Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!

«Ιδού εγώ λοιπόν / ο πλασμένος για τις μικρές Κόρες και τα νησιά του Αιγαίου / ο εραστής του σκιρτήματος των ζαρκαδιών / και μύστης των φύλλων της ελιάς / ο ηλιοπότης και ακριδοκτόνος. (…) Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά.

Ο καθείς και τα όπλα του, είπα: / Στα Στενά τα ρόδια μου θ' ανοίξω / Στα Στενά φρουρούς τους ζέφυρους θα στήσω / τα φιλιά τα παλιά θ' απολύσω που η λαχτάρα μου άγιασε! / Λύνει αέρας τα στοιχεία και βροντή προσβάλλει τα βουνά. / Μοίρα των αθώων, είσαι η δική μου η Μοίρα!

Β'

Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική / το σπίτι φτωχικό στις αμμουδιές του Όμηρου. / Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου στις αμμουδιές του Όμηρου.
Εκεί σπάροι και πέρκες / ανεμόδαρτα ρήματα / ρεύματα πράσινα μες στα γαλάζια / όσα είδα στα σπλάχνα μου ν' ανάβουνε / σφουγγάρια, μέδουσες / με τα πρώτα λόγια των Σειρήνων / όστρακα ρόδινα με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη.

Εκεί ρόδια, κυδώνια / θεοί μελαχρινοί, θείοι κι εξάδελφοι / το λάδι αδειάζοντας μες στα πελώρια κιούπια / και πνοές από τη ρεματιά ευωδιάζοντας / λυγαριά και σχίνο / σπάρτο και πιπερόριζα / με τα πρώτα πιπίσματα των σπίνων / ψαλμωδίες γλυκές με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα πρώτα Δόξα Σοι! / Εκεί δάφνες και βάγια / θυμιατό και λιβάνισμα / τις πάλες ευλογώντας και τα καριοφίλια.
Στο χώμα το στρωμένο με τ' αμπελομάντιλα / κνίσες, τσουγκρίσματα
και Χριστός Ανέστη / με τα πρώτα σμπάρα των Ελλήνων. / Αγάπες μυστικές με τα πρώτα λόγια του Ύμνου.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα λόγια του Ύμνου!»

Διαρρήκτης των «Παθών» του «Άξιόν Εστί» (Οδυσσέα Ελύτη) ο Γιάννης Κεσσόπουλος. Κατά τα λοιπά, Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση, Καλή Μοίρα!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Karfitsa στις 2/4/2010.