Πολιτικός καιροσκοπισμός

Σε τούτη χώρα παραδοσιακά εύκολα ξεχνάμε, δεν θυμόμαστε ούτε τι φαγητό φάγαμε χθες. Τουλάχιστον η πλειοψηφία. Αυτή η κρίσιμη πλειοψηφία που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις. Το 1989, ένας ευφυής πολιτικός ερχόμενος με φόρα από το αξιοπρεπές παρελθόν, ο αείμνηστος Θανασάκης όπως τον αποκαλούσαν «εχθροί» και φίλοι Κανελλόπουλος, είχε συνδράμει στα κομματικά της ΝΔ εκδίδοντας ένα έντυπο για το κόμμα που τότε προσπαθούσε να γκρεμίσει τον τότε παντοδύναμο Ανδρέα Παπανδρέου. Αν η μνήμη μου δεν μου απατά, ο τίτλος του εντύπου –κάπου πρέπει να το ‘χω στα μπαούλα της μνήμης- ήταν «πολιτικός καιροσκοπισμός» ή κάτι τέτοιο. Μέσα παρέθετε τι έλεγε ο Ανδρέας και το ΠΑΣΟΚ ως αντιπολίτευση και τι έκανε ως κυβέρνηση. Προφανώς ο Κανελλόπουλος δεν φοβόταν ότι και το δικό του κόμμα άλλα θα έλεγε τότε ως αντιπολίτευση και άλλα θα έκανε αν έβγαινε κυβέρνηση. Δεν υπήρχε και η ιδιωτική τηλεόραση, ούτε το ίντερνετ που βρίσκει πια κανείς τα πάντα. Είναι σφόδρα πιθανόν ο Κανελλόπουλος, με μακρά εμπειρία στα πολιτικά πράγματα του τόπου, να θεωρούσε ότι κάτι άλλαζε στην Ελλάδα που έβλεπε στο Μάαστριχτ του 1992 μια κοσμογονική αλλαγή να επέρχεται, μια αλλαγή που ερχόταν από την Ευρώπη και δεν θα σήκωνε πια ψεύτικες υποσχέσεις και λαθρόβιους στην πολιτική.
Τώρα πια κανείς δεν θέλει να θυμάται τι έλεγε ο αντίπαλός του κάποτε και τι λέει σήμερα, από φόβο ότι αν το κάνει θα σκάψει και το δικό του λάκκο.
Η σημερινή, λοιπόν, κρίσιμη πλειοψηφία λέγεται ότι είναι έτοιμη να κάνει πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου τον άνθρωπο που ως υπουργός Εξωτερικών υποστήριξε την προσέγγιση με την Τουρκία στις «χαμηλές πολιτικές», αφήνοντας τις «υψηλές» στο έλεος της Άγκυρας –που συνηθίζει να μην δείχνει ποτέ κανένα έλεος. Το επικοινωνιακό επιτελείο της κυβέρνησης και του κόμματος ή δεν πιστεύει ή δεν μπορεί να εστιάσει στην ταυτότητα του συγκεκριμένου πολιτικού που έχει δώσει απτά δείγματα για το τι περιμένει την Ελλάδα έτσι και εκλεγεί πρωθυπουργός.
Καλά που είναι και κάτι blogs –taxalia.blogspot.com, αν δεν κάνω λάθος- που μας θυμίζουν κάπου κάπου τη μεγάλη αλήθεια. Τουλάχιστον για να τη γνωρίζουμε όταν προσέλθουμε στην κάλπη.
Στις 23/11/2002, λοιπόν, ο Γ. Παπανδρέου δήλωσε στην τουρκική εφημερίδα Χουριέτ απευθυνόμενος στον… τουρκικό λαό –ή μήπως στους στρατηγούς;- μετά τη σύνοδο του ΝΑΤΟ στην Πράγα: «Αγωνιζόμαστε για εσάς. Προσπαθούμε να πείσουμε Γερμανία, Γαλλία. Η Γερμανία είναι δύσκολη περίπτωση. Αγωνιζόμαστε να πάρουμε ημερομηνία (σ.σ. έναρξης των συνομιλιών ένταξης) στην Κοπεγχάγη. Υπάρχουν όμως μερικά προβλήματα. Δεν σκέφτονται όλοι σαν εμάς. Ειδικά η Γερμανία είναι κάθετα αντίθετη. Η Γαλλία το ίδιο. Είναι πολύ σημαντικό να πειστεί η Γερμανία. Αν πειστεί αυτό θα γίνει εφικτό»!!!
Οι δηλώσεις αυτές δικαιώνουν τον Θανασάκη Κανελλόπουλο που μιλούσε για πολιτικό καιροσκοπισμό και απεικονίζουν ακριβώς το πρόβλημα της Ελλάδας: καμία εθνική πολιτική δεν υπηρετείται με συνέπεια και σοβαρότητα, κυρίαρχες είναι οι προσωπικές πολιτικές και οι ατομικές επιδιώξεις. Αυτές είναι που οδηγούν σε αποθράσυνση, εντάσεις και θύματα όπως ο Ισαάκ, ο Σολωμού, το Κυπριακό, οι ελληνοτουρκικές σχέσεις.