρά την επιτυχία που γνωρίζει τα τελευταία εννιά χρόνια, κυρίως μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές, η Θ. Ματίκα φαίνεται απόλυτα προσγειωμένη και «αρκετά ικανοποιημένη» από τις επιλογές της στην τηλεόραση.
«Η μεγάλη αγάπη είναι το θέατρο, όχι η τηλεόραση. Απλώς από το θέατρο δεν βιοπορίζεσαι, όπως θα ήθελες να βιοπορίζεσαι» λέει σκιαγραφώντας τη σχέση της με την τέχνη της υποκριτικής.
Σημείο αναφοράς οι παλιοί κωμικοί
Γεννήθηκε στην Αθήνα στις 4 Ιουλίου 1978. Μαθήτρια της Γερμανικής Σχολής Αθηνών, σπούδασε οικονομικά στο πανεπιστήμιο του Πειραιά. Την κέρδισε, που λέμε, το θέατρο.
Μιλώντας για τον «Μπακαλόγατο», έξω από το καμαρίνι της στο Ράδιο Σίτυ, της θέσαμε μια κλασική ερώτηση: ποια μπορεί να είναι σήμερα η επικαιρότητα μιας παλιάς ελληνικής ταινίας; «Είναι μια κωμωδία η οποία ναι μεν φέρνει το άρωμα μιας παλιάς εποχής, αλλά το χιούμορ της είναι διαχρονικό. Δε νομίζω ότι έχουν αλλάξει τόσο πολύ τα πράγματα ώστε αυτά που συνέβησαν τα τελευταία 30 χρόνια στην Ελλάδα έχουν διαγραφεί και δεν τα θυμάται ο κόσμος…» απαντά, τραβώντας δύο ρουφηξιές το τσιγάρο που κρατά.
Η Θ. Ματίκα, όπως πολλά νέα παιδιά της γενιάς της, έχει μεγαλώσει με τις ελληνικές ταινίες. «Έχω δει αρκετό ελληνικό κινηματογράφο, ειδικά μικρότερη. Μου άρεσαν οι κωμωδίες της Τζένη Καρέζη, όπως και κάποιες ταινίες της Αλίκης. Μια πολύ αγαπημένη μου ταινία είναι ‘‘Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα’’, θεωρώ ότι είναι κορυφαία ταινία» λέει, συμπληρώνοντας ότι «πολλοί πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης είναι ακόμη σημείο αναφοράς όσον αφορά στην κωμωδία: Αυλωνίτης, Σταυρίδης, Ηλιόπουλος, Βουτσάς, Γιωνάκης. Αυτό που κάνανε είναι μοναδικό και αξεπέραστο. Θεωρώ ότι είχαν τη δυνατότητα να σταθούν και στο εξωτερικό. Αλλά είμαστε μια μικρή χώρα, με πολύ μικρό πληθυσμό και ό,τι γίνεται γίνεται στο εσωτερικό της χώρας, δεν έχουμε κατορθώσει να ανοίξουμε πανιά για έξω…» λέει και συμπληρώνει ότι «το μεγάλο ζήτημα, ειδικά στον κινηματογράφο, είναι το χρήμα. Όσο λιγότερο χρήμα υπάρχει τόσο φτηναίνουν οι παραγωγές. Οπότε τα μεγέθη γίνονται μη συγκρίσιμα… Δεν γίνεται να συγκρίνεις ένα περίπτερο με μια αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Αυτό ισχύει ακόμα».
«Οι άνθρωποι μέσα τους
έχουν πλέον συνεχώς μια οργή»
Η Θάλεια Ματίκα δεν είναι από κείνα τα παιδιά που σφυρίζουν αδιάφορα για όσα συμβαίνουν γύρω μας. Έχει ζήσει αρκετά χρόνια στα Εξάρχεια, ενώ φέτος μαζί με τον Τάσο Ιορδανίδη πραγματοποιούν εξαιρετική ερμηνεία για το έργο «Δάσος» του Ντ. Μάμετ, στο Νέο Ελληνικό Θέατρο που βρίσκεται στα Εξάρχεια, την περιοχή που σημάδεψε τον περσινό Δεκέμβριο. Είναι άνθρωπος που περπατά τους δρόμους της Αθήνας, στις γειτονιές της όλες, με τους αλλοδαπούς, απολαμβάνοντας τη γοητεία της πολυπολιτισμικότητας.
Πως είδε, λοιπόν, τα πρόσφατα «Δεκεμβριανά»;
«Ζω και εργάζομαι στο κέντρο της Αθήνας, οπότε έζησα τα γεγονότα του Δεκεμβρίου από πολύ κοντά. Αυτή η κινητοποίηση, αν και δεν ήταν σαφής σε στόχους, συνέβη επιτέλους! Νομίζω ότι ο μέσος άνθρωπος δεν αντέχει άλλο αυτά που συμβαίνουν στην καθημερινότητα. Στο κράτος που ζει δεν αντέχει άλλο και ασφυκτιά, δεν ξέρει πώς να αντιδράσει. Κι όταν λέω κράτος εννοώ την Ελλάδα που όλοι ξέρουμε, με την παιδεία που προσφέρει, με την υγεία που προσφέρει, με τις θέσεις εργασίας που προσφέρει, με τις κοινωνικές παροχές γενικότερα. Επειδή λοιπόν αυτό το κράτος μειονεκτεί σ’ αυτά τα ζητήματα, οι άνθρωποι μέσα τους έχουν συνεχώς μια οργή. Αυτό που φάνηκε από τα γεγονότα είναι ότι χρειάζεται μια αφορμή αυτή η οργή να βγει προς τα έξω και να ξεσπάσουν οι άνθρωποι. Ένα ξέσπασμα ανθρώπων μη ικανοποιημένων με τις συνθήκες που ζουν σ’ αυτή τη χώρα".
Έχοντας ζήσει στο χώρο των πανεπιστημίων λόγω των σπουδών σας. Ποια είναι η γνώμη σας για το πανεπιστημιακό άσυλο;
Το πανεπιστημιακό άσυλο θεσμοθετήθηκε σε εποχές που το καθεστώς ήταν πολύ συγκεκριμένο. Με το πανεπιστημιακό άσυλο συμφωνώ απόλυτα. Εννοείται ότι σε ένα χώρο όπου διαμορφώνεται συνείδηση και καταρτίζεται επαγγελματικά το μέλλον μιας χώρας, θα πρέπει να υπάρχει άσυλο. Από κει και πέρα όταν συμβαίνουν αυτά που βλέπουμε τα τελευταία χρόνια, ο τρόπος αντιμετώπισης από τις εκάστοτε κυβερνήσεις είναι να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των πολιτών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου