Όταν είδα τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών να μοιράζει χαμόγελα στη συνεδρίαση του Ecofin, θυμήθηκα τον Κληρίδη και τα δικά του χαμόγελα στις συνομιλίες της Ζυρίχης μεταξύ του Αττίλα 1 και του Αττίλα 2. Θυμίζουν νεόκοπο λαϊκό τραγουδιστή που τραγουδά «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» με χαμόγελο και νάζι. Στον αντίποδα θυμάμαι πάντα σοβαρό και μετρημένο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Ντε Γκωλ κ.ά.
Σε τέτοιες περιπτώσεις αναρωτιέμαι πάντα πως είναι δυνατόν να βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση με τέτοια ζόρια. Είναι σαν ο απλός πολίτης να ‘χει ευφορία όταν τον καλεί η εφορία. Μόνη εξήγηση που στέκει είναι ότι οι ίδιοι δεν έχουν ανάγκη, είναι βολεμένοι, είναι αλλού, μακριά από το πρόβλημα που καίει τον κοσμάκη, είτε είναι προσφυγιά είτε είναι αφραγκία.
Διότι ακόμη κι αν οι Βρυξέλλες σου ενέκριναν το πρόγραμμα σταθερότητας, αυτό δεν είναι δα και κανένα πρόγραμμα που θα χαρίζει ευρώ. Άσε που σε χαστουκίζουν για τα πάντα, ακόμη και για τα στατιστικά σου, ενώ η χρεωκοπία της χώρας σου θυμίζει Αρζεντίνα αλλά χωρίς το Μαραντόνα. Προς τι, λοιπόν, το χαμόγελο; Τι πρέπει να γίνει για να χλωμιάσει ο άνθρωπος;
Την απάντηση την έδωσε η Ντόρα Μπακογιάννη. Παραδοσιακά χαμογελαστή (traditional smily), ήρθε στη Θεσσαλονίκη να μιλήσει στους φίλους της. Ήμασταν συνηθισμένοι να την βλέπουμε μονίμως χαμογελαστή, ακόμη κι όταν η Οργανωτική Επιτροπή της ΝΔ αποφάσιζε να φύγει από το συνέδριο (του χεριού της) και να πάει στην κοινωνία, αλλά τώρα είδαμε μια άλλη Ντόρα. Εκεί που περιμέναμε να δείξει τα… δόντια της στον Σαμαρά, χαμόγελο ούτε για δείγμα η κυρία, σημάδι ότι την πείραξε –όσο να πεις- η ήττα στις εσωκομματικές εκλογές, ανθρώπινο είναι εξάλλου. Αλλά σε τέτοιο βαθμό ώστε το trade χαμόγελο των μητσοτάκηδων να πάει περίπατο; Τόση πίκρα; Τόσο δάκρυ; Που πήγε η πάγια εκφραστική μεγαλοσύνη; Αν μη τι άλλο, όπως μου έλεγε φίλος προ διημέρου, με το πρόσωπο που εμφάνισε η Ντόρα στην πρώτη της επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη μετά τη μεγάλη ήττα, διέλυσε το μύθο ότι αυτό το μητσοτακέικο χαμόγελο δεν έχει αισθήματα.
Δεν ξέρω πότε θα δούμε τον Γ. Παπακωνσταντίνου κατηφή, όχι τίποτε, απλώς με ύφος που θα συνάδει με τα φυσιολογικά συναισθήματα της στιγμής, όμως είδατε τι έπαθε ο Κληρίδης. Το χαμόγελο, αντίθετα μ’ αυτόν που το χρησιμοποιεί, εκδικείται, όπερ σημαίνει ότι διαθέτει συναίσθημα. Γι’ αυτό και τα πολλά χαμόγελα κόντρα στο δάκρυ της προσφυγιάς, αντίθετα στο πένθος της στιγμής, παράταιρα με την ιστορική στιγμή, έφεραν την Κατοχή, τον Αττίλα 2, πιο καταστροφικό, πιο οδυνηρό. Τώρα όλοι ελπίζουμε να μην έχουμε ανάλογη συνέπεια και συνέχεια και στα οικονομικά της Ελλάδας που θα φορολογήσει την κατοχή, ακινήτων τε και κινητών.
Και στην περίπτωση, τέλος, της Ντόρας Μπακογιάννη το χαμόγελο εκδικήθηκε. Εκατομμύρια άχρηστα χαμόγελα, παράταιρα με τα συναισθήματα της εκάστοτε στιγμής, χαμόγελα του θεαθήναι και του δήθεν αισιόδοξα, χαμόγελα είκοσι χρόνων, πήγαν στράφι μέσα σε ενάμιση μόλις μήνα. Και τώρα; Και τώρα… «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου / φωτιά που μ’ έχει κάψει»!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου