Λύση με λήθη δεν μπορεί...

Διάβασα αρκετές εφημερίδες στις διακοπές μου, μεταξύ αυτών και το θέμα της 20ης Ιουλίου 2008 στο BHMAgazino με τους Ελληνοκύπριους και τους Τουρκοκύπριους να καταθέτουν την ψυχή τους για το Κυπριακό.
«Λένε πως ο άνθρωπος πρέπει την πατρίδα ν’ αγαπά / έτσι λέει ο πατέρας μου συχνά / μα η δική μου η πατρίδα έχει μοιραστεί στα δυο / ποιο απ’ τα δυο κομμάτια πρέπει ν’ αγαπώ;» λέει στο δημοσίευμα η Νέσε Γιασίν, ποιήτρια, διδάκτωρ τουρκοκυπριακής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο Κύπρου, θυμίζοντας τους δικούς της στίχους που μελοποίησε ο αείμνηστος Μάριος Τόκας.
«Θέλω να συνομιλήσω επί ίσοις όροις με τους Τουρκοκυπρίους» λέει η ζωγράφος Έλλη Νικοδήμου. «Όχι υπό τη σκιά μιας δυνατής Τουρκίας».
Και η μεγάλης ηλικίας έμπορος Έλλη Σταύρου: «… δακρύζει όταν θυμάται τη μητέρα της να λέει: ‘‘να προσεύχεστε στο Θεό να ενσωματωθεί η Κύπρος στον εθνικό κορμό’’. Είμαι ενάντια στην διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία. Θα δώσουμε δικαιώματα στον εισβολέα;»…
Διακριτή ασφαλώς μια απόπειρα συναισθηματικής φόρτισης στο θέμα, προφανώς ενόψει των διαφαινόμενων εξελίξεων, προκειμένου οι Ελληνοκύπριοι να δουν με συμπάθεια ένα νέο σχέδιο του ΟΗΕ και να μην το απορρίψουν όπως έκαναν με το σχέδιο Ανάν το 2004. Ξεχνούν, βεβαίως, αγνοούν ή σκόπιμα παραβλέπουν ότι ένα σχέδιο τύπου Ανάν είναι πάνω απ’ όλα ένα νομικό κείμενο του διεθνούς δικαίου με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Είναι ένα κείμενο που δημιουργεί πλέον de jure καταστάσεις, οι οποίες πλέον δεν ανατρέπονται διπλωματικά. Όλοι θέλουν να επιστρέφουν στα πάτρια, όλοι συμφωνούν στην ενότητα, όλοι συμφωνούν στην ειρήνη, αλλά ποιος είναι ο δρόμος προς αυτά τα αγαθά; Πάντως όχι η λήθη και δη η ετεροβαρής λήθη. Σίγουρα όχι η de jure αποδοχή των προϊόντων του κατοχικού εγκλήματος.
29Ιουλ2008