Κάποιος –ίσως- είπε κάποτε ότι «λογοτεχνία είναι το άγγιγμα των λέξεων». Ίσως γι’ αυτό ενώ βλέποντας τη φωτογραφία του συγγραφέα στο αυτί νοιώθω ότι ούτε ένα καφέ δεν θα άντεχε να πιει μαζί μου, ενώ αδυνατώ να κοιτάξουμε με συμπάθεια τις παιδικές μας ηλικίες, το βιβλίο του με τραβάει. Όπως έπαθα με τη Μαρία Μήτσορα και το «Με λένε Λέξη» (εκδ. Πατάκη, 2006). Που διάβασα τις λέξεις της και ακόμη προσπαθώ να ερμηνεύσω την αντίφαση… «Η διαδρομή μας είναι ανεπανάληπτη, ποτέ δεν θα γυρίσουμε πίσω, χείμαρροι του χρόνου μας κόβουν το δρόμο, πάτοι πηγαδιών τινάζονται στον αέρα και στροβιλίζονται κατά πάνω μας, έτοιμοι να μας καταπιούν. Οι παλιές γέφυρες έχουν τόσο φθαρεί απ’ τα βήματα άλλων ταξιδιωτών, που κρέμονται, απελπιστικά φαγωμένες και λεπτές, πάνω από την άβυσσο. Μόνο σε μια ουράνια αντανάκλαση θα ξαναδούμε αυτά που ξεχάσαμε για να ενηλικιωθούμε…». Ακόμη προσπαθώ να ερμηνεύσω την αντίφαση. Ίσως να ‘ναι που κλείνω τα 38 και δεν γνωρίζω πόσο «απελπιστικά φαγωμένες και λεπτές» είναι οι γέφυρες των μπροστινών, οι γέφυρες που ως «άλλος ταξιδιώτης» τώρα εγώ διαβαίνω.9Απρ2008
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου