Κι όμως, κάτι κινείται
Παρά τις ανεκπλήρωτες υποσχέσεις και υποχρεώσεις του υπουργείου Πολιτισμού, που προκάλεσαν το Μάιο τις έντονες διαμαρτυρίες οκτώ δήμων για χρέη από τις προγραμματικές συμβάσεις («800 και…» χρωστάει στο δήμο Σταυρούπολης), αλλά και προβλήματα στους φορείς, η Θεσσαλονίκη δείχνει να είναι ακόμα ζωντανή.
Έκθεση με έργα Νταλί στη Δημοτική Πινακοθήκη, Photobienalle που έχει γεμίσει φωτογραφία την πόλη, "Θεατρικές Συναντήσεις" του δήμου Καλαμαριάς που έχει φέρει ποιοτικές θεατρικές παραστάσεις του αθηναϊκού χειμώνα στη Θεσσαλονίκη, "Προτάσεις" της Πειραματικής Σκηνής της Τέχνης - νεανικός αντίλογος στη "Θεατρική Άνοιξη" που την έχουν σπρώξει από τον 4ο όροφο του υπουργείου εδώ και χρόνια, αφιέρωμα του Κρατικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης και του Φεστιβάλ Κινηματογράφου στον Μάη του '68... Βάλε και την Διεθνή Έκθεση Βιβλίου αλλά και κορυφαίες προσωπικότητες του πνεύματος (Γκλεν Λόουρι, Γκίντερ Κρες) που πέρασαν από το ΜΜΣΤ και τη συναυλιακή κινητικότητα. Με τις καλές και τις κακές κριτικές, καλά πάμε!
Είναι μια καλή απόδειξη για τη σημασία του να πέφτουν στο τραπέζι καλές ιδέες. Θα ήταν αφέλεια να ισχυριστεί κανείς ότι τα χρήματα είναι περιττά, όμως λίγες φορές έχουμε γίνει μάρτυρες για κρατικά και ιδιωτικά λεφτά που πάνε στράφι καθώς επενδύονται στου καθενός το ό,τι να ‘ναι;
Ένας ΥΠΠΟτης για τη Θεσσαλονίκη
Με ελάχιστα λεφτά κινούνται τα μουσεία Φωτογραφίας και Κινηματογράφου, το ΚΘΒΕ δεν μπορεί να καλύψει το έλλειμμα που κληρονόμησε το 2004 και διαμαρτύρεται γιατί δεν παίρνει έξτρα επιχορήγηση για να λήξει το θέμα, ο Φορέας της Μονής Λαζαριστών διαμαρτύρεται γιατί το ΚΘΒΕ δεν καταβάλλει ενοίκια για τις σκηνές Σ. Καραντινός και Μικρό Θέατρο και ο πρόεδρος του τελευταίου απαντάει ότι δεν έχουμε λεφτά! Θα μου πείτε εδώ αφήνουν το Φεστιβάλ της ακριτικής Σύμης να εξαφανισθεί, τη Μονή Λαζαριστών θα φροντίσουν; Πάντως, φαίνεται ότι ένας ΥΠΠΟτης για τη Θεσσαλονίκη χρειάζεται, καθώς φαίνεται, μιας και ο κ. Λιάπης επιβεβαιώνει αυτό που γράφαμε στα προηγούμενα τεύχη ότι η πτώση Ζαχόπουλου ανησυχεί τους πολιτιστικούς φορείς («Η απόπειρα αυτοκτονίας του Ζαχόπουλου μας αυτοκτόνησε» μας είπε χαρακτηριστικά μεγαλοστέλεχος). Η Θεσσαλονίκη, κάθε φορά που δεν είχε δικό της άνθρωπο στο ΥΠΠΟ τα τελευταία 15 χρόνια, υπέφερε. Υπέφερε όχι από αλλαγή πολιτικής αλλά από την αδιαφορία.
Αργεί της Όπερας
Στο οικονομικό φαίνεται ότι σκαλώνει και ο διά νόμου απογαλακτισμός της Όπερας Θεσσαλονίκης από το ΚΘΒΕ. Ο νόμος είναι έτοιμος, αλλά το κόστος που απαιτείται για να στηθεί σωστά ένα υγιές πολιτιστικό «μαγαζί» είναι δυσβάσταχτο για το ΥΠΠΟ. Έτσι, οι αρμόδιοι μελετούν το ενδεχόμενο να προωθηθεί ο νόμος, με πρόβλεψη για μεταβατική περίοδο, ώστε να μην αλλάξει τίποτε προς το παρόν στα οικονομικά και γενικότερα λειτουργικά ζητήματα της Όπερας. Το κακό δεν είναι τόσο ότι τα κάνουν αυτά. Το κακό είναι ότι η Μπουμπουλίνας δεν αποπνέει ένα συνολικό –έστω σφιχτό- πακέτο για τον πολιτισμό. Όχι πολιτική, αλλά τουλάχιστον ένα σχέδιο.
Γιατί δεν «βγαίνει» το συνοικέσιο;
Κοινή συνέντευξη Τύπου έδωσαν –αναγκάστηκαν από τα πράγματα- οι τρεις κυρίες της σαλονικιώτικης εκδοχής του «Νησιού των Μουσείων». Οι διευθύντριες του Αρχαιολογικού Πολυξένη Βελένη, του Μακεδονικού Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης Ξανθίππη Χόιπελ και του Βυζαντινού Πολιτισμού Αναστασία Τούρτα ένωσαν τις δυνάμεις τους με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Μουσείων. Παρουσίασαν ένα κοινό πρόγραμμα κοινής ξενάγησης στα τρία μουσεία και προσχώρησαν σε διαπιστώσεις. Ωραία η ιδέα, σωστές οι διαπιστώσεις, αλλά εκτιμώ ότι τίποτε από αυτά δεν είναι καινοφανές. Η έλλειψη σύνδεσης των τουριστικών πρακτόρων με τους πολιτιστικούς φορείς είναι χρόνιο πρόβλημα αλλά φαίνεται ότι το συνοικέσιο δεν «βγαίνει». Πόσα χρόνια άραγε θα πρέπει να περάσουν για να υπάρξει μια κάποια πρόοδος, μια συνεννόηση; Το ΜΜΣΤ, λέει, θα διοργανώσει ημερίδα τον Σεπτέμβριο για το θέμα. Καλή πρωτοβουλία. Ενέργειες χρειάζονται με αποτελεσματικότητα. Απ’ όλες τις πλευρές. Εκτός κι αν κάποιοι, κατά βάθος, δεν επιθυμούν το καλό αποτέλεσμα…
Πολιτιστικό… σαρδάμ
Πολιτιστικό σαρδάμ θυμίζουν και φέτος τα θερινά φεστιβάλ, αν τα δούμε ως πακέτο. Ούτε ο Καποδίστριας δεν κατάφερε να μειώσει τα φεστιβαλάκια που κάθε δήμος και χωριό διοργανώνουν τις δικές τους εκδηλώσεις. Θα μου πείτε, κακό είναι αυτό; Εντάξει, το πανηγύρι είναι στο DNA του Έλληνα, άσε που είναι σικ να δείχνεις ότι κι εσύ μπορείς να κάνεις κάτι «πολιτιστικό», κι ας μην έχουν δίκτυο αποχέτευσης οι συμπολίτες σου. Έχει μια γραφικότητα το θέμα που το καθιστά ενδιαφέρον. Φυσικά υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Υπάρχουν φεστιβάλ πολυθεματικά μεν με ποιοτικές, πρωτοπόρες και μοναδικές επιλογές δε. Ή άλλα που ζωντανεύουν έναν τόπο. Ε, αυτά έχουν λόγο να υπάρχουν. Εκείνο που λείπει και φέτος στη Βόρεια Ελλάδα είναι το εξειδικευμένο, εκείνο που θα φιλοξενήσει τους μαστόρους και τους μαέστρους, που θα προσελκύσει τους μυημένους και θα εκπαιδεύσει τους αμύητους. Εκείνο που θα αναδείξει έναν τόπο ως επίκεντρο π.χ. του θεάτρου ή της συμφωνικής μουσικής ή των εικαστικών κλπ. Καλά θα περάσουμε, αλλά όχι και να μην μένει ούτε η σκόνη…
Εναλλακτικό στριμωξίδι
Αφού πετάξαμε το μπαλάκι για το τι ακριβώς ακούμε, ποιοτικό ή μη ποιοτικό τραγούδι, στο ίδιο το τραγούδι και τους δημιουργούς, οι τελευταίοι δήθεν αγχώνονται να αποδείξουν ότι είναι ποιοτικοί και ότι καμία σχέση δεν έχουν με τους άλλους, τους σουξεδιάρηδες. Όταν ακούς π.χ. ένα σχήμα με Ζουγανέλλη, Μπουλά, Σταρόβα, Μαχαιρίτσα και Παπακωνσταντίνου, είναι προφανείς οι προθέσεις των μελών του. Ποιότητα στο χιούμορ, ποιότητα και στη μουσική, όχι ό,τι κι ό,τι. Όταν όμως πας να τους ακούσεις και είσαι αναγκασμένος να στριμώχνεσαι σα κανταΐφι και να πληρώνεις για το στριμωξίδι 45 ευρώ, σε ένα μαγαζί με κακή ακουστική, και ελλιπή εξαερισμό, τότε αναρωτιέσαι δικαίως για το εναλλακτικό του πράγματος. Κρίμα. Όταν πουλάς ιδεολογία καλό είναι να την υπερασπίζεσαι στην πράξη.
Μέτρο αξιοπιστίας
Δεν είναι απολογισμός αυτό που έκανε και φέτος ο Νικήτας Τσακίρογλου. Με όλο το σεβασμό, αλλά δεν είναι δυνατόν να μην δίνονται αναλυτικά στη δημοσιότητα πόσοι θεατές παρακολούθησαν ανά παράσταση ένα έργο. Κάποιοι σχολιάζουν ότι «πάλι καλά, πέρυσι δεν έκανε καν απολογισμό». Το παιχνίδι με τον κόσμο είναι γνωστό και έχει πολλές παραμέτρους, αλλά υπάρχει πάντα η ανασφάλεια και οι εντυπώσεις κερδίζονται στη συμμετοχή του κόσμου. Όμως, με το να μην μετράς έστω υποτυπωδώς τους επισκέπτες σου (βλέπε ΔΕΒΘ), τους θεατές σου (βλέπε ΚΘΒΕ) κ.ο.κ. και εκ των υστέρων να δηλώνεις αυθαίρετα νούμερα βαφτισμένα ως επιτυχία, δίνεις και το μέτρο της αξιοπιστίας σου ως προσπάθεια αναβάθμισης ενός θεσμού.
Δύο εξαιρετικές παραστάσεις
Από κει και πέρα, εξαιρετική η παράσταση "Λεωφορείο ο Πόθος" του ΚΘΒΕ (σε σκηνοθεσία Αντ. Καλογρίδη) με μια κλασικά πολύ καλή Πέμυ Ζούνη ως Μπλανς Ντιμπουά και τη μεγάλη αποκάλυψη που έσπρωξε την παράσταση στο άριστα, τον Βασίλη Μπισμπίκη ως Στάνλεϊ Κοβάλσκι. Ήδη ανακοινώθηκε ότι η παράσταση θα επαναληφθεί από Σεπτέμβρη στην ΕΜΣ. Δεν θα συμβεί, όμως, το ίδιο και με το «Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης» του Άκη Δήμου και της Πειραματικής Σκηνής (σκην. Γ. Μόσχος), αφού η μεγάλη επιτυχία του φετινού χειμώνα στη Θεσσαλονίκη θα ανεβεί από Σεπτέμβρη στην Αθήνα σε σκηνοθεσία Στ. Φασουλή.
Νέο δ.σ. και με βούλα
Νέα διοίκηση για το Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης μετά από τέσσερα χρόνια στον… αέρα. Πρόεδρος παραμένει ο Αλ. Μπακατσέλος, ενώ τέσσερα νέα πρόσωπα περιλαμβάνονται μεταξύ των οποίων ο γνωστός δημοτικός σύμβουλος Γιάννης Μπουτάρης. Η είσοδος του τελευταίου στο δ.σ. του Μεγάρου, τη στιγμή μάλιστα που έχει τρομερή κόντρα με τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης, προκάλεσε αντιδράσεις σε ορισμένους κύκλους. Αντίθετα, το καλλιτεχνικό στερέωμα φαίνεται ότι θέλει ανθρώπους με ευρύ πνεύμα στον πολιτισμό. Οι αντιδράσεις, πάντως, είχαν ως αποτέλεσμα την καθυστέρηση της ανακοίνωσης από το ΥΠΠΟ. Τελικά, ο Μ. Λιάπης πέρασε το δικό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου