Το κορυφαίο ίσως πρόβλημα της πολιτικής στη χώρα μας, τριάντα πέντε χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, είναι η έλλειψη αξιοπιστίας. Οι πολίτες δεν πιστεύουν πια τους πολιτικούς, οι πολιτικοί δεν καταφέρνουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Άλλα λένε, άλλα κάνουν. Ο αιφνιδιασμός έχει χαθεί από την πολιτική, μέχρι και τα παιχνίδια της επικοινωνίας τα έχουμε μάθει όλοι κι ξέρουμε από πριν που το πάνε, τι θα πουν και τι θα εννοούν.
Για παράδειγμα, ποιος πίστεψε τον Γιώργο Παπανδρέου προεκλογικά όταν διατεινόταν ότι «λεφτά υπάρχουν»; Ότι εμείς δεν θα παγώσουμε τους μισθούς, ότι ότι ότι…; Πολλοί, θα πει κανείς, τουλάχιστον αυτοί που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και το έφεραν στην εξουσία. Κι όμως, ούτε αυτοί ψηφίζουν έχοντας εμπιστοσύνη σε όσα λέει ο αρχηγός, ψηφίζουν για πολλούς και διάφορους λόγους, όμως όχι γιατί πιστεύουν στις υποσχέσεις. Και ο αρχηγός φρόντισε να μην τους διαψεύσει, αφού λίγες εβδομάδες αργότερα λειτουργεί ως οι προεκλογικοί βερμπαλισμοί να μην εκστομίστηκαν ποτέ…
«Πώς να πείσει, λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου έστω έναν Έλληνα να κάνει νέες θυσίες, να παγώσει τις ανάγκες της οικογένειάς του, να ρίξει κι άλλο το βιοτικό του επίπεδο όταν πριν από δύο μήνες άλλα έλεγε; Με τι μούτρα, που λέει και ο λαός, ζητά νέες θυσίες; Και το θέμα δεν είναι αυτά που προτείνει. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν πιστεύει ότι οι νέες θυσίες θα οδηγήσουν κάπου, σε μία διέξοδο» μου έλεγε μία μέρα μετά το διάγγελμα του Ζαππείου ο φίλος μου Λ.Π., 40 χρονών, ιδιωτικός υπάλληλος. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Οι μισοί και περισσότεροι Έλληνες σήμερα, οι σημερινοί εξηντάρηδες και οι νεότεροι, δεν έχουν ζήσει άλλο σ’ αυτή τη χώρα από τις παροτρύνσεις των κυβερνήσεων για λιτότητα. Νέα μέτρα και λιτότητα. Και το κράτος σπάταλο. Και τα γκόλντεν μπόις παρόντα. Εμείς που «βγήκαμε στην κοινωνία» στη δεκαετία του ’80, είμαστε η γενιά της λιτότητας και το χρωστάμε στην ανευθυνότητα των πολιτικών.
Είναι και το άλλο. Από τη μια ο Γ. Ραγκούσης, άνθρωπος της αυτοδιοίκησης, φαίνεται ότι προχωρά με τόλμη τη διοικητική μεταρρύθμιση. Είναι η μητέρα των μεταρρυθμίσεων και η βάση για να αναπτυχθεί ένα άλλο κράτος από το στρεβλό νεοελληνικό που γνωρίζουμε. Από την άλλη, η ανακοίνωση των γενικών γραμματέων των Περιφερειών, προκάλεσε απογοήτευση σε όσους εξακολουθούν να σκέπτονται το ελληνικό αύριο πέρα και πάνω από κομματικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση που επαγγέλλεται την αξιοκρατία όχι ως κάτι πρωτότυπο αλλά ως «μη παρέκει», η κυβέρνηση που στο όνομά της πετά στο δρόμο 65.000 συμβασιούχους με τις οικογένειές τους, εγκαθιστά Περιφερειάρχες που το κύριο προσόν τους είναι ότι… απέτυχαν να εκλεγούν στις βουλευτικές εκλογές!
Αυτό το παράδειγμα δείχνει ανάγλυφα το δράμα του λαού αλλά και του κάθε καλοπροαίρετου πολιτικού: σε ένα κράτος παραμορφωμένο από τις στρεβλώσεις, ο πρωθυπουργός είτε Κωστάκης λέγεται είτε Γιωργάκης καλείται να βάλει ταυτόχρονα ενάντια σε πολλά μέτωπα. Καλείται να αντιμετωπίσει μια Λερναία Ύδρα πιο… ζόρικη από του Ηρακλή, να χτυπήσει το χέρι στο μαχαίρι, «ή ταν ή επί τας». Ειδάλλως, είναι καταδικασμένος, χωρίς άλλο, να αποτύχει. Και θα την πληρώσει πάλι ο λαός. Το απέδειξε η διακυβέρνηση της ΝΔ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου