Παρένθεση: Είναι ορισμένοι με όνομα ελληνικό που πασχίζουν να πείσουν την κοινή γνώμη για καθετί ανθελληνικό. Τίποτα άλλο δεν εξηγεί αυτήν τη στάση, παρά μόνο ή η βλακεία ή η υστεροβουλία. Και μάλλον ισχύει το δεύτερο. Αυτό το ενδεχόμενο, όμως, ακυρώνει τον διακηρυγμένο δήθεν στόχο τους για αναζήτηση της αλήθειας. Κλείνει η παρένθεση.Σήμερα είναι η επέτειος της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Την αναγνώρισε το 1994 το ελληνικό κοινοβούλιο, την 19η Μαΐου 1919 που ο Κεμάλ μετέπειτα Ατατούρκ κατέφθασε στη Σαμψούντα για να ξεκινήσει τον απελευθερωτικό -κατά τους Τούρκους- αγώνα εναντίον των Ελλήνων και των Δυτικών συμμάχων. Δεν άρχισε τότε η γενοκτονία. Η γενοκτονία διακηρύχθηκε το 1908 από τους Νεότουρκους και συνεχίστηκε καθ' όλη τη διάρκεια του 20ού αιώνα σε φάσεις (άλλο θέμα αυτό). Αυτή είναι και η μοναδική ταύτιση των σημερινών κεμαλικών (βαθύ κράτος=στρατηγοί) με τον Κεμάλ: η εξολόθρευση των μη οθωμανικών μειονοτήτων της τουρκικής επικράτειας.
Αυτή η συγκλονιστική και τραγική συνέχεια της πολιτικής από το βαθύ κράτος της Άγκυρας σηματοδοτεί και το νόημα της ημέρας. Αυτό δεν μπορεί να είναι μόνο η αναγνώριση της γενοκτονίας ως δικαίωση της μνήμης των νεκρών μας. Σήμερα περισσότερο από ποτέ το μήνυμα του αιτήματος για διεθνή αναγνώριση είναι ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Εκείνων που δεν έγιναν σεβαστά τότε και που, δυστυχώς, δεν γίνονται σεβαστά ακόμη και σήμερα, στις αρχές του 21ου αιώνα. Από τις Εκκλησίες που παραμένουν ερειπωμένες και βεβηλωμένες μέχρι την ανεξιθρησκεία που δεν υπάρχει και την καταδίκη κάθε άποψης που είναι αντίθετη με την επίσημη τουρκική εκδοχή. Εκείνη που δεν διστάζει να διώξει ακόμη και πρωθυπουργούς εκλεγμένους όταν τολμούν να ψελλίσουν τη ρήξη με τον ακτεστημένο ολοκληρωτισμό.
Σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Αυτό θα πρέπει να είναι το αίτημα, στο οποίο θα εγκολπωθεί και αυτό της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων, ώστε να γίνει αίτημα όλου του ελεύθερου κόσμου.
Πως θα προωθηθεί; Γίνονται καλές προσπάθειες από τις ποντιακές ομοσπονδίες, αλλά χωρίς ενότητα και αξιοποίηση των δυνάμεων των απανταχού Ποντίων δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάτι. Το αίτημα δεν έχει ιδιοτέλεια, είναι πανανθρώπινο και απαιτεί συντονισμένες ενέργειες. Η ταινία του Πόντιου Παναγιώτη Στεφανίδη από την Αυστραλία που θα συμμετάσχει στο Φεστιβάλ των Καννών είναι μια εξαιρετική προσπάθεια, δυστυχώς ορφανή. Η συγγραφέας Θέα Χάλο, κόρη μάρτυρος του διωγμού των Ποντίων από τους Τούρκους, και άλλες προσωπικότητες μπορούν να δυναμώσουν τη φωνή του δικαίου.
19Μαϊ2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου