"Θέλω να κάνω ένα κτίριο που να μην έχει ανάγκη από περιποίηση και επισκευές. Να είναι σαν το βότσαλο που είναι σκονισμένο και έρχεται το κύμα, το πλένει και καθαρίζει αμέσως". Μια λιτή περιγραφή για ένα λιτό κτίριο, όπως τελικά κατάφερε να το κάνει, το Μουσείο Βυζαντινού Πολιτισμού της Θεσσαλονίκης, από τον αείμνηστο αρχιτέκτονα Κυριάκο Κρόκο.Είναι ακριβώς αυτή η απλή πλην όμως φιλοσοφημένη σκέψη που μετατρέπει τους αρχιτέκτονες, τους καλλιτέχνες κλπ σε δημιουργούς. Είναι η σκέψη ["Η σκέψη είναι πλέον μια ηρωική πράξη" όπως λέει στα "Νέα" (9-5-2008) ο ζωγράφος Άγγελος] που ξεπερνά τις επιταγές της λεγόμενης σύγχρονης τέχνης (η οποία δεν αποκλείεται στο μέλλον να αμφισβητηθεί) και μας γυρνά συνέχεια στη φύση, στη γη, στην ελληνικότητα, δηλαδή στο βίωμα, άρα στην πραγματικότητα του καθενός μας, απομακρύνοντας την τέχνη από τη φαντασία. Είναι το στοιχείο που χαρακτηρίζει όλους τους μεγάλους της νεώτερης πολιτιστικής Ελλάδας, τον Τσαρούχη, τον Χατζιδάκη, τον Μίκη, τον Σεφέρη και τον Ελύτη, αλλά και των σύγχρονων Τσόκλη, Φασιανού κλπ. Είναι εν τέλει το ζητούμενο για την κατάκτηση της αυτογνωσίας του καλλιτέχνη, να παρατηρήσει -όπως μου 'χει πει το 1998 στη Σάνη ο Αλέκος Φασιανός "παρατηρώ τα μυρμήγκια"- προκειμένου να προσδιορίσει την εσωτερική του πατρίδα, την ταυτότητά του, το υπαρξιακό του "ΑΦΜ". Αλλά και κάθε ανθρώπου.
11Μαϊ2008
Διαβάστε το κείμενο του Νίκου Βατόπουλου στην Καθημερινή (κυριακάτικη έκδοση, 11-5-2008) στη διεύθυνση: http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_civ_1_11/05/2008_269129. Βλέπε και http://www.astragalerie.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου