Τι μπορεί να ωθεί έναν «διακεκριμένο αρθρογράφο» κορυφαίου εκδοτικού – ειδησεογραφικού συγκροτήματος να αρθρογραφεί στην ιστορική εφημερίδα με τρόπο απόλυτα ειρωνικό για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και απόλυτα προπαγανδιστικό για το αναγνωστικό κοινό σχετικά με τη δημιουργία ενός υπουργείου Οικογένειας;
Είναι αλήθεια ότι ο Αντώνης Σαμαράς υποστήριξε ότι «το αίτημα για υπουργείο Οικογένειας είναι αληθινά επαναστατικό». Η «προοδευτική» δήθεν Αριστερά, η ίδια που είναι πρόθυμη να ευτελίσει την ελληνική ιθαγένεια χορηγώντας την στον πάσα ένα με τρόπο που δεν χορηγείται σε καμία χώρα του πλανήτη, η ίδια που είναι πρόθυμη να εκχωρήσει το όνομα της Μακεδονίας και είδε συνωστισμό στην παραλία της Σμύρνης, η Αριστερά εκείνη που δεν διστάζει να περιθωριοποιεί τον Μίκη Θεοδωράκη, μια Αριστερά πιο συμπτωματικά κατέχει καίρια πόστα στον Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα, η Αριστερά που καμαρώνει για αρχηγό της ένα παιδί του κομματικού σωλήνα, αυτή η Αριστερά δεν θα μπορούσε παρά να στέκεται «αλλεργικά» μπροστά στη λέξη και μόνο «Οικογένεια». Πολύ περισσότερο όταν την εκστομίζει ένας επικίνδυνος για τα συμφέροντά της Δεξιός όπως ο Αντώνης Σαμαράς, το απόλυτα λαϊκιστικό «Και παιδιά θα σας κάνουμε» ως ερμηνεία ενός υπουργείου Οικογένειας, είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασύρουμε και την Οικογένεια και τον Σαμαρά. Ειδικά σε ένα μηντιακό περιβάλλον που δεν άρχεται από αρχές αλλά από συμφέροντα και ευνοεί «διακεκριμένους αρθρογράφους» που γνωρίζουν καλά από σύνταξη και στράτευση.
Ένα υπουργείο Οικογένειας δεν είναι εφεύρημα του Σαμαρά. Υπάρχει και λειτουργεί σε πολλές χώρες που θεωρούν την οικογένεια όχι θεσμό για τη διασφάλιση της «εθνικής συνέχειας», όπως διατείνεται ο «διακεκριμένος αρθρογράφος» αλλά ως θεσμός απαραίτητο για την ομαλή λειτουργία μιας κοινωνίας. Το αυτονόητο δηλαδή. Αποτελεί ένα εργαλείο με έντονα προνοιακό χαρακτήρα που φυσικά λείπει από χώρες όπου το «κράτος πρόνοιας» δεν λειτουργεί, όπως δηλαδή η Ελλάδα. Δεν επιβάλλει παιδιά, προστατεύει τα παιδιά. Δεν έχει εθνικιστικά ή φυλετικά χαρακτηριστικά, όπως προσάπτει στον πρόεδρο της ΝΔ ο «διακεκριμένος αρθρογράφος».
Στον Καναδά για παράδειγμα, ως σκοπός του υπουργείου Παιδιών και Οικογενειακής Ανάπτυξης περιγράφεται η ανάπτυξη της ικανότητας των οικογενειών να προστατεύουν την παιδικότητα και τη νεότητα, να μεριμνούν για υγιή σωματική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών, να «τρέχουν» προγράμματα που αφορούν τα παιδιά και τις οικογένειες κλπ. Αυτά που εμείς τα ψιλοκάνουμε σε επίπεδο νομαρχιακό ή δημοτικό, σκόρπια και τις περισσότερες φορές αποσπασματικά ή και καθόλου, στον Καναδά και σε άλλες χώρες τα υλοποιούν σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής.
Στη Γερμανία το υπουργείο Οικογένειας πριν από δύο χρόνια υλοποίησε ένα πρόγραμμα γονικής άδειας από την εργασία για πατεράδες και μητέρες, για τον πρώτο χρόνο της ζωής των νεογέννητων παιδιών, με παρακράτηση των 2/3 του μισθού. Περίπου 400.000 έκαναν χρήση του δικαιώματος, ενώ το γερμανικό κράτος ωφελήθηκε οικονομικά και είδε τις γεννήσεις να αυξάνονται.
Πράγματι η γραμμή μεταξύ «συντηρητισμού» και φασισμού είναι λεπτή. Όπως και μεταξύ «προοδευτισμού» και φασισμού. Και οι δυο μπορούν να διολισθήσουν το ίδιο εύκολα. Κι ας νομίζουν μερικοί ότι η απαξίωση είναι θλιβερό προνόμιο της πολιτικής. Είναι, δυστυχώς, και της δημοσιογραφίας –και εν γένει του δημόσιου βίου- χάρη ακριβώς στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν ορισμένοι την εξουσία του μικροφώνου ή της πένας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου