"Σαψαλώθηκα με τον Πανσερραϊκό"

" Φόρτσα Σέρρες και θα γίνει το μεγάλο πήδημα / Α' Εθνική και Σέρρες είν' αδέλφια δίδυμα!" φωνάζαμε με όλη μας τη δύναμη και τη χαρά όταν ο Πανσερραϊκός ανέβαινε στην Α' Εθνική τη δεκαετία του '80. Τώρα, μετά από 15 χρόνια στη Β' Εθνική, ανεβαίνει και πάλι, και το σύνθημα είναι "Σαψαλώθηκα με τον Πανσερραϊκό" .
Ήταν η ομάδα του Λούκοβιτς (αργότερα του Σέχιτς), του Αριτζή, του Ταράση (μετά στον Παναθηναϊκό που έφτασε τετράδα στο Πρωταθλητριών), του Πάντσιου και του Αϊβαζίδη, του Μπάτη, του Πανταζή, του Αναστασιάδη (μετά στον Ηρακλή), του Δημητρίου (ένα φεγγάρι στην ΑΕΚ), του Βάβαλη. Ήταν τα χρόνια που οι τζαμπατζήδες μπαίναν στο γήπεδο με κάτι επικίνδυνες αναρριχήσεις στα δέντρα του γειτονικού σχολείου. Θυμάμαι έναν αγώνα με την Καβάλα στο Δημοτικό Γήπεδο Σερρών που ο Λούκοβιτς έπιασε πέναλτι στο 91', αλλά και μια τεσσάρα κατά του Εδεσσαϊκού σε ένα άδειο και κρύο γήπεδο. Ίσως ήταν το τελευταίο ματς του Πανσερραϊκού που παρακολούθησα. Μετά φοιτητής, Θεσσαλονίκη, Ηρακλής - Ολυμπιακός με γιούχα στον Κοσκωτά κλπ.
Το κυριακάτικο ματς στα χρόνια της εφηβείας ήταν μια παρηγοριά, τώρα ούτε που διανοούμαι οποιαδήποτε εξάρτηση από το ποδόσφαιρο -μόνο απόλαυση κατά απόλυτη βούληση. Κέρδιζε ο Πανσερραϊκός; Χαιρόμασταν. Έχανε; Φεύγαμε λυπημένοι από το γήπεδο, με ένα φάσμα αδιεξόδου στην ψυχή και στο μυαλό μας. Έφταιγε και η επαρχία που ειδικά τότε Κυριακές μεσημέρι ήταν νέκρα. Μόνο οι ιαχές στο γήπεδο ακουγόταν σε όλη την πόλη.
Κι όταν παίζαμε Α' Εθνική, όλες οι μεγάλες ομάδες υπέφεραν, είτε κέρδιζαν είτε έχαναν. Είδαμε μεγάλους παίκτες σε κείνο το γήπεδο. Μέχρι και τον Κρητικόπουλο θυμάμαι. Εκείνα τα χρόνια όταν παίζαμε ποδόσφαιρο, χυδαϊστί μπάλα, με την παρέα, λέγαμε Έλκιερ, Μπράνκο, Ζοσιμάρ, Λίνεκερ, Ρόσσι και Ταρντέλι, αλλά εμείς οι Σερραίοι λέγαμε (παριστάναμε δήθεν) και τον Πανταζή, τον Αναστασιάδη, τον Άιβα, τον Ταράση.
Όπως θυμάμαι και την απορία του Αλέκου: "Κόκκινοι Δαίμονες σου λένε. Μωρέ πέφτουν οι κόκκινοι αν είναι δαίμονες;"