Η εξουσία της πένας και το υπουργείο Οικογένειας

Τι μπορεί να ωθεί έναν «διακεκριμένο αρθρογράφο» κορυφαίου εκδοτικού – ειδησεογραφικού συγκροτήματος να αρθρογραφεί στην ιστορική εφημερίδα με τρόπο απόλυτα ειρωνικό για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης και απόλυτα προπαγανδιστικό για το αναγνωστικό κοινό σχετικά με τη δημιουργία ενός υπουργείου Οικογένειας;

Είναι αλήθεια ότι ο Αντώνης Σαμαράς υποστήριξε ότι «το αίτημα για υπουργείο Οικογένειας είναι αληθινά επαναστατικό». Η «προοδευτική» δήθεν Αριστερά, η ίδια που είναι πρόθυμη να ευτελίσει την ελληνική ιθαγένεια χορηγώντας την στον πάσα ένα με τρόπο που δεν χορηγείται σε καμία χώρα του πλανήτη, η ίδια που είναι πρόθυμη να εκχωρήσει το όνομα της Μακεδονίας και είδε συνωστισμό στην παραλία της Σμύρνης, η Αριστερά εκείνη που δεν διστάζει να περιθωριοποιεί τον Μίκη Θεοδωράκη, μια Αριστερά πιο συμπτωματικά κατέχει καίρια πόστα στον Δημόσιο και Ιδιωτικό τομέα, η Αριστερά που καμαρώνει για αρχηγό της ένα παιδί του κομματικού σωλήνα, αυτή η Αριστερά δεν θα μπορούσε παρά να στέκεται «αλλεργικά» μπροστά στη λέξη και μόνο «Οικογένεια». Πολύ περισσότερο όταν την εκστομίζει ένας επικίνδυνος για τα συμφέροντά της Δεξιός όπως ο Αντώνης Σαμαράς, το απόλυτα λαϊκιστικό «Και παιδιά θα σας κάνουμε» ως ερμηνεία ενός υπουργείου Οικογένειας, είναι ο καλύτερος τρόπος για να διασύρουμε και την Οικογένεια και τον Σαμαρά. Ειδικά σε ένα μηντιακό περιβάλλον που δεν άρχεται από αρχές αλλά από συμφέροντα και ευνοεί «διακεκριμένους αρθρογράφους» που γνωρίζουν καλά από σύνταξη και στράτευση.

Ένα υπουργείο Οικογένειας δεν είναι εφεύρημα του Σαμαρά. Υπάρχει και λειτουργεί σε πολλές χώρες που θεωρούν την οικογένεια όχι θεσμό για τη διασφάλιση της «εθνικής συνέχειας», όπως διατείνεται ο «διακεκριμένος αρθρογράφος» αλλά ως θεσμός απαραίτητο για την ομαλή λειτουργία μιας κοινωνίας. Το αυτονόητο δηλαδή. Αποτελεί ένα εργαλείο με έντονα προνοιακό χαρακτήρα που φυσικά λείπει από χώρες όπου το «κράτος πρόνοιας» δεν λειτουργεί, όπως δηλαδή η Ελλάδα. Δεν επιβάλλει παιδιά, προστατεύει τα παιδιά. Δεν έχει εθνικιστικά ή φυλετικά χαρακτηριστικά, όπως προσάπτει στον πρόεδρο της ΝΔ ο «διακεκριμένος αρθρογράφος».  

Στον Καναδά για παράδειγμα, ως σκοπός του υπουργείου Παιδιών και Οικογενειακής Ανάπτυξης περιγράφεται η ανάπτυξη της ικανότητας των οικογενειών να προστατεύουν την παιδικότητα και τη νεότητα, να μεριμνούν για υγιή σωματική και πνευματική ανάπτυξη των παιδιών, να «τρέχουν» προγράμματα που αφορούν τα παιδιά και τις οικογένειες κλπ. Αυτά που εμείς τα ψιλοκάνουμε σε επίπεδο νομαρχιακό ή δημοτικό, σκόρπια και τις περισσότερες φορές αποσπασματικά ή και καθόλου, στον Καναδά και σε άλλες χώρες τα υλοποιούν σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής.

Στη Γερμανία το υπουργείο Οικογένειας πριν από δύο χρόνια υλοποίησε ένα πρόγραμμα γονικής άδειας από την εργασία για πατεράδες και μητέρες, για τον πρώτο χρόνο της ζωής των νεογέννητων παιδιών, με παρακράτηση των 2/3 του μισθού. Περίπου 400.000 έκαναν χρήση του δικαιώματος, ενώ το γερμανικό κράτος ωφελήθηκε οικονομικά και είδε τις γεννήσεις να αυξάνονται.

Πράγματι η γραμμή μεταξύ «συντηρητισμού» και φασισμού είναι λεπτή. Όπως και μεταξύ «προοδευτισμού» και φασισμού. Και οι δυο μπορούν να διολισθήσουν το ίδιο εύκολα. Κι ας νομίζουν μερικοί ότι η απαξίωση είναι θλιβερό προνόμιο της πολιτικής. Είναι, δυστυχώς, και της δημοσιογραφίας –και εν γένει του δημόσιου βίου- χάρη ακριβώς στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούν ορισμένοι την εξουσία του μικροφώνου ή της πένας. 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 30/1/2010. 

Η εκδίκηση του χαμόγελου στην πολιτική

Όταν είδα τον Έλληνα υπουργό Οικονομικών να μοιράζει χαμόγελα στη συνεδρίαση του Ecofin, θυμήθηκα τον Κληρίδη και τα δικά του χαμόγελα στις συνομιλίες της Ζυρίχης μεταξύ του Αττίλα 1 και του Αττίλα 2. Θυμίζουν νεόκοπο λαϊκό τραγουδιστή που τραγουδά «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου» με χαμόγελο και νάζι. Στον αντίποδα θυμάμαι πάντα σοβαρό και μετρημένο τον Κωνσταντίνο Καραμανλή, τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον Ντε Γκωλ κ.ά.

Σε τέτοιες περιπτώσεις αναρωτιέμαι πάντα πως είναι δυνατόν να βρίσκονται σε τέτοια κατάσταση με τέτοια ζόρια. Είναι σαν ο απλός πολίτης να ‘χει ευφορία όταν τον καλεί η εφορία. Μόνη εξήγηση που στέκει είναι ότι οι ίδιοι δεν έχουν ανάγκη, είναι βολεμένοι, είναι αλλού, μακριά από το πρόβλημα που καίει τον κοσμάκη, είτε είναι προσφυγιά είτε είναι αφραγκία.

Διότι ακόμη κι αν οι Βρυξέλλες σου ενέκριναν το πρόγραμμα σταθερότητας, αυτό δεν είναι δα και κανένα πρόγραμμα που θα χαρίζει ευρώ. Άσε που σε χαστουκίζουν για τα πάντα, ακόμη και για τα στατιστικά σου, ενώ η χρεωκοπία της χώρας σου θυμίζει Αρζεντίνα αλλά χωρίς το Μαραντόνα. Προς τι, λοιπόν, το χαμόγελο; Τι πρέπει να γίνει για να χλωμιάσει ο άνθρωπος;

Την απάντηση την έδωσε η Ντόρα Μπακογιάννη. Παραδοσιακά χαμογελαστή (traditional smily), ήρθε στη Θεσσαλονίκη να μιλήσει στους φίλους της. Ήμασταν συνηθισμένοι να την βλέπουμε μονίμως χαμογελαστή, ακόμη κι όταν η Οργανωτική Επιτροπή της ΝΔ αποφάσιζε να φύγει από το συνέδριο (του χεριού της) και να πάει στην κοινωνία, αλλά τώρα είδαμε μια άλλη Ντόρα. Εκεί που περιμέναμε να δείξει τα… δόντια της στον Σαμαρά, χαμόγελο ούτε για δείγμα η κυρία, σημάδι ότι την πείραξε –όσο να πεις- η ήττα στις εσωκομματικές εκλογές, ανθρώπινο είναι εξάλλου. Αλλά σε τέτοιο βαθμό ώστε το trade χαμόγελο των μητσοτάκηδων να πάει περίπατο; Τόση πίκρα; Τόσο δάκρυ; Που πήγε η πάγια εκφραστική μεγαλοσύνη; Αν μη τι άλλο, όπως μου έλεγε φίλος προ διημέρου, με το πρόσωπο που εμφάνισε η Ντόρα στην πρώτη της επίσκεψη στη Θεσσαλονίκη μετά τη μεγάλη ήττα, διέλυσε το μύθο ότι αυτό το μητσοτακέικο χαμόγελο δεν έχει αισθήματα.

Δεν ξέρω πότε θα δούμε τον Γ. Παπακωνσταντίνου κατηφή, όχι τίποτε, απλώς με ύφος που θα συνάδει με τα φυσιολογικά συναισθήματα της στιγμής, όμως είδατε τι έπαθε ο Κληρίδης. Το χαμόγελο, αντίθετα μ’ αυτόν που το χρησιμοποιεί, εκδικείται, όπερ σημαίνει ότι διαθέτει συναίσθημα. Γι’ αυτό και τα πολλά χαμόγελα κόντρα στο δάκρυ της προσφυγιάς, αντίθετα στο πένθος της στιγμής, παράταιρα με την ιστορική στιγμή, έφεραν την Κατοχή, τον Αττίλα 2, πιο καταστροφικό, πιο οδυνηρό. Τώρα όλοι ελπίζουμε να μην έχουμε ανάλογη συνέπεια και συνέχεια και στα οικονομικά της Ελλάδας που θα φορολογήσει την κατοχή, ακινήτων τε και κινητών.

Και στην περίπτωση, τέλος, της Ντόρας Μπακογιάννη το χαμόγελο εκδικήθηκε. Εκατομμύρια άχρηστα χαμόγελα, παράταιρα με τα συναισθήματα της εκάστοτε στιγμής, χαμόγελα του θεαθήναι και του δήθεν αισιόδοξα, χαμόγελα είκοσι χρόνων, πήγαν στράφι μέσα σε ενάμιση μόλις μήνα. Και τώρα; Και τώρα… «Βρέχει φωτιά στη στράτα μου / φωτιά που μ’ έχει κάψει»!

 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 23/1/2010.

…ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

• Το θυμάστε ότι ορισμένοι στη Θεσσαλονίκη, άνθρωποι του πνεύματος κατά το κοινόν λεγόμενον, θα προτιμούσαν την κατεδάφιση του Λευκού Πύργου! Όχι άλλο πια σύμβολο αυτής της πόλης η τούρκικη φυλακή, λένε. Καιρός να αποκτήσουμε κανένα καινούριο, πιο μοντέρνο, πιο σύγχρονο –έτερον εκάτερον (και πού θα πανηγυρίζουμε τα τρόπαια, εεε;). 
• Κάποιοι από αυτούς, τώρα που έκλεισε ο Πύργος ο Λευκός φόρεσαν μαύρες πλερέζες! Και τι θα γίνει με το σύμβολο, και πότε θ’ ανοίξει το σύμβολο, και οι τουρίστες τι θα δουν άμα δε δουν τον Λευκό Πύργο και άλλα τέτοια. Αρκεί να τα βάζουν με τον υπουργό –τον εκάστοτε, δεν έχει σημασία. Σωστοί αντιεξουσιαστές…
• Αλλά ξανάνοιξε! Και πες μου χάρη σε ποιους; Πες μου κηφήνα μου! Χάρη στους στεϊτζάδες υπουργέ μου, αυτούς που η πράσινη διακυβέρνηση αποφάσισε να τους καθαρίσει. Τους πήραν από το Βυζαντινό Μουσείο και τους πήγαν Λευκό Πύργο. Σου λέει εκεί είναι όλα τα λεφτά, εκεί οι επισκέπτες. Τι να τους κάνουμε τους φύλακες στο Βυζαντινό;
• Πάντως, μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτονται. Και μπράβο που πήραν αυτήν την πρωτοβουλία.
• Και καλά να τους καθαρίσετε υπουργέ μου, για λίγο ήρθαν, για επαγγελματική εμπειρία ήρθαν, ώρα να τα μαζεύουν και να φεύγουν. Αλλά, Παύλε μου, ξάδερφε του πρώην και κολλητέ του πρίγκιπα, για να διώξετε αυτούς δεν θα πρέπει να πάρετε άλλους;
• Άρχισαν οι εκπτώσεις στην αγορά, άρχισαν και στα μουσεία! Για να μπεις στο Αρχαιολογικό και στο Βυζαντινό πληρώνεις πλέον το μισό εισιτήριο! Αυτή είναι η καλή είδηση. Η κακή είδηση είναι ότι βλέπεις μόνο τις μισές αίθουσες διότι οι άλλες μισές δεν έχουν φύλακες να φυλαχτούν και έτσι τα μεγάλα μουσεία της πόλης υπολειτουργούν… Από τα πέντε Μ μόνο τα τρία μείνανε σωστά.
• Ότι θα είχαμε βεντέτα Γερουλάνου – Καρατζαφέρη στον πολιτισμό, ε μα των θεώ, δεν το περίμενα. Εσείς; Το περιμένατε;
• Τα καλύτερα, λοιπόν, είπε για τον μακαρίτη Χρ. Λαμπράκη, τ. πρόεδρο του Μεγάρου Μουσικής, ο Γ. Καρατζαφέρης από το βήμα της Βουλής. Αλλά στην κορυφαία παρέμβασή του για τον πολιτισμό, «τα πήρε γιατί ο Γερουλάνος ανακοίνωσε για νέο Πρόεδρο του Μεγάρου τον Γ. Μάνο. Υπάρχει και καταστατικό, είπε, αφήστε τις ιδιοτέλειες.
• Όχι που θα τον άφηνε έτσι ο Παύλος. Σε ερώτηση του Ανατολάκη, σέντερ μπακ του Ολυμπιακού και σήμερα βουλευτής του ΛΑΟΣ, για το βιβλίο του Γκουρογιάννη που αναφέρεται απαξιωτικά στην ΕΛΔΥΚ και γενικά, ο Παύλος την έριξε την τάπα του.
• «Είναι δικαίωμά σας να αναφέρετε το μυθιστόρημα σαν ‘ανθελληνικό’ και σε παλαιότερη ερώτησή σας ‘ανυπόστατο λιβελογράφημα’ και είναι υποχρέωσή μας να υπερασπιζόμαστε το δικαίωμά σας να το λέτε, αλλά δεν οφείλουμε εμείς να υιοθετούμε αυτό που προτείνετε» του είπε και τον έστειλε στον πάγκο…
• Οκτώμισι εκατομμύρια επισκέπτες στο Λούβρο για το 2009 και είναι το μουσείο με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα στον κόσμο! Κι εμείς εδώ ζητάμε τις Μαγεμένες πίσω… για να τις θαυμάζει ο Σαλονικιός που δεν πατά το πόδι του σε μουσείο της πόλης του (ρωτήστε και τα «5Μ»). Βρήκαμε τα Μάρμαρά μας οι έρμοι επαρχιώτες, οι μίζεροι εσωστρεφείς μπαιάτηδες…
• Μήπως θα ‘πρεπε να ζητήσουμε απλώς να τις βγάλουν από τις αποθήκες και να τις βάλουν στις προθήκες; Αυτό θα ήταν αίτημα. Και να αναγράφεται, βέβαια, στις ταμπέλες της έκθεσης ότι προέρχονται από τη Θεσσαλονίκη.
• Κουφό (αλλά αληθινό): Το Φεστιβάλ Βόλου, λέει, γίνεται χωρίς κρατικά χρήματα. Σου λέει που να ζητιανεύουμε τώρα. Δεν είδες τι έπαθε το Φεστιβάλ του Δίου; Πέρσι δεν ήταν που του ‘δωσαν 2.000 και τους ζήτησαν πίσω 3.000;
• Αυτή η παράνοια, κινηματογραφιστών και πόλης, με τους «ομιχλατζήδες» να ανεβαίνουν με κλειστά Τέμπη στη Θεσσαλονίκη προκειμένου να παίξουν τις ταινίες τους στο Ολύμπιον. Ή ταν ή επί τας, ρε παιδιά! Όχι και την πίτα ολόκληρη και το σκύλο χορτάτο. Έλεος! Μπιιιιιιιιιιιζ

 Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 23/1/2010.

Δημόσια διαβούλευση ή «πράσινη» επικοινωνία

Οι 100 πρώτες μέρες του ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση επανεπιβεβαίωσαν την «πράσινη» μαστοριά στην επικοινωνία.

Είναι μια μαστοριά που αλλάζει νοοτροπίες, καταλύει κοινωνικά  ταμπού, πολλές φορές κάνει το γαλάζιο πράσινο και το άσπρο μαύρο. Που κάνει τον συμβασιούχο να πιστέψει ότι θυσιάζεται για το κοινό καλό ή έστω για το καλό των παιδιών του, για μια -επιτέλους- αξιοκρατική Ελλάδα. Που κάνει τον πολίτη να πιστεύει ότι συμμετέχει στη λήψη αποφάσεων επειδή για πρώτη φορά μπορεί να γράφει τη γνώμη του στο opengov.gr και να σχολιάζει νομοσχέδια (!) της κυβέρνησης. Που κάνει τον πτυχιούχο να συμπληρώνει φόρμες εκχωρώντας ασμένως τα προσωπικά του δεδομένα, έχοντας διαμορφώσει πεποίθηση ότι θα κριθεί αξιοκρατικά για μία θέση γενικού γραμματέα υπουργείου.  

Μια ματιά στο σχέδιο διαβούλευσης για τη διοικητική μεταρρύθμιση αρκεί για να αντιληφθεί κανείς ότι βρίθει από επικοινωνιακούς όρους, ορισμένους μάλιστα αδόκιμους. Κάποτε ο Γιώργος Παπανδρέου, ως υπουργός Εξωτερικών, χρησιμοποίησε τη φράση «οδικός χάρτης» αναφερόμενος στην πορεία και τους αναγκαίους όρους για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Τώρα τη συναντούμε και ως οδικός χάρτης για την ολοκλήρωση του πακέτου των αλλαγών στην Αυτοδιοίκηση. Η «πράσινη ανάπτυξη» δίνει και παίρνει. Το δράμα της βέβαια –της πράσινης ανάπτυξης- είναι ότι ακόμη και στο ΠΑΣΟΚ όπου ευδοκιμεί σχεδόν αποκλειστικά, κανείς δεν έχει προσδιορίσει τι ακριβώς σημαίνει, τι σηματοδοτεί, σε τι συνίσταται και μάλλον ο καθένας έχει δικαίωμα να εννοεί ό,τι βολεύεται.

Γιατί τι είναι αλήθεια η πράσινη ανάπτυξη; Πως κολλάει στη διοικητική μεταρρύθμιση; Στην παιδεία ναι, στη νοοτροπία ναι. Αλλά δεν κολλάει παντού. Και τι είναι στην πράξη η δημόσια διαβούλευση; Θα πει κανείς είναι κακό πράγμα η «δημόσια διαβούλευση»; Όχι φυσικά, πολύ περισσότερο που ο «διάλογος» δεν έλεγε να τελειώσει ακόμη κι όταν εκσυγχρονίστηκε σε «κοινωνικό διάλογο» είτε αφορούσε την Παιδεία, είτε την Υγεία, είτε το Πανεπιστημιακό Άσυλο. Το καλό είναι ότι η πολιτεία έβαλε πλαίσια στη δημόσια κουβέντα για μεγάλα θέματα. Αρχή – μέση – τέλος. Τόσο που οι δημόσιες διαβουλεύσεις τρέχουν πολλές μαζί πια και με ημερομηνία λήξης η καθεμιά χωριστή που προκαλεί άγχος –να τις προλάβεις όλες να τις σχολιάσεις. 

Επί της ουσίας όμως; Δικαίωμα έχει όποιος έχει ίντερνετ στο σπίτι ή στη δουλειά μπαίνει, όποιος έχει χρόνο και διάθεση να σχολιάσει, να κάνει επισημάνσεις και να καυτηριάσει τα κυβερνητικά σχέδια. Και; Οι παρατηρήσεις του λαμβάνονται υπόψη τόσο όσο κι ένα γράμμα που θα ‘στελνε στο Μαξίμου στην προ-ευρυζωνική Ελλάδα. Η διαφορά είναι ότι τότε πετιούνταν στον κάλαθο των αχρήστων, ενώ τώρα στο Recycle Bin, «υπολογιστί» στον κάδο ανακύκλωσης –σε τελική ανάλυση στον ηλεκτρονικό κάλαθο των αχρήστων.

Άλλαξε καμία διάταξη στην κυβερνητική πρόταση για τις προσλήψεις στο Δημόσιο που έγινε νόμος και καταδίκασε χιλιάδες θύματα της ασυνέχειας του κράτους στην ανεργία; Πιστεύει κανείς ότι θα αλλάξει κάτι στη δημόσια διαβούλευση για την διοικητική μεταρρύθμιση εάν η κυβέρνηση δεν το επιθυμεί; Τίποτε δεν θα αλλάζει όσο αυτό το μέσο επαφής της πολιτικής με την κοινωνία χρησιμοποιείται ως άλλοθι. Δημόσια διαβούλευση χωρίς καθαρές προθέσεις δεν είναι παρά επικοινωνιακό τρικ.

Ας κρατήσουμε, τουλάχιστον, ως θετικό, το «αρχή – μέση – τέλος».

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 15/1/2010. 

…ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

• Ποιος πολιτισμός και ποιος τουρισμός ρε παιδιά; Ο Λευκός Πύργος, αφού έμεινε τόσα χρόνια άβατο για τους επισκέπτες –τους λιγοστούς- της πόλης, άνοιξε πριν δυο χρόνια αλλά τώρα ξανάκλεισε λόγω περικοπών που έχουν ως συνέπεια την έλλειψη φυλάκων!!!
• Έχουν βουίξει τα μελίσσια αλλά στο ΥΠΠΟΤ αυτί δεν ιδρώνει. Και είναι ντροπή για την πόλη να ανέχεται να μένει κλειστός ο Λευκός Πύργος. Το μνημείο – σύμβολο της πόλης γίνεται σύμβολο ραγιαδισμού έναντι της Αθήνας αλλά και σύμβολο της αδυναμίας των εντόπιων εριφίων να πετύχουν τα αυτονόητα.
• Αξίζει να σημειωθεί: πέρυσι είχαμε τα ίδια. Διαμαρτυρήθηκε με επιστολή του στον τότε υπουργό Μ. Λιάπη –αρχές του χρόνου- ποιος λέτε; Ο Π. Ψωμιάδης, κανείς άλλος. Ο λαϊκάντζας, ο Ζορό, ο Άι Βασίλης… Κανείς άλλος. Και ο σημερινός πρόεδρος της ΝΔ και τότε ΥΠΠΟ Αντ. Σαμαράς, μόλις ανέλαβε έλυσε το πρόβλημα διαμιάς. Προς τιμήν του.
• Αλλά τι να πεις γι’ αυτήν την πόλη όπου η συνέργεια μεταξύ των φορέων του στον πολιτισμό –και όχι μόνο- θεωρείται μέγα επίτευγμα; Το αυτονόητο δηλαδή… Και δεν φταίνε οι άνθρωποί τους. Οι νοοτροπίες φταίνε. Και οι λογικές της κεντρικής διοίκησης.   
• Πάντως τα πέντε «Μ», τα πέντε μεγάλα μουσεία της πόλης –Μακεδονικό Σύγχρονης Τέχνης, Αρχαιολογικό, Βυζαντινό, Κρατικό Σύγχρονης Τέχνης και Τελλόγλειο- είναι έτοιμα για πέντε πολύ ενδιαφέρουσες εκθέσεις με κορυφαία ίσως την έκθεση για πρώτη φορά έργων από τη συλλογή Κωστάκη.
• Το Μουσείο Φωτογραφίας προετοιμάζεται για τη Photobienalle. Κάτι μου λέει ότι ή θα αλλάξουν πρόσωπα ή θα αλλάξουν όνομα. Και θα γυρίσουμε πίσω στη γνωστή αγαπημένη και λιγότερο μεγαλοϊδεατική Φωτοσυγκυρία. Για να δούμε…
• Και για να μην γκρινιάζουμε, η κρατική αβελτηρία δεν μπορεί να σταματήσει την ιδιωτική πρωτοβουλία. Τα Άνω Λαδάδικα είναι πια γεγονός και εκεί ο κόσμος κάθε βράδυ, τις θερινές αυτές νύχτες του… χειμώνα στην καρδιά του οποίου βρισκόμαστε, έχει μετατραπεί σε Γκάζι σαλονικιώτικο. Χωρίς κρατικές παρεμβάσεις, αναπτύσσονται νέες δυναμικές αίθουσες τέχνης «του λιμανιού κι όχι του σαλονιού», «μυστικά» εργαστήρια καλλιτεχνών σε πρώην βιοτεχνικούς χώρους, αξιοπρεπείς χώροι εστίασης που συνδέουν το σήμερα με το χθες.
• Χωρίς διλήμματα για τον διατηρητέο ή όχι χαρακτήρα του συνόλου – ευτυχώς δεν τίθεται ζήτημα…- όπως συνέβη με τα Κάτω Λαδάδικα που από την πολλή δημόσια φροντίδα για την… ανάδειξη του συνόλου, τα καταδίκασαν σε… παρακμή.      
• Ο Κώστας Πυλαρινός από αντιπρόεδρος έγινε πρόεδρος του Συλλόγου Φίλων Μεγάρου Μουσικής, άνθρωπος με επιρροή στα του Μεγάρου. Αγωνία επικρατεί και για το τι μέλλει γενέσθαι στο Μέγαρο της Θεσσαλονίκης αφού εδώ και χρόνια πολλοί εποφθαλμιούν τη θέση του προέδρου. Όμως μια πεταλούδα μου είπε, εμένα της μέλισσας, ότι γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος.
• Καλά, πολύ γέλιο η «Νήσος» του Χρήστου Δήμα. Καλοκαιρινή ελαφρότητα καταμεσής του χειμώνα, σαν τον παλιό ελληνικό κινηματογράφο. Βλαδίμηρος Κυριακίδης, ο δικός μας, εκπληκτικός!
• Υπουργέ, πότε επιτέλους θα διορίσεις καινούρια διοικητικά συμβούλια και διευθυντές; Τι περιμένεις; Να βαλτώσει τελείως η ερμαφρόδιτη κατάσταση; Ή δώσε χρίσμα ή άλλαξε. Μπιιιιζ!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 15/1/2010.

Αυτοδιοίκηση: Το στοίχημα δεν παίζεται στα πρόσωπα

Με το που μπήκε ο νέος χρόνος ήρθαν και οι πρώτες δημοσκοπήσεις για τις υποψηφιότητες στο δήμο Θεσσαλονίκης. Μία από τη focus και άλλη μία από την To the Point. Διαφορετικές «πεντάδες» σε κάθε μια, κάθε μια με τις δικές της σκοπιμότητες. Εξού και οι δύο δίνουν εκ διαμέτρου αντίθετα αποτελέσματα π.χ. η μία δίνει τον Παπαγεωργόπουλο πέμπτο και η άλλη πολύ πιο δυνατό. Εν πάσει περιπτώσει, σκοπός του σημειώματος δεν είναι να αναλύσει τις δημοσκοπήσεις. Καλές είναι κι αυτές, είναι «εργαλεία» όπως συνηθίζουν να λένε οι πολιτικοί, όμως αν δεν πιάνεις το feeling της πόλης δεν κάνεις τίποτε.

Και το feeling της πόλης αυτή τη στιγμή –εδώ και χρόνια δηλαδή- δεν έχει να κάνει με τα πρόσωπα. Καθόλου έως ελάχιστα. Έχει να κάνει με τα έργα. Η πόλη νοιώθει αδικημένη όχι γιατί το λέει ο Ψωμιάδης ή ο Βενιζέλος ή ο α’ ή ο β’. Νοιώθει έτσι γιατί το ζει καθημερινά στο πετσί της. Νοιώθει το τριτοκοσμικό από το πρωινό μποτιλιάρισμα μέχρι το καυσαέριο που έχει μολύνει κόμη και τις παρυφές του πολεοδομικού συγκροτήματος. Το νοιώθει στις δουλειές που χάνονται, στις δουλειές που δεν υπάρχουν. Το νοιώθει ακόμη και στη βόλτα του, στον καφέ του στο κέντρο της πόλης. Ζούμε στην πόλη του καφέ και του φαγητού αλλά κι αυτό, έτσι αναξιοποίητο που το ‘χουμε, καταντάει υποτιμητικό γιατί φέρνει τα κεφάλαια μόνο για μάσες και ξάπλες. Όχι για μπίζνες. Μου θυμίζει τον αρχοντοχωριατισμό δημάρχου γειτονικού νομού που διοργανώνοντας ένα μεγάλο γεγονός για την επαρχία του, επαίροταν γιατί το εγχείρημα υποστηριζόταν από 800 εθελοντές. Στην ερώτηση αν είχε και κανέναν εργαζόμενο, ο δήμαρχος δεν απάντησε. Προφανώς όλοι δουλεύανε αλλά κανείς δεν εργαζόταν. Όλοι στο τζάμπα και τα ένσημα για φλουρί.

Το πρόβλημα, λοιπόν, δεν είναι τα πρόσωπα. Και κάνουν λάθος όσοι προσωποποιούν την κακοδαιμονία της πόλης στην τριάδα Άνθιμου – Ψωμιάδη - Παπαγεωργόπουλου. Το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι λείπουν οι συγκεκριμένες προτάσεις –όχι προτάσεις καφενείου- για το πώς αυτή η πόλη θα φύγει μπροστά με τα δεδομένα που ισχύουν, δηλαδή με τα προβλήματα και τις θεσμικές αγκυλώσεις που υπάρχουν. Στις προηγούμενες αναμετρήσεις τα προγράμματα των υποψηφίων ήταν από τυπικά έως ανύπαρκτα. Η έλλειψη οράματος, εξάλλου, φάνηκε έντονα πριν από ένα χρόνο στην διαδικασία χωροθέτησης της ΔΕΘ, όπου κοινή συναινέσει το πρώτο κριτήριο επιλογής ήταν το «συλλογικό ρουσφέτι» παρά το «συλλογικό καλό», το όραμα, το αύριο, η δυναμική.

Δυστυχώς, για μία ακόμη φορά φαίνεται ότι τα κόμματα και οι τοπικοί πολιτικοί ταγοί αδυνατούν να δουν πέρα από τη μύτη τους. Καμία συζήτηση για τίποτε παρά μόνο για τα πρόσωπα. Και η Θεσσαλονίκη στο περιθώριο. Περιμένοντας πρώτα εκείνες τις προτάσεις που θα στρέψουν το βλέμμα της στις πραγματικές εξαρτήσεις της, που βρίσκονται εκτός συνόρων, και όχι στις ψυχολογικές εξαρτήσεις της, και μετά το πρόσωπο εκείνο που θα δείξει αποφασισμένο «να κάνει πράγματα», απλά, όμορφα, ευρωπαϊκά.

Υ.Γ. Όπως μου επισήμανε ορθά φίλος της στήλης, η πολιτική θα γίνει καλύτερη όταν θα πάψουν να συνωστίζονται οι βουλευτάδες και οι πολιτευτάδες πρώτη μούρη τον Άνθιμο, ιδίως κάτι μέρες σαν τα Θεοφάνεια, πολύ περισσότεροι εκείνοι που οφ δι ρέκορντ τον θεωρούν βαρίδιο για τη Θεσσαλονίκη. Ο κόσμος δεν είναι χαζός. Βλέπει και κρίνει. 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 8/1/2010.

…ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

·        Εμείς, κηφήνες μου, φέτος αλλάξαμε το χρόνο με τον Δήμαρχο στο νέο δημαρχείο Του. Τι ωραία, τι φαντασμαγορικά, τι φωνές το σύνολο, τι λιτός ο λόγος Του, τι ουσιαστικός! Τύφλα να ‘χει ο Πύργος του Άιφελ, τα πυροτεχνήματα στους ουρανοξύστες του Χονγκ Κονγκ και στην Πύλη του Βραδεμβούργου. Ποια Αριστοτέλους και σκυλιά μαύρα… Πάν’ τ' αγιοβασιλάκια που ξέρατε. Αλλά ένα μπράβο από την αντιπολίτευση που τόσα χρόνια φώναζε για τις Βανδές και τους Ρουβάδες δεν άκουσα.·        Αλλά σου λέει, πάει ο παλιός ο χρόνος… Ε, και; Τα τελευταία χρόνια στον πολιτισμό διανύουμε τα δικά μας έτη, αφού οι υπουργοί αλλάζουν κάθε χρόνο –και συχνότερα. Η πρωτοχρονιά του πολιτισμού πέφτει όποτε θέλει το Μαξίμου.
·        Εξάλλου, το φλουρί της κυβερνητικής βασιλόπιτας ποτέ δεν έπεσε στον πολιτισμό…·        Τελευταίο τη τάξει το ΥΠΠΟ, κάθε φορά που κάτι πάει στραβά, ο στραβός γιαλός βολεύεται στη Μπουμπουλίνας μέχρι να κατακάτσει ο κουρνιαχτός. Στην καλύτερη, τη θέση του υπουργού καταλαμβάνουν οι ρούκις της κυβέρνησης…
·        Βρισκόμαστε ήδη στο έτος Γερουλάνου, αφού έχουμε περάσει από τα έτη Σαμαρά, Λιάπη, Βουλγαράκη, Τατουλο-Ζαχόπουλου. Καψούρηδες, τσιφλικάδες, μη μου άπτου… Μα είναι δυνατόν όλα να τυχαίνουν στο ΥΠΠΟ;·        Κουίζ: Ποιο στέλεχος –προεδράρα- πολιτιστικού φορέα της Θεσσαλονίκης κάθεται σε αναμμένα κάρβουνα λόγω οικονομικών και… επικείμενου σουταρίσματος;
·        Πάντως το κακό είναι γενικό. Μετά από αυτά που είπε ο ωραίος Παύλος στη Βουλή, στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό –και καλύτερη διαχείριση και περικοπές και άλλα τινά- το αναμενόμενο κόψιμο του 10% ήδη τσούζει πολλούς οργανισμούς που τα οικονομικά τους δεν ήταν και τόσο ανθηρά ούτως ή άλλως μετά την επέλαση των… γαλάζιων μπουμπουκιών.·        Που, για να μην αδικούμε τους διαχειριστές, και ο πολιτισμός υπέστη τις συνέπειες των Ολυμπιακών Αγώνων. Καλοί, λαμπροί, αλλά όσοι το είχαν προβλέψει δικαιώθηκαν. Μετά την Αθήνα 2004 το χάος. No franga, μάγκα μου…
·        Στο κάτω κάτω τα μεγάλα γεγονότα της δεκαετίας 2000-2009 ήταν η κατασκευή του μετρό της Αθήνας, οι Ολυμπιακοί Αγώνες της Αθήνας και το νέο Μουσείο της Ακρόπολης στην Αθήνα. Ε, όχι και αθηνοκεντρικό το κράτος μας…·        Στη Θεσσαλονίκη το μόνο που συζητήθηκε πολύ τη χρονιά που πέρασε ήταν το σνομπάρισμα των «Κινηματογραφιστών στην Ομίχλη» έναντι του Φεστιβάλ Κινηματογράφου που πενηντάρισε. Τίποτε θετικό. Μαύρη μαυρίλα.
·        Άσε που το 2010 μπαίνει με μεγάλα προβλήματα, όπως το ποιος θα είναι πρόεδρος στο Μέγαρο Μουσικής μετά το θάνατο του Χρήστου Λαμπράκη που ήταν μέλος του δ.σ. και στο Μέγαρο Θεσσαλονίκης. Και φυσικά, τι τακτική θα ακολουθήσει ο νέος πρόεδρος.·        Ο οποίος, λίγος πριν το πιεστήριο, μάθαμε ότι θα είναι ο Γιάννης Μάνος, ένας εξαίρετος της παρέας του ΔΟΛ. Ένας πνευματώδης και πνευματικός άνθρωπος. Καλή επιτυχία!
·        Ξέρεις, κάθε φορά που αλλάζει ο χρόνος, δεν μπορώ να μην σκεφτώ τους μεγάλους που φύγανε μαζί με τον παλιό το χρόνο… Μαρία Δημητριάδη, Σπύρος Καλογήρου, Σπεράντζα Βρανά, Γιάννης Μόραλης. Όλοι, μα όλοι, κάπου τους είδαμε κάπου τους ακούσαμε. Κάτι πήραμε από αυτούς.·        Απορία: είναι αλήθεια ότι το γραφείο Τύπου της Όπερας Θεσσαλονίκης εδρεύει στην Αθήνα; Αν ναι, είναι δυνατόν; Γιατί συμβαίνει αυτό; Καλή Χρονιά! Μπιιιιζ!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 8/1/2010. 

Η κ. Θ. Δραγώνα και το πολιτικό πρόβλημα

Η κ. Θάλεια Δραγώνα είναι γνωστή για τις απόψεις της εδώ και χρόνια. Και στην υπόθεση Ρεπούση είχε αναμιχθεί, όπως και πολλές από τις 342 αυτόματες –προφανώς- υπογραφές ακαδημαϊκών που τάχθηκαν στο πλευρό της… δευτερόλεπτα μετά την τοποθέτηση Καρατζαφέρη στη Βουλή και τα πυρά που εξαπέλυσε εναντίον της την τελευταία μέρα της συζήτησης για τον προϋπολογισμό 2010.

Απορίας άξιον είναι γιατί ορισμένοι την ανακάλυψαν και πάλι όψιμα, τώρα που πήρε τη θέση της ειδικής γραμματέως του υπουργείου Παιδείας. Μετά την υπόθεση της Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού ήταν υποψήφια ευρωβουλευτής, αν δεν κάνω λάθος, και αργότερα βουλευτής επικρατείας εκλεγμένη με το ΠΑΣΟΚ. Το να της ανατίθεται ένα τέτοιο νευραλγικό πόστο για την ελληνική εκπαίδευση είναι σίγουρα μείζον θέμα, όμως κακώς προσωποποιείται το όλο ζήτημα. Με απλά λόγια, το πρόβλημα δεν είναι η κυρία Δραγώνα. Ούτε το ότι είναι σύζυγος του κ. Μουζέλη και φίλη της κ. Ρεπούση. Αυτό είναι κουτσομπολιό, όχι πολιτική.

Το θέμα είναι ότι ο ψηφοφόρος λαός που –κατά πολλούς- πέταξε έξω από τη Βουλή τη Μ. Γιαννάκου αποδοκιμάζοντας τη στάση της για το βιβλίο Ιστορίας, ο ίδιος λαός ανέδειξε το ΠΑΣΟΚ κυβέρνηση και τον Γιώργο Παπανδρέου πρωθυπουργό. Επιδοκίμασε δηλαδή όχι απλώς πρόσωπα αλλά μια τάση με διακομματικά χαρακτηριστικά, μια τάση που διαθέτει στελέχη σε όλους τους κομματικούς σχηματισμούς (ΣΥΝ, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ). Αυτό μπορεί να έγινε λιγότερο ή περισσότερο συνειδητά, υπό την έννοια ότι δεν ήταν το κρίσιμο στις εκλογές της 4^ης Οκτωβρίου.

Όμως η πολιτική πάλη υπάρχει, όπως είναι φυσικό και αναγκαίο να υπάρχει σε μια δημοκρατία. Και όπως συμβαίνει σε κάθε δημοκρατικό καθεστώς, ο νικητής επιβάλλει τις δικές του απόψεις, ο νικητής κυβερνά και ο νικημένος ελέγχει.

Επομένως η αντιμετώπιση του θέματος με προσωπικά κριτήρια είναι πέρα για πέρα λάθος. Το ζήτημα είναι καθαρά πολιτικό και αυτό θα πρέπει να το καταλάβουν όσοι στο πι και φι μαζεύουν υπογραφές ή στήνουν συλλαλητήρια για λόγους εντυπώσεων.

Το πρόβλημα της Κεντροδεξιάς είναι ότι η εδώ και δεκαετίες απουσία κάθε προβληματισμού για τις ιδεολογικές επιλογές της και τους τρόπους υποστήριξής τους έχει δημιουργήσει ένα χάος στο χώρο. Έτσι, την ώρα που οι διεθνιστές της Αριστεράς με κάθε μέσον προωθούν τις απόψεις και τις ιδέες τους, αξιοποιώντας τους ανθρώπους και τα πόστα τους, η Κεντροδεξιά δεν έχει αποσαφηνίσει ούτε στο εσωτερικό της ούτε προς τα έξω τις γαλάζιες και τις κόκκινες γραμμές της όσον αφορά βασικές έννοιες όπως η πατρίδα, το έθνος, η κοινωνία, έννοιες που καθορίζουν τις πολιτικές επιλογές της καθημερινότητας. Για παράδειγμα, εάν ρωτήσει κανείς τα μέλη της κοινοβουλευτικής ομάδας της ΝΔ για το μεταναστευτικό νομοσχέδιο που προωθεί η κυβέρνηση, σίγουρα θα πάρει πολλές και διαμετρικά αντίθετες απαντήσεις. Ένα σαφές ιδεολογικό πλαίσιο θα προοιώνιζε τις επιλογές, θα διασφάλιζε την αξιοπιστία της Κεντροδεξιάς απέναντι στην κοινωνία, δεν θα έδινε «γήπεδο» σε ακραίες φωνές –διότι, ως γνωστόν, μπορεί να λέμε όλοι τα ίδια όμως δεν εννοούμε όλοι τα ίδια.

Αυτό είναι και ένα μεγάλο στοίχημα για τον Αντώνη Σαμαρά για το 2010 και πέρα. Να καταφέρει, δηλαδή, πατώντας στις ιδρυτικές αρχές της Νέας Δημοκρατίας να διαμορφώσει συγκεκριμένο ιδεολογικό πλαίσιο με εφαρμογή στην καθημερινότητα.

Κατά τα λοιπά, η ζωή συνεχίζεται. Καλή χρονιά!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" την 1/1/2010. 

…ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

·        Μείωση 9,4% σε σχέση με την προηγούμενη χρονιά παρουσίασε ο αριθμός των θεατών που παρακολούθησαν φέτος τις προβολές και τις εκδηλώσεις της 50ής επετειακής διοργάνωσης του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Με τέτοιο πόλεμο που δέχτηκε, αφού πήγε και η Μουζάκη, πάλι καλά.·        Το πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα δίνουμε περισσότερη σημασία στους 13.000 που δεν πήγαν παρά στους 153.000 που πήγαν! Αυτούς χεσμένους. Εδώ ισχύει η αρχή της μειοψηφίας. Όσο πιο μόνος είσαι, τόσο πιο πολύ σημασία σου δίνουν. Του ασώτου, που λέμε.
·        Τα κατάφεραν οι κινηματογραφιστές και έφεραν την ομίχλη στο Φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης. Με τέτοιο επικοινωνιακό ολοκληρωτισμό μόνο ο Σίλβιο χτυπιέται. Αλλά της ομίχλης τη δουλειά, τη βλέπ’ η λιακάδα και γελά…·        Απέκτησε και δ.σ. η νεοσύστατη Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου με πρόεδρο τον σκηνοθέτη Τάσο Μπουλμέτη. Η Ακαδημία σκοπεύει, μεταξύ άλλων, να οργανώσει την απονομή των Ετήσιων Κινηματογραφικών Βραβείων. Κάτι σαν Όσκαρ αλά ελληνικά.
·        Παρά τις φιλοδοξίες των ανωτέρω, η Διασωματειακή Επιτροπή των κινηματογραφικών φορέων τα ‘χωσε χοντρά κατά του ΕΚΚ, αλλά και κατά της Ακαδημίας. Εναντίον όλων δηλαδή. Ο εμφύλιος του ελληνικού σινεμά, γεγονός του 2009 του απερχόμενου!·        Μόνο σε τούτη τη χώρα μπορεί να συμβαίνουν οι μεγαλύτερες αντιφάσεις κι ας φωνάζουν οι αρχιτέκτονες του ΣΑΔΑΣ-ΠΕΑ. Την ίδια στιγμή που διεκδικούμε τα Γλυπτά του Παρθενώνα, η πολιτεία αδυνατεί να προστατεύσει το σπίτι της Μερκούρη και του Ντασέν, απ’ όπου η Μελίνα την περίφημη συνέντευξη στο γαλλικό κανάλι TV5, ζητώντας την επιστροφή των περίφημων γλυπτών. Όταν αδιαφορείς για το νεότερο μνημείο, πως θα πείσεις τον κόσμο ότι μπορείς να σώσεις τα ερείπια;
·        Αυτά συμβαίνουν την ώρα που ο ωραίος Παύλος, εξάδελφος του προκατόχου και φίλος του διαδόχου, παρουσιάζοντας το νέο ΚΑΣ είπε ότι «θα προστατεύει την πολιτιστική κληρονομιά της χώρας και να βάζει σε πρώτη προτεραιότητα τον Έλληνα πολίτη χωρίς πάντως να θυσιάζεται η επιστημονική κατάρτιση». Λίγο μπουρδουκλωμένο μου ακούγεται, λίγο νερό στο κρασί με το καλημέρα.·        Το καλύτερο –πράγματι- ήρθε από την νέα (και ταυτόχρονα παλαιά) γενική γραμματέα του ΥΠΠΟ Λίνα Μενδώνη, η οποία δήλωσε στον υπουργό ότι παραιτείται από το δικαίωμά της να λαμβάνει αποζημίωση για τις συνεδριάσεις του ΚΑΣ –περίπου 500 ευρώ για κάθε συνεδρίαση. Μπράβο, πραγματικά. Όχι σαν τους άλλους που κυνηγούσαν τα κορίτσια της γενιάς των 500 ευρώ…
·        Πάντως ο Παύλος μίλησε στη Βουλή για τον προϋπολογισμό και αυτό που βρήκε να πει είναι ότι χρειάζεται «περιστολή δαπανών». Για σχέδιο τίποτε; Πάλι κ. υπουργέ; Άσε που στις δαπάνες δεν χρειάζεται περιστολή. Σωστή κατανομή χρειάζεται. Αλλά και η σωστή κατανομή θέλει σχέδιο.  ·        Κοιτάξτε, κοιτάξτε… Και επικοινωνιακό και ουσιαστικό. Το ΚΘΒΕ μείωσε τις τιμές των εισιτηρίων στις θεατρικές σκηνές του «εξαιτίας της οικονομικής κρίσης». Σημάδι ότι η τέχνη δεν είναι αλλού απ’ τη ζωή. Ίχνος ότι οι του Κρατικού δεν ζούνε στον κόσμο τους. Τόσο απλά…
·        Στο Νάνο Βαλαωρίτη απονεμήθηκε ομόφωνα το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας για το σύνολο του έργου του από την επιτροπή κρατικών βραβείων λογοτεχνίας. Περιμένω τη συγχαρητήρια δήλωση του Τρεμόπουλου και των Οικολόγων Πρασίνων…·        Μέρα που είναι σήμερα, θα έπρεπε εμείς οι μέλισσες να θυμόμασταν τα καλύτερα λουλούδια της χρονιάς, εκείνα που μαζέψαμε την πιο νόστιμη γύρη. Αλλά το μόνο καλό που είδε ο πολιτισμός είναι ότι ο υπουργός του έγινε αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας. Να είσαι το τελευταίο τη τάξει και να βγάζεις τον πρώτο τω κόμμα! Μεγάλη διάκριση.
·        Όλο το μελίσσι σας εύχεται χρόνια πολλά, ευτυχές το νέο έτος! Το 2010 να φέρει μέλι στη ζωή όλου του κόσμου! Μπιιιιζ…
Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" την 1/1/2010.

Με κύριο προσόν την… αποτυχία

Το κορυφαίο ίσως πρόβλημα της πολιτικής στη χώρα μας, τριάντα πέντε χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, είναι η έλλειψη αξιοπιστίας. Οι πολίτες δεν πιστεύουν πια τους πολιτικούς, οι πολιτικοί δεν καταφέρνουν να κερδίσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Άλλα λένε, άλλα κάνουν. Ο αιφνιδιασμός έχει χαθεί από την πολιτική, μέχρι και τα παιχνίδια της επικοινωνίας τα έχουμε μάθει όλοι κι ξέρουμε από πριν που το πάνε, τι θα πουν και τι θα εννοούν.

Για παράδειγμα, ποιος πίστεψε τον Γιώργο Παπανδρέου προεκλογικά όταν διατεινόταν ότι «λεφτά υπάρχουν»; Ότι εμείς δεν θα παγώσουμε τους μισθούς, ότι ότι ότι…; Πολλοί, θα πει κανείς, τουλάχιστον αυτοί που ψήφισαν ΠΑΣΟΚ και το έφεραν στην εξουσία. Κι όμως, ούτε αυτοί ψηφίζουν έχοντας εμπιστοσύνη σε όσα λέει ο αρχηγός, ψηφίζουν για πολλούς και διάφορους λόγους, όμως όχι γιατί πιστεύουν στις υποσχέσεις. Και ο αρχηγός φρόντισε να μην τους διαψεύσει, αφού λίγες εβδομάδες αργότερα λειτουργεί ως οι προεκλογικοί βερμπαλισμοί να μην εκστομίστηκαν ποτέ…

«Πώς να πείσει, λοιπόν, ο Γιώργος Παπανδρέου έστω έναν Έλληνα να κάνει νέες θυσίες, να παγώσει τις ανάγκες της οικογένειάς του, να ρίξει κι άλλο το βιοτικό του επίπεδο όταν πριν από δύο μήνες άλλα έλεγε; Με τι μούτρα, που λέει και ο λαός, ζητά νέες θυσίες; Και το θέμα δεν είναι αυτά που προτείνει. Το πρόβλημα είναι ότι κανείς δεν πιστεύει ότι οι νέες θυσίες θα οδηγήσουν κάπου, σε μία διέξοδο» μου έλεγε μία μέρα μετά το διάγγελμα του Ζαππείου ο φίλος μου Λ.Π., 40 χρονών, ιδιωτικός υπάλληλος. Αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Οι μισοί και περισσότεροι Έλληνες σήμερα, οι σημερινοί εξηντάρηδες και οι νεότεροι, δεν έχουν ζήσει άλλο σ’ αυτή τη χώρα από τις παροτρύνσεις των κυβερνήσεων για λιτότητα. Νέα μέτρα και λιτότητα. Και το κράτος σπάταλο. Και τα γκόλντεν μπόις παρόντα. Εμείς που «βγήκαμε στην κοινωνία» στη δεκαετία του ’80, είμαστε η γενιά της λιτότητας και το χρωστάμε στην ανευθυνότητα των πολιτικών.

Είναι και το άλλο. Από τη μια ο Γ. Ραγκούσης, άνθρωπος της αυτοδιοίκησης, φαίνεται ότι προχωρά με τόλμη τη διοικητική μεταρρύθμιση. Είναι η μητέρα των μεταρρυθμίσεων και η βάση για να αναπτυχθεί ένα άλλο κράτος από το στρεβλό νεοελληνικό που γνωρίζουμε. Από την άλλη, η ανακοίνωση των γενικών γραμματέων των Περιφερειών, προκάλεσε απογοήτευση σε όσους εξακολουθούν να σκέπτονται το ελληνικό αύριο πέρα και πάνω από κομματικά συμφέροντα. Η κυβέρνηση που επαγγέλλεται την αξιοκρατία όχι ως κάτι πρωτότυπο αλλά ως «μη παρέκει», η κυβέρνηση που στο όνομά της πετά στο δρόμο 65.000 συμβασιούχους με τις οικογένειές τους, εγκαθιστά Περιφερειάρχες που το κύριο προσόν τους είναι ότι… απέτυχαν να εκλεγούν στις βουλευτικές εκλογές!

Αυτό το παράδειγμα δείχνει ανάγλυφα το δράμα του λαού αλλά και του κάθε καλοπροαίρετου πολιτικού: σε ένα κράτος παραμορφωμένο από τις στρεβλώσεις, ο πρωθυπουργός είτε Κωστάκης λέγεται είτε Γιωργάκης καλείται να βάλει ταυτόχρονα ενάντια σε πολλά μέτωπα. Καλείται να αντιμετωπίσει μια Λερναία Ύδρα πιο… ζόρικη από του Ηρακλή, να χτυπήσει το χέρι στο μαχαίρι, «ή ταν ή επί τας». Ειδάλλως, είναι καταδικασμένος, χωρίς άλλο, να αποτύχει. Και θα την πληρώσει πάλι ο λαός. Το απέδειξε η διακυβέρνηση της ΝΔ.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 25/12/2009. 

…ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

·        «Ένα φεστιβάλ που μέχρι σήμερα έχει πετύχει όλους του τους στόχους, δεν ζητά από το ΥΠΠΟ μόνο χρήματα αλλά κάτι πολύ σημαντικότερο: την αξιολόγησή του. Πράγμα που λείπει παντελώς από τον Πολιτισμό σήμερα» είπε ο καλλιτεχνικός διευθυντής του πολύ καλού Φεστιβάλ Βόλου Δ. Μαραγκόπουλος, που ξεκίνησε τις εκδηλώσεις του και θα κρατήσει μέχρι 12 Ιανουαρίου.·        Σωστά τα λες και δίκιο έχεις, κύριε διευθυντά μου, αλλά ρισκάρεις. Γιατί ποιος θα σε αξιολογήσει; Ο υπουργός που νομίζει ότι είναι ο ίδιος το γλυπτό; Κατά πώς είπε και ο γλύπτης Βαρώτσος και δίκιο είχε, επίσης. Αντιλαμβάνομαι πως το λες όμως το μεγαλύτερο κι από αυτό που θέτεις πρόβλημα είναι ότι ο πολιτισμός στη χώρα μας διοικείται σε κυβερνητικό επίπεδο από παντελώς άσχετους. Οπότε ίσως είναι καλύτερα που λείπει η αξιολόγηση από τον πολιτισμό.
·        Δες για παράδειγμα: και ο Μισέλ είχε αξιολογήσει τον πολιτισμό κι είχε βγάλει και πόρισμα. «Όλοι λεφτά μου ζητάνε» είπε, «πρώτα θα παράγετε έργο, μετά θα αξιολογείται και στο τέλος η κρατική επιχορήγηση». Ούτε τις υποχρεώσεις του ΥΠΠΟ δε εκπλήρωσε. Στη συνέχεια αξιολογήθηκε δεόντως από τον πρωθυπουργό του (καλή του ώρα), αλλά και από τον ελληνικό λαό.  ·        Συμπέρασμα; Καλύτερα φεστιβάλ παραμελημένο παρά αξιολογημένο (από το κράτος…).
·        Μπορεί στην Ελλάδα να την «κυνηγάνε» τη Δέσποινα Μουζάκη, όμως παρά τον εγχώριο πόλεμο που δέχεται από την πρώτη μέρα της στο Φεστιβάλ Κινηματογράου, πριν λίγες ημέρες έγινε η πρώτη Ελληνίδα (και ανδρών συμπεριλαμβανομένων) που θα συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Ακαδημία Κινηματογράφου που απονέμει κάθε Δεκέμβριο τα «ευρωπαϊκά Όσκαρ». Μπράβο!·        Έκκληση να συμμετάσχουν οι Έλληνες κινηματογραφιστές στο φετινό φεστιβάλ ντοκιμαντέρ έκανε ο διευθυντής του Δημήτρης Εϊπίδης, αφού πρώτα λιβάνισε τους «κινηματογραφιστές στην ομίχλη». Το καλύτερο ντοκιμαντέρ θα ήταν ένα με θέμα την κινητοποίηση αυτή των σινεματζήδων.
·        Πήγανε λέει οι εκπρόσωποι των θιάσων στη νέα γενική γραμματέα του ΥΠΠΟ Λίνα Μενδώνη να ζητήσουν όχι τα ρέστα, να ζητήσουν τα χρωστούμενα –από το 2008 δεν έχουν πάρει ευρώ από τις επιχορηγήσεις. Η κ. Γενικός, που ήταν και παλιά επί Βενιζέλου Γενικός, τους εξασφάλισε λέει άμεση καταβολή του 50% των περσινών οφειλών.·        Καλά μου το ‘πε ένας κηφήνας. Μου περιέγραψε τη διαφορά του γαλάζιου από τον πράσινο γενικό (και γενικώς). Είναι, λέει, σαν τον διαχειριστή της πολυκατοικίας. Πιάνουν τα κρύα και έρχεται η ώρα για πετρέλαιο θέρμανσης, αλλά δεν υπάρχει αποθεματικό. Έρχεται, λοιπόν, ο τύπος με το πετρέλαιο να φουλάρει στις δύο διπλανές πολυκατοικίες. «Πόσο να βάλω;» ρωτάει.
·        «Άσε φίλε, δεν έχουμε λεφτά» απαντά ο γαλάζιος διαχειριστής κι αφήνει τους ενοίκους να κρυώσουν. Αντίθετα, «βάλε και βλέπουμε» του απαντά ο πράσινος διαχειριστής και δεν αφήνει τους συγκατοίκους του να κριώσουν. Νοικοκύρης ο ένας, αποτελεσματικός όμως ο άλλος.·        Νέο ΚΑΣ και βλέπουμε από δω «πάνω» τη Λίλιαν Αχειλαρά της ΙΣΤ’ ΕΠΚΑ και την Αναστασία Τούρτα επίτιμη διευθύντρια του ΥΠΠΟ, να φροντίζουν για τα αρχαία μας.
·        Ίσως η σοβαρότερη συμμαχία αυτής της πόλης, η Πολιτιστική Εταιρεία Επιχειρηματιών Βορείου Ελλάδας, «γιόρτασε» με μια εκδήλωση λόγου τα 15 χρόνια του περιοδικού της Θεσσαλονικέων Πόλις (μεγάλη ιστορία…). Δυστυχώς, στην αίθουσα του ΕΒΕΘ ο νεότερος παρόντας ήταν 40 χρονών και ξεχώριζε σαν τη μύγα μες στο γάλα.·        Και ειπώθηκαν σημαντικά πράγματα από τον πρόεδρο Ευθυμιάδη, από το μέλος Ανδρεάδη, από τον καθηγητή Αναστασιάδη, από την κυρία του ΜΜΣΤ Ξανθίππη Χόιπελ που σύσσωμοι τίμησαν τον Βαγγέλη Χεκίμογλου που επί χρόνια ήταν η ψυχή της δημιουργικότητας της ΠΕΕΒΕ.
·        Οι μέλισσες εύχονται να συνεχίσει η ΠΕΕΒΕ τους δρόμους τους δύσκολους και να μην συνεχίσει τα δήθεν και τα τάχατες… Περισσότερα για το θέμα αυτό, την ερχόμενη εβδομάδα. Μέχρι τότε, πολιτισμένα Χριστούγεννα. Μπιιιιιιζ!  Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 25/12/2009.

…ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

·       Και να που γυρίσαμε πάλι στο δόγμα Μελίνας για τα Γλυπτά του Παρθενώνα… Ο beautiful Παύλος, από το βήμα της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, το γύρισε πάλι στο «ανήθικο». «Ο διαμελισμός του Παρθενώνα είναι βάναυσος και το να βρίσκονται τα κομμάτια του μακριά το ένα από το άλλο είναι ανήθικο» είπε.
·        Έτσι από τις προτάσεις συνεργασίας του Β. Βενιζέλου και την αδρανή ευγένεια της γαλάζιας διακυβέρνησης, ξαναγυρίσαμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε. Τώρα πες μου εσύ… Αν ήσουν Βρετανός (ή τύπου Βρετανός), είχες την ευθύνη του Βρετανικού Μουσείου και σου λέγανε «είσαι ανήθικος που τα κρατάς εκεί πέρα» εσύ τι θα έκανες;
·        Θα έσκυβες το κεφάλι και θα έλεγες «ναι, έχετε δίκιο κύριε Έλληνα, θα σας στείλω αμέσως πίσω. Τα μάρμαρα σας ανήκουν…»; Ή θα έλεγες… μολών λαβέ στ’ αγγλικά; Εγώ πάντως το δεύτερο.
·        Πάντως ο ΟΗΕ το ‘βγαλε το ψηφισματάκι του για την επιστροφή (γενικώς) των αγαθών πολιτιστικής κληρονομιάς πίσω στις χώρες προέλευσης. Έστω και μηδεπόποτε εφαρμοσμένο, κάτι είναι κι αυτό…
·        Γιατί τα βάζετε ρε παιδιά με τον Σωτήρη Χατζάκη; Επειδή λειτουργεί πειραματική σκηνή στο ΚΘΒΕ; Ε και; Θίγεται η γνωστή Πειραματική Σκηνή της Τέχνης; Σιγά μη σπάσει το μονοπώλιο… Ο Στάλιν απέθανε σύντροφοι!
·        Τα 50 χρόνια της με βραβεία και επαίνους γιορτάζει η Κρατική Ορχήστρα Θεσσαλονίκης για το μουσικό cd με έργα του Pizzetti.
·        Καλή η νέα πλατεία της Θέρμης αλλά μόνο για καρτ ποστάλ. Νύχτα, ειδικά φωτισμένη, με φόντο το σούρουπο. Που να πατήσει κόσμος στα κεκλιμένα επίπεδα για σκέιτμπορντ; Εκεί έχασαν οι απέναντι τους απέναντι…
·        «Ψυχή βαθιά» και διάβασα την «απολογία» του Π. Βούλγαρη σε αθηναϊκή εφημερίδα. «Συνήθισα εδώ και χρόνια» λέει, «τα μίζερα δαγκώματα κάποιων αριστερών. Δεν τρομοκρατούμαι. Συνεχίζω να διατυπώνω τα γνώμη μου ρισκάροντας και προσβλέποντας σε μια Αριστερά της ανθρωπιάς».
·        Κάτι παραπάνω θα ξέρει. Ήταν το Νοέμβριο του 2004 όταν μες στην παραζάλη της επιτυχίας των «Νυφών» του, πρωτομίλησε σε τοπικό τηλεοπτικό σταθμό για τη φιλοδοξία του να κάνει μια ταινία για τον εμφύλιο. Και φυσικά, όποιος γνωρίζει τον Παντελή έστω λίγο, όποιος έχει δει τα «Πέτρινα Χρόνια», μπορεί να μαντέψει ότι ο Βούλγαρης δεν επρόκειτο να κάνει ταινία μίσους. Είναι σκηνοθέτης της ανθρωπιάς, της συγγνώμης, της ισορροπίας, της συμφιλίωσης.
·        Συνήθως οι ομιλίες των λογοτεχνών στην απονομή του Νόμπελ έχουν πολύ δυνατά στοιχεία. Η φετινή ομιλία της Ρουμάνας Χέρτα Μίλερ ήταν συγκλονιστική. «Αντέδρασα στο θανάσιμο φόβο με δίψα για ζωή. Με πείνα για λέξεις…» είπε περιλαμβάνοντας μαρτυρίες για τη ζωή στη Ρουμανία της Σεκουριτάτε του Τσαουσέσκου.
·        Με 500.000 ευρώ λιγότερα θα κάνει το Ελληνικό Φεστιβάλ φέτος ο Λούκος. Θα τα καταφέρει;
·        Μειώθηκε κατά 2,1% (Αύγουστο με Αύγουστο) ο αριθμός των επισκεπτών στα ελληνικά μουσεία σύμφωνα με τα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας. Καλά, τώρα η ΕΣΥΕ δεν είναι που έδινε τα… μουσαντένια στοιχεία για την ελληνική οικονομία στην ΕΕ; Να πιστέψουμε για τα μουσεία;
·        Προσωπικά, αν και ποιος είμαι εγώ που θα κρίνω, βρήκα εύστοχη την κίνηση του Σ. Χατζάκη να «ιδρύσει» με τη μία πειραματική σκηνή και λαϊκή σκηνή. Μου θύμισε Γιώργο Παπανδρέου που σαν έτοιμος από καιρό να κυβερνήσει είχε σημειώσει στο netbook τις αλλαγές στα ονόματα των υπουργείων για να μην τα ξεχάσει όταν έρθ’ η ώρα.
·        Έμαθα ότι έγιναν και συναντήσεις με φορείς, δήμους κλπ προκειμένου να υπάρξει συνεργασία με τη λαϊκή σκηνή. Και καλά οι εκπρόσωποι των δήμων και των δημάρχων. Ο Σεβασμιότατος Μητροπολίτης Νεαπόλεως και Σταυρουπόλεως κ.κ. Βαρνάβας τι γύρευε στο meeting; Έχει μήπως κανένα έργο γι’ ανέβασμα;
·        Πάντως ο πρόεδρος Γαρούφας έκανε πολλές επαφές με σημαντικά πρόσωπα. Για να δούμε αν σ’ αυτήν την πόλη μπορεί να προκύψει καμιά συνεργασία… Μπιιιιιζ!

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 19/12/2009. 

τ

Μήπως ο Μιχάλης είναι μπλε;

Τι συμβαίνει όταν η εφημερίδα «Απογευματινή» συγχαίρει με πρωτοσέλιδο άρθρο τον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Μιχάλη Χρυσοχοΐδη και όταν ο Παναγιώτης Ψωμιάδης εκφράζει την ευαρέσκειά του για τους χειρισμούς της φυσικής και πολιτικής ηγεσίας της ΕΛΑΣ; Προφανώς η κυβέρνηση δεν κάνει απλώς καλά τη δουλειά της, αλλά κάνει τη δουλειά όπως θα ήθελε να την κάνει η Νέα Δημοκρατία πριν από ένα χρόνο! Και κάνει τους γαλάζιους να αναρωτιούνται: Ρε μπας και ο Μιχάλης είναι μπλε;

Πραγματικά, ο Χρυσοχοΐδης πήρε πάνω του την υπόθεση των κινητοποιήσεων για την επέτειο της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου. Ακόμη και με τις δηλώσεις του έδειξε ότι ήταν αποφασισμένος να μην υποχωρήσει στο παιχνίδι εντυπώσεων και προπαγάνδας παίζεται εδώ και χρόνια όταν έχουμε πορείες, κινητοποιήσεις κλπ όπου σχεδόν με εθιμικό τρόπο γίνονται επεισόδια και καταστροφές στα αστικά κέντρα. Η αστυνομία εμφανίστηκε με σχέδιο (για πρώτη φορά έγιναν μπλόκα και συλλήψεις διαδηλωτών, λύνοντας έτσι το μέγα παραμύθι των τελευταίων δεκαετιών «μα γιατί δεν πιάνουν ποτέ κανέναν;» - «μα, δεν μπορούν να τους πιάσουν»), αποφασισμένη να κάνει τη δουλειά της, να είναι σκληρή όπου επιβάλλεται να το κάνει, να υπερασπιστεί και να προστατεύσει κατά το δυνατόν την δημόσια και ιδιωτική περιουσία και τη σωματική ακεραιότητα. Γίνανε λάθη και υπήρξαν παρατράγουδα, ως συνήθως, όμως μπήκαν σε δεύτερη μοίρα. Μετά πώς να… μη ζηλέψουν οι «γαλάζιοι»; Αφού αυτά περίμεναν από την κυβέρνηση Καραμανλή και τώρα βλέπουν να τα κάνει το ΠΑΣΟΚ!

Το εντυπωσιακότερο όλων είναι το παιχνίδι των ΜΜΕ ή, αν θέλετε, το παιχνίδι του Χρυσοχοΐδη με τα ΜΜΕ. Το ξέρει, φαίνεται, καλά από την υπόθεση της εξάρθρωσης της 17Ν. Τα ΜΜΕ φέτος είδαν αστυνομικούς να ποδοπατούνται, είδαν καταστροφές, είδαν το άδικο που πέρυσι το είπαν ηρωισμό και εξέγερση. Ελάχιστες οι εξαιρέσεις που μίλησαν ξανά για κατάλυση του ασύλου από την αστυνομία, που έκαναν κριτική για τις προσαγωγές, που μας εξάντλησαν στο δήθεν προοδευτικό μπλα μπλα τους.

Φέτος, πολύ περισσότερο από ποτέ, η κοινωνία -όπως εκφράζεται από τους εμπλεκόμενους και από τα ΜΜΕ- μίλησε για το νομικό πλαίσιο του πανεπιστημιακού ασύλου. Άκουσα τον πρύτανη του ΕΜΠ Κων. Μουτζούρη να χαρακτηρίζει «σοφό» το νομοθέτη. Πράγματι, ο νόμος για το άσυλο είναι σαφής. Δείχνει ποιος καταλύει και ποιος προστατεύει το άσυλο. Δείχνει και πώς προστατεύεται το άσυλο και ποιος έχει την αρμοδιότητα και την ευθύνη να το προστατέψει. Όλα τα άλλα είναι παραμύθια. Παραμύθια για να παίζουν κάτι κόκκινα παιδιά του κομματικού σωλήνα που το παίζουν επαναστάτες βάζοντας ένα Τσε στην πλάτη του καναπέ και μπλουζάκι μαύρο.

Τριάντα πέντε χρόνια μετά τη μεταπολίτευση, οφείλουμε όλοι κι ιδίως οι πολιτικές δυνάμεις να αφήσουμε τα φαντάσματα του παρελθόντος και να κοιτάξουμε κατάματα τις σημερινές απειλές που είναι πολλές, υπαρκτές και ουσιαστικές. 

Απλά, χρειάζεται τόλμη. Τόλμη όχι για ηρωισμούς, απλά για να προστατευθούν οι ελευθερίες που με αίμα και δάκρυ κατέκτησαν οι προηγούμενες γενιές.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 12/12/2009. 

…ύστερα ήρθαν οι μέλισσες

·        «Η γη είναι ένα μικρό πορτοκάλι. Αυτό που μας διαφοροποιεί από τους άλλους είναι ένα τίποτα, μια ψείρα, μια σκόνη. Οι άνθρωποι σ' όλα τα μήκη και τα πλάτη αδελφές ψυχές είναι, σταγόνες νερού είναι. Είμαστε σκανδαλωδώς όμοιοι. Αν γράψουμε κάτι για τον εαυτό μας με ειλικρίνεια, θα το επικυρώσει και ο Εσκιμώος». Αυτή η εκπληκτική δήλωση ανήκει στον συγγραφέα Σωτήρη Δημητρίου. Του την έκλεψα, δεν μπορούσα να κάνω κι αλλιώς.
·        Είχα γνωρίσει το Σωτήρη μαζεύοντας το χυμό κάποιων φυτών στην Ήπειρο, την πατρίδα του. Σεμνός, ταπεινός, πανάξιος. Αντιστάρ… «Τα ζύγια του προσώπου» από τις εκδόσεις Πατάκης είναι το τελευταίο του βιβλίο. Κάθε φορά που τον θυμάμαι νοιώθω την υποχρέωση, ηθική υποχρέωση, να γράψω κάτι γι’ αυτόν, γιατί νοιώθω ότι οφείλουμε πολλά στους αθόρυβους αληθινούς δημιουργούς, που δεν εξευτελίζουν τη ζωή τους «μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες στες πολλές κινήσεις κι ομιλίες»…
·        Δεν είμαστε όλοι ίδιοι; Ευτυχώς, θα έλεγα, που δεν είμαστε όλοι ίδιοι! 
·        Τώρα που πέρασε το Φεστιβάλ Κινηματογράφου, μπορούμε επιτέλους να μιλήσουμε για σινεμά…
·        Κείμενο συμπαράστασης στους «κινηματογραφιστές στην ομίχλη» υπογράφουν 70 άνθρωποι των τεχνών και των γραμμάτων. Μεταξύ άλλων, εκφράζουν την ελπίδα η κινητοποίηση αυτή να αποτελέσει ξεκίνημα για συνολικές αλλαγές στο «χρόνιο, ομιχλώδες τοπίο του πολιτισμού».
·        Πραγματικά, ο νόμος για τον κινηματογράφου αποτελεί μνημείο της ασχετοσύνης των ιθυνόντων για τα πολιτιστικά, μνημείο της κρατικής ραθυμίας και ανικανότητας να αποφασίσει και να υλοποιήσει συγκεκριμένες πολιτικές και στον «εύκολο» χώρο του πολιτισμού.
·        Καλά λένε ότι μέσα από τις στάχτες αναγεννώνται τα πάντα. Μέσα σ’ αυτό το χαμό που συμβαίνει στο ελληνικό σινεμά, ένα νέο ταλέντο ξεπήδησε στα κινηματογραφικά πλατό. Το όνομά του Sakis, Σάκης Ρουβάς! Με ρόλο έκπληξη στην ταινία «Στα άκρα», είναι λέει μεγάλο ταλέντο. Σου λέει ο άλλος, σήμερα τραγουδάει κι ο κάθε πικραμένος, εγώ να μην παίξω;
·        Τα ‘μαθε για το σουξέ του Sakis η Κάρλα Μπρούνι σύζυγος Νικολά Σαρκοζί και σου λέει εγώ γιατί να μην παίξω στο σινεμά; Ανακοίνωσε, λοιπόν, ότι αποδέχθηκε πρόταση του Γούντι Αλεν για να παίξει στη νέα του ταινία.
·        «Μου πρότεινε να παίξω στην επόμενη ταινία του. Δεν ξέρω ποιο ρόλο, αλλά του απάντησα 'ναι'», δήλωσε η πρώτη κυρία της Γαλλίας. «Δεν είμαι ηθοποιός. Ίσως να είμαι χάλια, αλλά δεν μπορούσα, στη ζωή μου, να αφήσω μια ευκαιρία όπως αυτή. Όταν θα είμαι γιαγιά, θα λέω πως γύρισα μια ταινία με τον Γούντι Αλεν", πρόσθεσε η ίδια.
·        Κουίζ 1: Ποιο στέλεχος του σαλονικιώτικου πολιτισμού επιθυμεί διακαώς η νέα κυβέρνηση «να πάρει το κεφάλι» της Δ. Μουζάκη;
·        «Στη φετινή 28η Διεθνή Έκθεση Βιβλίου της Σόφιας, θα συμμετέχουν για πέμπτη συνεχόμενη φορά, ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βόρειας Ελλάδας και το Κέντρο Πολιτισμού και Βιβλίου Νοτιοανατολικής Ευρώπης» λέει η ανακοίνωση που εκδόθηκε. «Οι δύο ελληνικοί φορείς είναι οι μοναδικοί που συμμετέχουν από την Ελλάδα» λέει. Γιατί άραγε;
·        Εγκαινιάστηκε το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνα το οποίο μόλις ανακαινίσθηκε. Στον ίδιο χώρο, στο ελληνικό προξενείο του Μακεδονικού Αγώνα. Ένα μουσείο που, δυστυχώς, η Πολιτεία το έχει εγκαταλείψει στην τύχη του. Καλά που το μουσείο διαθέτει «στελέχη συνείδησης».
·        Κουίζ 2: Ποιοι διευθυντάδες σκέφτονται να το… σκάσουν στη Λατινική Αμερική μετά την πληροφορία ότι το ΥΠΠΟ ετοιμάζεται να κινήσει διαδικασίες στους φορείς όπου τα χρέη είναι κάμποσα;
·        Έφυγε ο Σέρβος συγγραφέας Μίλοραντ Πάβιτς στα ογδόντα του. Είχα μιλήσει μαζί του την εποχή των νατοϊκών βομβαρδισμών του Βελιγραδίου. Τότε που βγάζαμε αγωνιστικό φρόνημα πνευματικών ανθρώπων από τη φοβισμένη και αποκλεισμένη Σερβία.
·        Αλήθεια, ποιος είναι ο πρόεδρος του Κέντρου Πολιτισμού και Βιβλίου Νοτιοανατολικής Ευρώπης; Μπιιιζ!
 

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο "Κεντρί" στις 12/12/2009.