Διαβάζω το εξαιρετοκού ενδιαφέροντος κείμενο του Δημήτρη Γκιώνη στα "Διαχρονικά" της Σαββατιάτικης Ελευθεροτυπίας (9 Αυγούστου 2008) με θέμα την ίδρυση της Ακαδημίας Αθηνών από τη δικτατορία του Θεόδωρου Πάγκαλου (παππού του σύγχρονού μας), όπως την κατέγραψε ο ποιητής Γεώργιος Δροσίνης με κείμενό του.Αξίζει να διαβάσετε το κείμενο στο σχετικό λινκ που παραπέμπει στην ιστοσελίδα της εφημερίδας. Εκτός από το περιεχόμενό του, εντυπωσιακός είναι και ο τίτλος του, "Όταν οι δικτατορίες κάνουν... καλό", αν και οι δικτατορίες ποτέ δεν κάνουν τελικά καλό. Δεν το λέω, λοιπόν, γιατί είμαι οπαδός των δικτατορικών καθεστώτων. Το αντίθετο. Τρομάζω και φτύνω στο άκουσμα της φράσης "μια χούντα μας χρειάζεται", η οποία δήθεν είναι ικανή -η μόνη λύση- για να θεραπεύσει τα σπυράκια της Δημοκρατίας. Το λέω γιατί πιστεύω ότι απέναντι στην Ιστορία πρέπει να είμαστε έντιμοι, ακόμη κι όταν εκείνη στάθηκε ανέντιμα απέναντι στους ανθρώπους, στο λαό. Και μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν την τόλμη έτσι να διαβάζουν την Ιστορία. Δεν μου αρέσουν εκείνοι που την ερμηνεύουν κατά το δοκούν, ούτε εκείνοι που τη βιάζουν κατά το συμφέρον. Δεν προτιμώ δε ούτε και εκείνους που στέκονται αδιάφορα απέναντί της.
Η βραχύβια δικτατορία, λοιπόν, του Θεόδωρου Πάγκαλου (Ιούνιος 1925 - Αύγουστος 1926) ίδρυσε την Ακαδημία Αθηνών, το κορυφαίο πνευματικό ίδρυμα της χώρας, όπως την αποκαλούμε μέχρι σήμερα -ελπίζω κάποιοι να μην αλλάξουν άποψη μετά τις "αποκαλύψεις" του Γκιώνη. Η δικτατορία του Μεταξά τόλμησε να πει το υπέρ πίστεως και πατρίδος "ΟΧΙ" στους εισβολείς Ιταλούς και Γερμανούς. Κι ας ήταν μέχρι τότε ο Ιωάννης Μεταξάς φίλος τους. Άλλα παραδείγματα δεν θα φέρω. Υπάρχουν πολλές ακόμη ανάλογες στιγμές της Ιστορίας, της νεώτερης Ιστορίας, όπου υπεισέρχεται όμως έντονα το υποκειμενικό στοιχείο και γι' αυτό τις αφήνω εκτός του παρόντος.
Δεν χρειάζεται να είμαστε υπέρ της δικτατορίας ή της βασιλείας για να παραδεχτούμε, ως μονάδες και ως λαός, ότι είχαμε και δικτατορίες είχαμε και περιόδους βασιλείας (με καλές και κακές στιγμές). Οφείλουμε όμως να πούμε ότι π.χ. η δικτατορία Πάγκαλου ή ακόμη και του Μεταξά ελάχιστη σχέση είχαν με την δικτατορία των συνταγματαρχών, με τις μεταπολεμικές χούντες ανά τον κόσμο. Οφείλουμε να δούμε το πολιτικό γεγονός μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής, όχι μόνο ως φαινόμενο αλλά και ως προς τις συνέπειες που είχε. Π.χ. οι στρατιωτικές δικτατορίες στην εποχή του Πάγκαλου ήταν ο κανόνας -οι δημοκρατίες ήταν ελάχιστες. Τα στρατιωτικά πραξικοπήματα ήταν... καθημερινά.
Είμαστε από τα μοναδικά κράτη π.χ. που αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι μέχρι το 1967 είχαμε βασιλεία και με δημοκρατικές κυβερνήσεις, την ώρα που κορυφαίες δημοκρατίες σήμερα στον κόσμο έχουν ακόμη τους βασιλείς ως κορώνες στο κεφάλι τους. Θυμάμαι ότι στην τελευταία μεγάλη κρίση σχετικά με το Τατόι, πρότεινα από τη στήλη μου στην εφημερίδα "Μακεδονία" να ιδρυθεί επιτέλους ένα μουσείο περί βασιλείας, δε με νοιάζει πως θα λέγεται, που θα στεγαστεί στο Τατόι μπας και πάψει να ρημάζει, προκειμένου να σταματήσει πια αυτή η ιστορία με την εξαγωγή από τη χώρα της βασιλικής περιουσίας και τη λεηλασία των πάλαι ποτέ ανακτόρων.
Είχαμε βασιλιά κάποτε, τι να κάνουμε, κι ας μη θέλουν να το δεχθούν ορισμένοι. Είναι Ιστορία και η Ιστορία δεν διαγράφεται. Με τα θετικά και με τα αρνητικά της. Και δικτατορίες. Του καιρούς τους, λιγότερο ή περισσότερο κατάπτυστες.
Είναι βέβαιο ότι κάποτε, όταν ο 20ός αιώνας θα είναι πια μια κουκίδα bold στο βιβλίο της Ιστορίας του σύμπαντος, η μη αποδοχή, η διαστρέβλωση και η χρήση της κατά το δοκούν και κατά το συμφέρον θα ισοδυναμούν με βασιλοφροσύνη και φιλο-ολιγαρχισμό, με ανάλογες συνέπειες.
9Αυγ2008
FOTO: @ ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / "Αναμονή", Θάσος, 1-8-2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου