Στην Αθήνα με τον... υπερσιβηρικό

Την περασμένη Παρασκευή περπατούσα την Αθήνα. Ξεκίνησα από το Κολωνάκι –τσιμπήσαμε στο Top’s με τον Γιώργο και τη Μαρία- μπήκα στην Ακαδημίας και βάδισα κόντρα στο ρεύμα των αυτοκινήτων. Έφτασα στην πλατεία Κάνιγγος κι από κει Πατησίων μέχρι το Πεδίο του Άρεως. Σα να ταξιδεύεις με τον υπερσηβιρικό, περνάς από τον ένα κόσμο στον άλλον, από τη Δύση στην Άπω Ανατολή. Από τους καλοντυμένους και μοδάτους στο γυαλί και στο μαλλί, στους περιπλανώμενους μετανάστες βιοπαλαιστές και τους χαμένους τοξικομανείς. Ρυθμική και συνάμα σοκαριστική μετάβαση από το δήθεν γυαλιστερό στο βρώμικο ματ.
Από σύμπτωση, το περιέγραφε την ίδια μέρα εύγλωττα ο Νίκος Ξυδάκης στο άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Στη ζώνη του λυκόφωτος»: «Η πόλη δεν είναι μία. Υπάρχουν πολλές πόλεις μέσα της, η μια πλάι στην άλλη, πλεγμένες, αξεδιάλυτες. Στον ίδιο δρόμο, σε απόσταση ελάχιστων τετραγώνων, συνυπάρχουν ο πλούτος, η λάμψη, η ομορφιά, ο πόνος και ο ζόφος. Και πουθενά αλλού στην Αθήνα αυτή η ανθρώπινη συνύπαρξη δεν είναι πιο δραματική όσο στο ιστορικό εμπορικό κέντρο. Από την οδό Αθηνάς έως την Πειραιώς και από την Ομόνοια ώς τη Στουρνάρη και τη Βάθης, πλάι ακριβώς στις επιβλητικές τράπεζες, στα λαμπρά πολυκαταστήματα, τις ακριβές μπουτίκ, τα νοικοκυρεμένα μαγαζιά για τη μεσαία τάξη, τα λουσάτα καφέ στους πεζόδρομους, εκεί δίπλα ακριβώς, στις πιο πολυσύχναστες εστίες της μεγαλούπολης, βρίσκονται οι πιο φρικτές χωματερές για ανθρώπινα συντρίμμια» γράφει.
«Στη ζώνη του λυκόφωτος, στα σπλάχνα της πόλης, δεν περιπολούν αστυνομικοί, δεν κόβουν κλήσεις σε απείθαρχες μοτοσικλέτες, εδώ ισχύουν άλλοι νόμοι, άλλο Σύνταγμα, εδώ είναι η επικράτεια του ζόφου. Εδώ μαζεύονται παράδοξα υπόλοιπα, ανθρώπινα ρετάλια, παράπλευρες απώλειες, σαρώνονται σκουπίδια κάτω από την άκρη του χαλιού. Και το χαλί στολίζει όπως όπως το σαλόνι. Δεν έχω εύκολη λύση, δεν ξέρω αν υπάρχει καν λύση. Το φως εναλλάσσεται με το σκοτάδι. Ξέρω όμως τι βλέπω, και βλέπω την πόλη να εποικίζεται με θύλακους ζόφου, με όλο και πιο φανερό σκοτάδι. Πλάι σε ό,τι λέμε φως» καταλήγει.