Καλή χρονιά!

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ. ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΧΡΩΜΑΤΑ, ΑΡΩΜΑΤΑ, ΓΕΥΣΕΙΣ ΚΑΙ ΗΧΟΥΣ. ΔΗΛΑΔΗ, ΕΥΧΕΣ ΓΙΑ ΖΩΗ...

FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Λαχείο", Πλ. Αριστοτέλους - Θεσσαλονίκη, 31-12-2008

American dream

Η εταιρία κατασκευής παιχνιδιών Mattel «συμφώνησε» να καταβάλει αποζημίωση ύψους 12 εκατομμυρίων δολαρίων επειδή έριξε στην αγορά παιχνίδια με τοξικές ουσίες, κατασκευασμένα στην Κίνα, όπως ανακοίνωσαν οι δικαστικές αρχές της Μασαχουσέτης. Το γεγονός αυτό είναι είδηση προφανώς παγκοσμίου βεληνεκούς, δεδομένου ότι παιχνίδια της συγκεκριμένης εταιρίας κυκλοφορούν σε όλες τις αγορές της υφηλίου, αλλά και από την άποψη ότι τα κινέζικα παιχνίδια έχουν επίσης κατακλύσει τα παιχνιδάδικα όλου του κόσμου.
Ένα στοιχείο, όμως, που έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα πέρασε στα ψιλά. «Το ποσό της αποζημίωσης θα μοιραστεί σε 39 αμερικανικές Πολιτείες» ανέφερε το τηλεγράφημα του Αθηναϊκού Πρακτορείου.
Δεν ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει στην «Αμερική», όμως η αναγωγή είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα. Για φανταστείτε στην Ελλάδα οι ιδιώτες να χρηματοδοτούν το Δημόσιο, την τοπική αυτοδιοίκηση, μέσα από διοικητικές ποινές και πρόστιμα που καλούνται να πληρώσουν.
Για φανταστείτε την Επιτροπή Ανταγωνισμού, το θεματοφύλακα της ελεύθερης αγοράς στις σοβαρές χώρες, να τολμά να επιβάλει πρόστιμα στα ποικιλώνυμα καρτέλ που έχουν κατακλύσει την ελληνική αγορά. Και τα πρόστιμα, όπως αυτά που «έπεσαν» στο καρτέλ του γάλακτος και συνολικά άγγιξαν τα 47,6 εκατ. ευρώ σε 7 μεγάλες γαλακτοβιομηχανίες και επιπλέον 28,5 εκατομμύρια ευρώ, σε 6 επιχειρήσεις σούπερ μάρκετ και 4 γαλακτοβιομηχανίες, να μοιράζοντας σε «39 νομούς». Σε όλη την ελληνική περιφέρεια δηλαδή.
Πόσα σχολεία φτιάχνεις με 76 εκατομμύρια ευρώ; Πόσα δημαρχεία; Πόσα μουσεία; Πόσα αστικά λεωφορεία αγοράζεις; Πόσες αναπλάσεις κάνει; Πόσες υπηρεσίες μηχανογραφείς; Πόσα επιδόματα πρόνοιας προσφέρεις; Πόσους δρόμους φτιάχνεις;
Πως λέγαμε παλιά «american dream»;

Υ.Γ. Για το χρόνο που τάχα μου αλλάζει, μια ευχή. Με υγεία και με αγάπη. Κι ας λείπει η γαλοπούλα. Αγάπη χωρίς γαλοπούλα γίνεται. Το αντίθετο όχι. Καλή χρονιά.

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 27/12/2008.

Η Λίζα και… οι άλλοι

Ένας από τους κορυφαίους Έλληνες βαρύτονους, ο Γιάννης Γιαννίσης είναι ο νέος καλλιτεχνικός διευθυντής της Όπερας Θεσσαλονίκης. Παρόλ’ αυτά, το θέμα που συζητιέται ακόμη στα καλλιτεχνικά στέκια είναι η μη ανανέωση της θητείας της απερχόμενης καλλιτεχνικής διευθύντριας, της Θεσσαλονικιάς μαέστρου Λίζας Ξανθοπούλου, η θητεία της οποίας έληξε τον περασμένο Σεπτέμβριο.
Προσγειώθηκε στη Θεσσαλονίκη εν χορδαίς και οργάνοις, ως επιλογή του τότε γενικού γραμματέα του ΥΠΠΟ Χρ. Ζαχόπουλου αλλά με τις ευλογίες του υφυπουργού Π. Τατούλη, για να αναλάβει τα ηνία της Όπερας Θεσσαλονίκης. Η θητεία της Λ. Ξανθοπούλου στο Βερολίνο όπου ζει εδώ και πολλά χρόνια, η ιδιότητα της μαέστρου και η νεαρή (σχετικά) ηλικία της εκτιμήθηκαν ως ιδιαίτερα ελπιδοφόρα για να διαδεχθεί ανθρώπους που είχαν κάνει σημαντικό έργο αντιμετωπίζοντας πλείστα όσα προβλήματα. Η προς τα έξω μαρτυρία της ήταν καλή στα χρόνια της θητείας της, αν και καλλιτεχνικά δεν κατάφερε να αλλάξει τη μοίρα της Όπερας. Η παραγωγή δεν αυξήθηκε, η αυτονόμηση από το ΚΘΒΕ δεν επετεύχθη, ενώ υπήρχαν και προβλήματα στέγης –είναι χαρακτηριστικό ότι τον περασμένο Απρίλιο η «Τραβιάτα» του Βέρντι ανέβηκε σε… κινηματοθέατρο! Φαίνεται όμως ότι στο εσωτερικό τα πράγματα δεν ήταν τόσο ρόδινα. Όπως έλεγε άνθρωπος που βρίσκεται πολύ κοντά στην Όπερα, «εργαζόμενοι χόρευαν όταν ανακοινώθηκε το όνομα του νέου καλλιτεχνικού διευθυντή Γιάννη Γιαννίση». Συνεργάτες του φορέα σχολιάζουν αρνητικά την συμπεριφορά της προς τους καλλιτέχνες, για την οποία βέβαια άλλοι τη δικαιολογούν μιλώντας για «στυλ διοίκησης». Είναι γνωστό ότι οι σχέσεις της με τον καλλιτεχνικό διευθυντή του ΚΘΒΕ Νικήτα Τσακίρογλου ήταν διαταραγμένες (εκεί αποδίδουν ορισμένοι το… κινηματοθέατρο). Ήδη τον τελευταίο χρόνο είχαν αρχίσει οι γκρίνιες μεταξύ των μελών της διοίκησης για τις επιλογές της. Το κερασάκι στην τούρτα αποτέλεσε η ιδιαίτερα στενή συνεργασία της με 1-2 συγκεκριμένα στελέχη, γεγονός που είχε ως συνέπεια παράπονα άλλων για παραγκωνισμό. Μάλιστα, ένα από αυτά παραιτήθηκε αμέσως μόλις ανακοινώθηκε το όνομα του νέου διευθυντή δίνοντας τέλος σε ένα… σήριαλ από τα πρώτα του κιόλας επεισόδια.
Στέλεχος της διοίκησης, πάντως, έλεγε στο «Κεντρί» ότι «η Λίζα έφυγε ως επιτυχημένη παρά τις εσωτερικές γκρίνιες, επειδή απλώς έληξε η θητεία της», αποδίδοντας τα παράπονα στο γεγονός ότι «ήταν μια διευθύντρια που τα ‘λεγε έξω από τα δόντια ακόμη και μπροστά στους υπουργούς». Για παράδειγμα, στη συνέντευξη Τύπου για την «Τραβιάτα», όταν ο πρόεδρος του «Χώρου Τεχνών» της Βέροιας πρότεινε να μεταφερθεί εκεί η έδρα της Όπερας, εκείνη δεν δίστασε να «καρφώσει» την κωλυσιεργία του ΥΠΠΟ για αυτονόμηση του φορέα από το ΚΘΒΕ λέογντας χαρακτηριστικά ότι «Το μισό χρόνο θα ονομαζόμαστε Όπερα Βεροίας και τον υπόλοιπο Όπερα Θεσσαλονίκης»!

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΝΕΟΣ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗΣ
Ο Γιάννης Γιαννίσης είναι γνωστός στο κοινό της πόλης, από τις συμμετοχές του σε παραστάσεις της Όπερας Θεσσαλονίκης. Καλλιτεχνικά αποδεκτός, ήρθε αντιμέτωπος με αναμενόμενες επιφυλάξεις, οι οποίες είναι βέβαια φυσιολογικές και έχουν να κάνει με τις διοικητικές ικανότητες που θα επιδείξει. Τα πρώτα δείγματα είναι θετικά και οι διαφορές με το Κρατικό Θέατρο γεφυρώνονται, στοιχείο ιδιαίτερα αναγκαίο για την Όπερα, η οποία εξαρτάται όσον αφορά στην υλικοτεχνική υποδομή και το προσωπικό που χρειάζεται μια παράσταση.
Έρχεται από την Αθήνα, όπου γεννήθηκε και διαμένει με τη σύζυγό του, τη σοπράνο Τζίνα Πούλου, δημοτική σύμβουλο της ΝΔ σε δήμο της Αθήνας. Οι φίλοι της όπερας στη Θεσσαλονίκης θα τον θυμούνται στην ερμηνεία του «Ρέκβιεμ» του Βέρντι με την Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης και βεβαίως στην «Μποέμ» που είχε ανεβάσει η Όπερα Θεσσαλονίκης.

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 20/12/2008.

Φυλάξου από τους ιδιοτελείς

Μέσα από τον χαμό των τελευταίων ημερών, νομίζω ότι αξίζει να δανειστούμε λίγο από τη σοφία του Λεωνίδα Κύρκου, όχι γιατί γίναμε όλοι Αριστεροί ή μετοικήσαμε ξαφνικά στην Δεξιά. Κυρίως γιατί ένα καθαρό μυαλό, με μεγάλη πολιτική εμπειρία, με πραγματικούς αγώνες σε δίσεκτους καιρούς για τη Δημοκρατία, με την δημόσια τοποθέτησή του (σπάνια και επομένως «συλλεκτική») έρχεται να ξεκαθαρίσει κάποια πράγματα σε μια εποχή σύγχυσης. Σε μια εποχή που έχουμε μπερδέψει το αγαθό με το κακό, το γνήσιο με το ιμιτασιόν, το σοβαρό με το γελοίο, το αριστερό με το αντιεξουσιαστικό κλπ.
Θα δανειστώ, λοιπόν, λίγο από τα λόγια του Κύρκου. «Οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί θα πρέπει να απομονωθούν» είπε σε συνέντευξή του στην «Ελευθεροτυπία». Αυτό δηλαδή που η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν τολμά να ψελλίσει εδώ και χρόνια, ποντάροντας στην αντίδραση ακόμη και της κουκούλας, βαφτίζοντας εξέγερση το κάψιμο και την τυφλή βία. Γιατί πραγματικά πιστεύει κανείς ότι ο Έλληνας σηκώθηκε από τον καναπέ του; Αν το έκανε θα πλημμύριζαν οι δρόμοι από αγανάκτηση για τα νοσοκομεία, για τους μισθούς, για την ακρίβεια, για τις δημόσιες συγκοινωνίες, για τη διαφθορά. Θα πλημμύριζαν οι δρόμοι όχι από πιτσιρικάδες αλλά από μεγάλους. Από ανθρώπους που βιώνουν τον καθημερινό μόχθο με τον πιο επαχθή τρόπο, που έχουν σωρεύσει «αισθήματα εκρηκτικά» όπως είπε ο Κύρκος.
Λίγο αργότερα, σε εμφάνισή του στο MEGA έδωσε συμβουλή σε κάθε νέο που σήμερα βγαίνει στους κοινωνικούς αγώνες. «Θα του έλεγα, φυλάξου, φίλε, μπαίνεις πια στο δρόμο της κοινωνικής πάλης. Εδώ πέρα χρειάζεται και τον εαυτό σου να τον περιφρουρήσεις, αλλά και αυτό το πεδίο να περιφρουρήσεις» είπε με μια άκρως υπαινικτική αλλά και για όσους θέλουν να καταλάβουν σαφέστατη δήλωση.
Φυλάξου από την κακοτοπιά του αχταρμά. Φυλάξου από τους δήθεν. Φυλάξου από τους «τους ιδιοτελείς που ωφελούνται από όσα προπαγανδίζουν οι αφελείς», όπως έγραψε ο Παναγιώτης Κονδύλης και μου θύμισε ο Θεσσαλονικιός ζωγράφος Γιάννης Σταύρου.

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 20/12/2008.

TIMES ONLINE: Tassos Papadopoulos: Greek Cypriot President

From The Times / December 13, 2008
http://www.timesonline.co.uk/tol/comment/obituaries/article5332715.ece?token=null&offset=0&page=1


Tassos Papadopoulos was a shrewd British-trained barrister who became Cyprus’s youngest ever minister nearly half a century ago. He made it to the top in politics late in life when he became President in early 2003.

As President, his term marked one of the defining moments in Cyprus’s often turbulent modern history. Papadopoulos rallied the Greek Cypriot community in 2004 to reject a controversial United Nations plan designed to resolve the long-running Cyprus problem. In an emotional television address, the usually steely conservative politician catalogued the flaws in the plan, which aimed to reunite the estranged Greek and Turkish Cypriot communities under a loose federation of two largely autonomous areas. He argued that the bulky UN plan was tailored to suit Turkish interests at the expense of Greek Cypriot rights and would legalise the island’s de facto partition instead of reuniting it. His tough public persona melted towards the end of his 50-minute speech as his eyes moistened with tears.

Within weeks, 76 per cent of Greek Cypriots rejected the plan in a referendum. The Turkish Cypriots, hoping to end their international isolation, endorsed the plan in a separate vote by a majority of 64.9 per cent. They did so against the urging of Rauf Denktas, their long-serving hard-line leader, whose obduracy was blamed for the failure of most previous UN-sponsored settlement efforts. Despite backing the UN plan, the smaller Turkish community was sidelined when Cyprus, represented internationally by the more prosperous Greek Cypriots, entered the EU on May 1, 2004, precisely a week after the twin referendums.

Washington and London were aghast at Papadopoulos’s stance on the UN plan, which they maintained was the best chance in a generation to reunite the strategically located island. There was also dismay in Brussels. The EU was relying on an eleventh-hour Cyprus deal to save it from absorbing a divided country. There were fears that Greek Cypriots might also wield veto rights over Turkey’s hopes of joining the Union.

Opprobrium abroad left Papapodoulos unruffled. He had support where it counted — at home. He was admired as a steadfast champion of Greek Cypriot rights who had the gutsy strength of character to resist Anglo-American pressure to accept an unworkable and unfair peace deal. Many of his supporters thought that the rejected arrangement was shaped to suit the strategic interests of outside powers more concerned to smooth Turkey’s EU path than to achieve a just solution for Cyprus. Papadopoulos, his supporters believed, had saved Cyprus from Turkish dominance.

Critics at home and overseas, however, saw him as a hard-line veteran rejectionist who squandered an historic opportunity to reunite Cyprus. For Greek Cypriots who supported the UN plan, Papadopoulos was also a deeply divisive figure who did little to disguise his contempt for their opinions. Yet Papadopoulos bristled at the rejectionist tag and appeared equally aggrieved by suggestions that he was disliked and distrusted by Turkish Cypriots. He insisted that he had rejected a particular plan, not the idea of a settlement, and would use Cyprus’s membership of the EU to secure a better deal. Peace talks, however, remained moribund for his remaining four years in office.

Apart from presiding over a buoyant economy and navigating Cyprus into the eurozone last January his main appeal was his determination to resist any big power pressure to accept a bad reunification deal akin to the previous UN plan. “Despite the threats and blackmail, we saved our state,” he proclaimed during the election campaign, referring to his championing of the “no” vote four years earlier. “We averted turning Cyprus into a Turkish protectorate.”

Cyprus has been divided along ethnic lines since 1974, when Turkish troops seized the northern third of the island after the Greek junta engineered a short-lived coup in Nicosia by supporters of “enosis”, or union with Greece. Deep scars were left by fierce intercommunal bloodshed in the 1960s.

Papadopoulos failed to win a second term in elections last February when he was defeated unexpectedly. He faced two moderate candidates who successfully argued that his uncompromising stance was entrenching the island’s division and isolating Cyprus in the EU. He was replaced as President by Demetris Christofias, the EU’s first nominally communist leader, who was committed to resuscitating the peace process and is currently involved in negotiations with Mehmet Ali Talat, the Turkish Cypriot leader, aimed a securing a reunification deal by the middle of next year. For the first time in decades there is a conciliatory leader on both sides of the Cyprus divide.

Tassos Papadopoulos was born in 1934, in Nicosia. His father was a teacher who mixed with lawyers and judges that were influential in steering the young Papadopoulos towards his future career. He was schooled at theprestigious Pancyprian Gymnasium, Nicosia, whose prominent alumni include two other former presidents of Cyprus. Lawrence Durrell, the author of Bitter Lemons, which is set in Cyprus, taught English there in the early 1950s.

Papadopoulos went on to study law at King’s College, London and trained as a barrister at Gray’s Inn. As a student in London in the early 1950s, he shared rooms with Spyros Kyprianou, who later became President of Cyprus (1977-89), and a charismatic law student, Lellos Demetriades, who served as a popular mayor of Nicosia for nearly three decades.

Papadopoulos was remembered as a clever and hard-working student who spoke his mind forcefully. He had a good sense of humour and engaged in heated debates with British students about Cyprus. Like his two ambitious roommates, he was heavily involved in Greek Cypriot community matters in London, which was then absorbing many workers from Cyprus.

Papadopoulos returned to Cyprus to practise law early in 1955, shortly before Eoka, an underground, largely right-wing Greek Cypriot movement, launched a violent campaign to shrug off British colonial rule and unite the island with Greece. He was soon a key member of Eoka’s political wing. After four years of guerrilla revolt by Greek Cypriots, a compromise settlement was reached that was designed to accommodate both Greek and Turkish Cypriot aspirations. It gave Cyprus independence rather than union with Greece. Papadopoulos took part in the London conference in 1959 that, together with one in Zurich, formed the basis for Cyprus’s independence in 1960. The agreements were negotiated by Greece, Turkey and Britain.

There was little input from the island’s Greek and Turkish Cypriot communities and many Greek Cypriots felt that the deal had been imposed on them. Papadopoulos was one of the few delegates who voted against signing the treaties, which was seen later as an early indication of his refusal to compromise. Nevertheless, as a high-profile young lawyer, he served as one of the four representatives of the Greek Cypriot side that drafted the constitution of the fledgling Republic of Cyprus. Under the wing of his charismatic mentor, the late Archbishop Makarios, who was President of Cyprus from independence until his death in 1977, Papadopoulos was appointed Interior Minister at the age of 24 and eight months. It was a few months short of the legal age limit, but he said later that no one bothered to ask him his age at the time. Despite his youth, he played a major role in developing the machinery of the nascent state. He held a wide variety of cabinet posts for 12 years as Minister of Interior, Minister of Finance, Minister of Labour and Social Insurance, Minister of Agriculture and Natural Resources, and Minister of Health and Agriculture.

In 1970 he was elected to parliament as a representative for Nicosia of the Eniaion (United Party), which he had co-founded the previous year. From 1976 to 1978 he served as the chief negotiator of the Greek Cypriot community in intercommunal talks with the Turkish Cypriots. He was re-elected to Parliament in 1991 as a member of the centre-right Democratic Party (Diko), which historically has taken a hard line on the Cyprus peace process. Papadopoulos took over as Diko’s president in October 2000 when, Kyprianou, its ailing founder leader, stepped down.

In presidential elections in 2003, Papadopoulos narrowly ousted Glafcos Clerides, a veteran statesman. The new President had been backed by his own party, Diko, and a social democrat party. But the key to his victory was the support of the large communist party, Akel, even though Papadopoulos had been seen as a dedicated anti-communist for most of his life. He declared at the time: “I want to take a united Cyprus into Europe, and I am ready to negotiate a better settlement which is viable and functional.”

As well as being closely involved in politics for half a century, Papadopoulos established and led one of the island’s most successful law firms. In recent years, his law practice was dogged by controversy over registering offshore Serbian companies in Nicosia that were allegedly used as a conduit for illicit funds channelled out of the former Yugoslavia by the former Serbian dictator, Slobodan Milosevic. Papadopoulos always denied involvement. “Lawyers who establish companies do not get involved in what the companies’ activities are,” he said.

Throughout his life Papadopoulos was staunchly loyal to friends but could bear grudges against opponents and was sometimes prickly. Even his critics, however, acknowledged that his keen legal mind made him hard to best in an argument.

Papadopoulos is survived by his wife, Fotini, who is a member of the wealthy Leventis family, and four children: Constantinos and Maria, from his wife’s previous marriage; and Nicolas and Anastasia.

Tassos Papadopoulos, President of Cyprus, 2003-08, was born on January 7, 1934. He died of cancer on December 12, 2008, aged 74

Σοβαρότης μηδέν

Πάσα για διαφημίσεις έκανε ο Σταύρος Θεοδωράκης μόλις ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης μίλησε στους «Πρωταγωνιστές» του για αντιδεξιό μένος –το λέω με δικά μου λόγια. Ένα συναίσθημα, ένα σύμπλεγμα, ένα ιδεολόγημα, ένα όχημα που εδώ και χρόνια εξυπηρετεί αριστερίζουσες και εξω-αριστερές ιδιοτέλειες.
Μια μέρα πριν ο μέγας Λάκης Λαζόπουλος προέτρεψε με… διάγγελμα από το κανάλι του να μην σταματήσουν οι νέοι –άλλο ματς έβλεπε. Επαναστατική ονείρωξη την ώρα που το κράτος αντιδρούσε με ρυθμούς Δημοσίου. Η παραίτηση του πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών, παρόλο που ανακλήθηκε, ήταν η πιο ανθρώπινη αντίδραση στις δύσκολες ώρες.
Η Αλέκα Παπαρήγα είπε την αλήθεια: να πάψει ο ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να ποτίζει τα φυτίλια με πετρέλαιο. Να πάψει να χαϊδεύει την αγριότητα, την τυφλή βία.
Παροιμιώδης και η ψυχραιμία του Κώστα Καραμανλή, ο οποίος παρά το γεγονός ότι Αθήνα και Θεσσαλονίκη είχε παραδοθεί στα στίφη, δεν βιάστηκε, αλλά περίμενε να ξημερώσει για να δει Παπούλια και πολιτικούς αρχηγούς (εξάλλου, ποτέ μα ποτέ δεν δρα εν βρασμώ).
Η Θεσσαλονίκη έρημη πόλη, στο έλεος της κουκούλας: Εθνικής Αμύνης, Εγνατία, Αγίας Σοφίας, Τσιμισκή.
Η αστυνομία δεν είναι ούτε αυτή του τσαμπουκά και του «τζάμπα βόλι» που κοστίζει ζωές, ούτε της αδράνειας. Υπάρχει και μέση οδός. Κατασταλτική όταν πρέπει, κοινωνική όταν επιβάλλεται. Σοβαρή αστυνομία μιας σοβαρής πολιτείας. Τίποτε άλλο. Όχι εμφύλιος. Αλλά στη χώρα του φαύλου κύκλου -όπως γράφαμε την προηγούμενη εβδομάδα- ο αστυνομικός εκπαιδεύεται μόνο στα μπράτσα αλλά όχι στο μυαλό, η αδράνεια βαφτίζεται άμυνα και η εγκληματικότητα προστατεύεται, όχι όμως η ζωή και η περιουσία. Παραφράζοντας το Φώσκολο (το Νίκο), σοβαρότης μηδέν!

Ένας αθώος επιστρέφει

Το άλλο Σάββατο συμπληρώνεται ένας χρόνος από το τραγικό γεγονός που άλλαξε τη ζωή του πρώην γενικού γραμματέα του ΥΠΠΟ, από τη πτώση του από τον 6ο όροφο της οδού Καρνεάδου. Εδώ και μόλις ενάμιση μήνα, ο Χρήστος Ζαχόπουλος βγαίνει πλέον τα Σαββατοκύριακα από το θεραπευτήριο «Αναγέννηση». Εγκαταλείπει το δωμάτιο – βιβλιοθήκη και ξαναβρίσκει τους φίλους του. Έχει γίνει πιο κοινωνικός, εκ των πραγμάτων, αφού μπορεί και συναντά φίλους σε καφέ και μπαράκια του κέντρου της Θεσσαλονίκης, εκεί όπου σύχναζε πριν εμπλακεί ενεργά με την πολιτική, δηλαδή πριν το 2004.
Αυτήν την Κυριακή, οι φίλοι του, τα μέλη του σωματείου «Ηδύπολις» και του ομίλου προβληματισμού «Θεσσαλονικέων Πόλις», άνθρωποι που σε όλη τη διάρκεια της περιπέτειάς του στάθηκαν στο πλευρό του χωρίς ιδιοτέλειες, άνθρωποι από τον καλλιτεχνικό χώρο, αλλά κυρίως καθηγητές από τη δευτεροβάθμια εκπαίδευση που τον στηρίζουν εδώ και δύο δεκαετίες στις πρωτοβουλίες και τις δράσεις του, έχουν ετοιμάσει μια γιορτή για εκείνον. Μια γιορτή – έκπληξη για τον φίλο τους, για τον άνθρωπο με τον οποίο συνδέονται εδώ και είκοσι χρόνια, πολύ πριν μπει η πολιτική στην παρέα τους –ή η παρέα τους στην ενεργό πολιτική σκηνή. «Για τον καλό άνθρωπο, για το κοφτερό μυαλό» όπως λένε, «που πλήρωσε τη φιλία του με τον Κώστα Καραμανλή και την προσπάθεια ορισμένων να τον κάνουν όχημα για να χτυπηθεί ο ίδιος ο πρωθυπουργός». Ο χώρος –κεντρικό μαγαζί της Θεσσαλονίκης- είναι έτοιμος για… συγκινήσεις, καθώς πολλοί από αυτούς έχουν να τον συναντήσουν πάνω από ένα χρόνο. Μάλιστα, μεταξύ άλλων, μάθαμε ότι θα τραγουδήσουν γνωστοί καλλιτέχνες του έντεχνου από τη Θεσσαλονίκη.

Μακριά από τα ΜΜΕ
Βασικό στοιχείο του βίου του καθηγητή από το Κορδελιό που βίωσε τη σκληρή πλευρά της πολιτικής με τον χειρότερο τρόπο, είναι η προστασία του από τα ΜΜΕ. Η οικογένειά του στέκεται δίπλα του από την πρώτη στιγμή με μοναδική αξιοπρέπεια και τον κρατά μακριά από «την πολύ συνάφεια του κόσμου», από «τις πολλές κινήσεις κι ομιλίες». Ήδη η σύζυγός του Πέρσα έχει επιστρέψει στην θέση της σχολικής συμβούλου (επί τέσσερα χρόνια ήταν σύμβουλος της υπουργού Παιδείας Μ. Γιαννάκου), ενώ και ο ίδιος έχει τοποθετηθεί στην οργανική του θέση, σε σχολείο δηλαδή. Φυσικά βρίσκεται σε αναρρωτική άδεια, αφού έχει να αντιμετωπίσει μία ακόμη σοβαρή εγχείριση στη λεκάνη για την αποκατάσταση της υγείας του. Αν όλα πάνε καλά διανύει ήδη την τελευταία φάση της αποθεραπείας του, έχει εγκαταλείψει το «Π» και βαδίζει πλέον με μία πατερίτσα.
Τα Σαββατοκύριακα τρώει συνήθως με φίλους του σε αγαπημένα στέκια του κέντρου όπως είναι ο Ζύθος, το Draft και το YaMas, αλλά και σε ταβερνάκια πέριξ της Θεσσαλονίκης, ενώ τα βράδια κοιμάται σπίτι του, για να επιστρέψει τις Δευτέρες στην «Αναγέννηση». Εκεί συνήθως είναι απορροφημένος στα βιβλία του, διαβάζοντας κυρίως Ιστορία και Φιλοσοφία, τα αγαπημένα του θέματα. Φίλοι τον επισκέπτονται, όχι πολιτικοί αλλά άνθρωποι με τους οποίους συνεργάστηκε στην προκυβερνητική του ζωή.
Όσοι γνωρίζουν τον Ζαχόπουλο από παλιά, βλέπουν ότι δεν έχει αλλάξει πολύ. Παραμένει εσωστρεφής, δεν μιλά πολύ, κουβέντα για την περιπέτειά του, προσπαθεί να ξεχάσει το μπλέξιμο που τον οδήγησε στην απόγνωση και στην πτώση από τον 6ο όροφο στον ακάλυπτο της οδού Καρνεάδου. Κάποιοι φίλοι του επιμένουν ότι σχεδιάζει ήδη την επιστροφή του, η οποία δεν θα έχει καμία σχέση με την πολιτική τουλάχιστον σε πρώτη φάση. Ο ίδιος απαντά στη σχετική ερώτηση με ένα αινιγματικό χαμόγελο.

«Θύμα πολιτικού εκβιασμού»
Πολιτικά νοιώθει καλυμμένος από την τοποθέτηση του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ όταν μίλησε για «μια άτυχη, τραγική, προσωπική ιστορία». «Πού είναι το πολιτικό, που είναι το οικονομικό σκάνδαλο; Πουθενά δεν είναι» είχε πει. Όσοι τον ξέρουν καλά, πίστευαν από την αρχή ότι «ο σημαντικότερος παράγοντας που έσπρωξε τον Χρήστο ήταν το αίσθημα ότι εκτέθηκε απέναντι στον άνθρωπο για τον οποίο αγωνίστηκε επί 15 χρόνια, τον Κώστα Καραμανλή, στον άνθρωπο που τον εμπιστεύθηκε».
Σημειωτέον ότι στις αρχές Ιουλίου το εισαγγελικό πόρισμα δεν εντόπισε ποινικές ευθύνες στη διαχείριση των κονδυλίων και των επιχορηγήσεων του ΥΠΠΟ, ούτε στις αποφάσεις του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Όλες οι κατηγορίες κατέρρευσαν και ο Ζαχόπουλος αποδόθηκε στην κοινωνία «καθαρός», ως «το θύμα ενός πολιτικού εκβιασμού».
Είναι βέβαιο ότι πολλοί περιμένουν από τον πρώην στενό συνεργάτη του πρωθυπουργού να μιλήσει για όλα όσα συνέβησαν πριν από ένα χρόνο. Είναι ο μόνος από τους πρωταγωνιστές που δε έχει πει παρά μόνο τα απαραίτητα στις δικαστικές αρχές. Προς το παρόν δεν μιλά και μάλλον θα αργήσει να το κάνει. Το βέβαιο είναι ότι όταν το αποφασίσει θα ρίξει φως σε μια από τις πιο συγκλονιστικές υποθέσεις της πρόσφατης κυβερνητικής θητείας της Νέας Δημοκρατίας.

Β. Γάκης: «Δε θέλω άλλη γκρίνια»

Είναι ένας από τους μακροβιότερους αντιδημάρχους της σημερινής διοίκησης του κεντρικού δήμου. Ακόμη και από τις προηγούμενες θέσεις βρισκόταν κοντά στο αντικείμενο, αφού είχε στην ευθύνη του τη διοργάνωση των ανοιχτών γιορτών της πλατείας Αριστοτέλους. Έγινε πανελληνίως γνωστός όταν ο Σάκης Ρουβάς προσγειώθηκε στην πλατεία Αριστοτέλους, αλλά και όταν η Δέσποινα Βανδή εμφανίστηκε στη «Γιορτή των Αγγέλων». Πολιτικός με ανοιχτούς ορίζοντες, είναι ο άνθρωπος που μπορεί δέχεται τις προτάσεις για την μετεξέλιξη των Δημητρίων σε θεσμό με διεθνή χαρακτηριστικά, ωστόσο φαίνεται ότι οι Επιτροπές θα είναι αυτές που θα εξακολουθήσουν να καθορίζουν το καλλιτεχνικό πρόγραμμα. Πάντα προσεκτικός και εργατικός, αποφεύγει να δηλώσει προτίμηση για το ποια αντιδημαρχία επιθυμεί να αναλάβει εάν ο δήμαρχος αποφασίσει να τον αντικαταστήσει. «Σέβομαι και δε σχολιάζω τις αποφάσεις του Δημάρχου Θεσσαλονίκης» απαντά.

Από πολλές πλευρές –καλοπροαίρετες- ακούγεται εδώ και χρόνια ότι, εντάξει, κάθε χρόνο τα Δημήτρια γίνονται καλύτερα και πιο ενδιαφέροντα, όμως χρειάζονται ένα καλλιτεχνικό διευθυντή. Συμμερίζεστε αυτήν την άποψη; Το καλλιτεχνικό πρόγραμμα των Δημητρίων είναι αποτέλεσμα έρευνας και επεξεργασίας από ειδικές -ανά είδος- επιτροπές: Μουσικής, Θεάτρου, Χορού, Πολυθεαμάτων, Εικαστικών, στις οποίες συμμετέχουν καταξιωμένα και εξειδικευμένα στο αντίστοιχο είδος τέχνης, πρόσωπα της πόλης. Συνεπώς το πρόγραμμα του Φεστιβάλ των Δημητρίων, είναι αποτέλεσμα πιο δημοκρατικής και πλουραλιστικής διαδικασίας απ’ ότι οι αποφάσεις και ο προσανατολισμός ενός και μόνου προσώπου. Άλλωστε το Φεστιβάλ των Δημητρίων είναι ένα γενικό πολυθεματικό Φεστιβάλ που συμπεριλαμβάνει όλες τις μορφές της τέχνης. Γι’ αυτόν το λόγο έχουμε την ανάγκη -και αξιοποιούμε- εξειδικευμένους σε διαφορετικούς χώρους του πολιτισμού, Θεσσαλονικείς. Εκτός αυτών, δεν πρέπει να ξεχνούμε τις γνώσεις και την εμπειρία των στελεχών της Διεύθυνσης Πολιτισμού του Δήμου Θεσσαλονίκης. Η πετυχημένη πορεία του θεσμού μας επιβεβαιώνει.

Είστε σε ένα πόστο που συγκεντρώνει σημαντικό ποσοστό κριτικής, συχνά θετικής, ιδίως από τον καλλιτεχνικό κόσμο. Ποια κριτική θα κρατούσατε και ποια θα απορρίπτατε; Θα κρατούσα την κριτική της ουσίας που έχει στόχο να μας κάνει καλύτερους και θα προσπερνούσα την «κριτική» του εντυπωσιασμού και της αντίδρασης.

Είστε ένας νέος άνθρωπος, ένας νέος πολιτικός, που ο λόγος του είναι ισχυρός τουλάχιστον στην λεγόμενη «τοπική κοινωνία». Αν σας ζητούσα να προσθέσετε ή να αφαιρέσετε τρία πράγματα (ή στοιχεία ή ιδέες ή κτίρια κλπ) από τη Θεσσαλονίκη, ποια θα ήταν αυτά; Θα αφαιρούσα την γκρίνια και την αποποίηση ευθυνών. Θα προσέθετα, η μάλλον θα συνέβαλα στην ενίσχυση της γοητευτικής ιστορικής διάρκειας της πόλης και της διατήρησης του ανθρώπινου μέτρου και του ανήσυχου πνεύματος των ανθρώπων της. Κάθε μέρα που περνάει χαίρομαι γιατί το όραμα του Δήμου Θεσσαλονίκης γίνεται αντιληπτό και κερδίζει έδαφος η υλοποίησή του. Η διαρκής ανάπλαση της πόλης (Ροτόντα, Δημητρίου Γούναρη, Λευκός Πύργος, Νέα Παραλία, Πρώην Αλάνα Τούμπας κλπ), η δημιουργία νέων χώρων πολιτισμού (Κέντρο Πολιτισμού στην Τούμπα, κτίριο Αναγεννήσεως, δίκτυο Βιβλιοθηκών κ.α.), η ολοκλήρωση του Μετρό και άλλων έργων υποδομής, η μεταφορά της ΔΕΘ σε άλλο σημείο της πόλης μας και η διαμόρφωση ενός μητροπολιτικού πάρκου στη θέση της, όχι μόνο ομορφαίνουν τη Θεσσαλονίκη αλλά βελτιώνουν την ποιότητα ζωής όλων μας και συμβάλλουν στην ανάδειξη των δυνάμεων του πολιτισμού της πόλης.

Έχετε συνδέσει το όνομά σας με τη «Γιορτή των Αγγέλων» και τη «Γιορτή των Αστεριών», όταν φέρατε στην Αριστοτέλους τον Ρουβά, τη Βανδή κ.ά., δεχόμενος έντονη κριτική από μερίδα της αντιπολίτευσης. Τώρα που ήρθε η σειρά του Μαχαιρίτσα, του Μακεδόνα κ.ά. νοιώθετε δικαιωμένος; Όχι, γιατί δεν ένιωσα ποτέ απαξιωμένος. Αλίμονο αν η ψυχαγωγία και η γιορτή είχαν τέτοια θεώρηση από την πλειοψηφία των Θεσσαλονικέων, ώστε να την ταυτίζουν με τον ένα η με τον άλλο καλλιτέχνη. Άλλωστε σας υπενθυμίζω ότι οι εκδηλώσεις αυτές είναι ανοιχτές και λαϊκές γιορτές όπως συμβαίνει σε όλες τις μεγαλουπόλεις του κόσμου. Στόχοι τους είναι η διαμόρφωση εορταστικού κλίματος στην πόλη, η προσέλκυση επισκεπτών, η τόνωση της αγοράς και κυρίως – σε μια εποχή αποξένωσης – να νοιώσουν οι Θεσσαλονικείς «μια παρέα». Γι’ αυτό και το κεντρικό μας σύνθημα είναι «Όλη η πόλη μια παρέα». Δεν αποκλείουμε κανένα μουσικό είδος, γεγονός που εύκολα αποδεικνύεται από μια απλή αναφορά των καλλιτεχνών που συμμετείχαν στις μεγάλες εκδηλώσεις του Δήμου Θεσσαλονίκης: Πρωτοψάλτη, Κουγιουμτζής, Πυξ Λαξ, Τσακνής, Βανδή, Συμφωνική Ορχήστρα Δήμου Θεσσαλονίκης, Μαχαιρίτσας, Γλυκερία, Χατζηνάσιος, Ρουβάς, Ολύμπιανς, Συμφωνική Ορχήστρα Κωστάντζας, Μητσιάς, Ονιράμα, Γιάννης και Αντώνης Βαρδής και τόσοι άλλοι…

Αν κρίνουμε από τα κονδύλια που διατίθενται, ο δήμος Θεσσαλονίκης είναι ο μόνος που μπορεί να παίξει το ρόλο του έτερου πόλου στην εκάστοτε τακτική του ΥΠΠΟ. Με αυτό το δεδομένο ποιες πρέπει να είναι οι στρατηγικές επιλογές του δήμου στο χώρο του πολιτισμού; Δεν αισθανόμαστε ότι είμαστε ο έτερος πόλος του ΥΠΠΟ. Ο καθένας έχει το ρόλο του και την αποστολή του με κοινό στόχο την ανάδειξη του πολιτισμού. Ειδικά ο Δήμος Θεσσαλονίκης που διαθέτει το προνόμιο της άμεσης σχέσης με την τοπική κοινωνία και αφουγκράζεται τις ανάγκες της. Γενικά, η στρατηγική μας θέλει τον πολιτισμό, όχι ως δευτερεύουσα δραστηριότητα και μάλιστα προνομιακή για ορισμένες ομάδες πολιτών, άλλα ως κινητήρια δύναμη για την τοπική κοινωνία.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 13/12/2008

Στη χώρα του φαύλου κύκλου

Σε μια χώρα όπου εξαγγέλλεται «εξυγίανση» του ΟΣΕ, της Ολυμπιακής κλπ με περικοπές δρομολογίων, αντί ανάπτυξη του απαρχαιωμένου σιδηροδρομικού δικτύου και άρα αύξηση δρομολογίων, όπου οι δήμαρχοι ζητούν την… κατάργηση της βάσης του «10» στις πανελλαδικές εξετάσεις για να… πετύχουν την ανάπτυξη της πόλης τους, όπου δεν απασχολεί τον υπουργό Οικονομικών πώς θα τιμωρηθούν οι εργοδότες και πώς το κράτος θα σταματήσει να παρανομεί με τα «μπλοκάκια» αλλά πώς θα φορολογηθούν τα «μπλοκάκια», όπου προκειμένου να έχει ελάχιστα δρομολόγια για το Αιγαίο η Θεσσαλονίκη βαφτίζεται… άγονη γραμμή, όπου αναγνωρίζονται τα πτυχία ιατρικής από την Αλβανία αλλά όχι τα πτυχία Καλών Τεχνών από τη Γαλλία, όπου ο μοναχός δεν λειτουργεί ως μοναχός αλλά ως επιχειρηματίας και ο επιχειρηματίας δεν μπορεί να λειτουργήσει ως επιχειρηματίας γιατί η πολιτεία τον έχει αφήσει… μοναχό του, όπου ο συνδικαλιστής γίνεται βουλευτής ενώ ο εργαζόμενος παραμένει εργαζόμενος, όπου ενώ το πετρέλαιο έξω άλλοτε είναι σε πτώση άλλοτε σε πτήση εδώ είναι συνέχεια σε… στύση, όπου ένα κιλό ντομάτες κοστίζουν περισσότερο από τρία λίτρα μαύρου χρυσού, όπου όποιος δεν ανήκει σε κόμμα και καρτέλ είναι μαλάκας, όπου σύμφωνα με τα ευρωπαϊκά δεδομένα οι μισθοί δεν είναι μισθοί αλλά επιδόματα και τα επιδόματα δεν είναι επιδόματα αλλά βοηθήματα, όπου οι πολιτικοί δεν λειτουργούν ως πολιτικοί αλλά ως δημοσιογράφοι, οι δημοσιογράφοι δεν λειτουργούν ως δημοσιογράφοι αλλά ως εισαγγελείς και οι εισαγγελείς δεν λειτουργούν ως εισαγγελείς αλλά ως πολιτικοί (!), σε μια χώρα όπου ακόμη και ο κύκλος είναι φαύλος, άραγε τι μπορεί να προσδοκά κανείς;

Το κείμενο δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα "Κεντρί" στις 6/12/2008

FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Αντανακλάσεις", Μοδιάνο - Θεσσαλονίκη, 20-12-2007

Το Βατοπαίδι και ο Λομπρόζο

Φαίνεται πως ορισμένα «γεράκια» του ΠΑΣΟΚ ζήλεψαν τη δόξα του Κίσινγκερ ή, έστω, πίστεψαν ότι είναι οι Καρλ Ρόουβ (ο αποκαλούμενος «εγκέφαλος του Τζορτζ Μπους») και μπορούν να κάνουν το άσπρο μαύρο χρίζοντας «καταλληλότερο» τον president Παπανδρέου –στο τελευταίο στάδιο «αποδόμησης» (τι ξύλινος όρος!) του Καραμανλή. Αλλά αποδείχθηκαν επικοινωνιολόγοι ίσαμε κείνον τον απίθανο υπουργό του Σαντάμ που ενημέρωσε τους δημοσιογράφους ότι ούτε λίγο ούτε πολύ όποιος Αμερικανός στρατιώτης θα περάσει τα… διόδια της Βαγδάτης θα τον φάει μαύρο φίδι φενταγίν. Άνθρακες αποδείχθηκε ο θησαυρός (κι ο υπουργός κρεμάλα), όπως και η περίφημη μαρτυρία στην οποία πόνταραν τα πράσινα γεράκια γνωρίζοντας για το βίντεο και τους εκβιασμούς αλλά πιστεύοντας αφελώς ότι δεν θα το μάθει κανείς άλλος. Να, λοιπόν, και τα αγιορ(γ)είτικα ηθικά διδάγματα…
Αντί να εμπλέξουν τον Καραμανλή, μπλέξανε τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου από την Κοζάνη, μια ευγενική φυσιογνωμία, καθόλου ραδιούργα, προφανώς «ξένο σώμα» κι αυτός όπως κι ο Ρουσόπουλος (από το 2000 μέλος στο ΠΑΣΟΚ, ανεψιός του Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, υπουργού Εξωτερικών του Μητσοτάκη). Με βάση τη θεωρία του Τσέζαρε Λομπρόζο σύμφωνα με την οποία «ο δυνάμει εγκληματίας είναι δυνατόν να αναγνωριστεί από συγκεκριμένα χαρακτηριστικά του προσώπου και του κρανίου του», ο Παπακωνσταντίνου αποκλείεται να εμπλέκεται. Απλά την πάτησε. Αντίθετα, είναι τουλάχιστον ατυχής και… αντιεπιστημονικός ο ισχυρισμός του Θόδωρου Ρουσόπουλου ότι ο γούμενος ήταν πνευματικός του πατέρας, διότι Μάκης και Νάκης δικαιώνουν απόλυτα τον –ευτυχώς- αδικαίωτο Λομπρόζο.
Δυστυχώς, το δίδυμο –και όχι μόνο- πίστεψε ότι με βλέμμα ύαινας και μουσούδα ποντικού θα μπορούσε από μεσίτης του Θεού να γίνει κτηματομεσίτης. Όμως, άλλο Πούτιν άλλο Ρασπούτιν…

Για τον Γ. Πολυράκη στον Ιανό

Διαβάζοντας το βιβλίο ήταν σα να βλέπω ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου. Ένα βιβλίο που μου μοιάζει με «σκίτσο» του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, με λίγες καθαρές και πολλές υπαινικτικές γραμμές. Με μάχη της Κρήτης, με διαφυγή, με μπλόκα, με αντικατασκοπεία, με στρατιωτικό νοσοκομείο, με την ταλαιπωρία της μάχης, με σαμποτέρ και υποβρύχια –πρωταγωνιστές τα υποβρύχια.
Με το μυθιστόρημα «Οι αετοί πεθαίνουν ελεύθεροι» ο Γιώργος Πολυράκης επιστρέφει στην πατρίδα του την Κρήτη. Η κρητική διάλεκτος κατέχει μεγάλο μερίδιο στο κείμενο, ενώ ο χώρος δράσης σε μεγάλο ποσοστό είναι η Κρήτη η λεβεντογέννα. Τοπωνύμια, φαράγγια, σπηλιές, πελάγη, συνήθειες, φαγητά, κύρια ονόματα μας ταξιδεύουν στην Κρήτη.
Δύο οι κεντρικοί ήρωες και πολλοί οι σημαντικοί δεύτεροι ρόλοι, σε μια ιστορία «πολεμική», με κυρίαρχο το ρόλο των κατασκόπων, των στρατιωτών, των ανταρτών, αλλά πάνω απ’ όλα της ανθρωπιάς και του έρωτα. Άρης – Έρρικα, Αντώνης – Έλντα, Πάνος – Βασιλική και άλλοι ακόμη που δεν τους καταγράφω. Ιστορίες αγάπης σε περιβάλλον φρίκης. Δηλαδή, η ζωή που πάντοτε συνεχίζεται… Σε πέντε μόλις σειρές όπου ο συγγραφέας αποδεικνύει την ταυτότητά του συμπυκνώνοντας με πολύ όμορφο και εύστοχο τρόπο την τραγικότητα και το μεγαλείο της ζωής μέσα από την δύναμη της φύσης. Η ηρωίδα Έρρικα είναι κρατούμενη στο στρατόπεδο συγκέντρωσης και γράφει ο Πολυράκης: «…η Έρρικα σκέφτηκε πως και πέρυσι και πρόπερσι η άνοιξη είχε έρθει με τα λουλούδια και τα χελιδόνια, όπως έρχεται πάντα, αδιάφορη για τον πόλεμο, την πείνα, τα βασανιστήρια, τον μαύρο καπνό που σήμαινε θάνατο, αδιάφορη για την απογοήτευση ή την όποια ελπίδα».
Είναι ένα βιβλίο που κατά τη γνώμη μου αναδεικνύει σε μεγαλύτερο ίσως βαθμό από τα προηγούμενα την αφηγηματική δεινότητα του Γιώργου Πολυράκη, η οποία γίνεται με «πράξεις» όπως στο θέατρο. Και το βιβλίο μοιάζει με πολύπρακτο: Ο Άρης Παπαδάκης, η Έρρικα Ρόζενμπεργκ, το ταξίδι στην Αγγλία, η διαφυγή, το ναυάγιο, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης κλπ.
Χαρακτηριστικό στοιχείο η παράθεση αυτούσιων ιστορικών στοιχείων και πληροφοριών που όμως δεν είναι απλό συμπλήρωμα. Πάντοτε αποδίδουν την περιρρέουσα πολιτική και στρατιωτική ατμόσφαιρα της ιστορίας και συχνά παίρνουν μέρος στο σενάριο του βιβλίου περιγράφοντας λιγότερο γνωστά «στιγμιότυπα» της Ιστορίας. Π.χ. η ιστορία του στρατιώτη Κώστα Κουκίδη του πρώτου ήρωα της ελληνικής εθνικής αντίστασης, του εύζωνα που αναγκάστηκε να υποστείλει την ελληνική σημαία από την Ακρόπολη υπό την απειλή των Ναζί και στη συνέχεια τυλίχτηκε με αυτήν και πήδησε από τον Ιερό Βράχο. Ένα παράδειγμα ελάχιστα γνωστό στην κοινή γνώμη σήμερα. Ή οι διαφημίσεις υποκαταστάτων των ειδών πρώτης ανάγκης που εμφανίστηκαν στις δύσκολες μέρες της γερμανικής Κατοχής, όπως οι ταμπλέτες τοματόσουπας ή ο αντισάπων. Ή το επεισοδιακό φλερτ μεταξύ του βασιλιά της Αιγύπτου Φαρούκ και της τότε πριγκίπισσας της Ελλάδας Φρειδερίκης. Ή η αλληλογραφία Τσώρτσιλ – Μοντγκόμερι ενόψει της κομβικής μάχης της Αιγύπτου εναντίον των πάντσερ του Ρόμελ. Και άλλα πολλά. Εδώ θα πρέπει να πω ότι ο καλός συγγραφέας διαβάζει πολύ και ο Γ. Πολυράκης εκτός από τη φαντασία του έχει και πηγές και παραθέτει τη βιβλιογραφία στο τέλος του μυθιστορήματος.
Θέτει και κάποια ζητήματα τα οποία είναι ακόμη και σήμερα επίκαιρα, όπως οι άταφοι πολεμιστές του ’40 στο αλβανικό μέτωπο, αλλά και διαχρονικά όπως οι Εφιάλτες, η σχέση του πατέρα με τα παιδιά του κ.ά.
Ιδιαίτερο βάρος δίνει ο συγγραφέας στην υπόθεση «στρατόπεδα συγκέντρωσης». Χρησιμοποιεί κλασικές μαρτυρίες μέχρι πολύ σκληρές εικόνες και αναπαράγει προβληματισμούς των ανθρώπων που έζησαν και επέζησαν των στρατοπέδων συγκέντρωσης, αποθεώνοντας το στοιχείο της ανθρωπιάς στην καθημερινή ζωή μας. «Δεν πρέπει να ξεχάσω. Τίποτα απ’ όσα ζω εδώ δεν πρέπει να σβήσει από τη θύμησή μου…» λέει κάπου η ηρωίδα.
Ένα στοιχείο που κάνει τον Πολυράκη εξαιρετικά αγαπητό συγγραφέα, γενικό και πέρα από γράμματα και λέξεις, είναι ότι με τα κείμενά του, με τα μυθιστορήματά του προβάλλει αξίες και αρχές που στον σύγχρονο κόσμο αμφισβητούνται: οικογένεια, φιλία, φιλοπατρία, ανθρωπισμός. Δίνει το σύνθημα δηλαδή για επιστροφή στις αξίες, σ’ αυτές που συγκροτούν την ταυτότητα του λαού μας, πέρα από ιδεολογίες και πολιτικές προτιμήσεις.

Προσφυγή αυτοί; Αλλαγή στάσης εμείς

Στον ύπνο έπιασε την ελληνική πλευρά ο Γκρούεφσκι, με την ενέργειά του να προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης καταγγέλλοντας την Ενδιάμεση Συμφωνία του 1995, λόγω παρεμπόδισης της ΠΓΔΜ από την Ελλάδα να ενταχθεί σε έναν διεθνή οργανισμό, όπως είναι το ΝΑΤΟ.
Παρόλο που η Ελλάδα μπορεί να αντιταχθεί και να «κερδίσει» την υπόθεση, φαίνεται ότι το ΥΠΕΞ αιφνιδιάστηκε διπλωματικά. Δεν περίμενε να κάνουν οι Σκοπιανοί αυτό που θα έπρεπε να κάνει η Ελλάδα εδώ και χρόνια. Γι’ αυτό και η ανακοίνωση που εξέδωσε ήταν χλιαρή.
Στην πραγματικότητα έχουμε μια ακόμη προκλητική ενέργεια από πλευράς Σκοπιανών, η οποία επέτεινε τη διαφωνία του προέδρου Τσερβενκόφσκι με τον πρωθυπουργό Γκρούεφσκι.
Μια διαφωνία η οποία μπορεί να ερμηνεύεται καταρχήν ως στοιχείο εμφυλίου της ΠΓΔΜ, αλλά δεν θα πρέπει να απαξιωθεί το γεγονός ότι δίνει τη δυνατότητα διπλωματικών ελιγμών στη γείτονα. Καλό θα είναι να μην ξεχνάμε ότι όλες οι σκοπιανές ηγεσίες των τελευταίων 15 ετών είχαν στο πίσω μέρος του μυαλού τους το ίδιο πράγμα: τη Μακεδονία του Αιγαίου!
Η νέα πρόκληση δίνει τη δυνατότητα στην ελληνική πλευρά να σκληρύνει τη στάση της, αποσύροντας τη διαφαινόμενη διάθεσή της να αποδεχθεί μια σύνθετη ονομασία, έναν επώδυνο συμβιβασμό, ξαναμοιράζοντας ουσιαστικά τη Μακεδονία 85 χρόνια μετά τη συνθήκη Βουκουρεστίου. Της δίνει το δικαίωμα να μεταφέρει πλέον το ανάχωμα ένα βήμα πλάι: όχι πλέον στη λύση ανάγκης, όχι στο ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας στους «ξυπόλητους εθνικιστές του Χάρβαρντ. Στο κάτω κάτω δεν είναι δυνατόν οι Σκοπιανοί να διαλαλούν την εθνικιστική τους υστερία, καλλιεργώντας ένα ψεύτικο αλυτρωτισμό, στα διεθνή παζάρια κι εμείς να ασελγούμε στην ίδια την Ιστορία μας…

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟ "ΚΕΝΤΡΙ" ΤΗΣ 29-11-2008

«Τους ξέρει όλους στην Αρκαδία»

Θα κάνει κόμμα ο Τατούλης που «τους ξέρει όλους στην Αρκαδία» ακόμη και τους ψηφοφόρους του Ρέππα; Ποιοι κρύβονται πίσω από την απόφασή του να βουτήξει στο κενό από τον 4^ο όροφο της πολιτικής σκηνής, στα πρότυπα του «φίλου» του που τον είχε γενικό γραμματέα στο ΥΠΠΟ; Τι θα κάνει τώρα ο Καραμανλής με τους 151; Πως θα κυβερνήσει;
Ασφαλώς είναι το λιγότερο αφελές να κάνει κόμμα ο Τατούλης επειδή τους ξέρει όλους στην Αρκαδία, όμως οι κινήσεις του τον τελευταίο χρόνο δείχνουν ότι τα βήματά του δεν είναι τυχαία. Δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν ότι όποιον βγαίνει έξω από το μαντρί θα πρέπει να τον τρώει ντε και καλά ο λύκος, όμως έχουμε κουραστεί από μεσοβέζικες εξόδους των προβάτων. Άρα τα ωραία λόγια του Αρκά, προσωπικά, τίποτε δεν μου λένε.
Αν ο Τατούλης ήταν «καθαρός» όφειλε να παραιτηθεί από βουλευτής. Όφειλε και οφείλει να το κάνει σύμφωνα με τις πομπώδεις διακηρύξεις του – εκθέσεις ιδεών, σα να ανακάλυψε τώρα την πραγματική πολιτική. Γιατί έτσι φαίνεται σε όσους τον γνώρισαν όχι ως αντάρτη αλλά ως υφυπουργός της πρώτης κυβέρνησης Καραμανλή –είχε κι αυτός τις αδυναμίες του.
Άλλη πολιτική παρατήρηση είναι ότι καμιά φορά οι 151 είναι πιο ισχυρή πλειοψηφία από τους 160 κλπ (το ‘χει πει ο Παυλόπουλος). Αυτή είναι και η απαίτηση του κόσμου γιατί όποιος κυκλοφορεί στο δρόμο, πάει σούπερ μάρκετ, εργάζεται, ζει την καθημερινότητα δεν θέλει πλέον διαπιστώσεις. Έχει ανάγκη από αποφάσεις, τομές στη νοοτροπία, τη δομή και τη λειτουργία του κράτους. Είτε ζει Αθήνα είτε Θεσσαλονίκη.
Κι επειδή οι πολιτικοί μας δεν πολυκυκλοφορούν, ένα νέο κόμμα εύκολα μπορεί να αποδειχθεί «ανθυγιεινό» γιατί μπορεί να τους γνωρίζουν όλους στην Αρκαδία αλλά στην πραγματικότητα να μην ξέρουν τίποτα…

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΚΕΝΤΡΙ" ΣΤΙΣ 15/11/2008

Ο Γιώργος Πολυράκης στον Ιανό

Την Τρίτη 18 Νοεμβρίου 2008, στις 8:00 το βράδυ, στον ΙΑΝΟ (Αριστοτέλους 7) ο Γιώργος Πολυράκης παρουσιάζει το βιβλίο του «Οι αετοί πεθαίνουν ελεύθεροι», εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ. Θα μιλήσει ο Γιάννης Κεσσόπουλος, δημοσιογράφος, και η Καίτη Χατζοπούλου-Κατίκου, μέλος της λέσχης ανάγνωσης της ΧΕΝ κέντρου και της ομάδας "Ομιλείτε Ελληνικά". Αποσπάσματα από το βιβλίο θα διαβάσει ο ηθοποιός Αυγουστίνος Ρεμούνδος. Οι μουσικοί Κώστας Καλλέργης και Γιάννης Σκουλάς θα πλαισιώσουν την εκδήλωση με λύρα και λαούτο, ενώ θα προβληθούν αποσπάσματα από την ταινία "Η μάχη της Κρήτης" του Βασίλη Γεωργιάδη (1970).

Τον Μάιο του 1941, μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς, ο ίλαρχος Άρης Παπαδάκης και η αγαπημένη του, Έρρικα Ρόζενμπεργκ, ακολουθούν την ελληνική βασιλική οικογένεια και τον πρωθυπουργό στην Αίγυπτο και κατόπιν στη Νότιο Αφρική. Όμως, οι άνεμοι του πολέμου χωρίζουν το ζευγάρι, φέρνοντας την Έρρικα στην Αγγλία, μπλεγμένη σε μιαν απίστευτη όσο κι επικίνδυνη ιστορία κατασκοπίας που δεν της αφήνει καμία οδό διαφυγής, και τον Άρη στην αδούλωτη πατρίδα του, την Κρήτη, όπου έρχεται αντιμέτωπος με έναν αδίστακτο Γερμανό επιστήμονα. Σε μια Ευρώπη όπου κυριαρχούν η ισοπεδωτική βία και ο όλεθρος του πολέμου, η φρίκη των στρατοπέδων συγκέντρωσης και η διεστραμμένη μισαλλοδοξία των ναζί, οι δυο νέοι θα χάσουν ο ένας τα ίχνη του άλλου, θα δουν τις μοίρες τους να διασταυρώνονται με τις μοίρες άλλων ανθρώπων παρασυρμένων στη δίνη του πολέμου, και θα αγωνιστούν με πάθος για τη ζωή και την ελευθερία τους. Στις περιπέτειές τους θα τους συνοδεύει πάντοτε άσβηστη η ελπίδα ότι το τέλος του πολέμου θα σημάνει και την αρχή μιας καινούργιας κοινής ζωής για τους δυο τους. Ένα μυθιστόρημα όπου ζωντανεύει ένας ανελέητος κόσμος από κατασκόπους, πλεκτάνες και αδίστακτους βασανιστές, μα και μια ακατανίκητη αγάπη. Μια αγάπη που αντέχει στις θύελλες και που περιβάλλεται από ένα φωτοστέφανο πίστης σε ό,τι σημαίνει η λέξη άνθρωπος.

Ο Γιώργος Πολυράκης γεννήθηκε στα Σφακιά της Κρήτης. Σπούδασε Ιατρική στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, του οποίου είναι διδάκτωρ. Σήμερα εργάζεται ως χειρουργός στη Θεσσαλονίκη, όπου και ζει. Το 1994 κυκλοφόρησε το πρώτο του μυθιστόρημα με τίτλο ΛΥΤΡΩΣΗ και το 1995 το δεύτερο βιβλίο του με τίτλο ΜΑΘΗΤΙΚΕΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ. Ένα χρόνο αργότερα κυκλοφόρησε από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ το μυθιστόρημα ΕΚΕΙΝΗ Η ΣΤΙΓΜΗ. Ακολούθησε, το Δεκέμβριο του 1998, το μυθιστόρημα ΧΟΡΕΥΟΝΤΑΣ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ, το οποίο αγαπήθηκε αμέσως απ' το αναγνωστικό κοινό και τιμήθηκε με το Βραβείο Πεζογραφίας της Ελληνικής Εταιρείας Χριστιανικών Γραμμάτων. Από τις Εκδόσεις ΨΥΧΟΓΙΟΣ κυκλοφορούν επίσης τα βιβλία του ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΧΘΕΣ (Α΄ Βραβείο Μυθιστορήματος από τον Φιλολογικό Σύλλογο "Παρνασσός"), Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΑΝΕΜΩΝΗΣ που σύντομα θα κυκλοφορήσει στα τούρκικα, ΜΕ ΤΗΝ ΠΝΟΗ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ, ΜΑΚΡΙΝΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ (στην τελική πεντάδα για το βραβείο ΣΚΑΪ αναγνωστών) ΣΙΩΠΗΛΕΣ ΚΡΑΥΓΕΣ και ΣΑΝ ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΕ ΜΙΑ ΜΕΡΑ.

Τα κολέγια και δύο επεισόδια στο ΑΠΘ

Δύο γεγονότα που συνέβησαν την προηγούμενη εβδομάδα ήρθαν να δικαιώσουν το σχόλιο της στήλης στο προηγούμενο φύλλο του «Κ».
Ομάδα φοιτητών εισέβαλλε στην πρώτη του έτους συνεδρίαση της Συγκλήτου του ΑΠΘ, ζητώντας από το ανώτατο όργανο να λάβει αποφάσεις αντίθετα στο νόμο –τουλάχιστον όπως ισχυρίζονται μέλη της Συγκλήτου- σχετικά με τα συγγράμματα. Ο πρύτανης Αν. Μάνθος τους ενημέρωσε ότι διαπράττουν ποινικά αδικήματα και τους ζήτησε να αποχωρήσουν καθώς δεν εκπροσωπούσαν επίσημα τους φοιτητικούς συλλόγους και τελικά διέκοψε τη συνεδρίαση.
Λίγες μέρες αργότερα, ομάδα φοιτητών μετά από… πάρτι σπάζει με βαριοπούλες μαρμάρινα σκαλοπάτια στο χώρο του ΑΠΘ και με τα πολεμοφόδια που εξασφαλίζει βγαίνει να το διασκεδάσει με… θάρρος και τόλμη καίγοντας αυτοκίνητα ανυποψίαστων πολιτών αλλά και το περίπτερο μιας γριούλας!
Άκουσα στον κ. Μάνθο, τον άνθρωπο που έδιωξε τις αστυνομικές δυνάμεις με το καλημέρα της θητείας του προστατεύοντας τους κουκουλοφόρους φοιτητές, να μιλά στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Θεσσαλονίκης για φασιστικού τύπου ενέργειες. Είναι σαφές ότι ο πρύτανης, που έχει κατορθώσει να κερδίσει την αξιοπιστία του καλόπιστου και αντικειμενικού παράγοντα σε αυτές της υποθέσεις, βλέπει ότι δεν πάει άλλο. Αφουγκράζεται αυτό που ζουν καθημερινά καθηγητές, ΔΕΠ, φοιτητές και πολίτες: τον φόβο να περάσουν απ’ έξω έστω από το ΑΠΘ, το μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα των Βαλκανίων.
Είναι από καιρό ώρα να αναλάβουν τις ευθύνες τους πανεπιστημιακή κοινότητα, φοιτητικοί σύλλογοι, πολιτικά κόμματα, τοπικές αρχές, αστυνομία, εισαγγελικές αρχές και φυσικά η Πολιτεία. Ας το κάνουν τώρα. Δεν είναι δυνατόν να διαλύεται το πανεπιστήμιο, να χρησιμοποιείται για εγκληματικές και βαθιά αντιδημοκρατικές ενέργειες και κανείς να μην δρα άμεσα και αποφασιστικότητα. Εκτός, φυσικά, από τα κολέγια…

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ "ΤΟ ΚΕΝΤΡΙ" / 8-11-2008

«Το τσιγάρο το κάνει ο καπνός»

«Μέρες Αλεξάνδρειας», Δημήτρης Στεφανάκης, σελ. 652, εκδόσεις Πατάκη, 2007 / κείμενο που δημοσιεύεται στο περιοδικό "Εντευκτήριο" που κυκλοφορεί

Στην εποχή του «πούλα πούλα», δεν είναι σπάνιο όντως λογοτεχνήματα να μένουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας, έξω από τις –ούτως ή άλλως αμφιλεγόμενες- λίστες των ευπώλητων, επειδή ο συγγραφέας τους είναι ασκητής της τέχνης του και όχι «p.r.», ενώ ο εκδότης του εκτιμά ότι δεν ήρθε ακόμη η ώρα ακόμη να ποντάρει στο συγκεκριμένο «άλογο». Οι «Μέρες Αλεξάνδρειας» είναι από εκείνα τα όντως λογοτεχνήματα που ευτυχώς βρήκαν το δρόμο προς τον αναγνώστη, έχοντας ξεπεράσει τις 11.000 πωλήσεις, παρά το χαμηλότονο του όλου πράγματος.

Το φινάλε του βιβλίου σφραγίζεται με το θάνατο του κεντρικού ήρωα, του καπνοβιομήχανου Κωστή Χάραμη, στη θέα των οπλισμένων φαντάρων με τα κόκκινα μπερεδάκια, στη θέα της εθνικοποίησης του εργοστασίου του από τους άνδρες του Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ, στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του ’50. Σκηνή που φέρνει στη μνήμη το ντοκιμαντέρ «Σαλβαδόρ Αλιέντε» του Χιλιανού Πατρίσιο Γκουσμάν, με τις εθνικοποιήσεις που επέβαλε ο δολοφονηθείς (ή ηρωικός αυτόχειρ) πρόεδρος της Χιλής, αλλά και το «Σπίτι των Πνευμάτων» της Ιζαμπέλ Αλιέντε με την αρπαγή της περιουσίας από το καθεστώς Πινοσέτ.

Σκληρές ανθρώπινες στιγμές από ακραίες πολιτικές επιλογές, οι εθνικοποιήσεις του Νάσερ βάζουν την τελεία και την παύλα στο καινούριο μυθιστόρημα του Δημήτρη Στεφανάκη, σημαίνοντας συνάμα το ιστορικό τέλος της κάποτε ακμάζουσας ελληνικής παροικίας της Αλεξάνδρειας.

Ο Δ.Σ. τόλμησε να συγγράψει ένα πραγματικό μυθιστόρημα, όχι μόνο κρίνοντας από τον όγκο αλλά προπάντων από το ύφος και τη δομή του λογοτεχνήματος, σε μια εποχή δύσκολη για το είδος. «Κάθε άνθρωπος της διασποράς έχει τη δική του ιστορία, την οποία είναι πάντα πρόθυμος να διηγηθεί, παραλείποντας ωστόσο συχνά ένα μικρό μυστικό» γράφει (σελ. 126) δίνοντας το στίγμα των χαρακτήρων του.

Τέσσερα είναι τα κομβικά πρόσωπα. Ο Αντώνης Χάραμης, ο «Πατριάρχης του ελληνικού τσιγάρου στην Αίγυπτο», ο οποίος στις 4 Αυγούστου 1914, ημέρα που η Αγγλία κηρύσσει τον πόλεμο κατά της Γερμανίας, υπογράφει τη μεγάλη σύμβαση του προμηθευτή τσιγάρων του αγγλικού στρατού της Αιγύπτου. Όταν αυτός πεθαίνει, τη σκυτάλη παίρνει ο γιος του, ο Κωστής Χάραμης [«Είμαι ένας ικανός και νομιμόφρων άνθρωπος που έχει την ατυχία να περιστοιχίζεται από προβληματικούς συγγενείς –ένα αδελφό ναζί, έναν ξάδερφο κομμουνιστή, μια πρώην σύζυγο σιωνίστρια και μια μητέρα αρχαιοκάπηλο», όπως περιγράφει ο ίδιος τον εαυτό του]. Το μοιραίο πρόσωπο που ξεψυχά μαζί με το εργοστάσιο.

Συνεκτικά πρόσωπα των δύο γενεών, ο Ελιάς Χούρι και η Υβέτ Σαντόν. Ο πρώτος, επονομαζόμενος «Λιβανέζος», βρετανός κατάσκοπος και ικανός τυχοδιώκτης. Η δεύτερη, Γαλλοελβετίδα καλλονή για όλους τους άνδρες, με τον ερωτισμό να την χαρακτηρίζει σε όλη τη ζωή της, μυημένη κι αυτή στην βρετανική αντικατασκοπία. Ίσως γι’ αυτό υπήρξαν και οι δύο στενά συνδεδεμένοι με τους Χαράμηδες, αφού κάποιος θα ‘πρεπε να τους παρακολουθεί. Ο «Λιβανέζος» φίλος και συνεργάτης αμφοτέρων, η εταίρα ερωμένη του πατρός Αντώνη και της γυναίκας του υιού Κωστή. «Νομίζω πως κατά κάποιο τρόπο γνωριζόμαστε. Σας θυμάμαι από την κηδεία του πατέρα μου» της λέει ο Κωστής (σελ. 633) λίγο μετά την άνοδο του Νάσερ, με την τραγική ειρωνία να «δένει» τα πρόσωπα του μυθιστορήματος μεταξύ τους, περικλείοντας συνάμα το δράμα του ήρωα που αγνοεί –και θα αγνοεί για πάντα- δύο συγκλονιστικές πραγματικότητες: ότι η Υβέτ υπήρξε ερωμένη του πατέρα του και της γυναίκας του!

Γύρω από αυτά τα τέσσερα πρόσωπα κινούνται δεκάδες άλλα, το καθένα με το δικό του σημαίνοντα ρόλο και τη δική του ταυτότητα, το καθένα θέτει κι ένα ζήτημα προς προβληματισμό του αναγνώστη: εβραϊκό, ναζισζμός, ομοφυλοφιλία, κομμουνισμός, εκπατρισμός αρχαιοτήτων κ.ά.

«Σταυροδρόμι» στην εξέλιξη της υπόθεσης ο θάνατος του Αντώνη Χάραμη, που παθαίνει εγκεφαλικό όταν εμφανίζεται ξαφνικά μπροστά του ο τρίτος γιος του, καρπός παράνομου προπολεμικού έρωτα.

Κομβικά για την εξέλιξη της ιστορίας τα «ξεκαθαρίσματα λογαριασμών» που κάνει ο συγγραφέας σε τρία σημεία του μυθιστορήματος. Με λεκτικές ριπές ο συγγραφέας λύνει ορισμένα από τα μυστήρια των προηγουμένων σελίδων – ετών, δίνοντας ταυτόχρονα ώθηση στην αφήγησή του [Π.χ. (σελ. 458-459) μέσα σε τρεις σειρές «καθαρίζει» πρόσωπα και καταστάσεις: «Ο Αντώνης κι ο Θανάσης πήραν από μια θέση στο χώμα, ο Γεωργάς ένα κρεβάτι στο νοσοκομείο και ο θείος Στρατής μια θέση στο τρελάδικο»].

Χαρακτηριστικό στοιχείο, επίσης, τα άγνωστα γαλλικά, μάλλον «συνδετικός κρίκος» του συγγραφέα με το πλούσιο μεταφραστικό του παρελθόν. Η απουσία μετάφρασης το καθιστά από τα πιο ζωντανά στοιχεία του βιβλίου, που καθιστούν την ανάγνωση μοναδική για κάθε αναγνώστη καθώς ο καθένας αντιλαμβάνεται… ό,τι μπορεί από τα συμφραζόμενα.

Οι «Μέρες Αλεξάνδρειας» είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα, με το ατομικό και συλλογικό πεπρωμένο όχι απλώς να διασταυρώνονται αλλά να αλληλοεξαρτώνται και να αλληλοεπηρεάζονται. Οι ήρωες συμμετέχουν στις ιστορικές εξελίξεις και τα ιστορικά γεγονότα επηρεάζουν τη ζωή τους.

Πολιτικό μυθιστόρημα δεν μπορούμε να το χαρακτηρίσουμε χωρίς ωστόσο να λείπουν οι πολιτικές κρίσεις του συγγραφέα για καταστάσεις και πρόσωπα της εποχής, κρίσεις οι οποίες εκφράζονται από τα χείλη των χαρακτήρων. Π.χ. Ο πατριάρχης της οικογένειας των καπνοβιομηχάνων Αντώνης Χάραμης τάσσεται εξαρχής και σε όλη τη διάρκεια με τους βενιζελικούς και κατά του βασιλιά. «Ο πόλεμος και το εμπόριο είναι τα δυο πόδια του πολιτισμού μας» (σελ. 13) είναι η φράση με την οποία ο Δ.Σ. ξεκινά: σκέψη, άποψη, «φιλοσοφία», θέση «από τ’ αποδυτήρια».

«Το τσιγάρο το κάνει ο καπνός» (σελ. 392) έλεγε πάντα ο Αντώνης Χάραμης. Και το βιβλίο ο συγγραφέας. Οι «Μέρες Αλεξάνδρειας» το αποδεικνύουν. Ο Δ.Σ. στην καλύτερή του συγγραφική στιγμή μέχρι σήμερα.

FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Μονή Ουρσουλινών", Τήνος, 6-7-2004

Νέο "Εντευκτήριο"

Μ’ ένα νέο πεζό ποίημα του Ντίνου Χριστιανόπουλου για το κόστος της ομορφιάς (των άλλων) στη ζωή μας, εμπνευσμένο από ένα μπρούντζινο γλυπτό κεφάλι του Ρωμαίου αυτοκράτορα Αλέξανδρου Σεβήρου, ανοίγει το τεύχος 82 του «Εντευκτηρίου» (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2008, 192 σελίδες, 10 ευρώ).
ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΠΟΙΗΣΗ Το τεύχος προδημοσιεύει ένα απόσπασμα από το τελευταίο, ανέκδοτο μυθιστόρημα «Μαμά, φοβάμαι» της Στέλλας Βογιατζόγλου, που πέθανε πρόσφατα, μόλις στα 58 της χρόνια. Ακόμη, ένα ζωοφιλικό διήγημα του Περικλή Σφυρίδη και πεζά των Δημήτρη Νόλλα, Ηλία Λ. Παπαμόσχου και Τζένης Οικονομίδη. Ο Άκης Δήμου δημοσιεύει έναν θεατρικό μονόλογο όπου αφηγείται την πραγματική ιστορία της δολοφονίας του εικαστικού καλλιτέχνη Danny Thomason από την εκδικητική ερωμένη του, που συντάραξε την καλλιτεχνική κοινότητα. Το εκτενές διήγημα του Ηλία Μαγκλίνη «Η κουβεντιασμένη» εκτυλίσσσεται στη Θεσσαλονίκη του 1948, όταν ένα τάγμα του Δημοκρατικού Στρατού έπληξε την πόλη με βολές πυροβολικού. Η Ολυμπία Γλυκιώτη μεταφράζει ένα νεανικό “νουάρ” πεζό του Ζαν-Πατρίκ Μανσέτ, ποτισμένο από τζαζ μουσικές, κι ο Φοίβος Ι. Πιομπίνος παρουσιάζει το εντυπωσιακά επίκαιρο διήγημα του Εμίλ Ζολά «Ένα θύμα της διαφήμισης», για το τι μπορεί να πάθει κάποιος αν παίρνει τοις μετρητοίς όσα ισχυρίζονται οι διαφημίσεις αλλά και με αιχμές για τον τρόπο με τον οποίο ενίοτε ασκείται (ήδη από την εποχή του Ζολά) η κριτική της λογοτεχνίας. Επίσης, δημοσιεύεται ένα διήγημα τού (πιθανότατα πρωτομεταφραζόμενου στα ελληνικά) Ολλανδού Φ. Μπ. Χοτζ που είχε μεταφράσει για το «Εντευκτήριο» η επίσης πρόσφατα και πρόωρα χαμένη Στέλλα Τιμωνίδου, γεννημένη στη Θεσσαλονίκη, που όμως εργάστηκε πολλά χρόνια ως εκπαιδευτικός στη βόρεια Ευρώπη. Η Μαρία Λαϊνά δημοσιεύει έξι «Βήματα για τη νύχτα» (μικρά ποιήματα), ο Γιώργος Μαρκόπουλος υμνεί ένα «Νεκροταφείο αυτοκινήτων», ενώ νέα ποιήματά τους δημοσιεύουν ακόμη οι Χάρης Βλαβιανός, Γιάννης Γκούμας, Ιωσήφ Βεντούρας, Δημήτρης Λεοντζάκος, Δήμητρα Κατιώνη, Γιώτα Αργυροπούλου και ο Αλβανός μετανάστης Λουάν Τζούλις, που συστεγάζει τα ποιήματά του υπό τον εύγλωττο υπέρτιτλο «Δεν είμαι ξένος στα ποιήματά μου».
ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ Πολυσέλιδη είναι και στο τεύχος αυτό η ενότητα των βιβλιοκρισιών και παρουσιάσεων νέων εκδόσεων, όπου γράφουν οι: Βαγγέλης Βαγγέλης Χατζηβασιλείου (για το βιβλίο της Μαρίνας Καραγάτση, «Το Ευχαριστημένο ή Οι δικοί μου άνθρωποι»), Τιτίκα Δημητρούλια (Πέτρου Μάρκαρη, «Παλιά, πολύ παλιά»), Αθανασία Τσατσάκου (Τίτου Πατρίκιου, «Η νέα χάραξη»), Δημήτρης Δασκαλόπουλος (Γ. Θεοτοκά - Γ. Κ. Κατσίμπαλη, «Αλληλογραφία [1930-1966]»), Θανάσης Ε. Μαρκόπουλος (Μάριου Χάκκα, «Άπαντα»), Λίνα Πανταλέων (Γιάννη Μακριδάκη, «Ανάμισης ντενεκές»), Γιώργος Κορδομενίδης (Μιγιούκι Μιγιάμπε, «Πύρινη άμαξα»), Ευτυχία-Αλεξάνδρα Λουκίδου (Ίνγκεμποργκ Μπάχμαν, «Να λέω λόγια σκοτεινά»), Δημήτρης Κόκορης (Γρηγόρη Παπαδογιάννη, «Σνιφ!»), Σοφία Νικολαΐδου (Θόδωρου Παπαγγελή, «Πανωστάφυλα»), Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης (Norberto Fuentes, «Η αυτοβιογραφία του Φιντέλ Κάστρο»), Αγνή Κουβελά (Πάνου Τζώνου, «Μουσείο και Νεωτερικότητα»)· ακόμη, οι Βασίλης Τομανάς, Γιάννης Κεσσόπουλος και Κώστας Θεολόγου προτείνουν βιβλία των Theodor Roszak, Δημήτρη Στεφανάκη και Χρύσας Φάντη, η Ελένη Χοντολίδου σχολιάζει στα πεταχτά μια σειρά από λευκώματα, ενώ στη στήλη «Βιβλία στο κομοδίνο» ο Γιώργος Κορδομενίδης ρίχνει λοξές ματιές σε μεγάλο αριθμό πρόσφατων εκδόσεων.
«ΚΑΠΝΙΣΤΗΡΙΟ»: Η Ελένη Κοσμά και ο Στέργιος Μήτας γράφουν για τον επιστολογράφο Φλωμπέρ, με αφορμή την έκδοση στο εξωτερικό του πέμπτου και τελευταίου τόμου της Αλληλογραφίας του, που καλύπτει την εποχή κατά την οποία ο συγγραφέας έφερε βαρέως την επιτυχία του, απεκδυόταν τις λογοτεχνικές ετικέτες και εξαπατούσε (κατά περίπτωση) ερωμένες και βιογράφους. Θεωρώντας μάλιστα ότι η λογοτεχνική ιστορία γύρω του “στερεοποιείται”, αγωνιζόταν πεισματικά να κρατηθεί στο περιθώριο της δημοσιότητας. «Το να δίνεις στο κοινό λεπτομέρειες για τον εαυτό σου», έγραφε έξι μήνες προτού πεθάνει, «είναι ένας μπουρζουάδικος πειρασμός στον οποίο πάντοτε αντιστάθηκα.» «Δεν έχω βιογραφία», ήταν η σταθερή απάντησή του απέναντι στην ευγενή αδιακρισία του βιογράφου. Από την άλλη, η Βάλια Τσάιτα-Τσιλιμένη αναφέρεται στα ημερολόγια του μοντερνιστή και νεοκλασικιστή συνθέτη Σεργκέι Προκόφιεφ (1891-1953), τα οποία στο σύνολό τους αποτελούν ένα ταξιδιωτικό φιλμ, ένα ευπαρουσίαστο χρονικό γεγονότων με δραματικές αντιπαραθέσεις και εξομολογητικό τόνο. Μικρό δείγμα μια εγγραφή του 1919: «Το πρώτο μου ρεσιτάλ: Ανησυχούσα λιγάκι σχετικά με τον Bach, αλλά το ξεπέρασα χωρίς δυσκολίες. Οι Contredanses του Beethoven πήγαν πολύ καλά και η Σονάτα του Schumann πήγε επίσης αρκετά καλά […]. Μετά το ρεσιτάλ υπήρχε πλήθος ανθρώπων στο πράσινο δωμάτιο. Με τραβούσαν από τα χέρια και τους ώμους με βία λόγω της έκστασής τους.»
ΑΠΟΥΣΙΟΛΟΓΙΟ Ο Μιλτιάδης Πολυβίου νεκρολογεί τον ποιητή και κριτικό Πάνο Θασίτη και ο Άκης Σακισλόγλου την πεζογράφο Στέλλα Βογιατζόγλου.
ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ Την ενότητα της λογοτεχνίας σ’ αυτό το τεύχος του «Εντευκτηρίου» κοσμούν ζωγραφιές της Φωτεινής Χαμιδιελή, που γεννήθηκε και κατοικεί στη Βέροια, σπούδασε στη Σχολή Καλών Τεχνών του Rhode Island των ΗΠΑ, διδάσκει στη Μέση Εκπαίδευση και έχει στο ενεργητικό της 12 ατομικές εκθέσεις και συμμετοχή σε πάνω από 75 ομαδικές. Για το έργο της Χαμιδιελή γράφει η Δήμητρα Μήττα.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΕΝΘΕΤΟ Στην Camera Obscura, το ένθετο του «Εντευκτηρίου» για τη δημιουργική φωτογραφία, που επιμελείται ο Άρις Γεωργίου και παράγεται με τη χορηγική υποστήριξη της THINK BEAUTY, παρουσιάζεται το πορτφόλιο του Άκη Παπαδόπουλου «Τα ιδρωμένα αλώνια». Γράφει ο Ηρακλής Παπαϊωάννου σχολιάζοντας τη συγκεκριμένη εργασία, που καταγράφει παραδοσιακούς αγώνες πάλης στη μακεδονική ενδοχώρα: [Πρόκειται για μια] σειρά ασπρόμαυρων έντεχνων ντοκουμέντων, όπου ξεδιπλώνεται όλη η τελετουργία: το κάλεσμα του κοινού από τους παλαιστές πριν από τον αγώνα, η πανηγυρική ατμόσφαιρα, το γυάλισμα των σωμάτων, η ένταση της μονομαχίας, το σμίξιμο ιδρώτα, χώματος και λαδιού πάνω στη γυμνή, μυώδη σάρκα. Στην ζωντανή αυτή αφήγηση παρεμβάλλονται, σαν απαραίτητα σημεία στίξης, τα πορτραίτα των παλαιστών που ποζάρουν στον φακό με αιχμηρό βλέμμα λίγο πριν από τον αγώνα. Οι εκφραστικές φωτογραφίες του Παπαδόπουλου ζωντανεύουν ψήγματα από τη δράση και τον χώρο στον οποίο αυτή συμβαίνει. Εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια λαθραίας καταγραφής. Ο φωτογράφος πρέπει να μυηθεί στο τυπικό και αναπόφευκτα να γίνει αποδεκτός από την κοινότητα. […] Η φωτογραφία τέτοιων δρώμενων τελικά, πέρα από λαογραφικές επισημάνσεις, ανοίγει σήμερα ένα παράθυρο σε ένα κομμάτι του εαυτού μας επιμελώς κρυμμένο, όπου ―πέρα από το λούστρο και τις ουσιαστικές ή επιφανειακές κατακτήσεις του σύγχρονου πολιτισμού― αντηχεί ακόμη ο ζωτικός χτύπος του αρχέγονου κόσμου». Τέλος, από το τεύχος αυτό στην ύλη του «Εντευκτηρίου» προστίθεται μια νέα ενότητα, υπό τον προβοκατόρικο επίτιτλο «Φωτογραφίες που ίσως δεν εγκρίνει ο κ. Άρις Γεωργίου». Η αρχή γίνεται με τη σειρά «Το τέλος της ζωής όπως την ήξερα», του Γαβρήλου Κοντομανίκη.
Τα τέσσερα τεύχη ενός χρόνου κοστίζουν τουλάχιστον 40 ευρώ. Ως συνδρομητές, τα έχετε κάθε τρεις μήνες στο σπίτι σας μόνο με 30 ευρώ ετησίως. Γραφτείτε σήμερα συνδρομητές, στέλντοντάς το μήνυμά σας στο entefktirio@translatio.gr Επίσης, μπορείτε να έχετε σημαντικές εκπτώσεις στα βιβλία και τα cd των Εκδόσεων Εντευκτηρίου.

Πως τα κολέγια έγιναν μονόδρομος

Κυκλοφορεί σήμερα από τη Θεσσαλονίκη η νέα εβδομαδιαία εφημερίδα "Το Κεντρί της Μακεδονίας" με εκδότες τους Νίκο Καραμανλή και Αλέξανδρο Παπασταθόπουλο. Με κριτική διάθεση και πολλά παρασκήνια, το concept είναι τελείως πρωτόγνωρο για τα δεδομένα της πόλης. Το πρώτο φύλλο τυπώθηκε και κυκλοφορεί σε Θεσσαλία, Μακεδονία, Θράκη και είναι εξαιρετικό. Προσωπικά συμμετέχω ως σύμβουλος έκδοσης και θα γράφω ένα σχόλιο κάθε βδομάδα. Αρθρογράφοι επίσης σημαντικά ονόματα της βορειοελλαδικής δημοσιογραφίας: Στέλιςο Γρηγοριάδης, Άγγελος Κολοκοτρώνης, Νίκη Στρατηλάτη, Ανδρέας Γιουρμετάκης. Διευθυντής σύνταξης είναι ο Βασίλης Κοντογουλίδης, αρχισυντάκτης ο Κώστας Παπαδόπουλος, υπεύθυνοι τμημάτων οι Δημήτρης Γιαννακόπουλος (πολιτικό), Νίκος Νικολακόπουλος (οικονομικό), Σταύρος Π. Γεωργακόπουλος (αθλητικό), Ελένη Ζέρβα (ελεύθερο ρεπορτάζ), Χριστίνα Γαλανοπούλου (media-tv) και Γιάννης Κυφωνίδης (κοσμικά). Στη συντακτική ομάδα συμμετέχουν επίσης οι Δημήτρης Ασπροπούλης, Χρήστος Μάτης, Δημήτρης Κουφοκώστας, Βεατρίκη Ξενιώτου, Κώστας Πετρωτός, Παντελής Ζουμπούλης, Πόλυς Δούμαρης, Θωμάς Αυγέρης, Ευγενία Γήτα. Ανταποκριτές σε ένα δίκτυο που σύντομα θα αναπτυχθεί, οι Δ. Σταματάκης, Π. Παπαδόπουλος, Ρ. Τριανταφυλλίδου.

Στο εξής, θα αναδημοσιεύω στο blog μου το σαββατιάτικο σχόλιο στο "Κεντρί" και περιμένω τα σχόλιά σας.

Σεισμό στην Παιδεία προκάλεσαν οι δηλώσεις του υπουργού Παιδείας Ευρυπίδη Στυλιανίδη ότι η Ελλάδα θα εκδώσει Προεδρικό Διάταγμα, το οποίο «θα εναρμονίζει το ελληνικό σύστημα με το ευρωπαϊκό διασφαλίζοντας, όμως, πάντα την ποιότητα στην εκπαίδευση». Αν βρισκόμασταν είκοσι χρόνια πίσω οι αντιδράσεις στο ενδεχόμενο «νομιμοποίησης» των κολεγίων θα φάνταζε λογική. Τώρα όμως τα επιχειρήματα των αντιδρώντων μοιάζουν ψευδεπίγραφα.
Ως απόφοιτος του ελληνικού πανεπιστημίου, στις αρχές του ’90 στήριζα κι εγώ το ελληνικό πτυχίο. Ήθελα την προστασία του. Έκτοτε κύλησε πολύ νερό στ’ αυλάκι. Ίσως η Πολιτεία δεν προστάτευσε το ελληνικό πανεπιστήμιο, δεν ενίσχυσε το δημόσιο χαρακτήρα της εκπαίδευσης όσο χρειαζόταν. Όχι τόσο οικονομικά, όσο δομικά –αναγνωρίζοντας π.χ. πτυχία Ιατρικής από την… μεταχοτζική Αλβανία όχι όμως και πτυχία Καλών Τεχνών από τη Γαλλία (θαρρείς και η πινελιά του καλλιτέχνη αφαιρεί ζωές).
Όμως και οι «αγώνες» σκληρών κομματικών, συντεχνιακών συμφερόντων, φοιτητικών «κινημάτων» κλπ φέρουν τη δική τους ευθύνη για το χάλι της Ανώτατης Παιδείας. Συντήρησαν ένα ιδιότυπο μονοπώλιο που εγκατέστησε ένα βασίλειο μετριότητας στα ΑΕΙ και ΤΕΙ, με διεκδικήσεις όπως η κατάργηση του «10» για την εισαγωγή, με αντιεκπαιδευτικές καταλήψεις, με χαλάρωση του συστήματος των πανεπιστημίων. Όλα αυτά είχαν ως αποτέλεσμα την ραγδαία αύξηση των πτυχιούχων και συνακόλουθα των ανέργων πτυχιούχων. Η στρατηγική της «μη συνεννόησης» αλλά και η ασθενής πολιτική βούληση -εάν ποτέ υπήρχε- απαξίωσαν το ελληνικό πτυχίο σε βαθμό εξόντωσης.
Σ’ αυτήν, λοιπόν, τη νέα κατάσταση που δημιουργήθηκε τα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια μοιάζουν ως μονόδρομος για να ανακάμψει το σύστημα στα ελληνικά πανεπιστήμια. Εξαρτάται από τις δικλείδες ασφαλείας που θα τεθούν από την κυβέρνηση. Όμως εξαρτάται, κυρίως, από τα ίδια τα ιδρύματα: αν τελικά θα κατορθώσουν να αυτομεταρρυθμιστούν, προσαρμοζόμενα στις διεθνείς απαιτήσεις της εκπαίδευσης και της αγοράς.

Ρουσόπουλος κατά ALPHA ή η πολιτική στο εδώλιο

Παρακολουθούμε όλοι τη λυσσαλέα διαμάχη ALPHA - Ρουσόπουλου, ιδιαίτερα μετά την αγωγή που κατέθεσε ο βουλευτής και πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος κατά του τηλεοπτικού καναλιού Αυτιά, Βλάχου και Βερύκιου. Σχεδόν ολόκληρο το κυριακάτικο βραδινό δελτίο ειδήσεων αναλώθηκε στο θέμα με τη συμμετοχή "μαρτύρων" υπέρ των δημοσιογράφων.
Προσωπικά πιστεύω ότι πολιτική δεν ασκείται μέσα στις δικαστικές αίθουσες. Όταν αποφασίζεις να ασχοληθείς με την πολιτική πρέπει να είσαι έτοιμος να δεχθείς παντός είδους επιθέσεις. Από την άλλη, βέβαια, αυτό που συμβαίνει τα τελευταία δέκα χρόνια (και ειδικότερα τα πέντε) στην τηλεόραση πόρρω απέχει από τη δημοσιογραφία. Μπορεί η δημοσιογραφική έρευνα να μην έχει όρια, η δημόσια έκφραση όμως έχει. Δυστυχώς, η γλώσσα καφενείου των "ενημερωτικών" πρωινάδικων αλλά και των σκηνοθετημένων ειδησεογραφικών σεναρίων των μεγάλων δελτίων των ιδιωτικών καναλιών πολλές φορές σπιλώνει ανθρώπους, υπολήψεις, επιχειρήσεις, καταστάσεις κλπ. Και σπιλώνει ανεπανόρθωτα.
Άρα, λοιπόν, όταν ούτε αυτό που κάνουν οι δημοσιογράφοι είναι δημοσιογραφία αλλά ούτε και αυτό που κάνουν οι πολιτική είναι πολιτική, τότε δεν αντιλαμβάνομαι γιατί ο Ρουσόπουλος να μην ασκήσει αγωγή ζητώντας εκατομμύρια ευρώ από αυτούς που θεωρεί ότι τον συκοφαντούν, εφόσον οι εναγόμενοι έχουν από καιρό απεκδυθεί την δημοσιογραφική ιδιότητα με όσα η δεοντολογία συνεπάγεται και λειτουργούν ως κάτι άλλο (π.χ. ως εντολοδόχοι), ενώ ο ενάγων δεν θέλει να κάνει πολιτική αλλά να λειτουργεί ως κάτι άλλο (π.χ. ως μεσίτης);
Όλα αυτά είναι πλήγμα στη Δημοκρατία. Προκαλεί αιμορραγία εσωτερική και εξωτερική. Το αίμα φαίνεται. Το βλέπουν οι πολίτες και, αναζητώντας το λογικό, καταφεύγουν στα "κεκρυμμένα". Στα άκρα. Αλίμονό μας.

Ένα ιστορικό γεγονός στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης

«Σε λίγες ημέρες, πρόκειται να σπάσει ένα ταμπού και να λυθεί μια σημαντική παρεξήγηση», γράφει ο αναλυτής της "Κορριέτε Ντέλλα Σέρα" Αντόνιο Φερράρι σε ανταπόκρισή του από την Αθήνα.

Αμέσως μετά προχωρά σε διεξοδική αναφορά προσεγγίζοντας με αντικειμενικότητα την επέτειο του ελληνικού ΟΧΙ και την εισβολή των στρατευμάτων του Μουσσολίνι, και εξηγεί: "Στην εξέδρα της Θεσσαλονίκης, τη γεμάτη σημαίες για τη στρατιωτική παρέλαση της εθνικής γιορτής του ΟΧΙ, που η Ελλάδα αντέταξε στο τελεσίγραφο του Μουσσολίνι, δίπλα στον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας θα βρίσκεται ο Ιταλός πρέσβης Τζαμπάολο Σκαράντε. Είναι η πρώτη φορά, που συμβαίνει κάτι τέτοιο και συνεπώς, είναι κατανοητό να έχει δημιουργηθεί μεγάλη προσμονή".
Η «Κορριέρε» τονίζει ότι με τον τρόπο αυτό, ύστερα από 68 χρόνια, θα μπει τέλος σε μια «κατά φαντασίαν κρίση», για την οποία, όμως, δεν ευθύνεται η Ελλάδα, αλλά το γεγονός ότι «πολλοί, στην Ιταλία, από φόβο ή από ραθυμία, προτιμούσαν να μη βλέπουν και να μη γνωρίζουν».
Η εφημερίδα του Μιλάνου υπενθυμίζει, μεταξύ άλλων, ότι ο Ιταλός υπουργός «λαϊκού πολιτισμού», Παβολίνι, δυο ημέρες πριν το φασιστικό τελεσίγραφο, είχε στείλει στην Αθήνα το θίασο της Όπερας της Ρώμης για να παρουσιάσει την «Μαντάμ Μπάτερφλαϊ», του Τζάκομο Πουτσίνι. Τη βραδιά της δεξίωσης στην ιταλική πρεσβεία, έφτασε το ελληνικό ΟΧΙ.
«Για το λόγο αυτό, η ημέρα του ΟΧΙ ήταν και θα παραμείνει η μαρτυρία της εξέγερσης εναντίον μιας αδικίας. Και η Ιταλία, θα έπρεπε να είναι ευγνώμων για αυτό το ΟΧΙ. Διότι, όπως έγραψε ο πρέσβης Γκράτσι στα απομνημονεύματά του, η άρνησή αυτή στο φασισμό, σήμανε την αρχή του τέλους του».

Μπλάνκο στη αφίσα του Φεστιβάλ (2)

Φίλη καλή με πληροφόρησε ότι τελικά "δεν τρέχει τίποτε" αφού μόνο εκ παραδρομής αναγράφηκε αρχικά το όνομα του Σίμου Σαλτιέλ ως δημιουργού της αφίσας του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Η αφίσα είναι προϊόν συλλογικής εργασίας του team της Red Creative. Και πάλι εύγε.

Για τον ανδριάντα του Καραμανλή

Μεταξύ του Ολύμπιον και τους ξενοδοχείου Ηλέκτρα θέλει να τοποθετήσει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης ανδριάντα του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή. Και όπως είναι πλέον αναμενόμενο οι ντόπιοι αντιπολιτευόμενοι αντιδρούν. Και "επιχειρηματολογούν" ορισμένοι ότι δεν συνέβη το ίδιο με τον Ανδρέα Παπανδρέου...
Έλεος μη συντηρητικοί αυτοαποκαλούμενοι προοδευτικοί Θεσσαλονικείς! Έλεος! Αυτό είναι το πρόβλημά σας; Γιατί όχι και τον Ανδρέα; Δεν έχει νόημα να πω εδώ γιατί οι δύο πολιτικοί δεν μπορεί να συγκριθούν, θα επισημάνω μόνο ότι ειδικά η Θεσσαλονίκη πολλά οφείλει στον Καραμανλή, αφού τα τελευταία μεγάλα έργα έγιναν επί των ημερών του. Αλλά και κάτι ακόμη. Δε νομίζω ότι υπάρχει πιο κομβικό σημείο στην εξέλιξη της σύγχρονης Ελλάδας από την ένταξή της στην τότε ΕΟΚ. Ήταν η εξέλιξη, το πολιτικό επίτευγμα που άλλαξε τα δεδομένα θετικά για τη χώρα μας. Αλλά τόσο μίσος ρε παιδιά; Μέχρι εξόντωσης; Στο τέλος θα καταλήξετε πάλι οι γενναίοι αλλά μικροί...
Προσωπικά έχω υποστηρίξει πολλές φορές -και αυτό ισχύει και για τη συγκεκριμένη περίπτωση, δεδομένου ότι πρόκειται για ένα δημόσιο στοιχείο που θα επηρεάσει την όψη της πλατείας- ότι η Θεσσαλονίκη έχει ανάγκη από έναν συνολικό σχεδιασμό, όχι αποσπασματικές ενέργειες. Κατά τα λοιπά, όχι άλλο κόμπλεξ κατωτερότητας. Γιατί βγαίνει προς τα έξω και δεν θα σας βγει σε καλό...

"Μπράβο" στη "νέα" Καθημερινή...

Μια βδομάδα πριν την αποκάλυψη του Έθνους της Κυριακής του Γ. Χαρβαλιά και του Μ. Ιγνατίου για το προκάτ σχέδιο που κατέθεσε ο Μάθιου Νίμιτς, ο λαδωμένος δικηγόρος της Νέας Υόρκης, για την ονομασία των Σκοπίων, η Καθημερινή της Κυριακής του Αλ. Παπαχελά και του Αθ. Έλλις δημοσίευε μεγάλη συνέντευξη του βοηθού ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Νταν (προσοχή στο υποκοριστικό του Ντάνιελ!) Φριντ με πηχιαίο τίτλο τι; "ΔΕΧΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΠΡΟΤΑΣΗ ΝΙΜΙΤΣ"!!! [http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_politics_2_12/10/2008_288139]
Ούτε κρατική διαφήμιση από τους αμερικανούς να είχαν πάρει...
Το βέβαιο που μπορεί κανείς να συμπεράνει, ακόμη κι αν δεν γνωρίζει παρασκήνια, είναι ότι παίζονται πολλά παιχνίδια εντός κι εκτός. Διαφορετικά μεταξύ τους συμφέροντα, εντός κι εκτός Ελλάδας, επιθυμούν διακαώς να "λυθεί" το θέμα ακόμη και με παραχώρηση του ονόματος της Μακεδονίας, αδιαφορώντας ή παραβλέποντας τις πραγματικές σκοπιμότητες ΗΠΑ και Σκοπίων. Όμως, τόσο η Ιστορία όσο και η σημερινή πραγματικότητα στα Βαλκάνια, επιβάλλουν την αποκάλυψη των ακραίων σχεδίων των "πιτσιρικάδων" της γείτονος που συνεπικουρούνται από τους Αμερικανούς. Επιβάλλουν την διαφύλαξη του ονόματος της Μακεδονίας, αν δεν θέλουμε να βρεθούμε μπροστά στα χειρότερα για τον τόπο.

"Σημασία έχει να μπορείς να γίνεις μέγας ηθοποιός"!

Πολύ ενδιαφέρον το αφιέρωμα του περιοδικού Highlights στη θεατρική εκπαίδευση. Ανθολογώ:
-Ο Βίκτωρ Αρδίττης, κάποτε καλλιτεχνικός διευθυντής του ΚΘΒΕ και τώρα πια διευθυντής της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου, δεν διστάζει να πει: "Η σχολή είναι μια παρένθεση στη ζωή ενός νέου καλλιτέχνη. Μπορεί να δραστηριποιηθεί επαγγελματικά και κανείς δεν του επιβάλλει να πάει σε σχολή. Στην Ευρώπη οι παλιές σχολές μετατρέπονται σε πανεπιστήμια ενώ ταυτόχρονα ανθούν υψηλού επιπέδου masterclasses και εργαστήρια. Θα μπορούσε κανείς να φανταστεί ότι ιδεωδώς ένας νέος θα μπορούσε να φτιάξει ελεύθερα το δικό του πρόγραμμα σπουδών επιλέγοντας ανάμεσα σε αξιόλογες εκπαιδευτικές δράσεις". Επίσης, μας πληροφορεί ότι κάθε χρόνο δίνουν εξετάσεις στη Δραματική του Εθνικού περίπου 600 άτομα και περνούν 15...
-Ο Τάσος Ράτζος, κατ' ουσίαν διευθύνων της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του ΚΘΒΕ, μας πληροφορεί ότι κάθε χρόνο δίνουν εξετάσεις 250 άτομα και περνούν 10-12...
-Η Ρούλα Πατεράκη ανεβάζει τον πήχυ εκεί που πρέπει να είναι (όχι μόνο στο θέατρο): "Ηθοποιός μπορεί να γίνει ο κάθε άνθρωπος και μάλιστα σχεδόν καλός ηθοποιός. Αυτό είναι και το παράδοξο. Σημασία έχει να μπορείς να γίνεις μέγας ηθοποιός. Γιατί μόνο μεγάλοι ηθοποιοί μπορούν να επηρεάζουν την τέχνη: δημιουργούν τέχνη, αναιρούν τέχνη, πάντως κάνουν τέχνη" λέει κάπου...

Να τι εστί τέχνη!

Μια πολύ ενδιαφέρουσα απάντηση σε όσους ισχυρίζονται ότι κάνοντας "σύγχρονη τέχνη" καταξιώνονται ως εικαστικοί δημιουργοί, δίνει ο Ιταλός ζωγράφος Λεονάρντο Κρεμονίνι σε μίνι συνέντευξή του στη σημερινή "Ελευθεροτυπία" (21-10-2008) και τον Γιώργο Καρουζάκη (να που δεν χρειάζονται πολλές λέξεις για να πεις τα χρήσιμα και τα κρίσιμα). "Η ζωγραφική θέλει χέρι και μυαλό" λέει, μιλώντας παράλληλα για "ευκολία των Νέων Μέσων". Δηλώνει ότι δεν τον ενοχλεί κάτι ιδιαίτερα στη σύγχρονη τέχνη τονίζοντας ότι "η μοντερνιστική έκρηξη διατάραξε απλώς τη σχέση του χεριού με το μυαλό" με αποτέλεσμα να εξαφανίζεται σιγά σιγά η μοναδικότητα του έργου τέχνης.
Στην ουσία ο Κρεμονίνι καθορίζει ένα ποιοτικό κριτήριο για το τι είναι πραγματικά τέχνη, απαιτώντας σωρευτικά "χέρι και μυαλό". Εξοβελίζει έτσι όσους αρνούνται τις κλασικές εκδοχές εκμεταλλευόμενοι τα Νέα Μέσα. Όσους καλύπτουν δηλαδή την απαιδευσιά του χεριού τους με κόλπα του μυαλού τους...

"Οι αετοί πεθαίνουν ελεύθεροι"

Στις 18 Νοεμβρίου, ημέρα Τρίτη, στον Ιανό της Θεσσαλονίκης παρουσιάζω το τελευταίο βιβλίο του Γιώργου Πολυράκη. Ο κ. Ψυχογιός και ο συγγραφέας των 400.000 και πλέον πωλήσεων μου κάνουν την τιμή. Ετοιμάζουμε όχι μια βιβλιοπαρουσίαση αλλά μια "βιβλιοπαράσταση". Με όμορφες εκπλήξεις. Θα σας περιμένω.

ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ: http://www.psichogios.gr/book.asp?cid=22635

Το Μάιο του 1941, μετά την κατάληψη της Κρήτης από τους Γερμανούς, ο ίλαρχος Άρης Παπαδάκης και η Έρρικα Ρόζενμπεργκ ακολουθούν την ελληνική βασιλική οικογένεια και τον πρωθυπουργό στην Αίγυπτο και κατόπιν στη Νότια Αφρική. Οι άνεμοι του πολέμου, όμως, χωρίζουν το ζευγάρι, φέρνοντας την Έρρικα στην Αγγλία, μπλεγμένη σε μια απίστευτη όσο κι επικίνδυνη ιστορία κατασκοπείας, και τον Άρη στην περήφανη πατρίδα του, την Κρήτη, όπου αυτός και οι σύντροφοί του έρχονται αντιμέτωποι με έναν αδίστακτο Γερμανό επιστήμονα. Σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν η ισοπεδωτική βία και ο όλεθρος του πολέμου, η φρίκη των στρατοπέδων συγκεντρώσεως και η διεστραμμένη μισαλλοδοξία των ναζί, οι δυο νέοι θα χάσουν ο ένας τα ίχνη του άλλου, θα δουν τις μοίρες τους να διασταυρώνονται με τις μοίρες άλλων ανθρώπων, και θα αγωνιστούν με πάθος για τη ζωή και τις αξίες της. Στις περιπέτειές τους θα τους συνοδεύει πάντοτε άσβηστη η ελπίδα ότι το τέλος του πολέμου θα σημάνει και την αρχή μιας καινούργιας κοινής ζωής. Ένα μυθιστόρημα όπου ζωντανεύει ένας ανελέητος κόσμος από κατασκόπους, πλεκτάνες και αδίστακτους βασανιστές, μα και ένας μεγάλος έρωτας. Ένας έρωτας που αντέχει στις θύελλες και που περιβάλλεται από ένα φωτοστέφανο πίστης σε ό,τι σημαίνει η λέξη άνθρωπος.

Έπαρση της σημαίας!

Κι όμως! Κάθε χρόνο το πρωί της 26ης Οκτωβρίου -γιορτή του Άι Δημήτρη και αρχή του εορταστικού τριημέρου για τη Θεσσαλονίκη- γίνεται επίσημη έναρξη της σημαίας στο Λευκό Πύργο. Δυστυχώς, δεν συμμετέχει σχεδόν κανείς. Όλοι κοιμούνται. Γίνεται και νωρίς, γύρω στις 7.30 αν θυμάμαι καλά. Δίνει και ωραίες εικόνες...

FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Προς την έπαρση", Θεσσαλονίκη - πλατεία Λευκού Πύργου, 26-10-2007

Ας παραδεχτούν την ήττα τους...

Άκουγα πριν λίγο το Στέφανο Μάνο στη "Δεύτερη ανάγνωση" της ΕΤ3 αλλά και τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο σε άλλες εκπομπές τον τελευταίο καιρό να αναλύουν από έδρας την παγκόσμια οικονομική κρίση. Να σας πω τι σκέφτομαι; Μα τόσο η παγκόσμια κρίση μέχρι και η ακατάσχετη ακρίβεια στο ελλαδικό χωριουδάκι μας δεν είναι τίποτε άλλο από τη μεγάλη ήττα των δύο πολιτικών, των απόψεών τους δηλαδή. Αντί να μιλούν λοιπόν από το εδώλιο του "κατηγορουμένου" εξακολουθούν να κρίνουν οι ίδιοι...
Γιατί είναι η ήττα των απόψεων Μάνου - Ανδριανόπουλου; Αυτοί δεν είναι οι υποστηρικτές του άκρατου καπιταλισμού, του καθαρού φιλελευθερισμού, του μηδενικού κρατισμού; Αυτοί δεν υποστήριζαν τα προηγούμενα χρόνια ότι η αγορά θα αυτορυθμιστεί; Ότι φταίνε και οι πολίτες για την ακρίβεια γιατί δεν κάνουν έρευνα αγοράς; Ότι φταίμε κι εμείς διότι δεν έχουμε καταναλωτική συνείδηση; Ότι η κρατική παρέμβαση θα πρέπει να μείνει μακριά από την αγορά;
Αλλά η καταναλωτική συνείδηση μοιάζει με το επιχείρημα των αρνητών στράτευσης ότι αν το έκαναν όλοι στον κόσμο τότε... Τότε δεν θα ζούσαμε, αλλά θα ήμασταν στον παράδεισο. Η καταναλωτική συνείδηση είναι μακροχρόνια παράμετρος που σχετίζεται άμεσα με την εκπαίδευση, είναι μια παράμετρος ουσιαστικά ουτοπική. Θα μου πείτε είσαι υπέρ των εθνικοποιήσεων; Όχι φυσικά. Αλλά εκεί θα φτάσουμε αν συνεχιστεί η αλόγιστη απελευθέρωση της αγοράς που οδηγεί στην ασύδοτη αγορά.
Παν μέτρον άριστον, ισχύει και στη περίπτωση αυτή. Δεν είναι δυνατόν να μην λειτουργεί πραγματικά (με ταχεία επέμβαση) η Επιτροπή Ανταγωνισμού όταν τα καρτέλ κυριαρχούν; Είναι δυνατόν να μην υπάρχει ελεγκτικός μηχανισμός -αγορανομία, ναι, αγορανομία- για να χτυπά καθημερινά την κερδοσκοπία;
Το να υπάρχει η κατάλληλη δόση κρατικής παρέμβασης είναι ζήτημα πολιτικής επιλογής. Ας παραδεχτούν, λοιπόν, την ήττα τους οι θιασώτες του άκρατου φιλελευθερισμού της αγοράς.

FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Pinguini", Βερολίνο Zoogarden, 2-7-2008

Μπλάνκο στην αφίσα του Φεστιβάλ

Μπλάνκο στο όνομα του Σίμου Σαλτιέλ έριξε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου όσον αφορά την αφίσα της 49ης διοργάνωσης. Δεν έχω μάθει ακόμη το γιατί, αν ήταν απλώς αδέξιος χειρισμός ή προκλήθηκαν πικρίες. Για τον πολύ κόσμο, εκείνον που ούτως ή άλλως αντιλαμβάνεται το Φεστιβάλ Κινηματογράφου μόνο ως γιορτή, λίγη σημασία έχει. Η αφίσα είναι εξαιρετική. Κι αν θέλετε την άποψή μου, θα έπρεπε να βγαίνει κάθε χρόνο μετά από έναν μίνι γραφιστικό ή καλλιτεχνικό διαγωνισμό, ώστε το αποτέλεσμα να έχει προσωπική υπογραφή. Είναι δημιουργικό και ταιριάζει σε έναν όντως θεσμό όπως το σινεφεστιβάλ.

FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Κώμη", Τήνος, 6-7-2004

Η αφίσα του 49ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου με την υπογραφή Σίμου Σαλτιέλ

Tο 49^ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης που θα διεξαχθεί από τις 14 έως τις 23 Νοεμβρίου 2008, παρουσιάζει το φετινό δημιουργικό του, το οποίο αποτελείται από μία μονοκονδυλιά, μία χειρονομία σχεδόν εικαστική, με προσανατολισμό κυρίως ανθρωποκεντρικό. Δημιουργική αφετηρία της φετινής οπτικής ταυτότητας του φεστιβάλ αποτελεί η εικαστική απόδοση των εννοιών “βλέπω” και “παρακολουθώ” ως άμεσα δηλωτικά της τέχνης του κινηματογράφου. Η ανθρώπινη μορφή που αντικατοπτρίζει η γραμμή, με κύριο στοιχείο το μάτι, συμβολίζει το οπτικό μέρος του θεάματος στην τέχνη του κινηματογράφου, με σημείο αναφοράς το θεατή, δημιουργώντας ταυτόχρονα της εικόνα της 49^ης διοργάνωσης της διεθνούς γιορτής του κινηματογράφου στη Θεσσαλονίκη.Την αφίσα του 49^ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης σχεδίασε ο Σίμος Σαλτιέλ, creative director της εταιρίας Red Creative.

Δέκα χρόνια αυτό κατάλαβε;

Η πρόταση του Μ. Νίμιτς είναι επιεικώς απαράδεκτη. Το γεγονός ότι απορρίπτεται και από τα δύο μέρη, δείχνει πολύ απλά ότι ή ο κ. Νίμιτς επί δέκα δεν κατάλαβε τίποτα ή ότι τελικά δεν είναι διαμεσολαβητής του ΟΗΕ αλλά κάτι άλλο... Δεν θα τη σχολιάσω άρθρο προς άρθρο. Δεν έχει σημασία, τα έχουμε πει πολλές φορές.
Αν δούμε το πνεύμα και δεν κολλήσουμε στο γράμμα, πιστεύω ότι θα αντλήσουμε πολύ πιο χρήσιμα συμπεράσματα. Επιχειρώντας να μιλήσουμε στη λογική της διπλωματίας και του διεθνούς δικαίου, πρέπει να πούμε ότι καταρχήν οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία είναι Δούρειος Ίππος για την ελληνική πλευρά. Δεν είναι μόνο το επικοινωνιακού χαρακτήρα επιχείρημα ορισμένων ότι στο τέλος θα μείνει μόνο το "Μακεδονία". Είναι ότι επιχειρείται να καταλυθεί όσα κέρδισε ο Ελευθέριος Βενιζέλος και η Ελλάδα στις αρχές του 20ού αιώνα: επιχειρείται ο διαμελισμός της Μακεδονίας -σε βόρεια και νότια.
Από κει κι έπειτα, με την επιβολή στην ατζέντα ζητημάτων για τη γλώσσα, για την εθνότητα κλπ που θέτουν οι Σκοπιανοί, επιχειρείται η επί της ουσίας αποσύνθεση της ελληνικής Μακεδονίας. Αυτά είναι τα ζητήματα που "καίνε" τους ακραίους γείτονες, όχι το όνομα. Οι Σκοπιανοί στην πραγματικότητα δεν απορρίπτουν το όνομα "Βόρεια Μακεδονία" αλλά το "χαλί", διότι αυτό είναι η ουσία των διεκδικήσών τους.
Όσο για τον δικηγόρο της Νέας Υόρκης, δέκα χρόνια πηγαινοφέρνει αστειότητες. Διότι αν ήθελε πράγματι να υπηρετήσει την ιστορική αλήθεια και την ειρήνη στην περιοχή και όχι αλλοτρια συμφέροντα -τα συμφέροντα του δικηγορικού του γραφείου- τότε θα πρότεινε την ονομασία Δημοκρατία των Σκοπίων επιτρέποντας στους Σκοπιανούς να αυτοαποκαλούνται και... ζουλού αν έτσι θέλουν και να μιλούν... σουαχίλι αν έτσι θέλουν. Και οι φίλοι μας θα ήταν πανευτυχείς διότι αφενός θα αναγνώριζε το μικρό τους κράτος ολόκληρη η υφήλιος και αφετέρου θα μπορούσαν να εξακολουθούν να πιστεύουν ότι είναι Μακεδόνες απόγονοι του Μεγαλέξανδρου. Εν ειρήνη. Εν ειρήνη και μετανοία!

Η τελική πρόταση του κ. Νίμιτς

Αντιγράφω από τα Νέα της 10/10/2008 [http://ta-nea.dolnet.gr/default.asp?pid=2&ct=1&artId=1403491]:

Το πλήρες κείμενο της πρότασης Νίμιτς στο οποίο η Ελλάδα αποκαλείται «Πρώτο Μέρος» και τα Σκόπια «Δεύτερο Μέρος»- έχει ως εξής:

Έγγραφο εργασίας (8 Οκτωβρίου 2008) 1.Το συνταγματικό όνομα Δημοκρατία της Μακεδονίας (Republika Μakedonija) θα παραμείνει η συνταγματική ονομασία του Δεύτερου Μέρους (ΠΓΔΜ) και θα χρησιμοποιείται ως επίσημη ονομασία του Δεύτερου Μέρους στο εσωτερικό της χώρας.

2.Το Δεύτερο Μέρος θα υιοθετήσει μέσα από τις συνταγματικές του διαδικασίες το όνομα «Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας» (στα γαλλικά «Republique de Μacedoine du Νord»)- αναφέρεται εδώ ως «Διεθνές Όνομα/ Όνομα των Ηνωμένων Εθνών»-, το οποίο θα έχει πλήρη νομική ισχύ και θα χρησιμοποιείται ως το επίσημο όνομα του Δεύτερου Μέρους σε διεθνές πλαίσιο συμπεριλαμβανομένων:

α) Στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών κατόπιν επικύρωσης του Διεθνούς Ονόματος μέσα από ψηφίσματα του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών.

β) Σε άλλους επίσημους και ημιεπίσημους διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακούς οργανισμούς, συμπεριλαμβανομένης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΝΑΤΟ.

γ) Σε επίσημες και ημιεπίσημες διεθνείς, πολυμερείς και περιφερειακές διασκέψεις, συναντήσεις, πρωτοβουλίες και παρόμοιες περιστάσεις.

δ) Σε πολυμερείς συνθήκες, συμφωνίες και παρόμοια επίσημα έγγραφα και εργαλεία. 3.Το σύντομο (άτυπο) όνομα που θα χρησιμοποιείται επισήμως από τα Ηνωμένα Έθνη και για άλλη επίσημη χρήση σε διεθνές πλαίσιο θα είναι «Βόρεια Μακεδονία» (στα γαλλικά: «Μacedoine du Νord»).

4.Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών θα συστήσει σε τρίτα κράτη να χρησιμοποιούν το Διεθνές Όνομα για επίσημη διμερή χρήση. Σε κάθε περίπτωση, όπως προβλέπει η παράγραφος 2 παραπάνω, το Διεθνές Όνομα θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά σε όλες τις πολυμερείς επίσημες και ημιεπίσημες διασκέψεις, συναντήσεις, πρωτοβουλίες και παρόμοιες περιστάσεις, ανεξάρτητα από το πού λαμβάνουν χώρα και ανεξάρτητα από τις αυστηρά διμερείς συμφωνίες που μπορεί να αφορούν οποιοδήποτε κράτος φιλοξενεί ή συμμετέχει.

5. Το «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» δεν θα είναι πια δεκτό για χρήση ως όνομα του Δεύτερου Μέρους.

6.Το «Μακεδονία» μόνο του δεν θα χρησιμοποιείται από κανένα κράτος ως επίσημο όνομα.

7.Το καθένα από τα δύο μέρη θα μπορεί να χρησιμοποιεί τις λέξεις «Μακεδονία» και «Μακεδονικός» σε δικά του μη επίσημα πλαίσια, με την προϋπόθεση, ωστόσο, ότι ούτε το Πρώτο ούτε το Δεύτερο Μέρος δεν θα διεκδικήσουν αποκλειστικά δικαιώματα, πολιτικά, εμπορικά ή άλλα, στο όνομα «Μακεδονία» ή «Μακεδονικός» σε οποιαδήποτε γλώσσα.

8. Τα διαβατήρια και παρόμοια έγγραφα αναγνώρισης που χρησιμοποιούνται διεθνώς (και όχι αποκλειστικά εντός του Δευτέρου Μέρους) θα έχουν τη μορφή και το περιεχόμενο που εμφανίζεται στο παράρτημα 1 αυτού του εγγράφου εργασίας.

9. Το Πρώτο Μέρος και το Δεύτερο Μέρος επιφυλάσσονται στις θέσεις τους για το ζήτημα της χρήσης δικών τους επιθέτων για να αναφέρονται στο Δεύτερο Μέρος, ζήτημα το οποίο δεν έχει σχέση με τη διμερή συμφωνία που θα συνομολογηθεί μεταξύ τους. Για σκοπούς επίσημης χρήσης εντός του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, η Γραμματεία θα υιοθετήσει κατάλληλους όρους για χρήση επιθέτων για το Δεύτερο Μέρος σε συμφωνία με τις συνήθεις διαδικασίες.

10.Τα ονόματα «Μακεδονία» και «Μακεδονικός» μπορούν να χρησιμοποιούνται για εμπορικούς σκοπούς από οντότητες τόσο του Πρώτου όσο και του Δεύτερου Μέρους αλλά όχι σε αποκλειστική βάση, σε συμφωνία με το Διεθνές Δίκαιο, τις συμβάσεις και πρακτικές που σχετίζονται με τη χρήση γεωγραφικών ονομάτων για εμπορικούς σκοπούς. Τα Μέρη θα εφαρμόσουν αυτήν την παράγραφο μέσα από τις κατάλληλες τεχνικές συμφωνίες και διευθετήσεις.

11.Κάθε Μέρος θα επαναβεβαιώσει την αποκήρυξη κάθε διεκδίκησης επί του εδάφους του άλλου Μέρους και θα συμφωνήσει να μην υποστηρίζει ή ενθαρρύνει αλυτρωτικές διεκδικήσεις ή εχθρικές δηλώσεις εναντίον του άλλου Μέρους.

12.Το Πρώτο Μέρος θα υποστηρίξει τις αιτήσεις του Δεύτερου Μέρους υπό το Διεθνές Όνομα να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, με την προϋπόθεση ότι το Δεύτερο Μέρος πληροί τις τακτικά εφαρμοζόμενες απαιτήσεις και κριτήρια για ένταξη.

13.Το Πρώτο Μέρος και το Δεύτερο Μέρος θα διαπραγματευθούν, με τις καλές υπηρεσίες του γενικού γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, μια νέα Τελική Συμφωνία που θα αντικαταστήσει την Ενδιάμεση Συμφωνία της 13ης Σεπτεμβρίου 1995. Αυτές οι διαπραγματεύσεις θα αρχίσουν εντός τριών μηνών ύστερα από την ημερομηνία ενεργοποίησης της χρήσης του Διεθνούς Ονόματος στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών και η νέα Τελική Συμφωνία θα καλύψει αυτά τα αντικείμενα κοινού ενδιαφέροντος όπως έχουν συμφωνηθεί από τα δύο Μέρη.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Θετική σκέψη: αν καταρρεύσουν οι τράπεζες, μπορεί να χάσουμε 5-10.000 ευρώ που είναι οι καταθέσεις μας, αλλά θα κερδίσουμε περίπου 100.000 ευρώ που ειναι το στεγαστικό!!! Σωστά;

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ

Δεν έχουν αντιληφθεί ορισμένοι στη Νέα Δημοκρατία ότι όταν ο άλλος λέει "είμαι Καραμανλικός" εννοεί τον Κωνσταντίνο, όχι τον Κώστα...

Δεν πρέπει να την φέρουμε Ελλάδα;

Διαβάζω στα Νέα (Ορίζοντες http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=1403213) στο φύλλο της Τετάρτης 8 Οκτωβρίου 2008 και αναδημοσιεύω:



ΣΤΟ ΛΟΝΔΙΝΟ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΒΟΗΝΑΜS ΠΡΟΣ 190.000 ΕΥΡΩ
Η Ρολς Ρόις του Κωνσταντίνου Καραμανλή βγαίνει στο σφυρί


Στο σφυρί μαζί με 168 έργα τέχνης βγαίνει η ιστορική Ρολς Ρόις που χρησιμοποιούσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής από το 1975 έως και το 1981, από τον οίκο δημοπρασιών Βohnams. Η λιμουζίνα των 6.750 κυβικών, που έχει κάνει 59.000 χιλιόμετρα, είχε πωληθεί το 1988 σε ιδιώτη και εκτιμάται σε 190.000 ευρώ. Η Rolls Royce Silver Shadow Wheelbase limousine σε βαθύ μπλε, με μπλε δερμάτινα καθίσματα, ήταν ειδική παραγγελία του ελληνικού κράτους το 1970. Δεν χρησιμοποιήθηκε όμως αμέσως από τη χούντα και τελικά επιλέχθηκε στη μεταπολίτευση από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως το αυτοκίνητο για τις επίσημες μετακινήσεις του. «Είναι η πρώτη φορά που σε μια δημοπρασία με ελληνικά έργα τέχνης φιλοξενείται ένα αυτοκίνητο, αλλά η πρωτοτυπία έγκειται στο ότι πρόκειται για λιμουζίνα με ελληνικό ενδιαφέρον», εξηγεί στα «ΝΕΑ» η υπεύθυνη του οίκου Βohnams στην Ελλάδα, κ. Τερψιχόρη Αγγελοπούλου. Το αμάξι θα συνοδεύεται με δελτία κίνησης, άδειες και φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η συνολική, αρχική, εκτίμηση της δημοπρασίας αγγίζει τα 4,5 εκατ. ευρώ. Μαζί με τη λιμουζίνα του Κ. Καραμανλή θα αλλάξουν χέρια και 168 ελληνικά έργα τέχνης. Στα κορυφαία, η «Οικογένεια του καλλιτέχνη» του Δημήτρη Γαλάνη- είχε εκτεθεί στο Παρίσι πλάι σε έργα του Πικάσο και του Μπονάρ και η εκτίμησή του φτάνει τις 386.000 ευρώ-, «Το ιστιοφόρον Σεβαστόν καταπλέοντας προς τον Ισθμό της Κορίνθου» του Κωνσταντίνου Βολανάκη και το «Τοπίο της Βόρειας Ελλάδας» του Κωνσταντίνου Μαλέα (εκτίμηση: 386.000 ευρώ). Επίσης θα δημοπρατηθούν έργα των Θεόδωρου Ράλλη, Γεώργιου Μπουζιάνη, Θεόφιλου, Νίκου Εγγονόπουλου, Νίκου Κεσσανλή, Γιάννη Μόραλη και Αλέκου Φασιανού, ενώ καινοτομία αποτελεί η ενότητα γλυπτικής που υπογράφουν καλλιτέχνες όπως οι Κώστας Κουλεντιανός, Μιχάλης Τόμπρος, Θόδωρος. Τόσο η Ρολς Ρόις όσο και τα έργα θα εκτεθούν στην Αθηναΐδα (Καστοριάς 34-36), από 29 έως 31 Οκτωβρίου.

ΙΝFΟ Δημοπρασία στις 10 Νοεμβρίου στο Λονδίνο. Πληροφορίες στην ιστοσελίδα http://www. bohnams. com/greek και στο τηλ. 210-3636404.

----------------------------
Ελπίζω να μην χαθεί από ελληνικά χέρια αυτό το ιστορικό αυτοκίνητο, ιστορικό για την πολιτική και τον πολιτισμό. Έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν. Οι γνώστες ξέρουν καλά ότι σε μικρές και μεγάλες δημοπρασίες στην κεντρική και δυτική Ευρώπη, βγαίνουν στο σφυρί κατά καιρούς σημαντικά ιστορικά ελληνικά κομμάτια. Την ώρα που διεκδικούμε την επιστροφή των Μαρμάρων του Παρθενώνα, δεν επιτρέπεται αδιαφορία. Η μέριμνα για τα ελάσσονα αποδεικνύει την ειλικρίνεια του ενδιαφέροντος για τα μείζονα. Περιμένω αντιδράσεις από το υπουργείο Πολιτισμού, από μουσεία, από το Ινστιτούτο Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής κ.ά.

ΔΙΑΒΑΣΕ ΕΠΙΣΗΣ: http://tovima.dolnet.gr/print_article.php?e=B&f=15478&m=A28&aa=1