Όλοι μαζί μπορούμε!

Η στιγμή που ο Γιώργος Παπανδρέου βγήκε από του Καραμανλή και διαδήλωσε την συμφωνία του με τη θέση της ελληνικής κυβέρνησης, θα μείνει στη μνήμη των μεταπολιτευτικών γενεών. Δεν θυμάμαι, από το 1982 και μετά, να υπήρξε άλλη στιγμή σύμπνοιας και ομοψυχίας μεταξύ των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων. Μόνο ο Άρης στο μπάσκετ το ’87, η εθνική μπάσκετ το ’89 και η εθνική ποδοσφαίρου το 2004 κατάφεραν να τονώσουν την εθνική μας υπερηφάνεια. Καραμανλής, Παπανδρέου, Παπαρήγα, Αλαβάνος, Καρατζαφέρης υπέρ του βέτο και η Ελλάδα πήγε στο Βουκουρέστι όπως είχε πάει στην Πορτογαλία πριν από τέσσερα χρόνια με τον Ρεχάγκελ. Ομάδα δυνατή, ψυχωμένη κατά την ορολογία της αθλητικογραφίας, αποφασισμένη για γερή άμυνα και με το γκολάκι στην τσέπη.
Και πράγματι. Η εγχώρια ομοψυχία όχι απλώς δυνάμωσε τον Καραμανλή αλλά του αφαίρεσε και κάθε «δικαίωμα» υπαναχώρησης –διαφορετικού χειρισμού άνευ ετέρου. Γι’ αυτό θα άξιζαν συγχαρητήρια σε όλους, μια θετική αντιμετώπιση του Δείπνου του Βουκουρεστίου –όχι όπως αυτή του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, στην εκπομπή «Press» του Κωνσταντίνου Ζούλα, ο οποίος προτίμησε να χαμηλώσει την κυβέρνηση παρά να ψηλώσει το ΠΑΣΟΚ για την υπεύθυνη στάση του.
Το ελληνικό βέτο ήταν ένα απλό σκαμπίλι στον αλαζόνα πρόεδρο Μπους, ο οποίος υπερεξέθεσε τον εαυτό του όταν βγήκε παραμονή της Συνόδου και προανήγγειλε την ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, επιχειρώντας να προκαταβάλει τις εξελίξεις. Ακολούθησε η στάση των Ευρωπαίων για Ουκρανία και Γεωργία για να δώσουν γροθιά στο αμερικάνικο αυτοκρατοριλίκι.
Αποδείχθηκε, λοιπόν, ότι ενωμένοι και κυρίως με σταθερή, συνεπή και αξιόπιστη εξωτερική πολιτική, μπορούμε να είμαστε υπολογίσιμη δύναμη στο διεθνές πολιτικό προσκήνιο. Όμως, πήραμε μια μάχη, όχι τον πόλεμο. Από δω και στο εξής θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε την άθλια, φανατισμένη, δολερή και καλά χρηματοδοτούμενη προπαγάνδα των Σκοπιανών εθνικιστών. Να την αντιμετωπίσουμε στα σοβαρά, όχι με εξυπναδίστικη περιθωριοποίηση όλων εκείνων που εδώ και χρόνια μιλούν για το πραγματικό πρόβλημα: τον δήθεν αλυτρωτισμό των γειτόνων μας. Με εθνική στρατηγική, καλά σχεδιασμένη, χρηματοδοτούμενη και στοχευμένη. Αν δεν το κάνουμε το πρόβλημα θα ξανάρθει κατά πάνω μας. Και τότε, κανείς δεν ξέρει πως θα έχουν διαμορφωθεί τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων.
02Απρ2008