Περί Κεντροδεξιάς

Η συζήτηση για συνεργασία του ΛΑΟΣ με τη Νέα Δημοκρατία έχει ένα καλό. Για πρώτη ίσως φορά, έστω και υπό στρεβλό πρίσμα, αναπτύσσεται ένα διάλογος περί Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα. Φτωχός προς ώρας διάλογος, αλλά διάλογος.
Παρά το γεγονός ότι εδώ και δέκα τουλάχιστον χρόνια καλά κρατεί η συζήτηση περί Κεντροαριστεράς και Κεντροδεξιάς στην Ευρώπη, στην Ελλάδα μόνο η Κεντροαριστερά κουβεντιάζει την προοπτική της, έστω και χωρίς να ομονοεί και δίχως θεαματικά αποτελέσματα. Η Κεντροδεξιά ως πραγματικό μέγεθος, οχυρωμένη στον μείζονα κομματικό φορέα και υπό τη βαριά σκιά του Κωνσταντίνου Καραμανλή, μένει εσωστρεφής και αμέτοχη στον διεθνή πολιτικό προβληματισμό.
Μετά την πτώση του Τείχους του Βερολίνου και το τέλος των ιδεολογιών ως διακριτών διαχωριστικών γραμμών, τα προβλήματα ανέκτησαν τον πρώτο λόγο. Είκοσι χρόνια μετά, οι βασικές αρχές της πολιτικής λειτουργίας των κρατών θεωρούνται ακατάλυτο κεκτημένο. Πλέον, όλο και περισσότεροι πολίτες ενδιαφέρονται για τη λύση των προβλημάτων τους και όχι για το ποια ιδεολογία ή ποιο κόμμα θα δώσει τη λύση. Αυτή η παράμετρος είναι που έχει δημιουργήσει προγραμματική και, ενίοτε, υπαρξιακή σύγχυση στα παραδοσιακά κόμματα και επί χρόνια πια αναζητούν τα στοιχεία που θα τους κάνουν να διαφέρουν μεταξύ τους, που θα τους δώσουν επιχείρημα να ζητήσουν την ψήφο των πολιτών, που θα τους δώσουν ουσιαστικά μια αιτία να συνεχίσουν να υπάρχουν. Αυτό το έχει «πιάσει» εδώ και χρόνια ο Ευάγγελος Βενιζέλος στο ΠΑΣΟΚ και, ιδίως, με τα γραπτά του κείμενα επιχειρεί να διαμορφώσει μια σύγχρονη ταυτότητα για το ΠΑΣΟΚ, μια ταυτότητα που θα του προσθέσει την αιτιολογική βάση για να κερδίσει –αυτό και όχι το άλλο κόμμα- την ψήφο των πολιτών. Το έχουν «πιάσει» και άλλοι, πιο λαϊκοί πολιτικοί, οι οποίοι το εκφράζουν συχνά με τρόπο παρεξηγήσιμο πλην όμως συμβατό με τη σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα.
Όσο, λοιπόν, τα προβλήματα θα ξεχωρίζουν από τις ιδεολογίες και θα ενώνουν τους πολίτες, τόσο οι ευρείες διπολικές συγκροτήσεις θα αποκτούν μεγαλύτερη δυναμική, τόσο η Κεντροαριστερά και η Κεντροδεξιά με τις διαφορετικές οπτικές και προοπτικές τους θα αποτελούν ζητούμενο προόδου για το πολιτικό μας σύστημα. Εννοείται ότι απαιτούνται νέες παραταξιακές δομές που θα συνιστούν απεικόνιση της αντίληψης κάθε πόλου για τον κρατικό μηχανισμό –είναι θεμελιακές πια για τη Δημοκρατία οι μεταρρυθμίσεις στο εσωτερικό των κομμάτων- και θα αποτελούν «μαξιλαράκι» της κοινωνίας όσον αφορά στις ακρότητες επί κοινωνικών, εθνικών, οικονομικών και άλλων ζητημάτων.
Υπό το πρίσμα αυτό, η συζήτηση περί συνεργασίας μεταξύ ΝΔ – ΛΑΟΣ δεν θα πρέπει να ορίζεται από ενοχές μεταξύ των συνομιλητών ούτε να διεξάγεται με όρους τρέχουσας πολιτικής απειλής. Αντίθετα, θα πρέπει να αφορά την ουσία και το μέλλον της πολιτικής, της δημοκρατικής λειτουργίας, της προόδου του τόπου.