Πρωινός freddo 22/6/2010

• Είναι από τις μικρές εκείνες ειδήσεις, πληροφορίες αν θέλετε, που τα μεγάλα ΜΜΕ τις περνάνε στα ψιλά, τις «θάβουν» κατά το κοινώς λεγόμενο, ενώ τα μικρά ΜΜΕ (τα περισσότερα…) πάσχοντας από έναν απίστευτο μιμητισμό, συμμετέχουν στην ταφή…
• Ομολογώ ότι δεν το ήξερα, το διάβασα όμως στην «Καθημερινή». Μιλώ για την επισήμανση και συνακόλουθα το αίτημα των Μικρασιατών να σεβαστεί ο «Καλλικράτης» τα μικρασιατικά ονόματα που διατηρούν την ιστορική μνήμη άσβεστη εδώ και 90 χρόνια.
• Δεν έχει άδικο η Ένωση Σμυρναίων να το επισημαίνει στην εφημεριδούλα της, τη «Μικρασιατική Ηχώ». Νέα Ιωνία, Νέα Πέραμος, Νέα Τρίγλια κ.ά. έχουν μια ιστορική αξία για τον ελληνισμό, όχι μόνο το μικρασιατικό, αν δεν παραβλέψουμε το προσφυγικό θαύμα που συντελέστηκε στη χώρα μας…
• …δηλαδή το γεγονός ότι η Ελλάδα προόδευσε, χάρη στην εργατικότητα αι την ικανότητα των προσφύγων, οι οποίοι στην Ιωνία, στην Πόλη και στον Πόντο βρισκόταν εκατό χρόνια μπροστά από την παλιά Ελλάδα.
• Μη βιαστείτε να χλευάσετε την Ένωση Σμυρναίων. Δεν είναι ένας τυχαίος σύλλογος. Μεταξύ άλλων, πρωτοστάτησε στον αγώνα για τη διατήρηση των Προσφυγικών, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας, που η προηγούμενη κυβέρνηση ήθελε να τα κατεδαφίσει…
• Ακόμη και αν κανείς δεν είναι συνωμοσιολόγος, μοιραία πάει το μυαλό του στον επιχειρούμενο εδώ και χρόνια αφελληνισμό της ελληνικής κοινωνίας. Δεν ξέρω αν ο Γ. Ραγκούσης ανήκει στην παρέα του Νίμιτς, του Σόρος, της Ρεπούση και της Δραγώνα. Είναι, όμως, σίγουρο ότι…
• …τα αυριανά παιδιά δεν πρόκειται ποτέ πια ρωτήσουν τον πατέρα τους «γιατί μπαμπά τα λένε Νέα Μουδανιά και όχι Μουδανιά σκέτο;». Δεν πρόκειται πια να βλέπει κανείς τοπωνύμια που θα θυμίζουν κάτι από Μικρασία, από προσφυγιά.
• Δεν θα θυμίζουν τίποτε από παππού και γιαγιά που χάλασαν τη ζωή τους για να ‘ρθουν στην Ελλάδα κυνηγημένοι από τους προγόνους αυτών που ακόμη κάνουν κουμάντο στην Τουρκία.
• Δεν μου αρέσουν οι συνωμοσιολογίες, αλλά σιχαίνομαι και όσους θέλουν να μας πείσουν τα παράλογα να τα βλέπουμε λογικά και τα λογικά παράλογα. Είναι ένα λάθος, πιστεύω ακούσιο, που όμως πρέπει με κάποιο τρόπο να διορθωθεί. Πολύ περισσότερο που προβλέπεται η διατήρηση των ιστορικών δήμων… Καλή σας μέρα

Πέθανε ο νομπελίστας Ζοζέ Σαραμάγκο

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΖΟΖΕ ΣΑΡΑΜΑΓΚΟ ΣΤΟΝ Γ.Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟ http://gkessopoulos.blogspot.com/search?q=%CE%A3%CE%B1%CF%81%CE%B1%CE%BC%CE%AC%CE%B3%CE%BA%CE%BF

Η κρίση και οι εφημερίδες - τι γίνεται από δω και πέρα

Το διάβασα στην σαββατιάτικη "Καθημερινή" http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles
_world_100004_19/06/2010_405170

H κρίση δεν έφερε «θάνατο εφημερίδων»

Mικρότερη η ζημία στην Ευρώπη απ’ ό,τι στις ΗΠΑ – Ανθηση σε Κίνα, Ινδία

Tης Θαλειας Kαρταλη

Οταν τον Δεκέμβριο του 2008, η Τribune Company, ένας από τους κολοσσούς στον χώρο των αμερικανικών ΜΜΕ, κάτοχος μεταξύ άλλων των LA Times, μιας από τις μεγαλύτερες σε κυκλοφορία εφημερίδες των Ηνωμένων Πολιτειών, κήρυξε πτώχευση, οι πάντες άρχισαν πλέον να μιλούν ανοιχτά γι' αυτό που ήδη είχε αρχίσει να σιγοψιθυρίζεται επί μία δεκαετία τουλάχιστον: Ο «θάνατος των εφημερίδων» ήταν προ των πυλών.
Οι ειδήσεις περί χρεοκοπίας στον χώρο της ενημέρωσης άρχισαν να πέφτουν βροχή. Λίγο αργότερα, τον Φεβρουάριο του 2009, μια άλλη σημαντική εφημερίδα των ΗΠΑ, η SaFrancisco Chronicle, μέλος του ομίλου Hearst Corporation, ανακοίνωνε ότι θα προχωρούσε σε σημαντικές περικοπές θέσεων εργασίας, με στόχο τη μείωση του κόστους προκειμένου να ανταποκριθεί στα τεράστια χρέη της και με κίνδυνο πάντα το κλείσιμο της εφημερίδας.
Την ίδια εποχή γίνονταν γνωστά τα τεράστια οικονομικά προβλήματα των New York Times, οι οποίοι υπό το βάρος χρεών, που ξεπερνούσαν το 1 δισ. δολάρια, είχαν αναγκαστεί ήδη από την προηγούμενη χρονιά να υποθηκεύσουν τα νέα πανάκριβα γραφεία τους στο κέντρο του Μανχάταν.
Στην Ευρώπη, το τελευταίο κρούσμα ήλθε πρόσφατα από τη γαλλική Le Monde, η οποία κινδυνεύει να κλείσει σε περίπτωση που δεν βρεθεί άμεσα στρατηγικός επενδυτής, για την αγορά της πλειοψηφίας των μετοχών, οι οποίες τα τελευταία 60 χρόνια ελέγχονταν από τους ίδιους τους δημοσιογράφους της εφημερίδας. Πριν από λίγες ημέρες, ο Οργανισμός για την Οικονομική Συνεργασία και Ανάπτυξη (OECD) έδωσε στη δημοσιότητα έκθεση, σύμφωνα με την οποία οι ευρωπαϊκές εφημερίδες έχουν υποστεί λιγότερη ζημιά από την κρίση απ' ό,τι οι αμερικανικές, ενώ στις νέες ανερχόμενες οικονομικές δυνάμεις, όπως η Βραζιλία, η Ινδία και η Κίνα, ο Τύπος γνωρίζει μεγάλη άνθηση.
Στην Ευρώπη, με εξαίρεση την Ελλάδα και την Ισπανία, όπου διαπιστώνεται μια μείωση της τάξης του 20% και του 16% αντίστοιχα, η κρίση φαίνεται να επηρέασε λιγότερο από ό,τι αναμενόταν τον χώρο του Τύπου, ο οποίος στις περισσότερες χώρες κινήθηκε σε μονοψήφια ποσοστά συρρίκνωσης, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στις ΗΠΑ για τη διετία 2007-2009 ήταν 30%.

Η διαφήμιση

Ενας από τους λόγους, σύμφωνα με την έκθεση, που εξηγεί την πολύ καλύτερη εικόνα που παρουσιάζει ο Τύπος στην Ευρώπη, είναι το γεγονός ότι δεν στηρίζεται τόσο πολύ στη διαφήμιση. Σύμφωνα με τα στοιχεία της έκθεσης, το 2008, το 87% των εσόδων των αμερικανικών εφημερίδων προήλθε από τη διαφήμιση, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό για τη Γερμανία, την Ισπανία και τη Σουηδία δεν ξεπέρασε το 57%, με τη διαφορά να καλύπτεται από την κυκλοφορία και τις συνδρομές. «Σίγουρα τα στοιχεία αυτά δεν συνηγορούν στη μέχρι τώρα κρατούσα άποψη πως οδεύουμε σε θάνατο των εφημερίδων», συμπεραίνει η έκθεση του OECD, άποψη με την οποία φαίνεται να συμφωνούν και αρκετοί άλλοι.
Σύμφωνα με τον βρετανικό Εconomist, ο «θάνατος των εφημερίδων» δεν αποτελεί πλέον θέμα συζήτησης. Οι προτάσεις της Ομοσπονδιακής Επιτροπής Εμπορίου για τη διάσωση του Τύπου και την αναμόρφωση της έντυπης δημοσιογραφίας ώστε να προσαρμοστεί με όσο το δυνατό λιγότερους συμβιβασμούς στην υψηλή ποιότητά της στην πραγματικότητα που δημιούργησε μεταξύ άλλων η οικονομική ύφεση, είναι σύμφωνα με το σχετικό άρθρο ξεπερασμένες. «Παγκοσμίως στον χώρο του Τύπου, τα σημάδια της κρίσης είναι ελάχιστα. Στη Γερμανία και τη Βραζιλία η κρίση δεν άγγιξε καν τις εφημερίδες, ενώ ακόμη και στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι εφημερίδες που αντιμετώπιζαν τα μεγαλύτερα προβλήματα, όχι μόνον επιβίωσαν, αλλά κατάφεραν να μετατραπούν και πάλι σε κερδοφόρες επιχειρήσεις», σημειώνει ο Εconomist.
Το κόστος, ωστόσο, υπήρξε τεράστιο, κυρίως για τους εργαζόμενους στον Τύπο, καθώς, σύμφωνα με τα στοιχεία της Αμερικανικής Ενωσης Συντακτών, από το 2007 έχουν χαθεί πάνω από 13.000 θέσεις εργασίας, ενώ τίθενται επί τάπητος και ζητήματα που αφορούν την ποιότητα, καθώς ο αναγνώστης καλείται πλέον να πληρώσει περισσότερα για ένα προϊόν με λιγότερες σελίδες, ενώ σε κάποιες ακραίες περιπτώσεις, οι εφημερίδες αρνούνται συνδρομές σε απομακρυσμένες περιοχές, που αυξάνουν το κόστος.

Πρωινός freddo 19/6/2010

·        «Ο Καραμανλής δεν ήθελε κανενός είδους επαφή, ούτε καν τηλεφωνική. Υπήρξε μια χειραψία σε κάποιο συνέδριο, διότι δεν είχε την δυνατότητα να με αποφύγει. Ο Παπανδρέου επιδιώκει επαφές, κάμερες, χειραψίες, συνομιλίες. Επί της ουσίας όμως παραμένουμε σχεδόν στα ίδια». Η δήλωση αυτή, πολύ γλαφυρή ομολογουμένως, βγήκε από τα χείλη του Νίκολα Γκρούεφσκι στη Frankfurter Allgemeine Zeitung και τη διαβάσαμε στο αγαπημένο blog taxalia.blogspot.com. Τσιπς, καφέδες, αναψυκτικά!

·        Με το χάλι που έχουμε, το μόνο που έχει σημασία είναι να χάσει η Ν. Κορέα από τη Νιγηρία, να στραμπουλήξει το πόδι του ο Μέσι, να κλωτσήσει κανένας Αργεντίνος χωρίς λόγο τον Τοροσίδη, μπας και περάσουμε στους δεκάξι…

·        Η νίκη επί της Νιγηρίας σ’ ένα από τα πιο δυνατά ματς του φετινού Μουντιάλ (λες επειδή κερδίσαμε;) μου θύμισε το χρυσό της Πατουλίδου στη Βαρκελώνη. Διότι το ότι έμεινε η Νιγηρία με δέκα παίκτες είχε πολλές ομοιότητες (κωλοφαρδίας) με την πτώση της Ντίβερς στα 110 εμπόδια.

·        Πάντως, οφείλουμε να στήσουμε άγαλμα στον Κεϊτά, που έριξε την κλωτσιά κουτουρού, και στον Ομπάσι, που έχασε το γκολ μπροστά στην άδεια εστία. Τσιπς, καφέδες, αναψυκτικά!

·        Πέθανε σε ηλικία 87 ετών ο Πορτογάλος νομπελίστας συγγραφέας Ζοζέ Σαραμάγκο. Ο Σαραμάγκο ήταν ωραίος τύπος, έντονα πολιτικοποιημένος μέχρι το τέλος του, πράγμα σπάνιο.

·        Είχαμε κάνει συνέντευξη για το περιοδικό «Εικόνες», το Δεκέμβριο 2006, όταν ήρθε στην Πάτρα – Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.

·        «Η Δεξιά είναι παντού. Δεν λείπει, για παράδειγμα, ούτε από τα σοσιαλιστικά κόμματα, τα οποία εξασκούν στο κοινωνικό και στο οικονομικό πεδίο πολιτικές απροκάλυπτα νεοφιλελεύθερες» μου είχε πει προφητικά.

·        Για την Αριστερά: «Αν προσαρμοζόμασταν σ’ αυτό που λέτε ‘‘καινούριες συνθήκες’’, θα γινόμασταν, πολύ απλά, Δεξιοί. Η Αριστερά τείνει να αποχωρήσει. Δεν ξέρει πολύ καλά προς τα πού πηγαίνει, αλλά θα τελειώσει, ελπίζω, για να ξαναβρεί τον εαυτό της».

• Αυτά, παίδες, που λέει κι η φίλη μου η συγγραφέας Αναστασία Καλλιοντζή. Καλημέρα και καλές βουτιές!

Πρωινός freddo 18/6/2010

·        Θα μπορούσα να αντιληφθώ ακόμη και τις περικοπές μισθών των εργαζομένων, σε μια απέλπιδα κυβερνητική προσπάθεια να εξοικονομήσει πόρους. Υπόθεση εργασίας, βεβαίως, διότι περικοπές στους πιο χαμηλούς μισθούς και συντάξεις της ευρωζώνης είναι δίχως άλλο απαράδεκτες.

·        Όμως για τις θεσμικές αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, αδυνατώ να αντιληφθώ άλλη σκοπιμότητα παρά μόνο παιχνίδι συμφερόντων και ελέγχου του οικονομικού πλούτου με πρόσχημα την κρίση. 

·        Εντάξει, στρεβλώσεις υπήρχαν και πρέπει επιτέλους να πάψουν, αλλά η προστασία του αδύναμου εργαζομένου απέναντι στον ισχυρό εργοδότη είναι κρατική υποχρέωση.

·        Το περίεργο είναι ότι όλα αυτά έχουν την υπογραφή μιας κυβέρνησης σοσιαλιστικής ρητορείας που φαίνεται ότι έχει ως μοντέλο (υπ)ανάπτυξης τον σοσιαλιστικό καπιταλισμό.

·        Προστατεύεται, λέει, ο 55άρης που απολύεται γιατί ο εργοδότης θα καλύπτει έως και το 80% της αυτασφάλισής του. Με τον 54άρη τι γίνεται; Εδώ που τα λέμε είναι άλλο να είσαι 55 και να ψάχνεις δουλειά κι άλλο 54 και να ψάχνεις δουλειά…

·        Είναι άξιον απορίας πως μια κοινωνία αναβράζουσα, μια κοινωνία που μοιάζει με πληγωμένο θηρίο, ωθείται από την ίδια την ελληνική κυβέρνηση στην εξαθλίωση, ωθείται να βγει στους δρόμους και να τα σπάσει, έτσι όπως όλοι απευχόμαστε…

·        Πώς να μη βρεις μετά παρηγοριά στον Ηρακλή; Εμείς ευχόμαστε στην ομάδα να παραμείνει στην κατηγορία, όμως την έχουν ήδη ρίξει στη β’ εθνική της συνείδησης της πόλης ορισμένοι «καλλιτέχνες» των δρόμων, εκείνοι που βανδάλισαν επί του Λευκού Πύργου και των εισόδων της Τσιμισκή. Έτσι δεν είναι Στεφανάκο («ηπίων τόνων»);

·        Καλά, είναι δυνατόν να δεχθεί ο Νίκολας να τον λένε Μακεδονία του Βαρδάρη; Είστε τρελοί; Να ρισκάρει να λένε τη γλώσσα του… βαρδαρίσια; Πως λέμε μοσχαρίσια;

·        Είπαμε. Αυτοί θέλουν εθνικότητα και γλώσσα. Εδώ και τώρα. Ή είμαστε «εθνικισταί» ή δεν είμαστε, σου λέει. Αυτό είναι και το δράμα τους, το οποίο δεν πρέπει να καταντήσει δικό μας. Καλή σας μέρα!

Πρωινός freddo 17/6/2010

·        Το ξέρατε ότι η Βόρεια Κορέα που δεν μεταδίδει όλους τους αγώνες του Μουντιάλ; Το ξέρατε ότι δεν θα δείξει ούτε όλα τα ματς της εθνικής τους;

·        Κι όμως. Όσο υπάρχουν ανελεύθερα καθεστώτα, θα προσπαθούν να κρατήσουν τους πολίτες τους μακριά από τον πολιτισμό, από ό,τι μπορεί να τους κάνει να βγουν στους δρόμους. 

·        Κι επειδή προφανώς θα τους δείχνουν μόνο τις «ηρωικές» φάσεις, τις φάσεις που θα «αποδεικνύουν» την ανωτερότητα της φυλής τους, είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα τους δείξουν πολύ Ελλάδα… Βύντρα, Γιούρκας, Καραγκούνης.

·        Εκτός φυσικά από το ματς με τη Νότια Κορέα, με τους προαιώνιους εχθρούς, τη… χειρότερη φυλή του πλανήτη (κατά τους βορειοκορεάτες).

·        Ας ελπίσουμε ότι θα ρίξουμε τεσσάρα στη Νιγηρία και καμιά τριάρα στην Αργεντινή μπας και δεν γίνουμε «εγχειρίδιο» των δικτατόρων.

·        Βρήκα συγκλονιστικό το εύρημα της έρευνας της «To the point» ότι ένας στους δύο νέους που ζουν στη Θεσσαλονίκη θέλουν να φύγουν στο εξωτερικό, λόγω της υπάρχουσας κρίσης…

·        Ή δική μου δουλειά ή φεύγω. Αυτή την ανησυχία θα τη βρούμε μπροστά μας το επόμενο χρονικό διάστημα.

·        Γιατί έτσι όπως τα κάναμε τα πράγματα… δύο επιλογές έχεις. Ή να δουλέψεις για τον εαυτό σου ή να δουλέψεις για κάποιον έντιμο. Όχι για εργοδότες που προσπαθούν να σε εκμεταλλευτούν στο έπακρο με σύμμαχο το κράτος! Ένα κράτος που αποτελεί το χειρότερο εργοδότη… Τον πιο κακό και τον πιο στυγνό.

• Αλλά επειδή είναι και καλοκαίρι και μπορεί ένα τόσο δα μικρό κυματάκι, πίσω από ένα πλοίο που φεύγει Κυκλάδες, να σου δώσει τόση πολλή δύναμη, καλύτερα πιες το φρέντο σου και ονειρέψου μια βουτιά στη θάλασσα και ξέχνα ότι σε λίγο καιρό θα δουλεύεις στον Κινέζο… Καλημέρα!

Πρωινός freddo 16/6/2010

·        Σκεφτόμουν σήμερα να γράψω άλλα, όμως πήρα ένα email το οποίο θεωρώ εξαιρετικά σημαντικό. Ένα μήνυμα που έχει να κάνει με τον αγώνα των Πομάκων της Θράκης μας να παραμείνουν Έλληνες…

·        …κόντρα στις προσπάθειες σεσημασμένων κύκλων που τους θέλουν υποτακτικούς της Άγκυρας. Ένας αγώνας που γίνεται λίγα χιλιόμετρα δίπλα μας, ένας «πόλεμος» που διεξάγεται εν ειρήνη, ένας «πόλεμος» για αρχές, αξίες και ιδανικά που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πια ξεχάσει, δεν τα δίνουμε σημασία, κι ας…

·        …κι ας οφείλουμε σ’ αυτά την ύπαρξή μας, την μέχρι τώρα τουλάχιστον ευημερία μας. Ιδανικά για τα οποία οι παππούδες μας χάλασαν τη ζωή τους –ορισμένοι την έδωσαν κιόλας, αν ο περίφημος Θεός της Ελλάδας το θέλησε…

·        Μας το έστειλε εκείνος ο κοντός γίγαντας, ο δημοσιογράφος Σεμπαϊδίν Καραχότζα που τολμά εδώ και χρόνια και τα βάζει με ολόκληρο κατεστημένο. Την ώρα που στα Πομακοχώρια της Ξάνθης δεν πιάνει κανένα ελληνικό κανάλι, το Κανάλι 6 της Ξάνθης (εκπέμπει ανατολική Μακεδονία και Θράκη) ξεκίνησε τη μετάδοση, 4 φορές την ημέρα, δελτίου ειδήσεων στην πομάκικη γλώσσα.

·        Στόχος να μπορούν οι 40.000 Πομάκοι να αξιοποιούν τη γλώσσα τους για να ενημερώνονται και να πάψουν να τη θεωρούν άχρηστη, νεκρή πέρα από τα χωριά τους.

·        Ο Σεμπαϊδίν ζητά από φίλους και επιχειρηματίες με ένα όχι μεγάλο κόστος το μήνα, να διαφημιστούν και να στηρίξουν την προσπάθεια αυτή. Πληροφορίες στο τηλέφωνο 6975-123177 και στο email pomaknews@yahoo.gr.

·        Προσωπικά με συγκινεί ο αγώνας αυτών των ανθρώπων. Όχι μόνο γιατί πιστεύω ότι είναι αγώνας υπέρ βωμών και εστιών αλλά και γιατί χρειάζεται μοναδική ψυχική δύναμη.

·        Πολύ περισσότερο γιατί αγωνίζονται κόντρα ακόμη και στο επίσημο ελληνικό κράτος που τους έχει εγκαταλείψει να αγωνίζονται μόνοι τους απέναντι στα θηρία…

·        Με συνεγείρει όταν βλέπω τη δασκάλα, τη Χαρά Νικοπούλου, να χτυπιέται από τις κυρίες των μεγάλων συμφερόντων, μόνο και μόνο επειδή τολμά να λέει και να κάνει όσα δεν τολμούμε όλοι εμείς μαζί…

• Τα γράφω όλα αυτά όχι για να ξεσηκώσω μία έστω συνείδηση, αλλά με θλίψη μεγάλη για όσα με το χρόνο χάνουμε. Για τα κακά που έρχονται. Για την ειρήνη που ευχόμαστε. Καλημέρα και καλή δύναμη.

Πρωινός freddo 15/6/2010

·        Μου θύμισε την ελληνική ταινία «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» που ο Λογοθετίδης μαγείρεψε και το καναρίνι… Ποιος; Ο κλέφτης καναρινιών που συνελήφθη στο Φίλυρο. Σου λέει τι να τα κάνω τα βίντεο και τις πλάσμα; Τουλάχιστον, τα πουλάκια βγάζουν μεζεδάκια…

·        Αλλά, με συγχωρείς. Τι έκανε όταν τα ‘κλεβε για να μην τον παίρνουν χαμπάρι; Τα ‘λεγε «σκάστε»;

·        Δεν θέλω να γίνομαι αυτιστικός, αλλά η εμφάνιση της εθνικής μας με την Νότια Κορέα ήταν τόσο απογοητευτική που μου ‘φερε στο νου την Ελλάδα την υπερφίαλη…

·        …την Ελλάδα που έχει την εντύπωση ότι ούτως ή άλλως είναι το κέντρο του κόσμου, που διεκδικεί σεβασμό χωρίς να τον δικαιούται.

·        Μου ‘φερε στο νου την Ελλάδα του μέσου, την Ελλάδα της διαπλοκής, την Ελλάδα της μίζας (ξέρω τι λέω γω – κι εσείς ξέρετε), την Ελλάδα του μέτριου, την Ελλάδα της ήσσονος προσπάθειας, την Ελλάδα που δεν αγωνίζεται…

·        «Είναι δυνατόν έξω ο Κυργιάκος;» που λέει κι ο φίλος μου ο Βασίλης…

·        Κάπως έτσι φτάσανε τη χώρα στον πάτο. Με μια πτώση τόσο εκκωφαντική, πιο πολύ κι από τις βουβουζέλες –τι αηδία.

·        Χάθηκε η γοητεία της κερκίδας, μπαίνει γκολ και δεν ακούγεται τίποτε άλλο από τις «παραδοσιακές», λέει, κόρνες. Βάζω κι εγώ την υπογραφή μου για να προχωρήσει η FIFA στην απαγόρευσή τους.

·        «Εντάξει, δεν θα πηγαίνουμε κάθε χρόνο εκδρομή στο εξωτερικό αλλά δεν είναι αισιόδοξο ότι θα πηγαίνουμε κάθε δύο χρόνια;» μου λέει η φίλη αναγνώστρια Σ.Τ. Νομίζω ότι πιο αισιόδοξη ακόμη είναι η σκέψη ότι σε λίγο αναγκαστικά θα είμαστε μονίμως στο εξωτερικό…

·        Πάει κι ο Κιλτίδης. Για Ντόρα ή για ΛΑΟΣ, πάντως πάει… Κι ας λένε ακόμη στη Ρηγίλλης ότι δεν φοβούνται διαρροές. Θα «πληρώσει» κι ο Τσιτουρίδης και ποιος θα μείνει κυρίαρχος στο Κιλκίς; Ο Συμπιλίδης… Χα. Χα, χα. 

·        Το πρόβλημα με το θωρηκτό Αβέρωφ, απ’ ό,τι αντιλαμβάνομαι, είναι ότι πρόκειται πλέον περί μουσείου και στα μουσεία δε λέει να γίνονται πάρτυ με ημίγυμνες. Ενώ αν ήταν ακόμη εν πλω… Τσιπς, καφέδες, αναψυκτικά! Καλή σας μέρα!

Πρωινός freddo 12/6/2010

·       Πολύ θα ήθελα να γράψω για το Μουντιάλ, για την αγωνία πως θα τα πάει η εθνική μας, για τη χαρά που θα μπορεί να μας δώσει, για το ενδεχόμενο να βγούμε ξανά στους δρόμους. Όμως δε μου βγαίνει…

·       Χορτασμένοι είμαστε πια κι από τις μεγάλες νίκες. Τόσο που και το κύπελλο να σηκώσουμε κόντρα στη Βραζιλία, δύσκολα θα σηκωθούμε από τον καναπέ.

·       Θυμάμαι το 1987, μόλις τέλειωνα τη β’ λυκείου στις Σέρρες, ο Αντρέας ήταν στο απόγειό του, κάπου εκεί ξεκινούσε τη δική του πορεία «θριάμβου» και ο Κοσκωτάς. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τ’ άλλα παιδιά μας έκαναν να κλαίμε.

·       Ήμασταν πιο νέοι, είναι αλήθεια. Πανηγυρίσαμε σ’ όλη την πόλη, κάθε νίκη, χωρίς να κουραστούμε. Τώρα που το σκέφτομαι, οι γονείς μου δεν σήκωσαν σημαία, συνέχισαν τη ζωή τους κανονικά.

·       Πιτσιρικάδες εμείς, με όνειρα που λέμε, νομίζαμε ότι τα καλάθια του Γκάλη θα αλλάζανε και τη δική μας ζωή. Ο γονείς μας είχαν μάλλον μια βεβαιότητα ότι επί της ουσίας τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει. 

·       Αργότερα τρελαθήκαμε με την Πατουλίδου. Κλαίγαμε στην Ορμύλια εκείνο το καλοκαίρι, στο βενζινάδικο του Νίκου και του Αντρίκου, για τη μεγάλη τύχη να σκοντάψει η πρώτη και η Βούλα να πάρει το χρυσό.

·       Ανατριχιάσαμε με τον Πύρρο που σήκωνε την Ελλάδα στους ώμους του, με τον Κεντέρη, τη Θάνου κλπ.

·       Χαρήκαμε με την εθνική του Ρεχάγκελ, το 2004 στην Πορτογαλία, νοιώσαμε και κατιτίς όταν κάρφωσε την κεφαλιά ο Χαριστέας, εκείνη τη μαγική χρονιά της Ολυμπιάδας, που όλα πήγαιναν δεξιά για την Ελλάδα.

·       Αργότερα μάθαμε για τα ντοπαρίσματα, φάγαμε στη μάπα τη δουλειά, καταλάβαμε ότι ο εργοδότης είναι πάντα εργοδότης, νοιώσαμε την αγωνία της απόλυσης, το άγχος της επιβίωσης, τον αγώνα για μια άνετη –όχι πολλά, πολλά- ζωή.

·       Τώρα, βρέξει χιονίσει, με την κρίση, την αβεβαιότητα, την αναξιοπιστία που μας χτυπά πια καθημερινά, εμείς θα μείνουμε σπίτι ακόμη κι αν ο Καραγκούνης το καρφώσει πάλι σήμερα.

·       Που κουράγιο για κενά πανηγύρια… Εξάλλου, τα πιο δύσκολα ματς για την Ελλάδα μας, έρχονται μετά το μουντιάλ. Καλή μέρα και καλή δύναμη.

Πρωινός freddo 11/6/2010

·        Επέζησε λέει κρυμμένος στους τροχούς του αεροπλάνου που πετούσε από τη Βιέννη στο Λονδίνο. Να και κάτι αισιόδοξο που μπορεί να μας φανεί χρήσιμο αύριο μεθαύριο. Δεν ξέρεις…

·        Να μπει τέλος στα σενάρια και τις ανυπόστατες φήμες περί εξόδου της χώρας από την ενιαία νομισματική περιοχή ζήτησε κατηγορηματικά ο Γ. Παπακωνσταντίνου. Ήταν τόσο κατηγορηματικός όσο και όταν τον Μάρτιο μας έλεγαν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πάμε στο ΔΝΤ. Είναι μετά να μη φοβάσαι;

·        Πληρώσαμε 37 εκατ. ευρώ για ηλεκτράμαξες το 2003, επί κυβέρνησης του σωτήρος επισημαίνω, χωρίς να έχουμε ηλεκτροφόρο δίκτυο! Κι ακόμη δε φτιάξαμε. Και οι υπεύθυνοι έχουν το θράσος να ψελίζουν και δικαιολογίες! Αυτά μόνο στην Ελλάδα συμβαίνουν…

·        Αλλά δε μας φταίνε οι κερδοσκόποι. Οι… ωροσκόποι μας φταίνε είναι που κάθε φορά λάθος στους κυβερνώντες.

·        Διεγράφη από το ΠΑΣΟΚ ο Άκης. Ο άνθρωπος που το 1996 ήθελε να γίνει αρχηγός του κινήματος, που για δυο τρία φεγγάρια ένα στρατόπεδο έφερε το όνομά του: ακικοί… Από δήμαρχος, κλητήρας δηλαδή.

·        Διαβάζω ότι ορισμένοι βουλευτές στη ΝΔ έχουν την άποψη πως «ο Σαμαράς χρειάζεται τον Καραμανλή». Είναι τα λεγόμενα «παιδιά του Καραμανλή», οι νέοι βουλευτές που είδαν υπουργική θέση από τον Κώστα. Βαθιά νυχτωμένοι. Ας ρωτήσουν και το λαό, που ως υπουργοί είχαν γραμμένο στα παλιά τους τα παπούτσια. Ο Σαμαράς χρειάζεται καθαρές λύσεις και νέα πρόσωπα.

·        Μαθαίνω ότι στο ΠΑΣΟΚ συζήτησαν και για τον Δ. Μπακατσέλο, ως μία υποψηφιότητα που μπορεί να εκφράσει την φιλελεύθερη κεντροδεξιά. Μα… είμαστε με τα καλά μας; Το ΠΑΣΟΚ ψάχνει για δεξιό δήμαρχο, η ΝΔ μάλλον ψάχνει για δήμαρχο που θα φέρνει λίγο σε ΠΑΣΟΚ! Σημεία των καιρών…

·        Απορώ πάντως πως ο κ. Μπακατσέλος επιτρέπει να παίζουν με το όνομά οι κομματικοί μηχανισμοί. Όχι τίποτε άλλο, αλλά είναι ο επιχειρηματίας που μπορεί πραγματικά να παίξει σημαντικό ρόλο στη Θεσσαλονίκη.

·        Κατεβείτε απόγευμα, κατά τις 7 στην παραλία της Θεσσαλονίκης. Τα δειλινά σ’ αυτήν την πόλη, που αγαπάμε και μισούμε, είναι υπέροχα και ψυχοθεραπευτικά. Καλή σας μέρα!

Πρωινός freddo 10/6/2010

·        Στην αρχή τσατίστηκα, όταν διάβασα το mail που μου έστειλε ο Κ. Τερζόπουλος, εκπρόσωπος της «Γυμνής Ποδηλατοδρομίας», επειδή σχολίασα αρνητικά την ποδηλατοδρομία της περασμένης Παρασκευής.

·        Διαβάζοντας το κείμενο και την ιστοσελίδα της (δι)οργάνωσης [www.worldnakedbikeride.gr], χαλάρωσα γιατί διαπίστωσα ότι σχεδόν σε όλα συμφωνούμε…

·        Αρχικά διέκρινα μια επιθετικότητα, αλλά νομίζω ότι ο καθένας δικαιούται να έχει γνώμη, ακόμη κι αν δεν οδηγεί ποδήλατο, ακόμη κι αν δεν επιλέγει να μπλοκάρει δρόμους για να την εκφράσει (επιβάλλει).  

·        Δεν τίθεται θέμα ενημέρωσης για όσα έγραψα. Το πρόβλημα δεν είναι οι δράσεις της Γ.Π. αλλά η πραγματικότητα που αντιμετώπισαν εκατοντάδες άλλοι πολίτες που έτυχε να οδηγούν αυτοκίνητα ή δίκυκλα επιστρέφοντας από τη δουλειά το απόγευμα της Παρασκευής.

·        Φυσικά και στους ποδηλάτες «δεν υπάρχει κάτι στο αίμα τους που τους κάνει να διαφέρουν», ούτε όποιος οδηγεί ποδήλατο είναι… παλιοχαρακτήρας, όμως δυστυχώς η δράση της Παρασκευής μου θύμισε εκείνες τις καθημερινές υπεροπτικές συμπεριφορές που συμφωνεί ο Κ. Τερζόπουλος ότι συναντούμε στους ποδηλατόδρομους (και σε άλλους δρόμους, βέβαια).

·        Κι επειδή συμφωνώ με τις προτάσεις του, όχι σήμερα αλλά εδώ και δέκα χρόνια που δημόσια γράφω για όλα αυτά, θέλω να παραθέσω το πιο εποικοδομητικό τμήμα της επιστολής: «Για την αυθαιρεσία στο κλείσιμο των δρόμων, κατηγορούμε όλους όσους δεν τους έχουν κλείσει ήδη από δεκαετίες για τα αυτοκίνητα»...

·        …«Το Άμστερνταμ και η Κοπεγχάγη γίνανε ποδηλατουπόλεις όχι διότι οι κάτοικοι τους είχαν το ποδήλατο στο DNA τους αλλά διότι ήδη από την δεκαετία του 60’ και 70’ ξεκίνησαν να απομακρύνουν το αυτοκίνητο, απαγορεύοντας την στάθμευση και κατόπιν κάνοντας πεζοδρομήσεις»...

·        …«Υποστηρίζουμε και θέλουμε μια τέτοια Θεσσαλονίκη με βιώσιμη κινητικότητα, πεζοδρομημένο κέντρο, τραμ, θαλάσσια συγκοινωνία, μητροπολιτικό πάρκο στην ΔΕΘ-3^ο Σώμα Στρατού-Πανεπιστήμια, Πράσινα ελεύθερα στρατόπεδα, ποδηλατοδρόμους που θα φέρνουν τους ποδηλάτες με ασφάλεια από την ανατολική και δυτική Θεσσαλονίκη στο κέντρο της πόλης»...

·        Δεν κατηγόρησα την «Ποδηλατοδρομία» αλλά τον συγκεκριμένο τρόπο διαμαρτυρίας. Είναι κακό να θέλω να μην μου κλείνει κανείς το δρόμο; Στο κάτω κάτω ας πήγαιναν από την παραλιακή… Καλή σας μέρα!

Πρωινός freddo 9/6/2010

·        Περπατώ στους δρόμους και βλέπω του φραπέδες τσιτωμένους, τους μεζέδες απλωμένους, τα ούζα και τα τσίπουρα να μην έχουν αντιληφθεί προς τα πού οδεύουμε…

·        Πάντως αν πας στην παλιά παραλία και πέρα από το Λευκό Πύργο, θαρρείς και βλέπεις πιο πολλούς από τη μεριά της θάλασσας πια, από την φθηνή πλευρά, από την πλευρά που ξέρει να χαίρεται τη ζωή χωρίς φτιασιδώματα.

·        Περπατάς και βλέπεις παντού κατεβασμένα κεφάλια, κομμένα φτερά, βιτρίνες γεμάτες ανακοινώσεις. Ένα συν ένα, προσφορές στα πάντα, υπενθύμιση ότι οι εκπτώσεις φέτος δεν τελείωσαν ποτέ. Όμως, αλίμονο, δεν είναι για καλό.

·        Αντί να χαίρονται για τις φθηνές τιμές, οι καταναλωτές βρίζουν στο δρόμο περπατώντας, κάτι ψιθυρίζουν για «μαυραγορίτες» της εποχής που τώρα ομολογούν ότι τόσα χρόνια αισχροκερδούσαν σε βάρος μας.

·        Ο πελάτης είχε πάντα δίκιο, έχει και τώρα. Η απορία λογική: πως γίνεται αυτά που τόσα χρόνια τα πληρώναμε χρυσάφι τώρα να μας τα χαρίζουν;

·        Αυτοί που το Φεβρουάριο μας «πούλαγαν» μαϊμού εκπτώσεις, που μας εξαπατούσαν ανεβοκατεβάζοντας τις τιμές, τώρα που ο φόβος σκέπει την πόλη, τώρα που το ευρώ φαντάζει λίρα χρυσή;

·        Εγώ πάντως είμαι με τον Κουβέλη. Όχι μόνο γιατί τον θεωρώ τον πιο σοβαρό πολιτικό της Αριστεράς στην Ελλάδα, αλλά και τον πιο αξιοσέβαστο…

·        …αλλά γιατί είμαι από εκείνους –όπως κι ο Μπάμπης- που δικαιώνονται για το ότι από την πρώτη μέρα Τσίπρα στο ΣΥΝ πιστεύαμε ότι δεν μπορεί ένα παιδί του κομματικού σωλήνα να θεωρείται ότι εκπροσωπεί μια γενιά που μοχθεί, που αγωνίζεται, που διαπρέπει μέσα στο άθλιο περιβάλλον του κομματισμού.     

·        Πρώτη επιτυχία του Αλέξη, του προσοντούχου κοπανατζή καταληψία που είχε βγει στο παράθυρο της Στάη ως νέος αγωνιστής του… μαθητικού κινήματος, ήταν να μπει με την ψυχή στο στόμα ο ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή τον περασμένο Οκτώβριο.

·        Δεύτερη τώρα, η διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ. Αλήθεια, πόσο πια να ανεχτεί κανείς την αριστερή εκδοχή του απόλυτου τίποτα; 

• Θυμάστε ότι η Θεσσαλονίκη έχει υπέροχο ηλιοβασίλεμα; Καλή μέρα και καλή δύναμη!