Δύο χρόνια έκλεισε το παρόν blog έχοντας μέσο όρο 1.178 επισκέψεις το μήνα στη διετία που πέρασε, δηλαδή αναγνωσιμότητα πολύ περισσότερη από πολλές εφημερίδες! Αν πεις για το τελευταίο δωδεκάμηνο, ο μέσος όρος είναι 1.523 επισκέψεις το μήνα και μάλιστα με πολύ χαλαρό ρυθμό (π.χ. το τελευταίο εξάμηνο το blog δεν ανανεωνόταν καθόλου λόγω αυξημένων επαγγελματικών υποχρεώσεων) αλλά με τη βοήθεια φίλων bloggers. Αυτό δείχνει απλά τη δύναμη του διαδικτύου όπου συναντιόμαστε άνθρωποι, φίλοι ή άγνωστοι μεταξύ μας, απ' όλα τα μέρα της Γης!
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2010
Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010
Τετάρτη 24 Φεβρουαρίου 2010
Για ποια χώρα μιλάμε;
Αλήθεια, τι θα πει «η ζωή πίσω από τις λαμαρίνες»; Και που ακριβώς είναι αυτές οι λαμαρίνες; Για ποια πόλη μιλάμε; Για ποια χώρα; Αυτά και άλλα με ρωτούσε ο φίλος μου Β.Κ., πολιτικός μηχανικός στο επάγγελμα, ρουφώντας έναν παγωμένο freddo με 10 βαθμούς έξω και βροχή εκνευριστική. Κι έπαθε πλάκα όταν του είπα ότι οι λαμαρίνες βρίσκονται στη Θεσσαλονίκη, πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης, σε μια από τις πιο ζωντανές περιοχές κατά τις τελευταίες δεκαετίες, στην Ανάληψη.
Το έργο το έχουμε ξαναδεί, στο κέντρο της πόλης που έπαθε μεγάλη νίλα γιατί στο όνομα του μεγάλου έργου –που βεβαίως έπρεπε να είχε τελειώσει πριν από μισό αιώνα- οι μόνοι που κινήθηκαν ήταν οι μετροπόντικες. Όλοι οι άλλοι χαθήκανε στις αρμοδιότητες, στις δυνατότητες και στα πείσματα.
Και τώρα αναρωτιέται κανείς πως είναι δυνατόν μια πολιτεία που θέλει να παριστάνει την οργανωμένη να επιτρέπει να υπάρχουν κάτοικοι αυτής της πόλης και δη παλιοί Θεσσαλονικείς –αναντάν μπαμπαντάν που λέμε- που ξαφνικά να νοιώθουν ότι ζουν στις φαβέλες της Βραζιλίας, στα σλαμς της Ινδίας ή στις παραγκουπόλεις του Λος Άντζελες. Άδειες βιτρίνες, «ψωνίζει μόνο η γειτονιά που μας ξέρει» λέει ο φούρναρης, «μετά τις 8 δεν κυκλοφορεί ψυχή» λένε όσοι κατοικούν εκεί. Άδειες προθήκες, γεμάτες σύριγγες.
Μέχρι ποιο σημείο μπορεί να αντέξει ο άνθρωπος; Πως είναι δυνατόν, τρία χρόνια μετά την έναρξη του έργου, να μην έχουν τακτοποιηθεί τα προφανή; Και πως είναι δυνατόν οι πολιτικοί να σώσουν την Ελλάδα κόντρα στο πρέσινγκ των Ευρωπαίων κερδοσκόπων και την καφρίλα του περιοδικού Focus, όταν δεν μπορούν να σώσουν τη Δελφών με Φλέμινγκ γωνία;
Δευτέρα 22 Φεβρουαρίου 2010
ΝΔ και ΠΑΟΚ, δρόμοι παράλληλοι
Καλά, ο Αντώνης Σαμαράς είναι εξαιρετικός ρήτορας. Όσοι τον θυμούνται από τα τέλη του ’80 – αρχές του ’90, ξέρουν ότι ο λόγος του προέδρου δεν είναι δήθεν. Πάντα είχε το δικό του τρόπο, που θύμιζε τους μεγάλους πολιτικούς του παρελθόντος: λιτός και συνάμα μεστός. Έτσι ήταν και η ομιλία του στο Ειρήνης και Φιλίας, προχθές την Κυριακή. Είναι ελπιδοφόρο να ακούς έναν πολιτικό αρχηγό που μετράει τις λέξεις του. Γιατί επιτέλους σ’ αυτή τη χώρα «σαν πρόκες πρέπει να καρφώνονται οι λέξεις» που έγραψε κι ο ποιητής της εθνικής συμφιλίωσης (δικός μου ο χαρακτηρισμός) Μανόλης Αναγνωστάκης.
Έτσι, λοιπόν, μίλησε ο Σαμαράς στο «ξεκίνημα» της νέας Νέας Δημοκρατίας, «δοκιμιακά». Μένω μόνο σε ένα σημείο, το οποίο θεωρώ σημαντικό.
«Το ΠΑΣΟΚ αγωνίζεται για ένα μοντέλο που χρεοκόπησε. Εμείς τολμάμε να μιλήσουμε για ‘‘νέα Μεταπολίτευση’’. Η Ελλάδα χρειάζεται, επειγόντως, αλλαγή υποδείγματος, αλλαγή μοντέλου» είπε. Αυτό είναι το κλειδί για τη χώρα μας. Το αίτημα έχει ωριμάσει πια στους πολίτες. Και τίθεται στη σωστή βάση.
Το μεγάλο στοίχημα, όμως, είναι πως η αλλαγή μοντέλου θα γίνει πράξη. Πως ορίζεται αυτό το μοντέλο. Πως εφαρμόζεται πρώτα μέσα στο κόμμα για να εφαρμοστεί αργότερα, όταν το κόμμα γίνει κυβέρνηση, και στην κοινωνία. Ποια είναι η θέση του κόμματος και ποια του κομματισμού στο προτεινόμενο μοντέλο.
Ξέρεις, ΝΔ και ΠΑΟΚ δρόμοι παράλληλοι την Κυριακή που πέρασε. Όχι για την ανάταση που έδωσε το αποτέλεσμα του συγκεκριμένου ματς, αλλά για την προοπτική που ανοίγεται. Της κατάκτησης του πρωταθλήματος ή της κατάκτησης μιας άλλης Ελλάδας.
Σε ποια πόλη θέλουμε να ζούμε;
Η Πολιτιστική Εταιρεία Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδας είναι ένας από τους πιο δυναμικούς πυρήνες σ’ αυτήν την πόλη που ώρες ώρες μοιάζει να είναι παραδομένη στη μοίρα της –οι επιχειρηματίες εξάλλου είναι πάντα το πιο ζωντανό κομμάτι μιας κοινωνίας. Τη Δευτέρα το απογευμα, στο Βασιλικό Θέατρο, διοργανώνει μια εκδήλωση ανοιχτή στο κοινό, με θέμα «Θεσσαλονίκη: Σε ποια πόλη θέλουμε να ζούμε;».
Προφανώς ως πολιτισμός νοείται ό,τι ορίζει την καθημερινή ζωή σε τούτη την πόλη: η αρχιτεκτονική των κτιρίων, οι εικόνες που προσλαμβάνουμε περπατώντας τους δρόμους της πόλης, η αρμονία των δημόσιων χώρων, ο πολεοδομικός σχεδιασμός, η θέση της πολιτιστικής κληρονομιάς στην καθημερινότητα (θυμηθείτε τι συνέβη –θάψιμο κανονικό- όταν αποκαλύφθηκε το περιτείχισμα του Λευκού Πύργου), η σχέση της πόλης με τη θάλασσα, αλλά και η καθαριότητα, το κυκλοφοριακό και άλλα πιο πρακτικά ζητήματα.
Προφανώς θα ακουστούν απόψεις ουσίας, όχι εύκολη κριτική και αφορισμοί. Το μεγάλο ζητούμενο είναι πως αυτές οι απόψεις – προτάσεις θα υλοποιηθούν από τους πολιτικούς που κρατούν το μαχαίρι και το πεπόνι της εξουσίας.
Είναι χαρακτηριστικό π.χ. ότι παρά τις μεμονωμένες προτάσεις και πρωτοβουλίες η Θεσσαλονίκη ούτε αυτή τη στιγμή δεν διαθέτει ένα «πλαίσιο διεκδικήσεων» από την κεντρική διοίκηση ή αν θέλετε ένα «πακέτο έργων και πρωτοβουλιών» με συγκεκριμένο βραχύ ορίζοντα υλοποίησης, που να υποστηρίζεται από το σύνολο των πολιτικών, επιχειρηματικών, επιστημονικών δυνάμεων της πόλης. Με άλλα λόγια, η Θεσσαλονίκη στερείται μιας πρότασης που να δίνει περιεχόμενο στην απαξιωμένη λέξη «όραμα», να δίνει προοπτική και στόχο στους πολίτες και στην πόλη.
Μπορούμε όμως να ελπίζουμε σε ένα στοιχειωδώς καλύτερο μέλλον; Αντί απάντησης, σημειώνω μόνο το εξής: σε πρόσφατη εκδήλωση του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου, ο αντιδήμαρχος του Μπιλμπάο ήταν παρών και εξήγησε πως η ισπανική πόλη από ένα βιομηχανικό ξέβρασμα μεταμορφώθηκε σε μια πόλη πρότυπο. Ούτε ένας πολιτικός δεν ήταν εκεί για να τον ακούσει, για να «κλέψει» από την εμπειρία του. Ελπίζω, να βρεθούν κάποιοι τη Δευτέρα στο Βασιλικό, κι ας μην έχουν επισήμως προσκληθεί.
«Τι να την κάνουμε τέτοια ΟΝΝΕΔ»;
«Αλήθεια, τι τη θέλουμε την ΟΝΝΕΔ;». Αυτή την ερώτηση δέχθηκα χθες το πρωί από το φίλο και συμφοιτητή δικηγόρο Θ.Μ., πάππον προς πάππον δεξιόστροφο, με αφορμή δημοσιεύματα ενόψει των εκλογών στη νεολαία της ΝΔ.
Ο Θ.Μ. δεν στρατεύθηκε ποτέ πολιτικά. Πάντοτε ήταν άνθρωπος του μόχθου, όπως εκατομμύρια Έλληνες, από το πανεπιστήμιο ακόμη κι ας έβλεπε συμφοιτητές του με κομματικά «περιβραχιόνια» να χτυπούν δεκάρια με προφορικές εξετάσεις. Κι αργότερα, στη δουλειά, του μόχθου ήταν πάλι κι ας έβλεπε τα «περιβραχιόνια» να εξελίσσονται σε παράγοντες, συνδικαλιστές, νομικοσύμβουλους, κολλητούς κλπ. Και γύρω του έβλεπε, άκουγε και μάθαινε για «δικούς μας» και «των άλλων», χάζευε τα «περιβραχιόνια» να ελίσσονται και να ανελίσσονται, όμως αυτός εκεί: διατήρησε τα πιστεύω του αλλά ποτέ του δεν στρατεύθηκε.
«Και τι θα απογίνουμε χωρίς την ΟΝΝΕΔ;» ρώτησα. «Θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας για να καλυτερεύσουμε τον μικρόκοσμό μας, έχοντας ένα εμπόδιο λιγότερο» μου απάντησε ευθέως. «Τι την θέλουμε μια Νεολαία – εκτροφείο αλαζονείας και πολιτικού αμοραλισμού; Τι να την κάνουμε μια Νεολαία – φυτώριο κομματοκρατίας και ανξιοκρατίας; Ποιον εκφράζει η ηγεσία μιας πολιτικής νεολαίας που δεν έχει εργαστεί παρά μόνο έχει αμειφθεί από υπουργικά και πολιτικά γραφεία; Που ξέρουν αυτοί τα προβλήματα του απλού πολίτη;» συμπλήρωσε.
Πράγματι, η ΟΝΝΕΔ είναι ίσως το πρώτο μεγάλο στοίχημα του Αντώνη Σαμαρά σε θεσμικό επίπεδο. Μπορεί η «κατάργηση» να είναι ακραία επιλογή, όμως όταν θέλεις να αλλάξεις το κόμμα, δεν μπορείς να αφήσεις τη Νεολαία ανέπαφη. Δεν μπορεί να συντηρείς την παρακμή στο πιο ενεργό κομμάτι της κοινωνίας. Δεν είναι δυνατόν να αποδέχεσαι αναμετρήσει σαμαρικών με πιο σαμαρικούς ή ντορικούς ή βαγγελικούς κλπ κλπ Δεν μπορεί να πέφτεις στην «παγίδα Τσίπρα», για τον οποίο κάποιοι νόμισαν οι δύστυχοι ότι ένα παιδί του κομματικού σωλήνα εκφράζει ένα κανονικό παιδί και κοντεύουν να σβήσουν ολοσχερώς ένα κόμμα από τον πολιτικό χάρτη.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην karfitsa στις 19/2/2010.
Επιτήρηση παντού…
«Δεν μπορούμε να μιλάμε για επιτυχία, όταν έχουμε απώλεια ανθρώπινης ζωής». Και μάλιστα πολίτη, θα συμπληρώναμε εμείς. Η φράση αυτή του υπουργού Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, έβαλε κάποια πράγματα στη θέση τους. Τα είχε «αναταράξει» νωρίτερα ο Αττικάρχης που χαρακτήρισε την υπόθεση του Βύρωνα, που είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο ενός διερχόμενου 25χρονου, ως «επιτυχημένη, αφού συνελήφθησαν δύο επικίνδυνοι κακοποιοί».
Η στάση του υπουργού ήταν επιβεβλημένη. Όχι μόνο για να διορθώσει το ατόπημα του αξιωματικού της ΕΛΑΣ αλλά και για λόγους συμβολισμού: το όνομα του υπουργείου του –Προστασίας του Πολίτη- καταρρακώθηκε. Η σφαίρα στον 25χρονο ήταν σφαίρα στον «επικοινωνισμό» της αλλαγής του τίτλου του υπουργείου. Και μέσα από την τραγικότητα της στιγμής, από τη σιωπή που επιβάλλει το πένθος για τον αδόκητο χαμό ενός απλού πολίτη, ενός νέου ανθρώπου, βγαίνει ένα μήνυμα. Ξανά και ξανά το ίδιο μήνυμα. Αυτό που βγαίνει από κάθε κατεύθυνση σ’ αυτή την Ελλάδα που πληγώνει: μέχρις εδώ!
Ευτυχώς που υπήρξε η χθεσινή δημόσια παρέμβαση του υπουργού. Όμως, από κει και πέρα, έχουμε κουραστεί όλοι να ακούμε τα αυτονόητα εδώ και δεκαετίες.
Όταν η ίδια η ηγεσία της ΕΛΑΣ λέει ότι οι αστυνομικές δυνάμεις δεν πήγαν στο Βύρωνα για σύλληψη αλλά για εντοπισμό, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να ομολογεί προχειρότητα. Μετά έχει άδικο ο φίλος μου που λέει ότι μας χρειάζεται επιτήρηση παντού; Όχι μόνο στην οικονομία;
Γιατί σ’ αυτήν την προχειρότητα «συνεχίζεται» το δράμα του πολίτη, που νοιώθει τη υπερβολή της ΕΛΑΣ στο πετσί του σχεδόν καθημερινά: αυστηρότητα σε απλά περιστατικά που αγγίζει τα όρια της αυθαιρεσίας και χαλαρότητα σε περιστάσεις όπου επιβάλλεται αδρεναλίνη στο ζενίθ. Που περιμένει από την πολιτεία επιτέλους να σοβαρευτεί και να πετύχει απλώς τα στοιχειώδη. Τίποτε παραπάνω.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην karfitsa στις 18/2/2010.
Mind the gap*
Από τότε που θυμάμαι τα πολιτικά στον τόπο μας, δηλαδή από τις αρχές της δεκαετίας του ’80, οι κυβερνήσεις μιλάνε μόνο για λιτότητα. Ακόμη κι εκείνο το ιστορικό «Τσοβόλα δώστα όλα» του Ανδρέα, κάπου στο 1989, το «βρώμικο» ή το «καθαρτήριο», δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το ξόρκι μιας κατάστασης στην οποία η Ελλάδα είχε ήδη μπει και ήταν καταδικασμένη να μην βγει ούτε είκοσι χρόνια αργότερα.
Πραγματικά, η γενιά μας, δεκαετία ’70 και μετά, σημερινοί σαραντάρηδες, είναι η γενιά της λιτότητας. Μια ζωή θυμόμαστε τις κυβερνήσεις να υπόσχονται καλύτερες μέρες, με το ένα ή το άλλο σύνθημα. Εκσυγχρονισμός, επανίδρυση και στο πηλίκο μηδέν. Τιμές και βραβεία στους απερχόμενους τσάρους, επίτιμους και υπουργούς «για την προσφορά τους στον τόπο», την ώρα που οι ίδιοι –στην καλύτερη περίπτωση- ήταν κακοί διαχειριστές.
Τώρα, τα φορολογικά τεκμήρια επιστρέφουν υπό τις ευλογίες όλων των… Γιώργηδων, και του Παπακωνσταντίνου και του Αλογοσκούφη, δηλαδή συνωμοτεί το σύμπαν, που ‘γραφε και ο Κοέλιο. Το πισωγύρισμα παρουσιάζεται τουλάχιστον ως ευρεσιτεχνία, στοιχείο που μαρτυρά από μόνο του ότι καλά τα plan a, b, c, d κλπ αλλά σχέδιο δεν υπάρχει. Απλά θα γίνουμε Βουλγαρία. Σωτήρας με τεκμήρια γίνομαι κι εγώ. Κράτος δεν γίνομαι.
Η λογιστική νίκησε την πολιτική και τώρα, ένας Παπανδρέου επιχειρεί να ανατρέψει ό,τι άρχισε ένας άλλος Παπανδρέου, εκείνος που διακήρυττε ότι ποτέ κανένας κράτος δεν… έκλεισε λόγω χρεών. Φτάσαμε στο σημείο να «εκχωρούμε εθνική κυριαρχία», αποδεχόμενοι τους όρους των Βρυξελλών ως μονόδρομο σωτηρίας. Και να πληρώνουμε τη νύφη πάλι οι απλοί πολίτες, ενώ οι κλέφτες και τα λαμόγια έχουν κονομήσει τόσα που η κρίση δεν αγγίζει ούτε τα εγγόνια τους.
Δυστυχώς σ’ αυτόν τον τόπο, κανείς δεν έδωσε ποτέ σημασία στην αόρατη φωνή που προειδοποιούσε για τους κινδύνους. Εκείνη τη φωνή που φώναζε «Mind the Gap», δηλαδή προσοχή στο κενό μεταξύ της λογιστικής και της πολιτικής.
*Mind the Gap=η φωνή στο μετρό της Αθήνας που προειδοποιεί τους επιβάτες να προσέχουν το κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην karfitsa της 17/2/2010.
Από αετοί γίναμε Αϊτή
Πρωί πρωί έπεσα στον αποχαιρετιστήριο λόγο των Λυριτζή – Οικονόμου, που τα ονόματά τους περιλήφθηκαν εσχάτως στις λίστες των χρυσών παιδιών της ΕΡΤ, με 325.000 κατ’ έτος έκαστος. Αιτιολόγησαν τις αμοιβές τους λέγοντας με λίγα λόγια «τα αξίζαμε και τα πήραμε». Δεν έχουν άδικο οι συγκεκριμένοι που σαφώς είναι κορυφαίοι στη δουλειά τους, όμως, υπάρχει όντως ένα «αντίστροφο» ζήτημα: όχι γιατί τα πήραν αυτοί αλλά γιατί τους τα έδωσε η δημόσια τηλεόραση. Τίθεται το ερώτημα εάν είναι σωστό η ΕΡΤ να λειτουργεί με όρους ελεύθερης αγοράς ή αν πρέπει να υπάρχει άλλη φιλοσοφία. Την ώρα μάλιστα που το κάνει επιλεκτικά, αντιμετωπίζοντας άλλους ως γκόλντεν μπόις και άλλους ως συμβασιούχους.
Είπαν όμως κάτι πιο σημαντικό. Ότι σκάνδαλο δεν είναι ότι αυτοί παίρνουν υψηλή αμοιβή, σκάνδαλο είναι ότι σήμερα ο ένας δουλεύει για 700 ευρώ, ο άλλος ανασφάλιστος, ο τρίτος δεν βρίσκει δουλειά. Αντί να ανεβάσουμε τον πήχυ, στην εποχή της μετριότητας που ζούμε, επιμένουν κάποιοι να κατεβάζουν το επίπεδο ώστε να γίνουν όλοι «ίδιοι». Εξίσωση προς τα κάτω, δηλαδή, και δεν έχουν άδικο ούτε σ’ αυτό. Η Ελλάδα το βίωσε στη δεκαετία του ’80, με την κατάργηση της αξιολόγησης σε κάθε επίπεδο: από το σχολείο και τους μαθητές μέχρι τις δημόσιες υπηρεσίες και τους επιθεωρητές. Τότε ήταν που θεσπίστηκε το ενιαίο μισθολόγιο, αμείβοντας τον κλητήρα όμοια με τον διευθυντή, ανεξαρτήτως προσόντων. Είναι έτερον εκάτερον η ανάγκη του βιοπορισμού, ένας «ελάχιστος εγγυημένος μισθός» όπως θα τον λέγαμε για να μπορεί να ζήσει κάποιος αξιοπρεπώς –κλητήρας ή διευθυντής ίδια ψυχή έχουν. Όμως, τη μισθολογική ισοπέδωση χωρίς διακρίσεις προσόντων, δηλαδή την κατάργηση οποιασδήποτε αξιολόγησης, η Ελλάδα την πληρώνει ακόμη. Πρώτος το ομολόγησε ο Κ. Σημίτης το 1997. Σήμερα το αντιλαμβάνονται όλοι. Όμως το κακό έχει γίνει. Το κράτος ισοπεδώθηκε μαζί με τους μισθούς. Τώρα πιάσαμε πάτο. Χάσαμε μέχρι και την εθνική μας κυριαρχία. Κι από αετοί, γίναμε Αϊτή.
Η «κίνηση των έξι» και ο «Καλλικράτης»
Μέσα στην παραζάλη της «δημόσιας διαβούλευσης» για τον «Καλλικράτη», μια από τις πιο «υγιείς», δηλαδή λογικές, αντιδράσεις στο κυβερνητικό σχέδιο για τη διοικητική μεταρρύθμιση είναι αυτή των έξι δημάρχων Τριανδρίας, Ευκαρπίας, Πεύκων, Μενεμένης, Αγίου Παύλου και Ελευθερίου – Κορδελιού. Πριν από δέκα μέρες είχαν εκφράσει την αντίθεσή τους στα σενάρια απορρόφησης των δήμων τους από όμορους δήμους του πολεοδομικού συγκροτήματος και χθες ανακοίνωσαν ότι θα στήσουν κάλπες προκειμένου οι κάτοικοι να εκφράσουν την άποψή τους για το μοντέλο διοικητικής ανασυγκρότησης της Θεσσαλονίκης.
Βγαίνουν στο «αντάρτικο» δηλαδή και μάλιστα προερχόμενοι από διαφορετικά πολιτικά κόμματα. Θα πει κάποιος εύκολα ότι τους ενδιαφέρει η καρέκλα και γι’ αυτό το κάνουν. Στην Ελλάδα, εξάλλου, έχουμε συνηθίσει να ζητάμε το καλό και όταν αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει το… μαυρίζουμε με ό,τι βρούμε. Ακόμη κι αν για κάποιους μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο, οι πολίτες ενδιαφέρονται για το πολιτικά σωστό και για το κοινωνικά ωφέλιμο. Πολύ περισσότερο όταν μιλάμε για τη διοικητική μεταρρύθμιση η οποία, για όσους αντιλαμβάνονται, είναι τα «στατικά» του οικοδομήματος που λέγεται κράτος με τις συνταγματικές διατάξεις να είναι τα «αρχιτεκτονικά». Υπό αυτό το πρίσμα, η «κίνηση των έξι» μοιάζει όχι απλώς λογική αλλά και επιβεβλημένη –είναι κι άλλοι που συμφωνούν επί της ουσίας αλλά δεν αντιδρούν ο καθένας για τους δικούς του λόγους.
Το λέω αυτό γιατί σε μια Θεσσαλονίκη που έχει ήδη διαμορφωθεί πολύ πιο εκτεταμένη από τα όρια του πολεοδομικού, σε μια Θεσσαλονίκη που αναπόφευκτα πρέπει πια να θεωρείται από το Κορδελιό μέχρι τη Μηχανιώνα, η εκδοχή που προτείνουν οι δήμαρχοι μοιάζει μονόδρομος: δηλαδή διατήρηση των ΟΤΑ υπό μητροπολιτική ομπρέλα φυσικά με διαφορετικές αρμοδιότητες από τις σημερινές.
Μόνο έτσι θα είναι δυνατόν να λειτουργήσει σύντομα ένα νέο αυτοδιοικητικό μοντέλο προς όφελος των πολιτών. Όλα τα άλλα σενάρια που θέλουν και θέτουν γρίφους συνενώσεων κάνοντας λογικά άλματα, είναι προφανές ότι εξυπηρετούν σαφείς κομματικές σκοπιμότητες ή ασαφείς προσωπικές ιδιοτέλειες.
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην karfitsa στο φύλλο της 12/2/2010.
Παρασκευή 19 Φεβρουαρίου 2010
Πέμπτη 18 Φεβρουαρίου 2010
Τετάρτη 17 Φεβρουαρίου 2010
Τρίτη 16 Φεβρουαρίου 2010
Παρασκευή 12 Φεβρουαρίου 2010
Πέμπτη 11 Φεβρουαρίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)