“Να μπορείς τη ψυχή σου να την κοιτάς κατάματα!”

Αναδημοσιεύω συνέντευξη του καλού φίλου και προέδρου της ΕΣΠΗΤ Γιάννη Πλαχούρη στο περιοδικό ARTApress, της πατρίδας του. Ο Γιάννης Πλαχούρης είναι ένα από τα πιο καθαρά μυαλά του ελληνικού συνδικαλισμού. Με ευαισθησίες ο οποίες τον οδηγούν σε επιλογές ωφέλιμες όχι μόνο για τον ίδιο...

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΝΤΙΝΟΣ ΓΙΩΤΗΣ

Τί σας οδήγησε στη δημοσιογραφία;

Πρώτα ήταν η ανάγκη επικοινωνίας, με τον τρόπο που γίνονταν εκείνες οι παλιές συνομιλίες, στην δεκαετία του πενήντα, συνήθως σούρουπο στις εξώπορτες των σπιτιών. Κουβέντες ίσιες δίχως στροφές και γωνίες. Μπορεί να μην έλυναν τα πολλά και καθημερινά προβλήματα, αλλά διεύρυναν την γνώση μας, έτρεφαν την περηφάνια μας, συντηρούσαν την συντροφικότητα, μας έκαναν συνειδητούς. Επίσης, έχτισαν τις φωλιές όπου μπορέσαμε αργότερα να κουρνιάσουμε εσωτερικοί μετανάστες στην σκληρότητα της πολιτείας και πολλοί από μας να διασωθούμε. Πίστεψα ότι η ομορφιά αυτού του τρόπου ενημέρωσης στην γειτονιά της οδού Κομμένου, τότε, μπορούσε να γίνει τρόπος ζωής της πολιτείας. Ουσιαστικά με την δημοσιογραφία όπως και με πολλές άλλες δράσεις κυνηγούσα την επιβεβαίωση των ονείρων που απόκτησα παιδί.

Είστε τα τελευταία 5 χρόνια πρόεδρος της ΕΣΠΗΤ. Γιατί ασχοληθήκατε με το συνδικαλισμό;

Φίλοι εκμεταλλεύθηκαν την φιλοτιμία, που, δεν ξέρω γιατί, εμείς οι Ηπειρώτες έχουμε ιδιαίτερα ανεπτυγμένη. Έτσι η αρχική προτροπή «άντε να βοηθήσουμε για τα προβλήματα του κλάδου», γρήγορα κρυσταλλώθηκε σε συγκεκριμένες προτάσεις λύσης τους, γεγονός που δημιούργησε στην συνέχεια ομάδα – παράταξη η οποία , πολύ γρήγορα, αναδείχθηκε σε διοίκηση την πρώτη φορά με σχετική και την δεύτερη με πολλή μεγάλη πλειοψηφία. Τώρα πρέπει αυτή την εμπιστοσύνη (για διαφάνεια, ήθος, αξιοπιστία κ.ά) των συναδέλφων να μην την προδώσουμε. Δύσκολος δρόμος. Επειδή η δράση αναγκαστικά συμβαίνει σ΄ ένα τόπο με πολλά εξωτερικά μέτωπα (κυβέρνηση, εργοδοσία) αλλά, δυστυχώς, και με άλλα μέτωπα, από Πηλιογούσηδες συνδικαλιστές που δίνουν την εκλογή τους αντιπαροχή σε μικροπαραγοντισμό και ιδιοτέλεια.

Γνωρίζετε από μέσα τα προβλήματα των δημοσιογράφων. Τί είναι εκείνο που έχει αλλάξει δραματικά σε σχέση με παλιότερες εποχές;

Η διάθεση για αντίσταση. Παλιά ο δημοσιογράφος αντιδρούσε δυναμικά στις απόπειρες παρεμβάσεων στο έργο του. Κατόρθωνε –παρεμβάσεις πάντοτε γίνονται- να διασώζει και να περνά μεγάλο μέρος της αλήθειας στον αναγνώστη. Ουσιαστικά υπηρετούσε την δημοκρατία. Σήμερα, πολύ εύκολα, ο δημοσιογράφος «συμμορφώνεται προς τις υποδείξεις» για να μην αναφέρω ότι υπάρχουν και πολλοί «δημοσιογράφοι» που προσαρμόζουν την αλήθεια της είδησης εξ αρχής στην γραμμή του μέσου, εφημερίδα ή τηλεόραση. Δηλαδή χρησιμοποιείται από την διαπλοκή γίνεται συνεργός στην ευτέλεια της πολιτείας. Ευτυχώς αυτό δεν συμβαίνει σε τόσο μεγάλο βαθμό στα περιοδικά- τοπικά Μέσα Ενημέρωσης, επειδή έχουν άμεση σύνδεση με την κοινωνία. Η υποκρισία εδώ είναι πιο δύσκολο και μάλιστα στα τοπικά θέματα είναι αδύνατο να περάσει, γιατί γίνεται αμέσως αντιληπτή.

Τί σας αρέσει και τί όχι από τη σημερινή δημοσιογραφία;

Μου αρέσει ο πλουραλισμός της. Τόσο σε μορφές (έντυπη, ηλεκτρονική -ραδιόφωνο, τηλεόραση- διαδικτυακή) όσο και σε περιεχόμενο (πολιτικό, αθλητικό, πολιτιστικό, οικονομικό, κτλ.) Ο δημοσιογράφος έχει πολλές επιλογές και ευκαιρίες. Δεν μου αρέσει η ποιότητά της. Μεταχειρίζεται λόγο σκοτεινό, ασαφή, χωρίς πρωτοτυπία. Δεν σου δίνει- συχνά σκόπιμα- την δυνατότητα να πληροφορηθείς, ώστε μετά εσύ μόνος σου να κρίνεις. Η δημοσιογραφία πρέπει να γεννάται κάθε στιγμή, μαζί με κάθε γεγονός. Να είναι φρέσκια για περνά στην ψυχή σου, να την αγγίζει για να σε ενδιαφέρει.

Τί θα αλλάζατε από την σημερινή εικόνα της Ελλάδας;

Την σχέση με τα παιδιά μας. Να τους ζητήσουμε συγνώμη για τις ώρες που δεν είχαμε μαζί τους, βουλιαγμένοι στις δυο και τρεις δουλειές για να ζήσουμε, που τους δώσαμε απλόχερα εκείνα που έλειπαν σε μας, χωρίς να ρωτήσουμε ή να τα μάθουμε να διεκδικούν τα θέλω τους. Την ευκολία με την οποία μετατρέψαμε την εξέγερση του Πολυτεχνείου σε άλλοθι για την γενιά μας. Αυτό μας καθησύχασε, μας αποπροσανατόλισε κι επέτρεψε πολύ ευκολότερα να χάσει τους χυμούς της η ζωή μας.

Ποιά είναι τα σχέδιά σας για το άμεσο μέλλον;

Προσπάθεια αναπνοής με δυο καινούργια βιβλία (κυκλοφορούν στους επόμενους μήνες μια ποιητική συλλογή από τον Ζαχαρόπουλο κι ένα παραμύθι από την Άγκυρα)

Η λέξη "Αρτα" τι σημαίνει για σας;

Κολοφωτιές που γέμιζαν αστέρια μια μυρωμένη από πορτακαλιές νύχτα. Η συγχορδία των κατσαρολικών, νερά βροχής από το τρύπιο ταβάνι στο δωμάτιο. Τα άλλα νερά, τα σκοτεινά που πλημμύριζαν το σπίτι κυλώντας να συναντήσουν τον Άραχθο. Ο αδελφός μου στο καρότσι κι εγώ εντεταλμένος από τους γονείς σηματωρός και φύλακάς του. Ο Αετός Άρτας και μετά η Αναγέννηση. Τα λαϊκά τραγούδια σ΄ ένα παλιό ΟΜ του νονού μου. Ο Χρηστάκης που έφυγε από το παράθυρο του φορτηγού στην εθνική οδό εν κινήσει και τον απίθωσε σώο στο οδόστρωμα αόρατος άγγελος. Ο Στράτος, ο Γιάννης, η γιαγιά Φανή. Η Λευκοθέα που μ΄ έμαθε να δένω τα κορδόνια των παπουτσιών για να μην με κοροϊδεύουν τα κορίτσια. Ο Νίκος Μπαϊκούσης, τα καλαθάδικα και το γλυκό καρπούζι σε μια λεκάνη πολλαπλών χρήσεων. Ο πατέρας να μου λέει πώς ξέφυγε από την σφαγή του Κομμένου, όπου κατέβηκε αντάρτης από το βουνό καλεσμένος από τον ξάδερφο του γαμπρού στον γάμο (με έσωσε έλεγε ένα άγνωστο παιδί ο Στασινός καλή του ώρα ), τα αντροβάδιστα Τζουμέρκα, το Τετράκωμο, το καθαρό νερό ξεδίψασμα από τα διπλωμένα φύλλα της καρυδιάς. Το κάψιμο του Ιούδα στην Παρηγορήτρια. Ή Άρτα είναι τα παραθύρια μας, η αντίσταση, η κολυμπήθρα να ξεφύγουμε από την κόλαση.

Ποιά συμβουλή έχετε κρατήσει για τη ζωή, ως μότο, από τους γονείς σας;

Να μπορείς την ψυχή σου (που δεν μπορεί να την γελάσεις με τίποτα) να την κοιτάς κατάματα.

Ο Γιάννης Πλαχούρης γεννήθηκε το 1951 στην Αθήνα.Κατάγεται από το Τετράκωμο του νομού Άρτας.Στην Άρτα πέρασε τα παιδικά του χρόνια ωσότουοι γονείς του εγκαταστάθηκαν στη Ν. Ιωνία Αττικής.Σπούδασε και εργάζεται την δημοσιογραφία από διάφορες κατά καιρούς θέσεις στον ημερήσιο και περιοδικό τύπο, στο ραδιόφωνο και ως σύμβουλος τύπου σε μεγάλες επιχειρήσεις.Όσον αφορά την λογοτεχνία, έχουν κυκλοφορήσει από το 1973 μέχρι σήμερα εννιά ποιητικές συλλογές τουτρία παραμύθια και ένα μυθιστόρημα.Συνεργάτης σε διάφορα λογοτεχνικά περιοδικά(Περίπλους, Έρευνα κ.α.) και εφημερίδεςμε χρονογραφήματα, δοκίμιο και την παρουσίαση βιβλίων.Συνεκδότης με το Δημοσθένη Κορδοπάτητου ιδιότυπου λογοτεχνικού περιοδικού "Κέντρων".Διετέλεσε μέλος στα Δ.Σ. του Αετοπούλειου Ιδρύματος,της ΔEΠA Χαλανδρίου, του ΔΣ της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών, του ΔΣ της ΠΟΕΣΥ (2001-2004) και Γραμ. του ΚέντρουΈρευνας Μικρασιατικού Ελληνισμού του Δήμου Νέας Ιωνίας.Είναι μέλος της Ένωσης Συντακτών Περιοδικούκαι Ηλεκτρονικού Τύπου και εκλεγμένος πρόεδρος του ΔΣτης (2003 – 2006 και 2006 - ).Έχει τιμηθεί για την μέχρι τώρα πνευματική του προσφοράαπό το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Νέας Ιωνίας (το 2003) και τον σύλλογο Ηπειρωτών Αγίας Παρασκευής (το 1998).