ΓΡ. ΒΑΛΤΙΝΟΣ: "Ακόμη και ο Τσε Γκεβάρα να γίνει υπουργός Πολιτισμού εάν παίρνει τα χρήματα που παίρνει το ΥΠΠΟ τότε δεν μπορεί να κάνει τίποτε!"

FOTO: @ΓΙΑΝΝΗΣ Θ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / Θεσσαλονίκη, 29-4-2009

Ο δημοφιλής ηθοποιός μιλά για το έργο που ανεβάζει στο «Κολοσσαίον», για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου, για την πολιτική, για την οικονομική κρίση και για την πολιτικοποίηση των νέων


Η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Δεν μπορεί να κάνει επανάσταση. Αλλά μπορεί να κάνει την ύπαρξή μας καλύτερη.

Προσωπικά πιστεύω στο κόσμιο και στο αισθητικά ωραίο.

Να υπάρχει πολιτιστική πολιτική για το θέατρο που να έχει σχέση και με τους ήδη καθιερωμένους θιάσους και με τις νεανικές ομάδες αλλά και μια μικρή βοήθεια στο εμπορικό θέατρο

Πρέπει οι νέοι να σκεφτούν. Να πάρουν θέση απέναντι στα πράγματα. Ξεκάθαρη θέση. Όχι θολή όπως ήταν στην αντίδραση του Δεκεμβρίου κατά το μεγαλύτερο μέρος.

Υπάρχει μια κραυγή «δεν αντέχουμε άλλο, που θα πάει το πράγμα» που ακόμα δεν την έχουμε ακούσει σε όλη της την έκταση. Θα την ακούσουμε σε λίγο.

Ένα λευκό 60% θα ήταν το πιο ελπιδοφόρο πράγμα που θα μπορούσε να δει κανείς για το μέλλον μας που είναι μαύρο. Μόνο με λευκό μπορεί να γκριζάρει λίγο. Έτσι αραιώνει το μαύρο…

Από μικρός είχα μια αλλεργία στις κομματικοποιήσεις. Πάντα ένιωθα φυλακισμένος, ασφυκτιούσα.

Συνέντευξη στον Γιάννη Θ. Κεσσόπουλο

«Έγινε κάτι περίεργο εδώ στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχουν παραστάσεις όπου δίνει ραντεβού ο κόσμος» λέει στο «Κεντρί» ο δημοφιλής ηθοποιός Γρηγόρης Βαλτινός, που σε λίγες μέρες ολοκληρώνει τις παραστάσεις του έργου «Μη γελάτε… Είναι σοβαρό» στο κινηματοθέατρο Κολοσσαίον, όπου πρωταγωνιστεί έχοντας στο πλευρό του την Πέγκυ Σταθακοπούλου.
Τρία χρόνια μετά το έργο του Έντουαρντ Άλμπι «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ» επανήλθε με μια κωμωδία του Νόελ Κάουαρντ, ένα «σχεδόν αυτοβιογραφικό έργο», με το οποίο «καυτηριάζει και σατιρίζει τους ανθρώπους γύρω του –το ‘χει το δικαίωμα μετά από τόσα χρόνια στο χώρο του θεάτρου». Στην πραγματικότητα όμως «αυτό είναι η αφορμή για να σχολιάσει τον άντρα».


Το ίδιο το θέατρο παίζει ρόλο στη ζωή ενός ηθοποιού;
Υπάρχουν άνθρωποι που παραδειγματίζονται από τα έργα που ανεβάζουν. Καμιά φορά αυτό μας κράτα δέσμιους. Αλλά είναι ευεργετικό γιατί μας κρατά και κόσμιους. Κι εγώ πιστεύω στο κόσμιο και στο αισθητικά ωραίο. Πρέπει να έχουμε την αίσθηση του δικαίου και της ηθικής, όχι με τη θρησκοληπτική έννοια αλλά με αυτό που στηρίζει κάθε κοινωνία: αυτό που δεν θέλεις να σου κάνουν μην το κάνει στον άλλο.

Τι πρέπει να κάνει για να ισορροπήσει ένας νέος άνθρωπος που μπαίνει στο χώρο του θεάματος;
Πρέπει γρήγορα να βρει τη ρίζα του. Να καταλάβει ότι αυτή η δουλειά είναι πάρα πολύ σοβαρή, ότι μέσα από αυτήν μπορεί να βελτιώσει την ύπαρξή του, μπορεί να σκέφτεται πιο σωστά, μπορεί να μορφωθεί, να βρει κάποιες αλήθειες, να βρει τον εαυτό του και κάποιους ανθρώπους. Αυτό θα τον κάνει καλύτερο, να τελειωθεί, να φτάσει πιο κοντά στο θείον. Και τότε η ηδονή είναι πάρα πολύ μεγάλη.

Εσείς την ηδονή αυτή τη ζείτε;
Ναι… Από αρκετά νωρίς θα έλεγα. Εμένα το θέατρο με μόρφωσε και με διαμόρφωσε. Η τέχνη δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Δεν μπορεί να κάνει επανάσταση. Αλλά μπορεί να κάνει την ύπαρξή μας καλύτερη.

Εσάς δεν σας ενδιαφέρει η εικόνα σας προς τα έξω;
Εμένα με ενδιαφέρει η εικόνα που έχει σχέση μόνο με την ουσία. Ποτέ δεν ήθελα να απασχολήσω τα ΜΜΕ με την προσωπική μου ζωή. Σταρ ήθελα να είναι η δουλειά μου. Για μένα τα πρότυπά μου γύρω από αυτή την έννοια είναι τελείως διαφορετικά. Για μένα σταρ είναι ο Ελύτης, ο Ροντήρης, ο Κουν, ο Βάρναλης, ο Ρίτσος, ο Βεάκης, ο Λογοθετίδης, η Γεωργία Βασιλειάδου, η Ρένα Βλαχοπούλου, η Λήδα Πρωτοψάλτη… Αυτοί είναι σταρ, άνθρωποι με περιεχόμενο και έργο.

Πως εξηγείτε το γεγονός ότι στην περίοδο της οικονομικής κρίσης τα θεάτρα γεμίζουν;
Η οικονομική κρίση δεν είναι μόνο οικονομική, είναι κρίση των επιλογών μας, του τρόπου που μάθαμε να ζούμε, της υπερκατανάλωσης, της ευτέλειας. Μας έκαναν να πιστεύουμε ότι μπορούμε επομένως πάρα πολύ εύκολα να μιμηθούμε τη ζωή των πλουσίων. Δεν μας είπαν όμως ότι πρέπει να πληρώσουμε κάτι: την αξιοπρέπειά μας, την ηρεμία μας, πρέπει να γίνουμε δούλοι αυτών των ανθρώπων και στη συνέχεια πρέπει να τους τα επιστρέψουμε όλα. Και μαζί με τα υλικά να επιστρέψουμε πίσω και τα εργασιακά κεκτημένα. Όταν λοιπόν συμβαίνουν τέτοιες κρίσεις ο κοσμάκης τρομάζει και επιστρέφει στις αξίες, στο λόγο, στο θέατρο, για να ξαναβρεί τον εαυτό του. Αυτή είναι η μία εξήγηση στην ερώτησή σας.
Η άλλη εξήγηση είναι ότι το θέατρο είναι ακόμη φτηνή διασκέδαση. Πολλές φορές είναι φθηνότερη και από ένα σουβλατζίδικο!

Είστε χρόνια στο ελεύθερο θέατρο. Πόσο σας απασχολούν οι πολιτικές του υπουργείου Πολιτισμού για το θέατρο;
Όλους μας απασχολούν. Επειδή όλοι γκρινιάζουν για τις επιχορηγήσεις, πρέπει να γίνει μια επιτροπή και να αναθεωρήσει τα πάντα. Πρέπει να υπάρχει πολιτιστική πολιτική για το θέατρο που να έχει σχέση και με τους ήδη καθιερωμένους θιάσους και με τις νεανικές ομάδες αλλά και μια μικρή βοήθεια στο εμπορικό θέατρο. Έτσι θα βγει και μια γραμμή, μια πολιτιστική πολιτική για το θέατρο. Τι προωθεί η πολιτεία, τι βοηθάει. Πού στοχεύει.

Ποια είναι η γνώμη σας για τα γεγονότα του Δεκεμβρίου και όσα ακολούθησαν;
Ήταν μια υγιής αντίδραση της νεολαίας στο βαθμό που ήταν ανεπηρέαστη από προβοκάτορες, από τραμπούκους και από διάφορους επιτήδειους που προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν. Πιστεύω ότι στο μέλλον θα αποδώσει καρπούς, θα πολιτικοποιηθεί η νεολαία. Γιατί ο στόχος μέχρι τώρα ήταν να βγάλουμε την πολιτική από τη ζωή των νέων, ότι είναι κάτι άχρηστο, περιττό και βλαβερό ενώ ταυτόχρονα όλα αυτά τα λαμόγια την κάνανε τη δουλειά τους μέσα από την πολιτική.
Πρέπει οι νέοι να σκεφτούν. Να πάρουν θέση απέναντι στα πράγματα. Ξεκάθαρη θέση. Όχι θολή όπως ήταν σ’ αυτή την αντίδραση κατά το μεγαλύτερο μέρος. Κάποιες φορές βγαίνανε παιδιά να μιλήσουν στην τηλεόραση και αναρωτιόμουν ποιος τους έγραψε τα λόγια. Κι άλλες φορές άλλα παιδιά βγαίνανε χωρίς κείμενο. Εμένα αυτά τα παιδιά με ενδιαφέρουν. Αυτά με συγκινούν. Σ’ αυτά τα παιδιά ελπίζω. Αυτά θέλω να πολιτικοποιηθούν.

Υπάρχει ανάλογη δυναμική στην κοινωνία;
Υπάρχει μια κραυγή «δεν αντέχουμε άλλο, που θα πάει το πράγμα» που ακόμα δεν την έχουμε ακούσει σε όλη της την έκταση. Θα την ακούσουμε σε λίγο. Εμένα αυτά με ενδιαφέρουν. Δεν με ενδιαφέρουν οι κομματικές γραμμές. Είμαι πεπεισμένος ότι δεν θα αλλάξει τίποτα. Τα κόμματα εξουσίας εφαρμόζουν παγκόσμια προγράμματα. Θέλω ένα κόμμα να κάτσει απέναντι σ’ αυτά τα προγράμματα. Και για να είμαστε ωμοί, το κόμμα που θα κάτσει απέναντι σ’ αυτά τα προγράμματα πρέπει να είναι κόμμα εξουσίας. Εγώ θέλω να κάτσει απέναντι ο Καραμανλής κι ο Παπανδρέου. Γιατί αυτοί θα πάρουν πάλι την εξουσία.

Είναι προσωπικότητες που μπορούν να κάνουν αυτό που λέτε;
Όχι.

Βλέπετε άλλες προσωπικότητες;
Όχι.

Άρα προς ποια κατεύθυνση να πολιτικοποιηθούν οι νέοι;
Προς τα μέσα. Προς τον εαυτό τους. Προς τη συνειδητοποίηση του τι συμβαίνει γύρω τους. Από κει και πέρα θα τον βρούνε το δρόμο τους. Είτε αντιδρώντας είτε απέχοντας. Ένα λευκό 60% θα ήταν το πιο ελπιδοφόρο πράγμα που θα μπορούσε να δει κανείς για το μέλλον μας που είναι μαύρο. Μόνο με λευκό μπορεί να γκριζάρει λίγο. Έτσι αραιώνει το μαύρο…

Θα πολιτευόσασταν ποτέ;
Δεν μπορεί κανείς να κάνει πολλά πράγματα στην πολιτική. Περισσότερα μπορώ να κάνω σαν καλλιτέχνης. Αυτή τη στιγμή δεν θα μπορούσα να σας μιλάω έτσι, αν ήμουν πολιτικός.
Εξάλλου, από μικρός είχα μια αλλεργία στις κομματικοποιήσεις. Πάντα ένιωθα φυλακισμένος, ασφυκτιούσα. Πάντα ήθελα να είμαι ελεύθερος. Έτσι ουδέποτε κομματικοποιήθηκα. Και τώρα που το βλέπω με μια απόσταση χρονική, νομίζω ότι έκανα πολύ καλά.

Θα υπηρετούσατε ποτέ τον πολιτισμό από μια υπεύθυνση θέση;
Έχει να κάνει με το τι δυνατότητες ελευθερίας και χρημάτων έχει κανείς. Ακόμη και ο Τσε Γκεβάρα να γίνει υπουργός Πολιτισμού εάν παίρνει τα χρήματα που παίρνει το ΥΠΠΟ τότε δεν μπορεί να κάνει τίποτε!