Αυτοδιοίκηση: Το στοίχημα δεν παίζεται στα πρόσωπα

Με το που μπήκε ο νέος χρόνος ήρθαν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις για τις υποψηφιότητες στο δήμο Θεσσαλονίκης. Μία από τη focus και άλλη μία από την To the Point. Διαφορετικές «πεντάδες» σε κάθε μια, κάθε μια με τις δικές της σκοπιμότητες. Εξού και οι δύο δίνουν εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα π.χ. η μία δίνει τον Παπαγεωργόπουλο πέμπτο και η άλλη πολύ πιο δυνατό. Εν πάσει περιπτώσει, σκοπός του σημειώματος δεν είναι να αναλύσει τις δημοσκοπήσεις. Καλές είναι κι αυτές, είναι «εργαλεία» όπως συνηθίζουν να λένε οι πολιτικοί, όμως αν δεν πιάνεις το feeling της πόλης δεν κάνεις τίποτε.

Και το feeling της πόλης αυτή τη στιγμή –εδώ και χρόνια δηλαδή- δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Καθόλου έως ελάχιστα. Έχει να κάνει με τα έργα. Η πόλη νοιώθει αδικημένη όχι γιατί το λέει ο Ψωμιάδης ή ο Βενιζέλος ή ο α’ ή ο β’. Νοιώθει έτσι γιατί το ζει καθημερινά στο πετσί της. Νοιώθει το τριτοκοσμικό από το πρωινό μποτιλιάρισμα μέχρι το καυσαέριο που έχει μολύνει κόμη και τις παρυφές του πολεοδομικού συγκροτήματος. Το νοιώθει στις δουλειές που χάνονται, στις δουλειές που δεν υπάρχουν. Το νοιώθει ακόμη και στη βόλτα του, στον καφέ του στο κέντρο της πόλης. Ζούμε στην πόλη του καφέ και του φαγητού αλλά κι αυτό, έτσι αναξιοποίητο που το ‘χουμε, καταντάει υποτιμητικό γιατί φέρνει τα κεφάλαια μόνο για μάσες και ξάπλες. Όχι για μπίζνες. Μου θυμίζει τον αρχοντοχωριατισμό δημάρχου γειτονικού νομού που διοργανώνοντας ένα μεγάλο γεγονός για την επαρχία του, επαίροταν γιατί το εγχείρημα υποστηριζόταν από 800 εθελοντές. Στην ερώτηση αν είχε και κανέναν εργαζόμενο, ο δήμαρχος δεν απάντησε. Προφανώς όλοι δουλεύανε αλλά κανείς δεν εργαζόταν. Όλοι στο τζάμπα και τα ένσημα για φλουρί.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι τα πρόσωπα. Και κάνουν λάθος όσοι προσωποποιούν την κακοδαιμονία της πόλης στην τριάδα Άνθιμου – Ψωμιάδη - Παπαγεωργόπουλου. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι λείπουν οι συγκεκριμένες προτάσεις –όχι προτάσεις καφενείου- για το πώς αυτή η πόλη θα φύγει μπροστά με τα δεδομένα που ισχύουν, δηλαδή με τα προβλήματα και τις θεσμικές αγκυλώσεις που υπάρχουν. Στις προηγούμενες αναμετρήσεις τα προγράμματα των υποψηφίων ήταν από τυπικά έως ανύπαρκτα. Η έλλειψη οράματος, εξάλλου, φάνηκε έντονα πριν από ένα χρόνο στην διαδικασία χωροθέτησης της ΔΕΘ, όπου κοινή συναινέσει το πρώτο κριτήριο επιλογής ήταν το «συλλογικό ρουσφέτι» παρά το «συλλογικό καλό», το όραμα, το αύριο, η δυναμική.

Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά φαίνεται ότι τα κόμματα και οι τοπικοί πολιτικοί ταγοί αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Καμία συζήτηση για τίποτε παρά μόνο για τα πρόσωπα. Και η Θεσσαλονίκη στο περιθώριο. Περιμένοντας πρώτα εκείνες τις προτάσεις που θα στρέψουν το βλέμμα της στις πραγματικές εξαρτήσεις της, που βρίσκονται εκτός συνόρων, και όχι στις ψυχολογικές εξαρτήσεις της, και μετά το πρόσωπο εκείνο που θα δείξει αποφασισμένο «να κάνει πράγματα», απλά, όμορφα, ευρωπαϊκά.

Υ.Γ. Όπως μου επισήμανε ορθά φίλος της στήλης, η πολιτική θα γίνει καλύτερη όταν θα πάψουν να συνωστίζονται οι βουλευτάδες και οι πολιτευτάδες πρώτη μούρη τον Άνθιμο, ιδίως κάτι μέρες σαν τα Θεοφάνεια, πολύ περισσότεροι εκείνοι που οφ δι ρέκορντ τον θεωρούν βαρίδιο για τη Θεσσαλονίκη. Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Βλέπει και κρίνει. 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 8/1/2010.