· Τελευταία μέρα για την έκθεση ντοκουμέντων «Ο παράνομος Τύπος στη Βόρεια Ελλάδα» που διοργανώνει το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜΘ (Μοργκεντάου 1 και Λ. Νίκης, τηλ. 2310-237004) όπου παρουσιάζονται σπάνια αντίτυπα εφημερίδων από την περίοδο της εθνικής αντίστασης.
· Πρεμιέρα κάνει απόψε η Όπερα Θεσσαλονίκης στο θέατρο ΕΜΣ, στις 20.30, με την όπερα του Giacomo Puccini «La Boheme». Μόνο για πέντε παραστάσεις: 31/1 και 1,3,5,7/2 και 9/2 στη Βέροια, στο Χώρο Τεχνών, στις 21.00. Προπώληση εισιτηρίων στα εκδοτήρια του ΚΘΒΕ (τηλ. 2310-223785).
· Εγκαινιάζεται σήμερα στις 12.00 το μεσημέρι (έως 15.00), στις Kalfayan Galleries (Πρ. Κορομηλά 43, τηλ. 2310-225523), η έκθεση «Bittersweet» του γνωστού Έλληνα εικαστικού Poka-Yio (έως 28/2).
· Δεύτερη και τελευταία μουσική παράσταση στην Αίγλη (Αγ. Νικολάου και Κασσάνδρου, τηλ. κρατήσεων 2310-270016), με τη Νένα Βενετσάνου και τίτλο «Ημερολόγιο των καιρών». Το πρόγραμμα ξεκινάει στις 22.30.
· Το ΚΘΒΕ αφιερώνει το 40ο Λογοτεχνικό Πρωινό του στην πρόσφατα χαμένη συγγραφέα Στέλλα Βογιατζόγλου σε σκηνοθεσία Χριστίνας Χατζηβασιλείου, αύριο, Κυριακή ½, στις 12.00 στο θέατρο της ΕΜΣ, με ελεύθερη είσοδος.
· Αύριο το βράδυ, στις 9, στο Μέγαρο Μουσικής η μουσική παρέα του «Εν χορδαίς» μας ταξιδεύει στην Πόλη των πόλεων, αφιέρωμα στη μουσική κληρονομιά της Πόλης με γενικό τίτλο «Ενθύμιον Κωνσταντινουπόλεως».
· Την Τρίτη 3/2 στις 8.00 το βράδυ, στη γκαλερί ΑΤΡΙΟΝ (Τσιμισκή 94, τηλ. 2310-285890) εγκαινιάζεται η έκθεση «Μυστικοί δρόμοι» του Ευθύμη Ευθυμιάδη (έως 28/2).
· «Σύγχρονη Ελληνική Ζωγραφική» από τις Συλλογές του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών στο Χώρο Τεχνών του Δήμου Βέροιας με σημαντικά έργα της σύγχρονης ελληνικής τέχνης, ανάμεσά τους έργα των Γιάννη Γαΐτη, Παναγιώτη Τέτση, Αλέκου Φασιανού, Βλάση Κανιάρη, Χατζηκυριάκου Γκίκα, Μποστ κ.α. (διάρκεια έκθεσης έως 13/2, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή 9.00-13.00 και 17.30-20.30).
· Η β’ φάση της έκθεσης «Δημιουργώ, άρα Υπάρχω» που διοργανώνουν το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, στην Αποθήκη Β1 στο Λιμάνι (έως 22/2).
· Έκθεση με σκίτσα και γελοιογραφίες του ΣΤΑΘΗ, με τίτλο «Χάρτινη κωμωδία», στον Ιανό (έως 7/2).
· Σήμερα, από τις 12.00 μέχρι τις 14.00, στον Ιανό (Αριστοτέλους 7), ο ραδιοφωνικός παραγωγός Γιάννης Σερβετάς προτείνει λογοτεχνικά βιβλία και cd. Επίσης, στις 12.00 το μεσημέρι, στο ίδιο βιβλιοπωλείο, ο Γιώργος Δουατζής παρουσιάζει το βιβλίο του «Μη φεύγετε κύριε ευχετή» (εκδ. Λιβάνη). Θα μιλήσουν οι Νίκος Κωνσταντόπουλος, πρώην Πρόεδρος του Συνασπισμού, Γιάννης Μυλόπουλος, Καθηγητής Πολυτεχνικής Α.Π.Θ., Γιάννης Μπουτάρης, χημικός-οινολόγος, Κλέαρχος Τσαουσίδης, δημοσιογράφος.
· Αναδρομική έκθεσης Ηλία Δεκουλάκου (1968-1978), ενός γνήσιου εκπροσώπου της γενιάς του ’60, στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης / Πολιτιστικό Κέντρο Θεσσαλονίκης (Βασ. Όλγας 108, τηλ. 2310- 295170-1). Η έκθεση θα διαρκέσει έως τις 15/3.
· Στο Dennis Bistro (Πλ. Ρέγκου 13, τηλ. 2310-862786), κάθε Παρασκευή και Σάββατο, ο Άκης Γούναρης από το πιάνο του και η Χριστίνα Κεχαΐδου με την ιδιαίτερη φωνή της, παρουσιάζουν το πρόγραμμά τους «Ένα πιάνο, δυό φωνές».
· Μέχρι τις 11/2 διαρκεί η έκθεση φωτογραφίας του Κωνσταντίνου Κίσσα στη γκαλερί Ειρμός (Καρόλου Ντηλ & Λεωφ. Νίκης 17, τηλ. 2310-222863, 2310-278868). Πρόκειται για περίπου σαράντα (40) έγχρωμες φωτογραφίες, οι λήψεις των οποίων έγιναν την διετία 2006-2008 στη διάρκεια των νυχτερινών περιπλανήσεων του καλλιτέχνη σε περιοχές της Μεσογείου.
· Κάθε Πέμπτη βράδυ μετά τις 22.00 η Ελευθερία Πάτση στη φωνή και ο Γρηγόρης Σημαδόπουλος στο πιάνο μας κρατούν συντροφιά με εξαιρετικό ελληνικό ρεπερτόριο στο Pollock Bar (Λ. Νίκης 55, τηλ. 2310-281681)
· Στο Βασιλικό Θέατρο «Ερρίκος Δ’» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά με πρωταγωνιστή τον Κώστα Καρρά (τηλ. 2310-288000).
· Τρία έργα, σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο, παρουσιάζει η Πειραματική Σκηνή της «Τέχνης» στο θέατρο «Αμαλία» της Θεσσαλονίκης: κάθε Τετάρτη στις 9 μ.μ., ανεβαίνουν στη σκηνή «Οι έμποροι» του Ζοέλ Πομμερά, κάθε Πέμπτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 9 μ.μ. και κάθε Κυριακή στις 7 μ.μ., παίζεται ο «Γυάλινος κόσμος» σε σκηνοθεσία Νίκου Χουρμουζιάδη και, τέλος, κάθε Κυριακή στις 11.30 το πρωί, παίζονται τα «Σαράντα κλειδιά», παράσταση για θεατές κάθε ηλικίας, βασισμένη σ’ ένα λαϊκό παραμύθι της Σκύρου, σε σκηνοθεσία της Ελένης Δημοπούλου.
· «Νερό – Ρεύματα» είναι ο τίτλος της έκθεσης φωτογραφίας στο Μουσείο Φωτογραφίας (Α’ Προβλήτας, τηλ. 2310-566716, έως 25/3).
· Στο Orient Live (Τσιμισκή και Κομνηνών 18, τηλ. 2310-244623) μπορείτε να απολαύσετε τον Κωστή Μαραβέγια και τους Maraveyas ILegal live με τραγούδια και μουσικές από την ομώνυμη δισκογραφική του δουλειά αλλά και διασκευές της μεσογειακής σκηνής. Μέχρι 30/1/2009, κάθε Παρασκευή στις 22.30.
· Τελειώνει σήμερα η έκθεση φωτογραφίας της Καίτης Παπαναούμ με τίτλο «Δέλτα Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα - Παραποτάμιες διαδρομές» στο καφέ – μπαρ «Ιδέες» (Βύρωνος 6, στη Διαγώνιο). Διοργανωτές ο Φορέας Διαχείρισης Δέλτα Αξιού-Λουδία-Αλιάκμονα και το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.
Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2009
Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2009
"Αποχαιρετισμός στην Ελλάδα"...
Ένα καταπληκτικό κείμενο που δημοσιεύθηκε στην Καθημερινή της Κυριακής (28/12) και υπογράφει ο απερχόμενος πρέσβης της Μεγάλης Βρετανίας στη χώρα μας κ. Σάιμον Γκας (το πήρε από το greece-salonika.blogspot.com):"Σε λίγες μέρες η γυναίκα μου κι εγώ αφήνουμε την Αθήνα ύστερα από οκτώ ευτυχισμένα χρόνια στη χώρα σας - πρώτα στη δεκαετία του '80 και για δεύτερη φορά αυτά τα τελευταία χρόνια. Η Ελλάδα ήταν καλή μαζί μας. Μας χάρισε τον πρώτο μας γιο, που γεννήθηκε εδώ πριν από 23 χρόνια. Μας χάρισε πολλούς φίλους. Μας χάρισε πολλές στιγμές ευτυχίας. Και ποτέ, μα ποτέ δεν μας άφησε να πλήξουμε.
Η Ελλάδα και οι Ελληνες ασκούν έντονη επίδραση στους ξένους. Ο Βρετανός συγγραφέας Lawrence Durrell έγραψε: «Αλλες χώρες μπορούν να σε κάνουν να ανακαλύψεις έθιμα ή παραδόσεις ή τοπία. Η Ελλάδα σου προσφέρει κάτι πιο σκληρό: την ανακάλυψη του εαυτού σου». Στην Ελλάδα εμείς οι Βορειοευρωπαίοι αφήνουμε πίσω μας λίγη απ' την ψυχραιμία και την επιφυλακτικότητά μας και γινόμαστε πιο εξωστρεφείς, αναζητάμε πιο πολύ τη συντροφιά των άλλων ανθρώπων. Δεν εκπλήσσομαι που η λέξη privacy δεν μεταφράζεται ακριβώς στα Ελληνικά.. Αλλά, πάλι, ούτε η λέξη παρέα μεταφράζεται στα Αγγλικά.
Η Ελλάδα άναψε τον πόθο του ταξιδιού σε γενιές και γενιές Βρετανών, και η Μαριάν κι εγώ προσπαθήσαμε να ακολουθήσουμε τα βήματά τους. Η μυρωδία του καπνού του ξύλου που καίγεται ένα φθινοπωρινό απόγευμα στην Ηπειρο, τα λιβάδια με τ' αγριολούλουδα στην Πελοπόννησο την άνοιξη, τα κρυστάλλινα γαλανά νερά του Ιονίου το καλοκαίρι είναι μερικές από τις αναμνήσεις που θα πάρουμε μαζί μας φεύγοντας.
Οι Ζουλού λένε ότι οι... άνθρωποι είναι άνθρωποι μέσα από άλλους ανθρώπους. Η Ελλάδα δεν θα σήμαινε τόσα πολλά για μας αν δεν υπήρχαν οι άνθρωποι που γνωρίσαμε εδώ. Η γιαγιά που μας φίλεψε ροδάκινα απ' το καλάθι της όταν χάλασε το αυτοκίνητο της παρέας μας, στη Θεσσαλία το 1975. Το ζευγάρι που μας παραχώρησε το διαμέρισμά του, παρόλο που μόλις μας είχε συναντήσει, στο Ρέθυμνο το 1984. Ο ταξιτζής στη Χίο, το 1992, που όταν ο γιος μου ο Κρίστοφερ ζαλισμένος από το ταξίδι έκανε εμετό κι έκανε χάλια και το ταξί και τον ίδιο, αυτός ανησυχούσε μόνο αν ήταν εντάξει το παιδί. Θα μας λείψουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι στην Ελλάδα, που μας έδωσαν τη φιλία τους και τη συντροφιά τους.
Θα θέλαμε επίσης, η Μαριάν κι εγώ, να ευχαριστήσουμε όλους αυτούς που ήταν τόσο επιεικείς και συγχωρητικοί όσο εμείς κατακρεουργούσαμε την ελληνική γλώσσα. Θέλω να ζητήσω ιδιαιτέρως συγγνώμη από μια κυρία που γνώρισα σε μια δεξίωση πριν από λίγα χρόνια. Τη ρώτησα τι δουλειά έκανε ο άντρας της. Μου απάντησε ότι ήταν γεωπόνος. Δυστυχώς, μπέρδεψα τη λέξη γεωπόνος με τη λέξη Γιαπωνέζος. Καθώς η συζήτηση προχωρούσε, διαπίστωσα με έκπληξη ότι δεν ήξερε σχεδόν τίποτε για την Ιαπωνία. Και καθώς επέμενα με τις ερωτήσεις μου για τον ιαπωνικό πολιτισμό, έβλεπα σιγά σιγά τον πανικό να φουντώνει στα μάτια της.
Θα ήθελα ακόμη να ζητήσω συγγνώμη κι από τον προβεβλημένο εκείνον υπουργό, που παρέμεινε ατάραχος όταν τον ρώτησα πώς σκόπευε να αντιμετωπίσει όλες τις προσκλήσεις και όχι τις προκλήσεις του τομέα ευθύνης του. Τώρα ήρθε ο καιρός να πάμε σε μιαν άλλη χώρα. Χαιρόμαστε με την προοπτική των νέων εμπειριών, των νέων ενδιαφερόντων που πάντα φέρνει ένα νέο διπλωματικό πόστο. Όπως λέει κι ο ποιητής:
«Πολλά τα καλοκαιρινά πρωινά να είναιπου με τι ευχαρίστηση, με τι χαράθα μπαίνεις σε λιμένες πρωτοϊδωμένους»
Αλλά, δεν θα είναι Ελλάδα.
Αυτό για το οποίο μπορούμε να είμαστε σίγουροι είναι ότι θα επιστρέψουμε. Δεν νομίζουμε ότι η Ελλάδα μας έχει δώσει ακόμη την άδεια να την εγκαταλείψουμε οριστικά. Και όταν επιστρέψουμε δεν θα το κάνουμε μόνο για τους ανθρώπους ή για το τοπίο, αλλά και γιατί η Ελλάδα είναι μια χώρα που θαυμάζουμε για πάρα πολλά πράγματα.
Αλλά αυτό που ιδιαίτερα θαυμάζουμε εδώ είναι η σημασία που δίνουν οι Ελληνες στους οικογενειακούς δεσμούς και τη φιλία, την επιμονή σας να χαίρεστε τη ζωή, την ανοιχτόκαρδη διάθεσή σας, τη γενναιοδωρία σας και την αίσθηση αξιοπρέπειας και ευπρέπειας. Το ταλέντο των Ελλήνων ξεχειλίζει σε κάθε τομέα, από τις καλές τέχνες ώς τον κάθε χώρο δουλειάς και δημιουργίας. Ενα από τα προνόμια που είχα ως πρέσβης στην Ελλάδα ήταν η ευκαιρία που μου έδωσε να συναντήσω τόσους προικισμένους, ζωντανούς ανθρώπους από φοιτητές μέχρι δισεκατομμυριούχους.
Ομολογώ ότι ακόμη και τώρα, μετά οκτώ χρόνια στην Ελλάδα, υπάρχουν ακόμη μερικά πράγματα που δεν καταλαβαίνω. Δεν καταλαβαίνω την ελληνική μανία να βουτάνε όλοι στη θάλασσα κάθε φορά που η θερμοκρασία ανεβαίνει πάνω από τους δέκα βαθμούς. Εγώ μεγάλωσα σε μια χώρα που η θάλασσα ήταν κρύα και γκρίζα και, γενικώς, έπρεπε να αποφεύγεται.
Δεν καταλαβαίνω γιατί τα κινητά είναι τόσο δημοφιλή, ενώ τόσες και τόσες Ελληνίδες σε διακοπές έχουν τη συνήθεια να φωνάζουν τόσο δυνατά και σε τόσο ψηλές νότες ώστε οι φωνές τους να σκίζουν τον αιθέρα και λόγγοι και ραχούλες να αντηχούν «έλα Τούλααα». Θαυμάζουμε το πάθος των Ελλήνων για προσωπική ελευθερία και ελευθερία του λόγου. Ακόμη δεν έχω καταλάβει τα παραθυράκια στην τηλεόραση. Πώς καταλαβαίνει ο ένας τι λέει ο άλλος όταν όλοι μιλούν ταυτόχρονα; Ο στρατηγός Ντε Γκολ αναρωτήθηκε κάποτε πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που παράγει 246 διαφορετικά είδη τυριών.
Αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να κυβερνήσει κανείς μια χώρα που έχει σχεδόν τόσους τηλεοπτικούς και ραδιοφωνικούς σταθμούς όσα τυριά έχει η Γαλλία. Αυτό που καταλαβαίνω και ξέρω καλά είναι ότι η Μαριάν και εγώ αισθανόμαστε τεράστια τρυφερότητα, ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για μια χώρα που μας φέρθηκε τόσο καλά.
Σ' ευχαριστώ, Ελλάδα.
Σάιμον Γκας"
Νέα ανακοίνωση του ΚΘΒΕ - ματαιώνονται οι παραστάσεις
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος αργά το μεσημέρι της Παρασκευής έλαβε ενημέρωση από το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών για στάσεις εργασίας που θα πραγματοποιηθούν το Σάββατο 31/1/2009 από ώρα 18:00 έως 19:30 (απογευματινή παράσταση) και από ώρα 21:00-22:30 (βραδινή παράσταση) και Κυριακή 1/2/2009 από ώρα 11:00-12:30 (πρωινή παράσταση) από ώρα 15:00-16:30 και από ώρα 19:00-20:30 (βραδινή παράσταση).
Η ανακοίνωση αυτή αναιρεί την προηγούμενη ενημέρωση που είχατε από το Κ.Θ.Β.Ε. και γίνεται για να ενημερωθεί το κοινό ώστε να αποφευχθεί η ταλαιπωρία του.
Η ανακοίνωση αυτή αναιρεί την προηγούμενη ενημέρωση που είχατε από το Κ.Θ.Β.Ε. και γίνεται για να ενημερωθεί το κοινό ώστε να αποφευχθεί η ταλαιπωρία του.
Διαβάστε αύριο στο "Κεντρί"
-Την αποκλειστική συνέντευξη του νομάρχη Θεσσαλονίκης, Παναγιώτη Ψωμιάδη, ο οποίος δηλώνει ότι θα… μείνει μακριά από το δήμο λόγω… των ελλειμμάτων του. Διαβάστε ποιους «τσιμπάει» ο Π. Ψωμιάδης και ποιες είναι οι σχέσεις του με τους Αλ. Αλαβάνο, Αλ. Τσίπρα, Γ. Μπίκο, Π. Καλαΐτζή και Ν. Κακαουνάκη.
-Ο Π. Ψωμιάδης υπόσχεται ότι θα στηρίξει οποιαδήποτε υποψηφιότητα για το δήμο, εάν τελικά δεν κατεβεί ο ίδιος. Καταγγέλλει όσους επιδιώκουν την ακυβερνησία και ζητά να μην καταντήσουν τις ευρωεκλογές «απλή δημοσκόπηση». Ο νομάρχης για πρώτη φορά απαντά δημόσια στους «αντάρτες» της παράταξής του Γ. Μπίκο και Π. Καλαΐτζή, παραπέμπει το Νίκο Κακαουνάκη στο… δικαστήριο, βαθμολογεί υπουργούς της Ν.Δ. και αφιερώνει τραγούδια σε «φίλους» και «εχθρούς»!
-Διαβάστε επίσης, για μαρτυρίες σοκ για τις εταιρείες καθαρισμού, όπως αυτές καταγράφονται σε έρευνα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Οι ιδιοκτήτες ρίχνουν τις τιμές στους διαγωνισμούς συμπιέζοντας όμως τους μισθούς των εργαζομένων.
-Το 2009 θα είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά για όλους μας είπε στο Κεντρί ο περιφερειακός διευθυντής Βορείου Ελλάδος της Ελληνικής Τράπεζας, Δημήτρης Αργυρόπουλος τονίζοντας ότι μέχρι στιγμής το σύνολο των Ελλήνων δεν έχει καταλάβει την κρίση…
-Μπορείτε να διαβάσετε επίσης ποιοι θέλουν τον Μπουτάρη στο δήμο Θεσσαλονίκης, αν και αυτός θέλει να πάει σπίτι του… Στελέχη του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν έτοιμοι να υποστηρίξουν κάθοδο του κυρ Γιάννη στις επόμενες εκλογές.
-Επίσης διαβάστε για τον εθνικό εκθεσιακό φορέα που ετοιμάζεται να αναπτυχθεί και στα… πόδια του «σφάζονται» δήμαρχοι.
-Ακόμη, τι λέει στο Κεντρί ο δικηγόρος που υπερασπίστηκε 6.000 κατηγορούμενους σε 50 χρόνια καριέρας. Ο Μιχάλης Παναγιωτόπουλος μιλά για τις υποθέσεις που συγκλόνισαν τη Θεσσαλονίκη αλλά και για τον πελάτη του… Μάνο Χατζηδάκη.
-Διαβάστε επίσης, για το σίδερο… που χάλασε στο «Γ. Γεννηματάς» και οι ασθενείς αναρρώνουν σε τρύπια σεντόνια ενώ και οι γιατροί ψάχνουν μάταια να βρουν ιατρικές και χειρουργικές ποδιές της προκοπής και του ΕΣΥ με αποτέλεσμα να αγοράζουν δικές τους!
-Ο Π. Ψωμιάδης υπόσχεται ότι θα στηρίξει οποιαδήποτε υποψηφιότητα για το δήμο, εάν τελικά δεν κατεβεί ο ίδιος. Καταγγέλλει όσους επιδιώκουν την ακυβερνησία και ζητά να μην καταντήσουν τις ευρωεκλογές «απλή δημοσκόπηση». Ο νομάρχης για πρώτη φορά απαντά δημόσια στους «αντάρτες» της παράταξής του Γ. Μπίκο και Π. Καλαΐτζή, παραπέμπει το Νίκο Κακαουνάκη στο… δικαστήριο, βαθμολογεί υπουργούς της Ν.Δ. και αφιερώνει τραγούδια σε «φίλους» και «εχθρούς»!
-Διαβάστε επίσης, για μαρτυρίες σοκ για τις εταιρείες καθαρισμού, όπως αυτές καταγράφονται σε έρευνα της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ. Οι ιδιοκτήτες ρίχνουν τις τιμές στους διαγωνισμούς συμπιέζοντας όμως τους μισθούς των εργαζομένων.
-Το 2009 θα είναι μια πολύ δύσκολη χρονιά για όλους μας είπε στο Κεντρί ο περιφερειακός διευθυντής Βορείου Ελλάδος της Ελληνικής Τράπεζας, Δημήτρης Αργυρόπουλος τονίζοντας ότι μέχρι στιγμής το σύνολο των Ελλήνων δεν έχει καταλάβει την κρίση…
-Μπορείτε να διαβάσετε επίσης ποιοι θέλουν τον Μπουτάρη στο δήμο Θεσσαλονίκης, αν και αυτός θέλει να πάει σπίτι του… Στελέχη του ΠΑΣΟΚ δηλώνουν έτοιμοι να υποστηρίξουν κάθοδο του κυρ Γιάννη στις επόμενες εκλογές.
-Επίσης διαβάστε για τον εθνικό εκθεσιακό φορέα που ετοιμάζεται να αναπτυχθεί και στα… πόδια του «σφάζονται» δήμαρχοι.
-Ακόμη, τι λέει στο Κεντρί ο δικηγόρος που υπερασπίστηκε 6.000 κατηγορούμενους σε 50 χρόνια καριέρας. Ο Μιχάλης Παναγιωτόπουλος μιλά για τις υποθέσεις που συγκλόνισαν τη Θεσσαλονίκη αλλά και για τον πελάτη του… Μάνο Χατζηδάκη.
-Διαβάστε επίσης, για το σίδερο… που χάλασε στο «Γ. Γεννηματάς» και οι ασθενείς αναρρώνουν σε τρύπια σεντόνια ενώ και οι γιατροί ψάχνουν μάταια να βρουν ιατρικές και χειρουργικές ποδιές της προκοπής και του ΕΣΥ με αποτέλεσμα να αγοράζουν δικές τους!
Συνεχίζονται κανονικά οι παραστάσεις του ΚΘΒΕ
Σε ανακοίνωσε που εξέδωσε πριν από λίγο το ΚΘΒΕ, αναφέρονται τα εξής:
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σας ενημερώνει πως θα πραγματοποιηθούν κανονικά όλες οι προγραμματισμένες παραστάσεις για την Παρασκευή 20/1, το Σάββατο 31/1 και την Κυριακή 1/2/2009 όπως επίσης και το Λογοτεχνικό Πρωινό που είναι αφιερωμένο στην Στέλλα Βογιατζόγλου, την Κυριακή 1/2/2009, στις 12 μμ. στο Θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών
Αυτή την περίοδο στις σκηνές του ΚΘΒΕ παρουσιάζονται τα παρακάτω έργα:
Βασιλικό Θέατρο: Ερρίκος ο Δ΄ του Λουίτζι Πιραντέλο, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά.
Θέατρο Μονής Λαζαριστών- Σκηνή Σωκράτης Καραντινός: Ο Κύκλος με την κιμωλία στον Καύκασο του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη
Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών: Επιστροφή στον Παράδεισο του Φίλιπ Ρίντλεϊ σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή
Θέατρο Μονής Λαζαριστών- Σκηνή Σωκράτης Καραντινός: «Νεανική Σκηνή» Ελένη του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου
Βασιλικό Θέατρο: «Παιδική Σκηνή» Ερωτευμένος Πειρατής του Θέμη Μουμουλίδη
Πληροφορίες για μέρες και ώρες παραστάσεων στα Ταμεία του ΚΘΒΕ: τηλ. 2310 288000
e-mail: press@ntng.gr
Ιστοσελίδα ΚΘΒΕ www.ntng.gr
Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος σας ενημερώνει πως θα πραγματοποιηθούν κανονικά όλες οι προγραμματισμένες παραστάσεις για την Παρασκευή 20/1, το Σάββατο 31/1 και την Κυριακή 1/2/2009 όπως επίσης και το Λογοτεχνικό Πρωινό που είναι αφιερωμένο στην Στέλλα Βογιατζόγλου, την Κυριακή 1/2/2009, στις 12 μμ. στο Θέατρο της Εταιρίας Μακεδονικών Σπουδών
Αυτή την περίοδο στις σκηνές του ΚΘΒΕ παρουσιάζονται τα παρακάτω έργα:
Βασιλικό Θέατρο: Ερρίκος ο Δ΄ του Λουίτζι Πιραντέλο, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά.
Θέατρο Μονής Λαζαριστών- Σκηνή Σωκράτης Καραντινός: Ο Κύκλος με την κιμωλία στον Καύκασο του Μπέρτολτ Μπρεχτ σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη
Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών: Επιστροφή στον Παράδεισο του Φίλιπ Ρίντλεϊ σε σκηνοθεσία Αναστασίας Ρεβή
Θέατρο Μονής Λαζαριστών- Σκηνή Σωκράτης Καραντινός: «Νεανική Σκηνή» Ελένη του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Γιάννη Παρασκευόπουλου
Βασιλικό Θέατρο: «Παιδική Σκηνή» Ερωτευμένος Πειρατής του Θέμη Μουμουλίδη
Πληροφορίες για μέρες και ώρες παραστάσεων στα Ταμεία του ΚΘΒΕ: τηλ. 2310 288000
e-mail: press@ntng.gr
Ιστοσελίδα ΚΘΒΕ www.ntng.gr
Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2009
Κουίζ
Ποιος είπε αναφερόμενος στους συνδικαλιστές ηθοποιούς: "Αυτούς έπρεπε να τους είχα ξεπαστρέψει όπως έκανε το Εθνικό»;
Γάζα το... ΚΘΒΕ
Δύσκολο το Σαββατοκύριακο που πέρασε για το ΚΘΒΕ. Εκατοντάδες.. επίδοξοι θεατές της παράστασης "Ερρίκος Δ'" κατέφθασαν από τη Χρυσούπολη και την Κατερίνη για να αντιληφθούν ότι οι παραστάσεις είχαν ματαιωθεί λόγω των στάσεων εργασίας των ηθοποιών. Αν η πληροφορία αληθεύει, τίθεται το ερώτημα γιατί δεν ενημερώθηκαν από το Θέατρο;
Οι σχέσεις των ηθοποιών με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Νικήτα Τσακίρογλου είναι ιδιαίτερα τεταμένες λόγω την άρνησής του να συμφωνήσει στα αιτήματά τους για τη νέα συλλογική σύμβαση, δίνοντας μόνο 4% αύξηση. Ανάλογα σκηνικά επαμαλήφθηκαν την Κυριακή με την παιδική παράσταση.
Χθες πάντως, παρουσία της βουλευτίνας του ΚΚΕ ηθοποιού Λίλας Καφαντάρη, πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση με συμμετοχή 80 ηθοποιών στην ΕΜΣ και αποφασίστηκε η συνέχιση των κινητοποιήσεων με απόλυτη πλειοψηφία!
Οι σχέσεις των ηθοποιών με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Νικήτα Τσακίρογλου είναι ιδιαίτερα τεταμένες λόγω την άρνησής του να συμφωνήσει στα αιτήματά τους για τη νέα συλλογική σύμβαση, δίνοντας μόνο 4% αύξηση. Ανάλογα σκηνικά επαμαλήφθηκαν την Κυριακή με την παιδική παράσταση.
Χθες πάντως, παρουσία της βουλευτίνας του ΚΚΕ ηθοποιού Λίλας Καφαντάρη, πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση με συμμετοχή 80 ηθοποιών στην ΕΜΣ και αποφασίστηκε η συνέχιση των κινητοποιήσεων με απόλυτη πλειοψηφία!
Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2009
Η χαμηλή πτήση της γενιάς 30-40
Κοσμοπολίτες, πολυπτυχιούχοι, σκληρά εργαζόμενοι, ξεκίνησαν με προσδοκίες και κατέληξαν στο ψυχαναλυτικό ντιβάνι
Της Μαργαρίτας Πουρνάρα [ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25/1/2009]
Το είδαμε στα επεισόδια του περασμένου Δεκεμβρίου: Η πίτα της τηλεθέασης μοιράστηκε ανάμεσα στους πιτσιρικάδες και στους μεσήλικες εκπρόσωπους της πολιτικής ζωής. Η γενιά των τριαντάρηδων, των 30 - 40, έμεινε στην αφάνεια. Ο λόγος των ανθρώπων που καλούνται να παράγουν τέχνη, πολιτική, πολιτισμό, σκέψη, επιστημονική έρευνα δεν ακούστηκε καθόλου. Η μελλοντική ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας δεν έδωσε στίγμα, αλλά σιωπή ανυπαρξίας. Αλήθεια, πού χάθηκε; Πού χαθήκαμε; Είμαστε χαμηλοφτερουγισμένοι; Είμαστε ικανοί για τα μεγάλα πετάγματα που απαιτούν οι καιροί;
Με όπλο τον ρεαλισμό και την ανελέητη αυτοκριτική, έξι εκπρόσωποι της ηλικιακής ομάδας 30 - 40 μιλούν στην «Κ» για τις νοοτροπίες, την αυτογνωσία, τις προσδοκίες, τις συμπεριφορές, την κουλτούρα, τις αναζητήσεις μιας γενιάς στριμωγμένης. Με την πλάτη στον τοίχο. Με μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και διδακτορικά. Με mp3 players γεμάτα τραγούδια που κατεβάσαμε από το Iντερνετ. Με ultra portable PC στις τσάντες. Με εξομολογήσεις και παρεμβάσεις στα μπλογκ. Με πρώιμο θρήνο για τη χαμένη μας δημιουργικότητα που ξεπουλήσαμε για να βρούμε δουλειά κατώτερη των προσδοκιών και των σπουδών μας. Με προσήλωση στο lifestyle και τις επιταγές του. Με μεγάλα όνειρα που χώρεσαν τελικά σε βιτρίνες του Κολωνακίου. Με την στολή του εθελοντή των Ολυμπιακών Αγώνων στην ντουλάπα. Με όραμα μια ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Με ανθρωπιστικές και οικολογικές ανησυχίες που δεν οδήγησαν ποτέ σε αγώνες. Με απέχθεια για την πολιτική και το σκυλολόι των τηλεοπτικών παραθύρων. Με εργασιακές αγωνίες και αμφίβολη σύνταξη, ως ασφαλισμένοι μετά το 1992. Με έγνοια για τον δημόσιο χώρο. Με χρόνο ψαλιδισμένο για φλερτ, έρωτα, χουζούρι. Με όνειρο να ζήσουμε ένα διάστημα στο εξωτερικό. Με γονείς που επιμένουν να πρωταγωνιστούν στις ζωές μας. Με παιδιά που είναι ακόμα νήπια. Με ψυχαναλυτές - συμμάχους στον αγώνα της αναζήτησης ταυτότητας. Αλήθεια, ποιοι είμαστε οι 30 - 40;
Βασίλης Μουρδουκούτας, 35
Δουλεύουμε σκληρά από παιδιά
Η γενιά μου είναι η γενιά της ιδιωτικής τηλεόρασης, του MTV, των περιοδικών lifestyle και της ενήλικης αλλά και ριζικά ανατρεπτικής επαφής με την «προσωπική τεχνολογία» (κινητή τηλεφωνία, προσωπικός υπολογιστής, κοκ).
Πρόκειται για μία γενιά που αποφάσισε να ιδιωτεύσει από νωρίς. Επέλεξε δηλαδή συνειδητά να παραμείνει μακριά από ό,τι συνιστούσε έως τις μέρες της πολιτική: κόμμα, κλαδική, πολιτικό κουτσομπολιό, μεγάλες συγκεντρώσεις, σημαιάκια. Υπό αυτή την έννοια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια γενιά α-πολιτική. Παραμείναμε σιωπηλοί, αναμένοντας την πολιτική να αλλάξει. Μάταια. Εκείνη παρέμεινε απαράλλαχτη κι εμείς αποτραβηχτήκαμε ακόμη πιο πολύ. Ισως, το γεγονός που υποστασιοποιεί τη σχέση μας με την πολιτική να είναι η συγκέντρωση του καλοκαιριού 2007 για τις πυρκαγιές (αυθόρμητη, στατική, σιωπηλή, κ.λπ.).
Καταλάβαμε αρκετά γρήγορα, σχεδόν διαισθητικά, τη διαφορά ιδιωτικού – δημόσιου. Αναγνωρίσαμε δηλαδή το τι σημαίνει δημόσιος χώρος και του αποδώσαμε αξία. Νοιαστήκαμε για αυτό που μοιραζόμαστε από κοινού, τόσο ουσιαστικά όσο και αισθητικά. Γίναμε αστοί. Είδαμε την πόλη μας να αλλάζει –έστω άναρχα και «σπασμωδικά»– και αισθανθήκαμε χαρά. Υπήρχαν πια «νησίδες» ελκυστικής αστικής ζωής και εδώ, όπως αλλού στις πόλεις του δυτικού κόσμου.
Το βλέμμα μας ήταν από νωρίς στραμμένο προς τα «έξω». Ανοιχτήκαμε ως γενιά της μαζικής μεταπτυχιακής μετανάστευσης κι εκτεθήκαμε στο «άλλο», στο ξένο, στο διαφορετικό. Γευτήκαμε τα καλά του, το αποδεχτήκαμε. Ενστερνιστήκαμε μια ευρωπαϊκή - κοσμοπολίτικη στάση ζωής. Δίχως να χάσουμε μια κάποια «αίσθηση» της πατρίδας. Η κατεύθυνση του βλέμματος άλλαξε, το «σώμα» παρέμεινε και παραμένει Ελληνικό — δεν «παγκοσμιοποιήθηκε», όπως στην περίπτωση των γενιών που ακολουθούν. Σε αυτό το πλαίσιο, η είσοδός μας στην Ευρωζώνη και η ανάληψη των Ολυμπιακών λειτούργησαν συμβολικά ως επιβεβαίωση του ότι οι πόθοι μας θα εκπληρωθούν: θα κινηθούμε ως χώρα συνολικά προς τα έξω, προοδεύοντας προς τη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο, τα χρόνια που ακολούθησαν ακύρωσαν τις προσδοκίες, η θλίψη επανήλθε, η απόσταση ενισχύθηκε.
Είμαστε, τέλος, η πρώτη γενιά που δουλεύει περισσότερο από τους γονείς της. Μας βλέπουν και μας λυπούνται. Το αναφέρουν, το αποδέχονται, νιώθουν το άγχος μας. Κι αυτό διότι, είμαστε η πρώτη γενιά που πίστεψε ειλικρινά στο τρίπτυχο ιδιωτικός τομέας - αξιοκρατία - οικονομική επιτυχία. Δουλέψαμε και δουλεύαμε αγόγγυστα, γιατί θεωρούμε ότι έτσι θα τα καταφέρουμε. Δουλέψαμε σκληρά ενώ ακόμη ήμασταν παιδιά. Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε δίχως να έχουμε εγκαταλείψει την πατρική εστία, κάτι σαν όψιμη «παιδική εργασία». Ωστόσο, η μέχρι τώρα εμπειρία «διαβρώνει» την πίστη μας. Κι αν η διεθνής κρίση φτάσει ουσιαστικά και στην Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει το οριστικό χτύπημα στο τρίπτυχο ιδανικών, αποδεικνύοντας ότι οι ελπίδες μας υπήρξαν φρούδες, και οδηγώντας σε μία ριζική και «οδυνηρή» υπαρξιακή κρίση.
* Ο Βασίλης Μουρδουκούτας είναι πολιτικός επιστήμων. Εργάζεται σε εταιρεία ερευνών αγοράς.
Μάρθα Γιαννακοπούλου, 32
Δεν μπορούμε να γίνουμε golden girls
Η γενιά μας δεν έχει επιδείξει κάτι ώς σήμερα. Ζούμε μια καθυστερημένη, γηρασμένη εφηβεία, έχουμε καθηλωθεί σε μια φάση που δεν θέλουμε να φέρουμε ευθύνη για τίποτα. Είμαστε αυτιστικοί παρά το γεγονός ότι διαθέτουμε μόρφωση και κοσμοπολιτισμό. Δυστυχώς όμως πάσχουμε από ευνουχισμό, με ευθύνη τόσο δική μας όσο και των μεγαλύτερων που μας ανέθρεψαν προσφέροντάς μας τα πάντα.
Βγαίνουμε στο κυνήγι για καλές δουλειές με αμφίβολα αποτελέσματα. Η Ελλάδα ως κοινωνία δεν παράγει τίποτα σε εργασιακό, ερευνητικό επίπεδο (οπότε δεν μπορούμε να γίνουμε golden boys ή girls), ούτε νέες ιδέες υλοποιούνται ούτε καλές υπηρεσίες έχουμε. Επίσης, λόγω του συστήματος των πανελλαδικών, πολλοί από εμάς έχουν σπουδάσει κάτι που δεν ήθελαν. Ετσι δεν είναι καθόλου περίεργο που ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων της γενιάς μας θέλουν να μπουν στο Δημόσιο, να παίρνουν 800 ευρώ και μετά να τσεπώνουν άλλα 500 από τους γονείς στων οποίων το σπίτι εξακολουθούν να μένουν. Σε ό,τι αφορά την στάση μας απέναντι στην πολιτική, θα έλεγα ότι υπάρχουν τρεις χονδρικές κατηγορίες στην γενιά 30 - 40. Η πρώτη ομάδα έχει φοιτήσει σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία και είναι απαθής πολιτικά διότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επαγγελματική καταξίωση. Κάποιοι έφυγαν στο εξωτερικό και δεν ήρθαν πίσω. Η δεύτερη ομάδα είναι εκείνη των άγρια κομματικοποιημένων που μπήκαν στις οργανώσεις ως φοιτητές και έγιναν τσιράκια των νεολαίων, γυρεύοντας να το εξαργυρώσουν αργότερα. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία όλων των υπολοίπων που δεν έχει τα προνόμια και το βόλεμα των προηγούμενων και υποφέρουν για να βρουν δουλειά. Αυτοί παλεύουν με τα κύματα
Δεν θα έλεγα ότι είμαστε η ουρά της γενιάς των γιάπηδων. Εκείνοι έχουν μια φιλοσοφία –δουλεύεις πολύ, πουλάς τον εαυτό σου, βγάζεις λεφτά– εμείς όχι. Μάλλον κακομαθημένοι είμαστε. Ορισμένοι έχουν την πολυτέλεια να μη δουλεύουν και να τρώνε τα λεφτά των γονιών τους, αλλά είναι μάλλον οι τελευταίοι που θα έχουν αυτό το προνόμιο στην Ελλάδα.
Μέσα στο πλαίσιο της αναξιοκρατίας που υπάρχει στη χώρα μου φαίνεται φυσικό παρεπόμενο να παραμένει η γενιά 30 - 40 στην αφάνεια. Πρέπει να παράξουμε κάτι για να βγούμε μπροστά. Ακόμα και αυτοί που δίνουν μάχες για κοινωνικά, οικολογικά, πολιτικά ζητήματα δεν ακούγεται η φωνή τους διότι όλα τα καπελώνει η ομπρέλα των κομμάτων. Αν όμως έρθει μια νέα μορφή φτώχειας –ένα σενάριο που φαίνεται πολύ πιθανό– τότε θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε στάση.
* H Mάρθα Γιαννακοπούλου είναι αρχιτέκτων. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ανδρέας Τριανταφυλλίδης, 40
Χάσαμε την επαφή μας με τη δημιουργικότητα
Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για την γενιά των 30 - 40. Eκείνοι που βρίσκονται κοντά στα σαράντα, όπως εγώ, έζησαν τον απόηχο της πολιτικοποίησης, την ένταση των διαδηλώσεων. Είχαμε τις μεγάλες καταλήψεις του ’90. Η μουσική που άκουγαν ήταν επίσης πιο πολιτικοποιημένη, με ό,τι είχε απομείνει από το πανκ, τον Ασιμο, τον Σιδηρόπουλο. Δεν θέλαμε να μπούμε στο Δημόσιο αλλά είχαμε την ελπίδα ότι θα αποκατασταθούμε επαγγελματικά σε κάποια μεγάλη πολυεθνική από αυτές που θα έρχονταν στην Ελλάδα. Τελικά, αυτή η προσδοκία εξελίχθηκε σε μεγάλη απογοήτευση. Οι μικρότεροι ζουν άλλο είδος πολιτικοποίησης. Νιώθουν ότι διατυπώνονται ορισμένα αιτήματα όχι με το μυαλό αλλά με το στομάχι, και αντιδρούν.
Προχθές άκουγα κάποιους εικοσάρηδες να παραπονιούνται ότι δεν μπορούν να βγάλουν μια κοπέλα έξω αν δεν έχουν στην τσέπη 50 ευρώ.
Δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι η γενιά 30 - 40 έχει γυρίσει την πλάτη στην πολιτική. Θα έλεγα όμως ότι η σχέση που έχουμε μαζί της καθορίζεται από τον περιορισμένο χρόνο μας. Δουλεύουμε πολύ, κάποιοι από εμάς έχουν ήδη οικογένεια. Στην Ελλάδα αν δεν είσαι πάνω από μια ηλικία δεν σε σέβονται. Μέχρι τότε αναγκάζεσαι να σπαταλάς εργατοώρες για να πείσεις ότι αξίζεις. Οι 50άρηδες από την άλλη αποπαιδίζονται (που λέει και ο Σαββόπουλος) και οι φοιτητές έχουν πολυτέλεια χρόνου, οπότε είναι πιο δραστήριοι. Ετσι, καταλήγουμε να παρεμβαίνουμε κοινωνικά με τα blogs. Ενα μεγάλο τμήμα των bloggers είναι στην δική μας ηλικιακή κατηγορία. Νιώθουν ότι συμμετέχουν στα κοινά με ψηφιακό τρόπο διότι δεν είναι εύκολο να το οργανώσουν αλλιώς, λ.χ. να πάνε κάπου, να μιλήσουν με άλλους ανθρώπους. Εχουμε προσωπική σύνδεση με την τεχνολογία. Το χαμένο στοίχημα της γενιάς μας είναι ίσως η δημιουργικότητα. Μας την εξαγόρασαν φθηνά για να μπορέσουμε να βρούμε δουλειά και τελικά η επαγγελματική μας αποκατάσταση δεν ήταν αυτή που περιμέναμε. Ενας δημιουργικός 35άρης προσλαμβάνεται από μια διαφημιστική και στην ουσία γίνεται λογιστής. Εχουμε εκχωρήσει την ικανοποίηση τού να δημιουργείς, με αντάλλαγμα την κατανάλωση. Χάσαμε την επαφή μας με τη δημιουργικότητα. Εκτελούμε πράγματα που έχουν προαποφασιστεί. Μπορεί να ακούγεται μαρξιστικό –η αποξένωση του εργάτη από αυτό που παράγει– αλλά είναι αληθινό. Περνάει η μέρα στο γραφείο και έχεις στείλει είκοσι e-mail και έχεις γράψει τρια μέμο. Δηλαδή, τι έχεις κάνει ακριβώς; Δεν μπορείς να το εξηγήσεις στο παιδί σου, αν σε ρωτήσει...
* O Aνδρέας Τριανταφυλλίδης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
Δημήτρης Αντωνίου, 30
Πτυχιούχοι και κοσμοπολίτες
Η χρήση του όρου «γενιά» ενέχει κάποιους κινδύνους. Βάζει με άλλα λόγια ετερόκλητες πληθυσμιακές ομάδες στο ίδιο τσουβάλι, τις καθιστά με κάποιο τρόπο ίδιες, τις ομογενοποιεί.
Είναι μάλλον πιο εύκολο και σίγουρα πιο ασφαλές να μιλήσω μόνο για άτομα που γνωρίζω, έχουν γεννηθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τους δόθηκαν πολλές ευκαιρίες. Εχουν σχεδόν όλοι πανεπιστημιακή μόρφωση, έχοντας σπουδάσει τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Αυτό είναι σίγουρα μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με τις εμπειρίες των γονιών τους. Με βάση τη σύγκριση αυτή θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «κοσμοπολίτες».
Αν όντως το πανεπιστημιακό τους πτυχίο και η παραμονή τους στο εξωτερικό για εκπαιδευτικούς λόγους αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματά τους, τότε το μεγάλο ερώτημα που ανακύπτει είναι το εξής: σε ποιο βαθμό έχουν καταστεί πιο φιλελεύθεροι, πιο προοδευτικοί, ικανοί να δουν την παγκόσμια διάσταση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα.
Νιώθω ότι το θέμα της αφάνειας σχετίζεται άμεσα με τα γεγονότα του τελευταίου μήνα και ιδιαίτερα με τη ζωντανή τους κάλυψη από την τηλεόραση. Εάν λοιπόν δεχθούμε ότι οι τηλεοπτικοί φακοί εστίασαν κατά κύριο λόγο στις αντιδράσεις μαθητών, είναι φυσικό να διερωτώμεθα για το ρόλο της ηλικιακής ομάδας των 30 - 40. Ο προβληματισμός όμως αυτός έχει ως σημείο αφετηρίας τα όσα μεταδόθηκαν ζωντανά στην τηλεόραση και αναλύθηκαν από τα τηλεοπτικά πάνελ στη συνέχεια. Εχουμε με άλλα λόγια να κάνουμε με μία ψηφιακή αναπαράσταση της πραγματικότητας και όχι με την ίδια την πραγματικότητα.
Μέλη της ηλικιακής ομάδας των 30 - 40, συμμετείχαν στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, με διάφορες ιδιότητες: Εκείνη της αγωνιούσας μαμάς που συνοδεύει την κόρη της στην πορεία, του αστυνομικού που λόγω έλλειψης πολιτικού μέσου έχει τοποθετηθεί στα Εξάρχεια, του επαγγελματία χούλιγκαν των γηπέδων που δρα για πρώτη φορά στο Κολωνάκι, της νεαρής δικηγόρου που ξυλοκοπείται, του τριαντάχρονου καθηγητή μέσης εκπαίδευσης. Είναι, όπως αντιλαμβάνεσαι, πολύ πιο δύσκολο να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά όσων δεν είδαμε, εκείνων που δεν συμμετείχαν και να αναγνώσουμε ορθά το μήνυμα της μη συμμετοχής τους.
* O Δημήτρης Αντωνίου είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος. Είναι Fellow in educational management στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του πανεπιστημίου Harvard.
Κατερίνα Ανέστη, 37
Προηγείται η συμφιλίωση με το εγώ
Αν το θέμα μας είναι η απουσία ή η σιγή των γεννημένων στη δεκαετία του ’70, τότε θα έπρεπε να μιλήσω όχι για ένα ψέμα αλλά για έλλειμμα πλήρους νοήματος. Αν η φωνή «μας» δεν ακούστηκε μεταξύ των πρωταγωνιστών, όπως μας κατηγορούν, δεν φταίει τόσο η έξη του τηλεθεατή που μας χαρακτηρίζει, όσο καταρχάς το κλασικό σύνδρομο των μεσαίων παιδιών μιας οικογένειας: Ανάμεσα στους «μεγάλους», που φέρουν τα παράσημα του Πολυτεχνείου και την πατέντα κατασκευής μιας σαφώς πολιτικής ταυτότητας μέσα από τις πιέσεις της επταετίας, και τους εξεγερμένους εφήβους με το παλιρροϊκό αίτημα ελεύθερης ζωής και βούλησης, οι φωνές της γενιάς των +30 δεν είχαν ίσως την ίδια γοητεία πρωτοτυπίας ή αυθεντίας. Αλλωστε, εμείς μεγαλώσαμε χωρίς δικούς μας ήρωες, με μια απέχθεια συμμετοχής στην πολιτική, κυρίως εξαιτίας της εμμονικής προσκόλλησής της στο lifestyle πλαίσιο μιας αφόρητα κιτς δεκαετίας. Χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος είμαστε, ζήσαμε μάλλον στο απυρόβλητο. Η απόστασή μας, λοιπόν, από τους μεγαλυτέρούς μας και από τους μαθητές και τους φοιτητές είναι σαφής. Οπως και η αμηχανία επικοινωνίας που δημιουργούν οι διαφορετικοί κώδικες ομιλίας και έκφρασης που διαθέτουμε.
Βέβαια, τα πρώτα γεγονότα που σημάδεψαν την εφηβεία της γενιάς μου μαρτυρούσαν πως άλλη θα ήταν η πορεία μας. Αναφέρομαι στις πολύμηνες καταλήψεις των σχολείων στα τέλη της δεκαετίας του 1980 στους όρκους αντίστασης που δώσαμε στο Αction Aid επαναλαμβάνοντας «get up, stand up for your rights». Ηταν όμως άλλα τα χαρακτηριστικά που καθόρισαν την ταυτότητά μας. Η έννοια της εθνικότητας συστέλλεται και μεθερμηνεύεται: είμαστε Ελληνες, αλλά κυρίως πολίτες του ευρύτερου κόσμου καθώς ζούμε, ταξιδεύουμε, σπουδάζουμε στο εξωτερικό. Νομίζω είμαστε οι πρώτοι που φέρουμε τόσο ξεκάθαρα το προνόμιο της καθολικής ορατότητας, της πρόσβασης σε όλες τις πραγματικότητες – είτε κατασκευασμένες είτε βιωμένες. Η κατάρρευση των ορίων κατά την εφηβεία και την αρχή της ενηλικίωσής μας, μάς έκανε δημιουργούς μιας νέας, ενορχηστρωμένης ασυδοσίας, κυρίαρχης από ευφορικούς μύθους που ασπαστήκαμε με ευκολία καθώς δεν υπήρχαν άλλες σταθερές και αιτήματα. Είμαστε οι αυθεντικοί κοσμοπολίτες και ταυτόχρονα οι εγκλωβισμένοι των κυρίαρχων προτύπων ζωής. Οι παντογνώστες που επενδύουμε χρόνο και προσδοκία στο συνεπές ψάξιμο του εγώ μας με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης. Νομίζω ότι γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολο να ενταχθούμε σε μεγάλες ομάδες συλλογικών αιτημάτων, κοινών εξεγέρσεων: το συλλογικό είναι δευτερεύον, προηγείται η συμφιλίωση με το εγώ, η επιστροφή στην σωστή άρθρωση της ταυτότητας. Θα μπορούσε κι αυτό να είναι μια μορφή εξέγερσης, μια διαρκής καταγγελία…
* H Κατερίνα Ανέστη είναι δημοσιογράφος, διευθύντρια έκδοσης στο περιοδικό Lifo.
Αλέκος Λούντζης, 31
Κοιμόμαστε με ανοιχτά τα κινητά
Χωρίς κίτρινα υποβρύχια, χωρίς στυλιζαρισμένα στερεότυπα και δημοσιογραφικά εξώφυλλα δεν υπήρξε ποτέ καμία γενιά· ούτε του Πολυτεχνείου ούτε του ελληνικού μυστακοφόρου σοσιαλισμού ούτε των επτακοσίων ευρώ ούτε όλες οι συμπλεγματικά ακατονόμαστες ενδιαμέσως· ίσως η γενιά της θαλιδομίδης μόνο… Για την πρόσφατη ιστορία, φαντάζομαι ότι είμαστε τα μόνα πραγματικά παιδιά της Ειρήνης στον 20ό αιώνα.
Για την ιστορία της επιτήρησης είμαστε εμείς που μεγαλώσαμε ξεφουρνίζοντας αδιανόητες ανοησίες στις μανάδες μας για να χαθούν τα ίχνη μας και είκοσι χρόνια αργότερα κοιμόμαστε με ανοιχτά τα κινητά μας, που άλλοι χαμογελούσαν και άλλοι ξεκαρφώναμε τις κάμερες που φύτρωσαν στους δρόμους αλλά συσπειρωμένοι φυτευτήκαμε μπροστά από μια οθόνη LCD.
Για την ιστορία της μουσικής πρέπει να είμαστε εμείς που έχουμε τα πλουσιότερα ακούσματα, που είχαμε πρόσβαση στις πιο πολλές πηγές, που κάναμε τις περισσότερες πειρατείες διακινώντας ανεξάντλητο και ασυνάρτητο υλικό ανακαλύπτοντας εκ των υστέρων ότι ξεχάσαμε να δημιουργούμε συλλογές· και όποιος δεν έχει ασκηθεί στο πάθος του συλλέκτη δεν μπορεί να εκτιμήσει τα αντικείμενά του, μπορεί μόνο να τα αριθμήσει.
Αυτά για την ιστορία… Γιατί στην πραγματικότητα, μέσα στο συμπίλημα των καιρών και των πόλεων, εμείς δεν είμαστε αυτοί, όπως και οι εκείνοι με τις δημοσιογραφικές βινιέτες δεν ήταν ποτέ οι άλλοι.
Κάποιοι από εμάς μπορεί και ενίοτε να φαντασιώνουν έναν αποτελεσματικό «σεισμό», ένα μπόσικο κραχ, μια βαθιά ρωγμή στην πραγματικότητα, για να δοθεί επιτέλους και σ’ εμάς μια ευκαιρία να διακριθούμε, να αναδυθούμε από την ανωνυμία μας και να δείξουμε τι αξίζουμε στους ονοματοδότες που μας αγνόησαν. Κάποιοι άλλοι από εμάς είναι βέβαιο πως απεύχονται τέτοια ξεβολέματα και ακροβασίες και αρκούνται στην υψηλόφρυδη κριτική, όντες σίγουροι ότι το προσωπικό μας μεγαλείο δεν περικυκλώνεται από τόσο αόριστες ταξινομήσεις. Εμένα, μιας και με ρωτάτε, τριάντα ενός ετών, ανθρωπολόγο των Αθηνών και της περιφέρειας, η συγκεκριμένη σύγχυση ταυτότητας είναι το μικρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω.
* O Αλέκος Λούντζης είναι ανθρωπολόγος. Διοικητικός διευθυντής του Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Ενηλίκων.
Της Μαργαρίτας Πουρνάρα [ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ 25/1/2009]
Το είδαμε στα επεισόδια του περασμένου Δεκεμβρίου: Η πίτα της τηλεθέασης μοιράστηκε ανάμεσα στους πιτσιρικάδες και στους μεσήλικες εκπρόσωπους της πολιτικής ζωής. Η γενιά των τριαντάρηδων, των 30 - 40, έμεινε στην αφάνεια. Ο λόγος των ανθρώπων που καλούνται να παράγουν τέχνη, πολιτική, πολιτισμό, σκέψη, επιστημονική έρευνα δεν ακούστηκε καθόλου. Η μελλοντική ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας δεν έδωσε στίγμα, αλλά σιωπή ανυπαρξίας. Αλήθεια, πού χάθηκε; Πού χαθήκαμε; Είμαστε χαμηλοφτερουγισμένοι; Είμαστε ικανοί για τα μεγάλα πετάγματα που απαιτούν οι καιροί;
Με όπλο τον ρεαλισμό και την ανελέητη αυτοκριτική, έξι εκπρόσωποι της ηλικιακής ομάδας 30 - 40 μιλούν στην «Κ» για τις νοοτροπίες, την αυτογνωσία, τις προσδοκίες, τις συμπεριφορές, την κουλτούρα, τις αναζητήσεις μιας γενιάς στριμωγμένης. Με την πλάτη στον τοίχο. Με μεταπτυχιακές σπουδές στο εξωτερικό και διδακτορικά. Με mp3 players γεμάτα τραγούδια που κατεβάσαμε από το Iντερνετ. Με ultra portable PC στις τσάντες. Με εξομολογήσεις και παρεμβάσεις στα μπλογκ. Με πρώιμο θρήνο για τη χαμένη μας δημιουργικότητα που ξεπουλήσαμε για να βρούμε δουλειά κατώτερη των προσδοκιών και των σπουδών μας. Με προσήλωση στο lifestyle και τις επιταγές του. Με μεγάλα όνειρα που χώρεσαν τελικά σε βιτρίνες του Κολωνακίου. Με την στολή του εθελοντή των Ολυμπιακών Αγώνων στην ντουλάπα. Με όραμα μια ευρωπαϊκή Ελλάδα.
Με ανθρωπιστικές και οικολογικές ανησυχίες που δεν οδήγησαν ποτέ σε αγώνες. Με απέχθεια για την πολιτική και το σκυλολόι των τηλεοπτικών παραθύρων. Με εργασιακές αγωνίες και αμφίβολη σύνταξη, ως ασφαλισμένοι μετά το 1992. Με έγνοια για τον δημόσιο χώρο. Με χρόνο ψαλιδισμένο για φλερτ, έρωτα, χουζούρι. Με όνειρο να ζήσουμε ένα διάστημα στο εξωτερικό. Με γονείς που επιμένουν να πρωταγωνιστούν στις ζωές μας. Με παιδιά που είναι ακόμα νήπια. Με ψυχαναλυτές - συμμάχους στον αγώνα της αναζήτησης ταυτότητας. Αλήθεια, ποιοι είμαστε οι 30 - 40;
Βασίλης Μουρδουκούτας, 35
Δουλεύουμε σκληρά από παιδιά
Η γενιά μου είναι η γενιά της ιδιωτικής τηλεόρασης, του MTV, των περιοδικών lifestyle και της ενήλικης αλλά και ριζικά ανατρεπτικής επαφής με την «προσωπική τεχνολογία» (κινητή τηλεφωνία, προσωπικός υπολογιστής, κοκ).
Πρόκειται για μία γενιά που αποφάσισε να ιδιωτεύσει από νωρίς. Επέλεξε δηλαδή συνειδητά να παραμείνει μακριά από ό,τι συνιστούσε έως τις μέρες της πολιτική: κόμμα, κλαδική, πολιτικό κουτσομπολιό, μεγάλες συγκεντρώσεις, σημαιάκια. Υπό αυτή την έννοια θα μπορούσε να χαρακτηριστεί μια γενιά α-πολιτική. Παραμείναμε σιωπηλοί, αναμένοντας την πολιτική να αλλάξει. Μάταια. Εκείνη παρέμεινε απαράλλαχτη κι εμείς αποτραβηχτήκαμε ακόμη πιο πολύ. Ισως, το γεγονός που υποστασιοποιεί τη σχέση μας με την πολιτική να είναι η συγκέντρωση του καλοκαιριού 2007 για τις πυρκαγιές (αυθόρμητη, στατική, σιωπηλή, κ.λπ.).
Καταλάβαμε αρκετά γρήγορα, σχεδόν διαισθητικά, τη διαφορά ιδιωτικού – δημόσιου. Αναγνωρίσαμε δηλαδή το τι σημαίνει δημόσιος χώρος και του αποδώσαμε αξία. Νοιαστήκαμε για αυτό που μοιραζόμαστε από κοινού, τόσο ουσιαστικά όσο και αισθητικά. Γίναμε αστοί. Είδαμε την πόλη μας να αλλάζει –έστω άναρχα και «σπασμωδικά»– και αισθανθήκαμε χαρά. Υπήρχαν πια «νησίδες» ελκυστικής αστικής ζωής και εδώ, όπως αλλού στις πόλεις του δυτικού κόσμου.
Το βλέμμα μας ήταν από νωρίς στραμμένο προς τα «έξω». Ανοιχτήκαμε ως γενιά της μαζικής μεταπτυχιακής μετανάστευσης κι εκτεθήκαμε στο «άλλο», στο ξένο, στο διαφορετικό. Γευτήκαμε τα καλά του, το αποδεχτήκαμε. Ενστερνιστήκαμε μια ευρωπαϊκή - κοσμοπολίτικη στάση ζωής. Δίχως να χάσουμε μια κάποια «αίσθηση» της πατρίδας. Η κατεύθυνση του βλέμματος άλλαξε, το «σώμα» παρέμεινε και παραμένει Ελληνικό — δεν «παγκοσμιοποιήθηκε», όπως στην περίπτωση των γενιών που ακολουθούν. Σε αυτό το πλαίσιο, η είσοδός μας στην Ευρωζώνη και η ανάληψη των Ολυμπιακών λειτούργησαν συμβολικά ως επιβεβαίωση του ότι οι πόθοι μας θα εκπληρωθούν: θα κινηθούμε ως χώρα συνολικά προς τα έξω, προοδεύοντας προς τη σωστή κατεύθυνση. Ωστόσο, τα χρόνια που ακολούθησαν ακύρωσαν τις προσδοκίες, η θλίψη επανήλθε, η απόσταση ενισχύθηκε.
Είμαστε, τέλος, η πρώτη γενιά που δουλεύει περισσότερο από τους γονείς της. Μας βλέπουν και μας λυπούνται. Το αναφέρουν, το αποδέχονται, νιώθουν το άγχος μας. Κι αυτό διότι, είμαστε η πρώτη γενιά που πίστεψε ειλικρινά στο τρίπτυχο ιδιωτικός τομέας - αξιοκρατία - οικονομική επιτυχία. Δουλέψαμε και δουλεύαμε αγόγγυστα, γιατί θεωρούμε ότι έτσι θα τα καταφέρουμε. Δουλέψαμε σκληρά ενώ ακόμη ήμασταν παιδιά. Ξεκινήσαμε να δουλεύουμε δίχως να έχουμε εγκαταλείψει την πατρική εστία, κάτι σαν όψιμη «παιδική εργασία». Ωστόσο, η μέχρι τώρα εμπειρία «διαβρώνει» την πίστη μας. Κι αν η διεθνής κρίση φτάσει ουσιαστικά και στην Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει το οριστικό χτύπημα στο τρίπτυχο ιδανικών, αποδεικνύοντας ότι οι ελπίδες μας υπήρξαν φρούδες, και οδηγώντας σε μία ριζική και «οδυνηρή» υπαρξιακή κρίση.
* Ο Βασίλης Μουρδουκούτας είναι πολιτικός επιστήμων. Εργάζεται σε εταιρεία ερευνών αγοράς.
Μάρθα Γιαννακοπούλου, 32
Δεν μπορούμε να γίνουμε golden girls
Η γενιά μας δεν έχει επιδείξει κάτι ώς σήμερα. Ζούμε μια καθυστερημένη, γηρασμένη εφηβεία, έχουμε καθηλωθεί σε μια φάση που δεν θέλουμε να φέρουμε ευθύνη για τίποτα. Είμαστε αυτιστικοί παρά το γεγονός ότι διαθέτουμε μόρφωση και κοσμοπολιτισμό. Δυστυχώς όμως πάσχουμε από ευνουχισμό, με ευθύνη τόσο δική μας όσο και των μεγαλύτερων που μας ανέθρεψαν προσφέροντάς μας τα πάντα.
Βγαίνουμε στο κυνήγι για καλές δουλειές με αμφίβολα αποτελέσματα. Η Ελλάδα ως κοινωνία δεν παράγει τίποτα σε εργασιακό, ερευνητικό επίπεδο (οπότε δεν μπορούμε να γίνουμε golden boys ή girls), ούτε νέες ιδέες υλοποιούνται ούτε καλές υπηρεσίες έχουμε. Επίσης, λόγω του συστήματος των πανελλαδικών, πολλοί από εμάς έχουν σπουδάσει κάτι που δεν ήθελαν. Ετσι δεν είναι καθόλου περίεργο που ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων της γενιάς μας θέλουν να μπουν στο Δημόσιο, να παίρνουν 800 ευρώ και μετά να τσεπώνουν άλλα 500 από τους γονείς στων οποίων το σπίτι εξακολουθούν να μένουν. Σε ό,τι αφορά την στάση μας απέναντι στην πολιτική, θα έλεγα ότι υπάρχουν τρεις χονδρικές κατηγορίες στην γενιά 30 - 40. Η πρώτη ομάδα έχει φοιτήσει σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία και είναι απαθής πολιτικά διότι το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η επαγγελματική καταξίωση. Κάποιοι έφυγαν στο εξωτερικό και δεν ήρθαν πίσω. Η δεύτερη ομάδα είναι εκείνη των άγρια κομματικοποιημένων που μπήκαν στις οργανώσεις ως φοιτητές και έγιναν τσιράκια των νεολαίων, γυρεύοντας να το εξαργυρώσουν αργότερα. Υπάρχει και μια τρίτη κατηγορία όλων των υπολοίπων που δεν έχει τα προνόμια και το βόλεμα των προηγούμενων και υποφέρουν για να βρουν δουλειά. Αυτοί παλεύουν με τα κύματα
Δεν θα έλεγα ότι είμαστε η ουρά της γενιάς των γιάπηδων. Εκείνοι έχουν μια φιλοσοφία –δουλεύεις πολύ, πουλάς τον εαυτό σου, βγάζεις λεφτά– εμείς όχι. Μάλλον κακομαθημένοι είμαστε. Ορισμένοι έχουν την πολυτέλεια να μη δουλεύουν και να τρώνε τα λεφτά των γονιών τους, αλλά είναι μάλλον οι τελευταίοι που θα έχουν αυτό το προνόμιο στην Ελλάδα.
Μέσα στο πλαίσιο της αναξιοκρατίας που υπάρχει στη χώρα μου φαίνεται φυσικό παρεπόμενο να παραμένει η γενιά 30 - 40 στην αφάνεια. Πρέπει να παράξουμε κάτι για να βγούμε μπροστά. Ακόμα και αυτοί που δίνουν μάχες για κοινωνικά, οικολογικά, πολιτικά ζητήματα δεν ακούγεται η φωνή τους διότι όλα τα καπελώνει η ομπρέλα των κομμάτων. Αν όμως έρθει μια νέα μορφή φτώχειας –ένα σενάριο που φαίνεται πολύ πιθανό– τότε θα αναγκαστούμε να αλλάξουμε στάση.
* H Mάρθα Γιαννακοπούλου είναι αρχιτέκτων. Ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
Ανδρέας Τριανταφυλλίδης, 40
Χάσαμε την επαφή μας με τη δημιουργικότητα
Είναι δύσκολο να μιλήσει κανείς για την γενιά των 30 - 40. Eκείνοι που βρίσκονται κοντά στα σαράντα, όπως εγώ, έζησαν τον απόηχο της πολιτικοποίησης, την ένταση των διαδηλώσεων. Είχαμε τις μεγάλες καταλήψεις του ’90. Η μουσική που άκουγαν ήταν επίσης πιο πολιτικοποιημένη, με ό,τι είχε απομείνει από το πανκ, τον Ασιμο, τον Σιδηρόπουλο. Δεν θέλαμε να μπούμε στο Δημόσιο αλλά είχαμε την ελπίδα ότι θα αποκατασταθούμε επαγγελματικά σε κάποια μεγάλη πολυεθνική από αυτές που θα έρχονταν στην Ελλάδα. Τελικά, αυτή η προσδοκία εξελίχθηκε σε μεγάλη απογοήτευση. Οι μικρότεροι ζουν άλλο είδος πολιτικοποίησης. Νιώθουν ότι διατυπώνονται ορισμένα αιτήματα όχι με το μυαλό αλλά με το στομάχι, και αντιδρούν.
Προχθές άκουγα κάποιους εικοσάρηδες να παραπονιούνται ότι δεν μπορούν να βγάλουν μια κοπέλα έξω αν δεν έχουν στην τσέπη 50 ευρώ.
Δεν μπορώ να συμφωνήσω ότι η γενιά 30 - 40 έχει γυρίσει την πλάτη στην πολιτική. Θα έλεγα όμως ότι η σχέση που έχουμε μαζί της καθορίζεται από τον περιορισμένο χρόνο μας. Δουλεύουμε πολύ, κάποιοι από εμάς έχουν ήδη οικογένεια. Στην Ελλάδα αν δεν είσαι πάνω από μια ηλικία δεν σε σέβονται. Μέχρι τότε αναγκάζεσαι να σπαταλάς εργατοώρες για να πείσεις ότι αξίζεις. Οι 50άρηδες από την άλλη αποπαιδίζονται (που λέει και ο Σαββόπουλος) και οι φοιτητές έχουν πολυτέλεια χρόνου, οπότε είναι πιο δραστήριοι. Ετσι, καταλήγουμε να παρεμβαίνουμε κοινωνικά με τα blogs. Ενα μεγάλο τμήμα των bloggers είναι στην δική μας ηλικιακή κατηγορία. Νιώθουν ότι συμμετέχουν στα κοινά με ψηφιακό τρόπο διότι δεν είναι εύκολο να το οργανώσουν αλλιώς, λ.χ. να πάνε κάπου, να μιλήσουν με άλλους ανθρώπους. Εχουμε προσωπική σύνδεση με την τεχνολογία. Το χαμένο στοίχημα της γενιάς μας είναι ίσως η δημιουργικότητα. Μας την εξαγόρασαν φθηνά για να μπορέσουμε να βρούμε δουλειά και τελικά η επαγγελματική μας αποκατάσταση δεν ήταν αυτή που περιμέναμε. Ενας δημιουργικός 35άρης προσλαμβάνεται από μια διαφημιστική και στην ουσία γίνεται λογιστής. Εχουμε εκχωρήσει την ικανοποίηση τού να δημιουργείς, με αντάλλαγμα την κατανάλωση. Χάσαμε την επαφή μας με τη δημιουργικότητα. Εκτελούμε πράγματα που έχουν προαποφασιστεί. Μπορεί να ακούγεται μαρξιστικό –η αποξένωση του εργάτη από αυτό που παράγει– αλλά είναι αληθινό. Περνάει η μέρα στο γραφείο και έχεις στείλει είκοσι e-mail και έχεις γράψει τρια μέμο. Δηλαδή, τι έχεις κάνει ακριβώς; Δεν μπορείς να το εξηγήσεις στο παιδί σου, αν σε ρωτήσει...
* O Aνδρέας Τριανταφυλλίδης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.
Δημήτρης Αντωνίου, 30
Πτυχιούχοι και κοσμοπολίτες
Η χρήση του όρου «γενιά» ενέχει κάποιους κινδύνους. Βάζει με άλλα λόγια ετερόκλητες πληθυσμιακές ομάδες στο ίδιο τσουβάλι, τις καθιστά με κάποιο τρόπο ίδιες, τις ομογενοποιεί.
Είναι μάλλον πιο εύκολο και σίγουρα πιο ασφαλές να μιλήσω μόνο για άτομα που γνωρίζω, έχουν γεννηθεί στα τέλη της δεκαετίας του ’70 και τους δόθηκαν πολλές ευκαιρίες. Εχουν σχεδόν όλοι πανεπιστημιακή μόρφωση, έχοντας σπουδάσει τόσο στην Ελλάδα, όσο και στο εξωτερικό. Αυτό είναι σίγουρα μια μεγάλη διαφορά σε σχέση με τις εμπειρίες των γονιών τους. Με βάση τη σύγκριση αυτή θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν «κοσμοπολίτες».
Αν όντως το πανεπιστημιακό τους πτυχίο και η παραμονή τους στο εξωτερικό για εκπαιδευτικούς λόγους αποτελούν χαρακτηριστικά γνωρίσματά τους, τότε το μεγάλο ερώτημα που ανακύπτει είναι το εξής: σε ποιο βαθμό έχουν καταστεί πιο φιλελεύθεροι, πιο προοδευτικοί, ικανοί να δουν την παγκόσμια διάσταση των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα.
Νιώθω ότι το θέμα της αφάνειας σχετίζεται άμεσα με τα γεγονότα του τελευταίου μήνα και ιδιαίτερα με τη ζωντανή τους κάλυψη από την τηλεόραση. Εάν λοιπόν δεχθούμε ότι οι τηλεοπτικοί φακοί εστίασαν κατά κύριο λόγο στις αντιδράσεις μαθητών, είναι φυσικό να διερωτώμεθα για το ρόλο της ηλικιακής ομάδας των 30 - 40. Ο προβληματισμός όμως αυτός έχει ως σημείο αφετηρίας τα όσα μεταδόθηκαν ζωντανά στην τηλεόραση και αναλύθηκαν από τα τηλεοπτικά πάνελ στη συνέχεια. Εχουμε με άλλα λόγια να κάνουμε με μία ψηφιακή αναπαράσταση της πραγματικότητας και όχι με την ίδια την πραγματικότητα.
Μέλη της ηλικιακής ομάδας των 30 - 40, συμμετείχαν στα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία Γρηγορόπουλου, με διάφορες ιδιότητες: Εκείνη της αγωνιούσας μαμάς που συνοδεύει την κόρη της στην πορεία, του αστυνομικού που λόγω έλλειψης πολιτικού μέσου έχει τοποθετηθεί στα Εξάρχεια, του επαγγελματία χούλιγκαν των γηπέδων που δρα για πρώτη φορά στο Κολωνάκι, της νεαρής δικηγόρου που ξυλοκοπείται, του τριαντάχρονου καθηγητή μέσης εκπαίδευσης. Είναι, όπως αντιλαμβάνεσαι, πολύ πιο δύσκολο να προσδιορίσουμε τα χαρακτηριστικά όσων δεν είδαμε, εκείνων που δεν συμμετείχαν και να αναγνώσουμε ορθά το μήνυμα της μη συμμετοχής τους.
* O Δημήτρης Αντωνίου είναι κοινωνικός ανθρωπολόγος. Είναι Fellow in educational management στο Κέντρο Ελληνικών Σπουδών του πανεπιστημίου Harvard.
Κατερίνα Ανέστη, 37
Προηγείται η συμφιλίωση με το εγώ
Αν το θέμα μας είναι η απουσία ή η σιγή των γεννημένων στη δεκαετία του ’70, τότε θα έπρεπε να μιλήσω όχι για ένα ψέμα αλλά για έλλειμμα πλήρους νοήματος. Αν η φωνή «μας» δεν ακούστηκε μεταξύ των πρωταγωνιστών, όπως μας κατηγορούν, δεν φταίει τόσο η έξη του τηλεθεατή που μας χαρακτηρίζει, όσο καταρχάς το κλασικό σύνδρομο των μεσαίων παιδιών μιας οικογένειας: Ανάμεσα στους «μεγάλους», που φέρουν τα παράσημα του Πολυτεχνείου και την πατέντα κατασκευής μιας σαφώς πολιτικής ταυτότητας μέσα από τις πιέσεις της επταετίας, και τους εξεγερμένους εφήβους με το παλιρροϊκό αίτημα ελεύθερης ζωής και βούλησης, οι φωνές της γενιάς των +30 δεν είχαν ίσως την ίδια γοητεία πρωτοτυπίας ή αυθεντίας. Αλλωστε, εμείς μεγαλώσαμε χωρίς δικούς μας ήρωες, με μια απέχθεια συμμετοχής στην πολιτική, κυρίως εξαιτίας της εμμονικής προσκόλλησής της στο lifestyle πλαίσιο μιας αφόρητα κιτς δεκαετίας. Χαϊδεμένα παιδιά του συστήματος είμαστε, ζήσαμε μάλλον στο απυρόβλητο. Η απόστασή μας, λοιπόν, από τους μεγαλυτέρούς μας και από τους μαθητές και τους φοιτητές είναι σαφής. Οπως και η αμηχανία επικοινωνίας που δημιουργούν οι διαφορετικοί κώδικες ομιλίας και έκφρασης που διαθέτουμε.
Βέβαια, τα πρώτα γεγονότα που σημάδεψαν την εφηβεία της γενιάς μου μαρτυρούσαν πως άλλη θα ήταν η πορεία μας. Αναφέρομαι στις πολύμηνες καταλήψεις των σχολείων στα τέλη της δεκαετίας του 1980 στους όρκους αντίστασης που δώσαμε στο Αction Aid επαναλαμβάνοντας «get up, stand up for your rights». Ηταν όμως άλλα τα χαρακτηριστικά που καθόρισαν την ταυτότητά μας. Η έννοια της εθνικότητας συστέλλεται και μεθερμηνεύεται: είμαστε Ελληνες, αλλά κυρίως πολίτες του ευρύτερου κόσμου καθώς ζούμε, ταξιδεύουμε, σπουδάζουμε στο εξωτερικό. Νομίζω είμαστε οι πρώτοι που φέρουμε τόσο ξεκάθαρα το προνόμιο της καθολικής ορατότητας, της πρόσβασης σε όλες τις πραγματικότητες – είτε κατασκευασμένες είτε βιωμένες. Η κατάρρευση των ορίων κατά την εφηβεία και την αρχή της ενηλικίωσής μας, μάς έκανε δημιουργούς μιας νέας, ενορχηστρωμένης ασυδοσίας, κυρίαρχης από ευφορικούς μύθους που ασπαστήκαμε με ευκολία καθώς δεν υπήρχαν άλλες σταθερές και αιτήματα. Είμαστε οι αυθεντικοί κοσμοπολίτες και ταυτόχρονα οι εγκλωβισμένοι των κυρίαρχων προτύπων ζωής. Οι παντογνώστες που επενδύουμε χρόνο και προσδοκία στο συνεπές ψάξιμο του εγώ μας με τη βοήθεια της ψυχανάλυσης. Νομίζω ότι γι’ αυτό είναι τόσο δύσκολο να ενταχθούμε σε μεγάλες ομάδες συλλογικών αιτημάτων, κοινών εξεγέρσεων: το συλλογικό είναι δευτερεύον, προηγείται η συμφιλίωση με το εγώ, η επιστροφή στην σωστή άρθρωση της ταυτότητας. Θα μπορούσε κι αυτό να είναι μια μορφή εξέγερσης, μια διαρκής καταγγελία…
* H Κατερίνα Ανέστη είναι δημοσιογράφος, διευθύντρια έκδοσης στο περιοδικό Lifo.
Αλέκος Λούντζης, 31
Κοιμόμαστε με ανοιχτά τα κινητά
Χωρίς κίτρινα υποβρύχια, χωρίς στυλιζαρισμένα στερεότυπα και δημοσιογραφικά εξώφυλλα δεν υπήρξε ποτέ καμία γενιά· ούτε του Πολυτεχνείου ούτε του ελληνικού μυστακοφόρου σοσιαλισμού ούτε των επτακοσίων ευρώ ούτε όλες οι συμπλεγματικά ακατονόμαστες ενδιαμέσως· ίσως η γενιά της θαλιδομίδης μόνο… Για την πρόσφατη ιστορία, φαντάζομαι ότι είμαστε τα μόνα πραγματικά παιδιά της Ειρήνης στον 20ό αιώνα.
Για την ιστορία της επιτήρησης είμαστε εμείς που μεγαλώσαμε ξεφουρνίζοντας αδιανόητες ανοησίες στις μανάδες μας για να χαθούν τα ίχνη μας και είκοσι χρόνια αργότερα κοιμόμαστε με ανοιχτά τα κινητά μας, που άλλοι χαμογελούσαν και άλλοι ξεκαρφώναμε τις κάμερες που φύτρωσαν στους δρόμους αλλά συσπειρωμένοι φυτευτήκαμε μπροστά από μια οθόνη LCD.
Για την ιστορία της μουσικής πρέπει να είμαστε εμείς που έχουμε τα πλουσιότερα ακούσματα, που είχαμε πρόσβαση στις πιο πολλές πηγές, που κάναμε τις περισσότερες πειρατείες διακινώντας ανεξάντλητο και ασυνάρτητο υλικό ανακαλύπτοντας εκ των υστέρων ότι ξεχάσαμε να δημιουργούμε συλλογές· και όποιος δεν έχει ασκηθεί στο πάθος του συλλέκτη δεν μπορεί να εκτιμήσει τα αντικείμενά του, μπορεί μόνο να τα αριθμήσει.
Αυτά για την ιστορία… Γιατί στην πραγματικότητα, μέσα στο συμπίλημα των καιρών και των πόλεων, εμείς δεν είμαστε αυτοί, όπως και οι εκείνοι με τις δημοσιογραφικές βινιέτες δεν ήταν ποτέ οι άλλοι.
Κάποιοι από εμάς μπορεί και ενίοτε να φαντασιώνουν έναν αποτελεσματικό «σεισμό», ένα μπόσικο κραχ, μια βαθιά ρωγμή στην πραγματικότητα, για να δοθεί επιτέλους και σ’ εμάς μια ευκαιρία να διακριθούμε, να αναδυθούμε από την ανωνυμία μας και να δείξουμε τι αξίζουμε στους ονοματοδότες που μας αγνόησαν. Κάποιοι άλλοι από εμάς είναι βέβαιο πως απεύχονται τέτοια ξεβολέματα και ακροβασίες και αρκούνται στην υψηλόφρυδη κριτική, όντες σίγουροι ότι το προσωπικό μας μεγαλείο δεν περικυκλώνεται από τόσο αόριστες ταξινομήσεις. Εμένα, μιας και με ρωτάτε, τριάντα ενός ετών, ανθρωπολόγο των Αθηνών και της περιφέρειας, η συγκεκριμένη σύγχυση ταυτότητας είναι το μικρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζω.
* O Αλέκος Λούντζης είναι ανθρωπολόγος. Διοικητικός διευθυντής του Ινστιτούτου Ψυχικής Υγείας Παιδιών και Ενηλίκων.
Κυριακή 25 Ιανουαρίου 2009
Κλειστό το ΚΘΒΕ;
Επί του πιεστηρίου
Δικαιώθηκε απόλυτα το δημοσίευμα της εφημερίδας μας στο προηγούμενο φύλλο σχετικά με τις εξελίξεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας καθώς προέβλεπε αδιέξοδα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και κινητοποιήσεις ηθοποιών και πάσης φύσεως προσωπικού. Μετά τη συνάντηση με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Νικήτα Τσακίρογλου, εκπρόσωποι των ηθοποιών δήλωναν απογοητευμένοι και έτοιμοι για κινητοποιήσεις. Έτσι, από μέρα σε μέρα αναμένεται εξώδικο για την κήρυξη στάσεων εργασίας από την επόμενη κιόλας εβδομάδα. Οι ηθοποιοί θυμίζουν ότι στη Λυρική Σκηνή δόθηκαν αυξήσεις 7%, στο Εθνικό Θέατρο 6,5% και υποστηρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν αυτοί να συμφωνήσουν στο 4% που τους προτείνεται. Για να δούμε. Λέτε να κλείσει πάλι το θέατρο κι όποιον πάρει ο Χάρος;
Σ.Σ. Νεότερες πληροφορίες έλεγαν από την περασμένη Πέμπτη ότι χθες και σήμερα (Σάββατο και Κυριακή) στάσεις εργασίας των ηθοποιών θα ματαίωναν τις παραστάσεις, ενώ από Τετάρτη - Πέμπτη (προσεχώς) στάσεις εργασίας των τεχνικών θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Από αύριο Δευτέρα 26/1/2009, αναμένονται νέες ζυμώσεις και εξελίξεις.
Δικαιώθηκε απόλυτα το δημοσίευμα της εφημερίδας μας στο προηγούμενο φύλλο σχετικά με τις εξελίξεις στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας καθώς προέβλεπε αδιέξοδα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις και κινητοποιήσεις ηθοποιών και πάσης φύσεως προσωπικού. Μετά τη συνάντηση με τον καλλιτεχνικό διευθυντή Νικήτα Τσακίρογλου, εκπρόσωποι των ηθοποιών δήλωναν απογοητευμένοι και έτοιμοι για κινητοποιήσεις. Έτσι, από μέρα σε μέρα αναμένεται εξώδικο για την κήρυξη στάσεων εργασίας από την επόμενη κιόλας εβδομάδα. Οι ηθοποιοί θυμίζουν ότι στη Λυρική Σκηνή δόθηκαν αυξήσεις 7%, στο Εθνικό Θέατρο 6,5% και υποστηρίζουν ότι δεν είναι δυνατόν αυτοί να συμφωνήσουν στο 4% που τους προτείνεται. Για να δούμε. Λέτε να κλείσει πάλι το θέατρο κι όποιον πάρει ο Χάρος;
Σ.Σ. Νεότερες πληροφορίες έλεγαν από την περασμένη Πέμπτη ότι χθες και σήμερα (Σάββατο και Κυριακή) στάσεις εργασίας των ηθοποιών θα ματαίωναν τις παραστάσεις, ενώ από Τετάρτη - Πέμπτη (προσεχώς) στάσεις εργασίας των τεχνικών θα έχουν το ίδιο αποτέλεσμα. Από αύριο Δευτέρα 26/1/2009, αναμένονται νέες ζυμώσεις και εξελίξεις.
Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009
Παλατάκι και πολιτική
Όπως έγραψε στο προηγούμενο φύλλο το «Κ», το Παλατάκι έχει πολύ σοβαρά προβλήματα υποδομών τα οποία αν δεν λυθούν το κτίριο κινδυνεύει. Ευτυχώς δρομολογούνται οι απαραίτητες εργασίες από το ΥΜΑΘ. Το ζήτημα, όμως, που δεν έχει απαντηθεί είναι πως θα χρησιμοποιηθεί στο μέλλον ώστε και από τη φθορά να σώζεται αλλά, κυρίως, να αξιοποιείται υπέρ της Θεσσαλονίκης.
Ορισμένοι «προοδευτικοί», που εξαρτούν την παρουσία τους στο πολιτικό προσκήνιο από τα αντιβασιλικά αντανακλαστικά, θεωρούν ότι με το να καταρρεύσει το Παλατάκι -ακόμη και το Τατόι- θα καταφέρουν… μεγαλειώδη νίκη κατά του τέως βασιλιά. Επίσης, πολλοί πολιτικοί πιστεύουν ότι μια άλλη ματιά στο θέμα μπορεί να έχει πολιτικό κόστος. Όμως, αρκετά διαχειρίστηκε την λεγόμενη βασιλική περιουσία ο πολιτικός μας κομπλεξισμός. Καιρός είναι οι αρμόδιοι να δούνε το θέμα διαφορετικά.
Το ζήτημα δεν είναι αν θα μείνει ή όχι ο εκάστοτε ΥΜΑΘ στην Αρετσού ή αν εκεί θα εργάζεται. Εξάλλου, το Διοικητήριο είναι πάντοτε ένα κτίριο μεγίστης αρχιτεκτονικής και ιστορικής σημασίας. Θα μπορούσε, ωστόσο, το Παλατάκι να λειτουργεί υπό την εποπτεία του ΥΜΑΘ π.χ. ως χώρος φιλοξενίας υψηλών επισκεπτών, ημεδαπών και αλλοδαπών, και συμπληρωματικά ως Πινακοθήκη, επισκέψιμη για το κοινό.
Όλα τα Δυτικά μας πρότυπα αξιοποιούν τα παλιά ανάκτορά τους. Εμείς γιατί όχι; Εξάλλου, η Δημοκρατία είναι δυνατή γιατί είναι large.
*Ορισμένοι φίλοι, σε συζητήσεις ή με email, εξέφρασαν την άποψη ότι το σχόλιο του προηγούμενου Σαββάτου με τίτλο «Η ‘‘μαγκιά’’ για τον Αντ. Σαμαρά» είναι λίγο υπερβολικό στις απαιτήσεις του. Πως μπορεί, μου λένε, ένας υπουργός να κάνει πολιτιστική πολιτική όταν η μισθοδοσία του ΥΠΠΟ αγγίζει το κονδύλι του από τον κρατικό προϋπολογισμό; Σωστές οι επιφυλάξεις, όμως αλίμονο για την πολιτική αν οι ιδέες τελούν υπό την ομηρία των κονδυλίων. Όταν υπάρχουν συγκροτημένες απόψεις, τότε μπορεί να αλλάξουν τόσα ώστε να δείχνουν, έστω, ότι κάτι αλλάζει. Αυτή είναι και η ελπίδα των ανθρώπων του πολιτισμού.
Ορισμένοι «προοδευτικοί», που εξαρτούν την παρουσία τους στο πολιτικό προσκήνιο από τα αντιβασιλικά αντανακλαστικά, θεωρούν ότι με το να καταρρεύσει το Παλατάκι -ακόμη και το Τατόι- θα καταφέρουν… μεγαλειώδη νίκη κατά του τέως βασιλιά. Επίσης, πολλοί πολιτικοί πιστεύουν ότι μια άλλη ματιά στο θέμα μπορεί να έχει πολιτικό κόστος. Όμως, αρκετά διαχειρίστηκε την λεγόμενη βασιλική περιουσία ο πολιτικός μας κομπλεξισμός. Καιρός είναι οι αρμόδιοι να δούνε το θέμα διαφορετικά.
Το ζήτημα δεν είναι αν θα μείνει ή όχι ο εκάστοτε ΥΜΑΘ στην Αρετσού ή αν εκεί θα εργάζεται. Εξάλλου, το Διοικητήριο είναι πάντοτε ένα κτίριο μεγίστης αρχιτεκτονικής και ιστορικής σημασίας. Θα μπορούσε, ωστόσο, το Παλατάκι να λειτουργεί υπό την εποπτεία του ΥΜΑΘ π.χ. ως χώρος φιλοξενίας υψηλών επισκεπτών, ημεδαπών και αλλοδαπών, και συμπληρωματικά ως Πινακοθήκη, επισκέψιμη για το κοινό.
Όλα τα Δυτικά μας πρότυπα αξιοποιούν τα παλιά ανάκτορά τους. Εμείς γιατί όχι; Εξάλλου, η Δημοκρατία είναι δυνατή γιατί είναι large.
*Ορισμένοι φίλοι, σε συζητήσεις ή με email, εξέφρασαν την άποψη ότι το σχόλιο του προηγούμενου Σαββάτου με τίτλο «Η ‘‘μαγκιά’’ για τον Αντ. Σαμαρά» είναι λίγο υπερβολικό στις απαιτήσεις του. Πως μπορεί, μου λένε, ένας υπουργός να κάνει πολιτιστική πολιτική όταν η μισθοδοσία του ΥΠΠΟ αγγίζει το κονδύλι του από τον κρατικό προϋπολογισμό; Σωστές οι επιφυλάξεις, όμως αλίμονο για την πολιτική αν οι ιδέες τελούν υπό την ομηρία των κονδυλίων. Όταν υπάρχουν συγκροτημένες απόψεις, τότε μπορεί να αλλάξουν τόσα ώστε να δείχνουν, έστω, ότι κάτι αλλάζει. Αυτή είναι και η ελπίδα των ανθρώπων του πολιτισμού.
Κ. ΚΟΣΚΙΝΑ: Από το ίδρυμα στο μουσείο
Αλλαγή στα… κρυφά και νέο διοικητικό συμβούλιο στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης- Τα νέα πρόσωπα, τα νέα στοιχήματα
Μπορεί το φλουρί της βασιλόπιτας του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης να το έτυχε πριν λίγες μέρες ο Ξ. Σαχίνης, το φλουρί όπως που έτυχε φέτος στο ίδιο το μουσείο λέγεται Κατερίνα Κοσκινά. Η γνωστή ιστορικός τέχνης - μουσειολόγος, διευθύντρια του Ιδρύματος Κωστόπουλου, ήρθε σχεδόν μαζί με το νέο χρόνο ως νέα πρόεδρος του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Ορίστηκε στη θέση του απερχόμενου Γιώργου Τσιάρα και σίγουρα παραλαμβάνει ένα μουσείο σε πλήρη δράση (στις 12/2 εγκαινιάζεται έκθεση με έργα από τη συλλογή Κωστάκη στην περίφημη Tate Gallery του Λονδίνου). Άξιον απορίας είναι ότι καμία επίσημη ανακοίνωση εκδόθηκε από το ΥΠΠΟ, παρόλο που ο διορισμός δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ λίγο πριν τα Χριστούγεννα.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η επιλογή της χαρακτηρίζεται «γέφυρα» μεταξύ του κράτους και του ιδιώτη στον τομέα του πολιτισμού, μια προσπάθεια για στροφή του ΚΜΣΤ σε λειτουργία με όρους Ιδρύματος όπως το Ίδρυμα Κωστόπουλου –εξάλλου είναι γνωστές οι χορηγικές επιδόσεις της στο χώρο της τέχνης. Στα στοιχήματα της νέας διοίκησης περιλαμβάνονται η συνέχιση πολιτικής προβολής του έργου των Ελλήνων καλλιτεχνών από το ΚΜΣΤ, που την ξεκίνησε και τη συνεχίζει παραγωγικά, αλλά και η περαιτέρω και επαρκής αξιοποίηση της συλλογής Κωστάκη, ένα θέμα για το οποίο οι συζητήσεις είναι πολλές.
Η Κ. Κοσκινά θα κληθεί να αποδείξει ότι δεν είναι «ιπτάμενη» πρόεδρος, σε ένα μουσείο που ούτως ή άλλως έχει αυξημένες απαιτήσεις και ζητά καθημερινή μέριμνα από τις κεφαλές του.
Δυστοκία
Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Πολιτισμού, υπήρξε δυστοκία στη συγκρότηση του νέου διοικητικού συμβουλίου, μια δυστοκία που αφορά όχι τόσο το πρόσωπο του προέδρου αλλά κυρίως των μελών του δ.σ. Τα χρονικά όρια στένευαν ασφυκτικά δεδομένου ότι ο προγραμματισμός του μουσείου απαιτεί απόφαση του δ.σ., ενώ βρισκόμαστε μόλις τέσσερις μήνες πριν από τη 2η Μπιενάλε Εικαστικών, μια μεγάλη και φιλόδοξη διεθνή προσπάθεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι παραβλέφθηκε η δεδηλωμένη απροθυμία ορισμένων μελών, όπως ο γκαλερίστας Αρσέν Καλφαγιάν, ο αναπληρωτής καθηγητής χαρακτικής στο ΑΠΘ Ξενής Σαχίνης, η συλλέκτρια Μάτα Τσολοζίδου κ.ά., να συμμετάσχουν στο νέο σχήμα. Κανείς δεν ειδοποιήθηκε επισήμως από το υπουργείο Πολιτισμού, παρά μόνο από την διευθύντρια του ΚΜΣΤ Μαρία Τσαντσάνογλου –θαρρείς και ήταν ένα θλιβερό καθήκον η ενημέρωση.
Αντιπρόεδρος του ΚΜΣΤ ορίστηκε η Αναστασία Σαλή, αρχιτέκτονας-αρχαιολόγος, καθηγήτρια Μουσειολογίας του Ιονίου Πανεπιστημίου, ενώ τα άλλα μέλη είναι οι Θεόδωρος Φιλάρετος, Φιλόλογος – διευθυντής του Κολλεγίου Ανατόλια, η οικονομολόγος Ματθίλδη Καράσσο, ο Μανώλης Γιανναδάκης, αναπληρωτής Καθηγητής Χαρακτικής του ΑΠΘ ως εκπρόσωπος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας και η Σταυρούλα Παπαδοπούλου, εκπρόσωπος του ΥΜΑΘ.
«Μπήκε καλά η χρονιά»
Η κ. Κοσκινά ήρθε μόλις την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να ενημερωθεί από κοντά, δεδομένου ότι μέχρι τώρα είχε απλώς τακτική επικοινωνία με την διευθύντρια του ΚΜΣΤ Μαρία Τσαντσάνογλου και του ΚΣΤ Συραγώ Τσιάρα. Ο ανασχηματισμός δημιούργησε εύλογες καθυστερήσεις στην ανάληψη των καθηκόντων της. έτσι, τη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε η πρώτη –και ολίγον μαραθώνια- συνεδρίαση του νέου διοικητικού συμβουλίου η οποία χαρακτηρίστηκε από παρισταμένους ως «αναγνωριστική» από κάθε πλευρά. Τόσο δηλαδή από την Κ. Κοσκινά, όσο και από ορισμένα μέλη τα οποία, όπως εκμυστηρεύτηκαν στο «Κεντρί» λίγο μετά τη συνεδρίαση, «θα περιμένουν να δουν και θα πράξουν αναλόγως». Ο νέος σχεδιασμός ασφαλώς θα αφορά το χρονικό διάστημα μετά τη Μπιενάλε, ενώ όλοι είναι σύμφωνοι ότι πρέπει να στηριχθούν οι θεσμικές δράσεις του Μουσείου.
Ικανοποιημένη δηλώνει στο «Κεντρί» η Μαρία Τσαντσάνογλου από την επιλογή του υπουργείου. «Μπήκε καλά η νέα χρονιά. Θεωρώ ότι η Κ. Κοσκινά είναι πολύ έμπειρος άνθρωπος. Γνωρίζει το μουσείο και τη δραστηριότητά του. Έχουμε συνεργαστεί και παλαιότερα. Ως επιμελήτρια και διευθύντρια του Ιδρύματος Κωστόπουλου έχει εμπειρία στα καλλιτεχνικά και στα διοικητικά» τονίζει.
«Είχαμε αγωνία σχετικά με την καθυστέρηση του διορισμού γιατί πάρα πολλά πράγματα σε όσον αφορά τη λειτουργία έχουν να κάνουν με αποφάσεις του δ.σ. Από ένα σημείο και μετά λειτουργούσαμε από κεκτημένη ταχύτητα. Γιατί λειτουργούσαμε με αποφάσεις που είχαν ληφθεί από το προηγούμενο δ.σ., όμως από εκεί κει πέρα θα έπρεπε να αποφασίσουμε νέο προγραμματισμό, για τη μπιενάλε, για διαγωνισμούς κλπ» συμπληρώνει.
Ποια είναι η Κ. Κοσκινά
Η Κατερίνα Κοσκινά είναι ιστορικός τέχνης - μουσειολόγος, μέχρι σήμερα καλλιτεχνική διευθύντρια του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου. Γεννημένη στην Kέρκυρα, σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Eθνικό Kαποδιστριακό Πανεπιστήμιο Aθηνών και Iστορία Tέχνης, Aρχαιολογία, Eλληνική Λογοτεχνία και Φιλοσοφία της Tέχνης στη Σορβόννη. Σπούδασε, επίσης, Μουσειολογία στη Σχολή του Λούβρου όπου είναι Διδάκτωρ της ιστορίας της τέχνης. Εργάστηκε για τέσσερα χρόνια ως Ειδικός Σύμβουλος στο Eυρωπαϊκό Πολιτιστικό Kέντρο Δελφών. Έχει επιμεληθεί πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις τέχνης και διετέλεσε Εθνική Επίτροπος της 23ης Μπιενάλε του Σάο Πάολο το 1996 και της 51ης Μπιενάλε της Βενετίας το 2005. Έχει επίσης συγγράψει κείμενα σε βιβλία και καταλόγους εκθέσεων, καθώς και άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά τέχνης. Eίναι μέλος του ICOM και της AICA Hellas. Από το 2000 έως το 2004 διετέλεσε Καλλιτεχνικός Σύμβουλος της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων / Αθήνα 2004 Α.Ε.. Είναι επίσης μέλος της Επιτροπής Αισθητικής Πλαισίωσης της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε. από το 1998 και Επιμελητής της Συλλογής Έργων Tέχνης της Alpha Bank από το 1992.
Μπορεί το φλουρί της βασιλόπιτας του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης να το έτυχε πριν λίγες μέρες ο Ξ. Σαχίνης, το φλουρί όπως που έτυχε φέτος στο ίδιο το μουσείο λέγεται Κατερίνα Κοσκινά. Η γνωστή ιστορικός τέχνης - μουσειολόγος, διευθύντρια του Ιδρύματος Κωστόπουλου, ήρθε σχεδόν μαζί με το νέο χρόνο ως νέα πρόεδρος του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης. Ορίστηκε στη θέση του απερχόμενου Γιώργου Τσιάρα και σίγουρα παραλαμβάνει ένα μουσείο σε πλήρη δράση (στις 12/2 εγκαινιάζεται έκθεση με έργα από τη συλλογή Κωστάκη στην περίφημη Tate Gallery του Λονδίνου). Άξιον απορίας είναι ότι καμία επίσημη ανακοίνωση εκδόθηκε από το ΥΠΠΟ, παρόλο που ο διορισμός δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ λίγο πριν τα Χριστούγεννα.
Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η επιλογή της χαρακτηρίζεται «γέφυρα» μεταξύ του κράτους και του ιδιώτη στον τομέα του πολιτισμού, μια προσπάθεια για στροφή του ΚΜΣΤ σε λειτουργία με όρους Ιδρύματος όπως το Ίδρυμα Κωστόπουλου –εξάλλου είναι γνωστές οι χορηγικές επιδόσεις της στο χώρο της τέχνης. Στα στοιχήματα της νέας διοίκησης περιλαμβάνονται η συνέχιση πολιτικής προβολής του έργου των Ελλήνων καλλιτεχνών από το ΚΜΣΤ, που την ξεκίνησε και τη συνεχίζει παραγωγικά, αλλά και η περαιτέρω και επαρκής αξιοποίηση της συλλογής Κωστάκη, ένα θέμα για το οποίο οι συζητήσεις είναι πολλές.
Η Κ. Κοσκινά θα κληθεί να αποδείξει ότι δεν είναι «ιπτάμενη» πρόεδρος, σε ένα μουσείο που ούτως ή άλλως έχει αυξημένες απαιτήσεις και ζητά καθημερινή μέριμνα από τις κεφαλές του.
Δυστοκία
Σύμφωνα με πηγές του υπουργείου Πολιτισμού, υπήρξε δυστοκία στη συγκρότηση του νέου διοικητικού συμβουλίου, μια δυστοκία που αφορά όχι τόσο το πρόσωπο του προέδρου αλλά κυρίως των μελών του δ.σ. Τα χρονικά όρια στένευαν ασφυκτικά δεδομένου ότι ο προγραμματισμός του μουσείου απαιτεί απόφαση του δ.σ., ενώ βρισκόμαστε μόλις τέσσερις μήνες πριν από τη 2η Μπιενάλε Εικαστικών, μια μεγάλη και φιλόδοξη διεθνή προσπάθεια. Είναι χαρακτηριστικό ότι παραβλέφθηκε η δεδηλωμένη απροθυμία ορισμένων μελών, όπως ο γκαλερίστας Αρσέν Καλφαγιάν, ο αναπληρωτής καθηγητής χαρακτικής στο ΑΠΘ Ξενής Σαχίνης, η συλλέκτρια Μάτα Τσολοζίδου κ.ά., να συμμετάσχουν στο νέο σχήμα. Κανείς δεν ειδοποιήθηκε επισήμως από το υπουργείο Πολιτισμού, παρά μόνο από την διευθύντρια του ΚΜΣΤ Μαρία Τσαντσάνογλου –θαρρείς και ήταν ένα θλιβερό καθήκον η ενημέρωση.
Αντιπρόεδρος του ΚΜΣΤ ορίστηκε η Αναστασία Σαλή, αρχιτέκτονας-αρχαιολόγος, καθηγήτρια Μουσειολογίας του Ιονίου Πανεπιστημίου, ενώ τα άλλα μέλη είναι οι Θεόδωρος Φιλάρετος, Φιλόλογος – διευθυντής του Κολλεγίου Ανατόλια, η οικονομολόγος Ματθίλδη Καράσσο, ο Μανώλης Γιανναδάκης, αναπληρωτής Καθηγητής Χαρακτικής του ΑΠΘ ως εκπρόσωπος του Επιμελητηρίου Εικαστικών Τεχνών Ελλάδας και η Σταυρούλα Παπαδοπούλου, εκπρόσωπος του ΥΜΑΘ.
«Μπήκε καλά η χρονιά»
Η κ. Κοσκινά ήρθε μόλις την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη, προκειμένου να ενημερωθεί από κοντά, δεδομένου ότι μέχρι τώρα είχε απλώς τακτική επικοινωνία με την διευθύντρια του ΚΜΣΤ Μαρία Τσαντσάνογλου και του ΚΣΤ Συραγώ Τσιάρα. Ο ανασχηματισμός δημιούργησε εύλογες καθυστερήσεις στην ανάληψη των καθηκόντων της. έτσι, τη Δευτέρα πραγματοποιήθηκε η πρώτη –και ολίγον μαραθώνια- συνεδρίαση του νέου διοικητικού συμβουλίου η οποία χαρακτηρίστηκε από παρισταμένους ως «αναγνωριστική» από κάθε πλευρά. Τόσο δηλαδή από την Κ. Κοσκινά, όσο και από ορισμένα μέλη τα οποία, όπως εκμυστηρεύτηκαν στο «Κεντρί» λίγο μετά τη συνεδρίαση, «θα περιμένουν να δουν και θα πράξουν αναλόγως». Ο νέος σχεδιασμός ασφαλώς θα αφορά το χρονικό διάστημα μετά τη Μπιενάλε, ενώ όλοι είναι σύμφωνοι ότι πρέπει να στηριχθούν οι θεσμικές δράσεις του Μουσείου.
Ικανοποιημένη δηλώνει στο «Κεντρί» η Μαρία Τσαντσάνογλου από την επιλογή του υπουργείου. «Μπήκε καλά η νέα χρονιά. Θεωρώ ότι η Κ. Κοσκινά είναι πολύ έμπειρος άνθρωπος. Γνωρίζει το μουσείο και τη δραστηριότητά του. Έχουμε συνεργαστεί και παλαιότερα. Ως επιμελήτρια και διευθύντρια του Ιδρύματος Κωστόπουλου έχει εμπειρία στα καλλιτεχνικά και στα διοικητικά» τονίζει.
«Είχαμε αγωνία σχετικά με την καθυστέρηση του διορισμού γιατί πάρα πολλά πράγματα σε όσον αφορά τη λειτουργία έχουν να κάνουν με αποφάσεις του δ.σ. Από ένα σημείο και μετά λειτουργούσαμε από κεκτημένη ταχύτητα. Γιατί λειτουργούσαμε με αποφάσεις που είχαν ληφθεί από το προηγούμενο δ.σ., όμως από εκεί κει πέρα θα έπρεπε να αποφασίσουμε νέο προγραμματισμό, για τη μπιενάλε, για διαγωνισμούς κλπ» συμπληρώνει.
Ποια είναι η Κ. Κοσκινά
Η Κατερίνα Κοσκινά είναι ιστορικός τέχνης - μουσειολόγος, μέχρι σήμερα καλλιτεχνική διευθύντρια του Ιδρύματος Ιωάννου Φ. Κωστόπουλου. Γεννημένη στην Kέρκυρα, σπούδασε Γαλλική Φιλολογία στο Eθνικό Kαποδιστριακό Πανεπιστήμιο Aθηνών και Iστορία Tέχνης, Aρχαιολογία, Eλληνική Λογοτεχνία και Φιλοσοφία της Tέχνης στη Σορβόννη. Σπούδασε, επίσης, Μουσειολογία στη Σχολή του Λούβρου όπου είναι Διδάκτωρ της ιστορίας της τέχνης. Εργάστηκε για τέσσερα χρόνια ως Ειδικός Σύμβουλος στο Eυρωπαϊκό Πολιτιστικό Kέντρο Δελφών. Έχει επιμεληθεί πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις τέχνης και διετέλεσε Εθνική Επίτροπος της 23ης Μπιενάλε του Σάο Πάολο το 1996 και της 51ης Μπιενάλε της Βενετίας το 2005. Έχει επίσης συγγράψει κείμενα σε βιβλία και καταλόγους εκθέσεων, καθώς και άρθρα σε εφημερίδες και περιοδικά τέχνης. Eίναι μέλος του ICOM και της AICA Hellas. Από το 2000 έως το 2004 διετέλεσε Καλλιτεχνικός Σύμβουλος της Οργανωτικής Επιτροπής των Ολυμπιακών Αγώνων / Αθήνα 2004 Α.Ε.. Είναι επίσης μέλος της Επιτροπής Αισθητικής Πλαισίωσης της ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ Α.Ε. από το 1998 και Επιμελητής της Συλλογής Έργων Tέχνης της Alpha Bank από το 1992.
Πάτε να δείτε!
· «Σύγχρονη Ελληνική Ζωγραφική» από τις Συλλογές του Τελλόγλειου Ιδρύματος Τεχνών στο Χώρο Τεχνών του Δήμου Βέροιας με σημαντικά έργα της σύγχρονης ελληνικής τέχνης, ανάμεσά τους έργα των Γιάννη Γαΐτη, Παναγιώτη Τέτση, Αλέκου Φασιανού, Βλάση Κανιάρη, Χατζηκυριάκου Γκίκα, Μποστ κ.α. (διάρκεια έκθεσης έως 13/2, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή 9.00-13.00 και 17.30-20.30).
· Η β’ φάση της έκθεσης «Δημιουργώ, άρα Υπάρχω» που διοργανώνουν το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, στην Αποθήκη Β1 στο Λιμάνι.
· Μέχρι τις 11/2 διαρκεί η έκθεση φωτογραφίας του Κωνσταντίνου Κίσσα στη γκαλερί Ειρμός (Καρόλου Ντηλ & Λεωφ. Νίκης 17, τηλ. 2310-222863, 2310-278868). Πρόκειται για περίπου σαράντα (40) έγχρωμες φωτογραφίες, οι λήψεις των οποίων έγιναν την διετία 2006-2008 στη διάρκεια των νυχτερινών περιπλανήσεων του καλλιτέχνη σε περιοχές της Μεσογείου.
· Το Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009, στις 12:00 το μεσημέρι, στον ΙΑΝΟ (Αριστοτέλους 7) η Μυρτώ Δημητρίου παρουσιάζει το βιβλίο της «Οι περιπέτειες του Φρίξου» (εκδ. Δια Βίου).
· Μέχρι τις 25 Ιανουαρίου παρατείνεται η έκθεση Ψηφιδογραφίας και Υαλογραφίας που φιλοξενείται στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ. Πληροφορίες: τηλ. 2310-991611, 2310-991610.
· Την Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009, στις 8:00 το βράδυ, στη Gallery IANOS (Αριστοτέλους 7) πραγματοποιούνται τα εγκαίνια έκθεσης με σκίτσα και γελοιογραφίες του ΣΤΑΘΗ. με τίτλο «Χάρτινη κωμωδία» (έως 7/2/2009, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή 9.00-21.00 και Σάββατο 9.00-18.00).
· Έκθεση ντοκουμέντων «Ο παράνομος Τύπος στη Βόρεια Ελλάδα» που διοργανώνει το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜΘ (Μοργκεντάου 1 και Λ. Νίκης, τηλ. 2310-237004) όπου παρουσιάζονται σπάνια αντίτυπα εφημερίδων από την περίοδο της εθνικής αντίστασης (έως 31/1).
· Οι «θεατές» του Εδουάρδου Σακαγιάν, που ενσαρκώνουν το υπαρξιακό άγχος του σύγχρονου ατόμου, παρουσιάζονται στη γκαλερί Καλφαγιάν (Προξένου Κορομηλά 43, τηλ. 2310-231187). Μέχρι 24/1/2009 (Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο, 10.00-15.00, Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή 10.00–15.00 και 18.00-21.00.
· «Σαν τα σκυλιά» λέγεται η παράσταση του ΚΘΒΕ που σκηνοθετεί η Γλυκερία Καλαϊτζή στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών (Κολοκοτρώνη 25-27, τηλ. 2310-288000, έως αύριο 18/1).
· Κάθε Πέμπτη βράδυ μετά τις 22:00 η Ελευθερία Πάτση στη φωνή και ο Γρηγόρης Σημαδόπουλος στο πιάνο μας κρατούν συντροφιά με εξαιρετικό ελληνικό ρεπερτόριο στο Pollock Bar (Λ. Νίκης 55, τηλ. 2310-281681)
· Στο Βασιλικό Θέατρο «Ερρίκος Δ’» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά με πρωταγωνιστή τον Κώστα Καρρά (τηλ. 2310-288000).
· Το θεατρικό έργο «Οι έμποροι» του Joel Pommerat ανεβάζει ο θίασος της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη στο Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71 και Παρασκευοπούλου).
· «Νερό – Ρεύματα» είναι ο τίτλος της έκθεσης φωτογραφίας στο Μουσείο Φωτογραφίας (Α’ Προβλήτας, τηλ. 2310-566716, έως 25/3).
· Στο Orient Live (Τσιμισκή και Κομνηνών 18, τηλ. 2310-244623) μπορείτε να απολαύσετε τον Κωστή Μαραβέγια και τους Maraveyas ILegal live με τραγούδια και μουσικές από την ομώνυμη δισκογραφική του δουλειά αλλά και διασκευές της μεσογειακής σκηνής. Μέχρι 30/1/2009, κάθε Παρασκευή στις 22.30.
· Έκθεση φωτογραφίας της Καίτης Παπαναούμ με τίτλο «Δέλτα Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα - Παραποτάμιες διαδρομές» στο καφέ – μπαρ «Ιδέες» (Βύρωνος 6, στη Διαγώνιο, έως 31/1). Διοργανωτές ο Φορέας Διαχείρισης Δέλτα Αξιού-Λουδία-Αλιάκμονα και το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.
· Έκθεση «Ελλάδα και Τεχνολογία: Μια διαχρονική προσέγγιση» στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ (έως 25/1) όπου προβάλλεται το εύρος της τεχνικής δημιουργίας του αρχαιοελληνικού κόσμου, των καινοτομιών και των τεχνικών επιτευγμάτων.
· Η β’ φάση της έκθεσης «Δημιουργώ, άρα Υπάρχω» που διοργανώνουν το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, στην Αποθήκη Β1 στο Λιμάνι.
· Μέχρι τις 11/2 διαρκεί η έκθεση φωτογραφίας του Κωνσταντίνου Κίσσα στη γκαλερί Ειρμός (Καρόλου Ντηλ & Λεωφ. Νίκης 17, τηλ. 2310-222863, 2310-278868). Πρόκειται για περίπου σαράντα (40) έγχρωμες φωτογραφίες, οι λήψεις των οποίων έγιναν την διετία 2006-2008 στη διάρκεια των νυχτερινών περιπλανήσεων του καλλιτέχνη σε περιοχές της Μεσογείου.
· Το Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009, στις 12:00 το μεσημέρι, στον ΙΑΝΟ (Αριστοτέλους 7) η Μυρτώ Δημητρίου παρουσιάζει το βιβλίο της «Οι περιπέτειες του Φρίξου» (εκδ. Δια Βίου).
· Μέχρι τις 25 Ιανουαρίου παρατείνεται η έκθεση Ψηφιδογραφίας και Υαλογραφίας που φιλοξενείται στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ. Πληροφορίες: τηλ. 2310-991611, 2310-991610.
· Την Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2009, στις 8:00 το βράδυ, στη Gallery IANOS (Αριστοτέλους 7) πραγματοποιούνται τα εγκαίνια έκθεσης με σκίτσα και γελοιογραφίες του ΣΤΑΘΗ. με τίτλο «Χάρτινη κωμωδία» (έως 7/2/2009, ώρες λειτουργίας: Δευτέρα-Παρασκευή 9.00-21.00 και Σάββατο 9.00-18.00).
· Έκθεση ντοκουμέντων «Ο παράνομος Τύπος στη Βόρεια Ελλάδα» που διοργανώνει το Μορφωτικό Ίδρυμα της ΕΣΗΕΜΘ (Μοργκεντάου 1 και Λ. Νίκης, τηλ. 2310-237004) όπου παρουσιάζονται σπάνια αντίτυπα εφημερίδων από την περίοδο της εθνικής αντίστασης (έως 31/1).
· Οι «θεατές» του Εδουάρδου Σακαγιάν, που ενσαρκώνουν το υπαρξιακό άγχος του σύγχρονου ατόμου, παρουσιάζονται στη γκαλερί Καλφαγιάν (Προξένου Κορομηλά 43, τηλ. 2310-231187). Μέχρι 24/1/2009 (Δευτέρα, Τετάρτη και Σάββατο, 10.00-15.00, Τρίτη, Πέμπτη και Παρασκευή 10.00–15.00 και 18.00-21.00.
· «Σαν τα σκυλιά» λέγεται η παράσταση του ΚΘΒΕ που σκηνοθετεί η Γλυκερία Καλαϊτζή στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών (Κολοκοτρώνη 25-27, τηλ. 2310-288000, έως αύριο 18/1).
· Κάθε Πέμπτη βράδυ μετά τις 22:00 η Ελευθερία Πάτση στη φωνή και ο Γρηγόρης Σημαδόπουλος στο πιάνο μας κρατούν συντροφιά με εξαιρετικό ελληνικό ρεπερτόριο στο Pollock Bar (Λ. Νίκης 55, τηλ. 2310-281681)
· Στο Βασιλικό Θέατρο «Ερρίκος Δ’» του Λουίτζι Πιραντέλλο, σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά με πρωταγωνιστή τον Κώστα Καρρά (τηλ. 2310-288000).
· Το θεατρικό έργο «Οι έμποροι» του Joel Pommerat ανεβάζει ο θίασος της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης σε σκηνοθεσία Γιάννη Λεοντάρη στο Θέατρο Αμαλία (Αμαλίας 71 και Παρασκευοπούλου).
· «Νερό – Ρεύματα» είναι ο τίτλος της έκθεσης φωτογραφίας στο Μουσείο Φωτογραφίας (Α’ Προβλήτας, τηλ. 2310-566716, έως 25/3).
· Στο Orient Live (Τσιμισκή και Κομνηνών 18, τηλ. 2310-244623) μπορείτε να απολαύσετε τον Κωστή Μαραβέγια και τους Maraveyas ILegal live με τραγούδια και μουσικές από την ομώνυμη δισκογραφική του δουλειά αλλά και διασκευές της μεσογειακής σκηνής. Μέχρι 30/1/2009, κάθε Παρασκευή στις 22.30.
· Έκθεση φωτογραφίας της Καίτης Παπαναούμ με τίτλο «Δέλτα Αξιού – Λουδία – Αλιάκμονα - Παραποτάμιες διαδρομές» στο καφέ – μπαρ «Ιδέες» (Βύρωνος 6, στη Διαγώνιο, έως 31/1). Διοργανωτές ο Φορέας Διαχείρισης Δέλτα Αξιού-Λουδία-Αλιάκμονα και το Φωτογραφικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.
· Έκθεση «Ελλάδα και Τεχνολογία: Μια διαχρονική προσέγγιση» στο Τελλόγλειο Ίδρυμα Τεχνών ΑΠΘ (έως 25/1) όπου προβάλλεται το εύρος της τεχνικής δημιουργίας του αρχαιοελληνικού κόσμου, των καινοτομιών και των τεχνικών επιτευγμάτων.
Πολιτιστικά ψιλά
Απούσα η… Χεζμπολά
Στον Λίβανο βρέθηκε πρόσφατα ο πρόεδρος του Μουσείου Φωτογραφίας Θανάσης Πανώρης. Συνόδευσε φωτογραφίες του Στράτου Καλαφάτη από το αρχείο του Μουσείου για έκθεση του καταξιωμένου φωτογράφου που παρουσιάστηκε σε εκθεσιακό κέντρο μεγάλης τράπεζας της Βηρυτού. Συνδιοργανώτρια ήταν η ελληνική πρεσβεία και στο κάλεσμα του πρέσβη Καλογερόπουλου ανταποκρίθηκε ιδιαίτερα το ελληνικό στοιχείο, σε μια πόλη άλλοτε ακμάζουσα γνωστή και ως «Παρίσι της Μέσης Ανατολής». Όχι, εκπρόσωπος της Χεζμπολά δεν χαιρέτησε την εκδήλωση… Με την ευκαιρία: περί τα μέσα Φεβρουαρίου αναμένεται να γίνουν τα εγκαίνια του «νέου» Μουσείου Φωτογραφίας, όπως διαμορφώθηκε μετά την ευρεία ανακαίνισή του.
Η Μπιενάλε περιμένει κονδύλια
Ένα εκατομμύριο ευρώ έχει ζητήσει το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για τη διοργάνωση της 2ης Μπιενάλε Εικαστικών, ποσό που θα εκταμιευθεί από το Δ’ ΚΠΣ. «Πιστεύω ότι θα τα πάρουμε» είπε στο «Κεντρί» η διευθύντρια του ΚΜΣΤ Μαρία Τσαντσάνογλου. Η Μπιενάλε είναι μια διοργάνωση με διεθνή χαρακτήρα και αξίζει να υποστηριχθεί όχι μόνο από το ΥΠΠΟ αλλά και από την πόλη. Ανάλογο νούμερο είχε ζητηθεί και προ διετίας, ενώ ισχυρός αντίπαλος είναι και η αθηναϊκή μπιενάλε, η οποία διοργανώνεται κι αυτή φέτος (!), πλην όμως καμία σχέση δεν είχε όσον αφορά στο εύρος των εκδηλώσεων αλλά και στον καλλιτεχνικό της χαρακτήρα.
Από τη Θέρμη για τη Θέρμη
Πάνω σε… συντοπίτισσα έπεσε η «αποστολή» του Δημοτικού Ωδείου Θέρμης που κατέβηκε στην Αθήνα για να παραλάβει το βραβείο για τη διοργάνωση των Συνθερμείων. Το στέλεχος του υπουργείου Πολιτισμού που παρέδωσε το βραβείο της ένωσης Ελλήνων κριτικών Θεάτρου και Μουσικής στην καλλιτεχνική διευθύντρια Ερατώ Αλαγκιοζίδου «είναι από δω». Το κατάλαβε μόλις την είδε –από μακριά- ο δήμαρχος Θόδωρος Παπαδόπουλος. Άντε μετά να μην εκλεγεί πανηγυρικά. Έναν προς έναν τους ξέρει τους ψηφοφόρους…
Τη γλίτωσε ο Μεγαλέξανδρος, προς το παρόν…
«Οι Επτά Πύλες» -όσες και οι τέχνες- είναι το θέμα της 14ης μπιενάλε Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου που διοργανώνεται στα Σκόπια 3-12 Σεπτεμβρίου 2009. Ο τίτλος προέρχεται από ένα μύθο της πόλης των Σκοπίων σύμφωνα με τον οποίo οι επτά πύλες της στέκονται εκεί, όπου κάποτε ήταν τα μάτια, το στόμα, τα ρουθούνια και τ' αυτιά ενός γίγαντα που τη φυλούσε. Οι καλλιτέχνες που θα υποβάλλουν υποψηφιότητες πρέπει να είναι γεννημένοι μετά την 1η Ιανουαρίου 1978. Ο δήμος Θεσσαλονίκης (τηλ. 2310-280328) προκηρύσσει φωτογραφία, video art, κόμικς, διήγημα ή ποίηση, γαστρονομία, ο δήμος Σταυρούπολης (τηλ. 2313-302965) χορό, κινηματογράφο, εικαστικές τέχνες και η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς (τηλ. 210-2599412) οπτικές τέχνες, εφαρμοσμένες τέχνες, μουσική και κινηματογράφο. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της μπιενάλε www.bjcem.org (e-mail: skopje2009@bjcem.org). Με διοργανωτές τους βόρειους γείτονές μας, πως και δεν έβαλαν θέμα τον Μεγαλέξανδρό τους; Απορώ… Φαίνεται δεν ρώτησαν τον Νίκολα…
Φωτογραφικός «Περίπλους» στην Ιταλία
Το Μουσείο Φωτογραφίας μας έχει συνηθίσει σε εξόδους από τη χώρα, όχι απλώς από αυτές που χαρακτηρίζουμε «ηρωϊκές». Μια από αυτές τις πολύ αξιόλογες εξόδους είναι και η έκθεση «Περίπλους» που στο Piccolo Teatro της ιταλικής μεγαλούπολης. Στην έκθεση περιλαμβάνονται έργα από δώδεκα διεθνώς αναγνωρισμένους σύγχρονους φωτογράφους (B. Gilden, N. Οικονομόπουλος, Κ. Μάνος, R. Kalvar, M. Rio Branco, A. Webb, C. de Keyzer, M. Power, J. Koudelka, J. Goldberg, P. Zachmann, L. Sarfati), που αποθανάτισαν την Ελλάδα του σήμερα για μία από τις μεγαλύτερες φωτογραφικές παραγγελίες που σημάδεψαν την ιστορία του φωτογραφικού ρεπορτάζ στην Ελλάδα.
Αστερίσκοι*
Το Μπούλαντσακ, όπως αναγράφεται στο απολογισμό η πόλη όπου έπαιξε το ΚΘΒΕ το περασμένο καλοκαίρι, δεν είναι άλλο από την Πουλαντζάκη του Πόντου. Το είδα και θυμήθηκα την «Ανταλίγια», όπως αποκαλούσαν πολλά κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ, την Αττάλεια. Όχι από σεβασμό στη γείτονα, αλλά από άγνοια της Ιστορίας και της γλώσσας μας.
Στον Λίβανο βρέθηκε πρόσφατα ο πρόεδρος του Μουσείου Φωτογραφίας Θανάσης Πανώρης. Συνόδευσε φωτογραφίες του Στράτου Καλαφάτη από το αρχείο του Μουσείου για έκθεση του καταξιωμένου φωτογράφου που παρουσιάστηκε σε εκθεσιακό κέντρο μεγάλης τράπεζας της Βηρυτού. Συνδιοργανώτρια ήταν η ελληνική πρεσβεία και στο κάλεσμα του πρέσβη Καλογερόπουλου ανταποκρίθηκε ιδιαίτερα το ελληνικό στοιχείο, σε μια πόλη άλλοτε ακμάζουσα γνωστή και ως «Παρίσι της Μέσης Ανατολής». Όχι, εκπρόσωπος της Χεζμπολά δεν χαιρέτησε την εκδήλωση… Με την ευκαιρία: περί τα μέσα Φεβρουαρίου αναμένεται να γίνουν τα εγκαίνια του «νέου» Μουσείου Φωτογραφίας, όπως διαμορφώθηκε μετά την ευρεία ανακαίνισή του.
Η Μπιενάλε περιμένει κονδύλια
Ένα εκατομμύριο ευρώ έχει ζητήσει το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης για τη διοργάνωση της 2ης Μπιενάλε Εικαστικών, ποσό που θα εκταμιευθεί από το Δ’ ΚΠΣ. «Πιστεύω ότι θα τα πάρουμε» είπε στο «Κεντρί» η διευθύντρια του ΚΜΣΤ Μαρία Τσαντσάνογλου. Η Μπιενάλε είναι μια διοργάνωση με διεθνή χαρακτήρα και αξίζει να υποστηριχθεί όχι μόνο από το ΥΠΠΟ αλλά και από την πόλη. Ανάλογο νούμερο είχε ζητηθεί και προ διετίας, ενώ ισχυρός αντίπαλος είναι και η αθηναϊκή μπιενάλε, η οποία διοργανώνεται κι αυτή φέτος (!), πλην όμως καμία σχέση δεν είχε όσον αφορά στο εύρος των εκδηλώσεων αλλά και στον καλλιτεχνικό της χαρακτήρα.
Από τη Θέρμη για τη Θέρμη
Πάνω σε… συντοπίτισσα έπεσε η «αποστολή» του Δημοτικού Ωδείου Θέρμης που κατέβηκε στην Αθήνα για να παραλάβει το βραβείο για τη διοργάνωση των Συνθερμείων. Το στέλεχος του υπουργείου Πολιτισμού που παρέδωσε το βραβείο της ένωσης Ελλήνων κριτικών Θεάτρου και Μουσικής στην καλλιτεχνική διευθύντρια Ερατώ Αλαγκιοζίδου «είναι από δω». Το κατάλαβε μόλις την είδε –από μακριά- ο δήμαρχος Θόδωρος Παπαδόπουλος. Άντε μετά να μην εκλεγεί πανηγυρικά. Έναν προς έναν τους ξέρει τους ψηφοφόρους…
Τη γλίτωσε ο Μεγαλέξανδρος, προς το παρόν…
«Οι Επτά Πύλες» -όσες και οι τέχνες- είναι το θέμα της 14ης μπιενάλε Νέων Δημιουργών της Ευρώπης και της Μεσογείου που διοργανώνεται στα Σκόπια 3-12 Σεπτεμβρίου 2009. Ο τίτλος προέρχεται από ένα μύθο της πόλης των Σκοπίων σύμφωνα με τον οποίo οι επτά πύλες της στέκονται εκεί, όπου κάποτε ήταν τα μάτια, το στόμα, τα ρουθούνια και τ' αυτιά ενός γίγαντα που τη φυλούσε. Οι καλλιτέχνες που θα υποβάλλουν υποψηφιότητες πρέπει να είναι γεννημένοι μετά την 1η Ιανουαρίου 1978. Ο δήμος Θεσσαλονίκης (τηλ. 2310-280328) προκηρύσσει φωτογραφία, video art, κόμικς, διήγημα ή ποίηση, γαστρονομία, ο δήμος Σταυρούπολης (τηλ. 2313-302965) χορό, κινηματογράφο, εικαστικές τέχνες και η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς (τηλ. 210-2599412) οπτικές τέχνες, εφαρμοσμένες τέχνες, μουσική και κινηματογράφο. Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα της μπιενάλε www.bjcem.org (e-mail: skopje2009@bjcem.org). Με διοργανωτές τους βόρειους γείτονές μας, πως και δεν έβαλαν θέμα τον Μεγαλέξανδρό τους; Απορώ… Φαίνεται δεν ρώτησαν τον Νίκολα…
Φωτογραφικός «Περίπλους» στην Ιταλία
Το Μουσείο Φωτογραφίας μας έχει συνηθίσει σε εξόδους από τη χώρα, όχι απλώς από αυτές που χαρακτηρίζουμε «ηρωϊκές». Μια από αυτές τις πολύ αξιόλογες εξόδους είναι και η έκθεση «Περίπλους» που στο Piccolo Teatro της ιταλικής μεγαλούπολης. Στην έκθεση περιλαμβάνονται έργα από δώδεκα διεθνώς αναγνωρισμένους σύγχρονους φωτογράφους (B. Gilden, N. Οικονομόπουλος, Κ. Μάνος, R. Kalvar, M. Rio Branco, A. Webb, C. de Keyzer, M. Power, J. Koudelka, J. Goldberg, P. Zachmann, L. Sarfati), που αποθανάτισαν την Ελλάδα του σήμερα για μία από τις μεγαλύτερες φωτογραφικές παραγγελίες που σημάδεψαν την ιστορία του φωτογραφικού ρεπορτάζ στην Ελλάδα.
Αστερίσκοι*
Το Μπούλαντσακ, όπως αναγράφεται στο απολογισμό η πόλη όπου έπαιξε το ΚΘΒΕ το περασμένο καλοκαίρι, δεν είναι άλλο από την Πουλαντζάκη του Πόντου. Το είδα και θυμήθηκα την «Ανταλίγια», όπως αποκαλούσαν πολλά κρατικά και ιδιωτικά ΜΜΕ, την Αττάλεια. Όχι από σεβασμό στη γείτονα, αλλά από άγνοια της Ιστορίας και της γλώσσας μας.
ΟΠΕΠ, γραφείο Θεσσαλονίκης: Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος λουκέτου
Κλείνει –εκτός απροόπτου- μέχρι τα τέλη Ιανουαρίου το Γραφείο Θεσσαλονίκης του Οργανισμού Προβολής Ελληνικού Πολιτισμού, γνωστότερου ως ΟΠΕΠ. Ενός «γραφείου» που κόστιζε μηνιαίως στον φορολογούμενο πολίτη 10.000 ευρώ κάθε μήνα (!) το τελευταίο έτος, ενώ το 2004 το κόστος λειτουργίας ξεπερνούσε τις 80.000 ευρώ!
Οι μοναδικές δύο δραστηριότητές του θα έχουν διαφορετική τύχη: η περίφημη κάρτα πολιτισμού με 110.000 μέλη πλέον «κατεβαίνει» στην Αθήνα απ’ όπου θα γίνεται η διαχείρισή της, ενώ δεν αποκλείεται να κλείσει και η γραμματεία πολιτιστικών φορέων που εξυπηρετούσε «άστεγους» φορείς (Παιδικό Μουσείο, Σύλλογος Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδας, Απόφοιτοι Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ, Ένωση Πολιτιστικών Φορέων ν. Θεσσαλονίκης, Σύλλογος Κατοίκων Άνω Πόλης κ.ά.) που στεγάζεται σε διατηρητέο της Άνω Πόλης.
Από το γραφείο ΟΠΕΠ…
Εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο το γραφείο παρέμεινε ακέφαλο, μετά την αποχώρηση από τη διεύθυνση του ψυχιάτρου Μηνά Σαμαντζίδη, κορυφαίου στελέχους της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του 2007. Ούτως ή άλλως, το Γραφείο αναζητούσε ρόλο από το 2004, όταν κλήθηκε η Νέα Δημοκρατία να κυβερνήσει τον τόπο. Ρόλο ουσιαστικό γιατί έναν κάποιο ρόλο είχε κληρονομήσει από την προηγούμενη κυβέρνηση. Ποτέ δεν απέκτησε ρόλο που να δικαιολογεί την ύπαρξή του, αφού παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και τις προτάσεις του Μ. Σαμαντζίδη, η ηγεσία του ΟΠΕΠ στην Αθήνα (Μαύρος, Σιώψης, Αναστασιάδης) ουδέποτε ενδιαφέρθηκε… Έτσι, το εδώ γραφείο ανέλαβε την πολύ σημαντική κοινωνικά κάρτα πολιτισμού, αλλά και την συνέχιση της υποστήριξης πολιτιστικών φορέων που είναι «άστεγοι», χωρίς γραφεία και γραμματεία.
Στην πραγματικότητα, το γραφείο του ΟΠΕΠ στη Θεσσαλονίκη είναι η μετεξέλιξη του αντίστοιχου γραφείου της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Είχε δημιουργηθεί το 2003 και μετά τον Μάρτιο του 2004 ένα γραφείο του 6ου ορόφου της Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας διατέθηκε στον μέχρι τότε διευθυντή του γραφείου της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας Δημήτρη Σαλπιστή. Μέχρι να λήξει η σύμβασή του με το υπουργείο Πολιτισμού, σιωπηλά και χωρίς να ανακατεύεται ενεργά με τα του πολιτισμού, ο Δ. Σαλπιστής συνέγραφε πόνημα για την ιστορία του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, του οποίου υπήρξε και πρόεδρος μέχρι το 2004. Τότε, απασχολούνταν στο γραφείο του ΟΠΕΠ 36 άτομα, στην πλειοψηφία τους μεταφερόμενοι από το εν Θεσσαλονίκη γραφείο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας που στεγαζόταν μάλιστα στον ίδιο χώρο.
…στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα
Εκείνο το γραφείο, στα προολυμπιακά χρόνια από το 2000 έως το 2004 ήταν το στρατηγείο του ΥΠΠΟ, επί υπουργίας Ευάγγελου Βενιζέλου. Από εκεί γινόταν η διαχείριση των κονδυλίων όσον αφορά στη Βόρεια Ελλάδα, έχοντας πάντα το «ΟΚ» του στενότατου συνεργάτη του Θεσσαλονικιού βουλευτή Δ. Σαλπιστή. Όποιος πολίτης ή φορέας αιτούνταν χρηματοδότηση για κάποια δράση του, έπρεπε να περάσει από τα γραφεία της οδού Τσιμισκή. Ο ρόλος λοιπόν του γραφείου ήταν πολύ σημαντικός αν σκεφτεί κανείς τα τεράστια ποσά που διακινήθηκαν στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Παράλληλα, είχε ξεκινήσει και η κάρτα πολιτισμού, πρωτοβουλία του Ευ. Βενιζέλου, που απαιτούσε λογικά έναν μηχανισμό εργαζομένων.
…στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στον ΟΠΠΕθ ‘97
Το γραφείο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας στελεχώθηκε με προσωπικό από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και την Άνω Πόλη. Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήταν ένας βενιζελικής εμπνεύσεως φορέας που γεννήθηκε το 1999 και στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά διάδοχο σχήμα του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας «Θεσσαλονίκη 1997». Όταν ο Οργανισμός τέθηκε σε εκκαθάριση και επομένως δεν χρειαζόταν πια τόσο προσωπικό, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έγινε ζεστή αγκαλιά για αρκετούς εργαζομένους. Στεγάστηκε, μάλιστα, στο διατηρητέο της οδού Γοργούς στην Άνω Πόλη που ανακαινίστηκε επί Πολιτιστικής. Ο ρόλος που είχε τότε το Φεστιβάλ είχε προσδιοριστεί ως συντονιστικός των πολιτιστικών φορέων της πόλης που είχαν ιδρυθεί με νόμο Βενιζέλου. Μπορεί να μην είχαν ακόμη τότε δράσεις ή ακόμη και προσωπικό, όμως διαχειριζόταν εξτρά κονδύλια του ΥΠΠΟ. «Αρχηγός» τότε ήταν πάλι ο Δ. Σαλπιστής, ενώ υπαρχηγός ο εκδότης Π. Παπασαραντόπουλος, κουμπάρος του Ευ. Βενιζέλου. Το Φεστιβάλ «κράτησε» μέχρι το 2003 αλλά κατέληξε σε πλήρη αδράνεια. Το ρόλο του είχε ήδη αναλάβει το γραφείο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας στη Θεσσαλονίκη.
Οι μοναδικές δύο δραστηριότητές του θα έχουν διαφορετική τύχη: η περίφημη κάρτα πολιτισμού με 110.000 μέλη πλέον «κατεβαίνει» στην Αθήνα απ’ όπου θα γίνεται η διαχείρισή της, ενώ δεν αποκλείεται να κλείσει και η γραμματεία πολιτιστικών φορέων που εξυπηρετούσε «άστεγους» φορείς (Παιδικό Μουσείο, Σύλλογος Καλλιτεχνών Εικαστικών Τεχνών Βορείου Ελλάδας, Απόφοιτοι Σχολής Καλών Τεχνών ΑΠΘ, Ένωση Πολιτιστικών Φορέων ν. Θεσσαλονίκης, Σύλλογος Κατοίκων Άνω Πόλης κ.ά.) που στεγάζεται σε διατηρητέο της Άνω Πόλης.
Από το γραφείο ΟΠΕΠ…
Εδώ και σχεδόν ενάμιση χρόνο το γραφείο παρέμεινε ακέφαλο, μετά την αποχώρηση από τη διεύθυνση του ψυχιάτρου Μηνά Σαμαντζίδη, κορυφαίου στελέχους της ΝΔ στη Θεσσαλονίκη, τον Δεκέμβριο του 2007. Ούτως ή άλλως, το Γραφείο αναζητούσε ρόλο από το 2004, όταν κλήθηκε η Νέα Δημοκρατία να κυβερνήσει τον τόπο. Ρόλο ουσιαστικό γιατί έναν κάποιο ρόλο είχε κληρονομήσει από την προηγούμενη κυβέρνηση. Ποτέ δεν απέκτησε ρόλο που να δικαιολογεί την ύπαρξή του, αφού παρά τις φιλότιμες προσπάθειες και τις προτάσεις του Μ. Σαμαντζίδη, η ηγεσία του ΟΠΕΠ στην Αθήνα (Μαύρος, Σιώψης, Αναστασιάδης) ουδέποτε ενδιαφέρθηκε… Έτσι, το εδώ γραφείο ανέλαβε την πολύ σημαντική κοινωνικά κάρτα πολιτισμού, αλλά και την συνέχιση της υποστήριξης πολιτιστικών φορέων που είναι «άστεγοι», χωρίς γραφεία και γραμματεία.
Στην πραγματικότητα, το γραφείο του ΟΠΕΠ στη Θεσσαλονίκη είναι η μετεξέλιξη του αντίστοιχου γραφείου της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Είχε δημιουργηθεί το 2003 και μετά τον Μάρτιο του 2004 ένα γραφείο του 6ου ορόφου της Τσιμισκή με Αγίας Σοφίας διατέθηκε στον μέχρι τότε διευθυντή του γραφείου της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας Δημήτρη Σαλπιστή. Μέχρι να λήξει η σύμβασή του με το υπουργείο Πολιτισμού, σιωπηλά και χωρίς να ανακατεύεται ενεργά με τα του πολιτισμού, ο Δ. Σαλπιστής συνέγραφε πόνημα για την ιστορία του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας, του οποίου υπήρξε και πρόεδρος μέχρι το 2004. Τότε, απασχολούνταν στο γραφείο του ΟΠΕΠ 36 άτομα, στην πλειοψηφία τους μεταφερόμενοι από το εν Θεσσαλονίκη γραφείο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας που στεγαζόταν μάλιστα στον ίδιο χώρο.
…στην Πολιτιστική Ολυμπιάδα
Εκείνο το γραφείο, στα προολυμπιακά χρόνια από το 2000 έως το 2004 ήταν το στρατηγείο του ΥΠΠΟ, επί υπουργίας Ευάγγελου Βενιζέλου. Από εκεί γινόταν η διαχείριση των κονδυλίων όσον αφορά στη Βόρεια Ελλάδα, έχοντας πάντα το «ΟΚ» του στενότατου συνεργάτη του Θεσσαλονικιού βουλευτή Δ. Σαλπιστή. Όποιος πολίτης ή φορέας αιτούνταν χρηματοδότηση για κάποια δράση του, έπρεπε να περάσει από τα γραφεία της οδού Τσιμισκή. Ο ρόλος λοιπόν του γραφείου ήταν πολύ σημαντικός αν σκεφτεί κανείς τα τεράστια ποσά που διακινήθηκαν στο πλαίσιο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας. Παράλληλα, είχε ξεκινήσει και η κάρτα πολιτισμού, πρωτοβουλία του Ευ. Βενιζέλου, που απαιτούσε λογικά έναν μηχανισμό εργαζομένων.
…στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στον ΟΠΠΕθ ‘97
Το γραφείο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας στελεχώθηκε με προσωπικό από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και την Άνω Πόλη. Το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης ήταν ένας βενιζελικής εμπνεύσεως φορέας που γεννήθηκε το 1999 και στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά διάδοχο σχήμα του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας «Θεσσαλονίκη 1997». Όταν ο Οργανισμός τέθηκε σε εκκαθάριση και επομένως δεν χρειαζόταν πια τόσο προσωπικό, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έγινε ζεστή αγκαλιά για αρκετούς εργαζομένους. Στεγάστηκε, μάλιστα, στο διατηρητέο της οδού Γοργούς στην Άνω Πόλη που ανακαινίστηκε επί Πολιτιστικής. Ο ρόλος που είχε τότε το Φεστιβάλ είχε προσδιοριστεί ως συντονιστικός των πολιτιστικών φορέων της πόλης που είχαν ιδρυθεί με νόμο Βενιζέλου. Μπορεί να μην είχαν ακόμη τότε δράσεις ή ακόμη και προσωπικό, όμως διαχειριζόταν εξτρά κονδύλια του ΥΠΠΟ. «Αρχηγός» τότε ήταν πάλι ο Δ. Σαλπιστής, ενώ υπαρχηγός ο εκδότης Π. Παπασαραντόπουλος, κουμπάρος του Ευ. Βενιζέλου. Το Φεστιβάλ «κράτησε» μέχρι το 2003 αλλά κατέληξε σε πλήρη αδράνεια. Το ρόλο του είχε ήδη αναλάβει το γραφείο της Πολιτιστικής Ολυμπιάδας στη Θεσσαλονίκη.
Παρασκευή 23 Ιανουαρίου 2009
Διαβάστε αύριο στο "Κεντρί"
· ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΓΙΑΝΝΗ ΜΠΟΥΤΑΡΗ: «Είναι ώρα να πάω σπίτι μου…»
· ΧΡΥΣΑ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ: Η επικεφαλής που έμεινε χωρίς… παράταξη. «Η δημοτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ διαλύεται με ευθύνη της Χρύσας…» δηλώνουν στο ΚΕΝΤΡΙ παλιά στελέχη του κινήματος.
· ΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ ΤΟ… ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΣΑΡΚΙΟ ΤΟΥΣ: Ασφαλιστικές εταιρείες ασφαλίζουν επιχειρηματίες, βιομηχάνους και όποιον άλλο πληρώνει τα υψηλά ασφάλιστρα για ομηρία και αρπαγή!
· ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ: Φόβους ότι η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν θα αντέξει το βάρος των συνεπειών - που θα επιφέρει στις σχέσεις της με την Ελλάδα - η τοποθέτηση του αγάλματος του Μ. Αλεξάνδρου στην πλατεία «Μακεδονία» εκφράζουν στο ΚΕΝΤΡΙ πολιτευτές και καλλιτέχνες της γειτονικής χώρας.
· ΟΥΤΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ, ΟΥΤΕ ΠΑΡΚΑ: Ρημάζουν μεγάλες εκτάσεις πρασίνου σε πολλούς δήμους της Θεσσαλονίκης περιμένοντας τις πολιτικές αποφάσεις για την παραχώρηση τους σε δήμους ή άλλους φορείς. «Αν και άδειασαν από στρατιώτες και οπλισμό, δεν γεμίζουν από ζωή…» καταγγέλλουν δήμαρχοι.
· ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ: Τα χρέη και τα σκουπίδια «πνίγουν» το δήμαρχο Κασσάνδρας, Αριστείδη Καννέλη, ο οποίος φανερά πιεσμένος δεν άντεξε και ξέσπασε σε δάκρυα κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνεδρίασης της ΚΕΔΚΕ, όταν τέθηκε επί τάπητος το θέμα της μείωσης του τέλους παρεπιδημούντων από 2,5% σε 0,5%!
· ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ: Υπομονή… το δίκτυο σύντομα θα βρίσκεται κοντά σας, σύμφωνα με τον Λεωνίδα Μπακούρα, διευθυντή εμπορικών δραστηριοτήτων της Εταιρείας Παροχής Αερίου Θεσσαλονίκης. Στις προτεραιότητες της ΔΕΠΘ για το 2009 είναι η επέκταση του δικτύου και σε άλλες περιοχές της ευρύτερης περιοχής Μακεδονίας και Θράκης.
· ΚΕΝΤΡΙΣΜΑΤΑ / παραπολιτικά σχόλια, παρασκήνια και άλλα τινά από τις κυψέλες της Θεσσαλονίκης, της Μακεδονίας, της Θράκης και της Θεσσαλίας.
ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ 6, ΤΗΛ. 2310-278155, kentri8@otenet.gr
· ΧΡΥΣΑ ΑΡΑΠΟΓΛΟΥ: Η επικεφαλής που έμεινε χωρίς… παράταξη. «Η δημοτική ομάδα του ΠΑΣΟΚ διαλύεται με ευθύνη της Χρύσας…» δηλώνουν στο ΚΕΝΤΡΙ παλιά στελέχη του κινήματος.
· ΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ ΤΟ… ΠΟΛΥΤΙΜΟ ΣΑΡΚΙΟ ΤΟΥΣ: Ασφαλιστικές εταιρείες ασφαλίζουν επιχειρηματίες, βιομηχάνους και όποιον άλλο πληρώνει τα υψηλά ασφάλιστρα για ομηρία και αρπαγή!
· ΑΠΟΣΤΟΛΗ ΣΤΑ ΣΚΟΠΙΑ: Φόβους ότι η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν θα αντέξει το βάρος των συνεπειών - που θα επιφέρει στις σχέσεις της με την Ελλάδα - η τοποθέτηση του αγάλματος του Μ. Αλεξάνδρου στην πλατεία «Μακεδονία» εκφράζουν στο ΚΕΝΤΡΙ πολιτευτές και καλλιτέχνες της γειτονικής χώρας.
· ΟΥΤΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ, ΟΥΤΕ ΠΑΡΚΑ: Ρημάζουν μεγάλες εκτάσεις πρασίνου σε πολλούς δήμους της Θεσσαλονίκης περιμένοντας τις πολιτικές αποφάσεις για την παραχώρηση τους σε δήμους ή άλλους φορείς. «Αν και άδειασαν από στρατιώτες και οπλισμό, δεν γεμίζουν από ζωή…» καταγγέλλουν δήμαρχοι.
· ΤΟ ΔΑΚΡΥ ΤΟΥ ΔΗΜΑΡΧΟΥ: Τα χρέη και τα σκουπίδια «πνίγουν» το δήμαρχο Κασσάνδρας, Αριστείδη Καννέλη, ο οποίος φανερά πιεσμένος δεν άντεξε και ξέσπασε σε δάκρυα κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνεδρίασης της ΚΕΔΚΕ, όταν τέθηκε επί τάπητος το θέμα της μείωσης του τέλους παρεπιδημούντων από 2,5% σε 0,5%!
· ΦΥΣΙΚΟ ΑΕΡΙΟ: Υπομονή… το δίκτυο σύντομα θα βρίσκεται κοντά σας, σύμφωνα με τον Λεωνίδα Μπακούρα, διευθυντή εμπορικών δραστηριοτήτων της Εταιρείας Παροχής Αερίου Θεσσαλονίκης. Στις προτεραιότητες της ΔΕΠΘ για το 2009 είναι η επέκταση του δικτύου και σε άλλες περιοχές της ευρύτερης περιοχής Μακεδονίας και Θράκης.
· ΚΕΝΤΡΙΣΜΑΤΑ / παραπολιτικά σχόλια, παρασκήνια και άλλα τινά από τις κυψέλες της Θεσσαλονίκης, της Μακεδονίας, της Θράκης και της Θεσσαλίας.
ΠΑΥΛΟΥ ΜΕΛΑ 6, ΤΗΛ. 2310-278155, kentri8@otenet.gr
Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2009
Φορούσατε κουκούλα;
Είκοσι τέσσερις ώρες το 24ωρο έβλεπα MEGA, αυτό είχαν μονίμως οι απαγωγείς, είπε ο Παναγόπουλος μιλώντας στους δημοσιογράφους. Δυο τρεις ερωτήσεις μετά, συνάδελφος ρωτά: "Φορούσατε κουκούλα;"!!! Μάλλον θα ήταν από ανταγωνιστικό κανάλι...
Δευτέρα 19 Ιανουαρίου 2009
Η «μαγκιά» για τον Αντ. Σαμαρά
Όταν το 2004 η ΝΔ ανέλαβε τα ηνία της χώρας, προαναγγέλθηκε για τον πρώτο Σεπτέμβριο της κυβερνητικής θητείας η ψήφιση του κινηματογραφικού νόμου. Ακόμη το σχετικό νομοσχέδιο δεν έχει κατατεθεί. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός εξήγγειλε τη δημιουργία Ακαδημίας Τεχνών, κάτι θολό που επαναλήφθηκε ως δημόσια δήλωση αρκετές φορές όμως ουδέποτε προχώρησε. Η ΝΔ κληρονόμησε θεσμικές αγκυλώσεις τις οποίες διατήρησε παρά τα σχετικά αιτήματα των φορέων (ανεξαρτητοποίηση Όπερας Θεσσαλονίκης, μουσείου Κινηματογράφου, μουσείου Φωτογραφίας κ.ά.) και τις ανάλογες υποσχέσεις. Η ηγεσία του ΥΠΠΟ τα τελευταία χρόνια επέκρινε σταθερά τις προγραμματικές συμβάσεις που σύναψε το ΠΑΣΟΚ με δήμους και φορείς «υποθηκεύοντας» το υπουργείο για πολλά χρόνια, όμως ουδέποτε ξεκαθάρισε τη θέση της και την άποψή της, πολύ περισσότερο την τακτική που επρόκειτο να ακολουθήσει, με αποτέλεσμα το ασυνεπές κράτος να υπερχρεώνει φορείς. Η ΝΔ έβαλε τέρμα στον πόλεμο εντυπώσεων σχετικά με το θέμα της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα και πρώτη μίλησε για πολιτιστική διπλωματία, όμως κανένα τέτοιο πλαίσιο δεν εκπονήθηκε και δεν ασκήθηκε και καμία κίνηση υπέρβασης των δεν έγινε προς το Βρετανικό Μουσείο. Η ηγεσία του ΥΠΠΟ «έστησε» νέους θεσμούς όπως η Μπιενάλε Εικαστικών, η Photobienalle κ.ά. αλλά την ίδια ώρα καταργούσε χωρίς άλλο ήδη υπάρχοντες όπως η Θεατρική Άνοιξη. Η ΝΔ κληρονόμησε ημιθανή ΔΗΠΕΘΕ όμως καμία συγκροτημένη περιφερειακή πολιτική δεν ανέπτυξε. Οι αρχαιότητες του μετρό της Θεσσαλονίκης ακόμη δεν ξέρουν τι θ’ απογίνουν, ενώ τα μουσεία και οι αρχαιολογικοί χώροι ακόμη υπολειτουργούν λόγω έλλειψης προσωπικού και κονδυλίων.
Η «μαγκιά» του Αντώνη Σαμαρά, ενός «’’πολιτισμένου’’ ανθρώπου» όπως μου τον σκιαγράφησε κορυφαίο στέλεχος πολιτιστικού οργανισμού της Θεσσαλονίκης, θα είναι -αφού ενστερνιστεί τι σημαίνει ιστορία και πολιτισμός για τη χώρα μας- να συνεχίσει το έργο των προκατόχων του στο πλαίσιο μιας πολιτιστικής πολιτικής, με ξεκάθαρα χαρακτηριστικά και στόχους, μιας πολιτικής που είτε εξαγγέλθηκε ημιτελώς είτε εφαρμόστηκε πλημμελώς μέχρι σήμερα.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο "Κεντρί" της 17/1/2009.
Ψάχνουν τον… χουβαρντά τους
ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΔΙΑΠΡΑΓΜΑΤΕΥΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΘΒΕ
«Δεν θα πέσουμε κάτω από τη σύμβαση του Εθνικού Θεάτρου» διαμηνύουν οι τεχνικοί βάζοντας ψηλά τον πήχυ- Κρίσιμη εβδομάδα για συνεννόηση ή κινητοποιήσεις
Με τις συλλογικές συμβάσεις των ηθοποιών και του πάσης φύσεως προσωπικού… κρεμάμενα επί της κεφαλής τους, καλλιτεχνικός διευθυντής, πρόεδρος και οικονομικός διευθυντής του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας παρουσίασαν τον καλλιτεχνικό απολογισμό του 2008.
Κανείς δεν αποκλείει να έχουμε κινητοποιήσεις εάν η κρίσιμη Δευτέρα 19 Ιανουαρίου δεν αποδώσει καρπούς. Κινητοποιήσεις τόσο από τους τεχνικούς όσο και από τους ηθοποιούς (θεωρείται πιο απίθανο). «Δεν θα πέσουμε κάτω από τη σύμβαση του Εθνικού Θεάτρου» διαμηνύουν οι τεχνικοί βάζοντας ψηλά τον πήχυ, αν λάβει κανείς υπόψη την δύσκολη οικονομική συγκυρία που γεμίζει… καβούρια στις τσέπες του υπουργού Οικονομικών. Τεχνικοί – διοικητικοί ζητάνε επιδόματα στις ειδικότητες των βαρέων (μηχανικοί σκηνής, ηλεκτρολόγοι, εν γένει τεχνικοί, καθαρίστριες) που κυμαίνονται από 10-15% και πενθήμερη εργασία, κάτι που από το περασμένο καλοκαίρι ισχύει και στο Εθνικό. «Γίναμε… Κωτσόβολος» λέει στο «Κεντρί» ο Χρήστος Σάββας «και μας δίνουν με δόσεις τα δεδουλευμένα του 2007!».
Από την πλευρά τους οι ηθοποιοί ζητάνε 8% αυξήσεις στους βασικούς μισθούς και αναπροσαρμογή των οικογενειακών επιδομάτων, υπενθυμίζοντας πόσο… χουβαρντάς φάνηκε ο Γ. Χουβαρδάς στο Εθνικό πριν από λίγους μήνες!
Κρίσιμες συναντήσεις
Τη ερχόμενη Δευτέρα αναμένεται συνάντηση των εκπροσώπων των πάσης φύσεως εργαζομένων με το διοικητικό συμβούλιο, ενώ ο καλλιτεχνικός διευθυντής θα ακούσει για μία ακόμη φορά τα αιτήματα τω ηθοποιών προκειμένου να τα μεταφέρει στην συνεδρίαση του δ.σ. που έχει προγραμματιστεί για την ίδια μέρα.
Η πρόσκληση προς τους τεχνικούς – διοικητικούς έγινε από τον πρόεδρο Δημήτρη Γαρούφα μόλις την περασμένη Τετάρτη, ενώ όπως λένε οι συνδικαλιστές «η συλλογική σύμβαση έληξε τον Φεβρουάριο, τον Οκτώβριο καταγγέλθηκε κι ακόμη περιμένουμε αντιπρόταση από πλευράς διοίκησης».
Στη 1.30 το μεσημέρι της Δευτέρας θα συναντηθούν εκπρόσωποι της Επιτροπής και του ΣΕΗ με τον καλλιτεχνικό διευθυντή «που έχει τις προτάσεις μας εδώ και 1,5 μήνα», όπως οι ίδιοι λένε.
Να σημειωθεί ότι οι μισθοί είναι πολύ χαμηλοί για όλους τους εργαζομένους. «Η γενιά των 700 ευρώ φαντάζει πλούσια στα μάτια μας» είπε στο «Κεντρί» εργαζόμενος τεχνικός, ενώ και οι ηθοποιοί μπορεί να είναι λίγο καλύτερα αλλά…
Μόνο η Ζούνη γέμισε το θέατρο…
Στα αξιοσημείωτα της παρουσίασης είναι ότι αυτή έγινε απουσία των μελών της διοίκησης και υπό το βλέμμα του προέδρου του σωματείου τεχνικών και διοικητικών του ΚΘΒΕ Χρήστου Σάββα («Θα μπορούσαμε να πάμε πολύ καλύτερα. Δεν με έπεισε ο καλλιτεχνικός απολογισμός» σχολίασε στο «Κεντρί»).
Ο Νικήτας Τσακίρογλου έκανε λόγο για «έντιμο και ειλικρινή απολογισμό» αφού για πρώτη φορά την τελευταία δεκαετία δεν παρατέθηκαν απλώς νούμερα αλλά παρουσιάστηκε και η μέση πληρότητα των θεατρικών σκηνών.
Το αποτέλεσμα βέβαια δεν είναι και πολύ αισιόδοξο, παρά το γεγονός ότι ο κ. Τσακίρογλου πρότεινε το συσχετισμό των αριθμών με τον πληθυσμό και τη χωρητικότητα των σκηνών. Από τις 17 παραστάσεις μόνο το «Λεωφορείο ο Πόθος» (Πέμυ Ζούνη – Βασίλης Μπισμπίκης) από εκείνες που δόθηκαν στις μεγάλες σκηνές γέμιζαν το μισό θέατρο αγγίζοντας το 56%, ενώ άλλες τρεις (Μαντόνα, Ανάσα Ζωής, Σκάκι) ξεπέρασαν το ήμισυ στο Μικρό Θέατρο της Μονής Λαζαριστών που έχει χωρητικότητα 98 θέσεων. Οι υπόλοιπες 13 παραστάσεις είχαν πληρότητα μόλις από 15% έως 39%! Κι αν λάβουμε υπόψη και τις προσκλήσεις, η εικόνα γίνεται ακόμη πιο απογοητευτική. «Είναι σχέσεις κληρονομιάς» αιτιολόγησε την κατάσταση ο κ. Τσακίρογλου. «Σα να σου παραδίδω έναν μεγάλο πύργο και πρέπει να τον κατοικήσεις χωρίς να έχεις την οικονομική ευχέρεια» είπε. Πάντως, τα έσοδα είναι αυξημένα και ο δημοφιλής ηθοποιός είπε ότι αν ήταν θεατρικός επιχειρηματίας θα ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένος από τον αριθμό των θεατών κάθε παράστασης.
Αιχμές για το ΥΠΠΟ
Αναφέρθηκε στις παραγωγές του Θεάτρου μία προς μία λέγοντας χαρακτηριστικά ότι «η διεύθυνση έχει συναίσθηση αποτυχίας» όπου υπάρχει, όπως για παράδειγμα η «Μια κωμωδία» όπως ο ίδιος είπε.
Απαντώντας στη μομφή ότι είναι συντηρητικός στις επιλογές του, απάντησε λέγοντας ότι «σημασία δε έχει το κάτι άλλο αλλά το άλλο, το διαφορετικό, όταν είναι εμπεριστατωμένο και έχει άποψη».
Ξεκάθαρες ήταν οι αιχμές για ελλιπή χρηματοδότηση από το ΥΠΠΟ, ακόμη κι όταν αναφέρθηκε στην παράσταση «Ο Γλάρος» του Τσέχοφ που «τον ζήτησαν στο εξωτερικό αλλά δεν υπήρχαν τα λεφτά για να πάει…», ενώ σε κάποια αποστροφή του λόγου του είπε ότι «φέτος δεν έχει ΟΠΑΠ».
Αν και ο οικονομικός απολογισμός δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμη, όπως δήλωσε ο οικονομικός διευθυντής Ντίνος Οικονόμου, το ΚΘΒΕ ζήτησε από το ΥΠΠΟ περί τα 10,5 εκατ. ευρώ, ώστε να καλύψει το έλλειμμα που μεταφέρεται από το 2003 κάθε χρόνο «ευτυχώς χωρίς να διογκώνεται». Πάντως, σύμφωνα με τα στοιχεία που δόθηκαν, ο αριθμός των θεατών αυξήθηκε σε σχέση με την προηγούμενη σεζόν κατά περίπου 20.000 θεατές όπως και οι εισπράξεις κατά περίπου 200.000 ευρώ.
Παράταξη δυνάμεων
Ο πρόεδρος Δημήτρης Γαρούφας, προερχόμενος από την προεδρία του Δικηγορικού Συλλόγου Θεσσαλονίκης, αν και μέχρι στιγμής είναι απόλυτα συνεργάσιμος, εκτιμάται ότι «δεν έχει μπει στο πετσί του ρόλου του». Προφανώς οι εργαζόμενοι περιμένουν από αυτόν ευνοϊκή στάση υπέρ τους στις τρέχουσες συλλογικές διαπραγματεύσεις, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι η ανάμνηση του νυν αντιδημάρχου Οικονομικών του δήμου Θεσσαλονίκης Νίκου Μακραντωνάκη είναι πολύ έντονη. «Πρόεδρος σαν αυτόν δεν πέρασε, δίκαιος και κοντά στους εργαζόμενους» λένε χαρακτηριστικά.
Από την πλευρά των εργαζομένων, το ρόλο των διαπραγματευτών θα αναλάβουν ο διαχειριστής υλικού Χρήστος Σάββας και πρόεδρος του Σωματείου Πάσης Φύσεως Εργαζομένων στο ΚΘΒΕ αλλά και τα άλλα τέσσερα μέλη του δ.σ. του σωματείου. Από την πλευρά των ηθοποιών ο «έμπειρος» Νίκος Παναγιωτίδης, εκπρόσωπος του ΣΕΗ για τις κρατικές σκηνές, ο πρόεδρος και ο γραμματέας του ΣΕΗ Λεωνίδας Βαρδαρός και Γιώργος Σώχος αντίστοιχα.
Ως στενός συνεργάτης του κ. Τσακίρογλου, περιγράφεται ο Ντίνος Οικονόμου, ο οικονομικός διευθυντής που «δουλεύει με ματιά εργοδοτική ακόμη κι αν αυτό μπορεί να αποβεί σε βάρος του εργαζόμενου», όπως τον περιέγραψε γνωστός ηθοποιός του ΚΘΒΕ. Αν, λοιπόν, συνυπολογίσουμε και την γενική οικονομική συγκυρία, τον Παπαθανασίου και τις κρίσεις για την πιστοληπτική ικανότητα της χώρας μας, οι αλκυονίδες στο ΚΘΒΕ δεν θα είναι εύκολη υπόθεση…
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο "Κεντρί" της 17/1/2009.
Πολιτιστικά ψιλά
«Τρωάδες» στα χαλάσματα
«Έλιωσαν σόλες» οι καλλιτεχνικοί διευθυντές θεάτρων από 13 χώρες της ΝΑ Ευρώπης, που βρέθηκαν στη Σμύρνη την προηγούμενη εβδομάδα, στο πλαίσιο της προετοιμασίας για το 2ο Φεστιβάλ Θεάτρων της Ν.Α. Ευρώπης με θέμα «Όψεις του Αρχαίου Δράματος» που θα πραγματοποιηθεί 15- του 2009, στη ιωνική πόλη. Ικανοποιημένος πάντως γύρισε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ Νικήτας Τσακίρογλου, καθώς μαζί με τους εκπροσώπους άλλων 12 θεάτρων, «περπάτησαν» περί τα 700 χιλιόμετρα για να επισκεφθούν και να επιλέξουν τους χώρους που θα ανεβάσουν τις παραστάσεις τους. «Με ενθουσίασε ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός» είπε στο «Κεντρί» ο κ. Τσακίρογλου. «Για φανταστείτε τις Τρωάδες να ανεβαίνουν μέσα στα χαλάσματα του αρχαίου θεάτρου της Μιλήτου…» μας είπε.
Αρχαίο δράμα στη Σερβία
-«Ο Βασιλιάς Ληρ» που ανεβάζει το ΚΘΒΕ τον Φεβρουάριο στο Βασιλικό, θα ταξιδέψει τον Μάιο στο Βελιγράδι (ενδεχομένως και στη Ρουμανία), όπου θα φιλοξενηθεί στο Εθνικό Θέατρο της Σερβίας.
-Το 2011 θα πραγματοποιηθεί στη Σερβία το 3ο Φεστιβάλ Θεάτρων της Ν.Α. Ευρώπης. Το φεστιβάλ θα λάβει χώρα στην περιοχή Βιμινάτσιουμ, έναν τεράστιο αρχαιολογικό χώρο με θέατρο 12.000 θέσεων (!) ρωμαϊκής εποχής, που βρίσκεται κοντά στον Δούναβη, περίπου 60 χιλιόμετρα από Βελιγράδι.
«Ποντιακή Εστία» αειθαλής
Στον 34ο χρόνο έκδοσής του μπαίνει η «Ποντιακή Εστία», το τριμηνιαίο λαογραφικό περιοδικό Παναγίας Σουμελά, που εκδίδει ο Παναγιώτης Παπαδόπουλος και είχε ιδρύσει ο αείμνηστος Φίλων Κτενίδης. Το περιοδικό παραμένει ακμαίο όσον αφορά στην ύλη του και στο τεύχος 158 διαβάσαμε κείμενα που έχουν να κάνουν με τη λαογραφία, την Ιστορία και τη γλώσσα του ποντιακού ελληνισμού. Βρήκαμε κείμενα – μικρούς θησαυρούς γνώσης του Χάρη Τσιρκινίδη, του Γιώργου Χατζόπουλου, της Άννας Θεοφάνη, του Δημήτρη Νικοπολιτίδη και άλλων αφανών ηρώων των γραμμάτων και των τεχνών.
Κουίζ
Ένας ιστορικός τέχνης κι ένας αρχιτέκτονας «χαλβάδιαζαν» εσχάτως τη θέση του προέδρου στο Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης. Τελικά δεν τα κατάφεραν με τους «συσχετισμούς». Ποιοι είναι;
Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009
Τα πρωτοσέλιδα των κυριακάτικων
ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΣΤΟ SITE ΤΗΣ "ΖΟΥΓΚΛΑΣ" http://www.zougla.gr/news.php?id=19518
«Θέλουμε κυβέρνηση»
Χωρίς το στοιχείο του αιφνιδιασμού έγινε –τ' Αγιαννιού ανήμερα, όπως τα… θηρία- ο κυβερνητικός ανασχηματισμός. Σαρωτικός στα μετόπισθεν, κράτησε τις κολώνες σε καίρια υπουργεία, πράγμα απόλυτα λογικό. Οι αλλαγές είναι τέτοιες που δείχνουν ότι ο Καραμανλής «πήρε το μήνυμα». Μετά την μαύρη μέρα της συνέντευξης Τύπου στη ΔΕΘ όλα ανατράπηκαν: Ρουσόπουλος – Βουλγαράκης αναγκάστηκαν να παραιτηθούν, ο Αλογοσκούφης βρέθηκε στο επίκεντρο της δημόσιας κριτικής, το αίτημα για σαρωτικές αλλαγές παγιώθηκε. Ο ανασχηματισμός προσώπων όμως δεν αρκεί, αν δεν συνοδευτεί από ανασχηματισμό πολιτικών.
Κι αν των Φώτων φωτίστηκε το Μαξίμου και έκανε το πρώτο βήμα που μπορεί να χαρακτηριστεί τολμηρό και σύμφωνο με το λαϊκό αίσθημα, τότε επιβάλλεται να ακολουθήσει και δεύτερο βήμα. Γιατί ο πολίτης, είτε είναι ψηφοφόρος της ΝΔ είτε πολίτης με καθαρό μυαλό, χωρίς πάθη και ταμπέλες, θέλει να βλέπει ένας κράτος να λειτουργεί. Και το κράτος λειτουργεί όταν:
-Η αστυνομία είναι αστυνομία και δεν είναι ούτε τραμπούκος ούτε σάκος του μποξ, δεν είναι ούτε ανεκπαίδευτη ούτε αμυνόμενη, ούτε στοχεύει ούτε στοχοποιείται.
-Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και ορμητήριο παράνομων πράξεων, δεν αφήνεται στα χέρια κουκουλοφόρων εγκληματιών οι οποίοι στην πραγματικότητα το καταλύουν.
-Η οικονομική πολιτική σχετίζεται με την πραγματική οικονομία και «νοιώθουν» την σκληρή καθημερινότητα του πολίτη.
-Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί λειτουργούν κατά πρώτον και κατά δεύτερον λειτουργούν σωστά, από την εκπαίδευση μέχρι την αγορά.
-Όταν αποφασίζει μεταρρυθμίσεις τις υλοποιεί.
Ειδικά για το τελευταίο, αλλά και για όλα τα παραπάνω, το πράγμα για τους περισσότερους Έλληνες έχει φτάσει στο απροχώρητο ανεξάρτητα ποιο κόμμα ψηφίζουν. Οι αλλαγές είναι καθολικό αίτημα ή, μάλλον, για την ακρίβεια καθολικό αίτημα είναι το αποτέλεσμα: η βελτίωση της κατάστασης σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής και της καθημερινότητας. Με δυο λόγια, το σύνθημα της λεγόμενης σιωπηρής πλειοψηφίας είναι «Θέλουμε κυβέρνηση».
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 10/1/2009.
Κι αν των Φώτων φωτίστηκε το Μαξίμου και έκανε το πρώτο βήμα που μπορεί να χαρακτηριστεί τολμηρό και σύμφωνο με το λαϊκό αίσθημα, τότε επιβάλλεται να ακολουθήσει και δεύτερο βήμα. Γιατί ο πολίτης, είτε είναι ψηφοφόρος της ΝΔ είτε πολίτης με καθαρό μυαλό, χωρίς πάθη και ταμπέλες, θέλει να βλέπει ένας κράτος να λειτουργεί. Και το κράτος λειτουργεί όταν:
-Η αστυνομία είναι αστυνομία και δεν είναι ούτε τραμπούκος ούτε σάκος του μποξ, δεν είναι ούτε ανεκπαίδευτη ούτε αμυνόμενη, ούτε στοχεύει ούτε στοχοποιείται.
-Το πανεπιστημιακό άσυλο δεν γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης και ορμητήριο παράνομων πράξεων, δεν αφήνεται στα χέρια κουκουλοφόρων εγκληματιών οι οποίοι στην πραγματικότητα το καταλύουν.
-Η οικονομική πολιτική σχετίζεται με την πραγματική οικονομία και «νοιώθουν» την σκληρή καθημερινότητα του πολίτη.
-Οι ελεγκτικοί μηχανισμοί λειτουργούν κατά πρώτον και κατά δεύτερον λειτουργούν σωστά, από την εκπαίδευση μέχρι την αγορά.
-Όταν αποφασίζει μεταρρυθμίσεις τις υλοποιεί.
Ειδικά για το τελευταίο, αλλά και για όλα τα παραπάνω, το πράγμα για τους περισσότερους Έλληνες έχει φτάσει στο απροχώρητο ανεξάρτητα ποιο κόμμα ψηφίζουν. Οι αλλαγές είναι καθολικό αίτημα ή, μάλλον, για την ακρίβεια καθολικό αίτημα είναι το αποτέλεσμα: η βελτίωση της κατάστασης σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής και της καθημερινότητας. Με δυο λόγια, το σύνθημα της λεγόμενης σιωπηρής πλειοψηφίας είναι «Θέλουμε κυβέρνηση».
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 10/1/2009.
Έφαγαν… πόρτα στον Πύργο το Λευκό
Το κορυφαίο πολιτιστικό opening στη Θεσσαλονίκη για το 2008 ήταν αναμφισβήτητα το άνοιγμα του Λευκού Πύργου στο κοινό τον περασμένο Σεπτέμβριο, στις μέρες της Διεθνούς Έκθεσης. Ένας τίτλος που κερδίζει δικαίως το συγκεκριμένο μνημείο, αφού στο πρώτο τρίμηνο λειτουργίας του μουσείου δέχθηκε 32.502 επισκέπτες, δηλαδή 450 κάθε μέρα! Δυστυχώς, όμως, οι γνωστές αγκυλώσεις της κρατικής μηχανής είχαν ως αποτέλεσμα να μείνει κλειστό το σήμα κατατεθέν της πόλης μας για τις πρώτες μέρες του χρόνου, καθώς οι συμβάσεις των ωρομισθίων φυλάκων έληξαν στις 31/12/2008 και δεν ανανεώθηκαν…Κι έτσι πολλοί οι οποίοι εκμεταλλευόμενοι τις διακοπές των εορτών ήρθαν από μακριά για να επισκεφτούν το μουσείο, έφαγαν κυριολεκτικά πόρτα (ένας Πόντιος άφησε τα χνάρια του στο χαρτί που ενημέρωνε για το κλείσιμο «Ξα κε ντρέπεστε! Ξανά ντροπή σας, κι εμείς τι φταίμε;)! Το πλέον γνωστό μνημείο της πόλης, το σήμα κατατεθέν, ξανάνοιξε τις πύλες του στο κοινό τον περασμένο Σεπτέμβριο με τη φροντίδα των ανθρώπων του Μουσείου Βυζαντινού Πολιτισμού, λειτουργώντας τόσο ως μουσείο όσο και ως αυτόνομο μνημείο. Οι αρχαιολόγοι Δημήτρης Ναλμπάντης, Γεωργία Παπαζώτου, η μουσειολόγος Κατερίνα Νικολαΐδου, οι αρχιτέκτονες Νίκος Βρανίκας και Σίσσυ Καραδημητρίου, υπό την καθοδήγηση της Αναστασίας Τούρτα εργάστηκαν γι’ αυτό το αποτέλεσμα. Συμβουλευτικό ρόλο είχαν ο Βαγγέλης Λιβιεράτος του ΕΚΕΧΑΚ και ο σύμβουλος πολυμεσικών εφαρμογών Τάσος Μπέλλας. Το κόστος του έργου ανήλθε σε 1.810.000, υλοποιήθηκε σε 4 χρόνια, χρειάστηκε να γίνουν 13 δημόσιοι διαγωνισμοί εκ των οποίων 1 διεθνής, ενώ η ομάδα ερεύνησε 5.000 φωτογραφίες αρχειακού υλικού και εντρύφησε σε 1.013 τίτλους βιβλίων και άρθρων για την πόλη.
Μόνο 70 μέσα…
Οι ουρές είναι χαρακτηριστικό φαινόμενο, όμως δεν οφείλονται μόνο στον σημαντικό αριθμό επισκεπτών. Οφείλεται και στο όριο των 70 ατόμων που μπορούν ταυτόχρονα να εισέλθουν στο εσωτερικού του κτιρίου. «Σύμφωνα με ειδική μελέτη, ο αριθμός επισκεπτών που θα βρίσκονται ταυτόχρονα στο μνημείο δεν μπορεί να υπερβαίνει τους 70, προκειμένου να διατηρούνται οι κατάλληλες συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας» αναφέρουν στο «Κεντρί» οι άνθρωποι του Μουσείου.
Η μετατροπή του Λευκού Πύργου, που το 1988 κέρδισε το ευρωπαϊκό βραβείο Europa Nostra για την αποκαστάστασή του, σε χώρο επισκέψιμο δεν ήταν εύκολο εγχείρημα. Η ιδιαιτερότητα του κτιρίου, που στο παρελθόν είχε χρησιμοποιηθεί ως φυλακή, αλλά και ως οχυρό (μετά δε την απελευθέρωση το 1912 ως κτίριο αεράμυνας, χώρος λειτουργίας του τμήματος μετεωρολογίας του ΑΠΘ κ.ά.), γεννούσε τη μια δυσκολία πίσω από την άλλη. Η έκθεση δεν διαθέτει κλιματισμό, τουαλέτες για τους επισκέπτες, αναψυκτήριο ή βεστιάριο. Επιπροσθέτως, είναι αδύνατη η πρόσβαση σε όλο το χώρο για τα άτομα με κινητικά προβλήματα, λόγω της στενότητας του διαδρόμου που οδηγεί στην οροφή αλλά και λόγω της αδυναμίας εγκατάστασης ανελκυστήρα. Έτσι, επινοήθηκε η εικονική περιήγηση μέσω τεχνολογίας που υλοποιείται στο ισόγειο του κτιρίου.
Άλλο μεγάλο πρόβλημα ήταν η έλλειψη χώρου για την παρουσίαση 23 αιώνων ιστορίας σε έναν συνολικό χώρο μόλις 450 τετραγωνικών μέτρων. Τη λύση έδωσαν οι νέες τεχνολογίες αφού οι πληροφορίες παρουσιάζονται κατά κύριο λόγο μέσα από ένα εντυπωσιακό σύνολο εφαρμογών εικόνας και ήχου, με τη μορφή προβολών, παρουσιάσεων βίντεο και διαφανειών, ηχητικών ντοκουμέντων και πολυμεσικών εφαρμογών σε οθόνες αφής, που συνδυάζονται αρμονικά με τον περιορισμένο αριθμό αρχαίων αντικειμένων που εκτίθενται.
Πέρα από την έκθεση στο μνημείο, άλλωστε, το εκθεσιακό σενάριο αναπτύσσεται σε δύο ακόμη συμπληρωματικά και αλληλένδετα επίπεδα πληροφόρησης: έναν οπτικό δίσκο DVD-ROM και την ιστοσελίδα www.lpth.org. Το DVD-ROM, το οποίο περιέχει το σύνολο του υλικού και των εφαρμογών, δίδεται στα σχολεία. Οι επισκέπτες της ιστοσελίδας θα βρουν πρωτότυπες εφαρμογές όπως ψηφιακό χάρτη της πόλης, όπου μπορεί κανείς να εντοπίσει μνημεία, μουσεία και χώρους πολιτισμού και να έχει χρήσιμες πληροφορίες για αυτά, χρονογραμμή γεγονότων που αφορούν άμεσα ή έμμεσα στην ιστορία της Θεσσαλονίκης, επιστημονικά κείμενα καταξιωμένων ιστορικών και αρχαιολόγων, βιβλιογραφία για την πόλη της Θεσσαλονίκης, αλλά και συνταγές εδεσμάτων που φανερώνουν τη γευστική ποικιλία που χαρακτηρίζει τη διατροφική ταυτότητα της πόλης.
*Η έκθεση στο Λευκό Πύργο είναι ανοιχτή από Τρίτη έως και Κυριακή, με ωράριο λειτουργίας 8.30-15.00.
Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 10/1/2009.
Τρίτη 6 Ιανουαρίου 2009
Εμείς οι σκανδαλιάρηδες
Αν κάτι σταθερά χαρακτηρίζει τις μέρες της διακυβέρνησης Καραμανλή, από το 2004 και δω, είναι η απαξίωση της Θεσσαλονίκης. Μπορεί τα λεγόμενα «μεγάλα έργα» να ξεκίνησαν –καθυστερημένα και εν πολλοίς ξεπερασμένα- ωστόσο αυτά είναι χρωστούμενα τριών και πλέον δεκαετιών για να νοιώσουμε ως πολίτες ευγνωμοσύνη προς το κράτος. Τα περισσότερα σκάνδαλα, εντός ή εκτός εισαγωγικών, τα οποία «βγήκαν» επί κυβέρνησης ΝΔ έχουν τουλάχιστον ένα πρόσωπο από τη Θεσσαλονίκη στο σενάριό τους. Τσιτουρίδης 1, Τσιτουρίδης 2, Ζαχόπουλος, Κουκοδήμος, ακόμη και στο σκάνδαλο του καρτέλ γάλακτος τα μεγαθήρια και οι πρωταγωνιστές κρύφτηκαν πίσω από τη μακεδονική ΜΕΒΓΑΛ! Μέχρι και στην υπόθεση Βατοπαιδίου, ο Ρουσόπουλος και ο Βουλγαράκης ξεχάστηκαν νωρίς και… τηλεοπτική δίωξη ασκήθηκε μόνο στον Σαλονικιό Ψωμιάδη, επειδή υπήρξαν… αποχρώσες εντυπώσεις! Κι αν στη Θεσσαλονίκη προσπαθήσαμε επί χρόνια και ξεπεράσαμε το σύνδρομο της Αθήνας, τη στείρα αντιπαλότητα με το κέντρο, παρά τα ουσιαστικά προβλήματα μοναδικού διεθνώς συγκεντρωτισμού σε βασικές λειτουργίες που υπάρχουν από καταβολής του νεοελληνικού κράτους και από την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης το 1912, στην Αθήνα καλά κρατεί η «πιπίλα» για τη «συντηρητική Θεσσαλονίκη του Παπαγεωργόπουλου, του Ψωμιάδη και του Άνθιμου» -πάω στοίχημα ότι όποιος κι αν ήταν τοπικός άρχων το ίδιο θα λέγανε. Την «πιπίλισαν» κορυφαίοι «τηλεδημοσιογράφοι» στις τελευταίες αυτοδιοικητικές εκλογές με ειδικά «αφιερώματα» σε μεγάλα κανάλια… Εσχάτως δε βγήκε ο εκπρόσωπος ολόκληρου ΠΑΣΟΚ, του πράσινου κόμματος που φιλοδοξεί να κυβερνήσει τη χώρα και χρέωσε παρακράτος (!!!) στη Θεσσαλονίκη, ενώ από την άλλη πλευρά κανένας αντίλογος δεν υπήρξε, πλην κάποιων «γραφικών» (έτσι τους θέλει ο στενός πυρήνας του συστήματος), όπως ο Π. Ψωμιάδης και ο Μ. Τζίμας. Οι μπλε; Συμφώνησαν διά της σιωπής…
Μπορεί, λοιπόν, στην Αθήνα να κάψανε 13 φορές το βιβλιοπωλείο του Άδωνι Γεωργιάδη (και άλλα τέσσερα βιβλιοπωλεία τον τελευταίο χρόνο), όμως η Θεσσαλονίκη χαρακτηρίστηκε διά παντός σχεδόν από το σύνολο των μεγαλοδημοσιογράφων των καναλιών ως «η πόλη όπου καίνε τα βιβλία» επειδή κάποιος έκαψε το βιβλίο του Μ. Ανδρουλάκη. Μπορεί οι Χρυσαυγίτες να παίζουν προνομιακά στην Ομόνοια εδώ και χρόνια, ωστόσο η Θεσσαλονίκη χαρακτηρίζεται ομοίως ως «εθνικιστική». Μπορεί στην Αθήνα κάθε μέρα να τα σπάνε οι γνωστοί άγνωστοι, όμως η Θεσσαλονίκη που σπάνια φεύγει καμιά βόμβα από τη Θεολογική, έχει το παρατσούκλι «συντηρητική». Μπορεί οι Ολυμπιακοί να τα σπάνε κάθε τρεις και λίγο, όμως τα πρόστιμα τα τρώνε ο ΠΑΟΚ, ο Άρης και ο Ηρακλής.
Η απαξίωση, λοιπόν, της Θεσσαλονίκης εντάθηκε ιδιαίτερα, μετά το 2004. Για ποιο λόγο; Ίσως για τον ίδιο που δεν προχώρησε –και μάλλον θα αργήσει να προχωρήσει- η διοικητική μεταρρύθμιση. Η πλέον θεμελιώδης μεταρρύθμιση απ’ όσες εξαγγέλθηκαν τα τελευταία δέκα χρόνια, η οποία μπορεί να βγάλει όχι μόνο τη Θεσσαλονίκη αλλά ιδίως την ελληνική περιφέρεια (θυμάμαι τον ταξιτζή στην κοσμοπολίτικη Ρόδο να βρίζει την Αθήνα για τον άθλιο δρόμο που συνδέει αεροδρόμιο - πόλη, θυμάμαι τον Πατρινό να βρίζει την Αθήνα για την δήθεν ολυμπιακή πόλη χωρίς επισκέπτες, θυμάμαι τους Λαμιώτες μετά το δυστύχημα με τα παιδιά της Φαρκαδόνας να αναρωτιούνται για τον Μαλιακό στα τοπικά ραδιόφωνα "αν η Ελλάδα σταματά στην Αττική Οδό να μας το πουν") από την απομόνωση, από τη γωνία. Ο φόβος και ο τρόμος των μεγάλων συμφερόντων. Όπως μου είχε πει το 2005 πρώην κυβερνητικό στέλεχος των κυβερνήσεων Σημίτη, λυσσαλέα είναι από χρόνια η αντίδραση κομματικών κύκλων του "κλειστού κυκλώματος", πράσινων και μπλε και λοιπών χρωμάτων, προφανώς σχετιζόμενων με μεγάλα οικονομικά συμφέροντα, στη δημιουργία «υπερπεριφερειών» ή «υπερνομαρχιών», των μεγάλων τέλος πάντων περιφερειών που θα είναι συμβατές με τις χρηματοδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Μόνο μεγάλες περιφέρειες θα πληρούν τις προϋποθέσεις για απορρόφηση ευρωπαϊκών κονδυλίων, άρα μόνο τέτοιες θα κατορθώσουν να αναπτυχθούν. Μόνο εκείνες θα μπορούν να αποκτήσουν την τεχνογνωσία για την απορρόφηση και αξιοποίηση ευρωκονδυλίων. Όμως, η μείωση της ψαλίδας κέντρου – επαρχίας δεν συμφέρει τα μεγάλα συμφέροντα των Αθηνών. Κι ας λέει ο Καραμανλής ότι το 80% των κονδυλίων του ΕΣΠΑ θα κατευθυνθεί στην περιφέρεια. Το θέμα είναι η περιφέρεια έχει οπλιστεί επαρκώς για να απορροφήσει το 80%; Μάλλον, όχι. Εξάλλου, πώς να γίνει αυτό όταν... ανθούν οι Τσιτουρίδηδες, οι ΜΕΒΓΑΛ, οι Πανάγοι, οι Ζαχόπουλοι, οι Τσέκου, οι Κουκοδήμοι ή το εθνικιστικό τρίο δήμαρχου, νομάρχη, μητροπολίτη; Ποιος θα διαχειριστεί τα τρελά κονδύλια; Αυτοί οι… σκανδαλιάρηδες;
Έτσι, λοιπόν, μετά τις αναθεωρήσεις το χρήμα πάλι θα καταλήξει πού; Στο κλεινόν άστυ, εκεί που «ξέρουν», εκεί που έχουν το know how, εκεί που έχουν τις επιτροπές και τους μάνατζερς και μαζί 4,5 εκατομμύρια μαντρωμένους επαρχιώτες για άλλοθι έναντι της Ευρωπαϊκής Ένωσης…
FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Εμείς οι σκανδαλιάρηδες", Θεσσαλονίκη, 2008
Σάββατο 3 Ιανουαρίου 2009
SYRISA
Μια από τις σημαντικότερες πολιτικές συνέπειες των γεγονότων του τελευταίου μήνα του 2008, ήταν ότι εκτέθηκε ανεπανόρθωτα (για εκείνον) ο ΣΥΡΙΖΑ.
Η Αλέκα Παπαρήγα πρώτη είπε την μεγάλη αλήθεια, αυτήν που δεν τολμά να πει η υποτιθέμενη «αντίπαλη ιδεολογία»: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χαϊδεύει τα αυτιά των βανδάλων. Στη συνέχεια ο Γιώργος Καρατζαφέρης έριξε τα βέλη του στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο πιο χρήσιμος αθυρόστομος της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ο Θόδωρος Πάγκαλος, ολοκλήρωσε τη διακομματική –πλην επίσημης ΝΔ- συμφωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι δαίμονας; Όχι. Απλώς ποντάρει όλα τα τελευταία χρόνια, εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί –αν όχι οργανώνει σε κάποιο επίπεδο- όλες εκείνες τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες (αναρχικούς, κουκουλοφόρους, αντιεξουσιαστές κ.ά.) που αμφισβητούν θεμελιώδεις αξίες της αστικής δημοκρατίας. Υποδαυλίζει, αν μην τι άλλο, εκείνους που χρησιμοποιούν τις μεθόδους του αντάρτικου πόλεων προσαρμοσμένες στις νέες τεχνολογίες προκειμένου να εμφανίζουν την ιδιοτέλεια της οργάνωσής τους ως γενικευμένη εξέγερση.
Τα ίδια έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και πριν δύο χρόνια με το περίφημο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Χωρίς κανένα σεβασμό όχι μόνο στην άποψη της πλειοψηφίας, αλλά ούτε στους επιστημονικούς κανόνες της ιστοριογραφίας και της ανάδειξης ενός βιβλίου σε σχολικό εγχειρίδιο, επιχείρησαν στελέχη του όχι να επιβάλλουν την νηφάλια προσέγγιση αλλά να παραχαράξουν την ίδια την Ιστορία.
Η υποκρισία, φυσικά, τεράστια. Ο μακράν πλουσιότερος πολιτικός της χώρας συνεπικουρούμενος από έναν καθαρόαιμο παιδιόθεν τρόφιμο του κομματικού σωλήνα, θέλουν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι αγωνίζονται για τη γενιά των 700 ευρώ κ.ά. Γι’ αυτό και το 2004, όταν το ΚΚΕ είχε αναρτήσει πανό στην Ακρόπολη η «Αυγή» έγραφε ότι «το θέμα είναι η χρησιμοποίηση ενός χώρου για εντυπωσιοθηρία. Κάτι ανάλογο έκανε και ο χορηγός των Ολυμπιακών Αγώνων, το αμερικανικό κανάλι NBC»! Πριν από δύο εβδομάδες, όταν νέοι του ΣΥΡΙΖΑ ανήρτησαν το πανώ της… επανάστασης στον Ιερό Βράχο, η ίδια εφημερίδα θυμήθηκε τον Γλέζο και τον Σάντα ισχυριζόμενη ότι οι νεολαίοι του ΣΥΝ «άφησαν το δικό τους στίγμα στην πορεία της ιστορίας»...
Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 3/1/2009.
Η Αλέκα Παπαρήγα πρώτη είπε την μεγάλη αλήθεια, αυτήν που δεν τολμά να πει η υποτιθέμενη «αντίπαλη ιδεολογία»: ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χαϊδεύει τα αυτιά των βανδάλων. Στη συνέχεια ο Γιώργος Καρατζαφέρης έριξε τα βέλη του στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ο πιο χρήσιμος αθυρόστομος της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ο Θόδωρος Πάγκαλος, ολοκλήρωσε τη διακομματική –πλην επίσημης ΝΔ- συμφωνία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, είναι δαίμονας; Όχι. Απλώς ποντάρει όλα τα τελευταία χρόνια, εκμεταλλεύεται και αξιοποιεί –αν όχι οργανώνει σε κάποιο επίπεδο- όλες εκείνες τις εξωκοινοβουλευτικές ομάδες (αναρχικούς, κουκουλοφόρους, αντιεξουσιαστές κ.ά.) που αμφισβητούν θεμελιώδεις αξίες της αστικής δημοκρατίας. Υποδαυλίζει, αν μην τι άλλο, εκείνους που χρησιμοποιούν τις μεθόδους του αντάρτικου πόλεων προσαρμοσμένες στις νέες τεχνολογίες προκειμένου να εμφανίζουν την ιδιοτέλεια της οργάνωσής τους ως γενικευμένη εξέγερση.
Τα ίδια έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ και πριν δύο χρόνια με το περίφημο βιβλίο Ιστορίας της ΣΤ’ Δημοτικού. Χωρίς κανένα σεβασμό όχι μόνο στην άποψη της πλειοψηφίας, αλλά ούτε στους επιστημονικούς κανόνες της ιστοριογραφίας και της ανάδειξης ενός βιβλίου σε σχολικό εγχειρίδιο, επιχείρησαν στελέχη του όχι να επιβάλλουν την νηφάλια προσέγγιση αλλά να παραχαράξουν την ίδια την Ιστορία.
Η υποκρισία, φυσικά, τεράστια. Ο μακράν πλουσιότερος πολιτικός της χώρας συνεπικουρούμενος από έναν καθαρόαιμο παιδιόθεν τρόφιμο του κομματικού σωλήνα, θέλουν να πείσουν την ελληνική κοινωνία ότι αγωνίζονται για τη γενιά των 700 ευρώ κ.ά. Γι’ αυτό και το 2004, όταν το ΚΚΕ είχε αναρτήσει πανό στην Ακρόπολη η «Αυγή» έγραφε ότι «το θέμα είναι η χρησιμοποίηση ενός χώρου για εντυπωσιοθηρία. Κάτι ανάλογο έκανε και ο χορηγός των Ολυμπιακών Αγώνων, το αμερικανικό κανάλι NBC»! Πριν από δύο εβδομάδες, όταν νέοι του ΣΥΡΙΖΑ ανήρτησαν το πανώ της… επανάστασης στον Ιερό Βράχο, η ίδια εφημερίδα θυμήθηκε τον Γλέζο και τον Σάντα ισχυριζόμενη ότι οι νεολαίοι του ΣΥΝ «άφησαν το δικό τους στίγμα στην πορεία της ιστορίας»...
Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 3/1/2009.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ 2008: Είμαστ’ ακόμα ζωντανοί!
Τα πρόσωπα, τα γεγονότα, τα προβλήματα, οι προσδοκίες των φορέων της Θεσσαλονίκης
Το 2008 για τα πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης σημαδεύτηκαν από ένα γεγονός που ερχόταν με… φόρα από το 2007: το άλμα του γενικού γραμματέα του ΥΠΠΟ στο κενό, που σήμανε… αλματώδη αδιαφορία για τις ανάγκες των πολιτιστικών φορέων της πόλης.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επί Ζαχόπουλου δεν υπήρχαν παράπονα και ενστάσεις, ωστόσο όσο ο καθηγητής από το Κορδελιό επί τέσσερα χρόνια αιμοδότησε τους φορείς της πόλης. Μιας Θεσσαλονίκης που ευτύχησε τα τελευταία έντεκα χρόνια να έχει ανθρώπους «δικούς της» στα ηγετικά κλιμάκια του ΥΠΠΟ: ο Ευ. Βενιζέλος ως υπουργός, ο Ρ. Μασλίας ως γ.γ., πάλι ο Βενιζέλος, μετά ο Ζαχόπουλος. Η θητεία του Μιχάλη Λιάπη θύμισε τις άχρωμες μέρες του 1999, όταν στο τιμόνι του ΥΠΠΟ βρέθηκε η Ελισάβετ Παπαζώη. Τα μπάτζετς κόπηκαν, οι θεατρικές επιχορηγήσεις είναι ένα χρόνο πίσω, περικοπές παντού χωρίς καμία άλλη μέριμνα, χωρίς καμία πολιτική για πέρασμα από την μια όχθη στην άλλη. Ο Μ. Λιάπης επέδειξε μια εκπληκτική «συνέπεια» στην πρώτη εξαγγελία που έκανε από τη Θεσσαλονίκη. «Όλοι μου ζητάνε λεφτά» είχε πει, «κι εγώ δεν έχω να δώσω». Και καθάρισε. Οι υποσχέσεις του κράτους, των προκατόχων του κ. Λιάπη, έμειναν στα λόγια για να φτάσει κορυφαίο στέλεχος πολιτιστικού οργανισμού να λέει το περασμένο καλοκαίρι ότι «Η απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου μας αυτοκτόνησε» ενώ οκτώ δήμοι να ασκήσουν αγωγή (!) κατά του ΥΠΠΟ για αθέτηση των προγραμματικών συμβάσεων. Εξέφραζε απλώς το κοινότοπο ότι τα τελευταία 15 χρόνια κάθε φορά που η Θεσσαλονίκη δεν είχε «δικό της παιδί» στο ΥΠΠΟ, υπέφερε. Υπέφερε όχι από αλλαγή πολιτικής αλλά από την αδιαφορία.
Παρ’ όλ’ αυτά, όπως η ίδια η φύση των πραγμάτων επιτάσσει, πολλά ενδιαφέροντα –σε θεσμικό επίπεδο- συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη. Η πόλη έμεινε ζωντανή και δεν θα αναφερθώ σε μεμονωμένα γεγονότα, δεδομένου ότι τα καλά είναι πολλά αλλά είναι και αντικείμενο των κριτικών τέχνης.
Έτσι, η Photobienalle του Μουσείου Φωτογραφίας γέμισε εικόνες την πόλη, οι «Θεατρικές Συναντήσεις» του δήμου Καλαμαριάς έφεραν ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις του αθηναϊκού χειμώνα στη Θεσσαλονίκη, οι «Προτάσεις» της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης αποτέλεσαν το νεανικό υποκατάστατο της «Θεατρικής Άνοιξης», η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου (με τις όποιες ενστάσεις) και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου (το καλύτερο της Δ. Μουζάκη) μας έβγαλαν προς τα έξω, ακόμη και τα Δημήτρια (με σαφώς δυνατότερο πρόσωπο από τα προηγούμενα χρόνια) εμφανίστηκαν βελτιωμένα, ομοίως και το Φεστιβάλ Τραγουδιού (που όμως μπορεί να βρήκε Ζουγανέλη αλλά δεν έχει βρει ακόμη το λόγο ύπαρξής του).
Αποχαιρετώντας το 2009 αξίζει να κρατήσουμε το θεατρικό του Άκη Δήμου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» που ανέβασε η Πειραματική Σκηνή με πρωταγωνίστρια την Έφη Σταμούλη.
Κατά τα λοιπά...
· Στην Όπερα Θεσσαλονίκης είχαμε αλλαγή στο τιμόνι που ανέλαβε ο Γιάννης Γιαννίσης στη θέση της Λίζας Ξανθοπούλου, φιλότιμες προσπάθειες αλλά έτερον ουδέν.
· Το Μουσείο Κινηματογράφου δεν άνοιξε το Νοέμβριο όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός, παρόλ’ αυτά το περιμένουμε ανακαινισμένο κάπου στον προσεχή Μάρτιο καινούριο και όντως μουσείο για το σινεμά και δη το ελληνικό.
· Το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, από κοντά και τον Αρχαιολογικό, κράτησαν σταθερή πορεία παρά τα εμπόδια που τους έθεσε η αναταραχή στο ΥΠΠΟ.
· Το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Κέντρο του, έδειξαν στη διάρκεια και αυτής της χρονιάς ότι είναι ένας φορέας «δρομολογημένος» πια, ένας φορέας που παράγει έργο με διεθνείς ρυθμούς –ακόμη κι αν το ΥΠΠΟ του στερεί επί εξάμηνο το διοικητικό σχήμα. Και το 2009 είναι η χρονιά της Μπιενάλε Εικαστικών για τη Θεσσαλονίκη…
· Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας κρατήθηκε σε ένα επίπεδο καλό, όπως είναι τα τελευταία χρόνια επί Τσακίρογλου, όμως τα οικονομικά προβλήματα και η έλλειψη ενίσχυσης από το ΥΠΠΟ μείωσαν τις παραγωγές και έκοψαν τα φτερά.
· Η Κρατική Ορχήστρα έχοντας απολαύσει την εποχή Ζαχόπουλου, όντας η ορχήστρα που για τα έτη 2004 – 2008 συνολικά 7.900.816 ευρώ, περισσότερα από κάθε άλλη ορχήστρα της χώρας (ακόμη και από την ΚΟΑ!), το 2008 έδρεψε καρπούς προσπαθειών ετών: ηχογράφησε τρία cd με διεθνούς φήμης και κύρους εταιρίες (π.χ. ΝΑΧΟS) ενώ θεωρείται πλέον ως ίσως η καλύτερη ορχήστρα της χώρας.
· Στον κινηματογράφο η Θεσσαλονίκη «καίγεται» γιατί έχει το Φεστιβάλ και το Μουσείο, γενικώς είναι προνομιακό πεδίο στον πολιτισμό. Το περίφημο νομοσχέδιο για το σινεμά –η «κινηματογραφική μεταρρύθμιση»- ακόμη παραμένει νομοσχέδιο. Μεγάλη συζήτηση άνοιξε με το περίφημο πόρισμα της Επιτροπής Γαβρά κάπου στο Σεπτέμβριο. Μεταξύ άλλων πρότεινε ανεξαρτητοποίηση των δύο φορέων, ουσιαστικά αλλαγή τόπου απονομής των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας («θέλουν τα πάρουν στην Αθήνα»…), ανατροπή των ισορροπιών στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου αφού αφήνει σε ρόλο δεύτερο τους συνδικαλιστές προτάσσοντας τον κρατικό χαρακτήρα. Τέλος, συζητήσεις προκάλεσε η πρόβλεψη για μετατροπή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου από ΝΠΙΔ σε ΔΕΚΟ, γεγονός που θα έχει ως συνέπεια τον ασφυκτικότερο οικονομικό έλεγχο που από κάποιους θεωρείται ασύμβατος με το σκοπό του φορέα.
· Στα αξιοσημείωτα της αρχαιολογίας –εκτός του ότι οι αρχαιολογικοί χώροι έμεινα κλειστοί, ακούρευτοι και ακλάδευτοι για μισό καλοκαίρι πανελλαδικώς) οφείλουμε να μνημονεύσουμε την κόντρα που ξέσπασε με την κατασκευάστρια εταιρεία του μετρό, σχετικά με τη διαχείριση των ευρημάτων. Ένα θέμα που θα ‘πρεπε να έχει λυθεί πριν ξεκινήσουν τα έργα, η Θεσσαλονίκη το βρίσκει πάλι μπροστά της…
Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 3/1/2009.
Το 2008 για τα πολιτιστικά πράγματα της Θεσσαλονίκης σημαδεύτηκαν από ένα γεγονός που ερχόταν με… φόρα από το 2007: το άλμα του γενικού γραμματέα του ΥΠΠΟ στο κενό, που σήμανε… αλματώδη αδιαφορία για τις ανάγκες των πολιτιστικών φορέων της πόλης.
Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι επί Ζαχόπουλου δεν υπήρχαν παράπονα και ενστάσεις, ωστόσο όσο ο καθηγητής από το Κορδελιό επί τέσσερα χρόνια αιμοδότησε τους φορείς της πόλης. Μιας Θεσσαλονίκης που ευτύχησε τα τελευταία έντεκα χρόνια να έχει ανθρώπους «δικούς της» στα ηγετικά κλιμάκια του ΥΠΠΟ: ο Ευ. Βενιζέλος ως υπουργός, ο Ρ. Μασλίας ως γ.γ., πάλι ο Βενιζέλος, μετά ο Ζαχόπουλος. Η θητεία του Μιχάλη Λιάπη θύμισε τις άχρωμες μέρες του 1999, όταν στο τιμόνι του ΥΠΠΟ βρέθηκε η Ελισάβετ Παπαζώη. Τα μπάτζετς κόπηκαν, οι θεατρικές επιχορηγήσεις είναι ένα χρόνο πίσω, περικοπές παντού χωρίς καμία άλλη μέριμνα, χωρίς καμία πολιτική για πέρασμα από την μια όχθη στην άλλη. Ο Μ. Λιάπης επέδειξε μια εκπληκτική «συνέπεια» στην πρώτη εξαγγελία που έκανε από τη Θεσσαλονίκη. «Όλοι μου ζητάνε λεφτά» είχε πει, «κι εγώ δεν έχω να δώσω». Και καθάρισε. Οι υποσχέσεις του κράτους, των προκατόχων του κ. Λιάπη, έμειναν στα λόγια για να φτάσει κορυφαίο στέλεχος πολιτιστικού οργανισμού να λέει το περασμένο καλοκαίρι ότι «Η απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου μας αυτοκτόνησε» ενώ οκτώ δήμοι να ασκήσουν αγωγή (!) κατά του ΥΠΠΟ για αθέτηση των προγραμματικών συμβάσεων. Εξέφραζε απλώς το κοινότοπο ότι τα τελευταία 15 χρόνια κάθε φορά που η Θεσσαλονίκη δεν είχε «δικό της παιδί» στο ΥΠΠΟ, υπέφερε. Υπέφερε όχι από αλλαγή πολιτικής αλλά από την αδιαφορία.
Παρ’ όλ’ αυτά, όπως η ίδια η φύση των πραγμάτων επιτάσσει, πολλά ενδιαφέροντα –σε θεσμικό επίπεδο- συνέβησαν στη Θεσσαλονίκη. Η πόλη έμεινε ζωντανή και δεν θα αναφερθώ σε μεμονωμένα γεγονότα, δεδομένου ότι τα καλά είναι πολλά αλλά είναι και αντικείμενο των κριτικών τέχνης.
Έτσι, η Photobienalle του Μουσείου Φωτογραφίας γέμισε εικόνες την πόλη, οι «Θεατρικές Συναντήσεις» του δήμου Καλαμαριάς έφεραν ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις του αθηναϊκού χειμώνα στη Θεσσαλονίκη, οι «Προτάσεις» της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης αποτέλεσαν το νεανικό υποκατάστατο της «Θεατρικής Άνοιξης», η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου (με τις όποιες ενστάσεις) και το Φεστιβάλ Κινηματογράφου (το καλύτερο της Δ. Μουζάκη) μας έβγαλαν προς τα έξω, ακόμη και τα Δημήτρια (με σαφώς δυνατότερο πρόσωπο από τα προηγούμενα χρόνια) εμφανίστηκαν βελτιωμένα, ομοίως και το Φεστιβάλ Τραγουδιού (που όμως μπορεί να βρήκε Ζουγανέλη αλλά δεν έχει βρει ακόμη το λόγο ύπαρξής του).
Αποχαιρετώντας το 2009 αξίζει να κρατήσουμε το θεατρικό του Άκη Δήμου «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» που ανέβασε η Πειραματική Σκηνή με πρωταγωνίστρια την Έφη Σταμούλη.
Κατά τα λοιπά...
· Στην Όπερα Θεσσαλονίκης είχαμε αλλαγή στο τιμόνι που ανέλαβε ο Γιάννης Γιαννίσης στη θέση της Λίζας Ξανθοπούλου, φιλότιμες προσπάθειες αλλά έτερον ουδέν.
· Το Μουσείο Κινηματογράφου δεν άνοιξε το Νοέμβριο όπως ήταν ο αρχικός σχεδιασμός, παρόλ’ αυτά το περιμένουμε ανακαινισμένο κάπου στον προσεχή Μάρτιο καινούριο και όντως μουσείο για το σινεμά και δη το ελληνικό.
· Το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού, από κοντά και τον Αρχαιολογικό, κράτησαν σταθερή πορεία παρά τα εμπόδια που τους έθεσε η αναταραχή στο ΥΠΠΟ.
· Το Κρατικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης και το Κέντρο του, έδειξαν στη διάρκεια και αυτής της χρονιάς ότι είναι ένας φορέας «δρομολογημένος» πια, ένας φορέας που παράγει έργο με διεθνείς ρυθμούς –ακόμη κι αν το ΥΠΠΟ του στερεί επί εξάμηνο το διοικητικό σχήμα. Και το 2009 είναι η χρονιά της Μπιενάλε Εικαστικών για τη Θεσσαλονίκη…
· Το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας κρατήθηκε σε ένα επίπεδο καλό, όπως είναι τα τελευταία χρόνια επί Τσακίρογλου, όμως τα οικονομικά προβλήματα και η έλλειψη ενίσχυσης από το ΥΠΠΟ μείωσαν τις παραγωγές και έκοψαν τα φτερά.
· Η Κρατική Ορχήστρα έχοντας απολαύσει την εποχή Ζαχόπουλου, όντας η ορχήστρα που για τα έτη 2004 – 2008 συνολικά 7.900.816 ευρώ, περισσότερα από κάθε άλλη ορχήστρα της χώρας (ακόμη και από την ΚΟΑ!), το 2008 έδρεψε καρπούς προσπαθειών ετών: ηχογράφησε τρία cd με διεθνούς φήμης και κύρους εταιρίες (π.χ. ΝΑΧΟS) ενώ θεωρείται πλέον ως ίσως η καλύτερη ορχήστρα της χώρας.
· Στον κινηματογράφο η Θεσσαλονίκη «καίγεται» γιατί έχει το Φεστιβάλ και το Μουσείο, γενικώς είναι προνομιακό πεδίο στον πολιτισμό. Το περίφημο νομοσχέδιο για το σινεμά –η «κινηματογραφική μεταρρύθμιση»- ακόμη παραμένει νομοσχέδιο. Μεγάλη συζήτηση άνοιξε με το περίφημο πόρισμα της Επιτροπής Γαβρά κάπου στο Σεπτέμβριο. Μεταξύ άλλων πρότεινε ανεξαρτητοποίηση των δύο φορέων, ουσιαστικά αλλαγή τόπου απονομής των Κρατικών Βραβείων Ποιότητας («θέλουν τα πάρουν στην Αθήνα»…), ανατροπή των ισορροπιών στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου αφού αφήνει σε ρόλο δεύτερο τους συνδικαλιστές προτάσσοντας τον κρατικό χαρακτήρα. Τέλος, συζητήσεις προκάλεσε η πρόβλεψη για μετατροπή του Φεστιβάλ Κινηματογράφου από ΝΠΙΔ σε ΔΕΚΟ, γεγονός που θα έχει ως συνέπεια τον ασφυκτικότερο οικονομικό έλεγχο που από κάποιους θεωρείται ασύμβατος με το σκοπό του φορέα.
· Στα αξιοσημείωτα της αρχαιολογίας –εκτός του ότι οι αρχαιολογικοί χώροι έμεινα κλειστοί, ακούρευτοι και ακλάδευτοι για μισό καλοκαίρι πανελλαδικώς) οφείλουμε να μνημονεύσουμε την κόντρα που ξέσπασε με την κατασκευάστρια εταιρεία του μετρό, σχετικά με τη διαχείριση των ευρημάτων. Ένα θέμα που θα ‘πρεπε να έχει λυθεί πριν ξεκινήσουν τα έργα, η Θεσσαλονίκη το βρίσκει πάλι μπροστά της…
Το παρόν κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 3/1/2009.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)