Χρόνια πολλά, γλυκειά μου!

Όταν θυμάμαι την ώρα που μαυρισμένη και ταλαιπωρημένη αντίκρυζες του Θεού το φως στις 4 και 25, Μεγάλη Δευτέρα προ διετίας, σε πλήρη εγρήγορση, με βλέμμα φοβισμένης Κινεζούλας, μάτια ορθάνοιχτα και παρατηρητικότητα στο φουλ («γυμνή είσαι αδυνατούλα σαν το γυμνό το στάρι»)… Όταν θυμάμαι την επίμονη προσπάθειά σου αρχικά να καθήσεις, κι έπειτα να πιαστείς από κάπου και να σταθείς στα πόδια σου –η αγωνιώδης και αέναη προσπάθεια του ανθρώπου να ορθοποδήσει… Όταν θυμάμαι τους πρώτους ήχους που βγάλαν χορδές σου, τα χαμόγελα που προηγήθηκαν (μίμησις πράξεως σπουδαίας και τελείας), τα γελαστά ξυπνήματα («Το γέλιο σου… είναι το γέλιο του λυτού στα ψηλώματα αγέρα») και την έντονη ματιά σου… Όταν θυμάμαι τις πρώτες λέξεις που γρήγορα τις ξέχασες για να πεις άλλες συνειδητά πια, τις αταξίες σου, τα σκαρφαλώματα, την έφεση στα ύψη («θ’ ανέβω ψηλά», μας έδειξες), τα σκέρτσα –ό,τι δηλαδή κάνει ένα μωρό σαν και του λόγου σου… Όταν θυμάμαι όλα αυτά, δεν μπορώ να μην ξεκινήσω με ένα… εμβατήριο την φετινή 21η Απριλίου, τώρα που η ίδια η ζωή έχει αλλάξει σημειολογία και νοήματα. Με το εμβατήριο της χαράς, ας πούμε, κι ένα στίχο δανεικό: «Κι ούτε αξίζουνε μάτια σφαλιστά στην αγάπη, / κοίτες βαθιές μακριά απ’ τον πληγωμένο που ζέχνει, / κι όποιον βήμα προς βήμα τη σημαία του κερδίζει». Υ.Γ.: Κατ’ εξαίρεση, παρέμβαση βιωματική, με διάρρηξη Νερούδα.

21Απρ2005

FOTO: @Γ. ΚΕΣΣΟΠΟΥΛΟΣ / «Θ’ ανέβω ψηλά», 26-6-2005.