Perpignan, tu le connais?*

Είναι κάποιοι τόποι που συνθέτουν αυτό που λέμε βίος του καθενός. Τόποι γεμάτοι αναμνήσεις, καλές ή κακές, όμορφες ή σκληρές. Σε άλλους έχουμε ζήσει, άλλους απλά τους επισκεφθήκαμε κάποτε, με άλλους πάλι μας δένει κάτι πέρα από μας.
Προσωπικά, αν μου ζητούσε κάποιος να περιγράψω τη ζωή μου με πόλεις, θα έλεγα αμέσως Σέρρες – Γιαννιτσά – Θεσσαλονίκη. Έζησα τα πρώτα 18 μου χρόνια στις Σέρρες. Εκεί γεννήθηκα, εκεί μεγάλωσα, εκεί πήγα σχολείο. Εκεί διαμορφώθηκα. Πρώτο Γυμνάσιο – Λύκειο και Θρασυβουλίδης Αγγλικά. Αναμνήσεις και πρόσωπα της ιδιαίτερης πατρίδας (ίσως κάποια στιγμή επανέλθω με ονόματα). Έφυγα ενθουσιασμένος που… έφευγα. Γιατί πήγα εκεί που ονειρευόμουν: στη Θεσσαλονίκη. Για σπουδές στη Νομική. Για σχέσεις. Για φιλίες και για έρωτες. Και έμεινα. Μ’ ένα διάλειμμα θητείας στα Γιαννιτσά. Παραμένων. Δεκανέας και ταχυδρόμος.
Πέρα από μένα ήταν οι σπουδές της συντρόφου μου στο Περπινιάν της Γαλλίας. Σχολή Καλών Τεχνών. Ζωγράφος. 1997-1999, δυο χρόνια έντονα και αξέχαστα (το προείπε η Κατερίνα Τσ.). Μια πόλη άγνωστη στους περισσότερους, στους πρόποδες των Ανατολικών Πυρηναίων, δυο ώρες από τη Βαρκελώνη, κάπου τόσο από τις Κάννες. Όταν την πρωτάκουσα είπα (φυσικά): Περπινιάδης! Στελάκης Περπινιάδης. Αυτόν μου θύμισε –την κοινή ρίζα ακόμη δεν την ανακάλυψα. Μια φορά πήγα. Δέκα μέρες όλο κι όλο. Όμορφη πόλη. Μέναμε στο κέντρο της παλιάς πόλης –νουαζέτ στο Καφέ Μοκά. Όλα διατηρημένα. Και σε χρήση. Αν και πρόκειται για την εσχατιά της Γαλλίας. Δεν έχουμε τέτοια εμείς. Το σπίτι ήταν του 18ου αιώνα, με σκαλοπάτια πλακόστρωτα που είχαν ξύλινα πατήματα.
Βρήκα μια καρτ ποστάλ, ανατύπωση εικόνας του 1900, La Place d’ Italie, πλατεία Ιταλίας. Αυτή ήταν η αφορμή για τις πιο πάνω λέξεις…

*Περπινιάν, το ξέρεις;
10Απρ2008