· Πολύ θα ήθελα να γράψω για το Μουντιάλ, για την αγωνία πως θα τα πάει η εθνική μας, για τη χαρά που θα μπορεί να μας δώσει, για το ενδεχόμενο να βγούμε ξανά στους δρόμους. Όμως δε μου βγαίνει…· Χορτασμένοι είμαστε πια κι από τις μεγάλες νίκες. Τόσο που και το κύπελλο να σηκώσουμε κόντρα στη Βραζιλία, δύσκολα θα σηκωθούμε από τον καναπέ.
· Θυμάμαι το 1987, μόλις τέλειωνα τη β’ λυκείου στις Σέρρες, ο Αντρέας ήταν στο απόγειό του, κάπου εκεί ξεκινούσε τη δική του πορεία «θριάμβου» και ο Κοσκωτάς. Ο Γκάλης, ο Γιαννάκης και τ’ άλλα παιδιά μας έκαναν να κλαίμε.
· Ήμασταν πιο νέοι, είναι αλήθεια. Πανηγυρίσαμε σ’ όλη την πόλη, κάθε νίκη, χωρίς να κουραστούμε. Τώρα που το σκέφτομαι, οι γονείς μου δεν σήκωσαν σημαία, συνέχισαν τη ζωή τους κανονικά.
· Πιτσιρικάδες εμείς, με όνειρα που λέμε, νομίζαμε ότι τα καλάθια του Γκάλη θα αλλάζανε και τη δική μας ζωή. Ο γονείς μας είχαν μάλλον μια βεβαιότητα ότι επί της ουσίας τίποτε δεν πρόκειται να αλλάξει.
· Αργότερα τρελαθήκαμε με την Πατουλίδου. Κλαίγαμε στην Ορμύλια εκείνο το καλοκαίρι, στο βενζινάδικο του Νίκου και του Αντρίκου, για τη μεγάλη τύχη να σκοντάψει η πρώτη και η Βούλα να πάρει το χρυσό.
· Ανατριχιάσαμε με τον Πύρρο που σήκωνε την Ελλάδα στους ώμους του, με τον Κεντέρη, τη Θάνου κλπ.
· Χαρήκαμε με την εθνική του Ρεχάγκελ, το 2004 στην Πορτογαλία, νοιώσαμε και κατιτίς όταν κάρφωσε την κεφαλιά ο Χαριστέας, εκείνη τη μαγική χρονιά της Ολυμπιάδας, που όλα πήγαιναν δεξιά για την Ελλάδα.
· Αργότερα μάθαμε για τα ντοπαρίσματα, φάγαμε στη μάπα τη δουλειά, καταλάβαμε ότι ο εργοδότης είναι πάντα εργοδότης, νοιώσαμε την αγωνία της απόλυσης, το άγχος της επιβίωσης, τον αγώνα για μια άνετη –όχι πολλά, πολλά- ζωή.
· Τώρα, βρέξει χιονίσει, με την κρίση, την αβεβαιότητα, την αναξιοπιστία που μας χτυπά πια καθημερινά, εμείς θα μείνουμε σπίτι ακόμη κι αν ο Καραγκούνης το καρφώσει πάλι σήμερα.
· Που κουράγιο για κενά πανηγύρια… Εξάλλου, τα πιο δύσκολα ματς για την Ελλάδα μας, έρχονται μετά το μουντιάλ. Καλή μέρα και καλή δύναμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου